Τα Γαλάζια Εδάφη (Β μέρος)

συνέχεια από το Α μέρος

 

Του Βασίλη Κυρατζόπουλου 

 

Η διένεξη Φιλιππίνες – Κίνα και το Αιγαίο. 

 

Το Μόνιμο Δικαστήριο Διαιτησίας [Permanent Court of Arbitration (PCA)] είναι ένας διακυβερνητικός οργανισμός που ιδρύθηκε από τη Σύμβαση της Χάγης του 1899 για την επίλυση των διεθνών διαφορών. Το PCA έχει 121 κράτη μέλη, έχει διαχειριστεί 12 υποθέσεις που ξεκίνησαν από τα κράτη σύμφωνα με το Παράρτημα VII της Σύμβασης – 1982. Στις 21/6/2013 συγκροτήθηκε βάσει του Παραρτήματος VII της Σύμβασης – 1982 για τη διαιτησία που κίνησε η Δημοκρατία των Φιλιππίνων (Φιλιππίνες) κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (Κίνα). 

 

Οι Φιλιππίνες επί της διαδικασίας υπέβαλαν 15 αιτήματα [Κοίτα χάρτη 2], ζητώντας από το Δικαστήριο να διαπιστώσει ότι: 

 

(1) Τα θαλάσσια δικαιώματα της Κίνας στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, όπως αυτά των Φιλιππίνων, δεν επιτρέπεται να υπερβαίνουν αυτά που επιτρέπονται ρητά από τη Σύμβαση – 1982. 

 

(2) Οι ισχυρισμοί της Κίνας για δικαιοδοσία κυριαρχικών δικαιωμάτων και “ιστορικών δικαιωμάτων”, όσον αφορά τις θαλάσσιες περιοχές της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, που συμπεριλαμβάνονται σε εν συντομία δηλωμένη θέση “καμπύλη των εννέα σημείων”, είναι αντίθετες με τη Σύμβαση-1982 και χωρίς νόμιμη κάλυψη, στο βαθμό που υπερβαίνουν τα γεωγραφικά και ουσιαστικά όρια των θαλάσσιων δικαιωμάτων της Κίνας, όπως ορίζονται ρητά από την Σύμβαση-1982 . 

 

(3) Ο Ύφαλος Scarborough δεν παρέχει δικαίωμα σε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) ή υφαλοκρηπίδα. 

 

(4) Οι Ύφαλοι Mischief, Second Thomas, and Subi είναι υψομετρικά χαμηλής παλίρροιας και δεν δημιουργούν εδαφικά δικαιώματα άρα ούτε χωρικά ύδατα, ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδα. Δεν διαθέτουν τα χαρακτηριστικά που μπορούν να κατοικηθούν μόνιμα ή να παράγουν πλούτο. 

 

(5) Oι Ύφαλοι Panganiban και Ayungin αποτελούν μέρος της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας των Φιλιππίνων. 

 

(6) Οι Ύφαλοι Μπούργος και McKennan (συμπεριλαμβανομένου του Ύφαλου Hughes) είναι υψομετρικά χαμηλής παλίρροιας που δεν δημιουργούν δικαιώματα για χωρικά ύδατα, ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδα, αλλά η στάθμη χαμηλού νερού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον καθορισμό της γραμμής από την οποία υπολογίζεται το εύρος των χωρικών υδάτων των Namyit και Sin Cowe, αντίστοιχα. 

(σ.σ. ο Ύφαλος Hughes εμφανίζεται μόνο σε άμπωτη, στις άλλες περιπτώσεις βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας). 

 

Χάρτης 2.: Περιγραφή διένεξης (9 σημεία, κα) Φιλιππίνες – Κίνας 

 

(7) Οι Ύφαλοι Johnson, Cuarteron και Fiery Cross δεν δημιουργούν δικαίωμα σε ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδα. 

 

(8) Η Κίνα παρενέβη παράνομα στην εκμετάλλευση και την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Φιλιππίνων όσον αφορά τους έμβιους και άβιους πόρους της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας της. 

