Η έννοια της αντίστασης στις πράξεις Ελλήνων κι Ευρωπαίων

Πώς θα μπορούσαν να γιορτάσουν την αρχή του πολέμου στις άλλες χώρες; Είχαν κάποιο αντίστοιχο ΟΧΙ; Είχαν να επιδείξουν κάποιον θρίαμβο όπως η Ελλάς; Αντιστάθηκαν καθόλου; Τι να γιορτάσουν; Το «ναι» στον Χίτλερ;

Aπό τον Αντώνιο Α. Αντωνάκο 

Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης έγραφε: «Εξ ιστορίας αναιρεθείσης της αληθείας το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα». Και έτσι είναι πράγματι. Αυτό, όμως, το γνωρίζουν οι κοσμοεξουσιαστές και έτσι μεθοδεύουν την αφαίρεση της αληθείας από την Ιστορία, ούτως ώστε αυτή να γίνει ανωφελές (στην ουσία άχρηστο) διήγημα, δηλαδή κάτι που δεν θα ωφελήσει τον κόσμο, και ειδικά τη νεολαία, να πληροφορηθεί σωστά το παρελθόν και να διδαχθεί από αυτό! Ξέρουν επίσης ότι κανείς δεν θα ταλαιπωρηθεί να ψάξει και να αναζητήσει την αλήθεια. Η έτοιμη γνώση, η οποία αποκτάται χωρίς κόπο, είναι εύκολο δόλωμα για τον μη υποψιασμένο πληθυσμό. 

«Αταλαίπωρος τοις πολλοίς η ζήτησις της αληθείας και επί τα ετοίμα μάλλον τρέπονται» έλεγε ο Θουκυδίδης. Αυτό το έχουμε διαπιστώσει κατά κόρον σήμερα, με τον καταιγισμό των διαδικτυακών και τηλεοπτικών πληροφοριών, όπου η παραπληροφόρηση (βασική αρχή της προπαγάνδας) κυριαρχεί... Αφήνω τα παραδείγματα που προκύπτουν καθημερινά, τα οποία έχω σχολιάσει και συνεχίζω να σχολιάζω σε αντίστοιχα άρθρα, και έρχομαι σε κάτι σχετικώς πρόσφατο, το οποίο άκουσα έκπληκτος από «ειδήμονες» σε πρόσφατες περιόδους εορτασμού της επετείου τού ΟΧΙ! 

Αφού ακούσθηκε το «χιλιοειπωμένο», ότι δηλαδή τάχα το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά... ο λαός, προεβλήθη το «απίθανο», ότι δηλαδή, λίγο ως πολύ, εμείς οι Ελληνες είμαστε τρελοί, διότι είμαστε οι μόνοι μέσα σε όλη την Ευρώπη που εορτάζουμε την αρχή του πολέμου, ενώ όλη η υπόλοιπη Ευρώπη εορτάζει το τέλος του και την απόβαση στη Νορμανδία! Αυτό όντως είναι αληθές, αποτελεί όμως τη μισή αλήθεια. Ας δούμε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα.

Όταν ο Γκράτσι ξύπνησε τον Ιωάννη Μεταξά στις 3 τα ξημερώματα, την ώρα που η φύσις ησύχαζε και ο ελληνικός λαός εκοιμάτο, ο ηγέτης της Ελλάδος αυτή την ιστορική στιγμή απεφάσισε τον έντιμο πόλεμο και, ίσως, τον έντιμο θάνατο, που μέσα του κουβαλούσε πάντα τη ζωή. Μία ζωή που γεμίζει εδώ και χιλιάδες χρόνια τις σελίδες της ελληνικής Ιστορίας. 

Επέλεξε τον πόλεμο, αν και ήξερε την αριθμητική διαφορά των δυνάμεων. Γνώριζε όμως και αυτό που έλεγε ο Δημοσθένης, ότι δηλαδή «πόλεμος ένδοξος ειρήνης αισχράς αιρετώτερος» («ένας έντιμος πόλεμος είναι προτιμότερος από μία ατιμωτική ειρήνη»).
Ετσι, έβγαλε το διάταγμα που έλεγε:

«Ελληνες, τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της Ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Ολον το Εθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Ιωάννης Μεταξάς». 

Ετσι δημιουργήθηκε το Επος του ’40 στα βουνά της Βορείου Ηπείρου! Και αυτοί που δεν το περίμεναν θαύμασαν, διότι αγνοούσαν όσα υπήρχαν στο DNA των Ελλήνων: το καθήκον, το χρέος, το φιλότιμον ήθος, η ιερή υποχρέωση! Είχαν παραβλέψει πως ο Λεωνίδας και ο Αισχύλος έλεγαν «εμείς (οι Ελληνες), αντίθετα από τους βαρβάρους, δεν μετρούμε ποτέ το πλήθος του εχθρού στη μάχη». Είχαν αγνοήσει και αυτό που είπε ο Πέρσης στρατηγός Τριτανταίχμης ο Αρταβάνου στον Μαρδόνιο: «Παπαί, Μαρδόνιε, κοίους επ’ άνδρας ήγαγες μαχησομένους ημέας, οι ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιεύνται αλλά περί αρετής», δηλαδή «αλίμονο Μαρδόνιε, εναντίον ποίων ανδρών μάς έφερες να πολεμήσουμε, οι οποίοι δεν αγωνίζονται για τα χρήματα αλλά για την αρετή»... Γι’ αυτό, λοιπόν, εμείς γιορτάζουμε την αρχή τού πολέμου, την περιφανή νίκη μας, τον έντιμο θάνατο των στρατιωτών μας, που μέσα του κουβαλούσε τη ζωή της ελληνικής Ιστορίας.

