Το πείραμα του 13033 στον “θαυμαστό καινούργιο κόσμο” της ελληνικής τυραννίας (μέρος Α)

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ. 

 

«Η αλήθεια είναι απειλή και η επιστήμη δημόσιος κίνδυνος»  

Αλντους Χάξλεϋ, Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος  

 

μτφ.: Ελένη Κυπραίου, εκδ. Κάκτος, 1980, σελ. 252.
 

Στην συνέντευξη της 4ης Νοεμβρίου 2020 που παραχώρησε ο Υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Κυριάκος Πιερρακάκης στην δημοσιογράφο Βίκυ Φλέσσα (εκπομπή “Στα άκρα”) παρακολουθήσαμε άφωνοι, μεταξύ άλλων, την προσπάθεια του Υπουργού να παραπλανήσει τον ανυποψίαστο Έλληνα πολίτη συγκαλύπτοντας τεχνηέντως την τεράστια συνταγματική εκτροπή που έχει υλοποιήσει δύο φορές μέχρι σήμερα το καθεστώς της Νέας Αντίχριστης Δικτατορίας.  

 

Όπως κατ’ επανάληψιν έχει επισημανθεί, με επίκληση των έγκριτων συνταγματολόγων Αριστόβουλου Μάνεση και Πρόδρομου Δαγτόγλου, η υποχρέωση γνωστοποίησης στις αρχές της πρόθεσης και του λόγου μετακίνησης, είτε με SMS είτε με συμπλήρωση “αυτοβεβαίωσης”, είναι κραυγαλέα αντισυνταγματική, αφού θίγει τον πυρήνα του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας μετακίνησης. Μάλιστα, το μέτρο αυτό λειτουργεί συνδυαστικά τόσο με την υποχρέωση μασκοφορίας σε όλους τους κλειστούς και ανοικτούς χώρους (πρόκειται για καθ’ εαυτήν αντισυνταγματική υποχρέωση η οποία σε αυτήν την έκταση θεσπίσθηκε από την Ελλάδα κατά παραγνώριση της πρακτικής που ακολουθεί η συντριπτική πλειονότητα των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών) όσο και με την απαγόρευση βραδινής κυκλοφορίας από τις 21.00 μέχρι τις 05.00. Ως εκ τούτου, η θεμελιώδους σημασίας ελευθερία μετακίνησης του Έλληνα πολίτη συνθλίβεται με τέσσερεις τρόπους, καθ’ όσον αυτός δεν επιτρέπεται να βγει εκτός της οικίας του: α) αν δεν έχει γνωστοποιήσει την πρόθεση μετακίνησής του, β) αν δεν έχει αποδεχθεί εκ των προτέρων τον αστυνομικό έλεγχο περί της συνδρομής νομίμου λόγου μετακίνησής του, γ) αν δεν φορά μάσκα και δ) αν δεν συντρέχει ένας από τους τρεις περιοριστικά αναφερόμενους λόγους (εργασίας, υγείας και εξόδου με κατοικίδιο ζώο), εφόσον έχει πρόθεση να μετακινηθεί μεταξύ 21.00 και 05.00.  

 

Περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρη είναι η ακόλουθη θέση του επιστημονικού ογκόλιθου Αριστόβουλου Μάνεση (Συνταγματικά Δικαιώματα, α΄ ατομικές ελευθερίες, πανεπιστημιακές παραδόσεις, δ΄ έκδοση, εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 134): «Η εν γένει διακίνηση και κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας μπορεί να ρυθμισθεί ή και περιορισθεί με νόμο ή βάσει νόμου. Βασικά όμως είναι ελεύθερη: δεν υπόκειται σε απαγορεύσεις ούτε εξαρτάται από σχετική άδεια ούτε απαιτείται, έστω, υποβολή σχετικής δήλωσης (γνωστοποίησης) προς τις αρχές εκ μέρους των πολιτών. […] Υπάρχουν όμως κράτη, όπου απαιτείται άδεια κυκλοφορίας στο εσωτερικό της χώρας ακόμη και για τους υπηκόους τους. Στην Ελλάδα παρόμοιες απαγορεύσεις, καθώς και κυκλοφορίας κατά τη νύχτα, ίσχυσαν σε συνταγματικά ανώμαλες περιόδους. Πάντως τέτοιοι έντονοι και εκτεταμένοι περιορισμοί αναιρούν την ουσία του συγκεκριμένου ατομικού δικαιώματος και αντιβαίνουν προς το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος».  