 

(9) Η Κίνα παράνομα εμπόδισε τους υπηκόους των Φιλιππίνων και τα σκάφη αυτών να εκμεταλλευτούν τους έμβιους πόρους στην ΑΟΖ των Φιλιππίνων. 

 

(10) Η Κίνα παράνομα εμπόδισε τους αλιείς των Φιλιππίνων να αποκτήσουν τα προς το ζην, παρεμβαίνοντας στις παραδοσιακές αλιευτικές δραστηριότητές τους στον Ύφαλο Scarborough. 

 

(11) Η Κίνα παραβίασε τις υποχρεώσεις της βάσει της Σύμβασης -1982 για την προστασία και τη διατήρηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος στους Υφάλους Scarborough, Second Thomas, Cuarteron, Fiery Cross, Gaven, Johnson, Hughes και Subi. 

 

(12) Οι κατασκευαστικές δραστηριότητες και η κατοχή του Ύφαλου Mischief από την Κίνα είναι παράνομες 

 

(α) παραβιάζουν τις διατάξεις της Σύμβασης -1982 σχετικά με τα τεχνητά νησιά, τις εγκαταστάσεις και τις κατασκευές, 

 

(β) παραβιάζουν τις υποχρεώσεις της Κίνας για προστασία και διατήρηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος βάσει της Σύμβασης – 1982· και 

 

(γ) συνιστούν παράνομες πράξεις απόπειρας κατοχής κατά παράβαση της Σύμβασης – 1982. 

 

(13) Η Κίνα έχει παραβεί τις υποχρεώσεις της βάσει της Σύμβασης -1982, χρησιμοποιώντας λιμενικές αρχές με επικίνδυνο τρόπο, προκαλώντας σοβαρό κίνδυνο σύγκρουσης σε σκάφη των Φιλιππίνων που πλοηγούνται στην περιοχή του Υφάλου Scarborough. 

 

(14) Από την έναρξη αυτής της διαιτησίας τον Ιανουάριο του 2013, η Κίνα επιδείνωσε τις παράνομες πράξεις. μεταξύ άλλων: 

 

(α) παρεμβαίνοντας στα δικαιώματα πλοήγησης των Φιλιππίνων στα χωρικά ύδατά τους και δίπλα στον Ύφαλο Second Thomas, 

 

(β) αποτρέποντας την περιστροφή και τον ανεφοδιασμό του προσωπικού των Φιλιππίνων που σταθμεύει στον Ύφαλο Second Thomas, 

 

(γ) θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και την ευημερία του προσωπικού των Φιλιππίνων που σταθμεύει στον Ύφαλο Second Thomas, 

 

(δ) διεξάγοντας βυθοκόρηση και δημιουργώντας τεχνητές νήσους και εκτελώντας κατασκευαστικές δραστηριότητες στους υφάλους Mischief, Cuarteron, Fiery Cross, Gaven, Johnson, Hughes Subi. 

 

(15) Η Κίνα πρέπει να σέβεται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Φιλιππίνων βάσει της Σύμβασης – 1982, και να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της βάσει της Σύμβασης -1982, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με την προστασία και τη διατήρηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. 

 

Η Κίνα δηλώνει επανειλημμένα ότι “δεν θα δεχτεί ούτε θα συμμετάσχει στη διαιτησία που ξεκίνησαν μονομερώς οι Φιλιππίνες”. Το Παράρτημα VII, ωστόσο, προβλέπει ότι “η αγωγή ενός διαδίκου ή η αποτυχία ενός διαδίκου να υπερασπιστεί την υπόθεσή του δεν θα αποτελέσει εμπόδιο στη διαδικασία”. Το Παράρτημα VII προβλέπει επίσης ότι, σε περίπτωση που ένας διάδικος δεν συμμετέχει στη διαδικασία, το δικαστήριο “πρέπει να βεβαιωθεί ότι όχι μόνο έχει δικαιοδοσία επί της διαφοράς, αλλά επίσης ότι ο ισχυρισμός είναι βάσιμος στην πραγματικότητα και με το νόμο”. 

