Η ΕΛΛΑΣ ΕΝ ΒΟΥΡΚΩ

Του Σαράντου Καργάκου

 

Ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί, από ένα εξορκισμένο σήμερα «εθνικιστή» ποιητή που κάποτε τολμούσαμε να θεωρούμε πρώτο εθνικό μας ποιητή, τον Διονύσιο Σολωμό: γράφει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»: «Αραπιάς άτι, Γάλλου νούς, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Αγγλου* πόλεμος μέγας πολεμά, βαρεῖ τό καλυβάκι…» (*τόπ΄ = μπάλα κανονιού).

 

Εννοείται ασφαλώς ποιο είναι το καλυβάκι στον παρόντα καιρό. Όχι η Ελλάς ή η προέκτασή της η Κύπρος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός.

 

Ο Ελληνισμός μετά τις εξάρσεις του στον πόλεμο του ’40-’41, με την αντίστασή του κατά των αρχών Κατοχής, με τον ενωτικό αγώνα της Κύπρου (μια δράκα μαχητές κατά μιας αυτοκρατορίας) αποτελούσε κακό παράδειγμα για τους λοιπούς λαούς. Κακό παράδειγμα υπήρξε και με την Επανάσταση του ’21 που διέλυσε τον ιστό της υποταγής που είχε επιβάλει η Ιερά Συμμαχία. Όταν το 1830 έκλεινε η αυλαία της Ελληνικής Επαναστάσεως άνοιγε η αυλαία των ευρωπαϊκών επαναστάσεων.

 

Γι’ αυτό ο ανυπότακτος, ο απειθάρχητος, ο μη συμμορφούμενος «τοῖς ξένων ρήμασι» λαός, ο δάσκαλος του απροσκύνητου ήθους έπρεπε να χτυπηθεί στις ρίζες, στις πνευματικές και ιστορικές καταβολές του. Το σχέδιο ετοιμάστηκε την επαύριο του Πολυτεχνείου. Αλλ’ ο λαός αυτός έπρεπε να υποστεί δύο στρατιωτικά πλήγματα για να συνετισθεί. Επτά χρόνια δικτατορίας δεν είχαν «σιδερώσει» το φρόνημά του. Έτσι ήλθαν το 1974 ο Αττίλας και μερικά χρόνια αργότερα η ασχήμια της Ύμιας. Κι έκτοτε άρχισε εν ονόματι ενός πολιτικού ρεαλισμού, η χαλιναγώγηση του ελληνικού φρονήματος, η καταπτόηση, η τουρκοφοβία που τελικά -πάντα εν ονόματι του πολιτικού ρεαλισμού- μετεξελίχθηκε σταδιακά σε τουρκολατρία. Έχουμε εδώ μια κλασσική περίπτωση του «Συνδρόμου Στοκχόλμης», όπου το θύμα ερωτεύεται τον βασανιστή του. 

 

Μετά την έκρηξη σε παγκόσμια κλίμακα του Ελληνισμού για το όνομα της Μακεδονίας, μια έκρηξη που κράτησε επί μία τριετία, έπεσαν πάνω μας «λυτοί και δεμένοι» να συμμαζευτούμε, να προσγειωθούμε, να σωφρονισθούμε. Έτσι επροκόψαμε. Σήμερα όχι η Ελλάς, αλλ’ ο Ελληνισμός, είναι παντού ντροπιασμένος. Χάσαμε όλες τις διπλωματικές μάχες, χάσαμε το επιχειρηματικό μας κεφάλαιο, χάσαμε την εργατικότητά μας, το εθνικό και το κοινωνικό μας φιλότιμο. Προτιμάμε πια την αγγλική ως γλώσσα και γραφή και όχι την ξεπερασμένη κι ατιμασμένη Ελληνική, τη μητέρα του ευρωπαϊκού γλωσσικού πολιτισμού. 

 

Κι όλα αυτά πώς και γιατί; Έπρεπε και πρέπει να επιβληθεί το παγκόσμιο ολοκληρωτικό κράτος. Και οι λαοί, όπως γράφει ο Βάρναλης, να έχουν «μια σκέψη δετή που τους την πλάσανε οι δυνατοί». Χρειαζόταν, όμως, ένα κράτος – πειραματόζωο. Και σαν τέτοιο επιλέχτηκε όχι απλώς το ελληνικό κράτος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Με τρόπο μεθοδικό έσπασαν τις πνευματικές και ιστορικές μας ρίζες, απογύμνωσαν την ελληνική γλώσσα και γραφή από τις αρχέγονες καταβολές τους, υποβάθμισαν τη σημασία του έθνους σαν τάχα μου φαντασιακή κατασκευή και παρουσίασαν έναν κατ’ όνομα ελληνικό κόσμο περίπου, όπως εμφανίζονται κατ’ όνομα εδώ και 50 χρόνια οι Σκοπιανοί.

 

Η σύγχρονη οικονομική κρίση είναι απότοκος της πνευματικής και ηθικής. Εξωπετάχθηκαν όλες οι προγονικές αξίες που δημιουργούσαν ανθρώπους αξίας και εν ονόματι ενός δάνειου πλούτου βουτηχτήκαμε στο βούρκο του ανιδανισμού, του αμοραλισμού, του καριερισμού και του πολιτικού οππορτουνισμού. Πολλοί που βιάζονται να ψάλλουν το requiem της Ελλάδος σιγομουρμουρίζουν «η Ελλάς εν τάφω». Όχι! Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί πρέπει να πούμε «Η Ελλάς εν βούρκω». Και στο βούρκο έριξαν την Ελλάδα όχι μόνον οι ανάξιοι πολιτικοί αλλά και οι ανάξιοι πνευματικοί ταγοί της. Αυτοί που δημιούργησαν μια πνευματική ασφυξία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα «μίντια» και στην καλοπλασαρισμένη σκουπιδογραφία, έτσι που, όπως λέει στη «Χρονογραφία» του ο Λεόντιος Μαχαιράς, «δέν ξέρουμε ἴντα συντυχαίνουμε». Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, quo vadimus, quid facimus (πού πάμε, τι πράττουμε).

 

Και στο παρελθόν η Ελλάς έπεσε αλλ’ ουδέποτε ξέπεσε. Γλιστρούσε αλλά δεν παραπατούσε, ούτε παραμιλούσε. Σήμερα μοιάζει με ξεπεσμένο φάντασμα και στο εξωτερικό προβάλλεται σαν χρεοκοπημένος διάβολος. Κι εμείς –πέρα από την οικονομική λεηλασία- ζούμε σε μια Ελλάδα χωρίς ελληνικότητα.

 

Αυτοί που –κακή τή τύχη- πήραν στα χέρια τους το άρμα της παιδείας, το οδήγησαν στην άβυσσο της ασυδοσίας και του μηδενισμού. Λείπει πλέον από τη ζωή μας ο πεπαιδευμένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος με τη βαθειά καλλιέργεια, ο μορφωμένος με την πλήρη του όρου έννοια. Έγραφε προ 110 και πλέον ετών ο αοίδιμος Παπαδιαμάντης, που πέρσι τιμήσαμε υποτονικά τα 100 χρόνια από το θάνατό του: «Μορφωμένους θέλουμε• όχι εγγραμμάτους». Εγγραμμάτους, δηλαδή πτυχιούχους και πολυπτυχιούχους έχουμε πολλούς• μορφωμένους δεν έχουμε, δηλαδή ανθρώπους με άρτια μορφή. Έχουμε κλάσματα ανθρώπων που δεν είναι ικανοί να σηκώσουν ούτε το βάρος του παρελθόντος, ούτε τις ευθύνες του παρόντος και πολύ περισσότερο τις ευθύνες του μέλλοντος. Δεν έχουμε τους κατάλληλους πνευματικούς και πολιτικούς πλοηγούς που θα μας κατευθύνουν προς κάποιον ελπιδοφόρο ορίζοντα. 

