Γράφει ο Βασίλειος Γκρίλλας, Θεολόγος, ΜΑ Θεολογίας
Ο μερισμός του ενστίκτου δεν είναι υγιής τρόπος επιλογής βίου, διότι το ένστικτο λειτουργεί αξιωματικά από την φύση του. Για παράδειγμα: Αν ένας άνθρωπος πεινούσε και έτρωγε ηδονιζόμενος από τα εδέσματα της διατροφής του, αλλά μετά προκαλούσε εκουσίως και διαρκώς έμετο σε ότι έφαγε, στο τέλος θα πέθαινε από ασιτία. Σίγουρα μια τέτοια συμπεριφορά η επιστήμη θα την χαρακτήριζε ψυχοπαθολογική. Γιατί όμως στο ένστικτο της αναπαραγωγής δεν υπάρχει τέτοια αντιμετώπιση; Κρατήσαμε την επιθυμία, κρατήσαμε και την ηδονή ως το πρώτο μέρος ενέργειας του ενστίκτου, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι επιθυμητό και το πετάμε. Αυτό το αποτέλεσμα όμως, είναι ένας νέος άνθρωπος και έναν άνθρωπο δεν τον θανατώνεις, δεν τον πετάς, όπως και να έχει το πράγμα, αν θες να λέγεσαι άνθρωπος.
Αυτό το μη επιθυμητό αποτέλεσμα του να φέρει κάποιος ένα παιδί στο φως της ημέρας, με ευκολία χαρακτηρίζεται ως δικαίωμα αυτοδιάθεσης της γυναίκας. Πόσο γελοίο είναι το επιχείρημα. Αυτοδιάθεση μπορεί να υπάρχει αν υπάρχει και αυτοκίνηση. Ένα παιδί δεν το φτιάχνει στα σπλάχνα της μια γυναίκα μόνη. Υπάρχει και ένας άντρας. Από την στιγμή που εμπλέκονται δύο πρόσωπα δεν τίθεται θέμα αυτοδιάθεσης, αλλά από κοινού διαχείρισης. Και βέβαια μπορεί να ομονοήσουν άντρας και γυναίκα και να αποφασίσουν την έκτρωση ενός παιδιού, όμως και πάλι η απόφαση είναι ελλειμματική, διότι εμπλέκεται το πρόσωπο του παιδιού. Αυτό ρωτήθηκε αν θέλει να μη γεννηθεί;
Οι θέσεις υπέρ των εκτρώσεων λαμβάνονται από ανθρώπους που έχουν γεννηθεί. Άραγε, αν είχαν περιπέσει αυτά τα άτομα στην διαδικασία μιας έκτρωσης, θα μπορούσαν να μιλήσουν και να υπερασπιστούν μια αιματηρή δολοφονική επίθεση, επώδυνη και μαρτυρική σε ένα μη αμυνόμενο παιδί; Και εν τέλει, αν το παιδί δεν έχει καμία αξία θα μπορούσαν να το σκοτώσουν αμέσως μετά την γέννησή του; Και αν ναι με τί μέσα και με ποιά χέρια; Η κοινωνία μας, αν κάποιο παιδί κακοποιηθεί, ανίσταται κατά των κακοποιών. Αν ένα βρέφος θανατωθεί, είναι έτοιμη να κατασπαράξει τους γονείς για την σκληροκαρδία τους. Αν ένα μωρό βρεθεί στα όποια σκουπίδια, η κοινωνία αναζητά τον ένοχο. Όταν όμως ένα παιδί ζωντανό με σάρκα, με οστά, με ψυχή εκτρωθεί, η ίδια η κοινωνία αμνηστεύει όλους τους εμπλεκόμενους. Και την μάνα και τον πατέρα και το γιατρό με όλους τους συνεργάτες του. Αν αυτό δεν είναι φαινόμενο ψυχοπαθολογίας τότε ποιο είναι; Η ζωή του ανθρώπου δεν κρίνεται από το αν ακούστηκε το κλάμα του ή όχι στα αυτιά των ανθρώπων. Εξάλλου, είναι γνωστό, ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα έγιναν με απόλυτη σιωπή των θυμάτων. Μια ματιά στην ιστορία και η θέση αυτή βεβαιώνεται εύκολα.
