ΛΑΘΟΣ Η ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ

Η αυτοδυναμία προς τη Ν.Δ. δεν είναι λευκή επιταγή 

Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου* 

Αφού χαρήκαμε τον πρώτο καιρό που επιτέλους υπήρξε τουλάχιστον μία αισθητική και ποιοτική αναβάθμιση με την αλλαγή κυβέρνησης, αρχίσαμε να μπαίνουμε και στην ουσία των θεμάτων. 

Η εντολή που έλαβε ο κ. Μητσοτάκης στις εκλογές ήταν σαφής ως προς το δεξιό πρόσημο της ψήφου. Εξελέγησαν βουλευτές άνθρωποι που ανήκαν κυρίως στον δεξιό-συντηρητικό χώρο και αποκλείστηκαν οι κεντρώοι-αριστεροί-όπου φυσάει ο άνεμος υποψήφιοι. 
Το μήνυμα ήταν λοιπόν ξεκάθαρο ότι ο κόσμος επιθυμεί γενικότερα μία πιο συντηρητική πολιτική. Και όταν λέω συντηρητική πολιτική, δεν εννοώ αυτό που λένε οι αριστεροί αλλάζοντας όλα τα νοήματα των λέξεων καταπώς τους βολεύει. 
Δηλαδή κάτι παρωχημένο, σαν τον υπερσυντηρητικό κομμουνισμό τους, στον οποίο έχουν κολλήσει εδώ και δεκαετίες και τον οποίο αποκαλούν πρόοδο. Εννοώ τον σεβασμό στις αξίες και τις παραδόσεις, που αποτελούν τους πυλώνες βάσει των οποίων μία κοινωνία έχει συνοχή και μπορεί έτσι να προοδεύσει. 

Ο λαός έδωσε επίσης στη νέα κυβέρνηση αυτοδυναμία. Και ο λόγος που της έδωσε αυτοδυναμία ήταν όχι για να κάνει του κεφαλιού της, αλλά για να μην είναι εξαρτημένη από ανθρώπους που ο λαός δεν ήθελε να βλέπει στα μάτια του. 

Από ανθρώπους που συνεργάστηκαν με κυβερνήσεις «τσίρκο», από ανθρώπους που ψήφισαν την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών ελαφρά τη καρδία, από ανθρώπους που έβλαψαν τη χώρα. Αυτούς τους ανθρώπους ο κόσμος ήθελε να τους αποκλείσει από θέσεις ευθύνης. 

Ερχεται λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης και τοποθετεί σε θέσεις ευθύνης ανθρώπους που όχι μόνο πολέμησαν τον ίδιο όντας σε άλλο κόμμα, αλλά πολέμησαν και την ελληνική κοινωνία. 
Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η αυτοδυναμία δεν είναι λευκή επιταγή. Και όσο κι αν παλεύουν επικοινωνιακά στη Νέα Δημοκρατία να προωθήσουν την ιδέα της διεύρυνσης, ο κόσμος που τη στήριξε δεν φαίνεται να συμφωνεί. Το ιδεολόγημα «περιμένετε να δούμε πρώτα και μετά φωνάξτε» έχει αντικαταστήσει το «να πέσει ο Τσίπρας και μετά βλέπουμε». 

Ο ψηφοφόρος της Ν.Δ. πρέπει να είναι σε μία μόνιμη κατάσταση αναμονής, περιμένοντας να δει κάτι. Πριν έβλεπε το έργο «Ο Τσίπρας πέφτει». 
Τώρα βλέπει το έργο «Διεύρυνση». Σε λίγο θα δει το έργο «Μετάλλαξη» και η αναμονή θα τελειώσει με το έργο «Διάλυση». Οταν ένα ρούχο το τραβάς μέχρι εκεί που δεν παίρνει, σκίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική. 
Οταν «διευρύνεις» συνεχώς τις κομματικές σου γραμμές και την πολιτική σου ιδεολογία, έτσι ώστε να είσαι και λίγο από αυτό και από εκείνο και από το άλλο και όλοι οι καλοί χωράνε, διαλύεσαι εις τα εξ ων συνετέθης. 

Κλείνοντας, απλά θα υπενθυμίσω ότι κανένας δεν έδωσε στον κ. Μητσοτάκη εντολή για διεύρυνση. Αν ο κόσμος ήθελε διεύρυνση, δεν θα έδινε αυτοδυναμία. Θα αποφάσιζε συγκυβέρνηση. Και να δω τότε τι θα έκαναν στη Ν.Δ. 

*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle  

πηγή