 

Μάλιστα, τα ανωτέρω μέτρα είναι έκθετα και για έναν ακόμη πολύ σοβαρό λόγο: Εφόσον στο άρ. 5 παρ. 4 Συντ. προβλέπεται ότι «Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση», η εξαίρεση της ερμηνευτικής δήλωσης, βάσει της οποίας «Στην απαγόρευση της παραγράφου 4 δεν περιλαμβάνεται […] η λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών, όπως νόμος ορίζει», κατ’ εφαρμογή του “εξ αντιδιαστολής” (e contrario) μεθοδολογικού επιχειρήματος, δεν μπορεί παρά να αφορά (και, ταυτοχρόνως, να δικαιολογεί) μόνο την θέσπιση ατομικών, όχι όμως γενικών διοικητικών μέτρων που περιορίζουν την ελεύθερη κίνηση των Ελλήνων, όπως δηλ. συμβαίνει στην περίπτωση των “lockdown”.  

 

Αγνοώντας πλήρως τις ανωτέρω επισημάνσεις, ο κ. Πιερρακάκης προσποιήθηκε ότι ζούμε σε έναν θαυμαστό καινούργιο (ηλεκτρονικό) κόσμο, όπου ο Έλληνας πολίτης θα πρέπει να νιώθει υπερήφανος για το “κατόρθωμα” της ελληνικής κυβέρνησης να τον διευκολύνει στην διαχείριση του αυτοπεριορισμού του, δίνοντάς του την εκπληκτική-μοντέρνα δυνατότητα να δραπετεύει από το κλουβί του μέσω αποστολής SMS! Κατά τούτο, ο εν λόγω Υπουργός έδωσε ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ, υποδυόμενος τον ταχυδακτυλουργό της πολιτικής: Μιλώντας με αξιοθαύμαστα μειλίχιο ύφος και φορώντας ένα συνεχές χαμόγελο κατέστησε αόρατο τον ανασκολοπισμό του Συντάγματος, εμφανίζοντας το μέτρο της αποστoλής SMS ως ένα “εξαιρετικά πετυχημένο πείραμα”, για το οποίο λάβαμε τα εύσημα της κ. Margrethe Vestager!  

 

Πάλι καλά που ο κ. Πιερρακάκης δεν ανέτρεξε στην θαυμάσια πραγματεία του Sir Thomas More με τίτλο “Ουτοπία” (εις: Στ. Ροζάνη [επιμ. έκδ.], Τρία κείμενα για την ουτοπία, Thomas More Ουτοπία, Francis Bacon Νέα Ατλαντίς, Henry Nevill, Η νήσος των Πάιν, μτφ.: Γρ. Κονδύλης, εκδ. Μεταίχμιο, Θεσσαλονίκη 2007), για να προσπαθήσει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Στο έργο αυτό βρίσκουμε το ακόλουθο χωρίο (σελ. 90): «Όταν κάποιος επιθυμεί να επισκεφτεί φίλους που ζουν σε άλλη πόλη ή να πάει να δει μια άλλη περιοχή, εύκολα παίρνει άδεια από τους Χοιροστασιάρχες ή τους Τρανοβόρους, εκτός αν χρειάζεται να παραμείνει οπωσδήποτε στην πόλη του. Κανείς δεν ταξιδεύει μόνος του, αλλά πάντα παρέα με άλλους. Και κουβαλούν πάνω τους επιστολή του Άρχοντα που διαβεβαιώνει πως έχουν άδεια να ταξιδέψουν, και ορίζει μάλιστα και την ημερομηνία επιστροφής».  

