Ανάλυση και προβλέψεις για Τρομοκρατία – 2019

Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας 

Στα τελευταία δεδομένα του 2018 εντάσσεται μια θεωρητικά μεγάλη νίκη κατά της Ισλαμιστικής τρομοκρατίας, όπως τουλάχιστον επίσημα την αποδέχονται από την πλευρά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Ο ισχυρισμός πώς το DAESH και οι Ταλιμπάν έχουν ηττηθεί , σαφώς και απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα, καθώς και οι δύο οργανώσεις της σαρία έχουν μεν υποχωρήσει και χάσει εδάφη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχασαν την οργάνωση τους. Ειδικά το DAESH του νεκρού, πλέον, Μπαγκνταντί (από βομβαρδισμό που διεκδικούν τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Αμερικανοί για ευνόητους λόγους) αριθμεί περί τους 30.000 βετεράνους τζιχαντιστές που έχουν διασπορά σε όλο το τόξο του Μαγκρέμπ όσο και σε όλη την Ευρώπη (κυρίως) και στην περιοχή της Ν.Α. Ασίας.

Δεν αναφέρομαι καν στο δεδομένο πώς οι παραπάνω οργανώσεις πέρα από τους βετεράνους τζιχαντιστές, έχουν δεκάδες χιλιάδες «φίλιους» προς αυτές που γεννήθηκαν στη Δύση, αλλά έχουν εντρυφήσει στο φανατικό Ισλάμ και δεν διστάζουν να λειτουργήσουν ως «μοναχικοί λύκοι» ή «ενεργοί σκοπευτές» (σ.σ. active shooters) κατά ήπιων στόχων σε ισχύ αλλά με μεγάλη συμβολική αξία για την διαφήμιση της παρουσίας τους. Αγορές, Ναοί, εκδηλώσεις, μεταφορικά μέσα, σχολεία…οποιοδήποτε κτίριο ή συνεύρεση θεωρείται πώς θα είναι ευκολότερος στόχος για τους ίδιους, θα γίνει εργαλείο προπαγάνδας για αυτούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πώς από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την λήξη ουσιαστικά του πολέμου στο Αφγανιστάν μεταξύ των Αφγανών, των Ρώσων και των ΗΠΑ, η Ισλαμιστική τρομοκρατία έχει έντονη παρουσία με έξαρση φυσικά από την 11.9.2001 και ύστερα.

Το DAESH, οι Ταλιμπάν, η οργάνωση της Al-Shabaab και η οργάνωση της Boko Haram θεωρούνται σήμερα πώς είναι οι τέσσερις οργανώσεις τρομοκρατών που ευθύνονται για τους περισσότερους θανάτους στον πλανήτη, καθώς την περίοδο 2017-2018 ευθύνονται για περισσότερα από 10.000 θύματα στις επιθέσεις τους.

Οι ενέργειές τους, παράλληλα, συμβάλλουν στην αστάθεια σε ορισμένες από τις πιο επικίνδυνες χώρες του κόσμου. Αφγανιστάν, Ιράκ, Νιγηρία, Σομαλία και Συρία θεωρούνται οι χώρες οι οποίες κατά την τελευταία δεκαετία αντιπροσωπεύουν το 44% όλων των θανάτων από τρομοκρατικές ενέργειες.

Στις τελευταίες αναφορές από το ODNI (Office of Director of National Intelligence) των ΗΠΑ, παρόλο που παρατηρείται μια αύξηση κυρίως σε θέματα εσωτερικής τρομοκρατίας από ακραίους κύκλους εντός των ΗΠΑ, επισημαίνεται πώς το δογματικό Ισλάμ θα παραμείνει μια μεγάλη απειλή με τάση εξάπλωσης πέρα από την Μ.Ανατολή, σχεδόν σε όλη την υδρόγειο. Ειδικότερα το κείμενο λέει πώς: 

«global reach remains robust, with eight official branches and more than two dozen networks regularly conducting terrorist and insurgent operations across Africa, Asia, Europe, and the Middle East.»

Το ενδιαφέρον τώρα εστιάζεται στο τι πρέπει να περιμένει ο κόσμος της ασφάλειας, αλλά και γενικότερα η υπόλοιπη υδρόγειος όσον αφορά το Ισλαμιστικό κύμα τρομοκρατίας, ειδικά σκεπτόμενοι ότι η οντότητα του επιθυμητού «Χαλιφάτου» δεν υφίσταται πλέον στο Λεβάντ, αλλά οι τρομοκράτες και οι φίλιοι προς αυτό, παραμένουν. Καθώς αυτό είναι άρθρο και όχι ανάλυση δεκάδων σελίδων, τα παρακάτω θα τοποθετηθούν περιληπτικά και επιγραμματικά.