 

Η Ελλάς σήμερα –και με τον όρο Ελλάς εννοώ σύμπαντα τον Ελληνισμό- μοιάζει με σκεβρωμένη περγαμηνή, μοιάζει με το δέρμα γερασμένου ελέφαντα. Η καταιγίδα χτυπά την πόρτα μας σαν κάποιος που θέλει να μπει βίαια μέσα κι εμείς «δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα», για να επανέλθω στον Βάρναλη. Η λέξη θαύμα, που ομόρριζό της δεν υπάρχει σε καμιά ευρωπαϊκή γλώσσα, παρότι πιθανώς συγγενεύει με το θεώμαι (=παρατηρώ) και με τη θέα, δεν μας προσφέρει την προσδοκία για θέα ελπίδος. Διότι σήμερα δεν βλέπουμε τίποτε• παρατηρούμε μηδενικά επί μηδενικών, τα οποία δεν προσφέρουν προοπτική μέλλοντος.

 

Συχνά έχω γράψει και πιο συχνά έχω διδάξει πως, αν θαύματα γίνονταν στο παρελθόν, γιατί να μη γίνουν και στο παρόν; Ο λόγος είναι απλός: το θαύμα δεν έρχεται ως μάννα από τον ουρανό. Ο Θεός δεν είναι Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε έχει τη μεγαθυμία του Στρος Καν και της Μέρκελ να μας χορηγεί δόσεις, όπως η Κίρκη το βελανίδι στους χοιρόμορφους συντρόφους του Οδυσσέα. Δεν λέω, με τα επιδόματα, με τα προγράμματα, τις επιδοτήσεις και όλα τα «κολπατζίδικα» συναφή «φάγαμε καλά» κατά την Πάγκαλη ρήση, αλλά έτσι εγίναμε Κίρκειοι χοίροι και τρεφόμαστε με βελανίδι.

 

Πού είναι η παλιά μας αρχοντιά που έκανε τον Κύπριο αγρότη με 10 «τσιρούες» να νιώθει σαν βασιλιάς, όταν σε φιλοξενούσε στο ταπεινό σπιτικό του; Κάποτε ζούσαμε τον πλούτο της φτώχειας, επί μερικά χρόνια ζήσαμε τη φτώχεια του πλούτου και τώρα το παίζουμε «Άσωτοι υιοί». Αλλά δεν υπάρχει κανείς στοργικός και συγχωρητικός πατέρας να σφάξει για μας τον «μόσχο τον σιτευτόν». Θα σφάξει εμάς. Κι εννοώ ότι όπως τεμαχίστηκε η Κύπρος (αρχόντισσα Κερύνεια και πώς να σε ξεχάσω;) σχεδιάζεται να τεμαχισθεί και ο λοιπός ελλαδικός χώρος. Ουσιαστικά η Δυτ. Θράκη ανήκει περισσότερο στην Τουρκία και τυπικά ανήκει στην Ελλάδα. Μέγας αφέντης της περιοχής είναι ο Τούρκος πρόξενος της Κομοτηνής. Το ίδιο ισχύει και για το νομό Φλωρίνης. Οικονομικά έχει αλυσοδεθεί στα Σκόπια.

 

Ας μη στρουθοκαμηλίζουμε και ας μην παριστάνουμε τους ξεπεσμένους αγγέλους. Μας έλειψε η ηρωική στάση ζωής που διέκρινε στις καλές ώρες της την ελληνική φυλή. Το είχε πει ο Χάιντεγκερ αλλά πράξη το είχαμε κάνει εμείς: για να ζήσει κανείς μια αυθεντική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι η αποφασιστική αντιμετώπιση του θανάτου. Αυτό είναι που δίνει ζωή στη νιότη. Σήμερα ποιος είναι περισσότερο ζωντανός στην Κύπρο από το Γρηγόρη Αυξεντίου; Οι πεθαμένοι ζωντανοί ; Ή μήπως, οι κονιοποιητές της πνευματικής μας παραδόσεως, που έβγαλαν και τον Βασίλη Μιχαηλίδη εθνικιστή; Όταν διαβάζω αυτά που γράφονται κι εδώ και στο λοιπό ελληνικό χώρο από τις εθνομηδενιστικές πέννες, άθελα μού έρχεται στο νου το περίφημο ποίημα του Έλιοτ «Οι κούφιοι άνθρωποι».

 

Αυτοί μας κυβερνούν και διαβουκολούν τη νεολαία μας. Για να φθάσεις ψηλά, πρέπει να είσαι σήμερα κούφιος πνευματικά και ψυχικά. Και όχι μόνον κούφιος αλλά και κούφος, δηλαδή επηρμένος και κατά προέκταση αλλοπαρμένος που σημαίνει από άλλους παρμένος, για να μην πω πουλημένος. 

 

Τι είναι σήμερα αυτοί που εκπροσωπούν επίσημα τον Ελληνισμό; Ένα όρθιο λείψανο. Αυτό το όρθιο λείψανο έκανε τον Ελληνισμό να μοιάζει με σπασμένο καθρέφτη.
Πού είναι ο ψυχικός ιμάντας που μας ένωνε παλιά;
Πού είναι η αδελφοσύνη που μας έδενε όταν βγήκαμε στο νησί κρυφά με ψεύτικα ονόματα το 1964 και μετά;
Γιατί καλλιεργείται τόσο μίσος στη Β. Ελλάδα εναντίον της Ν. Ελλάδος;
Μήπως σχεδιάζεται διαμελισμός;
Μήπως η περιβόητη κρίση είναι τεχνητή για να θολώσει ο νους μας και η Ελλάς να διαμελισθεί;

 

Γιατί προπαγανδίζεται επί δεκαετίες η αυτονομία της Κρήτης; Ο λόγος είναι απλός: κάποιοι θέλουν να ρουφήξουν για λογαριασμό τους το μαύρο χυμό που έχει ολόγυρά της.

 

Συνάντησα πριν από καιρό έναν ευπορήσαντα παλαιό μου μαθητή και νυν πολιτικό που θέλησε να με αντιμετωπίσει με ύφος υπεροπτικό. «Τι είσαι συ, ποιος είμαι εγώ». Τον αποστόμωσα μακρυγιαννικώς: «Συ είσαι ένας όρθιος νεκρός• πάει καιρός που έχεις πεθάνει, αλλά δεν το έχεις μάθει». Εγώ μένω ζωντανός, διότι με τη γραφή και τη διδαχή μου ζω με τους νεκρούς μας.

 

Σήμερα δυστυχώς στην Ελλάδα – κι από τον όρο αυτό δεν εξαιρώ την Κύπρο- ζωντανούς μπορείς να βρεις μόνο στα νεκροταφεία. Οι ζωντανοί σας είναι στα «Φυλακισμένα μνήματα» και στη «Μακεδονίτισσα». Νεκροφιλία ή νεκρολατρία θα πουν τα τσιράκια του εθνομηδενισμού. Όχι, απαντώ. Όπως είπε ο μεγάλος Ιω. Συκουτρής που εδίδαξε κι εδώ,πολιτισμός είναι η συναναστροφή με τους νεκρούς. Η συναναστροφή με το ήθος, το ύφος, το πνεύμα των προγόνων. Αντίθετα, κάποιοι, παρότι δεν τους έχει γίνει νεκροψία, έχουν από καιρό πάρει το δρόμο προς την κόλαση χωμένοι ως το λαιμό στα ψέματα των ισχυρών. Ο τόπος μας δεν θα γίνει ποτέ καθαρός, εφόσον θα κατευθύνεται πολιτικά και πνευματικά από τους γόνους των Νενέκων και των Εφιαλτών. 

 

Διάβασα προ ημερών σε μια μεγαλοφυλλάδα των Αθηνών, που υπηρέτησε δουλικά τόσο τις γερμανικές αρχές Κατοχής όσο και το χουντικό καθεστώς, ότι δεν αξίζει να πεθάνει κανείς για ένα πατριωτικό ιδανικό. Έστειλα μια επιστολή, που φυσικά δεν δημοσιεύτηκε και ο λόγος είναι απλός. Έγραψα:

 

«Το χειρότερο είναι πως τίποτε δεν αξίζει όταν κανείς ζει χωρίς αυτό. Και πως ακόμη πιο αισχρό είναι το να ζει κανείς για το νέο ιδανικό, για την καινούργια μεγάλη ιδέα, την έκτη δόση του δανείου. Εμείς που μέχρι πρόσφατα είμαστε η ψυχή της υφηλίου ζούμε με ξένα ψίχουλα και με δανεική ψυχή».

