Οι αιθεροβάμονες της Ευρώπης

Προλογικό σχόλιο 

Συνήθως παρουσιάζουμε τις απόψεις των ευρωσκεπτικιστών αναλυτών αλλά όχι σπάνια και των φιλοευρωπαϊστών για να έχουμε μια πλήρη εικόνα των δύο αντικρουόμενων απόψεων...

Στην παρούσα ανάρτηση θα διαβάσετε το άρθρο της γεωστρατηγικής αναλύτριας του Carnegie Europe, Judy Dempsey η οποία μεν εκφράζει μια φιλοευρωπαϊκή άποψη, που όμως δείχνει ότι ακόμα και στις προσωπικότητες αυτές των ευρωπαϊστών, υπάρχει έντονος σκεπτικισμός για το μέλλον της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Της Judy Dempsey 

Η Δύση έχει μπλέξει για τα καλά. Τα πολυμερή θεσμικά όργανα που δημιουργήθηκαν μετά από το 1945, υποστήριξαν μια φιλελεύθερη τάξη που επρόκειτο να καθορίσει τη διατλαντική σχέση. 

Είτε ήταν ο ΟΗΕ είτε ο ΠΟΕ, το ΝΑΤΟ ή οι κοινές συμφωνίες που σφυρηλατήθηκαν από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, όπως η πυρηνική συμφωνία του Ιράν, ήταν όλες με τη Δύση να συνεργάζεται. 

Υπήρχαν πάντα τα πάνω και κάτω στη διατλαντική σχέση. Αλλά με κάποιον τρόπο, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί τα κατάφερναν. Όχι πλέον. Οι τεράστιες πολυπλοκότητες της παγκοσμιοποίησης και η πληθώρα των κρίσεων κατά μήκος των περιφερειών της Ευρώπης -και της Αμερικής- θα πρέπει λογικά να οδηγήσουν σε μια πιο ισχυρή και πιο ευκίνητη ευρωατλαντική σχέση. Ωστόσο, συμβαίνει το αντίθετο. 

Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε τον Αμερικανό πρόεδρο Donald Trump για το ότι προσπαθεί να διαβρώσει τις διεθνείς συμφωνίες. Η απόφασή του να αποχωρήσει από την UNESCO, έναν οργανισμό που οι προηγούμενοι Αμερικανοί πρόεδροι είχαν συχνά επικρίνει για μεροληψία και κακοδιαχείριση, ήταν απλώς μία από τις διάφορες πρόσφατες επιθέσεις στον πολυμερισμό. 

Πραγματικά, η αποχώρηση του Trump από τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα και η υπονόμευση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, το επιβεβαίωσε σε εκείνους τους Ευρωπαίους που θέλουν να πιστεύουν ότι οι ημέρες της διατλαντικής σχέσης είναι μετρημένες. Εάν επιδιωχθεί αυτή η "λογική”, τότε θα πρέπει να ακολουθήσει ότι η μετά το 1945 εποχή της "Δύσης” είναι επίσης σε παρακμή. Και μαζί με αυτή, και η Ευρώπη. 

Εκτός από κάποιους Ευρωπαίους ηγέτες που έχουν την αίσθηση ότι η ΕΕ μπορεί να ανθίσει από μόνη της χωρίς τις ΗΠΑ, ξεχνώντας το γεγονός ότι η στήριξη της Αμερικής στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, προδρόμου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν κρίσιμη. Πρόκειται για τη δημιουργία μιας ισχυρής και φιλελεύθερης Δύσης, ικανής να υπερασπιστεί τον εαυτό της και ικανής να υπερασπίσει τις αξίες της εν όψει συνεχών απειλών από τη Σοβιετική Ένωση. 

Ο Jean-Claude Trichet, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του εκτελεστικού οργάνου της ΕΕ, έχει την πεποίθηση ότι η Ευρώπη μπορεί να έχει το δικό της στρατό, ότι μπορεί να αναλάβει τη δική της άμυνα και ασφάλεια, και ότι τα κράτη-μέλη μπορούν να μοιραστούν μυστικές πληροφορίες και να συγκεντρώσουν στρατιωτικούς πόρους. Δεν υπάρχει ωστόσο, ούτε ένας Ευρωπαίος ηγέτης που να πιστεύει ότι αυτό είναι δυνατό ή επιθυμητό. 