Χρηματοδότηση

Η εξάπλωση κάθε τρομοκρατικής οργάνωσης χρειάζεται χρηματοδότηση. Με το σκεπτικό πώς το DAESH έχει χάσει κάθε υποστήριξη από λαθραίο πετρέλαιο. που πλέον είναι υπό κατοχή του Ιράκ και του Συριακού στρατού ή άλλων δυνάμεων, όπως και το ότι τα αρχαία μνημεία είναι είτε εξαφανισμένα είτε υπό προστασία και πάλι, οι πηγές μένουν λίγες. Απαριθμώ μερικές από αυτές μόνο. 

1. Είναι το λαθρεμπόριο ναρκωτικών με χάπια όπως το captagon. Υπάρχουν δεκάδες αναφορές για αναχαίτιση τέτοιων φορτίων στην Τουρκία αλλά και στη χώρα μας. Το συγκεκριμένο ναρκωτικό έχω αναφέρει σε παλαιότερο άρθρο πόσο χρήσιμο είναι για τους τζιχαντιστές. 
2. Είναι το δουλεμπόριο των μεταναστών. Το παράνομο κύμα μεταναστών προσφέρει περίπου 500.000.000$ ετησίως στα κυκλώματα δουλεμπορίας, χωρίς καν να προστεθεί σε αυτό η πώληση γυναικών και παιδιών που γίνεται ως εμπόριο από τις συγκεκριμένες οργανώσεις για μαστροπεία ή ακόμα και για εμπόριο οργάνων.  
3. Οι «φιλανθρωπικές» χρηματοδοτήσεις από εταιρίες βιτρίνα που κάνουν δοσοληψίες με bitcoin. Στο τελευταίο συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου, το θέμα θίχτηκε έντονα καθώς πρόκειται για ένα μονοπάτι χρημάτων προς τις τρομοκρατικές οργανώσεις που δύσκολα εντοπίζεται. Υπάρχουν δεκάδες εταιρίες και οργανισμοί με εικονική παρουσία, που ενεργούν για ένα ή δύο έτη (μέχρι να γίνουν αντιληπτές) με δοσοληψίες που αφορούν «μαύρα προϊόντα» (σ.σ. λαθραία) χωρίς παραστατικά και τα χρήματα αμέσως μετά, τα κάνουν δωρεές μέσω bitcoin που εξαργυρώνονται στα χρηματιστήρια της Ασίας και βρίσκουν στη συνέχεια δρόμο προς αγορές εφοδίων διαμέσου του DarkWeb ή άλλων καναλιών, για ενίσχυση τρομοκρατικών ομάδων ανά τον κόσμο.  
4. Λαθρεμπόριο όπλων. Τα οπλοστάσια της Συρίας και του Ιράκ ήταν γεμάτα εξοπλισμό που οι ΗΠΑ είχαν εγκαταλείψει μετά τους δύο πολέμους εκεί ( Ιράκ), ενώ κάποια άλλα ήταν γεμάτα δωρεές Σοβιετικού εξοπλισμού, ειδικά από τον πόλεμο του Λιβάνου (Συρία). Ειδικά, πολλά μικρά όπλα (ΑΚ, tokarev, Πιστόλια κάθε διαμετρήματος) βρήκαν διαδρομές προς την Τουρκία, τα Βαλκάνια αλλά και την Ασία, όπου αμέσως μετά έγιναν προμήθεια σε οργανωμένες ομάδες εγκλήματος. (Υπήρξαν συλλήψεις εγκληματιών στα Βαλκάνια που είχαν στην κατοχή τους όπλα με σειριακά προέλευσης ΗΠΑ).  
5. Οργανωμένο έγκλημα. Εδώ είναι ένα πολύ ανησυχητικό σημείο που αφορά και την Ελλάδα. Τα κυκλώματα που ενεργούν σε όλη την Δύση (και όχι μόνο) έχουν συνεργαστεί πολλές φορές με τρομοκράτες του Ισλάμ καθώς κάθε πληρωμή γίνεται άμεσα με μετρητά (ούτε καν bitcoin), ενώ υπάρχει και συμμετοχή τρομοκρατών σε ομάδες εγκλήματος, καθώς έτσι παίρνουν και ένα είδος «εκπαίδευσης» που θα χρησιμοποιήσουν αργότερα για τελικά χτυπήματα. Φυσικά, μέχρι τότε κάθε εγκληματική ενέργεια που αποφέρει χρήματα αποτελεί και πηγή χρηματοδότησης γι’ αυτά τα ελεύθερα δίκτυα (σ.σ. floating networks).  
6. Ένα τελευταίο στοιχείο που δείχνει πόσο έντονα δραστηριοποιούνται στην εύρεση χρημάτων, είναι η ενεργοποίηση ομάδων εκτέλεσης συμβολαίων εγκλήματος εντός φυλακών ανά την Ευρώπη, όπου σύντομα θα αποτελέσει σοβαρότατο πρόβλημα καθώς πάνω από 4.000 βετεράνοι τζιχαντιστές θα αποφυλακιστούν (2020-2022) έχοντας εκπληρώσει την ποινή τους. Οι συγκεκριμένοι δεν έχουν μετανοήσει, ενώ και εντός ιδρυμάτων οργανώθηκαν ακόμη περισσότερο, τόσο, που σε κάποια σημεία είχαν δημιουργήσει γκέτο εντός τους. Τα δύο προηγούμενα σημεία (έγκλημα – φυλακές) είναι κάτι που ειδικά για την χώρα μας αποτελεί πληγή, αφού υπάρχουν ήδη συλλήψεις για συμμετοχή σε λαθρεμπόριο και σε δουλεμπόριο, ενώ υπάρχουν και πολλές αναφορές για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πλέον και οι Ελληνικές φυλακές.  
7. Κυβερνοέγκλημα. Εκτός από ένα υπερόπλο προπαγάνδας, ο χώρος του internet δίνει πολύ μεγάλο περιθώριο κίνησης για εύρεση χρηματοδότησης. Μέχρι στιγμής, η δραστηριότητα των τρομοκρατών της Σαρία δεν έχει μεγάλη ανάπτυξη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πώς δεν πρόκειται να αλλάξει ως ενδεχόμενο. Για παράδειγμα, σημείο αναφοράς αποτελεί η ιστοσελίδα Akhbar alMuslimin που εντοπίστηκε το 2017 από τις Αρχές και μάζευε δωρεές σε bitcoin με «καθρέφτες» της σελίδας σε πολλές ΙΡ διευθύνσεις.
   

