«SOS, σταματήστε την αποδοχή προσφύγων αμέσως»- Rebecca Sommer, εθελοντής συνοδός προσφύγων και βοηθός ενσωμάτωσης (μέρος Β)

συνέχεια από το Α Μέρος 

Συνέντευξη με την Rebecca Sommer* από την Natalia von der Osten-Sacken, 18.1.2018

Δημοσιογράφος: Άκουσα από την Seyran Ates «Σεΐράν Ατές» τον εκπρόσωπο του φιλελευθέρου τζαμιού του Βερολίνου, ότι στην Γερμανία αποτελούν οι κανονισμένοι γάμοι, που συνάπτονται υπό την πίεση των γονέων και συγγενών, ένα μεγάλο πρόβλημα.

Rebecca Sommer: Μία πολύ θαρραλέα γυναίκα. Ναι, έχουμε από την αλματώδη αύξηση της μουσουλμανικής κοινότητας από την Τουρκία, της Μέσης Ανατολής και τα Βαλκάνια όλο και περισσότερους κανονισμένους γάμους, μάλιστα εμπόριο λευκής σαρκός δηλ. αγοραπωλησίας παιδιών και κοριτσιών. Έχουμε καταγγείλει τέτοιες περιπτώσεις στην αστυνομία, αλλά η αστυνομία και οι αρχές δυσκολεύονται με αυτές τις περιπτώσεις, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που το δικαιολογούν ως στοιχείο της μουσουλμανικής και πολιτισμικής τους ταυτότητας. Έχουμε λοιπόν ξαφνικά δύο άκρα, τα οποία υπάρχουν στο κράτος μας! Και μερικές φορές ένα κορίτσι με τέτοιο ιστορικό δεν θέλει να εγκαταλείψει την συζυγική στέγη, διότι δεν έχει γνωρίσει τίποτε άλλο, παρά αυτό τον κόσμο και τον πολιτισμό στο οποίο μεγάλωσε. Αυτό εννοούν οι αρχές, όταν λένε σχόλια όπως «έτσι έχουν συνηθίσει», διότι αυτού του είδους εμπειρία αποκόμισαν.

Όμως αδιάσειστη πραγματικότητα είναι, ότι τα κορίτσια αγοράζονται και μεταπωλούνται. Ζουν ως σκλάβες του σεξ και εργάζονται χωρίς αμοιβή, επιτηρούνται αδιάκοπα και έχουν απωλέσει την ελευθερία τους. Μέσα στη Γερμανία! Σε μία γνωστή μου περίπτωση πωλήθηκε ένα κορίτσι έναντι του ποσού των 8.000 Ευρώ. Ένα άλλο κορίτσι Ρωμά από την Πολωνία απήχθη. Και μετά έχουμε και τους πολιτικούς μας στη Γερμανία, οι οποίοι σύμφωνα με την άποψή μου εγκληματούν, που υποστηρίζουν την νομική διατήρηση δηλαδή την μη ακύρωση τέτοιας μορφής γάμων, με την πρόφαση, ότι δεν συμβάλλει στην ευημερία των γάμων που έχουν ήδη συναφθεί. Αυτή είναι η απάντηση τους, στο πρόβλημα που διαρκώς γιγαντώνεται, εξ αιτίας της διαρκώς αυξανόμενης εισροής μουσουλμανικών προσφύγων. Πολλές έχουν εξαναγκαστεί σε γάμο ανήλικες ήδη πριν καταφθάσουν στην Γερμανία και επομένως καταφθάνουν ως ζευγάρι παντρεμένο. Απαιτώ να ακυρωθούν τέτοιοι γάμο. Το κορίτσι πρέπει να ωριμάσει πρώτα ελεύθερα, να πάει στο σχολείο και όταν ενηλικιωθεί στα 18 της χρόνια, τότε να αποφασίζει, αν θέλει να συμβιώσει με τον σύζυγο που της επέλεξαν ή όχι.

Κανένας δεν μπορεί σύμφωνα με τον νόμο να την υποχρεώσει. Είχαμε και την περίπτωση ενός Πακιστανού, ο οποίος κακοποίησε σεξουαλικά ένα κορίτσι έξι ετών και καταδικάστηκε λόγο της ιδιαίτερης «θρησκευτικής και πολιτισμικής του ταυτότητας» σε ποινή με αναστολή. Το επόμενο πρόβλημα είναι η βία στο γάμο. Ένα χαρακτηριστικό ανέκδοτο, το οποίο ευχαρίστως αφηγούμαι, είναι το εξής: Ένας καινούργιος πρόσφυγας που κατέφθασε στη Γερμανία προειδοποιείται από συντοπίτες του, να μην κτυπάει την γυναίκα και τα παιδιά του μπροστά σε Γερμανούς διότι απαγορεύεται. Αυτό σημαίνει, ότι μεταξύ τους είναι φυσιολογικό να κτυπάει ένας άνδρας τους προαναφερόμενους; Ένας άνδρας από το Αφγανιστάν που τον κατήγγειλε η γυναίκα του για επανειλημμένο βιασμό, δεν καταδικάστηκε, διότι δεν «είχε συνειδητοποιήσει, ότι ήταν βιασμός».

Επειδή επιτρέπεται στο Ισλάμ δηλαδή η γυναίκα είναι υποχρεωμένη να προβεί σε σεξουαλική πράξη μαζί του, εκτός και αν έχει την περίοδό της ή είναι άρρωστη. Αλλιώς απαγορεύεται να του αρνηθεί την συγκατάβασή της στην σεξουαλική πράξη. Το Κοράνι το ίδιο δίνει οδηγίες, πως και πότε είναι επιτρεπτό να χτυπάς τη σύζυγό σου, αν αυτή αντιστέκεται στις προσταγές του συζύγου. Για αυτό το λόγο ο δικαστής δεν καταδίκασε τον βιαστή στηριζόμενος στο Κοράνι, λαμβάνοντας υπόψη ειδικές συνθήκες. Αυτό σημαίνει, ότι με την κακώς εννοούμενη ανοχή στερούν ακόμη και δικαστές τα απαραίτητα νομικά εργαλεία για μία σωστή έκβαση της δίκης. 

Κρίνουμε όλο και περισσότερο με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Τα δικαστήρια έχουν κατά πλειοψηφία μία αριστερίζον δράση, πολλοί δικαστές στην Γερμανία είναι υπέρμαχη της αριστεράς και υπέρ των μεταναστών και έτσι αυξάνονται ραγδαία οι περιπτώσεις, στις οποίες μετανάστες ή μετανάστες με γερμανική υπηκοότητα παίρνουν λευκή επιταγή λόγω «ιδιαιτέρων πολιτισμικών και θρησκευτικών συνθηκών». Και επομένως προτιμούνται από το Γερμανικό κατεστημένο. Υπάρχουν και γυναίκες Γερμανίδες δικαστές, οι οποίες διανέμουν επίσης αυτό το περίεργο είδος λευκής επιταγής: το οποίο σημαίνει συγκεκριμένα, ότι γυναίκα δικάζουν και καταδικάζουν ανθρώπους του ιδίου φύλου! 