 

Στη συνέχεια η Κίνα τον Δεκέμβριο του 2014 θα καταστήσει εγγράφως σαφές ότι το PCA δεν έχει δικαιοδοσία σε αυτό το θέμα. Όμως το άρθρο 288 της Σύμβασης -1982 ορίζει ότι: “Σε περίπτωση διαφωνίας ως προς το κατά πόσον ένα δικαστήριο έχει δικαιοδοσία, το ζήτημα θα επιλυθεί με απόφαση του δικαστηρίου αυτού.” Το άρθρο 9 του παραρτήματοςVII της Σύμβασης – 1982 ορίζει ότι: “Εάν ένα από τα μέρη της διαφοράς δεν εμφανιστεί ενώπιον του διαιτητικού δικαστηρίου ή δεν υπερασπιστεί την υπόθεσή του, το άλλο μέρος μπορεί να ζητήσει από το δικαστήριο να συνεχίσει τη διαδικασία και να αποφασίσει. Η απουσία διαδίκου ή η αποτυχία ενός διαδίκου να υπερασπιστεί την υπόθεσή του δεν αποτελεί εμπόδιο στη διαδικασία…” 

 

Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο συγκάλεσε ακρόαση σχετικά με τη “δικαιοδοσία και του παραδεκτού” τον Ιούλιο του 2015. Στις 29/10/ 2015 αποφασίζει υπέρ της ” δικαιοδοσίας και του παραδεκτού”. 

 

Πριν συνεχίσουμε με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι χώρα μέλος [20] έχει δικαίωμα να προσφύγει μονομερώς στο PCA, γεγονός που αποκρύπτεται από τους Έλληνες πολίτες, από όλο το πολιτικό κατεστημένο της Ελλάδας. 

 

Στις 12/7/2016 το PCA θα ανακοινώσει την απόφασή του σε “τόμο” 501 σελίδων, που προφανώς δημιουργεί και δεδικασμένο για όμοια γεγονότα. Βάσει της απόφασης: Οι ισχυρισμοί της Κίνας για ιστορικά δικαιώματα ή άλλα κυριαρχικά δικαιώματα ή δικαιοδοσίες, όσον αφορά τις θαλάσσιες περιοχές της Θάλασσας της Νότιας Κίνας που περιλαμβάνονται στο σχετικό υπόμνημα της “καμπύλης των εννέα σημείων”, είναι αντίθετες με τη Σύμβαση – 1982 και χωρίς νόμιμη ισχύ στο βαθμό που υπερβαίνουν τα γεωγραφικά και ουσιαστικά όρια των ναυτικών δικαιωμάτων της Κίνας βάσει της Σύμβασης -1982. Εκτός άλλων το δικαστήριο εξέτασε δικαιώματα στις εν λόγω θαλάσσιες περιοχές και την κατάσταση των χαρακτηριστικών των υφάλων. Πραγματοποίησε πρώτα μια αξιολόγηση κατά πόσον ορισμένοι ύφαλοι που ισχυρίζεται η Κίνα βρίσκονται πάνω από το νερό σε υψηλή παλίρροια.

 

Τα χαρακτηριστικά των υφάλων που βρίσκονται πάνω από το νερό σε υψηλή παλίρροια δημιουργούν το δικαίωμα σε τουλάχιστον χωρικά ύδατα 12 ναυτικών μιλίων, ενώ τα χαρακτηριστικά που είναι βυθισμένα κατά την παλίρροια δεν δημιουργούν. Το Δικαστήριο επισήμανε ότι οι ύφαλοι έχουν τροποποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από την φύση τους και την κατασκευή γης, υπενθύμισε ότι η Σύμβαση ταξινομεί χαρακτηριστικά στη φυσική τους κατάσταση και βασίστηκε σε ιστορικά υλικά για την αξιολόγηση των χαρακτηριστικών. Στη συνέχεια, το Δικαστήριο εξέτασε εάν οποιοδήποτε από τα χαρακτηριστικά των υφάλων που ισχυρίζεται η Κίνα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν θαλάσσιες ζώνες πέραν των 12 ναυτικών μιλίων. Σύμφωνα με τη Σύμβαση, τα νησιά δημιουργούν ΑΟΖ 200 ναυτικών μιλίων και υφαλοκρηπίδα, αλλά όμως βραχονησίδες που δεν είναι κατοικήσιμες ή δεν συμβάλλουν στην οικονομική τους ζωή δεν θα έχουν ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδα.” 