Προπαγάνδα. 

Το κυριότερο όπλο της τρομοκρατίας για το 2019 θα είναι σίγουρα η δυνατότητα διασποράς μηνυμάτων και στρατολόγησης μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και το internet. Τα χτυπήματα που εκτελούνται κατά στόχων αντικατοπτρίζουν ακριβώς αυτό το κίνημα προπαγάνδας που στοχεύει σε μουσουλμάνους (κυρίως) δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών που γεννήθηκαν σε χώρες της Δύσης. Η όλη θεματολογία και τα μηνύματα τους δείχνουν ακριβώς αυτό (π.χ. περιοδικό Dabiq και το μήνυμα για «θερισμό στρατιωτών του Προφήτη» στοχεύοντας σε στρατολόγηση παιδιών)

Τα μηνύματα που διοχετεύονται είτε από τα παραπάνω μέσα, είτε μέσω φανατικών ιμάμηδων σε τζαμιά και τεμένη ανά τον κόσμο (όχι σε όλα, αλλά ούτε και λίγα) αποτελούν και την «σκανδάλη» που ενεργοποιεί μοναχικούς λύκους, που δεν έχουν όμως καμία άμεση σχέση με οργανώσεις. Είναι πολλά τα παραδείγματα τέτοιων χτυπημάτων από άτομα που είτε με ένα αυτοκίνητο, είτε με ένα μαχαίρι προσπάθησαν να επιτεθούν κατά στόχων υψηλού συμβολισμού. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι εξ αυτών είναι «απομακρυσμένης χειραγώγησης» (remote controlled) τρομοκράτες με ελάχιστη εκπαίδευση αλλά και μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας, καθώς είναι αδύνατον να εντοπιστούν πριν φτάσουν στο τελικό χτύπημα (τελικό επίπεδο στην κλίμακα Rapaport).

Το ιδανικό κοινό που στοχεύει αυτή η προπαγάνδα, όπως προ ειπώθηκε, είναι μουσουλμάνοι, παιδιά δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών, που αδυνατούν να ενσωματωθούν στις τοπικές κοινωνίες, τόσο λόγω οικογενειακού περιβάλλοντος και συγκεκριμένης κουλτούρας (οι διδαχές του Ισλάμ είναι ασύνδετες και αντίθετες με αυτές της Δυτικής Κουλτούρας), όσο και αδυναμίας της τοπικής κοινωνίας να τους ενσωματώσει, καθώς ο μαζικός αριθμός εισροής τους προξένησε «κοινωνικό σοκ συνοχής» για κάθε χώρα, φέρνοντας τους τοπικούς ιθαγενείς σε στάση απόλυτης άμυνας. Μια κατάσταση που την ευθύνη για αυτήν φέρουν κυρίως κυβερνήσεις με λανθασμένες πολιτικές, με σκοπό το κέρδος (χαμηλά μεροκάματα, εργατικό δυναμικό) όσο και διάφοροι κύκλοι του ΟΗΕ και ΜΚΟ που λειτούργησαν σαν σύγχρονοι δουλέμποροι.

Οι αποξενωμένοι και απομονωμένοι νέοι είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι σε αυτού του είδους την προπαγάνδα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην χειραγώγηση κάποιων επιθυμιών και παθών τους (π.χ. ανάγκη να νιώθουν προβεβλημένο μέλος μιας ομάδας) και με υποβοήθηση κάποιων χρηματικών δώρων δημιουργούν μια «μαγιά» φίλιων προς φανατικές διδαχές Ισλαμιστών. Μια «μαγιά» (recruitment pool) που μπορεί να βγάλει πολλών ειδών στελέχη. Από χρηματοδότες και μεταφορείς ιδεολογίας, μέχρι και εκτελεστές χτυπημάτων.