Σε μία ιδιάζουσα περίπτωση, προσπαθούσε να βρει μία δικαστής νομικά λόγους να αθωώσει και να δικαιολογήσει νομικά έναν Τούρκο βιαστή. Ο βιαστής είχε ακινητοποιήσει το κεφάλι του θύματος στο κεφαλάρι του σιδερένιου κρεβατιού και βίαζε το θύμα βάναυσα επί ώρες. Από την δικογραφία προέκυψε η ιδιαίτερη βαναυσότητα με την οποία επιτέλεσε ο βιαστής την ειδεχθή πράξη του. Η γυναίκα δεν μπορούσε σχεδόν επί δύο εβδομάδες να περπατήσει και υπήρχαν σε όλο το σώμα εκχυμώσεις από την επίδραση της βίας την οποία δέχθηκε. Όμως η καθοριστική ερώτηση γυναίκας δικαστή που καθόρησε και την έκβαση της δίκης ήταν: «Υπάρχει η πιθανότητα, ο κατηγορούμενος να μην γνώριζε, ότι δεν συναινείτε;» Θα μπορούσε, απάντησε το θύμα στην δικαστή. Η δικαστής δεν μπορούσε να διαπιστώσει, αν ο δράστης λόγω της νοοτροπίας του τουρκικού πολιτισμικού περιβάλλοντος από το οποίο προέρχεται, ερμήνευσε το συμβάν, που το θύμα αντιλήφθηκε ως βιασμό, ίσως ως «παθιασμένο σεξ». Ο δράστης αφέθηκε ελεύθερος. Ο εισαγγελέας σχολίασε, ότι η αθώωση του κατηγορουμένου είναι «βαρύτατο πλήγμα» για το θύμα. Αφετέρου δεν είναι δυνατόν να καταδικαστεί ο κατηγορούμενος, διότι δεν μπορεί να αποδειχθεί πρόθεση βιασμού. Ο βιασμός στα Γερμανικά δικαστήρια δεν οδηγεί ποτέ σε καταδίκη του κατηγορουμένου. Ιδιαιτέρως, όταν ο θύτης είναι προσφυγικής ή ξένης καταγωγής. Στην δημοσιότητα γίνεται για αυτό το λόγο συχνά λόγος για ατιμωρησία «λόγω ιδιαιτέρων θρησκευτικών και πολιτισμικών συνθηκών» στους βιασμούς και στα εγκλήματα οικονομικής φύσεως. Αργά και σταθερά σταματά η νομοθετική και εκτελεστική λειτουργία του κράτους μας. Το επόμενο πρόβλημα είναι η πολυγαμία. Εκεί έχουμε περιπτώσεις πολιτικών, που υποστηρίζουν ανοιχτά και παρακινούν δημοσίως να δεχτούμε τέτοιου είδους ρύθμιση. 

Δημοσιογράφος: Και τι γίνεται με την εγκληματικότητα;

Rebecca Sommer: Έχουμε πραγματικά σοβαρά προβλήματα. Μπορώ να μιλήσω μόνο για την δική μου περιοχή, όπου διαμένω, και να σας διηγηθώ και να μεταδώσω πληροφορίες από τις ειδήσεις. Στο Αμβούργο και στο Σλέσβιγκ Χόλσταΐν έχουμε ένα σόι συμμορία αραβικής καταγωγής, το οποίο τρομοκρατεί διαρκώς την περιοχή. Στο Βερολίνο έχουμε ακόμα ένα σόι συμμορία από το Λίβανο, το οποίο αυξήθηκε σύμφωνα με τους ειδικούς τα τελευταία 20 χρόνια σε 1000 συμμορίτες. Το σόι αυτό ασχολείται κυρίως αλλά όχι μόνο με το εμπόριο ναρκωτικών. Ως αποτέλεσμα αυτού, έχει δημιουργηθεί κατά κάποιο τρόπο ένα είδος παράλληλης δικαιοσύνης, το οποίο το δικό μας δικαστικό σύστημα αδυνατεί να θέσει υπό έλεγχο. Δικηγόροι, δικαστές, αστυνομία, όλοι προφανώς φοβούνται και τρομοκρατούνται από δαύτους, και οι αρχές έχουν απολέσει κάθε έλεγχο.

Η δικαστής Kirstin Heisig «Κίρστιν Χαΐσιγκ» δολοφονήθηκε κατά την ταπεινή μου άποψη, διότι προσπάθησε να βάλει τα πράγματα σε τάξη. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία πρόκειται για την τρίτη γενιά των συμμοριών μεταναστών στο Βερολίνο. Για τους κάτοικους του Βερολίνου είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι. Έχουν την κουλτούρα του μίσους και της περιφρόνησης. Σύμφωνα με τους γνωρίζοντες διαπράττουν τα εγκλήματά τους εν ψυχρό χωρίς αναστολές. Πράττουν χωρίς ενδοιασμούς και προβαίνουν με ιδιαίτερη σκληρότητα στα εγκλήματά τους και φυσικά υποστηρίζονται όπως επανειλημμένως από αυτή την υπέρ των μουσουλμάνων θρησκευτική ιδεολογία, η ιδεολογία αυτής της συγκεκριμένης μορφής όμως, δεν υιοθετείται για του λόγου το αληθές από τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους.

Ακόμα και πρόσφυγες επιστρατεύονται από αυτούς τους συμμορίτες. Ήδη από το 2012 βλέπαμε αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και ιδιαίτερης αξίας μπροστά στα κέντρα προσφύγων και αναρωτιόμασταν, ποιοι συγγενείς προσέρχονται, για να συναναστραφούν τους πρόσφυγες αυτούς. Σύντομα μάθαμε από τους εθελοντές και τους κοινωνικούς λειτουργούς των προσφυγικών κέντρων, ότι αυτοί οι επισκέπτες δεν ήταν συγγενείς, αλλά Λιβανέζοι, οι οποίοι επιστράτευαν τους νεαρούς πρόσφυγες για την διεκπεραίωση της βρώμικης δουλειάς. Είχαν παντού καταστήματα για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, αρτοποιία, πιτσαρίες, κομμωτήρια, ψιλικατζίδικα, χαρτοπαικτικές λέσχες, μπαρ με αργιλέδες, όπου εργάζονταν παράνομα πρόσφυγες, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ποικιλότροπος ως βαποράκια. Ένα ρεπορτάζ κάλυψε αυτά τα γεγονότα στην τηλεόραση, οι περισσότεροι εξ αυτών ακόμα ζουν από την πρόνοια, εξαπατούν κακόβουλα το προνιακό μας κράτος, και εμείς δεχόμαστε γνωρίζοντας την κατάσταση και μπροστά στα μάτια μας να μας εξαπατούν. Λέω μάλιστα: Ναι, ο μουσουλμανικός κόσμος γελάει εις βάρος μας! Αν τα παρατηρήσεις όλα, τολμώ να πω… ότι είμαστε πραγματικά πανίβλακες.