 

Μας είπαν ψέματα πολλά, μας είπαν ψέματα αισχρά. Μας είπαν πως μπαίνοντας στην ΕΟΚ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα γίνουμε Ευρωπαίοι. Λες και πριν ήμαστε Ασιάτες και Αφρικανοί. Και τελικά εγίναμε χειρότεροι από αυτούς, όταν μπήκαμε στον ευρωπαϊκό λάκκο των εχιδνών. Διότι δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίτε, μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίμπελς.Δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Σαίξπηρ, μπήκαμε στην Ευρώπη του Χάρντιγκ που έπνιξε σαν τα τσιχλόπουλα τα Κυπριωτόπουλα.

 

Δεν με διακρίνει πάθος κανένα κατά των Ευρωπαίων. Διδακτική μου αρχή ήταν μια φράση του Σαίξπηρ: «Μια καλή πράξη σ’ ένα βρόμικο κόσμο». Αυτό κατά την ταπεινή μου αντίληψη, είναι πηγή ευτυχίας για τη ζωή. Μετρήστε τις καλές πράξεις των Βρεττανών. Την εποχή, όπου ο Σαίξπηρ έγραφε αυτά τα υπέροχα, ο σερ Φίλιπ Σίντνεϋ, που είχε τη φήμη του τελειότερου ιππότη και που συνέθετε σαν άγγελος ποίηση και μουσική μαζί με τον σερ Γουώλτερ Ράλεϋ, μάζευαν κάμποσους Ιρλανδούς σε κάποιο βολικό μέρος και τους κατακρεουργούσαν σαν σφαχτάρια.

 

Είμαι υποχρεωμένος να τα πω αυτά διότι φοβάμαι τον κακό καιρό. Και δεν το εννοώ κλιματολογικώς. Εδώ που καταντήσαμε, βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου. Τίθεται πλέον θέμα εθνικής –και όχι μόνον- επιβιώσεως. Μαζί με τις ναρκωτικές ιδέες η νεολαία μας πλήττεται και από τις ναρκωτικές ουσίες. «Μαστουρωμένη» χορεύει ένα νέο χορό του Ζαλόγγου που δεν έχει τίποτε ηρωικό. Ό, τι έχει είναι ταπεινωτικό και εξευτελιστικό. Κάποτε ακούγαμε από τα στόματα των νέων την Ιψενική κραυγή: «Δώσ’ τε μου ένα ζευγάρι, μεταχειρισμένα –έστω- ιδανικά». Τώρα ακούμε: «Δώσ’ τε μου ένα δεκάευρο για να πάρω τη δόση μου». Τα παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που τραγούδησε κάποτε η Βέμπο, αγοράζουν το θάνατό τους. Και μαζί τους πεθαίνει και η έννοια Ελλάς. Την πιο βαθειά πληγή της ζωής μου εισέπραξα, όταν σ’ έναν τοίχο των Εξαρχείων διάβασα ένα γκράφιτι: «Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι• καταντάς»!

 

Δεν λέω, καλές είναι οι προοδευτικές ιδέες, οι τολμηρές και οι καινοτόμες αντιλήψεις, οι νέες θεωρίες αλλά πρέπει τουλάχιστον να μείνεις ζωντανός για να τις εφαρμόσεις. Σήμερα, καθώς περνώ από τα κέντρα όπου προσφέρεται η μεθαδόνη ή από κάποια σημεία –πολύ κεντρικά- των Αθηνών και του Πειραιά, θαρρώ πως βλέπω τον «Χορό των Σκελετών» που ζωγράφισε ο μεσαιωνικός ζωγράφος Macaber, από το όνομα του οποίου βγήκε η λέξη μακάβριος. 

 

Δεν θα προσθέσω τίποτε καινούργιο. Το έχω γράψει σε βιβλία μου διδακτικά που εκδόθηκαν προ 35ετίας. Πρόκειται για μια κουβέντα που είχε πει ένας μεγαλέμπορος ναρκωτικών από τη Μασσαλία: «Η πολιτική πρέπει να συνεργασθεί με τη χημεία». Και τώρα συνεργάζονται με θαυμαστή αρμονία, με θαυμαστά αποτελέσματα και – το κυριότερο- με θαυμαστά κέρδη. Έκαναν τη νεολαία ανίκανη ακόμη και για να επαναστατήσει. Αυτά που γίνονται επί μία εξαετία στην Αθήνα δεν είναι επαναστατικές εκρήξεις• είναι προοίμιο ενός νέου εμφυλίου σπαραγμού. Η κρίση, οικονομική και διανοητική – έφερε την ακρισία, έφερε το φθόνο και την κακία, με αποτέλεσμα ο ένας Έλληνας να μισεί τον άλλο- κι όχι πια για λόγους ιδεολογίας. Βρισκόμαστε σε τέλεια σύγχυση. Είμαστε σαν τον ναυαγό τη νύχτα που αντί να κολυμπά προς την ξηρά κατευθύνεται απυξίδωτος προς τα βαθύτερα νερά.

 

Δεν λέω πως είμαστε αβοήθητοι στον παρόντα καιρό. Δεν έχει περάσει χρόνος πολύς που δύο Γάλλοι καθηγητές του πανεπιστημίου του Μετς, οι Τιερί Φορμέ και Μαρτέν Στεφένς, έγραψαν στην εφημερίδα «Φιγκαρό» τα ακόλουθα συγκινητικά: «Μιλάμε διαρκώς για το ελληνικό χρέος. Χωρίς να επισημάνουμε ότι η Ευρώπη είναι αυτή που εδώ και 2.500 χρόνια έχει ένα χρέος προς την Ελλάδα. Ένα χρέος αιώνιο, αφού αφορά τα θεμέλιά της». Αυτό που δεν κατανοούν ίσως οι Γάλλοι καθηγητές είναι πως αυτά τα θεμέλια θέλουν να υπονομεύσουν αυτοί που ξεθεμέλιωσαν πρώτα πνευματικά και μετά οικονομικά με τα κάθε λογής «τσιράκια» τους την Ελλάδα. Δεν πρέπει οι Ευρωπαίοι του αύριο να έχουν ως ηθικό και πνευματικό πρότυπο τον Έλληνα άνθρωπο, αλλά τον κοντινό πρόγονό τους, τον Βάνδαλο άνθρωπο. Κι αυτός ο Βανδαλισμός, ως επαναστατική πράξη, εισάγεται και στην Ελλάδα. 

 

Δεν θα πω ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ταγοί, αφού, χρόνια τώρα ο Ελληνισμός πολιτεύεται σε έγκλιση υποτακτική, δεν είναι απέναντί μας ανεκτικοί. Ούτε θα πω ότι δεν μας προσέφεραν στη συμφορά μας «τσάι και συμπάθεια». Θα πω απλώς ότι οι εκδηλώσεις συμπαθείας των εταίρων μας μοιάζουν με προσευχή χιτλερικού βασανιστή. Θα προσθέσω όμως ότι την αφορμή τη δώσαμε εμείς. Την οικτρή κατάσταση που δημιουργήσαμε την έχει περιγράψει με ενάργεια από το 2ο μ.Χ. αιώνα ο Λουκιανός με το έργο του «Μένιππος ή Νεκρομαν-τεία». Όταν ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος κατέρχεται στον κάτω κόσμο, ερωτάται από κάποιον Φιλωνίδη, τι γίνεται στον επάνω κόσμο. Κι ο Μένιππος με τέσσερις λέξεις εικονογραφεί τους τότε ανθρώπους και τους νυν: «Αρπάζουσιν, επιορκούσι, τοκογλυφούσιν, οβολοστατούσιν».