2019 – Αναμονή για άλλες μεθόδους χτυπημάτων.

Υπάρχουν δεκάδες αναφορές, τόσο από την GRU όσο και από τις υπηρεσίες MI6, NSA, FBI, BND, που δείχνουν σε μια αλλαγή μορφής των χτυπημάτων που θα αποτελεί εξέλιξη των επιθέσεων με οχήματα (ramming cars) όσο και των πολύπλοκων και μεγάλων επιθέσεων με συνδυασμένες επιθέσεις, που συνήθως οι αρχές μπορούν να προλάβουν λόγω πολλών λόγων που δεν είναι της παρούσης όσον αφορά την ανάλυση τους.

• Ξεκινώντας με την πρώτη μορφή των απλών επιθέσεων με πρόχειρα αντικείμενα, όπως αυτοκίνητα μαχαίρια κτλ, πρέπει να επισημανθεί πώς θα είναι ο κύριος τρόπος που θα επιλέγουν οι τρομοκράτες. Μαχαίρια, τσεκούρια, εδώ και αρκετό καιρό άλλωστε, είναι τα κύρια όπλα τρομοκρατών του Ισλάμ με μεγάλη επιτυχία. Η απλότητα χρήσης τους καθώς και η ευκολία της εύρεσης τους θα διατηρήσει το πρόβλημα αντιμετώπισης τέτοιων επιθέσεων όσο αυτά χρησιμοποιούνται ως μέσο για μαζικά χτυπήματα κατά ήπιων στόχων (ανθρώπους). 
• Στοχευμένες επιθέσεις σε συγκεκριμένα άτομα. Μια ιδιαίτερη, αλλά δύσκολη μέθοδος επίθεσης, καθώς θα στοχεύσει σε συγκεκριμένα άτομα υψηλής αναγνωρισιμότητας. Τα στοιχεία τους πλέον υπάρχουν σε ηλεκτρονικούς καταλόγους, που έχουν στα χέρια τους τρομοκράτες από προμήθεια από τον χώρο του κυβερνοεγκλήματος.
• Επιθέσεις με drones. Δεν είναι κάτι καινούριο σαν μέθοδος, αλλά είχε εφαρμογή μόνο σε πολεμικά πεδία. Πλέον, είναι πάρα πολλοί εκείνοι που σημειώνουν πώς με ένα drone κόστους μεταξύ 500-600$ μπορεί να γίνει ένα πολύ σοβαρό χτύπημα και, μάλιστα, με αδυναμία εντοπισμού του χειριστή του, αφού πολλά από αυτά διατηρούν την πορεία τους προς στόχο με αποφυγή εμποδίων, βάσει τεχνικής ικανότητας της συσκευής. Με σκεπτικό πώς κάποιες συσκευές έχουν και εμβέλεια χειρισμού 200μέτρα – 1 χιλιόμετρο, είναι προφανές πώς μιλάμε για ένα «ελεγχόμενο βλήμα» μικρής απόστασης με μεγάλη ακρίβεια και ικανό να μεταφέρει εκρηκτικό υλικό ή ακόμα χειρότερα βιοχημικό παράγοντα. Η ταυτόχρονη χρήση τέτοιων drones σε μέγεθος σμήνους είναι ένα εφιαλτικό σενάριο.  
• Χρήση παιδιών ως μάρτυρες (Σαίντ) επιθέσεων κατά στόχων υψηλού συμβολισμού. Τα λεγόμενα «λιονταράκια» (cubs) του DAESH είχαν εκπαιδευτεί στην χρήση όπλων και εκρηκτικών καθώς και στην ιδεολογία του φανατικού ισλαμιστή. Ένας προ-έφηβος των 11-12 ετών με ελάχιστη κατανόηση του καλού-κακού, μπορεί με ένα σακίδιο γεμάτο ΤΑΤΡ (εκρηκτικό) να προκαλέσει πολύ σοβαρό πρόβλημα για όποιο σχέδιο ασφαλείας, καθώς γενικώς η παρουσία ενός παιδιού προκαλεί σοβαρές αναστολές και σύγχυση στην αντιμετώπιση του από μη σοβαρά εκπαιδευμένους ανθρώπους ασφαλείας. Χώροι όπως συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, ακόμα και εμπορικά κέντρα είναι πιθανά πλήγματα που εύκολα μπορούν να γίνουν μ’ αυτή την μεθοδολογία.
• Ταύτιση εγκληματικών ομάδων με αυτές της τρομοκρατίας. Μια ταύτιση χτυπημάτων για εγκληματική σκοπιμότητα, αλλά με διεύρυνση θυμάτων για να υπάρξει και ταύτιση με τρομοκρατία, έχει ήδη κάνει την εμφάνιση της. Πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό στην Γαλλία λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2018, όπου ο Cherif (τρομοκράτης με 27 καταδίκες για ληστείες και βίαιες εισβολές) εκτέλεσε με τον ίδιο τρόπο που θα έκανε μια ληστεία, 13 ανθρώπους στο Στρασβούργο και προσπάθησε μετά να διαφύγει (χωρίς να προσπαθήσει να γίνει μάρτυρας). Μια εγκληματική ομάδα με εκπαίδευση τρομοκρατών είναι προφανές πώς θα είναι διπλά επικίνδυνη για να αντιμετωπιστεί.
• Επίθεση σε κρίσιμες υποδομές. Είναι ένα εφιαλτικό σενάριο που ελάχιστες χώρες έχουν λάβει σοβαρά υπόψη τους. Για τους τρομοκράτες δεν είναι όμως κάτι καινούριο, καθώς στις δράσεις τους έχουν υπάρξει αντίστοιχες προσπάθειες σε Ιράκ και Συρία, όταν καταλάμβαναν πετρελαιοπηγές ή υδάτινα φράγματα με σκοπό την πίεση πληθυσμών με την απαγόρευση παροχής νερού. Σε μια παραλλαγή όλου αυτού, μια μόλυνση μιας κεντρικής δεξαμενής νερού σε μια δυτική πόλη ή μια καταστροφή κέντρου παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, θα οδηγούσε σε σοβαρό πανικό εντός της πόλης με θύματα, χωρίς καν να χρειαστεί να ανοίξουν πυρ με όπλα ή εκρηκτικά κατά πολλαπλών στόχων.
• Βιοχημικές επιθέσεις. Προ ελαχίστων ετών, ενώ υπήρχε μια έξαρση του ιού Έμπολα στην ήπειρο της Αφρικής, δεν ήταν λίγοι εκείνοι (και ο Bill Gates) που είχαν κρούσει καμπανάκι κινδύνου για πιθανή χρήση του ιού σε κάποιο βιολογικό όπλο από τρομοκράτες. Κάτι τέτοιο όμως θεωρήθηκε πολύ δύσκολο να συμβεί από τους επιστήμονες, καθώς οι τρομοκράτες δεν έχουν ούτε τα εργαλεία, ούτε την γνώση για να φτιάξουν ένα τέτοιο όπλο. Όμως αυτό δεν σημαίνει πώς δεν υπάρχει περίπτωση πραγματικής επίθεσης. Η επίθεση με αέριο Σαρίν στο συρμό του Τόκυο το 1995 από την αίρεση Aum Shinrikyo είναι καταγεγραμμένη ως μια από τις χειρότερες (θανατηφόρες) επιθέσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Μέχρι και σήμερα, παρόλες τις ασκήσεις και την ετοιμότητα που μπορεί να έχουν κάποια κράτη για κάτι τέτοιο, εντούτοις το σενάριο παραμένει εφιαλτικό και σχετικά εύκολο να γίνει ξανά. Ένα δεύτερο σενάριο, εξίσου δύσκολο να αντιμετωπιστεί, είναι εκείνο της επίθεσης σε μεγάλο κέντρο διανομής τροφίμων, όπου οι δράστες δεν θα επιχειρήσουν φανερό χτύπημα, αλλά την δηλητηρίαση τροφών με χημικά και άλλες τοξίνες που δεν θα γίνουν αντιληπτές παρά μόνο όταν έχει περάσει στην κατανάλωση μεγάλη ποσότητα αυτών.
  