 

Όποιος δεν έχει τον χρόνο, την διάθεση ή την δυνατότητα να ακούσει όσα φοβερά και τρομερά εκστόμισε ο κ. Πιερρακάκης, ας διαβάσει ευθύς αμέσως την απομαγνητοφωνημένη εκδοχή τους:  

 

«Εμείς ακολουθήσαμε μια άλλη πορεία στη χώρα μας κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα. Η στρατηγική δεν είχε σχέση με την επιτήρηση. Η λέξη κλειδί ήταν η λέξη ενδυνάμωση, στα αγγλικά empowerment. Το 13033 είχε επακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα, ήταν η χρήση της τεχνολογίας, αλλά το κράτος δεν κοίταγε ποτέ τα δεδομένα, τα πετούσε την ίδια μέρα. Ήταν ένα εργαλείο για να μη χρησιμοποιείς χαρτί, κι αν θέλετε ήταν κι ένα εργαλείο που είχε πολλή σχέση με έναν κλάδο των οικονομικών, με τα οικονομικά της συμπεριφοράς, γιατί εμείς στην πραγματικότητα δεν ήμασταν σε θέση να ελέγξουμε αν ένας πολίτης έστελνε δέκα ή δεκαπέντε μηνύματα την ημέρα για να βγει. Ήταν στην ουσία μια αυτορρύθμιση: Γνωρίζοντας ότι έπρεπε να στέλνεις μήνυμα για να βγεις, εσύ ο ίδιος πειθαρχούσες στον εαυτό σου. Και σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, σύμφωνα με την Αντιπρόεδρο της Επιτροπής, την κ. Vestager αυτό το πείραμα, το πείραμα του 13033, ήταν μια από τις πιο πετυχημένες παρεμβάσεις του [ορθώς: της] covid. Και τη χώρα μας δεν την αφορά ο κόσμος του Χάξλεϋ, ο κόσμος του Όργουελ, την αφορά ο κόσμος του Κάφκα».  

 

Ως άριστος ταχυδακτυλουργός, ο κ. Πιερρακάκης ποντάρει στο γεγονός ότι οι “θεατές του τσίρκου” σαγηνεύονται από τις κινήσεις των χεριών του, εν προκειμένου από τα λόγια του, κρατώντας απενεργοποιημένες τις λοιπές ανθρώπινες λειτουργίες, όπως είναι π.χ. η μνήμη. Δυστυχώς για εκείνον υπάρχουν θεατές που την διατηρούν αλώβητη, διότι θυμούνται πολύ καλά ότι, επί εποχής “lockdown I” (βλ. τα δημοσιεύματα της 2ας Απριλίου), είχε επικριθεί «η καταχρηστική αξιοποίηση της φόρμας εξόδου από το σπίτι, όσο και τα αλλεπάλληλα μηνύματα κινητής τηλεφωνίας από τους ίδιους συνήθως αποστολείς», με αποτέλεσμα να συζητηθεί τότε η λήψη πρόσθετων περιορισμών «σε μια ύστατη προσπάθεια συμμόρφωσης, κυρίως εκείνων των λίγων που επιμένουν σε μορφές ανυπακοής». Ειδικότερα, ανάμεσα στις επικρατέστερες επιλογές για το κυβερνητικό επιτελείο συγκαταλέγονταν «η οριοθέτηση της χρονικής διάρκειας κάθε εξόδου από το σπίτι, αλλά και η μείωση του αριθμού των μετακινήσεων κατά άτομο σε ημερήσια βάση, προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα διαδοχικής μετακίνησης των ίδιων φυσικών προσώπων». Όπως σημειώθηκε χαρακτηριστικά, η αναγκαιότητα των μέτρων αυτών οφειλόταν στις «καταγραφές αλόγιστης χρήσης των αδειών μετακίνησης»!  

