Τo ψέμα άρτος ζωής της Τουρκίας

Η πολυαίωνη συμβίωσή μας μέ τούς Τούρκους έπρεπε νά μας είχε διδάξει ότι στήν πολιτική τους δέν υπάρχει μπέσα

Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο

Aς γυρίσουμε τό ρολόι τοῦ χρόνου λίγο πρός τά πίσω καί ἄς θυμηθοῦμε κάποιο ἀπό τά περιστατικά τῶν τουρκικῶν ἐκλογῶν πού τάραξαν καί τά δικά μας νερά. Ἕνα ἀπό αὐτά ἦταν ἡ ἐπίσκεψη στήν Κομοτηνή τοῦ Τούρκου ὑποψηφίου κ. Μουχαρέμ Ἰντζέ. Ἡ λέξη «Μουχαρέμ» στά τουρκικά δηλώνει τόν πρῶτο μῆνα τῆς Ἐγίρας ἀλλά καί τόν μή ἐπιτρεπόμενο. Ὅσο γιά τή λέξη «ἰντζέ», πού πλούτισε τήν παλιά μας ἀργκό μέ τή λέξη «τζές» (=ὀμορφόπαιδο, φτηνογκόμενος), στά τουρκικά σημαίνει λεπτός. Ἀλλά ἡ συμπεριφορά ἔναντί μας τοῦ κ. Ἰντζέ κάθε ἄλλο παρά λεπτή ἦταν. Δήλωσε σάν νά μιλοῦσε σέ κρετίνους πώς ἦλθε νά ἐπισκεφθεῖ ὁμοθρήσκους του στήν Κομοτηνή, πού ὅμως ἔχουν συγγενεῖς ψηφοφόρους στήν Τουρκία. Τό ἴδιο θά μποροῦσαν νά ἰσχυρισθοῦν καί ἄλλοι ἀνθυποψήφιοί του, ὁπότε ἡ Θράκη θά γινόταν προεκλογική πασαρέλλα τῶν Τούρκων. Κι ἔχει γίνει.

Ἀλλά, ἄς μή μᾶς ξαφνιάζουν οἱ δικαιολογίες τοῦ κ. Ἰντζέ. Τό ψέμα ὑπῆρξε ὁ ἄρτος, ὁ οἶνος καί τό ἔλαιον τῆς τουρκικῆς πολιτικῆς. Ἀπό τό ἀρχεῖο μου (φάκελος «Τουρκικά Ψέματα») ἀνασύρω ἕνα πολύ παλαιό τουρκικό ψέμα, πού δείχνει τό μέγεθος τῆς ἀναισχυντίας τῆς γείτονος «φίλης» καί «συμμάχου». Συγκεκριμενοποιῶ: Κάποτε συναντήθηκαν ὁ πρόεδρος τῆς διευθύνσεως θρησκευτικῶν ὑποθέσεων τῆς Τουρκίας Ἀλῆ Μπαρντάκογλου μέ τόν Νορβηγό ἐπίσκοπο Gunnar Stalsett καί ὁ Τοῦρκος ἐπίσημος ἀνερυθρίαστα δήλωσε στόν Νορβηγό κληρικό ὅτι «τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο εἶναι αὐτό πού δέν ἐνδιαφέρεται πλέον γιά τό ἄνοιγμα τῆς θεολογικῆς σχολῆς τῆς Χάλκης»! Καί γιά νά γίνει περισσότερο σαφής ὁ Τοῦρκος, πρόσθεσε τά ἀκόλουθα διευκρινιστικά: «Δέν ὑπάρχουν ὑποψήφιοι σπουδαστές γιά τή Σχολή, ἐνῶ τό Πατριαρχεῖο δέν μπορεῖ νά σηκώσει τό κόστος τῆς ἐπαναλειτουργίας». Καί τό πλέον προκλητικό: «Ὅσο ἀσκοῦνται ἐξωτερικές πιέσεις, ἡ Σχολή θά παραμείνει κλειστή». Τώρα τό τί εἴδους ἐξωτερικές πιέσεις ἐννοεῖ ὁ Τοῦρκος ὑπεύθυνος γιά τίς θρησκευτικές ὑποθέσεις, μόνο μέ γριφώδεις σκέψεις εἶναι δυνατόν νά τίς κατανοήσουμε. Οἱ Τοῦρκοι ἀσφαλῶς θά ἀνοίξουν τή Σχολή, ἄν τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο διαδεχθεῖ πατριάρχης μέ περισσότερο προωθημένες ἀντιλήψεις, ὥστε νά ἀφελληνίσει ἐντελῶς τό Πατριαρχεῖο. Μέ ἄλλα λόγια, ἄν καθιερώσει σάν ἐπίσημη γλῶσσα τήν ἀγγλική καί ἄν κόψει κάθε πνευματικό δεσμό μέ τήν ἑλληνική ἐκκλησία.