Θέλετε τώρα να μάθετε γιατί οι Ευρωπαίοι γιορτάζουν το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο εν πολλοίς και καθ’ ομολογίαν όλων των ηγετών τους οφείλεται στους Ελληνες; Ας δούμε, λοιπόν, την «ηρωϊκή τους αντίσταση»: Οταν η Ελλάς επολέμησε αντιστεκόμενη πάνω από επτά μήνες (συγκεκριμένα 219 ημέρες), η Νορβηγία αντέστη 61 ημέρες, η Γαλλία (υπερδύναμη της εποχής) 43, η Πολωνία 30, το Βέλγιο 18, η Ολλανδία... 4, η Γιουγκοσλαβία... 3, η Τσεχοσλοβακία... 0, το Λουξεμβούργο... 0, η Δανία... 0! Οι Δανοί μάλιστα έπεσαν... τηλεφωνικώς. Συγκεκριμένα, παραδόθηκαν σε έναν Γερμανό μοτοσικλετιστή, ο οποίος μετέφερε τηλεφωνικώς στον Δανό βασιλέα αίτηση του Χίτλερ για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων. Ο Δανός βασιλεύς τότε, σε ένδειξη υποταγής, παρέδωσε το στέμμα του στον μοτοσικλετιστή για να το πάει στο Βερολίνο και στον Χίτλερ... Αλλά αυτά δεν λέγονται στη σημερινή Ελλάδα. Είναι απαγορευμένα!

Αν εξετάσουμε δε τις ανθρώπινες απώλειες, οι νεκροί Ελληνες στρατιώτες ανήλθαν κατά τη διάρκεια των 219 ημερών στους 13.676. Κατά τη διάρκεια της τετραπλής κατοχής που ακολούθησε τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν: Οι Αλβανοί 1.165 (σε Πάργα, Μαργαρίτι, Παραμυθιά), οι Ιταλοί 8.000, οι Βούλγαροι 25.000, οι Γερμανοί 50.000. Οι συνολικές απώλειες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες) ήσαν για την Ελλάδα το 10% (750.000), για τη Σοβιετική Ενωση το 2,8%, για την Ολλανδία το 2,2%, για τη Γαλλία το 2%, για την Πολωνία το 1,8%, για τη Γιουγκοσλαβία το 1,7% και για το Βέλγιο το 1,5%.

Αμείλικτη, λοιπόν, η στατιστική του αγώνος τής προσφοράς. Αμείλικτοι και οι αριθμοί. Να λοιπόν η απάντηση στο γιατί αυτοί οι κύριοι (με το σιγοντάρισμα στην Ελλάδα των ψευτοπροοδευτικών) γιορτάζουν το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πώς άλλωστε να γιορτάσουν την αρχή; Είχαν μήπως κάποιο αντίστοιχο ΟΧΙ; Είχαν να επιδείξουν κάποιον θρίαμβο όπως η Ελλάς; Το Λουξεμβούργο, η Τσεχοσλοβακία, η Δανία (των σημερινών Ευρωπαίων, που μας δίνουν σήμερα και συμβουλές) αντιστάθηκαν καθόλου; Τι να γιορτάσουν; Το «ναι» στον Χίτλερ; Κι αν δεν ευρίσκετο η Ελλάς να καθυστερήσει την κάθοδο του Αξονα, δεν θα μιλούσαν σήμερα για τέλος του πολέμου και ούτε αυτό ίσως θα το γιόρταζαν.

Αλλά οι πολιτικοί μας τρέμουν μήπως τους κατηγορήσουν, αν σηκώσουν κεφάλι. Και το σημαντικότερο, αποκλείουν τα Ελληνόπουλα από τη γνώση της Ιστορίας (τα σχολικά βιβλία δεν αναφέρουν τίποτα για την ηρωική αυτή ημέρα), τα αποκόπτουν από τη συνειδητοποίηση της προσφοράς των παππούδων τους, τα απομονώνουν από την αίσθηση του καθήκοντος προς την πατρίδα, του χρέους, της εθνικής προσφοράς. Τα καθιστούν άβουλους «πολίτες του κόσμου», αλλοτριωμένους θαυμαστές αλλότριων πραγμάτων και αλληθωριζόντων ηγετών.

Η γνώση, όμως, είναι η καλύτερη απάντηση σε κάθε πολιτικάντη σοφιστή. Εκείνοι γνωρίζουν ότι «η συν όχλω αμαθία πλείστον κακόν»... Και τους συμφέρει. Ας τους απαντήσει, λοιπόν, κι ο λαός με το αρχιλόχειο (Fr. 201)

«πόλλ’ οίδ’ αλώπηξ, αλλ’ εχίνος έν μέγα»
(«Η αλεπού ξέρει πολλά, ο σκαντζόχοιρος όμως ένα και σπουδαίο»)... 

* Ο Αντώνιος Αντωνάκος είναι Καθηγητής - κλασικός φιλόλογος, ιστορικός - Συγγραφέας 

Δημοκρατία