Σε αναζήτηση του «δέκα του καλού».

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Ένα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών Κώστας Πουλάκης, αναφερόμενος στην «Υπόθεση Μυρσίνης Λοίζου», ισχυρίστηκε ότι «Καλό θα ήταν να είχε γίνει έλεγχος στο παρελθόν της» και ανέφερε – επιπολαίως κατά την προσωπική μου γνώμη- ότι η όλη συμπεριφορά της κ. Λοΐζου δείχνει τον κακό της χαρακτήρα.

Μα κανείς δεν «έψαξε» το …ιστορικό της κ. Λοίζου; Κανείς δεν «ψάχνει» το ιστορικό, το βιογραφικό, τα στοιχεία γύρω από τα άτομα που επιλέγει το κυβερνητικό κόμμα για σοβαρούς ρόλους σε σοβαρές υποθέσεις; Όταν ερευνάται η υπόθεση ενός «καρφώματος» σε μια υπέργηρη γυναίκα ότι «πουλάει πράγματα χωρίς άδεια» και τελικά διασύρεται όλη η Αστυνομία συλλαμβάνοντας την 90χρονη που έπλεκε παντοφλίτσες και τις πουλούσε στο δρόμο για να ζήσει, δεν ερευνάται το παρελθόν μιας γυναίκας που προτείνεται για Ευρωβουλευτής; Κασι δεν καταλαβαίνει ο κ. Πουλάκης ότι δεν μπορεί να λέει ότι «όταν ένας πολιτικός χώρος κάνει την οποιαδήποτε επιλογή του, δεν πρέπει να παίζει συγχρόνως και το ρόλο του ντετέκτιβ»;

Τον παίζει αυτό το ρόλο για τις πλεκτές παντόφλες της άπορης γιαγιάς και όχι για μια υποψήφια Ευρωβουλευτή; Φαίνεται έτσι ότι το κορυφαίο στέλεχος του κυβερνητικού κόμματος πρέπει να είχε σοβαρή «τρικυμία εν κρανίω» ή….. «κάτι άλλο» να υπήρχε. Τι «παίζει» στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος; Τι ρόλο μπορεί να παίζει ο κ. Πουλάκης και το ρόλο μπορεί να παίζει ο κ. Κατρούγκαλος ώστε γνωστός αρθρογράφος να αναφέρει σε δημοσίευμά του το ερώτημα: « Ανοησία Κατρούγκαλου, ή κάτι «παίζει» με Τουρκία;» αναφορικά με τις καταφανώς «ύποπτες» δηλώσεις Κατρούγκαλου και Κοτζιά για τα «δικαιώματα» της Τουρκίας στο Αιγαίο; Και όχι μόνο των δυο προαναφερθέντων αλλά και του Αλέξη Τσίπρα και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που «κάνουν «ανοίγματα» καλής θέλησης (και λογικής, θα τολμούσαμε να πούμε), σε ένα κακόπιστο και αρπακτικό γείτονα, που ακόμη και χθες, μετά τα ελληνικά ανοίγματα, απειλεί να… ξαναρίξει τους Έλληνες στον βυθό του Αιγαίου;». 

Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να δεχτώ ότι η κυβέρνηση της χώρας μου «στα… πρότυπα των Πρεσπών, δεν ασκεί εξωτερική πολιτική. Παίζει τον ξερόλα, δημιουργεί εντυπώσεις. Ή εκτελεί συμβόλαια…» όπως γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος.

Μου είναι δύσκολο να κατανοήσω τη σημερινή «λογική κατάσταση» που επικρατεί στο επιτελείο της κυβέρνησης όπου, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού προωθείται η ιδέα ότι «η συμφωνία των Πρεσπών, είναι μοντέλο και για άλλες συνεργασίες…». Δεν αντιλαμβάνομαι ούτε κατ ελάχιστον το σχεδιασμό της κυβέρνησης να θέλει να πάει σε μια τετραπλή εκλογική μάχη με μόνο όπλο κάποιες δημοσκοπήσεις που «δείχνουν» ότι «μειώνεται η ψαλλίδα μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ». 

Μα για να ανατραπεί μια διαφαινόμενη τετραπλή ήττα του κυβερνητικού κόμματος, χρειάζεται σειρά ταχύτατων, δυναμικών αποφάσεων και ενεργειών που θα πείσει τους πολίτες να το ξαναψηφίσουν. Η κυβέρνηση συνεπώς πρέπει να βρίσκεται σε αναζήτηση του «δέκα κούπα» Του λεγόμενου «δέκα του καλού». Υπάρχει κάτι τέτοιο;