Τα παραπάνω δεν είναι ευφάνταστα σενάρια και σίγουρα έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να συμβούν, καθώς, όπως έγραψα, είναι υποθέσεις που εξετάζονται με μεγάλη σοβαρότητα από πολλές υπηρεσίες ασφαλείας κρατών. Ειδικότερα, λαμβάνοντας υπόψη πώς η μεταφορά ικανότητας χτυπημάτων των τρομοκρατών του Ισλάμ έχει μειωθεί πολύ στην περιοχή της Μ. Ανατολής, ενώ οι ίδιοι έχουν δώσει ως μήνυμα πώς θα κινηθούν προς «την καρδιά της Δύσης» για τέτοια πλήγματα. Οι προτάσεις αντιμετώπισης ποικίλουν, όμως η κυριότερη κατά την άποψη μου είναι να γίνει αποδεκτό και να επιβληθεί ότι: 

Α. Στις κοινωνίες του 21ου αιώνα στη Δύση, ο δογματισμός όποιας πλευράς, αλλά ειδικά εκείνος που επιβάλει την θρησκευτική βία, δεν έχει καμία θέση. Υπεράνω όλων των προσωπικών πεποιθήσεων είναι ο κρατικός νόμος και η δικαιοσύνη και όχι κάποιος ιμάμης, ιερέας ή πολιτικός ινστρούχτορας. 

Β. Η τρομοκρατία δεν έχει λογικοφανή αίτια και πολλές φορές δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ανοχή και πολιτικές που αποδίδουν δικαιώματα και πολιτισμένες ευθύνες σε εκείνους που αρνούνται να αποδεχτούν ακόμα και την ύπαρξη τους ως κάτι που υπερισχύει της «Θεϊκής εντολής» από μια ερμηνεία του Κορανίου (σ.σ. πολλές φορές διαστρεβλωμένη κατά το συμφέρον του εκάστοτε ηγετίσκου).