Έχουμε και σόγια συμμορίτες βαλκανικής προέλευσης. Πολλοί καταφθάνουν πολλαπλώς ως αιτούντες για άσυλο, ζουν εις βάρος του γερμανικού κράτους και πολλοί απλώς διαμένουν εδώ. Στις πάμπολλες δραστηριότητές τους συγκαταλέγονται η πλαστογραφία διαβατηρίων, το εμπόριο λευκής σαρκός, η αγοραπωλησία κοριτσιών και η διατήρηση γυναικών σκλάβες του σεξ δηλαδή η μαστροπεία. Μεταξύ αυτών και δωδεκάχρονα κορίτσια, τα οποία πωλήθηκαν από τους γονείς τους ως νύφες και αγοράσθηκαν και μεταπωλούνται από αυτούς τους μαστροπούς. Πολλές από αυτές τις συμμορίες βιάζουν συστηματικά, εκβιάζουν στην συνέχεια και παράγουν παιδική πορνογραφία. Έχω μία δεκατετράχρονη προστατευόμενη από την Σερβία, η οποία βιάστηκε πολλαπλώς από περισσότερους ενήλικες άνδρες και κινηματογραφήθηκε. Αυτή η κινηματογραφική λήψη είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο! Την γνώριζα ήδη ως παιδί δέκα ετών, και ήταν για εμένα προσωπικά ένα ιδιαίτερα μεγάλο πλήγμα. Και γνωρίζω και άλλες τέτοιες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης. Αποστέλνω διαρκώς στον τύπο επιστολές, χωρίς αποτέλεσμα. Η αστυνομία δεν κινητοποιήθηκε. Έβγαλα το συμπέρασμα, ότι κορίτσια χωρίς την υποστήριξη της κοινωνίας και χωρίς την υποστήριξη της οικογένειας δεν έχει καμία πιθανότητα να αποδράσει από μία τέτοια κατάσταση.

Επιπλέον σχηματίζουν οι πρόσφυγες και μετανάστες ένα τεράστιο ποσοστό ατόμων, τα οποία συγκρούονται με τον νόμο. Σομαλούς πρόσφυγες θεωρώ εγώ προσωπικά ως τους πλέον επικίνδυνους, εξ αιτίας του θρησκευτικού τους φανατισμού, καθώς και για την θρησκευτικά και πολιτισμικά αιτιολογημένη περιφρόνησή τους απέναντι στις γυναίκες.

Δημοσιογράφος: Όπως έχω ακούσει, η κατάσταση στα γερμανικά σχολεία είναι ιδιαίτερα δραματική. Τι μπορείς εσύ προσωπικά να μας πεις για αυτό;

Rebecca Sommer: Οι νεότερες έρευνες έχουν δείξει, όπου εξετάστηκαν παιδιά τετάρτης τάξης Δημοτικού με γονείς που έχουν προσφυγικό υπόβαθρο ή γονείς ξένης εθνικότητας. 50% των παιδιών αυτών, έχουν πολύ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, το οποίο συγκρίνεται με το μορφωτικό επίπεδο μιας αναδυόμενης τριτοκοσμικής χώρας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως έχουμε με τα παιδιά από μουσουλμανικές οικογένειες, οι οποίες είναι και η μεγαλύτερη ομάδα των παιδιών με ξένη καταγωγή. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, πρόκειται για έναν πολιτισμό, ο οποίος υποστηρίζει την επιβολή του δυνατότερου και για αυτό το λόγο συγκεκριμένα έχουμε και το μεγάλο πρόβλημα της επιθετικότητας των μαθητών αυτών στα σχολεία μας. Αλλιώς από ότι διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά μας στις γερμανικές οικογένειες, διαπαιδαγωγούνται αυτά τα παιδιά με φυσική βία, και η φυσική βία εφαρμόζεται από τον πατέρα ή από τα μεγαλύτερα αδέρφια και ανήκει όπως βλέπω και ακούω στην καθημερινότητά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να είναι πάρα πολύ επιθετικά- και να λύνουν τα προβλήματά τους αποκλειστικά με τον τρόπο αυτό δηλαδή της βίας. 

Και επίσης λειτουργεί σε αυτά τα άτομα η ψυχολογία της αγέλης. Παιδιά, τα οποία διαπαιδαγωγήθηκαν διαφορετικά με άλλο πολιτισμικό υπόβαθρο, τα οποία έχουν μάθει να λύνουν τα προβλήματά τους συζητώντας και έχουν μάθει να σέβονται και να αποδέχονται την διαφορετική άποψη του συνομιλητή τους από τα γεννοφάσκια τους, συγκαταλέγονται στους χαμένους της υπόθεσης. Αυτά τα παιδιά συζητούν, και στα μάτια των μουσουλμάνων παιδιών, αυτή η συμπεριφορά διακρίνει τους αδύναμους και διακρίνει και χαρακτηρίζει τον συνομιλητή τους ως πιθανό θύμα.

Εκτός αυτού δρουν αυτά τα παιδιά ως ομάδα, αν έχεις μία αντιπαράθεση με έναν εξ αυτών, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις όλη την ομάδα εναντίων σου, στην οποία συγκαταλέγονται πολυάριθμα μέλη, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνονται αυτή την πράξη ως «μουσουλμάνοι εναντίων τον υπόλοιπο κόσμο». Αυτή την συμπεριφορά παρατηρώ και στα παιδιά των Ρωμά. Συμβαίνουν και συνέβαιναν σοβαροί τραυματισμοί σε εμπλοκές και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές παρατηρούν αποσβολωμένοι διότι δεν τους δίνει ο νόμος την δυνατότητα να αντιδράσουν δυναμικά και αποτελεσματικά. Τα ειδικά σχολεία για παιδιά με αντικοινωνική συμπεριφορά έχουν ήδη εξαντλήσει την χωρητικότητά τους, και υπάρχει έλλειψη σε κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό που γνωρίζουν το μουσουλμανικό και πολιτισμικό υπόβαθρο αυτών των μαθητών, για να αντιδράσουν και να επιδράσουν αποτελεσματικά για την λύση τέτοιων αντιπαραθέσεων. Το επιπρόσθετο πρόβλημα αυτό το παρακολουθώ, όπου παρατηρείται μία αναδυόμενη βιομηχανία εκπαίδευσης τέτοιου εκπαιδευτικού προσωπικού προσφύγων, όπου πρόσφυγες, οι οποίοι ήταν ήδη καθηγητές στην πατρίδα τους, εκπαιδεύονται με γρήγορες διαδικασίες σε εκπαιδευτικούς για να αξιοποιηθούν στα γερμανικά σχολεία.