 

Αλλά και επί “lockdown II”, σύμφωνα με την δημόσια τοποθέτηση του κ. Χαρδαλιά στις 12 Νοεμβριου 2020, τα νέα αυστηρότερα μέτρα εκρίθησαν απαραίτητα, επειδή «παρατηρήθηκε κατάχρηση των SMS τη νύχτα με περιττές μετακινήσεις κυρίως σε οικίες πολιτών, οι οποίες διευκολύνουν τη μετάδοση του ιού». Επαληθεύονται λοιπόν απόλυτα οι ταχυδακτυλουργικές δεξιότητες του κ. Πιερρακάκη, ο οποίος επεχείρησε να σβήσει από την μνήμη του Έλληνα πολίτη τα ζοφερά χρώματα του καθημερινού βίου του, πιάνοντας στα χέρια του το πινέλο του ψεύδους: «το κράτος», τάχα, «δεν κοίταγε ποτέ τα δεδομένα, τα πετούσε την ίδια μέρα»!

 

Φυσικά, πριν από τον κ. Πιερρακάκη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο είχε ψευσθεί ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος σε κοινή συνέντευξη που είχε δώσει με τον κ. Yuval Noah Harari (3.10.2020) είχε δηλώσει ότι: «αξιοποιήσαμε πράγματι την τεχνολογία αλλά με έναν δημιουργικό τρόπο: ζητήσαμε από τους πολίτες να στέλνουν SMS όταν επρόκειτο να φύγουν από το σπίτι τους· θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο προσθέσαμε στους πολίτες ένα βάρος που οφείλεται σε κράτος επιτήρησης, αλλά εμείς σβήναμε όλα τα δεδομένα». Ο ορισμός της ανήθικης μετατροπής του μαύρου σε άσπρο! Αιδώς, Αργείοι!

 

Και επειδή ο κ. Πιερρακάκης προσπάθησε επιπλέον να αποκρύψει την συγκλονιστική ομοιότητα που εμφανίζει η εποχή μας με τα απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία περιγράφονται στα δυστοπικά μυθιστορήματα “Θαυμαστός καινούργιος κόσμος” και “1984”, ισχυριζόμενος ότι δήθεν «τη χώρα μας δεν την αφορά ο κόσμος του Χάξλεϋ» (ή ο κόσμος του Όργουελ), επείγει να πληροφορηθεί τούτο: Στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τον εφιάλτη μιας τυραννικής εξουσίας η οποία αποσκοπεί στην απόκτηση του ελέγχου επί όλων των εκφάνσεων του κοινωνικού βίου. Κουμάντο στο εγκαθιδρυθέν το έτος 632 μετά Φορντ Παγκόσμιο Κράτος κάνουν δέκα παντοδύναμοι διαχειριστές συνεπικουρούμενοι από στελέχη που διευθύνουν έναν πληθυσμό σκλάβων προκαθορισμένο να αγαπά την υποτέλεια μέσω της επιστήμης της βιολογίας και της προπαγάνδας.  

 

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία, η οποία απολαμβάνει την (επίπλαστη) ευτυχία που έχει εξασφαλίσει γι’ αυτήν το Παγκόσμιο Κράτος (όταν, μάλιστα, κάτι πάει στραβά, οι πολίτες λαμβάνουν ένα χάπι που λέγεται “σόμα”: αυτό «καλμάρει τον θυμό τους, τους φιλιώνει με τους εχθρούς τους, τους κάνει υπομονετικούς και καρτερικούς»), ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού αντιστέκεται στον συγκεκριμένο τρόπο ζωής και έχει επιλέξει να ζει μακριά από τον πολιτισμό σε πρωτόγονη κατάσταση άγευστος κάθε επιστημονικής και τεχνολογικής εξέλιξης. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και ο Άγριος Τζων, ο οποίος αρνήθηκε να συμβιβασθεί με τους κανόνες του απολυταρχικού συστήματος και επέλεξε να αποσυρθεί οριστικώς και αμετακλήτως σε ένα ερημητήριο «τον παλιό φάρο στην άκρη του λόφου ανάμεσα στο Πότενχαμ και στο Έλστεντ».  