 

Μετά τη ζοφερή εικόνα που σας έδωσα, εύλογα κανείς μπορεί να αναρωτηθεί αμλετικά: «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Θα απαντήσω: να ζει, αλλά να ζει ελληνικά. Δηλαδή ηρωικά. Πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στον εαυτό μας, πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στο παρελθόν μας, πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στην ιδέα του έθνους. Η πίστη στο έθνος μας στην κρίσιμη τούτη καμπή είναι ανάγκη ζωής. Όχι, όμως, καπηλεία του έθνους, όπως έγινε συχνά στο παρελθόν. Το έθνος ως προσφορά θυσίας θα φέρει την αυριανή σωτηρία.

 

Όπως έγραψε τότε που μπαίναμε στην ΕΟΚ ένα από τα πιο φωτεινά ελληνικά μυαλά, ο Πάνος Καραβίας, «για να γίνει το έθνος παλμός καρδιάς, ένα με το αίμα της νιότης μας, πρέπει πρώτα η νιότη μας (Σημ. Σ.Ι.Κ. εννοεί τη νεολαία) να πάει συνείδηση, να πεισθεί πως το έθνος και το εγώ είναι, για τον Έλληνα, έννοιες που δένονται η μια με την άλλη, και πως υπηρετώντας το έθνος πλαταίνεις οικουμενικά και πλουτίζεις σε βάθος το εγώ σου, δίνεις ομορφιά στη ζωή σου και γιομίζεις αγάπη για τον άνθρωπο. Κι εμείς οι Έλληνες είχαμε πάντα τόσο δυνατό το αίσθημα του έθνους, που το ταυτίσαμε με τη θρησκεία και τη φυλή μας – πράγμα σπάνιο, σπανιότατο, αν όχι άγνωστο σ’ άλλα έθνη- σε μια τρισυπόστατη φλόγα».

 

Θεωρώ επιτακτικό, διότι, κατά τον Θουκυδίδη, «οἱ καιροί ου μενετοί», να ξαναγυρίσουμε στον ελληνισμό μας, στις αξίες που μας έθρεψαν αιώνες τώρα επί ζωής.

 

Η ιστορική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη γεωγραφική μας θέση, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, ανάμεσα σε αλληλοσυγκρουόμενους και αρπακτικούς ιμπεριαλισμούς.

 

Κάποτε μας ήθελαν για τη γεωπολιτική μας θέση. Τώρα μας θέλουν διότι στην απέραντη θαλάσσια έκτασή μας υπάρχουν πλήθη θησαυρών. Οι κάθε λογής Αλή Μπαμπάδες με τους 40 κλέφτες τους κτυπούν την πόρτα μας. Ας μην την ανοίξουμε ακούγοντας τη φράση «σουσάμι άνοιξε». Διότι ίσως ανοίξουμε για μια ακόμη φορά τον ασκό του Αιόλου.

 

Δεν θα πω ότι έλειψε ποτέ η αγάπη για την Ελλάδα. Αλλά οι τωρινοί των μεγάλων δυνάμεων πολιτικοί, καθότι λεπτοστόμαχοι, αγαπούν την Ελλάδα, όπως αγαπά ο κανίβαλος το θύμα του με… σάλτσα! Ας πάψουμε κάποτε να είμαστε, όπως λέει ο Σολωμός, ένας λαός «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος». Το 1945 ο φίλος και συμπατριώτης μου ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει:

“Μή γελαστεῖτε απ’ τόν καημό σας καί σας πάρει ο ύπνος γιατί καινούργια σύννεφα πλακώσαν τήν πατρίδα! Μαύρα στριφτοπλεγμένα σύννεφα κρέμωνται σάν μολύβια πάνω απ’ τά σπίτια μας, πάνω απ’ τούς τάφους των παιδιών μας!”

 

Σε λίγο άρχισε ο «βροτολοιγός», ο «οκρυόεις ἐπιδήμιος πόλεμος», όπως τον λέει ο Όμηρος. Κι έτσι δεν μοιραστήκαμε μαζί τη νίκη, όπως μας είχε υποσχεθεί ασύστολα ψευδόμενος ο Τσώρτσιλ, όταν χρειαζόταν το αίμα μας. Και μετά ήλθαν προστάτες οι Αμερικάνοι που άπλωσαν την προστατευτική τους αιγίδα ως την ακρότατη ελληνική θαλάσσια έπαλξη, τη μεγαλόνησο Κύπρο. Τότε είναι που ο δικός σας σπουδαίος ποιητής, ο Θεοδόσης Πιερίδης, έγραψε, ήταν θυμάμαι το έτος 1956, την «Κυπριακή Συμφωνία».Συχνά το έχω πει: δεν πιστεύω στις αλήθειες των πολιτικών• πιστεύω στις αλήθειες των ποιητών. Οι αλήθειες των πολιτικών είναι φτερά στον άνεμο. Οι αλήθειες των ποιητών είναι τα «ριζιμιά χαράκια» των λαών. Ας ακούσουμε λοιπόν τέσσερις στίχους του Θεοδόση Πιερίδη:
«Στης Μεσόγειος τί θέτε τή γλυκιά γαλανάδα;
Ἐμεῖς εἴμαστε Κύπρος, ἐμεῖς εἴμαστε Ἑλλάδα!
Ὅθεν ήρθατε πάτε, φοβεροί Ἀμερικάνοι,
η πατρίδα σας εἶναι κάπου αλλού – καί σας φτάνει»!

 

Αμ δεν τους φτάνει! Γι’ αυτό ένα νέο αμερικανικό imperium δημιουργείται στη Μεσόγειο, το Μαγκρέμπ φλέγεται, η Συρία φλέγεται, το Ιράν τελεί υπό απειλή, το Ιράκ ποτίζεται καθημερινά μα αίμα, η Τουρκία αιματορροεί, η Ελλάς φυλλορροεί. Τι χρειάζεται τούτη τη στιγμή ο Ελληνισμός; Έναν εθνικό συναγερμό που νε ενώνει σε μια αμφικτιονία αγάπης και αλληλεγγύης τους Έλληνες όλης της γης. Και τότε όχι μόνο θα βγούμε από τα οικονομικά αδιέξοδα, θα βγούμε και από την ηθική ασφυξία, από την πνευματική υπνηλία. Όχι, ο Ελληνισμός δεν βρίσκεται εν ναρκώσει, όπως λένε μερικοί• βρίσκεται απλώς εν υπνώσει. Καιρός να αφυπνιστούμε, να εργαστούμε και να προμηθευθούμε νερό πολύ, διότι όπως λέγει προφητικά άλλος ποιητής, ο Μιχάλης Κατσαρός, «το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία». Αν όμως είμαστε Προμηθείς και όχι Επιμηθείς, μπορούμε να κάνουμε το μέλλον των παιδιών μας πολύ δροσερό, πολύ φωτεινό.   

 

ithesis.gr

το είδαμε ΕΔΩ

“Αν”...

“Αν”, ένα θαυμάσιο ποίημα του Ρ. Κίπλινγκ, σίγουρα το γνωρίζετε οι περισσότεροι. Δανείζομαι εδώ τον τίτλο του, για να εκφράσω κάποιες σκέψεις.

Αν νιώθετε ότι κάποιοι έχουν χτυπήσει χωρίς έλεος τη ζωή σας...
Αν νιώθετε ότι κάποιοι έκλεψαν την αξιοπρέπειά σας, κάτι περισσότερο, ότι τσάκισαν την ελληνική λεβεντιά σας...
Αν νιώθετε ότι κάποιοι εξόρισαν τα παιδιά σας μακριά από σας τους γονείς, τ' αδέλφια και την πατρίδα τους...

Αν νιώθετε ότι κάποιοι έβγαλαν τη μπουκιά μέσα από το στόμα των μικρών σας παιδιών για να την καταβροχθίσουν αυτοί...
Αν νιώθετε ότι κάποιοι στέλνουν σε εργασιακά κάτεργα τα πιο μεγάλα παιδιά σας κι εσάς τους ίδιους...

Αν νιώθετε ότι κάποιοι, μέρα με τη μέρα, σας στερούν όλο κι περισσότερο τη δυνατότητα να γιατρευτείτε αν αρρωστήσετε...