Και εδώ όμως βλέπω περισσότερα προβλήματα. Αφενός φορούν πολλές γυναίκες την ισλαμική μαντήλα, γεγονός το οποίο έρχεται σε σύγκρουση με την ουδετερότητα που πρέπει να πρεσβεύει ένας εκπαιδευτικός και αποτελεί ένα κακό πρότυπο για τα παιδιά αυτά. Αφετέρου δεν ομιλούν μετά από ενάμιση ή δύο χρόνια άπταιστα Γερμανικά, γεγονός που υποκρύπτει τον κίνδυνο, ότι οι μαθητές δεν θα μάθουν την Γερμανική ως θα όφειλαν και ότι και στο μέλλον ή σε δέκα χρόνια θα ομιλούν σε ένα ακόμα αρκετά χαμηλό επίπεδο Γερμανικά, και ήδη τεκμηριώνεται αυτή η υπόθεση με απτά παραδείγματα. Τρίτον, αυτοί οι αναδυόμενοι εκπαιδευτικοί δεν έχουν την αντίστοιχη επαγγελματική εκπαίδευση όπως οι καθηγητές που εκπαιδεύτηκαν στην Γερμανία. Και τέταρτον, και για εμένα το πιο ανησυχητικό όλων είναι: ότι πολλοί εξ αυτών είναι αυστηρά θρησκευόμενοι και δεν πιστεύουν στην θεωρία της εξέλιξης ή στην επιστήμη, αλλά μόνο στο ότι γράφει το Κοράνι.

Μερικές καθηγήτριες ούτε που απλώνουν το χέρι για να χαιρετήσουν έναν άνδρα. Δεν θέλω τέτοιους καθηγητές στο κράτος μου, όπου εκπαιδεύεται και μεγαλώνει το μέλλον του τόπου μου. Και επίσης δεν θέλω δασκάλα ή καθηγήτρια με μουσουλμανική μαντίλα, η οποία αποτελεί πρότυπο μίμησης για την νεολαία μας. Η ισλαμική μαντίλα συμβολίζει την θετική προσέγγιση στον διαχωρισμό των φύλων, διότι αυτό ακριβώς είναι το σιωπηρό και πειστικό περιεχόμενο του μηνύματος ενός ατόμου που φοράει την μαντίλα. Η μαντίλα δηλώνει μάλιστα: Υποτάσσομαι στον άνδρα. Είναι θρησκευτική ομολογία, ένα θρησκευτικοιδεολογικό σύμβολο, το οποίο διαχωρίζει τον κόσμο σε χαλάλ δηλαδή ευλογημένο και χαράμ δηλαδή θρησκευτικώς παράνομο. Το μήνυμα είναι: Ότι το τριχωτό της κεφαλής μιας γυναίκας εξομοιώνεται με το τριχωτό της ήβης των γεννητικών μας οργάνων, το οποίο πρέπει να καλυφθεί. Γιατί για το Θεό θα θέλαμε κάτι τέτοιο στα σχολεία μας; 

Δημοσιογράφος: Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το μεγαλύτερο λάθος στην πολιτική που σχετίζεται με τους πρόσφυγες;

Rebecca Sommer: Πρώτον, ότι η πολιτική μας αντιμετωπίζει κάθε πρόσφυγα ως μετανάστη, δηλαδή όχι ως κάποιον που επιζητά την προστασία για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και στο τέλος επιστρέφει στον τόπο του. Τότε να είμαστε παρακαλώ και ειλικρινείς, και να τους ονομάζουμε μετανάστες και όχι πρόσφυγες, όπως ήδη το εφαρμόζει η Πολωνία. Επίσης να δημιουργηθούν αντίστοιχοι νόμοι, ώστε ο κόσμος να μην χρειάζεται να ψεύδονται κατά την διάρκεια αίτησης ασύλου τους. Καθώς και να δημιουργηθούν νόμοι μετανάστευσης, με την βοήθεια των οποίων, μπορούμε να δεχθούμε μόνο αυτούς που μπορούμε να αξιοποιήσουμε, και αυτούς που δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε να μπορούμε να τους αρνηθούμε την είσοδο στη χώρα μας. Οι αξιοποιήσιμοι θα είναι εις θέση να εργαστούν και δεν θα εξαρτώνται έτσι μονίμως από την πρόνοια του κράτους μας. 

Επίσης υπάρχουν κενά στη διαδικασία αίτησης ασύλου. Οι νόμοι μας δηλώνουν, ότι όλοι έχουν δικαίωμα για άσυλο, μέχρι να ελεγχθεί, να δεχθεί αποδοχής ή απόρριψης αυτή η αίτηση. Ένας τέτοιος έλεγχος όμως διαρκεί πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, και έτσι πολλοί παίρνουν μία προσωρινή άδεια παραμονής. Σύμφωνα με τον ορισμό της γερμανικής άδειας παραμονής είναι λοιπόν «μια προσωρινή αναστολή της απέλασης» αλλοδαπών, οι οποίοι όμως υποχρεούνται να εγκαταλείψουν την χώρα μετά την απόρριψη της αίτησής τους. Αυτό όμως δεν είναι μόνιμη άδεια παραμονής και δεν δικαιολογεί την νόμιμη και μόνιμη τους διαμονή στην χώρα αυτή. Οι αλλοδαποί εξακολουθούν να πρέπει να εγκαταλείψουν την χώρα, αν ανασταλεί η προσωρινή άδεια παραμονής. Οι αιτούντες άσυλο καταθέτουν μία έφεση μετά την άλλη, και όταν έρχεται τελικά η άρνηση στην αίτησή τους για άδεια παραμονής σε αυτή την χώρα, περιέρχονται πάλι χρόνια με τις νομικές διαδικασίες που απαιτούνται και την γραφειοκρατία που απαιτείται. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί ένα τέτοιο άτομο, μία οικογένεια να παραμείνει για ένα πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στη Γερμανία, έως ότου τελικά μετά από μερικά χρόνια συνήθως παίρνει ένας πρόσφυγας όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις την πολυπόθητη μόνιμη άδεια παραμονής.

