Η Πρόεδρος της (τυραννικής;) Δημοκρατίας.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης. 

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 8 Ιανουαρίου 2021.

 

«Στη λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας η λαϊκή βούληση συγχέεται με τη βούληση της πλειοψηφίας». Αυτή η φράση προέρχεται από άρθρο της Προέδρου της Δημοκρατίας κας Αικατερίνης Σακελλαροπούλου, δημοσιευμένο στις 2.1.2021 στην Εφημερίδα των Συντακτών. Δεν θυμάμαι καμία άλλη περίπτωση όπου νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αρθρογραφεί σε εφημερίδα, τουλάχιστον κατά τα τελευταία 30 χρόνια της ενήλικής μου ζωής.  

 

Είναι επίσης περίεργη η επιλογή της εφημερίδας, λόγω του βαρέως ιδεολογικού φορτίου που κομίζει. Η ΠτΔ δεν φαίνεται να νιώθει την ανάγκη να απευθυνθεί σε όλους τους Έλληνες, αλλά μόνο σε ένα τμήμα τους. Πώς αλλιώς να εκληφθεί η επιλογή της; Βέβαια, επικεφαλής του γραφείου τύπου της Προερδίας της Δημοκρατίας ανέλαβε προ μηνών ένας δημοσιογράφος με μακρά θητεία στον πρόγονο της εν λόγω εφημερίδας. Στέκει όμως η Προεδρική στήριξη σε μία χαμηλής κυκλοφορίας εφημερίδα, λόγω αυτής της σχέσης; Δε νομίζω.  

 

Τρίτη απορία είναι το περιεχόμενο. Η φράση που αντέγραψα στην εισαγωγή, είναι τουλάχιστον κακόηχη. Τι εννοεί η κυρία Πρόεδρος; ότι σε μία «μη λαϊκιστική στρέβλωση» της Δημοκρατίας, η βούληση της πλειοψηφίας δεν ορίζει ή δεν παράγει τη λαϊκή βούληση; Από πότε η Δημοκρατία έγινε κάτι διαφορετικό από τη βούληση της πλειοψηφίας; Ποιος παράγει τη λαϊκή βούληση τότε; Κάποιος υπεράνω της πλειοψηφίας; Σε άλλο σημείο γράφει ότι «οι μειοψηφίες θωρακίζονται απέναντι στην τυραννία της πλειοψηφίας». Δηλαδή, η πλειοψηφία έγινε τώρα τυραννική; Η ίδια με τι είδους πλειοψηφία εξελέγη;  

 

Την πρώτη ημέρα του έτους συμμετείχε στην Δοξολογία για το Νέο έτος, κατά την οποία ήταν η πρώτη φορά που δεν ακούστηκε ο εθνικός ύμνος κατά την είσοδό της, και η πρώτη φορά που δεν ασπάστηκε ούτε τον Σταυρό, ούτε τον Αρχιεπίσκοπο. Ξεχνάει ότι δεν παρίσταται σε τέτοιες εκδηλώσεις ως «Κατερίνα Σακελλαροπούλου», αλλά ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, δηλαδή ως ένας κρίκος μία μακράς αλυσίδας των Αρχηγών του Κράτους της Ελλάδος. Πώς να εκλάβει κανείς τις αποκαλύψεις της Εστίας ότι αφαίρεσε τα κειμήλια του 1821 από το γραφείο της;  

 

Είχα αρθρογραφήσει και στο παρελθόν για την ΠτΔ (Εστία, 4.6.2020), με βασικό σημείο ότι η έντονη πολιτικοποίησή της, τη δεκαετία του 1970 ανακόπηκε αυστηρά από την καριέρα της ως δικαστής, με αποτέλεσμα να εξωτερικεύει τώρα αυτήν την πολιτικοποίηση ως ψυχολογικό απωθημένο. Τους πρώτους μήνες στη θητεία της έκανε μία δημόσια δήλωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανά 3 ημέρες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν σχετικές με «παγκόσμιες ημέρες». Το διάγγελμά της κατά την 25η Μαρτίου μόνο κατά 13% αφορούσε στην Επανάσταση. Το μεγαλύτερο τμήμα ήταν σχετικό με την πανδημία. Μάλλον επιβεβαιώνεται εκείνη η εκτίμηση.  

 

Μοιραία, υποχρεώνομαι να συγκρίνω με έναν άλλον αρχηγό κράτους, όπως η Βασίλισσα Ελισάβετ. Αρκετά μπορεί να της χρεώσει κανείς, όπως πχ ότι δεν έδωσε χάρη στον Ευαγόρα Παληκαρίδη. Παρόλ’ αυτά όμως, κάνει εθιμικά μία μόνο δημόσια δήλωση τον χρόνο (το καθιερωμένο διάγγελμα την ημέρα των Χριστουγέννων), δεν φοβάται να μιλήσει για τον Χριστό σε κάθε ένα από αυτά (δηλαδή δεν πάσχει από Χριστιανοφοβία), σέβεται, τιμά και αποτελεί σύμβολο η ίδια των παραδόσεων του έθνους του οποίου ηγείται` τέλος, ούτε αναπαράγει διεθνιστικές ιδεοληψίες ότι ο «εθνοκεντρικός προστατευτισμός οδηγεί σε ανελευθερίες», ούτε αποπειράται να φιλοσοφήσει επί της Δημοκρατίας με παρεξηγήσιμες τοποθετήσεις.  

 

Πηγή