Αν νιώθετε ότι κάποιοι οδηγούν ανθρώπους στην απόγνωση και στην αυτοκτονία και ότι κάθε αυτοκτονία μπορεί να ήταν -ή ίσως θα είναι- του δικού σας πατέρα, του δικού σας παιδιού, του δικού σας αδελφού...

Αν νιώθετε ότι κάποιοι το σπίτι, το χωράφι ή το μαγαζάκι, που με κόπους αποκτήσατε, τα έχουν “βάλει στο μάτι” ώστε ν' αυξήσουν τ' αμύθητα κέρδη τους...

Αν νιώθετε ότι κάποιοι θέλουν να σας ακριβοπουλήσουν ίσως και τον αέρα που αναπνέετε, σίγουρα πάντως τα άλλα κοινά αγαθά που η μάνα-γη απλόχερα χαρίζει, την ενέργεια (μόνο μετασχηματισμοί της είναι αναγκαίοι!) και το νερό...

Αν νιώθετε ότι κάποιοι ευτέλισαν τόσο πολύ τη ζωή σας, ώστε να είστε εκτεθειμένοι σε κάθε είδους εγκληματικές διαθέσεις και πράξεις...

Αν νιώθετε ότι κάποιοι φιμώνουν κάθε διαμαρτυρία σας, κατηγορώντας σας για φασίστες, απλά γιατί δεν έχετε την ίδια γνώμη μ' αυτούς...

Αν νιώθετε ότι κάποιοι μέρα με τη μέρα σας κάνουν όλο και πιο μικρούς, όλο και πιο ανήμπορους να αποφασίζετε εσείς για τα ουσιαστικά της ζωής σας...

Αν νιώθετε ότι κάποιοι, όλο και πιο βίαια, σας απωθούν από τα κέντρα των αποφάσεων (λέγε με Κοινοβούλια της αστικής “Δημοκρατίας”! -τα φανερά και τα κρύφια!) όπου παίρνουν αποφάσεις για σας χωρίς εσάς... 

Αν νιώθετε ότι κάποιοι θέλουν να σας εξαϋλώσουν μέχρι να χωρέσετε μέσα σ' ένα μικρό νούμερο, το ένα επτάκις δισεκατομμυριοστό του ανθρωπίνου συνόλου.

Αν νιώθετε ότι κάποιοι θέλουν τούτη η πατροπαράδοτη ελληνική γη μας σε λίγο να μην ανήκει σε μας, αλλά να τη διαφεντεύει ένας πολυ(α)πολιτιστικός αχταρμάς...

Αν νιώθετε ότι αυτή πατρίδα, που από κάποιους “χάνεται” και λιώνει όπως μια χούφτα χιόνι, είναι η δική σας πατρίδα...

Αν νιώθετε ότι αυτή η γη που κάποιοι λεηλατούν και καταστρέφουν, χωρίς έλεος και χωρίς σταματημό, είναι η δική σας γη...

Αν τα νιώθετε όλα αυτά, τότε ήρθε η ώρα να αναρωτηθείτε ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι στο Διεθνές στερέωμα και στην Ελλάδα και να τους αναγνωρίσετε έναν-έναν ως συγκεκριμένα, υπαρκτά και ζωντανά “πρόσωπα” και όχι με τις αφηρημένες έννοιες-σύνολα: του διεθνούς κατεστημένου, της διεθνούς ελίτ, του διεθνούς χρηματοοικονομικού Συστήματος, της Παγκόσμιας Νέας Τάξης, του εγχώριου κατεστημένου και όλα τα υπόλοιπα.

Τότε ήρθε η ώρα να αρχίσετε να αναγνωρίζετε ένα προς ένα τα πρόσωπα που αποτελούν αυτούς τους “ κάποιους” που ροκανίζουν τη ζωή της ανθρωπότητας και του πλανήτη ο οποίος μας στηρίζει, μας θρέφει, μας ζωογονεί. Τόσον στη διεθνή σκηνή, όσον και στην Ελλάδα.

Έχει μεγάλη διαφορά να αναγνωρίσουμε έναν προς έναν ποιοι είναι “οι καλλικάντζαροι” της Ελλάδος, που λιώνουν τη ζωή μας και την πατρίδα μας, από να τους βάζουμε όλους μαζί σ' ένα τσουβάλι με ετικέτα “πολιτικό κατεστημένο”. Και αν αρχίσουμε να ασκούμεθα στο να τους αναγνωρίζουμε έναν προς έναν, τότε θα σταματήσει αυτή η παλινδρόμηση που μας εξοντώνει σαν λαό, να οδηγούμεθα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από τον “Άννα στον Καϊάφα” και τους συνακολούθους τους.

Η αντίδραση πρέπει να είναι άμεση: σε αναγνώρισα άπαξ ως εχθρό της πατρίδας μου και δικό μου, “παίρνω όρκο” ότι ποτέ ξανά δε θα σε “σταυρώσω” -και όχι μόνον! Στο χώρο της πολιτικής τα πράγματα λειτουργούν αντίθετα απ' ότι στο χώρο της λαϊκής φαντασίας, οι καλλικανζαραίοι φεύγουν, αν δεν τους “σταυρώσεις”! Και επειδή η ζωή απεχθάνεται το κενό, κάποια πιο ανθρώπινα πλάσματα θα πάρουν τη θέση τους, αλλά αυτό δεν έρχεται τόσο απλά!

Γι αυτό ας ζυγιάσετε καλά τα πράγματα και ας αναμετρήσετε τη δύναμή σας. Κι αν αντέχετε, βγείτε στους δρόμους και φωνάξτε:
'Μένα με λένε Αντώνη (λέγε με Έλληνα) κι αν είστε άντρες 'λάτε δω στο μαρμαρένιο αλώνι... (εκεί που πάλευε ο Διγενής!)

Κι αν, εσύ Έλληνα -Διγενή, είσαι αποφασισμένος με καρδιά και ψυχή να παλέψεις στο μαρμαρένιο αλώνι κι αν χρειαστεί να πεθάνεις -αφού έτσι κι αλλιώς σε πεθαίνουν- θα διαπιστώσεις ότι οι “κάποιοι” μπορούν και σε συντρίβουν, επειδή έχουν πάρει τ' όπλο σου και σ' έχουν αφοπλίσει. Τότε, άρπαξέ τους το όσο πιο γρήγορα μπορείς! Το 'χουν σε μιαν άκρη παραπεταμένο και παραμελημένο. Αν και παλιό όσο και ο Παρθενώνας, κατανικάει όλα τα δικά τους: λέγεται ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Όμως δημοκρατία σημαίνει “όλοι μαζί”, σημαίνει καθολική συμμετοχή, αλλιώς δεν είμαστε παρά μια κάστα, επαγγελματική, μειονοτική, ιδεολογική ή...πολιτικό κόμμα! Η καθολική, ωστόσο, συμμετοχή στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας δεν κατακτάται από τη μια μέρα στην άλλη. Μπορεί να ηχεί παράξενο, αλλά εκεί που έχουν φθάσει σήμερα τα πράγματα (στην απόλυτη μοναξιά του ατομικισμού!) το “όλοι μαζί” αρχίζει από δύο. Ναι καλά ακούσατε, από δύο!

Οι δύο αυτοί είσαι εσύ και ο διπλανός σου, ο γείτονάς σου, ο φίλος σου, κάποιος που σκεφτόσατε, ή μάλλον υποφέρετε, το ίδιο. Μετά μεγαλώνετε τη δυάδα σας, με κάποια προσπάθεια βέβαια, γίνεστε τρεις, τέσσερις, γίνεστε πέντε. Συλλογάσθε πάνω στα πολιτικά πράγματα, αναζητάτε ιδέες, λύσεις... πότε στο σπίτι του ενός και πότε του άλλου. Ας είστε μακριά από τα κέντρα εξουσίας. Είστε στο δρόμο για να τα φτάσετε.