 

Σ’ ότι αφορά τη νομιμότητα των κινεζικών ενεργειών, το Δικαστήριο εξέτασε τη νομιμότητα των κινεζικών ενεργειών στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Αφού διαπίστωσε ότι ορισμένες περιοχές βρίσκονται στην ΑΟΖ των Φιλιππίνων, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η Κίνα είχε παραβιάσει τα κυριαρχικά δικαιώματα των Φιλιππίνων στην ΑΟΖ τους (α) παρεμβαίνοντας στην αλιεία και την ανεύρεση πετρελαίου των Φιλιππίνων, (β) κατασκευάζοντας τεχνητά νησιά (γ)Το Δικαστήριο έκρινε επίσης ότι οι αλιείς από τις Φιλιππίνες (όπως εκείνοι από την Κίνα) είχαν παραδοσιακά αλιευτικά δικαιώματα στον Ύφαλο Scarborough και ότι η Κίνα είχε παρέμβει σε αυτά τα δικαιώματα στον περιορισμό της πρόσβασης. Το Δικαστήριο έκρινε επίσης ότι τα κινεζικά σκάφη των λιμενικών Αρχών είχαν παράνομα δημιουργήσει σοβαρό κίνδυνο σύγκρουσης όταν εμπόδισαν φυσικά σκάφη των Φιλιππίνων. 

 

Κατόπιν αυτών η Κίνα που είναι μέλος του PCA και διαθέτει δικούς της δικαστές στο δικαστικό σώμα, θα ανακοινώσει ότι δεν αναγνωρίζει την απόφαση του Δικαστηρίου. Θα στηρίξουν την θέση της Κίνας 30 κράτη μέλη του ΟΗΕ, περισσότερα εξ αυτών Σουνιτικά Ισλαμικά[21]. 

 

Απορρίπτοντας η Κίνα την απόφαση του PCA και έχοντας το δικαίωμα ΒΕΤΟ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για τις Φιλιππίνες δεν υπάρχει πλέον ανώτερου βαθμού όργανο μέσω του οποίου θα αναζητήσουν το δίκαιο και θα διαφυλάξουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Βεβαίως μπορεί να σκεφτεί κάποιος ότι υπάρχει και η λύση να επιβληθούν στην Κίνα με οποιοδήποτε μέσο διαθέτουν, όμως δεν χρειάζεται να συζητήσουμε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μίας πολεμικής σύρραξης Κίνας – Φιλιππίνων. 

 

Για να μην γελοιοποιηθεί τελείως ο ΟΗΕ αλλά και για να μην εμφανιστεί η Κίνα ως “άρπαξ”, κυρίως για να “θολώσουν τα νερά”, προβάλλεται η δυναμική μορφή της γης, συγκαταλέγοντας τα φαινόμενα άμπωτης, πλημμυρίδας και ισχυρών ανέμων, όπου αλλοιώνεται η θέση των θαλάσσιων συνόρων. Έτσι σε “μερικούς κύκλους” αρχίζει να προωθείται η θέση ότι τα θαλάσσια σύνορα πρέπει να καθορίζονται βάσει της μορφολογίας του βυθού ασχέτως του βάθους. 