Έπειτα, υπάρχουν και άλλοι ηγέτες -από τον Jaroslaw Kaczynski, τον επικεφλής του κυβερνώντος εθνικιστικού-συντηρητικού κόμματος της Πολωνίας, μέχρι τον Viktor Orban, τον οπορτουνιστή και λαϊκιστή πρωθυπουργό της Ουγγαρίας- που πιστεύουν ότι μπορούν να αποκτήσουν ένα ιδιαίτερο είδος εθνικής κυριαρχίας που να χρηματοδοτείται από τα διαρθρωτικά κεφάλαια της ΕΕ, που έχουν βοηθήσει τόσο πολύ στον εκσυγχρονισμό της υποδομής αυτών των χωρών. Πιστεύουν επίσης ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν προστασία στους πρόσφυγες. 

Οι Kaczynski και Orban ίσως βρουν σύμμαχο στη Βιέννη. Ας περιμένουμε να δούμε ποιες πολιτικές θα παρουσιάσει ο νεοεισερχόμενος συντηρητικός Καγκελάριος Sebastian Kurz. αν υποτεθεί ότι η νέα του κυβέρνηση θα περιλαμβάνει το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας. Και για να βάλουμε και άλλο ένα από τα ήδη βαθιά προβλήματα της Ευρώπης, υπάρχει και το ερώτημα της μελλοντικής σχέσης της Βρετανίας με την ΕΕ, για να μην αναφέρουμε πώς θα επιλυθεί η κρίση μεταξύ Μαδρίτης και Βαρκελώνης. 

Υπάρχει επίσης ένα θέμα σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των Δυτικών Βαλκανίων και της Ουκρανίας. Η βελτίωση των εμπορικών συνθηκών και η πρόσβαση στις αγορές της ΕΕ και στις δύο περιπτώσεις, απλώς δεν είναι αρκετές για να διατηρηθεί η σταθερότητα. Η Ουκρανία και τα Δυτικά Βαλκάνια έχουν ένα επικίνδυνο κενό ασφαλείας. 

Από τη στιγμή που η ΕΕ δεν έχει την δύναμη να το καλύψει, το λιγότερο που μπορούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι να αφήσουν αυτή τη δουλειά για το ΝΑΤΟ. Αλλά η συμμαχία θρυμματίζεται από διαιρέσεις για το πώς να αντιμετωπιστεί η Ρωσία. Και παρόμοια με την ΕΕ, ο στρατηγικός στόχος του ΝΑΤΟ για διεύρυνση και ενίσχυση της ευρώ-ατλαντικής συμμαχίας, έχει τεθεί στην αναμονή. 

Υπάρχει ένα στρατηγικό λάθος. Εάν οι ΗΠΑ αποστασιοποιηθούν από τον πρόεδρό τους, δεν υπάρχει λόγος οι Ευρωπαίοι ηγέτες να πιστεύουν αυθαίρετα ότι έχουν το ηθικό πάνω χέρι στις αξίες, στην ασφάλεια ή στην ανθεκτικότητα. Δεν κατέχουν τίποτα από αυτές. 

Το γεγονός ότι ο Orban μπορεί να ξεφύγει υποστηρίζοντας μία αντί-σημιτική τηλεοπτική εκστρατεία, στην οποία ο φιλάνθρωπος και χρηματοδότης George Soros δυσφημίζεται χωρίς οίκτο από τους περισσότερους αξιωματούχους της ΕΕ, είναι κοροϊδία για τις ευρωπαϊκές αξίες. 

Το γεγονός ότι η ΕΕ δεν έχει στρατηγική πολιτική έναντι της Ουκρανίας ή των Δυτικών Βαλκανίων, προδίδει έναν εξαιρετικά κοντόφθαλμο βαθμό προβληματισμού αναφορικά με την σταθερότητα των γειτόνων της Ευρώπης. 

Αναφορικά με την ανθεκτικότητα της Ευρώπης, όταν πρόκειται για την προστασία των υποδομών μεταφορών, νοσοκομείων, τραπεζών, σχολείων και ενέργειας από τρομοκρατία, κυβερνο-επιθέσεις ή φυσικές καταστροφές, οι πολίτες της ΕΕ είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι. 

Αυτή η ευπάθεια συνδέεται με τη στρατηγική αδυναμία. Συνδέεται επίσης με την ψευδαίσθηση ότι η Ευρώπη μπορεί να προχωρήσει μόνη της. Εάν αυτή η άποψη κερδίσει έδαφος, τότε η φιλελεύθερη διατλαντική Δύση που προέκυψε από την καταστροφή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα καταστεί άχρηστη. Πόσο θα άρεσε στην Κίνα και στη Ρωσία μία τέτοια εξέλιξη.

πηγή

από εδώ