ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΩΝ (μέρος 3ο)

συνέχεια από το 2ο μέρος

Ομιλία στον Σύλλογο Χημικών «οι φίλοι του Αγίου Μενίγνου» 
Αθήνα 24.11.2019

Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου

Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να δράσουμε;

Θα πρέπει πρώτα οι ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας να συνειδητοποιήσουν ότι το κυπριακό είναι πρόβλημα πανεθνικό. Ειδικά, η Ελληνική ηγεσία οφείλει να αντιμετωπίσει το Κυπριακό ως ζωτικό εθνικό θέμα, όχι απλώς με την έννοια της συμπαράστασης ή συμπαράταξης προς τους «αδελφούς Κυπρίους», όπως συνηθίζει να λέει, αλλά και με την έννοια ότι το Κυπριακό αφορά ευθέως την ασφάλεια του ελληνικού χώρου. Το Κυπριακό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το θέμα των νησιών του Αιγαίου. Η ασφάλεια της Κύπρου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ασφάλεια της Ελλάδας και αντίστροφα.

Οι τουρκικές απειλές, τόσο στην Κύπρο όσο και στο Αιγαίο, έχουν παλιά ιστορία και δεν είναι ένα πρόσφατο ξέσπασμα ενός νοσηρού μεγαλοϊδεατισμού του Ερντογάν. Ο Γκιουνές, που ήταν ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας κατά την εισβολή, δήλωσε απερίφραστα: « Η Κύπρος είναι τόσο πολύτιμη, όπως το δεξί χέρι μιας χώρας που νοιάζεται για την άμυνα της ή για τους επεκτατικούς της στόχους, αν έχει…». Αναφορικά με τα νησιά του Αιγαίου, η Τουρκία έχει θέσει στόχο της την αναθεώρηση του καθεστώτος τους, από το 1973. Η Τουρκία ούτε αποκρύπτει ούτε συγκαλύπττει την επιδίωξη της αυτή. 

Ο πρώην Πρωθυπουργός και Πρόεδρος Τουργούτ Οζάλ, που εθεωρείτο μάλιστα μετριοπαθής, δήλωνε το 1986 ότι «η παρούσα κατάσταση η οποία υπάρχει μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας δεν είναι ικανοποιητική. Εάν η Τουρκία ήξερε πού θα την οδηγούσε η Συνθήκη της Λωζάνης δεν θα την είχε υπογράψει ποτέ… Εμείς δεν ξεχνούμε ότι χάσαμε μέσα από τα χέρια μας τα νησιά, τα πάτρια τουρκικά εδάφη». Αρκετά αποκαλυπτικός είναι και ο Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας»: «Μια Τουρκία που έχει αποκλειστεί από το Αιγαίο κι έχει περικυκλωθεί στα νότια από τη Ρωμαίικη Διοίκηση της νότιας Κύπρου σημαίνει ότι τα περιθώριά της να κάνει ένα άνοιγμα στον κόσμο έχουν περιοριστεί σημαντικά» (σελ 267).

Θα πρέπει να συναισθανθούμε και να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Είμαστε, Ελλάδα και Κύπρος, δυο κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συντονιζόμενοι μπορούμε να πετύχουμε πολλά. Έχουμε ένα τεράστιο τμήμα του Ελληνισμού σκορπισμένο σ’ όλη την υφήλιο, το οποίο μπορεί να οργανωθεί και να προωθήσει τα εθνικά μας δίκαια. Η γεωγραφική μας θέση δεν είναι κατώτερη, από γεωστρατηγικής πλευράς, από τη θέση της Τουρκίας. Μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε στο έπακρο για προστασία των εθνικών μας συμφερόντων. Κι ακούμε με λύπη, πως ανανεώθηκαν οι συμφωνίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για τις βάσεις στην Κρήτη κι άλλού, χωρίς σθεναρές απαιτήσεις από την Ελληνική Κυβέρνηση για την άμυνα και την προστασία εθνικών συμφερόντων της χώρας. Μακάρι να έγιναν και να μην τις ξέρουμε.