 

Στην συνέχεια παρατίθεται η καθοριστικής για την σημερινή εποχή στιχομυθία ανάμεσα στον Άγριο Τζων (Α.Τ.) και τον Παγκόσμιο Κυβερνήτη Μουσταφά Μοντ (Μ.Μ.), η οποία αναδεικνύει τον λόγο για τον οποίο την σήμερον ημέραν δεν πρέπει να παρασυρθούμε από τις “πατερναλιστικές Σειρήνες” των υγειονομικών διαχειριστών που δήθεν νοιάζονται για το καλό μας. Αντιθέτως, οφείλουμε να μείνουμε άγρυπνοι φύλακες των ατομικών ελευθεριών και των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας, απορρίπτοντας όλα τα παρά φύσιν επιστημονικά σκευάσματα με τα οποία οι εν λόγω διαχειριστές, μέσω της διαρκούς προπαγάνδας και της εν γένει πλύσης εγκεφάλου, επιχειρούν να μας τροφοδοτούν νυχθημερόν αποσκοπώντας φυσικά στην διαιώνιση της δικής τους εξουσίας και στην εδραίωση του δικού τους καλού: είτε πρόκειται για τεχνολογικά σκευάσματα (βλ. π.χ. ό,τι συνδέεται με την εξ αποστάσεως εργασία και εκπαίδευση) είτε για ιατρικά (βλ. ιδίως τα πάσης φύσεως, κάθε άλλο παρά ακίνδυνα για τον ανθρώπινο οργανισμό, φάρμακα και εμβόλια – λειτουργούντα συχνά ως δίκοπα μαχαίρια). Ιδού λοιπόν το κρίσιμο χωρίο (μτφ.: Ελένη Κυπραίου, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1980, σελ. 265):  

 

Μ.Μ.: «Οι άντρες και οι γυναίκες θα έπρεπε νάχουν πιο ενισχυμένη αδρεναλίνη από καιρό σε καιρό […]. [Είναι] απαραίτητη προϋπόθεση για καλή υγεία. Γι’ αυτό δίνουμε Τ.Β.Π. δόσεις, μια φορά το μήνα».  

Α.Τ.: «Τ.Β.Π.;».  

Μ.Μ.: «Τεχνητό Βίαιο Πάθος. Μ’ αυτό φέρνουμε σε φυσιολογικό επίπεδο το φόβο και την οργή. Έχουμε τα συμπτώματα της σχέσης του Οθέλλου και της Δυσδαιμόνας, αλλά όχι και τα απρόοπτα του έρωτά του[ς]».  

Α.Τ.: «Μα μ’ αρέσουν τα απρόοπτα».  

Μ.Μ.: «Εμένα καθόλου. Προτιμώ να περνάω άνετα».  

Α.Τ.: «Μα εγώ δεν θέλω άνεση, εγώ αναζητώ το Θεό, την ποίηση, τον πραγματικό κίνδυνο, την ελευθερία, την καλοσύνη, την αμαρτία».  

Μ.Μ.: «Με λίγα λόγια, αναζητάς τη δυστυχία».  

Α.Τ.: «Έστω, αναζητώ τη δυστυχία».  