Άτομα, τα οποία ήδη έχουν απορριφτεί και απελάθηκαν οικειοθελώς, επανέρχονται μετά από τρεις μήνες με τα ίδια δικαιολογητικά και με το ίδιο όνομα και υποβάλλουν εκ νέου αίτημα για άσυλο και έτσι στερούν από αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη από άσυλο την δυνατότητα να εξεταστεί το αίτημά τους. Αν το άτομο αυτό εγκαταλείπει οικειοθελώς την Γερμανία, έχει το δικαίωμα να επανέλθει μετά από τρεις μήνες στη χώρα αυτή. Εκτός αυτού έχουν όλοι το δικαίωμα για άσυλο, ακόμα και αν προέρχονται από χώρα που δεν μαστίζεται από πόλεμο και θεωρείται ασφαλής. Και από αυτά τα κράτη έρχονται μεγάλες μάζες μεταναστών και αιτούνται για τους πιο αξιοπερίεργους λόγους για άσυλο στην χώρα μας. Όπως για παράδειγμα «ο γείτονάς μου θρέφει θυμό για το άτομό μου, γιατί τράκαρα το αυτοκίνητό του και δεν έχω χρήματα να το επισκευάσω». Τότε κινητοποιούνται τα γρανάζια της γραφειοκρατίας, γεγονός που μπορεί να διαρκέσει μήνες ή ακόμα και χρόνια. Τις περισσότερες φορές καλούνται να εγκαταλείψουν την χώρα- σε αυτή τη περίπτωση νοσεί ξαφνικά ένας συγγενείς στην οικογένειά τους. Συχνά πρόκειται για νόσους ψυχολογικής φύσεως- όπως ένας νευρικός κλονισμός λόγου χάρη, για να ανασταλεί εξ αιτίας της ασθένειας η προβλεπόμενη απέλαση του ιδίου και της οικογένειας συνολικά μέχρι νεοτέρας.

Τέτοια παιχνίδια με τους δημόσιους φορείς μπορούν να διαρκέσουν περισσότερα χρόνια– κάποια στιγμή εγκαταλείπουν αυτά τα άτομα την Γερμανία, για να επανέλθουν δριμύτεροι τρεις μήνες αργότερα. Όπως έχω διαπιστώσει, βρίσκονται υπό την κατοχή των μεταναστών συχνά διαμερίσματα ή σπίτια στις χώρες καταγωγής τους, και δεν υπάρχει επομένως κανένας λόγος, για τον οποίο πρέπει να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Είναι πρωτίστως οικονομικοί μετανάστες, οι οποίοι λόγω της φτώχειας εγκαταλείπουν την χώρα τους, που είναι σαφώς ένας σοβαρός λόγος για να φύγεις από της πατρίδα σου, αν σκεφτείς ανθρώπινα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τους διεθνείς λόγους με τους οποίους αιτείσαι δικαίως από κάποια χώρα άσυλο. Ζουν κατά την διάρκεια της αίτησης τους για άσυλο από την πρόνοια, αλλά ένα μέρος των προσφύγων εργάζεται επιπλέον και παράνομα ή μαύρα.

Επανειλημμένως βλέπω μεγάλα φορτηγά να μεταφέρουν συγκεντρωμένα εμπορεύματα στην πατρίδα, όταν δεν μπορεί να αποφευχθεί η απέλαση και εγκαταλείπουν την χώρα οικειοθελώς για να μεταπωλήσουν τα εμπορεύματα αυτά στις χώρες καταγωγής τους. Έπειτα επανέρχονται πολυάριθμες οικογένειες για καταθέτουν εκ νέου μετά την παρέλευση των τριών μηνών τα χαρτιά τους για άσυλο. Με την ίδια αιτιολογία όπως προαναφέρθηκε, με το ίδιο διαβατήριο και το ίδιο όνομα. Εκεί, πιστεύω εγώ προσωπικά θα έπρεπε να τουλάχιστον μετά την δεύτερη αίτηση ασύλου να μην ξαναδέχονται τα ίδια άτομα στην χώρα μας και να σταματήσουν να διεκπεραιώνουν ξανά και ξανά τις διαδικασίες αίτησης ασύλου και να μας επιφορτίζουν με το αβάσταχτο κόστος, το οποίο συνδέεται με τις ατέρμονες αιτήσεις αυτές.

Δημοσιογράφος: Όπως έχω ακούσει συζητείται στα προσχέδια του νόμου να επιτρέψουν την επανένωση της οικογενείας στη Γερμανία. Τι γνώμη έχεις για αυτό;

 Rebecca Sommer: Ένας δημόσιος υπάλληλος μου εκμυστηρεύτηκε, ότι τα επόμενα τρία χρόνια θα εισέλθουν αρκετά εκατομμύρια κόσμος στην Γερμανία, δηλαδή οι οικογένειες των προσφύγων που ζουν ήδη εδώ, αλλά και οι οικογένειες των καινούργιων αιτούντων για άσυλο. Γνωρίζουμε όλοι, ότι η ενσωμάτωση αποδείχθηκε ως ιδιαιτέρως προβληματική, αλλά μερικοί πολιτικοί μας ακολουθούν το σλόγκαν του «nobody is illegal δηλαδή κανένας πρόσφυγας δεν είναι παράνομος». Και μεταξύ των προσφύγων, τους οποίους επέβλεπα ή επιβλέπω καθώς τους έχω επιφορτιστεί, μπορώ να πω, ότι οι περιπτώσεις, οι οποίες θεωρούνται ως παράδειγμα πετυχημένης ενσωμάτωσης, μετριούνται στα δάκτυλα της μίας παλάμης. Με ενσωμάτωση σαφώς και δεν εννοώ την απώλεια της ταυτότητας του πρόσφυγα ή του πολιτισμού του, αλλά την αποδοχή του τρόπου ζωής εδώ στη Γερμανία, και γερμανικός τρόπο ζωής θεωρείται ο τρόπος, στον οποίο ανήκει μάλιστα να συγκαταλέγεις και πολλούς γερμανούς φίλους στο περιβάλλον σου, και όχι μόνο τους ένα ή δύο βοηθούς εθελοντές, οι οποίοι τυχαίνει να σε βοηθούν με τα γραφειοκρατικά διαδικαστικά.

Η πλειονότητα στο περιβάλλον μου περιβάλλεται μόνο με άτομα ιδίας καταγωγής δηλαδή με άλλους μουσουλμάνους και ζουν σε μία παράλληλη κοινωνία, όπου πρώτη θέση καταλαμβάνουν οι πολιτισμικές θρησκευτικές αξίες της πατρίδας τους, γεγονός που τους απομονώνει από την κοινωνία μας. Το γεγονός, ότι γίνονται όλο και περισσότεροι όσοι κατοικούν εδώ, συμβάλλει στην εξέλιξη, ότι δεν αισθάνονται την ανάγκη καθόλου να προσαρμοστούν, μάλιστα δημιουργείται και παγιοποιείται μια παράλληλη μουσουλμανική κοινωνία και ακριβώς εδώ εντοπίζω το πρόβλημα της επανένωσης των οικογενειών.