Ο Θουκυδίδης επισημαίνει από την αρχαιότητα ότι οι πόλεμοι δεν εξελίσσονται πάντα όπως ήταν η πρόβλεψη των εμπνευστών τους. Απρόοπτοι και αστάθμητοι παράγοντες αναδεικνύουν αδυναμίες για τους μεγάλους και ευκαιρίες για τους μικρούς. Κι είναι παρήγορο και ενθαρρυντικό το γεγονός ότι, κατά τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζονται τέτοιες ευκαιρίες, επιδιώκονται συμφωνίες και συνάπτονται συμμαχίες μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και άλλων χωρών της περιοχής (Ισραήλ, Αιγύπτου, Λιβάνου κλπ). Είναι καλές και επωφελείς οι συμμαχίες αυτές. Όμως εκείνο που πρέπει να επιδιωχθεί είναι κυρίως οι κοινοί προγραμματισμοί Κύπρου και Ελλάδας. Με τις άλλες χώρες υπάρχει ο κίνδυνος, με την αλλαγή κυβέρνησης, να αλλάξει και ο τρόπος αντιμετώπισής μας. Είναι πολύς καιρός που το Ισραήλ συνεργαζόταν πλήρως με την Τουρκία; Όταν στην Αίγυπτο κυβερνούσε ο Μόρσι και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είχαμε, ή μπορούσαμε να έχουμε, οποιαδήποτε συμμαχία; Αν αύριο ο Σίσσι της Αιγύπτου ανατραπεί; Όμως με την Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είμαστε Έλληνες, έχουμε την ίδια φύτρα, δεν μπορούν να μας χωρίσουν ιδεολογίες, ή άλλες διαφορές. Θα πρέπει, λοιπόν, να επιδιώξουμε ένα νέο ενιαίο αμυντικό δόγμα με την Ελλάδα. Δεν είμαστε μακριά, όπως κάποτε ακούσαμε από πρωθυπουργικά χείλη.

Μα και στο διπλωματικό πεδίο μπορούμε να πετύχουμε πολλά, συνεργαζόμενοι. Θυμούμαστε πάντα, με ευγνωμοσύνη, την αποφασιστική κίνηση της Ελλάδας για εισδοχή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αξίωσε και πέτυχε, επισείοντας και το δικαίωμα του veto, την εισδοχή ως συνόλου και όχι της καθεμιάς ξεχωριστά, και των δέκα τότε υποψηφίων χωρών. Χωρίς αυτή την κίνηση ίσως να μην εισερχόμασταν στην Ευρώπη, με το θέμα της κατοχής άλυτο.

Ύστερα θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι χωρίς σταθερή γραμμή και με το να κάνουμε σημαίες τις απαιτήσεις των Τούρκων, που απορρίψαμε προηγουμένως, επιδεικνύοντας, τάχα, καλή θέληση, δεν εξυπηρετούμε το εθνικό συμφέρον, ούτε και κατευνάζουμε τον κατακτητή. Πριν από δύο χρόνια ζητούσαμε διεθνή διάσκεψη για το Κυπριακό και η Τουρκία αντέτεινε πενταμερή (τρεις οι «εγγυήτριες» δυνάμεις η Ελληνοκυπριακή και η Τουρκοκυπριακή κοινότητα). Επιμέναμε ότι τουλάχιστον θα’ πρεπε να αντιπροσωπεύεται και η Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος καθώς και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν τα καταφέραμε και συρθήκαμε στην πενταμερή που απέτυχε. Τώρα με τη στασιμότητα στο Κυπριακό φτάσαμε στο σημείο, να ζητούμε εμείς επιμόνως πενταμερή και να αρνείται η Τουρκία. Πήρε ό,τι ήθελε, μετακίνησε τώρα τον ενδιάμεσο στόχο της. Το ίδιο έγινε και τη Δ.Δ.Ο. Τη ζητούσαν επίμονα οι Τούρκοι, ξέροντας ότι οδηγεί στην Τουρκοποίηση. Τώρα που μετακίνησαν τον στόχο τους αλλού, την κάναμε εμείς σημαία του αγώνα μας. Και πάλιν όμως δεν ικανοποιείται ο κατακτητής. 

Η εντύπωση, από την άλλη, ότι οι συνομιλίες, οι οποιεσδήποτε συνομιλίες, κι όταν αυτές απλώς γίνονται χωρίς καμιάν προοπτική επιτυχίας, αποτελούν ομπρέλα προστασίας από χειρότερες καταστάσεις, είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Δεν συνομιλούσαμε, μήπως, όταν ξεκίνησε η δεύτερη φάση της εισβολής; Ή όταν ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος; Ή όταν κατασκεύαζαν τον αγωγό που μεταφέρει νερό από την Τουρκία; Ή όταν προωθούνταν στα Στροβίλια, στην περιοχή Αμμοχώστου; Κι ακόμα· σταμάτησαν καμιά φορά οι παραβιάσεις στον εναέριο χώρο μας ή στην ΑΟΖ μας με τις συνομιλίες; Δεν θέλω να πω πως δεν θα πρέπει να επιχειρηθεί διάσπαση του αδιεξόδου. Δεν είναι όμως πανάκεια οι συνομιλίες.