Ἡ πολυαίωνη συμβίωσή μας μέ τούς Τούρκους ἔπρεπε νά μᾶς εἶχε διδάξει ὅτι στήν τουρκική πολιτική δέν ὑπάρχει μπέσα. Μία σοφή παροιμία εἶναι ἐξόχως διδακτική γιά τήν ἔναντί μας πολιτική τῶν Τούρκων. Λέγει ἡ παροιμία: «Τό μέν ὕδωρ ἠρεμεῖ, οἱ δέ ἐχθροί οὐδόλως». Ἀπό τίς στῆλες τῆς ἐφημερίδας αὐτῆς ἔχουμε ὀνομάσει τούς Τούρκους καρκίνο τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καί ὅπως ὁ καρκίνος προσβάλλει τόν ὀργανισμό χωρίς νά προειδοποιεῖ, τό ἴδιο πράττουν καί οἱ Τοῦρκοι. Ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ, θέλοντας νά δείξει τήν ἀπιστία τῶν Τούρκων, ἔλεγε στά παλληκάρια του τήν ἀκόλουθη ἱστορία: Κάποτε ὁ κάβουρας καί τό φίδι ἀποφάσισαν νά γίνουν κουμπάροι. Ἔκαναν βόλτες ὅλη τήν ἡμέρα, μά σάν ἦλθε τό βράδυ, ἀποφάσισαν νά λημεριάσουν στήν τρύπα τοῦ φιδιοῦ. Τή νύχτα τό φίδι ἔσφιγγε τόν κάβουρα νά τόν ξεκαυκαλιάσει. Ὁ κάβουρας φώναζε: «Μέ σφίγγεις, κουμπάρε!» «Ὄνειρο βλέπεις» ἀπαντοῦσε τό φίδι. Πού ὅμως ἐπανέλαβε τό σφίξιμο δύο καί τρεῖς φορές. Καί τότε ὁ κάβουρας, ὀργισμένος, τοῦ ἔδωσε μιά δαγκωνιά στό κεφάλι καί τό ἄφησε ξέπνοο. Τό πρωί τράβηξε τό σῶμα τοῦ φιδιοῦ, πού ἦταν ἴσιο σά ραβδί, ἔξω ἀπό τήν τρύπα. Καί τότε ὁ κάβουρας εἶπε στό φίδι στοχαστικά: «Ἄν στεκόσουν καί τή νύκτα ἴσια, δέν θά χαλοῦσε ἔτσι ἡ κουμπαριά».

Τό δίδαγμα εἶναι σαφές. Ἡ Τουρκία γιά νά σέ σεβαστεῖ, πρέπει νά ἔχεις σαγόνια γερά. Ἄς μήν εἴμαστε ἀφελεῖς καί πιστεύουμε στίς κατά καιρούς ἐκδηλώσεις φιλίας. Ἡ πολιτική μας ἔναντι τῆς Τουρκίας πρέπει νά οἰκοδομεῖται πάνω στό δίδαγμα μιᾶς ἄλλης λαϊκῆς παροιμίας: «Ἐκεῖ πού ἔμενες ἐσύ, ἐγώ ἀφῆκα ψύλλους».

πηγή