 

Βέβαια και η νέα θέση έχει τις αδυναμίες της, όπως λόγω της δυναμικής και ακανόνιστης μορφής της γης, η συνοριακή γραμμή στην επιφάνεια της θάλασσας θα ορίζεται από την κάθετο στο σημείο εφαπτομένης της καμπυλότητας του βυθού. Όμως ως προς ποιο επίκεντρο θα ορίζεται η καμπύλη; Έχοντας υπ’ όψιν ότι το βαθύτερο σημείο των θαλασσών με το υψηλότερο σημείο της γης απέχουν 20 χιλιόμετρα, τα σύνορα που θα δημιουργηθούν βάσει των καθέτων στην εφαπτομένη της καμπυλότητας της γης στην επιφάνεια της θάλασσας, με διαφορετικά επίκεντρα. θα εμφανίσουν διαφορές πολλών χιλιομέτρων… 

 

Άρα χωρίς την “καλή θέληση” των εμπλεκομένων είναι αναπόφευκτα τα θερμά επεισόδια… 

 

Η ΤΔ άμεσα προετοιμάζεται για την νέα θέση προς καθιέρωση των συνόρων στα γαλάζια εδάφη, στέλνοντας πρώτη τα ερευνητικά σκάφη προς χαρτογράφηση του βυθού και παράλληλα με την προετοιμασία των Ένοπλων Δυνάμεών της, προβάλει τον εαυτόν της ως “υπερδύναμη”. Δεν είναι τυχαίο ότι ο 29ος, τέως Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Τουρκικών Ένοπλων Δυνάμεων και νυν Υπουργός Αμύνης της ΤΔ στις 11/9/2020, στην επίσκεψή του στην Αμφίβια Μονάδα της Στρατιάς του Αιγαίου (4η Στρατιά), θα εκφράσει ανοικτά “τις ορέξεις” της [22].Η λογική τους είναι απλή “Εφόσον το εφαρμόζει η Κίνα, γιατί όχι η ΤΔ;” 

 

Νέες Συμμαχίες – Νέοι Πόλοι 

 

Στις 29/9/2009 ό μόνιμος Πρέσβης της Ελλάδας στον ΟΗΕ Αναστάσης Μητσιάλης στην 64η Τακτική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, επ’ ονόματι της Υπ. Εξ Ντόρας Μπακογιάννη, από την μία ανακοίνωνε ότι είχε συμφωνηθεί με την ΠΓΔΜ η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό[23], από την άλλη κατήγγειλε τις παραβιάσεις της ΤΔ και την απειλή πολέμου που δέχονταν η Ελλάδα. Ναι μεν εισέπραξε το χειροκρότημα σε ότι αφορά τη νέα ονομασία της Βαρντάσκα[24], αλλά “φύλλο δεν κινήθηκε” περί απειλής πολέμου. Στην επόμενη, 65η Τακτική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ο Υπ. Εξ. Δημήτριος Δρούτσας θα επαναλάβει την καταγγελία περί απειλής πολέμου από την ΤΔ. Τελικά στην 69η Τακτική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (11/12/2014) το θέμα θα έλθει προς έκδοση ψηφίσματος. “Δια μαγείας” όμως θα περιοριστεί σε “απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων”, που επίσημα αφορά μόνο πέντε χώρες (Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Κίνα, Ρωσική Ομοσπονδία και ΗΠΑ), ενώ ανεπίσημα οι αριθμός αυτών ανέρχεται σε 12. Έτσι από την μία εγκαταλείπονται οι Φιλιππίνες στις “ορέξεις” της Κίνας, από την άλλη απειλείται το Σιιτικό Ιράν με στρατιωτικές κυρώσεις που προωθούνται προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. 

 

Στον 21ο αι.