Πιστεύω, ότι πρέπει να διαχωρίσεις εδώ, ποιος θέλει προστασία προσωρινή και δεν σκοπεύει να μείνει μόνιμα εδώ και ποιος θέλει να μεταναστεύσει μόνιμα, οπότε πρόκειται για κλασσική περίπτωση μετανάστη. Θα έπρεπε επομένως να εξακριβωθεί και να εξεταστεί αν υπάρχει πραγματικός λόγος για άσυλο. Εν ανάγκη με ελέγχους στα κινητά, στους λογαριασμούς των κοινωνικώς δικτύων όπως το facebook, στο twitter, αδιάφορα πως, αρκεί να γίνει ο απαραίτητος έλεγχος αυτός. Διότι προκύπτει το ερώτημα, που ακριβώς βρίσκεται η υπαρκτή οικογένεια του πρόσφυγα;

Έχουμε αρκετές περιπτώσεις ανήλικων προσφύγων, όπου η οικογένεια διαβιώνει με ασφάλεια στον τόπο της, αλλά περιμένει, να ακολουθήσει το μέλος της οικογένειας το οποίο βρίσκεται στη Γερμανία. Γιατί να έρθει όλη η οικογένεια στη Γερμανία, από την στιγμή που θα μπορούσε ο ανήλικος να επιστρέψει στην εκτεταμένη οικογένειά του, η οποία ζει στον τόπο καταγωγής τους με ασφάλεια; Το ότι βρίσκονται ορισμένοι πρόσφυγες εδώ, επειδή τους έχει στείλει η οικογένειά τους το γνωρίζουμε σαφέστατα! Από την Βυρηττό ακούω για παράδειγμα, ότι περιμένει ένας σεβαστός αριθμός ανθρώπων, να πάνε στη Γερμανία, ελπίζοντας ότι θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία επανένωσης οικογενειών, που σκοπεύει να ψηφιστεί στο Γερμανικό κοινοβούλιο.

Μετά έχουμε και αυτούς που πραγματικά χρίζουν προστασίας από το κράτος μας, που θέλουν να διαμείνουν εφ όρου ζωής εδώ, καθώς και έχουν το δικαίωμα αυτό, διότι διώκονται στην πατρίδα τους, συχνά επειδή είναι αλλόθρησκοι, είναι χριστιανοί, Γεζίντι, πρώην μουσουλμάνοι. Εκεί λέω ναι: και μάλιστα αμέσως! Και αυτοί πρέπει να υπομένουν τον χρόνο καρτερικά να ακολουθήσουν οι οικογένειές τους, το οποίο είναι απόλυτα τραγικό και δεν συνάδει με τη λογική. Συχνά μάλιστα βρίσκονται αυτές οι οικογένειες με χώρες μουσουλμανικών καθεστώτων και πρέπει να φοβούνται και εκεί. Αυτοί θα έπρεπε να διαχωριστούν και να επεξεργαστεί η αίτηση ασύλου τους με ταχύτατες διαδικασίες.

Αλλά να αναφερθεί και αυτό: ειδικά αυτοί έρχονται συχνά σύσσωμοι με όλη τους την οικογένεια. Πρέπει λοιπόν να εξετάζουμε καλύτερα, ποιος θέλει να επιστρέψει στη πατρίδα τους εξ αυτών και ποιος όχι. Και εδώ είναι αμφισβητήσιμο αν θέλει να ακολουθήσει η υπόλοιπη οικογένεια χωρίς να ερωτηθεί, διότι μόλις έρθει η οικογένεια στη Γερμανία, θα παραμείνουν και οι περισσότεροι εδώ. Αυτό που με απασχολεί στο θέμα της επανένωσης της οικογενείας είναι, ότι ο ορισμός της οικογένειας στις ανατολίτικες μουσουλμανικές κοινωνίες είναι μία πατριαρχικά-οργανωμένη εκτεταμένη οικογένεια, οι συγγενείς. Εισάγουμε με την επανένωση της οικογένειας ένα μουσουλμανικό σύστημα οικογενείας, το οποίο οδηγεί σε παράλληλες κοινωνίες και σε προβλήματα ενσωμάτωσης. Ο έφηβος πλέον δεν χρειάζεται να προσαρμοστεί, συναναστρέφεται ομοίους του, και οι εδώ μεταφερόμενες παραδόσεις συνεχίζουν να διατηρούνται.

Και ακριβώς αυτό βλέπω με τους ασυνόδευτους ανήλικους, οι οποίοι έχουν προσαρμοστεί επαρκώς μετά από δύο- τρία χρόνια, και έχουν συνάψει λόγω της φοίτησής τους σε γερμανικό σχολείο φιλίες με γερμανούς εφήβους, καθώς έχει συμβάλλει σε αυτό ένα πολύ εξελιγμένο δίκτυο ειδικά εκπαιδευμένων κοινωνικών λειτουργών, οι οποίοι τους εισήγαγαν στον δικό μας πολιτισμό και στο δικό μας σύστημα αξιών. Το τελευταίο το έχουμε διαπιστώσει επανειλημμένως. Η κοπιαστική εργασία μας όπως γίνεται καπνός, όταν επανενώνεται ο έφηβος με την οικογένειά του. Και αυτό το έχουμε δει επανειλημμένως. Εκεί που ο έφηβος πρόσφυγας μας αντιμετώπιζε με περιέργεια και χωρίς προκαταλήψεις, μετά την επανένωση μας αντιμετώπιζε σε χρόνο μηδέν με απόρριψη, με περιφρόνηση του μη μουσουλμανικού τρόπου ζωής μας, επειδή η οικογένεια του εφήβου που βρίσκεται στα παρασκήνια, τον απορρίπτει.

Για να συνοψίσουμε: δεν επιθυμώ σε καμία περίπτωση την επέκταση μιας παράλληλης κοινωνίας, η οποία είναι ιδιαιτέρως επιβλαβή για εμάς τις γυναίκες και μας καταπιέζει και μας στερεί σταδιακά την πολύτιμη ελευθερία μας.