Και κάποια πεντάδα ή εξάδα ή δεκάδα θα δείτε ότι θα ξεχωρίσει θα γίνει εκατοντάδα και βάλε... Η κοινωνική γεωμετρική πρόοδος είναι μια αύξουσα συνθήκη, που εξελίσσεται τάχιστα, αρκεί να υπάρξει μια δυνατή “μικρή μαγιά'' και το αλευράκι των μικρότερων ομάδων, που ήδη λειτουργούν και αναζητούν το πολιτικό βέλτιστο. Η αναζήτηση, το να μη δέχεται ο οποιοσδήποτε παθητικά τις καταστάσεις και το “σεβίρισμά” τους, είναι μεγάλο κεφάλαιο, γιατί ωριμάζει τον άνθρωπο πολιτικά, τον μεταβάλλει από παθητικό δέκτη σε ενεργό πολίτη!

Και η δυναμική ομάδα της “μαγιάς”, δεν μπορεί παρά να δει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα ως ένα Όλον. Δεν μπορεί παρά να δει την πλήρη εικόνα. Κι από τη σωφροσύνη του συλλογικού νου της θα προκύψει ένα σωστό, ασφαλές και δίκαιο σχέδιο εξόδου από τη “συφορά”, από τούτο το σχέδιο θανάτου μας, που οι κάποιοι έχουν εκπονήσει για μας και που δε σκοπεύουν να το σταματήσουν πριν το ολοκληρώσουν, εκτός αν τους σταματήσουμε!

Και θα 'ρθει η στιγμή που όλες οι μικρότερες ομάδες, οι πεντάδες, οι εξάδες, οι όσες, θα ενωθούν με αυτήν που αποδείχτηκε ότι είχε τη δύναμη να εκπονήσει το πληρέστερο σχέδιο, όπως τα ρυάκια με το μεγάλο ποτάμι. Το ποτάμι του “Όλοι μαζί από τα κάτω”, το ποτάμι της αληθινής δημοκρατίας. Κι από τα βάθη της συλλογικής ψυχής όλων τους θα προκύψει το νέο Όραμα για την Ελλάδα, που ίσως αποτελέσει το κοινό Όραμα ενός νέου παγκόσμιου πολιτισμού.

Εμπρός Έλληνες, ελάτε να σηκώσουμε τον ολόλαμπρο ήλιο της πάνω από την Ελλάδα, πάνω από τη ζωή μας, για να δούμε επιτέλους “στον ήλιο μοίρα”. Εμπρός να σηκώσουμε το γαλανόλευκο σταυρό πάνω από την Ελλάδα, τιμώντας Εκείνον που τον καθαγίασε ως σύμβολο, ταυτόχρονα καλλιεργώντας τις ελληνικές Αρετές. Μην πιστεύετε αυτούς που διακηρύττουν ότι αυτά τα δύο είναι ξέχωρα. Ένα είναι! Γιατί ο ίδιος λαός τα σαρκώνει στη δυνητική του Τελειότητα, που είναι και η πηγή κάθε Οράματός του για το μέλλον.

Τότε δεν υπάρχει κανένας που μπορεί να σε νικήσει εσένα Έλληνα στο μαρμαρένιο αλώνι, γιατί με τις δύο αυτές πνευματικές Δυνάμεις συνδυασμένες μέσα σου δε γίνεται να νικηθείς ποτέ και από κανέναν. Μπορεί να σκοτωθείς, μα συ θα είσαι ο νικητής, στη ζωή και στο θάνατο.

Είθε να ζει μέσα στην ψυχή μας το αιώνιο ΟΧΙ του Έλληνα σε κάθε κατακτητή, σε κάθε βαρβαρότητα, μέσα και έξω του.

Είθε να ζει στην ψυχή μας η αιώνια πίστη του Έλληνα σε όλων των ανθρώπων την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Ένας Έλληνας
Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

ΤΟΥΡΚΙΑ, ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΝΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΣ

αναδημοσίευση από τον Κάσσανδρο 

«…Σε κάθε πόλεμο όλοι οι δυνατοί κινούνται σε μια σκακιέρα που οι ίδιοι έχουν ορίσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κάποιοι από αυτούς έχουν απόλυτη επίγνωση πως είναι πιόνια. Μόνο που ο ναρκισσισμός τους και η ψύχωση που έχουν με το παιχνίδι της δύναμης και του κέρδους τούς κάνει να θεωρούν ότι έχουν διαφορετική αξία από τα απλά πιόνια που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. Τα θεωρούν απολύτως αναλώσιμα· ενώ είναι αναλώσιμοι και οι ίδιοι…» 

Γιώργος Ρωμανός 

(Απόσπασμα από υπό έκδοση μυθιστόρημα.)

Η αρχαία τραγωδία είχε τρεις φάσεις: Πρόταση – Επίταση – Καταστροφή και το ηθικό της υπόβαθρο ήταν το τετράπτυχο, Ύβρις – Άτη – Νέμεσις – Τίσις όπου αυτός που ξεπερνούσε τα ανθρώπινα ηθικά όρια νομίζοντας ότι η δύναμη του, κυρίως εξουσίας, είναι υπεράνω των ανθρώπινων και θεϊκών νόμων, υφίστατο την Άτην, δηλαδή την τύφλωση του Νου του, έκανε ακόμη χειρότερες και πιο αλαζονικές πράξεις μέχρις ότου η Νέμεσις, δηλαδή η οργή των Θεών επέφερε την Τίσιν, δηλαδή την καταστροφή του.

Το σύγχρονο Δράμα έχει πέντε πράξεις και αυτό δείχνει καλλίτερα τις εξελίξεις στην Τουρκία.

Οι πέντε πράξεις είναι: Παρουσίαση των χαρακτήρων και του θέματος –Σύγκρουση – Ένταση της Δράσης – Φθίνουσα Δράση – Λύση.

Στην Τουρκία σήμερα βρισκόμαστε στην Τρίτη πράξη.

Η πρώτη πράξη ήταν η εμφάνιση και η ανάληψη της εξουσίας του Ερντογάν και του Ισλαμικής έμπνευσης κόμματος του.

Η δεύτερη πράξη ήταν η απόφαση του Ερντογάν για νέο-οθωμανική κυριαρχία στην περιοχή που έγινε με την συνεργασία του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και την κατόπιν ρήξη του με την Αίγυπτο, την ρήξη του με το Ισραήλ, την ρήξη του με την Συρία και την στήριξη του Ισλαμικού Κράτους, όπως και η αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης με τους Κούρδους της Τουρκίας.

Η Τρίτη πράξη άρχισε με την κατάρριψη του Ρωσικού Αεροσκάφους, την απόπειρα πραξικοπήματος, την ρήξη με το μεγάλο του στήριγμα στην εξουσία, τον Γκιουλέν, και την εισβολή του στην Συρία.

Εκεί είμαστε τώρα.

Ο Ερντογάν έχει αποφασίσει να ανεβάσει το γεωπολιτικό ρίσκο, υπολογίζοντας ότι αυτό θα είναι το όχημα του για την απόλυτη εξουσία, την οποία έχει μερικώς de facto και θέλει να αποκτήσει ολικώς de jure.

Η εισβολή του στην Συρία άλλαξε το διακύβευμα. Το εμπόδιο δεν ήταν η ούτως ή άλλως επαμφοτερίζουσα και διστακτική Αμερικανική Πολιτική αλλά η Ρωσία. Για αυτόν τον λόγο έκανε το «συμβόλαιο του διαβόλου» με τον Πούτιν.

Ο Πούτιν βρήκε την μεγάλη ευκαιρία χρησιμοποιώντας τον Ερντογάν να χαλάσει το Αμερικανικό παιχνίδι. Επέτρεψε στον Ερντογάν να εισβάλει λίγο στην Συρία για να ανασχέσει τους Κούρδους, συμμάχους των Αμερικανών, ώστε να μην ενωθούν και να μην φτάσουν έως την Μεσόγειο, διότι αυτό δεν το επιθυμούν ούτε οι Ρώσοι ούτε ο Άσσαντ οι οποίοι θέλουν να κρατήσουν τις Ρωσικές Βάσεις και την Ρωσική εγγύηση ύπαρξης και στήριξης του Ασσαντικού καθεστώτος.