Μ.Μ.: «Για να μη πω πως ζητάς το δικαίωμα να γεράζεις, ν’ ασχημαίνεις, να γίνεις ανίκανος. Το δικαίωμα να κολλήσεις σύφιλη ή να πάθεις καρκίνο. Το δικαίωμα στη φτώχεια, στο φόβο, στην αγωνία τού τι θα συμβεί αύριο. Να πάθεις τυφοειδή πυρετό, να βασανιστείς από τρομερούς πόνους, κάθε μορφής».  

 

«Έγινε παρατεταμένη σιωπή».  

Α.Τ.: «Τα απαιτώ όλα!».  

 

Αν η μνήμη του κ. Πιερρακάκη λειτουργεί τόσο καλά όσο και ο ρητορικός του λόγος, τότε ας θυμηθεί τι είχε δηλώσει για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό στην εκπομπή του Antenna “special report” ο κ. Νικόλαος Αλιβιζάτος, ομότ. καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ: «Μπορεί να πει κάποιος ότι η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού αντίκειται προς τις φιλοσοφικές απόψεις κάποιου υπό την έννοια ότι προσβάλλει την αυτονομία του. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι μια έκφραση πατερναλισμού του κράτους. Δεν μπορεί το κράτος να παρέμβει από ένα σημείο και πέρα στις φιλοσοφικές μου πεποιθήσεις. Ας πάρουμε όμως την περίπτωση κάποιου που για φιλοσοφικούς λόγους το αρνείται. Έχει δικαίωμα να το αρνηθεί από την στιγμή που θα αποφασίσει να κάτσει στο σπίτι του ή να μείνει σε ένα ερημικό νησί και να ακούει ενδεχομένως τα τραγούδια που αγαπάει. Από τη στιγμή που το ίδιο το άτομο θέλει να ζει στο κοινωνικό σύνολο, να πάρει το λεωφορείο, να πάει στη δουλειά του, να συγχρωτισθεί με άλλους ανθρώπους δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τον εμβολιασμό. Πρέπει το κράτος να του πει: αφού δεν εμβολιάζεσαι, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά».

 

Πέρα από την απαράδεκτη σύγχυση που επιχειρείται μεταξύ αφ’ ενός της αυτονομίας (η οποία, μεταξύ άλλων, αναγνωρίζεται από τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας και αποτελεί υπερκείμενη αρχή που διαρρέει το σύγχρονο Ποινικό Δίκαιο) και αφ’ ετέρου κάποιων φιλοσοφικών λόγων άρνησης του εμβολιασμού, τίθεται το εξής εύλογο ερώτημα: Υπάρχει άραγε έμφρων πολίτης (μη διαθέτων ταχυδακτυλουργικές δεξιότητες), ο οποίος θα διενοείτο να αρνηθεί την πρόδηλη ομοιότητα ανάμεσα στα λεγόμενα του κ. Αλιβιζάτου και στην δυστοπία του Χάξλεϋ; Θα μπορούσε, μάλιστα, να υποθέσει κανείς ότι ο κ. Αλιβιζάτος διετύπωσε την “παλαβή” αυτή θέση, όντας επηρεασμένος από όσα διαδραματίζονται στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο”, διότι και εκεί οι ανυπάκουοι πολίτες εξορίζονται σε νησιά: «Ευτυχώς που έχουμε τόσα νησιά. Αναρωτιέμαι τι θα κάναμε χωρίς αυτά. Θα σας χώναμε σε κανένα θάλαμο αερίων και θα τελειώναμε» (ό.π., σελ. 254).  