Γ. Η χρηματοδότηση τέτοιων οργανώσεων είναι το Α και το Ω όσον αφορά την ύπαρξη τους. Αν αυτό πληγεί και περιοριστεί, έτσι θα περιοριστεί και η τρομοκρατία. Ενδεικτικό επιχείρημα για αυτό είναι η κατάρρευση του DAESH μετά τους 3 βομβαρδισμούς σε Ιράκ και Συρία κατά θησαυροφυλακίων του με αποτέλεσμα την αδυναμία στήριξης της δομής του.

Ελλάδα και τρομοκρατία – 2019

Αν και η Ισλαμιστική τρομοκρατία της Τζιχάντ δεν έχει (ακόμα) εμφανίσει τις επιρροές της στην χώρα μας σε πλήρη βαθμό, παρά μόνο σε κάποιες σποραδικές κινήσεις, εντούτοις το πρόβλημα της τρομοκρατίας είναι μεγάλο και έχει αλλάξει και πρόσωπο από το 1975 ως το 2018.

Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η τρομοκρατία στη χώρα μας είχε πάντα δράστες άτομα που φαινόντουσαν να έχουν ακραίες αριστερές ιδεολογικές απόψεις. Παράλληλα, η μεθοδολογία τους παρουσίαζε ένα μοτίβο που στόχευε σε κτίρια και υποδομές του κράτους, ενώ πολύ σπάνια εστίαζε σε πολιτικά πρόσωπα και αστυνομικούς. Δείγματα όμως της επερχόμενης αλλαγής σε μεθοδολογία ήταν η δολοφονική επίθεση εναντίον αστυνομικού της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας τον Ιούνιο του 2009, στη συμβολή των οδών Πορφύρα και Δημητρακοπούλου στα Άνω Πατησιά. Επίσης, η επίθεση κατά του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, κου Χρυσοχοΐδη, που στάθηκε μοιραία για τον υπασπιστή του, αστυνομικό Γιώργο Βασιλάκη. Και οι δύο επιθέσεις ήταν δείγμα της μεταστροφής των τρομοκρατικών μεθόδων της νέας γενιάς δραστών.Χωρίς καμία ειδοποίηση, αλλά πάντα με στόχο κυρίως πολιτικά και αστυνομικά πρόσωπα.

Από το 2013 και ύστερα όμως αυτό άλλαξε. Η μεθοδολογία μεταστράφηκε σε αυτά που αποκαλούμε ως «τυφλά» χτυπήματα (τυφλό = χωρίς δηλαδή εστίαση και κατάτου γενικού πληθυσμού). Ένα τετοιο χτύπημα έγινε σε ΑΤΜ εντός του εμπορικού κέντρου THE MALL στο Μαρούσι. Ο μηχανισμός μεν τοποθετήθηκε κοντά σε τράπεζα που είναι μέσα στους στόχους τρομοκρατών στην Ελλάδα, όμως ο χώρος που στεγάζεται η τράπεζα καθώς και το γεγονός ότι στο εμπορικό υπάρχει πλήθος κόσμου που διέρχεται, είχε σοβαρές πιθανότητες να τραυματίσει αθώους πολίτες. Όπως και έγινε, με θύματα δύο υπαλλήλους ιδιωτικής εταιρίας ασφάλειας που συνόδευαν την χρηματαποστολή. Έκτοτε, έγιναν παρόμοια πολλαπλά χτυπήματα σε διάφορα σημεία της χώρας με αποκορύφωμα τις πολλαπλές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα (που συνεχίζονται ως και σήμερα) κάνοντας χρήση όπλων κάθε είδους, όπως αυτόματα και μολότοφ.

Υπάρχει, όμως, μια ανησυχητική κλιμάκωση στην Ελλάδα και πάλι μέσα στο 2018. Έχουμε τρομοκρατικά χτυπήματα με εκρηκτικά πλέον που στοχεύουν κατεξοχήν τον απλό πληθυσμό. Δείγματα αυτών είναι η επίθεση στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, τοποθετώντας τον μηχανισμό σε σημείο που είναι πέρασμα πεζών με πολύ ισχυρή δύναμη έκρηξης, καθώς και η επίθεση στο ναό του Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι, όπου ο μηχανισμός τοποθετήθηκε και αυτός σε κοινή θέα και σε πέρασμα πεζών, σε μέρα μάλιστα όπου αναμενόταν προσέλευση πιστών.

Σε αυτό το σημείο είναι καλό να αναφερθούν μερικά βασικά πράγματα.

Στην Ελλάδα πάντοτε η τρομοκρατία (ή πολιτικός εξτρεμισμός όπως μερικοί αφελείς τον ονόμαζαν) είχε ως σκοπό την δαιμονοποίηση πολιτικής και προσώπων και ποτέ την στοχοποιήση υποδομών που θα έφερναν πιθανώς παράπλευρες απώλειες (αν και αυτό δεν συνέβαινε πάντοτε όπως με την περίπτωση του 20χρονου Αξαρλιάν και την περίπτωση του 15χρονου Αφγανού στα κάτω Πατήσια).

