Το αδιέξοδο καθημερινό βράδυ της κρίσης

Γράφει ο Yanni Spiridakis 

Κι εγώ όπως οι περισσότεροι πολίτες αυτής της όμορφης χώρας, είμαστε βυθισμένοι σε μία μόνιμη κατάθλιψη. Πίστευα πως αν ήξερα πως κι άλλοι βρίσκονται σε τόσο κακή κατάσταση όπως εγώ θα ένοιωθα καλύτερα, όμως δεν είχα δίκιο. 

Το γενικότερο κλίμα τελικά σε καθηλώνει ακόμα πιο πολύ σε αυτήν την συνεχόμενη εθνική κατάθλιψη που μαστίζει τους έλληνες παράλληλα με την κρίση. Και ναι, δεν είσαι μόνος. Μαζί σου βρίσκονται τα θύματα τροχαίων που αυξάνονται κατά 100% όλοι εκείνοι που αυτοκτονούν κάθε εβδομάδα ή αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν αυτές τις μέρες στην περιοχή σου. Μαζί σου είναι τα θύματα πνιγμών στις ελληνικές θάλασσες που για πρώτη φορά έφτασαν σε τριψήφιο αριθμό φέτος. Κακά τα ψέματα. Σε μια κρίση κατάθλιψης, νιώθεις αδύναμος, υπάρχουν όμως κάποιοι που δεν μπορούν να συμβιώσουν με αυτήν την αδυναμία και προτιμούν να δώσουν ένα τέλος. 

Και όσοι μένουμε πίσω; Τι; Αποτελούμε μήπως μελλοντικά θύματα ή απλά αυξάνουμε τον δείκτη πιθανών απωλειών; Βλέπετε, ζούμε μια νέα τάξη πραγμάτων όπου πηγαίνοντας από το γραφείο έως μια εξωτερική δουλειά, σε αυτά τα διακόσια μέτρα που θα περπατήσεις, θα δεις ανθρώπους να ψάχνουν για πρώτη φορά στα σκουπίδια σε αυτήν την γειτονιά, θα δεις αλλοδαπούς να σέρνονται κυριολεκτικά, μυρίζοντας άσχημα. Η μυρωδιά μπορεί να προέρχεται από τους δρόμους που είναι βρώμικοι επειδή οι συμβάσεις των οδοκαθαριστών έληξαν κι έτσι παντού υπάρχουν σκουπίδια. Συνεχίζοντας μπορεί να δεις περιττώματα σκύλων ή ανθρώπους με κομμένα άκρα να παρακαλάνε για περίσσευμα ή μάλλον… για υστέρημα. Πιο κάτω θα δεις μια σπασμένη αποχέτευση από τον υπόνομο που έχει κάνει τη γειτονιά απαραίτητη σε αντιασφυξιογόνες μάσκες και λίγο πριν φτάσεις, στρίβοντας στο φανάρι θα δεις μηχανάκια να περνούν με κόκκινο με την φυσικότητα που θα περνούσε κάποιος με αχρωματοψία, θα δεις έναν περαστικό να βρίζει τα θεία (μπορεί να μιλάει στο τηλέφωνο ή να μονολογεί), θα δεις βρώμικα αυτοκίνητα που έχασαν την λάμψη τους όταν πριν τρία-τέσσερα χρόνια οι ιδιοκτήτες τα αγόρασαν με δάνειο και φτάνοντας στην πόρτα του προορισμού σου γλιτώνεις από έναν καυγά που ξέσπασε ακριβώς απέναντι. Μπορεί σε πέντε λεπτά περπατήματος να γίνουν δύο, τρία ή και όλα τα παραπάνω.

Περιμένεις το βράδυ για να γυρίσεις σπίτι και να δεις μια ωραία ταινία που θα σε κάνει να ξεχαστείς(;) Είναι προτιμότερο να πέσεις με τα μούτρα στην τηλεόραση πριν αποκοιμηθείς, γιατί αν αρχίσεις να συζητάς με τον άνθρωπο σου, κάποια στιγμή θα “πέσει” το ερώτημα: “τι έχεις”; Και τότε; Θα πέσεις στην παγίδα του ντόμινο; Θα μεταφέρεις τον καθημερινό σου εφιάλτη στο σπίτι; Όχι! Απόψε δες μια ταινία για να μην προλάβεις να διερωτηθείς γιατί ζεις εδώ, γιατί ζεις έτσι, γιατί ζεις… γενικά.

 

Yanni Spiridakis

 

yannidakis.net