Η συμφωνία Ερντογάν-Πούτιν προϋποθέτει παύση της απαίτησης του Ερντογάν για πτώση του καθεστώτος Άσσαντ αλλά κυρίως ανοχή της Ρωσοσυριακής κατάληψης του Χαλεπίου. Η κατάληψη του Χαλεπίου εδραιώνει το καθεστώς Άσσαντ και τις Ρωσικές Βάσεις στην Συρία. Οι Αμερικανοί βρίσκονται στην δύσκολη θέση να πρέπει να εξηγήσουν στους Κούρδους συμμάχους τους (τους οποίους αρκετές φορές έχουν «πουλήσει» και στο παρελθόν), γιατί επέτρεψαν στον Ερντογάν να τους χτυπήσει και να εμποδίσει την ένωση των εδαφών τους. Έπρεπε όμως να το κάνουν για να τον προσεγγίσουν, διότι ο Ερντογάν τους χρέωσε την γνώση ή και τον σχεδιασμό του εναντίον του κινήματος και απειλεί με την προσχώρηση του στην Ρωσική σφαίρα επιρροής, όσο και αυτό να είναι βλαπτικό μεσοπρόθεσμα για την Τουρκία.

Ο Ερντογάν συνεχίζει επίσης να επωφελείται από τον χρυσοφόρο αγωγό Κουρδικό Ιράκ-Τουρκία-Μεσόγειος που θα κατηργείτο αν οι Σύροι και Ιρακινοί Κούρδοι μπορούσαν να περάσουν από τα εδάφη τους αγωγό που θα έβγαινε στην Μεσόγειο.

Εδώ είναι η ουσία του ζητήματος, μπλοκάρεται η δυνατότητα του πετρελαϊκού αγωγού Κουρδικού Ιράκ-Κουρδικής Συρίας να φτάσει στην Μεσόγειο. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο ο Πούτιν και οι Ιρανοί επέτρεψαν την μικρή σχετικά εισβολή των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στην Συρία. Οι Ιρανοί μπορούν να περάσουν τους αγωγούς τους από το σιϊτικό Ιράκ και την Ασσαντική Συρία.

Τα Δυτικά σχέδια θέλουν διαφορετικούς αγωγούς. Η επιθυμητή διαδρομή είναι Κατάρ – Σαουδική Αραβία – Ιράκ – Δυτικά ελεγχόμενη Συρία – Μεσόγειος. Αυτό το σχέδιο προσωρινά τουλάχιστον το ακύρωσε ο Πούτιν με τους Ιρανούς, στηρίζοντας τον Άσσαντ και επιτρέποντας την μικρή Τουρκική εισβολή.

Ο Ερντογάν όμως παγιδεύτηκε από τον μαξιμαλισμό του. Θεώρησε ότι είχε την μεγάλη ευκαιρία της ανάκτησης εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η θέση του επί της αμφισβήτησης/αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης δεν στόχευε πρωτευόντως το Αιγαίο και την Θράκη, ασχέτως εάν το ελληνικά ΜΜΕ, και μάλιστα αρχίζοντας από τα κρατικά, με “Ιμιακή” ανευθυνότητα, κατέστησαν το δεδικασμένο επίδικο.

Η πρωτευούσα στόχευση του Ερντογάν είναι η Μοσούλη από όπου εξεδιώχθηκε ο Κεμάλ με Βρετανική διπλωματία στηριζόμενη στις Βρετανικές ξιφολόγχες, το 1926, για τους ίδιους πετρελαϊκούς λόγους για τους οποίους γίνεται η μάχη της Μοσούλης και σήμερα.

Εκεί οι Αμερικανοί, όπως επιβεβαιώθηκε με την επίσκεψη του Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ κ. Κάρτερ, του απαγόρευσαν ουσιαστικά την συμμετοχή του στην απελευθέρωση της Μοσούλης την οποία διευθύνουν οι ίδιοι και κάνουν κυρίως οι Κούρδοι Πεσμεργκά και ο Ιρακινός Στρατός. Οι Σιϊτικές εθνοφυλακές του Ιράκ κρατήθηκαν αρχικά πίσω, σαν μικρή χειρονομία καλής θέλησης προς τον Ερντογάν από τους Αμερικανούς, αλλά τώρα μπαίνουν και αυτές στην μάχη. Η Κυβέρνηση του Ιράκ ζήτησε επισήμως από την Τουρκία να πάρει πίσω το στρατιωτικό προσωπικό που έχει σε τουρκική βάση κοντά στην Μοσούλη με το πρόσχημα ότι εκπαιδεύει ιρακινούς στρατιώτες. Ο Ερντογάν φωνάζει και αρνείται αλλά με το πέρας των επιχειρήσεων στην Μοσούλη ή θα φύγει ντροπιασμένος ή θα συγκρουσθεί.

Ο Ερντογάν για να αποκτήσει την απόλυτη εξουσία εφαρμόζει την σύσταση του Μακιαβέλι, ότι τίποτε δεν ισχυροποιεί και δοξάζει τον Ηγεμόνα περισσότερο από ένα μικρό νικηφόρο πόλεμο. Αυτό επίσης δίνει και αποστολή εκτός Τουρκίας στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις.

Όμως για να πετύχει η συνταγή ο πόλεμος πρέπει να είναι και μικρός και νικηφόρος και κυρίως σύντομος γιατί καμία Οικονομία, ιδιαίτερα η Τουρκική, δεν αντέχει μακρύ πόλεμο.

Εδώ μπαίνουμε στην τέταρτη πράξη του δράματος, την φθορά και την φθίνουσα ισχύ μίας συνεχώς φθίνουσας οικονομικά και αστήρικτης στρατηγικά Τουρκίας. Ο πόλεμος θα είναι μακρύς. Οι Κούρδοι θα γίνουν κράτος εις βάρος της Τουρκίας με Αμερικανική βοήθεια. Οι Ιρανοί και οι Ρώσοι δεν θα επιτρέψουν την ισχυροποίηση του Ερντογάν στην περιοχή.

Υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις οι οποίες θα καθορίσουν το μέλλον της περιοχής από την Τουρκία, η οποία από γεωπολιτικός παράγων θα γίνει γεωπολιτικό παράρτημα στην Περιοχή.

Η πέμπτη πράξη θα είναι αυτή της λύσης διά της καταστροφής. Και η ισχυρότερη δικτατορία τελειώνει με δάκρυα. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι μόνο του Ερντογάν γιατί είναι πιθανό να συνοδευτούν με τα δάκρυα των γειτόνων του.

πηγή

(οι εικόνες είναι από το βιβλίο του Ι. Μάζη, Γεωπολιτική και Γεωστρατηγικές της Συριακής Κρίσεως)

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Γράφει ο Πέτρος Χασάπης 

«Θα προστατέψουμε τους ομοεθνείς μας στην Ελλάδα» δήλωσε ο Ερντογάν. Αυτός προφανώς έχει, κατά το δικό μας καθεστώς, το δικαίωμα να μιλάει για τουρκικό έθνος, ακόμα και εντός της Ελλάδας. 

Αν όμως κάποιος από εμάς τους Έλληνες μιλήσει για έθνος, τότε θα πεταχτούν τα μίσθαρνα του καθεστώτος και θα τον αποκαλέσουν αμέσως εθνικιστή, κάτι δηλαδή σαν ναζιστή, σαν ρατσιστή και πάει λέγοντας.

Ο εχθρός λοιπόν είναι εντός των τειχών, είναι ανάμεσά μας. 

πηγή

Από τις ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά... Βράχος απο το πουθενά σταματά ληστές γιαγιάς...

Ως από μηχανής θεός εμφανίστηκε ένας... βράχος σε επαρχιακή οδό του νομού Καβάλας, για να βάλει τέλος στη διαφυγή δυο νεαρών ληστών που είχαν χτυπήσει μια ηλικιωμένη μέσα στο σπίτι της σε χωριό της Ξάνθης για να τη ληστέψουν, αφού δεν κατάφεραν να την εξαπατήσουν με υποτιθέμενα χρέη του γιου της! 