Συνήθως με κάποιο τηλεφώνημα ειδοποιούσαν τις Αρχές και αποφεύγαν τον τραυματισμό περαστικών. Ο λόγος ήταν απλός. Ήθελαν να έχουν την στήριξη του κόσμου, γιατί γνώριζαν πώς αν ο μέσος πολίτης εναντιωθεί απέναντι τους, τότε δεν θα είχαν μεγάλη διάρκεια ζωής ως οργάνωση. Όταν κάνεις εχθρό τον πολίτη, τότε είναι δεδομένο πώς σύντομα θα συλληφθείς. Ένα μάθημα που οργανώσεις όπως η Hamas, η Al-Qa’ida, η FARC, ο IRA, το γνώριζαν πολύ καλά. Γι΄αυτό και κάποιες υπάρχουν ακόμα ή μεταφέρθηκαν στο επίπεδο πολιτικής μορφής που αποκαλείται ως ριζοσπαστική πολιτική εξτρεμισμού.

Στο τέλος του 2018, τώρα, φαίνεται πώς η Ελλάδα βιώνει ένα κύμα αλλαγής μορφής της παραβατικότητας σε κάθε επίπεδο. Με μια περίεργη ανοχή από την κυβέρνηση, προς την εγκληματικότητα και την τρομοκρατία, υπάρχει μια κλιμάκωση τόσο σε αριθμούς επιθέσεων όσο και σε ποιοτικό στοιχείο χτυπημάτων, με μια μείωση της διασποράς και συγκέντρωση τους εντός αστικών κέντρων. Δείγμα αυτών είναι και οι τρομοκρατικές επιθέσεις όπως οι παραπάνω που αναφέρθηκαν και φανερώνουν ένα νέο modus operandi από τις οργανώσεις αυτές.

Μια αδιαφορία ως και εχθρικότητα προς τον μέσο πολίτη, και ειδικότερα μια στόχευση προς αυτόν («οικογενειάρχες» το κοσμητικό των τρομοκρατών), αφού τα «τυφλά» χτυπήματα δεν περιορίζονται πλέον σε ειδικούς στόχους, αλλά και στον απλό περαστικό που θα είναι αρκετά άτυχος να βρεθεί την λάθος στιγμή και στο λάθος τόπο την ώρα της έκρηξης. Παράλληλα, υπάρχει και μια αδιαφορία να πλασαριστεί ιδεολογικά πλέον το όποιο χτύπημα. Αντίθετα, μάλιστα, μέσα στις προκηρύξεις, όποτε και αν βγούνε σε δημόσια θέα, στοχεύουν φραστικά άπαντες διαφωνούντες, θυμίζοντας έντονα την ιδεολογία και την μεθοδολογία των Ισλαμιστών όπου όποιος δεν συμφωνεί με την Σαρία και την Τζιχάντ, αποτελεί δυνητικό στόχο.

Αυτό επίσης δεν περιορίζεται στις επιθέσεις τρομοκρατίας, αλλά και στις αναρχικές ομάδες που λειτουργούν με βία στην περιοχή των Εξαρχείων (κυρίως), όπου μέσα από ένα ιδιότυπο γκέτο, επιτίθενται σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε θεωρηθεί εχθρικό και αντίθετα προσκείμενο σε αυτούς. Είναι ήδη γνωστές οι μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής εκεί, που διαμαρτύρονται για την κατάσταση, όπως και αυτές των κατοίκων της περιοχής γύρω από το πεδίο του Άρεως για την σχετική εγκληματικότητα.

Αν προστεθεί σε όλα αυτά το αυξημένο ποιοτικό στοιχείο της εγκληματικότητας σε όλη την χώρα, που με αποδείξεις πλέον συνεργάζεται ή ταυτίζεται με τρομοκρατικές ομάδες, είναι προφανές πώς έχουμε μια πολύ ζοφερή εικόνα. Σε όλο αυτό θα πρέπει να προστεθεί και το αυξημένο στοιχείο εισαγωγής αλλοδαπών εγκληματιών που ουδείς γνωρίζει αν χρηματοδοτούν κιόλας ακραίες και τρομοκρατικές ομάδες, με δεδομένο πώς επιχειρούν εντός χώρων που θεωρούνται ακόμα και σήμερα «άσυλο» , από κάποιες διεστραμμένες πολιτικές σκοπιμότητες ορισμένων στην Ελληνική κυβέρνηση.

Συσχετίζοντας τα παραπάνω σε μια γραμμική σειρά δεδομένων με λογικές συνδέσεις, πάνω σε ένα πρότυπο ανάλυσης «δέντρου επιλογών» (decision tree), εύκολα ένας αναλυτής μπορεί να παρατηρήσει μια λογική κλιμάκωση και επιβάρυνση της κατάστασης στην Ελλάδα. Τα στοιχεία άλλωστε είναι ορατά ακόμα και σε γυμνό μάτι.

