Υπογραφή για το θαλάσσιο οικόπεδο 2 της Ελληνικής ΑΟΖ και Επιτέλους η αρχή.

Γράφει ο Νίκος Λυγερός 

Έγινε λοιπόν! Το πρώτο απτό αποτέλεσμα του Μεγάλου Διαγωνισμού για τα 20 θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ έγινε πραγματικότητα. Όσο και να ήθελαν μερικοί να ακυρώσουν αυτόν τον διαγωνισμό και στη συνέχεια να τον καθυστερήσουν λόγω γραφειοκρατίας και ιδεολογίας, το θαλάσσιο οικόπεδο 2, που βρίσκεται στο Ιόνιο, δυτικά της Κέρκυρας είναι πλέον ελεύθερο. 

Η Ελλάδα υπέγραψε με την κοινοπραξία Total - Edison - ΕΛΠΕ (50% - 25% - 25%, αντίστοιχα) τη Σύμβαση Μίσθωσης για το δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στο θαλάσσιο οικόπεδο 2. Αυτή η πρωτιά έχει μεγάλη σημασία, αφού ποτέ πριν δεν είχε γίνει κάτι το ανάλογο στην ελληνική ΑΟΖ. Βέβαια αυτή η πορεία ακολουθεί τα βήματα ανάπτυξης της κυπριακής ΑΟΖ και δεν πρέπει να το ξεχνάμε, αφού αποτελεί μοντέλο για τα ελληνικά δεδομένα. Αν σκεφτούμε επίσης ότι σε αυτό το θαλάσσιο οικόπεδο έχουμε ήδη εντοπίσει τα κοιτάσματα Πύρρος (90km²) και Αχιλλέας (450km²) μπορούμε να αντιληφθούμε ότι είναι δυνατόν ν' ακολουθήσουμε το μοντέλο του θαλάσσιου οικοπέδου 12 της Κύπρου με το κοίτασμα Αφροδίτη. 

Αυτή η πρώτη υπογραφή θα έχει και συνέχεια, αφού θα υπάρξει σύμβαση και για το θαλάσσιο οικόπεδο 10 και μπορεί και το 1 πιο μετά με τα ΕΛΠΕ. Εδώ σημειώνουμε ότι υπάρχει δυνατότητα συμμαχικού πλαισίου με την Exxon Mobil για όλες αυτές τις περιοχές. Το στίγμα έχει δοθεί στην Κύπρο με το θαλάσσιο οικόπεδο 10 που αποδεικνύει το ενδιαφέρον της αμερικανικής πετρελαϊκής εταιρείας για την Ανατολική Μεσόγειο.

πηγή

Επιτέλους η αρχή

Μπορεί πολλοί να περίμεναν τόσα χρόνια την πρώτη υλοποίηση του οράματος της Ελληνικής ΑΟΖ αλλά τώρα δικαιώνεται για πρώτη φορά αυτός ο αγώνας για την αξιοποίησή της. Έτσι ενώ η έννοια της ΑΟΖ υπάρχει από το 1982 και ο Νόμος περί Υδρογονανθράκων από το 1995 μόνο το 2012 ζήσαμε μια αλλαγή φάσης όταν η ΑΟΖ μπήκε στην πολιτική για πρώτη φορά επί της ουσίας, πράγμα που οδήγησε το 2014 στην προκήρυξη του Μεγάλου Διαγωνισμού το 2014. 

Από τότε έπρεπε να υποστούμε το παράλογο, τον εκφοβισμό της ακύρωσης και στη συνέχεια της απαράδεκτης καθυστέρησης. Αλλά τα ξεπεράσαμε και αυτά με επιμονή δίχως ποτέ να το βάλουμε κάτω, ακόμα κι αν οι συνθήκες ήταν αντίξοες. Διότι το μόνο που έχει σημασία είναι να τα καταφέρει η Ελλάδα. Και όσοι ζουν από την κινδυνολογία, την καταστροφολογία και συνωμοσιολογία, θα πρέπει να αποδεχτούν ότι εδώ πετύχαμε έναν άθλο που όλοι θεωρούσαν απλώς αδιανόητο. Ενώ τώρα μιλάμε για πραγματικότητα και μάλιστα με προοπτικές. Διότι μετά το θαλάσσιο οικόπεδο 2, έχουμε το 10 και το 1. 

Στη συνέχεια νέο γύρο αδειοδότησης και στο ενδιάμεσο συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο με την Total, την Edison και την Exxon Mobil. Έτσι όσοι έλεγαν ότι δεν γίνεται, τώρα θα πρέπει να ζήσουν με αυτήν την πραγματικότητα γιατί το μέλλον της Ελλάδας έχει αρχίσει και αυτοί που δεν το αντέχουν ας κάνουν πιο πέρα, γιατί θα συνεχίσουμε τον αγώνα της ανάδειξης της Ελληνικής ΑΟΖ και της στρατηγικής αξιοποίησής της.

πηγή 

Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Γεωστρατηγικής 

Γιατί δεχόμαστε 

Γιατί δεχόμαστε το απαράδεκτο της εξουσίας αφού βλέπουμε ότι είναι ανίκανη και μόνο φθορά προκαλεί στον Ελληνισμό; Γιατί αφήνουμε να βυθιστεί όλο και περισσότερο η Ελλάδα ενώ βλέπουμε ότι το μόνο που θέλει η εξουσία είναι να διατηρηθεί όσο περισσότερο μπορεί χωρίς μέλλον; Γιατί λοιπόν;