• Με την εμφάνιση της Κίνας ως μία νέα οικονομική υπερδύναμη,  
• Με την πολιτική του Donald John Trump “πρώτα οι ΗΠΑ” με την οποία οι ΗΠΑ θα αρχίσουν να αναδιπλώνονται και στο το χώρο που αφήνουν διεισδύουν Κίνα και Ρωσία,  
• Το cihâd να εκφράζεται πλέον από οργανωμένα κράτη[25],  
• Την ΕΕ να ταλαιπωρείται με τα οικονομικά αδιέξοδα που προκλήθηκαν από τις λανθασμένες πολιτικές που εφαρμόστηκαν και την υποκρισία (το χειρότερο είδος της αμαρτίας) μερικών κύκλων περί “Ευρώπης των Λαών”, 

θα αλλάξει ο συσχετισμός των συμμαχιών. Έτσι η ΤΔ οραματιζόμενη να συστήσει και να ηγηθεί ως 5η υπερδύναμη[26] της ανθρωπότητας του 21ου αι, αναζητά τους όρους (αμοιβαίων συμφερόντων) συμμαχίας με τις υπόλοιπες τέσσερεις υπερδυνάμεις.

 

Με την προαναφερόμενη λογική ας δούμε μερικές νέες συμμαχίες που μπορεί να προκύψουν:

• Πακιστάν και Αφγανιστάν σταθερά ήταν στη σφαίρα επιρροής της ΤΔ από τις περιόδους του ΟσΚ. Ήδη το Πακιστάν ως πυρηνική δύναμη συνεργάζεται με την ΤΔ και σε επίπεδο Ένοπλων Δυνάμεων. 
• Η Κίνα για να περιορίσει την Ινδία, αλλά και να δώσει οικονομικά προτερήματα στα κράτη της χερσονήσου της Ινδοκίνας (που προσπαθεί να δορυφοροποιήσει) συνεργάζεται με το Πακιστάν, και με την λογική να κτιστούν ενεργειακά δίκτυα συνεργάζεται με Αφγανιστάν, Καζαχστάν και Μογγολία.  
• Οι ΗΠΑ για να περιορίσουν την Κίνα συνεργάζονται σταθερά μετά τον Β’ΠΠ με Ν. Κορέα, Ιαπωνία και Φιλιππίνες.
• Η Ρωσία που συνεργάζεται με το Σιιτικό Ιράν (ως αποτέλεσμα η ήττα των Αρμενίων από το Σιιτικό Αζερμπαϊτζάν), τη Συρία και το Καζαχστάν, προσπαθεί να ελέγξει τα ενεργειακά δίκτυα (ως αποτέλεσμα η αντίθεσή της στο δίκτυο Ισραήλ – Αίγυπτος – Κύπρος – Ελλάδα).  
• Η ΕΕ μετά την Αραβική Άνοιξη, προσπαθεί να ελέγξει τα κράτη της Βόρειας Αφρικής και τα Βαλκάνια.  
• Η ΤΔ εκτός των προαναφερόμενων, προσπαθεί να δορυφοφοροποιήσει Αλβανία, Κόσσοβο, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Βαρντάσκα (σημερινή Βόρεια Μακεδονία) και Βουλγαρία στα Βαλκάνια και το Ιράκ προς έξοδο στον Ινδικό Ωκεανό. Έλληνες και Κούρδοι είναι το εμπόδιο στην υλοποίηση των εν λόγω βλέψεών της.  
• Μία μικρή πιθανότητα είναι να επανεμφανιστεί η συμμαχία των προηγούμενων αιώνων Ηνωμένο Βασίλειο – ΕΕ – Ρωσία με κίνητρο τον Χριστιανισμό και την ισχυρή βιομηχανική παραγωγή τους, γεγονός που σταθερά εμποδίζεται από Γερμανία και ΗΠΑ.

Στα προαναφερόμενα πρέπει να προστεθούν χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής που ως επί το πλείστον ελέγχονται από τις ΗΠΑ και χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αφρικής όπου αναμετριέται το Ισλάμ με τον Χριστιανισμό. 