 

Και ποιος μπορεί στα σοβαρά να αμφισβητήσει την διδακτική αξία που έχει για την τραγική διαχείριση της πανδημίας του κορωνοϊού η προπαρατεθείσα στιχομυθία μεταξύ Άγριου Τζων και Μουσταφά Μοντ; Άραγε, η κατακρεούργηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη και, συνακόλουθα, η ποδοπάτηση του Συντάγματος δεν είναι ακριβώς απόρροια της υστερικής πολιτικής υπέρ της δημόσιας υγείας, επιβληθείσας στις εθνικές κυβερνήσεις από τον διαβολικό “αόρατο μαριονετίστα” ενός εκκολαπτόμενου Παγκόσμιου Κράτους; Μάλιστα, το στρεβλό δίλημμα “υγεία versus οικονομία”, το οποίο προπαγανδίζουν ύπουλα οι δικοί μας διαχειριστές, εξοβελίζοντας μαεστρικά από την πλάστιγγα της νομικής στάθμισης όχι μόνο τις ατομικές ελευθερίες αλλά και την ανθρώπινη αξία, παραπέμπει σε μια φράση που υπάρχει στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο”:  

«Όλα πρέπει να τα απολαμβάνουμε μέχρι εκεί βέβαια που επιτρέπει η υγεία και η οικονομία» (ό.π., σελ. 261/262).  

 

Με την ιδιαιτερότητα της σημερινής εποχής μπορεί να παραλληλισθεί και το περιεχόμενο μιας αποφθεγματικής ρήσης που διατυπώνεται από τον Παγκόσμιο Κυβερνήτη Μουσταφά Μοντ λίγες αράδες πιο πριν:  

«Θεός και μηχανές δεν κολλάνε με τίποτα. Κάναμε την επιλογή μας. Διαλέξαμε τις μηχανές, την ιατρική και την παγκόσμια ευτυχία. Γι’ αυτό κρατάω τα βιβλία κλειδωμένα» (ό.π., σελ. 259· πρβλ. και σελ. 243, όπου γίνεται λόγος για τα απαγορευμένα παλαιά βιβλία, με την εξής αιτιολογία: ακόμη κι αν είναι ωραία τα παλαιά βιβλία, απαγορεύονται επειδή το καθεστώς κυνηγά οτιδήποτε ωραίο: «το ωραίο είναι ελκυστικό και μεις δεν θέλουμε να ελκύονται οι άνθρωποι από παράξενα πράγματα. Θέλουμε να τους αρέσουν τα καινούργια»). Σήμερα, λοιπόν, που η κυβέρνηση στην οποία ανήκει ο κ. Πιερρακάκης έχει κλείσει εκκλησίες και βιβλιοθήκες, δεν επαληθεύεται κατά τρόπον εντυπωσιακό η εν λόγω ρήση του Χάξλεϋ;  

 

Προσοχή: στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” απουσιάζει κι άλλο ένα στοιχείο πολιτισμού, το οποίο εδώ και δέκα μήνες είναι επίσης εξαφανισμένο: οι τέχνες! «Ανάμεσα στην ευτυχία και τις καλές τέχνες διαλέξαμε την ευτυχία. Θυσιάσαμε τις τέχνες» (ό.π., σελ. 245). Επιπροσθέτως, στην εποχή της “βασιλείας των ειδικών” δικαιώνεται τρομακτικά ο Χάξλεϋ, όταν βάζει τον Χέλμχολτζ να πει: «η επιστήμη είναι το παν σήμερα. Το μαθαίνουμε και στην υπνοπαιδεία!» (ό.π., σελ. 250).  

 

Γνωρίζουμε πλέον ότι απευθυνόμαστε σε μια πολύ μικρή μερίδα του ελληνικού πληθυσμού, οι οποίοι θα ήσαν ομοίως πρόθυμοι να αυτοεξορισθούν σε κάποιο ερημητήριο όπως ο Άγριος Τζων, προκειμένου να αποφύγουν τις παρενέργειες του περίφημου εμβολίου, για την απουσία των οποίων ουδείς μπορεί να μας διαβεβαιώσει πειστικά. Το ερημητήριο του Άγριου Τζων, όπως ήδη σημειώθηκε, βρισκόταν σε έναν φάρο. Ως “διανοητικό φάρο” (με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: ως “φαροφόρα σημαδούρα”) ας κρατήσουν οι αναγνώστες του παρόντος κειμένου τα ακόλουθα προφητικά λόγια του Χάξλεϋ από τον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” (ό.π. σελ. 245):  