Ούτε και θα πρέπει να επιδιωχθεί η επανέναρξή τους με κάθε θυσία και με νέες υποχωρήσεις. Κι ανησυχώ φοβερά για την αυριανή συνάντηση του Προέδρου με τον κατοχικό ηγέτη και τον Γκουντέρες. Θα αντέξει στις πιέσεις ο πρόεδρος της Δημοκρατίας; Δηλώναμε πριν λίγους μήνες ότι αν η Τουρκία δεν αποσυρθεί από την ΑΟΖ μας, δεν θα ξεκινούσαμε συνομιλίες. Τελευταία αυτή η προϋπόθεση αποσιωπήθηκε. Συρόμαστε εκεί που θέλει η Τουρκία, χωρίς σταθερό στόχο και σταθερές επιδιώξεις. Δεν θα έπρεπε να ξεχνούμε τόσο εύκολα τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται η Τουρκία και πώς προωθεί τα σχέδιά της, ούτε και να μας διαφεύγει ο τελικός στόχος της.

Ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος μου είχε πει, με πικρία, κάποτε, πως όταν ανέλαβε την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας επεσκέφθη την Αθήνα και ζήτησε να δει τα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών για το Κυπριακό. Πληροφορήθηκε με έκπληξη και απογοήτευση ότι τέτοια αρχεία δεν υπήρχαν. Η διαχείριση του Κυπριακού από τον εκάστοτε Υπουργό Εξωτερικών ήταν ερασιτεχνική. Φαντάζεστε τη μειονεκτική θέση μας απέναντι στους Τούρκους, οι οποίοι όπως είδαμε έχουν μια σταθερή διαχρονική πολιτική στο Κυπριακό και τα άλλα εθνικά τους θέματα, την οποία υλοποιούν, οποιαδήποτε Κυβέρνηση κι αν είναι στην αρχή. Σ’εμάς συμβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα: Ο Γεώργιος Παπανδρέου απέστειλε τη μεραρχία στην Κύπρο την οποία απέσυρε η Χούντα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπέγραψε και προώθησε με την Κυπριακή Κυβέρνηση το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού χώρου, ο Σημίτης το κατήργησε ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου, ο νεώτερος, δεν θα κατάλαβε ότι είμαστε κι εμείς Έλληνες.

Δεν υπονοώ ότι στην Κύπρο είμαστε σε καλύτερη θέση. Εμείς φτάσαμε σε σημείο να έχουμε καταγγείλει τον Πρόεδρό μας στα Ηνωμένα Έθνη ότι επηρέασε ανεπίτρεπτα την κρίση του λαού κατά το δημοψήφισμα του 2004. Μια ανηλεής προπαγάνδα, που εκπορεύτηκε και χρηματοδοτήθηκε και από το εξωτερικό, είχε πείσει, πριν λίγα χρόνια, τον λαό ότι χρειαζόταν «πρόεδρος λύσης», ότι δηλ. εμείς δεν θέλαμε μέχρι τότε λύση, με αποτέλεσμα να εκλεγεί, όπως θα θυμάστε, κάποιος που καταβαράθρωσε και το εθνικό θέμα και την οικονομία.

Για να έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας η προσπάθειά μας, για αποτροπή των τουρκικών σχεδιασμών σε βάρος της πατρίδας μας, απαιτείται να αναθεωρήσουμε τις αρχές μας, να επιστρέψουμε στις αξίες της φυλής και της πίστης μας. Να θυμηθούμε πως όταν ο Ελληνισμός υπέκυπτε σε ξένους κατακτητές, τούτο δεν οφειλόταν μόνο, ή κυρίως, στις υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού. Οφειλόταν πρωτίστως στην προηγούμενη απομάκρυνση των Ελλήνων από τις διαχρονικές ελληνικές αξίες, που ενεργούσαν ως θώρακας προστασίας και σωτηρίας. Πολύ περισσότερο τώρα που οι δίνες μέσα στα σημερινά ρεύματα της Ιστορίας είναι φοβερά επικίνδυνες, και ο Ελληνισμός είναι αδύναμος οικονομικά και ετερόφωτος πολιτιστικά, οφείλουμε να κρατηθούμε σταθερά από τις αξίες μας.