 

Οι στρατηγικοί αναλυτές της ΤΔ δηλώνουν ότι θα δημιουργηθεί η ισχυρότερη συμμαχία με Ρωσία – Κίνα – Τουρκία και τους δορυφόρους αυτών… 

Ίδωμεν … 

 

Κλείνοντας 

 

Από όλα τα προαναφερόμενα διαπιστώνουμε ότι ΟΗΕ και ΝΑΤΟ, έχουν χάσει τη συνοχή τους και ως αποτέλεσμα τις εκτελεστικές τους δυνάμεις. Άρα κάθε έθνος – κράτος έχει την υποχρέωση να οχυρωθεί και να οργανωθεί αμυντικά και οικονομικά, για να προστατέψει τους υπηκόους του από τις επερχόμενες παγκοσμίας κλίμακας ανακατατάξεις. 

 

Επί των ημερών μας δυστυχώς η μοναδική κοσμοθεωρία που αναμετριέται με το νεοφιλελευθερισμό (που αποτελεί το αίτιο των σημερινών δεινών) είναι το Ισλάμ. Βέβαια μία ισχυρή και δοκιμασμένη κοσμοθεωρία είναι και αυτή του Κοινοτικού Συστήματος του Βυζαντίου[27], που καταπολεμάται λυσσαλέα από τη Γερμανία (από την περίοδο του Μέττερνιχ) και το Ισλάμ (ως ολοκληρωτικό καθεστώς από την ίδρυσή του) που αμφότεροι σηματοδοτούν περιόδους ανακατατάξεων της ανθρωπότητας. Το πρόβλημα είναι ότι οι διοικούντες των χωρών που δύνανται να διδάξουν το Βυζαντινό Κοινοτικό Σύστημα, διέπονται από το Γερμανικό νεοφιλελευθερισμό. 

 

βκ 

 

Σημειώσεις (2ου μέρους)

 

[20] Τη Σύμβαση του 1899 έχουν υπογράψει Ελλάδα (4/4/1901) και ΤΔ (12/6/1907), ενώ η Κύπρος τη Σύμβαση του 1907 (12/11/1993). 

[21] Οι χώρες που δήλωσαν την αντίθεσή τους στην απόφαση είναι: Αφγανιστάν, Αλγερία, Μπαχρέιν, Κόμορος, Τζιμπουτί, Αίγυπτος, Γκάμπια, Ιράκ, Ιορδανία, Κένυα, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Μαυριτανία, Μαρόκο, Νιγηρία, Ομάν, Παλαιστίνη, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Ταϊβάν, Τόγκο, Τυνησία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Βανουάτου, Υεμένη. 

[22] Κοίτα https://twitter.com/tcsavunma/status/1304480478704144384 

[23] Αν και το κόμμα της επίμονα αρνούνταν ότι είχε συμφωνηθεί μέχρι και την Συμφωνία των Πρεσπών (12/6/2018), όπου στους υπόλοιπους παρέμεινε να παραχωρήσουν γλώσσα και εθνικότητα...

[24] Ιστορικά για πρώτη φορά η περιοχή θα αναφερθεί στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (10/8/1913) ως Βαρντάσκα. 

[25] Κοίτα άρθρο Β. Κυρατζόπουλος, “Η Πραγματικότητα Η αισθηματική σφαίρα και ο Ρεαλισμός”, Αθήνα 30/1/2015, 

https://www.academia.edu/45577876/Η_Πραγματικότητα_Η_αισθηματική_σφαίρα_και_ο_Ρεαλισμός 

[26] Χρησιμοποιώντας την ιδεολογία Turan και την βιομηχανική της παραγωγή (που στηρίζεται κυρίως από τη Γερμανία) , να προσεγγίσει τις “αδελφές” δημοκρατίες της Κασπίας (Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Κιργιζισταν, Ουζμπεκιστάν, Καζακιστάν), χρησιμοποιώντας το Σουνιτικό Ισλάμ και τις Ισλαμικές χώρες της Ευρείας Μέσης Ανατολής. 

[27] Κοίτα Γιώργος Δ. Κοντογιώργης, “Κοινωνική Δυναμική και Πολιτική Αυτοδιοίκηση, Οι ελληνικές Κοινότητες της τουρκοκρατίας”, εκδ. οικ. νέα σύνορα, Αθήνα 1982. 

 

πηγή