«Ο κόσμος πια έχει σταθεροποιηθεί. Οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι. Έχουν ό,τι θελήσουν και δεν ζητούν ποτέ αυτό που δεν μπορούν να πάρουν. Είναι σιγουρεμένοι, έχουν άνεση, δεν αρρωσταίνουν ποτέ, δεν φοβούνται το θάνατο, δεν ξέρουν ευτυχώς τι θα πει πάθος και γηρατειά. Δεν έχουν τη μανία της μητρότητας ή της πατρότητας. Ούτε γυναίκες, ούτε παιδιά, ούτε εραστές έχουν για να ανοιχτούν. Είναι τόσο καλά προγραμματισμένοι που πολύ δύσκολα θα ξέφευγαν απ’ το ρυθμό τους. Κι αν κάτι πάει στραβά, τότε υπάρχει η σόμα. Και συ πήγες και μίλαγες σ’ αυτούς για ελευθερία, για ελευθερία, Κύριε Άγριε!».  

 

Η απεγνωσμένη προσπάθεια να στρέψουμε τους νομικούς και κοινωνικούς προβολείς πάνω στα “αποπαίδια” της εποχής του κορωνοϊού, δηλ. στις ατομικές ελευθερίες αλλά και στην αξία του ανθρώπου, μοιάζει με σισύφειο έργο – εν προκειμένω, ο προβολέας του Σισύφου έχει συρρικνωθεί σε έναν μικρό φακό, που θεωρητικά πάντως, όσο μικρός κι αν γίνει, μπορεί να σβήσει το σκοτάδι. Για την ώρα, τους προβολείς κρατούν στα χέρια τους οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης, οι οποίοι στο όνομα του “πολέμου κατά του αόρατου εχθρού” (sic) έχουν κρύψει στο σκιόφως ό,τι σχετίζεται με ελευθερίες, αξιοπρέπεια και ανθρωπισμό. Το ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό απαντάται μέσα από τον πρόλογο που έγραψε ο Χάξλεϋ για την νέα έκδοση του “Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου” το 1946 (ό.π., σελ. 18 επ.):  

«Ένα ολοκληρωτικό κράτος αληθινά “επαρκές” θα ήταν εκείνο στο οποίο η πανίσχυρη εκτελεστική εξουσία και η στρατιά των διευθυντικών οργάνων της θα επιβάλλονταν πάνω σ’ ένα λαό σκλάβων που δεν θα έπρεπε να τεθούν υπό καταναγκασμό, γιατί λατρεύουν την υποταγή τους. Το έργο ν’ αγαπήσουν οι άνθρωποι τη σκλαβιά τους, σ’ ένα σημερινό ολοκληρωτικό καθεστώς, είναι καθήκον που έχει παραχωρηθεί στους υπουργούς προπαγάνδας, στους εκδότες και διευθυντές των εφημερίδων και στους δασκάλους».  

 

Δυστυχώς, το φαινόμενο να φθάσει ο πολίτης να αγαπήσει την σκλαβιά του συμβαίνει και στο “1984” του Όργουελ (για την ομοιότητα της εποχής του κορωνοϊού με το έργο αυτό βλ. Βαθιώτη, Μάθημα στοιχειώδους οργουελικής αντίληψης: Ξιφομαχώντας με τον Γιάννη Πανούση στην αρένα των γνήσιων και νόθων ψεκασμένων, Ενωμένη Ρωμηοσύνη), όπου τελικώς ο εκούσια εξόριστος από τους φιλόστοργους κόλπους του απολυταρχικού καθεστώτος της Ωκεανίας κέρδισε (δηλ.: έχασε) την μάχη ενάντια στον εαυτό του: Αγάπησε τον Μεγάλο Αδελφό!

 

συνεχίζεται στο Β μέρος 

 

πηγή