Θα πρέπει, ως εκ τούτου, να επιδείξουμε ιδιαίτερη προσοχή στην παρεχόμενη στους νέους παιδεία μας. Από τις στάσεις ζωής και από την φιλοσοφία ζωής που θα μεταδώσει στους μαθητές η παιδεία και από την προσωπικότητα που θα τους βοηθήσει να αναπτύξουν, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό η ευαισθησία τους στις διάφορες κοινωνικές και εθνικές προκλήσεις και η διάθεσή τους για αγώνα προς καταξίωση της ζωής και απελευθέρωση της πατρίδας.

Παρόλο που έχουμε συναίσθηση του σημερινού πολυπολιτισμικού χαρακτήρα της Κυπριακής και Ελλαδικής κοινωνίας, οι εκπαιδευτικοί μας στόχοι πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με μια μακροπρόθεσμη πολιτική εθνικής και φυσικής επιβίωσης του Ελληνισμού και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Δεν πρέπει η διαπολιτισμική αγωγή να γίνει το μέσον για κατάργηση, ή υποβάθμιση της εθνικής αυτοσυνειδησίας μας. Θα σεβαστούμε τους άλλους, τα χαρακτηριστικά και τον πολιτισμό τους, αλλά δεν θα αλλοιώσουμε την Ιστορία μας, δεν θα καταργήσουμε τα εθνικά μας σύμβολα, ούτε και θα υποβαθμίσουμε τις εθνικές επετείους μας.

Η παιδεία μας θα πρέπει να αντισταθεί στις προκλήσεις των καιρών. Θα πρέπει στην Κύπρο να εξακολουθήσει να διατηρεί άσβεστη τη μνήμη των κατεχομένων εδαφών μας και να τονώνει το εθνικό φρόνημα. 

Επισκεπτόμενος τα σχολεία για αγιασμούς ή και ομιλίες, αλλά και συνομιλώντας με πολλούς λειτουργούς της παιδείας, αντελήφθηκα ότι , εδώ και χρόνια, επιδιώκεται σταθερά η υποβάθμιση της ταυτότητας του κυρίαρχου τμήματος του Κυπριακού λαού, που είναι η ελληνική, έναντι της ταυτότητας των άλλων μικρών εθνικών ομάδων που υπάρχουν στην Κύπρο. Είμαι γνώστης και του τι γίνεται εδώ. Εξάλλου, αντιγράφουμε όλα τα κακά του Ελλαδικού συστήματος.

Η καλλιέργεια και η ανάπτυξη της οικείας ταυτότητας δεν σημαίνει εθνικισμό ούτε και εθνικό ναρκισσισμό, ούτε ασφαλώς και υποτίμηση των άλλων. Σημαίνει καλλιέργεια των αξιών της παράδοσης, στέρεη γνώση της Ιστορίας και γενικά αυτογνωσία. 

Μέσα στα πλαίσια του αγώνα μας θα πρέπει να απαιτήσουμε, ύστερα, αγωνιστική διάθεση εκ μέρους των ηγετών μας, διαφάνεια στη ζωή και ηθική στον τρόπο συμπεριφοράς τους. Δεν μπορείς με σάπια ηγεσία και διεφθαρμένες συμπεριφορές να οργανώσεις αποτελεσματικά και να φέρεις σε πέρας έναν αγώνα, από την έκβαση του οποίου κρίνονται τα πάντα.

Εθνική εγρήγορση, ηθική αφύπνιση και επιστροφή στις αξίες μας είναι, λοιπόν, απαραίτητα για τη διεξαγωγή του αγώνα για εθνική επιβίωση. Αυτή η εγρήγορση θα πρέπει να μας οδηγήσει και στη λήψη κάποιων στοιχειωδών, τουλάχιστον, προστατευτικών μέτρων. Ένα κράτος που αυτοπεριορίζεται σε παθητική άμυνα, που εν μέσω πρωτόγνωρων εθνικών κινδύνων περιορίζει τον χρόνο της στρατιωτικής θητείας και εκμηδενίζει τις στρατιωτικές-αμυντικές δαπάνες του, είναι αδύνατο να πειθαναγκάσει έναν επιθετικό αντίπαλο σε παραίτηση από τους στόχους και τις επιδιώξεις του. 