• Ανοχή από κυβέρνηση και δικαιοσύνη, προς παραβατικότητα και παραβάτες με παροχή αδικαιολόγητων αδειών σε ισοβίτες αμετανόητους τρομοκράτες και τιμωρία πολιτών και αστυνομικών όταν αντιδρούν προς άμυνα τους. 
• Ανασφάλεια και κρίση κοινωνικό/οικονομική για τους πολίτες. 
• Εισαγωγή αλλοδαπών στοιχείων που δεν ελέγχονται για το ποινικό τους μητρώο, από Βορρά και Ανατολή. 
• Μείωση αξιόμαχου και ικανότητας αστυνόμευσης με φοβερά λανθασμένες πολιτικές από ανίκανες ηγεσίες κατά συρροή στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και σε αυτό της Δικαιοσύνης από το 2008 και ύστερα, με αποκορύφωση την τριετία 2015-2018. 
• Επισήμανση από πολλές χώρες του εξωτερικού πώς η Ελλάδα κατρακυλάει σε ολισθήματα ασφαλείας, κυρίως στη φύλαξη συνόρων της (και κατά επέκταση στους ελέγχους) αφήνοντας χώρο ακόμα και για τζιχαντιστές να εισέρθουν.
  

Μέτρα και προτάσεις φυσικά μπορούν να αναφερθούν για πολλοστή φορά στο άρθρο, όμως τα κυριότερα σημεία που θα πρέπει να αποτελούν πλέον διαχρονική πολιτική και όχι απλά μέτρα περιστασιακής μορφής, είναι τα ακόλουθα: 

1. Αλλαγή νομοθεσίας και διαχωρισμός αντιμετώπισης σε ποινικό βαθμό τρομοκρατών από τους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Οι τρομοκράτες θεωρούνται πλέον παγκοσμίως ασύμμετρη εσωτερική απειλή σε εθνικό επίπεδο και απολαμβάνουν βαρύτατων ποινών, όπως φυσικά και οι συνεργάτες και ιδεολογικοί υποστηρικτές τους (βλ. Ρωσία, ΗΠΑ, ΗΒ, π.χ.) 
2. Αλλαγή τρόπου λειτουργίας της αστυνομίας και εκσυγχρονισμός της. Αυτό αφορά όλο το πλαίσιο της παραβατικότητας και όχι μόνο την τρομοκρατία. Είναι αδιανόητο ο Έλληνας αστυνομικός να καλείται να λειτουργήσει απέναντι σε εγκληματίες και τρομοκράτες με πολεμικό εξοπλισμό με μόνο εφόδιο ένα σάπιο αλεξίσφαιρο, ένα όχημα εικοσαετίας και ένα προσωπικό 9αρι πιστόλι που αν πυροβολήσει αμυνόμενος όπως και να έχει θα περάσει ΕΔΕ. Πρόκειται για γελοίο ανέκδοτο που πηγάζει από εξίσου γελοία αντίληψη μικροπολιτικής ευφυΐας. Εξίσου λάθος είναι και η απόρριψη χρήσης τεχνολογικών μέσων (βάσεις δεδομένων ταυτοποίησης, drones, δίκτυο καμερών). 
3. Αφαίρεση πηγών χρηματοδότησης καθώς και εστιών στρατολόγησης. Αυτό σημαίνει κυνήγι λαθρεμπορίου κάθε μορφής εγκληματικότητας και φυσικά άμεση αλλαγή διαχείρισης προβληματικών καταστάσεων σε χώρους που θεωρούν άσυλο κάποιοι επικίνδυνοι ιδεοληπτικοί, ισχυριζόμενοι ότι ασκούν δικαίωμα προσωπικής ελευθερίας. Χώροι όπως ΑΕΙ, Κτίρια ιδιωτικής και δημόσιας χρήσης, καθώς και χώροι που καταλαμβάνονται με σκηνές και παραπήγματα χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης, καθώς έχουν μεταλλαχθεί σε σπηλιές του Νταβέλη για εγκληματίες.
   

Τα τρία παραπάνω στοιχεία ως κεντρική πολιτική είναι το Α και το Ω για να μειωθεί η πιθανότητα στο πολύ εγγύς μέλλον (ίσως και εντός του 2019) η τρομοκρατία, η εγκληματικότητα και ο αναρχικός χώρος να βρούνε ως σύμμαχο και ένα τέταρτο μέρος που θα ονομάζεται εισαγόμενος τζιχαντισμός και θα δημιουργήσει ένα νέο Λίβανο στα Βαλκάνια, όπως τουλάχιστον κατέληξε εκείνη η όμορφη χώρα, μετά την είσοδο της Χεζμπολάχ και διάφορων άλλων Ισλαμιστικών ομάδων. Μια χώρα που μέχρι και σήμερα είναι σε μια διαιρεμένη κατάσταση αποσύνθεσης.

πηγή