Δικαιολογημένα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πώς αφού για κάποιους η έκτρωση αποτελεί μια απλή πράξη χωρίς συνέπειες, τότε γιατί όλες οι σύγχρονες έρευνες μεγάλων επιστημονικών κέντρων -αδιαπραγμάτευτου κύρους- καταλήγουν ότι μετά από κάθε έκτρωση στην γυναίκα παρουσιάζονται: Κατάθλιψη, πανικός, διατροφικές διαταραχές, προβλήματα αλκοολισμού, αποστροφή για κάθε σεξουαλική πράξη, έντονο αίσθημα ντροπής, φόβος για μελλοντική εγκυμοσύνη, φόβος υπογονιμότητας, μα πάνω από όλα ενοχή.
Το πρόβλημα της έκτρωσης φέρει μίσος κατά της ίδιας της σάρκας της γυναίκας. Ο Αδάμ βλέποντας την Εύα να δημιουργείται από το ίδιο του το σώμα φώναξε: «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου·» (Γεν. 2,22). Άραγε, η γυναίκα που φέρει στα σπλάχνα της ένα παιδί δεν αναγνωρίζει ότι αυτό είναι σάρκα και οστό από την ύπαρξή της; Αλήθεια, πόσες εκτρώσεις δεν απέβησαν μοιραίες για την ίδια την μάνα; Θα πει κάποιος, μα πόσες εκτρώσεις προκάλεσαν στείρωση; Ή πόσες εκτρώσεις στοίχισαν την ζωή της μάνας; Ή πόσες οδήγησαν σε πλήθος προβλημάτων από μολύνσεις, λόγω κακών συνθηκών στην επέμβαση; Ενδεχομένως οι περιπτώσεις αυτές δεν είναι ποσοτικά και αριθμητικά τόσες, για να ασχοληθεί κάποιος σε σχέση με το γενικό σύνολο.
Όμως υπάρχει ένα θέμα που δεν μπορεί να παραθεωρηθεί. Ανεξάρτητα από τις συνθήκες που αποφασίζεται μια έκτρωση, υπάρχει μια συνέπεια που δεν ξεπερνιέται, που δεν παραθεωρείται, που δηλώνει την τραγικότητα της έκτρωσης. Είναι η ψυχική απογύμνωση και η συναισθηματική καταρράκωση που ακολουθεί τις γυναίκες που έκαναν έκτρωση για το υπόλοιπο της ζωής τους. Είναι το κενό που δεν γεμίζει. Είναι η απογοήτευση του ανεκπλήρωτου. Και το χειρότερο: Είναι το «γιατί» που κάποτε φτάνει στην γυναίκα –όχι απαραίτητα άμεσα- και δυστυχώς αυτό το «γιατί» είναι ακριβώς το ίδιο με του θανάτου. Όσες απαντήσεις και να δώσεις, όσα άλλοθι και αν προσθέσεις, όσες δικαιολογίες αν καταλογοποιήσεις δεν καλύπτεται. Είναι το «γιατί» ενός θανάτου που συντελείται στα σπλάχνα μιας ζωντανής μάνας.
Η έκτρωση είναι προκλητός θάνατος ζώντος τέκνου. Όσο και αν στολίσουμε αυτή την πραγματικότητα με επιχειρήματα, ιδεολογίες και ευφυολογήματα, πάντα θα μας διαψεύδουν τα απομεινάρια ενός μικρού τεμαχισμένου παιδιού στο νεφροειδές δοχείο του χειρουργείου. Όσο και αν βρούμε θέσεις και απόψεις για να αμβλύνουμε την πράξη της έκτρωσης, το αναπάντητο «γιατί» ενός άδικου θανάτου θα μας καταδιώκει.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.