Είναι, ασφαλώς αναγκαίο και το ηθικό αγωνιστικό φρόνημα του λαού, που πρέπει να σφυρηλατηθεί στις πνευματικές, ηθικές και πολιτιστικές μας αξίες, αλλά είναι απαραίτητη και μια αμυντική υποδομή στην οποία θα στηριχτεί αυτό το φρόνημα, για να καταστεί αποτελεσματικό και να μεγαλουργήσει. Και δεν θα πρέπει να τα ρίχνουμε όλα στις κυβερνήσεις. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι όλοι για αποκοπή μισθών και στέρηση ανέσεων για ενίσχυση της άμυνας.

Ύστερα από όλα αυτά, θα πρέπει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση της αλλαγής πλεύσης για επίλυση του προβλήματός μας. Για όσους δεν εθελοτυφλούν κα δεν πάσχουν από το σύνδρομο της αυτοδικαίωσης, η χάραξη μιας νέας εθνικής στρατηγικής για επιδίωξη μιας νέας διαπραγματευτικής βάσης, είναι μονόδρομος.

Σε κάθε καλόπιστο μελετητή του Κυπριακού, είναι εμφανές ότι μια λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) οδηγεί στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στη διαδοχή της από ένα κρατικό μόρφωμα, ανορθόδοξο, αντιδημοκρατικό, ρατσιστικό και μη βιώσιμο. Μια τέτοια λύση πολύ γρήγορα θα οδηγήσει στην Τουρκοποίηση.

Νομίζω πως απηχώ και τις απόψεις της πλειοψηφίας του Κυπριακού Ελληνισμού αν πω ότι εκείνο που δεν τολμήσαμε το 1983, με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, και το 2004, με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, την απόσειση δηλ. όλων των μονομερών υποχωρήσεων και δεσμεύσεών μας, θα πρέπει να το τολμήσουμε τώρα. Και να επανατοποθετήσουμε το πρόβλημά μας στις σωστές του διαστάσεις. Το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Θα πρέπει η Τουρκία να αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κύπρο για να αποκατασταθούν πλήρως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Οι κοινές προσπάθειες Ελλάδας και Κύπρου αλλά και των απανταχού της γης των Ελλήνων πρέπει να ξεκινήσουν με την αταλάντευτη διεκδίκηση των όσων απολαμβάνουν οι άλλοι Ευρωπαίοι και όλος ο ελεύθερος κόσμος, και για τον λαό μας: Οι άλλοι Ευρωπαίοι δικαιούνται ελεύθερη διακίνηση σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εμείς γιατί να μην μπορούμε να απολαμβάνουμε κάτι τέτοιο στην πατρίδα μας; Οι άλλοι Ευρωπαίοι μπορούν να εγκαθίστανται όπου θέλουν στην Ευρώπη. Γιατί εμείς να μην μπορούμε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας; Οι άλλοι έχουν το δικαίωμα απόκτησης περιουσίας σε όλη την Ευρώπη. Εμείς γιατί να μην μπορούμε να απολαμβάνουμε τις δικές μας περιουσίες στα κατεχόμενα; Για τους άλλους ισχύει: Ένας άνθρωπος, μια ψήφος. Γιατί σ’ εμάς το 18% να ζητά να επιβάλλεται το 82%;

Όσες φορές μιλώ σε Ελλαδικό ακροατήριο, μετά τις ευχαριστίες μου προς τον Ελληνικό λαό για τη διαχρονική συμπαράστασή του (είναι από τους εκάστοτε κυβερνώντες που έχουμε παράπονα), συνηθίζω να εξηγώ και γιατί θεωρούμε αυτονόητη τη συμπαράστασή του. 

Δεν είμαστε, Έλληνες αδελφοί, απομακρυσμένοι συγγενείς που ζητούμε τη συμπάθειά σας. Είμαστε Έλληνες όπως κι εσείς. Έχουμε την ίδια φύτρα, την ίδια καταγωγή. Ανδρωθήκαμε με τα ίδια ιδανικά, λατρέψαμε την Ελλάδα ως θεά. Μετρούμε στον τόπο μας τόσα χρόνια Ελληνικής παρουσίας όσα κι οι Αθηναίοι στην Αττική κι οι Σπαρτιάτες στην Πελοπόννησο. Ούτε και ζητούμε οικονομική βοήθεια, όπως οι Έλληνες της διασποράς, για να κρατήσουμε τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά μας. Αυτά τα κρατήσαμε με θυσίες και ποταμούς αιμάτων, μέσα στους αιώνες, αντιμετωπίζοντας ποικίλους κατακτητές. Ζητούμε την από κοινού αντιμετώπιση των κινδύνων για να κρατηθούμε στις ρίζες μας, να κρατήσουμε τον τόπο μας Ελληνικό. Γιατί, αλλοίμονο! Αν πέσει η Κύπρος θα αρχίσει το ξήλωμα της Ελλάδος. Θα έλθει η σειρά της Θράκης, του Αιγαίου, της Μακεδονίας.