Δημοσιογράφος: Τι πρέπει σύμφωνα με τη δική σου άποψη με μετανάστες που δεν ενσωματώνονται;

Rebecca Sommer: Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο να απαντηθεί. Δεν μπορείς να εκδιώξεις μέχρι τώρα έτσι απλά κάποιον, που προέρχεται από μία περιοχή που μαστίζεται από πόλεμο, ακόμα και αν έδωσε ψευδείς ατομικά στοιχεία, ακόμα και αν έχει παρανομήσει κάποιος και είναι φυγόδικος. Αυτό θα έπρεπε να αλλάξει και να θεσπιστεί δια νόμου, όποιος διαπράττει μία αξιόποινη πράξη θα έπρεπε να μας δοθεί νομικά η δυνατότητα να τον εκδιώξουμε. Το κράτος όμως εδώ είναι αβοήθητο. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τους Σύριους- αρχικά ήρθαν στην Γερμανία εξ αιτίας του πολέμου, και τώρα ισχυρίζονται, ότι έφυγαν από την Συρία επειδή ήταν αντικαθεστωτικοί και κατά του Assad «Ασάντ» και τους περιμένει σε μία ενδεχόμενη επιστροφή τους η θανατική ποινή. Και παρόλο που μεταξύ των προσφύγων είναι αρκετοί, οι οποίοι ήταν ενεργά μέλη σε τρομοκρατικές οργανώσεις που άνηκαν στο Ισλαμικό Κράτος ISIS, οι οποίοι είχαν ριζοσπαστικοποιηθεί στην Γερμανία και έχουν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα, δεν επιτρέπει η νομοθεσία της Γερμανίας την απέλασή τους.

Ούτε καν γίνεται λόγος για μία πιθανή απέλασή τους. Επιπλέον: Πως μπορείς να διαπιστώσεις τον βαθμό προσαρμογής ενός ατόμου στο περιβάλλον και στο κράτος που τον φιλοξενεί; Δεν σημαίνει επειδή μιλάς άρτια Γερμανικά και εργάζεσαι τακτικά, ότι έχεις προσαρμοστεί, εάν ταυτόχρονα απορρίπτεις τις αξίες της κοινωνίας που σε φιλοξενεί, αν δεν αισθάνεσαι ούτε στο ελάχιστο προσκείμενος στις δυτικές αξίες, στη Γερμανία και στους συνανθρώπους σου που την κατοικούν, ή αν υποστηρίζεις την άποψη, ότι η Γερμανία πρέπει να ασπαστεί τις μουσουλμανικές αξίες και να υποκύπτει διαρκώς στα θρησκευτικο-πολιτισμικά καπρίτσια των μουσουλμάνων, τότε αυτός ο άνθρωπος είμαι της άποψης, δεν ταιριάζει στην κοινωνία των λαών της Ευρώπης.

Δημοσιογράφος: Πως πρέπει σύμφωνα με την άποψή σου να αντιμετωπίσουμε το Ισλάμ στη Γερμανία;  

Rebecca Sommer: Το εξάπλωση του πολιτικού Ισλάμ πρέπει με όλα τα μέσα αποτραπεί και να μην του χαϊδεύουμε τα αυτιά. Πολλά τζαμιά ευθύνονται για την εξάπλωση και την διάδοση του πολιτικού Ισλάμ. Αρχικά χρειαζόμαστε νόμους, οι οποίοι θα καθορίζουν τι ακριβώς θα επιτρέπεται να κηρύττεται, κυρίως όμως τι –δεν- επιτρέπεται. Για αυτό τον λόγο δεν θα έπρεπε να επιτραπεί να δημιουργηθούν καινούργια τζαμιά, πριν ελέγξουν και παρακολουθήσουν εξονυχιστικά τα ήδη υπάρχοντα τζαμιά, στρέφοντας την προσοχή μας ιδιαιτέρως σε αυτούς που τα χρηματοδοτούν. Σε πολλά τζαμιά οι μουσουλμάνοι πιστοί προτρέπονται να απορρίπτουν τους απίστους και να απορρίπτουν την ενσωμάτωση στο κοινωνικό σύνολο που τους περιβάλλει. Αυτό το έδειξαν καθαρά τα τελευταία ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Constantin Schreiber «Κόνσταντιν Σράιμπερ» του πρώτου κρατικού καναλιού της Γερμανίας ΑRD για αρκετά τζαμιά της χώρας μας. 

Σε αρκετά τζαμιά μάλιστα ριζοσπαστικοποιούνται οι πιστοί. Ειδικοί μας προειδοποιούν εδώ και χρόνια. Ανεγείρονται τζαμιά με χρηματικά ποσά από την Τουρκία, το Ιράν, την Σαουδική Αραβία, ακόμα και οι ιμάμηδες που λειτουργούν τα τζαμιά πληρώνονται από αυτές τις χώρες. Πολλοί μάλιστα εξ αυτών δεν γνωρίζουν καν να ομιλούν την Γερμανική. Αλλά τους πολιτικούς δεν φαίνεται να τους απασχολεί αυτό καθόλου. Επίσης είμαι και κατά της διδασκαλίας του Ισλάμ στα σχολεία, αντί αυτού θα έπρεπε να διδάσκεται το μάθημα της –ηθικής δεοντολογίας-. 

Επιπλέον υποστηρίζω την απαγόρευση της ισλαμικής μαντίλας στα σχολεία για δασκάλους, καθηγητές και μαθητές και στο δημόσιο. Πολύ φοβάμαι, ότι θα γίνουμε μάρτυρες του ακόλουθου εφιαλτικού φαινομένου στις επόμενες εκλογές σε τέσσερα χρόνια. Οι μουσουλμάνοι θα ιδρύσουν νωρίτερα ή αργότερα το δικό τους κόμμα, μιας και έχουν τόσους πολυάριθμους ψηφοφόρους και θα κερδίσουν με συντριπτική πλειοψηφία. Κυρίως με την βοήθεια των κομμάτων όπως των Πρασίνων-οικολόγων, τον κομμάτων αριστερής ιδεολογίας και σχεδόν όλων των υπολοίπων κομμάτων, οι οποίοι τους κολακεύουν και τους διευκολύνουν διαρκώς, αλλάζοντας στο μέλλον και νόμους προς το συμφέρον της θρησκευτικής μειονότητας αυτής και θα είμαστε εμείς εν τέλει η πλειοψηφία που θα πρέπει να προσαρμοστεί να νέα δεδομένα. 

Όπως γνωρίζουμε ακολουθούν οι μουσουλμάνοι αυτό που τους επιτάσσει το Κοράνι, δηλαδή περιμένουν από τον άπιστο δηλαδή εμάς να προσηλυτιστεί, ή να αποδώσει υποχρεωτικό κεφαλικό φόρο ως άπιστος, ή να τον καθυποτάξει με άλλα μέσα. Πολλοί μουσουλμάνοι, ιδίως το πολιτικό Ισλάμ, το οποίο καθοδηγείται έξωθεν από μουσουλμανικά κράτη, σκέφτονται με ποιο τρόπο μπορούν να επιβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα- και δεν αισθάνονται ούτε στο ελάχιστο την ανάγκη να το κρύψουν. Αν ιδρύσουν ένα μουσουλμανικό κόμμα θα κερδίσουν με αυτόν τον τρόπο περισσότερη επιρροή στην Γερμανία. Γνωρίζουμε στο facebook λογαριασμούς όπου διατυμπανίζεται η άποψη να εξισλαμιστεί η Γερμανία.

