Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Γράφει η Μαίρη Καρά 

     Ο Φίλιππος Β' ήταν ικανός στρατηγός, διπλωμάτης, πολιτικός και αναμορφωτής μακεδονικού στρατού και κράτους και συνετός βασιλιάς. Όταν έλλειπε για τις εκστρατείες του, εμπιστευόταν την διοίκηση της Μακεδονίας στον γιο του. Το 340 π.Χ. ο Αλέξανδρος άφησε τις σπουδές του και γύρισε στην Πέλλα και εντάχθηε στην πολιτική ζωή της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. 

     Ο Αλέξανδρος σε ηλικία 16 χρονών κι ενώ ο πατέρας του έλειπε στο Βυζάντιο, κατέστειλε μια εξέγερση των Μαιδών. Κατά την μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ. ο Φίλιππος συνέτριψε τις ενωμένες δυνάμεις Αθηναίων και Θηβαίων, με τον Αλέξανδρο επικεφαλής του ιππικού. Αν και μόλις 18 ετών ο Αλέξανδρος  διέσπασε πρώτος τις γραμμές του Ιερού Λόχου των ΘΗΒΑΙΩΝ. 

     Στην μάχη του Γρανικού βρισκόταν ακριβώς πίσω από το τμήμα παραπλάνησης και γύρω απ’ αυτόν έγινε η πιο πεισματική ιππομαχία. Στο συνέδριο της Κορίνθου που ακολούθησε την μάχη της Χαιρωνείας, ο Φίλιππος εξελέγη «στρατηγός αυτοκράτωρ της Ελλάδος» εν όψει της εκστρατείας κατά των Περσών. Μετά από την ήττα των Αθηναίων πήγε στην Αθήνα ως αντιπρόσωπος του πατέρα του. 

     Ο Φίλιππος μετά την πολιτική ένωση της Ελλάδας και το «Κοινό των Ελλήνων», είχε πολλούς εχθρούς, τόσο εκτός της μακεδονικής αυλής. Οι Πέρσες και οι νότιοι Έλληνες δυσκολεύονταν να αποδεχτούν την συντριβή τους στην Μάχη της Χαιρώνειας απ' τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που θεωρούσαν τους Μακεδόνες βάρβαρους σε μεγάλο βαθμό, εντός και εκτός της Μακεδονίας, αποτέλεσμα των λυσσωδών «φιλιππικών» λόγων του ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ.

     Είναι γνωστό πως ο Φίλιππος δολοφονήθηκε στον γάμο της κόρης του Κλεοπάτρας απ' τον Παυσανία απ' την Ορεστίδα, μα κανείς δεν ξέρει σίγουρα, ποιοι λόγοι κρυβονταν πίσω απ' αυτή την ενέργεια. Η θεωρία περί προσωπικών διαφορών μεταξύ των δύο ανδρών δεν απορρίπτεραι ελαφρά τη καρδία. Γιατί η θέση του Παυσανία ως επικεφαλής της σωματοφυλακής του Φιλίππου και το ότι σκοτώθηκε αμέσως απ' τον Λεοννάτο και τον Περδίκκα (προσωπικούς φίλους του Αλεξάνδρου) κατά την καταδίωξή του, χωρίς να ανακριθεί, προκαλούν ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ. 

     Κάποιοι αποδίδουν την ενορχήστρωση της δολοφονίας του Φιλίππου στην δυναμικη σύζυγό του Ολυμπιάδα, με την οποία βρίσκονταν σε διάσταση, καθώς είχε φύγει απ' την Μακεδονία και επιστρέψει στην ΄Ηπειρο. Σ'  αυτές τις θεωρίες εμπλέκται και ο Αλέξανδρος, καθώς ισχυροί «παίκτες» της μακεδονικής αυλής αμφισβητούσαν το δικαίωμά του στην διαδοχή, λόγω της Ηιρώτισσας μάνας του ως «μη γνήσιου» ΜΑΚΕΔΟΝΑ.

     Η δολοφονία του Φίλιππου άφησε στους ώμους του 16χρονου Αλέξανδρου την μεγάλη αποστολή αν και σαν νεαρός φαινόταν τρωτός. Μολαταύτα, κινήθηκε γρήγορα εξουδετερώνοντας όλους τους πιθανούς διεκδικητές του θρόνου, τον οποίο και κατέλαβε.  Η δολοφονία του Φιλίππου ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα μιας αντιπαράθεσης, που θύμιζε την αιματηρή πάλη για τη δύναμη του χηρέψαντος "ΘΡΟΝΟΥ". 

     Oι εσωτερικοί και εξωτερικοί κίνδυνοι που απειλούσαν την ανάληψη του θρόνου απ' το νόμιμο διάδοχο με πιθανή συνωμοτική ανατροπή αυτού του δικαιώματός του, ήταν οι ίδιοι ακριβώς με εκείνους, που είχε αντιμετωπίσει ο πατέρας του 25 χρόνια νωρίτερα. Γι' αυτό έπρεπε να δράσει γρήγορα, για να σταματήσει την κατάρρευση του οικοδομήματος, που είχε δημιουργήσει ο Φίλιππος. Όμως παρά τις συμβουλές για να χρησιμοποιήσει διπλωματία, επέλεξε το όπλο που ήξερε να χειρίζεται καλύτερα απ' τον καθένα: Την ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΗ. 