Τελειώνοντας- νομίζω πως καταχράστηκα ήδη τον χρόνο σας- θέλω να πω πως αν μίλησα σαν ένας κοσμικός ομιλητής, χωρίς αναφορά στη δύναμη του Θεού και τη βοήθεια του προς τον λαό του, δεν το έκαμα γιατί ξεχνώ το ιερατικό σχήμα μου, ούτε και εκ λόγων ολιγοπιστίας. Είναι γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι ο Θεός δεν εδημιούργησε τον άνθρωπο ως άβουλο όν. Τον δημιούργησε ελεύθερο, με δυνατότητα επιδίωξης και πραγμάτωσης των στόχων του. Οφείλουμε να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας. Σ’ ό,τι ξεπερνά τις δυνατότητές μας θα έλθει βοηθός ο Θεός. Θα πρέπει, λοιπόν, να επιδιώξουμε ως Ελληνισμός στο σύνολό του, τα δίκαιά μας. Και να’μαστε σίγουροι ότι ο Θεός βοηθά και ενισχύει εκείνους που βοηθούν τον εαυτό τους. 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΦΟΥ κκ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ 

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος εγεννήθη εις την Αθηαίνου την 25ην Μαΐου 1949.

Το 1967 απεφοίτησε του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ. εσπούδασε Χημείαν εις το Πανεπιστήμιον Αθηνών (1968-1972). Εις το ίδιον Πανεπιστήμιον εσπούδασε και Θεολογίαν κατά τα έτη 1976-1980. Μετεξεπαιδεύθη εις την Αγγλίαν εις την Χημείαν και εις την Θεολογίαν.

Την 23ην Δεκεμβρίου 1984 εχειροτονήθη Διάκονος υπό του Χωρεπισκόπου Σαλαμίνος Βαρνάβα και την 17ην Μαρτίου 1985 εχειροτονήθη Πρεσβύτερος και προεχειρίσθη εις Αρχιμανδρίτην υπό του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Α . Το 1994 ανέλαβε καθήκοντα Γραμματέως της Ιεράς Συνόδου. Παραλλήλως προς τα ως άνω καθήκοντά του ειργάσθη και ως καθηγητής της Χημείας εις Σχολάς Μέσης Εκπαιδεύσεως. Το 1993 προήχθη εις Βοηθόν Διευθυντήν.

Εξ αφορμής της συλλήψεως και κακοποιήσεώς του υπό των τουρκικών στρατευμάτων κατά την διάρκειαν αντικατοχικής εκδηλώσεως, το 1989, κατέθεσε προσφυγήν εναντίον της Τουρκίας εις την Επιτροπήν Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το Συμβούλιον της Ευρώπης δια της υπ’ αριθμόν 507/3.2.94 αποφάσεώς του κατεδίκασε, δια πρώτην φοράν, την Τουρκίαν δια καταπάτησιν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εις την Κύπρον και της επέβαλε χρηματικόν πρόστιμον.

Την 24ην Απριλίου 1996 εξελέγη υπό της Ιεράς Συνόδου Χωρεπίσκοπος Αρσινόης και την 26ην Μαΐου 1996 εχειροτονήθη εις Επίσκοπον.
Την 29ην Δεκεμβρίου 2006 εξελέγη παμψηφεί υπό της προς τούτο συνελθούσης εκλογικής συνελεύσεως Μητροπολίτης Πάφου και την επομένην εγκαθιδρύθη εις την έδραν αυτού.

Εκπροσωπεί την Εκκλησίαν της Κύπρου εις τας Πανορθοδόξους Διασκέψεις και εις τον διάλογον μετά των Ρωμαιοκαθολικών. Είναι επίσης πρόεδρος της επιτροπής Βιοηθικής και Παιδείας της Ιεράς Συνόδου.