Όπου διατυμπανίζουν και προτρέπουν τον κόσμο σε πράξεις που είναι σύμφωνα με την άποψή μου αντισυνταγματικές. Όμως πλέον μπορείς να βρεις παντού τέτοιες δηλώσεις και δημοσιεύσεις. Μπορεί να δεις για παράδειγμα έναν σκύλο που ουρεί πάνω σε μια ισραηλινή σημαία, όπου δημοσιοποιείται και κατευθύνεται δημοσίως μίσος εναντίων μας και προτρέπει δημοσίως στην καταδίωξή μας. Και αυτοί οι λογαριασμοί δεν σβήνονται, δεν μπλοκάρονται, εξίσου δεν σβήνονται και δεν μπλοκάρονται οι λογαριασμοί φανατικών μουσουλμάνων των αποκαλούμενων Σαλαφιστών! 

Όλοι μας ελεγχόμαστε στενά από το facebook. Οι λογαριασμοί λοιπόν αυτών των ατόμων που δημοσιοποιούν περιεχόμενο το οποίο αντιτίθεται προς το Ισλάμ μπλοκάρονται. Αν δεν ξυπνήσουμε εγκαίρως, και μάλιστα γρήγορα, θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα.

Δημοσιογράφος: Τι θα ήθελες να πεις στην χώρα μου την Πολωνία και στους Πολωνούς;

Rebecca Sommer: Να μείνετε αμετακίνητοι, να εμμένετε και να μην κάμπτεται η αντίστασή σας ενάντια στις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και σε αυτή την περίπτωση εννοώ συγκεκριμένα την εκ των έξωθεν επιβεβλημένη διανομή των προσφύγων. Κάθε κράτος και κάθε λαός έχει το δικαίωμα να επιλέγει μόνος του τους φιλοξενούμενούς του. Κανένα κράτος δεν πρέπει να αποποιηθεί την αυτοδιάθεσή του. Οι άνθρωποι που ζουν σε ένα κράτος έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το δικό τους μέλλον και το δικό τους πολιτικό καθεστώς και να μην υπόκεινται σε ξένη κυριαρχία. 

Έχω την εντύπωση πως υπάρχουν συμφέροντα στην Ευρώπη τα οποία κατευθύνουν τα τεκταινόμενα, ώστε να δημιουργήσουν μια διαφορετική Ευρώπη, να αλλοιωθεί το διεθνές δίκαιο, να άρουν την αυτοδιάθεση των λαών και των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεών τους και να εξαλείψουν κάθε ίχνος αυτών τον προνομίων που απολαμβάναμε μέχρι πρότινος. Μην χάνεται την ταυτότητά σας, διότι κανένα έθνος, κανένας λαός, καμία ομάδα, κανένας ιθαγενής λαός, ή Ιταλός, ή Γάλλος, ή Γερμανός ή Πολωνός μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ως λαός, αν δεν οριοθετηθεί σε λογικά πλαίσια από τους υπολοίπους και να ακολουθήσει και να υπερασπίσει τα συμφέροντά του. Θα πρότεινα επομένως, να σκεφτείτε, ποιόν θα θέλατε να φιλοξενήσετε οικειοθελώς. 

Υπάρχουν πολυάριθμοι πρόσφυγες, οι οποίοι δραπετεύουν από τις μουσουλμανικές πατρίδες τους λόγο των όλο και αυξανόμενων θρησκευτικών διώξεων που υφίστανται. Μεταξύ αυτών για παράδειγμα πολυάριθμοι χριστιανοί και άλλες θρησκευτικές μειονότητες, οι οποίες συμβαδίζουν απόλυτα ή καλύτερα με το δυτικό σύστημα αξιών, και οι οποίες με την δική σας βοήθεια θα ενσωματωθούν παντελώς στην κοινωνία σας. 

*Η Rebecca Sommer είναι μία Γερμανίδα και διεθνούς εμβέλειας καλλιτέχνης, διαμένει από το 2012 στο Βερολίνο, δημοσιογράφος και πολλαπλώς βραβευμένη σκηνοθέτης.  

Μέχρι την επιστροφή της στη Γερμανία εν έτη 2012 κατείχε ειδική συμβουλευτική θέση στη κεντρική βάση των Ηνωμένων Εθνών ECOSOC, όπως και επίσης στη Γενεύη για τα ανθρώπινα δικαιώματα με κέντρο βάρος στα αυτόχθονα έθνη και στo διεθνές δίκαιο. Συνεργάστηκε πάνω από δεκαετία στενά με τους οργανισμούς UNHCHR και UNPFII, αλλά και με πρόσφυγες και με τον οργανισμό UNHCR.  

Συμμετείχε επίσης πάνω από μία δεκαετία στις διαπραγματεύσεις των Ηνωμένων Εθνών και στην δήλωση δικαιωμάτων αυτοχθόνων λαών, δήλωση η οποία έγινε με προσωπική υποστήριξη της ιδίας δεκτή από σχεδόν όλα τα έθνη. Επισκέφτηκε πολυάριθμα αυτόχθονα έθνη σε όλο τον κόσμο καθώς και παρουσίασε στα Ηνωμένα Έθνη τεκμήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οργανωμένες δράσεις καθώς και εκστρατείες, διαφώτισε για την παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά αυτοχθόνων λαών με φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό καθώς και με γραπτές αναφορές. Ως γνωστή ειδικός σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων σκηνοθέτησε με εντολή των Ηνωμένων Εθνών την ταινία «αυτόχθονοι λαοί και τα Ηνωμένα Έθνη». Επίσης συμμετείχε μέχρι το έτος 2014 στις διαπραγματεύσεις περί κλιματικής αλλαγής UNFCCC και υπήρξε μέχρι το 2014 μέλος στην ένωση Climate Justice Now.  

Εργάστηκε ως συντάκτρια σε μεγάλες βρετανικές εφημερίδες όπως Scene, The Face και Spirit και σε αμερικάνικες εφημερίδες όπως Black Book και Madison. Εργάστηκε και ζούσε στην Ινδία, Μεγάλη Βρετανία, Βραζιλία, Νότια Αφρική και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από το έτος 2012 εργάζεται και αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα των προσφύγων στην Ευρώπη και ίδρυσε και καθοδηγεί την οργάνωση Arbeitsgruppe Flucht+ Menschenrechte (oμάδα εργασίας φυγής και ανθρωπίνων δικαιωμάτων), ένα δίκτυο, το οποίο υποστηρίζει πρόσφυγες στο Βερολίνο.

ΠΗΓΗ: vimapress.gr
το είδαμε ΕΔΩ