     Ο Άτταλος, γνωρίζοντας τι τον περίμενε με τον Αλέξανδρο στον θρόνο της Μακεδονίας, άρχισε να προσεταιρίζεται το στράτευμα της Μ. Ασίας και να ερωτοτροπεί με την ιδέα να γίνει ο ίδιος βασιλιάς της Μακεδονίας. Γι' αυτό η φιλοπερσική παράταξη της Αθήνας ήλθε σε συνεννόηση μαζί του επιδιώκοντας την σύμπτηξη κοινού μετώπου κατά του Αλεξάνδρου. Ο δε Δημοσθένης στις επιστολές του προς τον Άτταλο αποκαλούσε τον νεαρό βασιλιά παιδάκι και ΜΑΡΓΙΤΗ.

     Μα ο διάδοχος δεν είχε χρόνο για ίντριγκες για τον θρόνο κι επιστρέφοντας ταχύτατα τον ανέλαβε, αφού εξόντωσε με συνοπτικές διαδικασίες τον Ατταλο, που συνωμοτούσε για να τον αρπάξει, σαν συγγενής της νέας συζύγου του Φιλίππου Κλεοπάτρας Ευρυδίκης. Είχε δηλαδή αρχίσει να προτρέπει σε αποστασία τους νότιους Έλληνες και τους Θράκες, γι' αυτό καταδικάστηκε κι εκτελέστηκε για ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.

     Την άνοιξη του 335 π.Χ. εξεστράτευσε εναντίον των Ιλλυριών και Τριβαλλών, προελαύνοντας απ' την Αμφίπολη μέχρι τον Αίμο σε διάστημα 10 ημερών. Αφού νίκησε τους εκεί Θράκες, έφτασε στον Δούναβη, νίκησε τους Τριβαλλούς και επιχείρησε επιδρομή κατά των Γετών, μα την διέκοψε λόγω ξέγερσης των Ιλλυριών. Μετά στράφηκε στο Νότο και υπέταξε τους Αγριάνες και Παίονες, εξασφαλίζοντας στην περιοχή την ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.

      Όσο καιρό πολεμούσε στον Βορρά, επαναστάτησαν οι Θηβαίοι πολιορκώντας την μακεδονική φρουρά της Καδμείας.  Σε άλλες πόλεις επικρατούσε αναβρασμός, που προκαλούσαν οι αντιμακεδονικοί διαδίδοντας φήμες ότι ο Αλέξανδρος είναι νεκρός. Με μια αστραπιαία πορεία, διένυσε τα 500 χιλιόμετρα απ' την Ιλλυρία στην Θήβα σε 12 μέρες και μετά από μια σθεναρή αντίσταση κατάφερε να υποτάξει τους ΘΗΒΑΙΟΥΣ.

      Τότε συγκάλεσε το "Κοινό των Ελλήνων", για να αποφασίσει την τιμωρία της Θήβας την οποία και εφάρμοσε, διατάζοντας τον θάνατο 6.000 Θηβαίων, να πουληθούν ως δούλοι οι άλλοι 30.000 κάτοικοι των Θηβών και να ισοπεδωθεί η πόλη. Τόσο τρομερή ήταν η καταστροφή, ώστε ο Αλέξανδρος πήγε προσκυνητής στους Δελφούς για να εξιλεωθεί. Μετά από αυτό καμία πόλη δεν αψήφησε τον Βασιλιά της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.

      Προελαύνοντας κεραυνοβόλα προς το Νότο, αιφνιδίασε τους Θεσσαλούς, παραταγμένους ανάμεσα στον Όλυμπο και την Όσσα, περνώντας μέσα απ' το βουνό κι εμφανιζόμενος στα μετόπισθέν τους, με αποτέλεσμα να παραδοθούν. Η πορεία του προς το Νότο συνεχίστηκε, περνώντας απ' τις Θερμοπύλες, αιφνιδιάζοντας με την ταχύτατη προέλασή του και δεχόμενος τις παραδόσεις τους, μεταξύ των οποίων και των ΑΘΗΝΑΙΩΝ. 

     Το φθινόπωρο του 336 στο Συνέδριο της Κορίνθου έλαβε τον τίτλο του ΗΓΕΜΟΝΑ της Συμμαχίας, όπως είχε ανακηρύξει και τον Φίλιππο, «Στρατηγό Αυτοκράτορα της Ελλάδος» για την εκστρατεία κατά των Περσών. Ο Αλέξανδρος ολοκλήρωσε την ενοποίηση των αυτόνομων ελληνικών πόλεων-κρατών και κατέκτησε σχεδόν όλο τον γνωστό τότε κόσμο. Οι κατακτήσεις του αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο των βασιλείων των Διαδόχων του. Υπήρξε ο σπουδαιότερος Στρατηγός της Ιστορίας τον 4ο αιώνα π.Χ., που έως την ηλικία των 33 ετών κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου του ΠΛΑΝΗΤΗ.