 

Το Ι.Χ. αυτοκίνητο με το οποίο διέφυγαν έπεσε πάνω στο βράχο και ακινητοποιήθηκε, με αποτέλεσμα οι δράστες να αναγκαστούν να το εγκαταλείψουν αφήνοντας στο εσωτερικό του κάποια από τα χρυσαφικά που είχαν αρπάξει το πρωί της περασμένης Δευτέρας από την 71χρονη γυναίκα, μαζί με τις οικονομίες της ύψους 7.000 ευρώ και ένα βιβλιάριο καταθέσεων.

 

Από τις έρευνες των αστυνομικών της Ασφάλειας Ξάνθης που βρήκαν και κατέσχεσαν το αυτοκίνητο, ταυτοποιήθηκαν τα στοιχεία ενός 31χρονου Έλληνα που τους είχε απασχολήσει και στο παρελθόν για κλοπές και απάτες. Στο σπίτι του κατασχέθηκαν 6.500 ευρώ και τα υπόλοιπα χρυσαφικά που είχε αρπάξει από το σπίτι μαζί με τον άγνωστο μέχρι στιγμής συνεργό του ο οποίος αναζητείται. Ο 31χρονος δεν συνελήφθη ελλείψει αυτοφώρου και στην εισαγγελέα Πρωτοδικών Ξάνθης υποβλήθηκε δικογραφία για ληστεία. 

 

πηγή 

 

ΣΧΟΛΙΟ

 

Για τους άθεους μπορεί να είναι μια περίεργη σύμπτωση όπως όλα...

 

Για μας τους χριστιανούς που γνωρίζουμε ότι ο Θεός ασχολείται καθημερινά με την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας, αυτά είναι τρανά δείγματα θείας παρέμβασης...

 

Αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη... και ενίοτε στέλνει τα μηνύματά του.... Οποιος τα λάβει και τα καταλάβει σώζεται...

Πέντε σενάρια πιθανοτήτων για την επόμενη μέρα μετά την πτώση DAESH.

Ενώ η μάχη προς την κατάληψη της Μοσούλης έχει αρχίσει, η επίθεση προς Ράκα φαίνεται να μπαίνει και αυτή σε εκκίνηση. Όλα αυτά φέρνουν το ερώτημα της επόμενης μέρας με 5 πιθανά σενάρια.

1) Τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης χαμηλώνουν τόνους και συνάμα κρύβονται τα ηγετικά στελέχη για να επανέλθουν κάποια στιγμή στο μέλλον. Σενάριο μάλλον απίθανο καθώς οι συγκυρίες που βοήθησαν από το 2006 μέχρι και σήμερα να δημιουργήσουν το πρόβλημα, πλέον δεν υφίστανται και είναι δύσκολο να ξαναυπάρξουν.

2) Η οργάνωση του DAESH θα πάει προς άλλα μέρη κατά το φαινόμενο της "κηλίδας" όπου έχει δράσεις. Οι πιθανότητες και εδώ είναι λίγες καθώς σε όλες τις χώρες που έχει παρουσία (Λιβύη, Ιράκ, Συρία) βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία και δύσκολα μπορεί να δημιουργήσει κάτι ισχυρό μετά από τόση πίεση. Πέραν τούτου οι χρηματοδοτήσεις έχουν πέσει πολύ και δεν έχουν πλέον πόρους για μια τέτοια κίνηση.

3) Θα συνεχίσουν να υπάρχουν ως σκόρπιες ομάδες σε Συρία και Ιράκ κάνοντας αψιμαχίες και δολιοφθορές όπως οι Ταλιμπάν σε Αφγανιστάν. Όμως αυτό δεν θα τους δίνει την διαφορά απέναντι σε άλλες οργανώσεις όπως η Jabhat Al Sham ενώ και το μεγάλο όνειρο ενός Ισλαμικού χαλιφάτου θα χαθεί για πάντα αφαιρώντας τεράστιο μέρος προπαγάνδας και ιδεολογικού κινήτρου.

4) Εκμηδενισμός του DAESH και διάλυση της οργάνωσης. Είναι πιθανό σενάριο αλλά υπό όρους. Το σενάριο λέει πώς οι πολεμιστές της οργάνωσης θα απορροφηθούν από άλλες ομάδες ενώ και μεγάλο κομμάτι αυτών θα επιστρέψει σε χώρες της Δύσης από όπου και προήρθε (κάπου 5500 τζιχαντιστές !! ) με προϋπόθεση βέβαια η Δύση να τους δώσει "άφεση". Εδώ είναι και ο βαθμός δυσκολίας.

5) Το πιθανότερο όλων σενάριο είναι πώς οι τζιχαντιστές θα διαλυθούν σε επιμέρους οργανώσεις και ομάδες σε όλο τον κόσμο, επιφέροντας χτυπήματα σε διάφορες χώρες, αλλά για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ο λόγος θα είναι πώς χωρίς κεντρική εξουσία και κέντρο προπαγάνδας, σιγά σιγά οι όλες προσπάθειες τους θα εκφυλιστούν και θα απαξιωθούν από τον φανατικό Ισλαμικό κόσμο και θα οδηγηθούν σε εξαφάνιση... εκτός και αν μπουν σε διαδικασία ένταξης σε άλλη οργάνωση (βλ. Αλ Κάιντα).

Σε κάθε περίπτωση είναι εμφανές πώς το DAESH έχει ήδη χάσει πολύ από την ισχύ του στην ΕΜΕΑ ενώ ακόμα και σε χώρες της Δύσης παρόλα τα χτυπήματα που έχουν γίνει, κυρίως από μοναχικούς λύκους, το ίδιο το χαλιφάτο μοιάζει να χάνει έδαφος σε απήχηση και ένταση.

Αν λοιπόν επικρατήσει όποιο σενάριο, θα έλεγα πώς το κυριότερο πρόβλημα για τους αναλυτές πλέον, δεν είναι πώς θα αντιμετωπιστεί το DAESH, καθώς ήδη έχουν δοθεί πολλές λύσεις και κάποιες εφαρμόζονται με αρκετή επιτυχία... αλλά στο τι θα συμβεί μετά!

Αλέξανδρος Νίκλαν

Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας

Geopolitics

ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

Απατηλή αφίσα πριν το δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015. Τελικά και οι πολιτικοί του ΟΧΙ πρόδωσαν το θέλημα του λαού....

Του ΘΥΜΙΟΥ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ 

Πως μπορεί κάποιος να ξετυλίξει το κουβάρι της ελληνικής κρίσης και να πει την ωμή αλήθεια στο λαό; 
Με ποιο τρόπο θα χυθεί άπλετο φως στη διαδικασία αναγκαστικής πτώχευσης των Ελλήνων και ποιες μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτό; 
Ποιος ήταν ο ρόλος του ΔΝΤ και των Ευρωπαϊκών αξιωματούχων που από εταίροι έγιναν διανειστές μας; 
Ποιο μέρος του σχεδίου… εξυπηρέτησε ο Γεωργίου και γιατί απλώθηκε δίχτυ προστασίας γύρω του από όλες τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν; 
Είναι αλήθεια ότι η λέξη κάθαρση προκαλεί αλλεργία και πανικό σε όλο τον –συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ- πολιτικό κόσμο; 
Πόσο απέχει από την πραγματικότητα η άποψη (σχεδόν βεβαιότητα) ότι το σχέδιο φτωχοποίησης των Ελλήνων υποστηρίζεται και υλοποιείται και εκ των έσω; Τι σχέση έχει η παραγωγή σκανδάλων (Βατοπέδι) και η πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή με τα γεγονότα που ακολούθησαν (αλλοίωση στοιχείων ΕΛΣΤΑΤ, πρόσκληση στο ΔΝΤ, υπογραφή μνημονίων);

Τα ερωτήματα που συσσωρεύτηκαν είναι πολλά. Και όσο μένουν αναπάντητα δεν πρόκειται να δούμε φως στην άκρη του τούνελ. Αλήθεια, ποιον εξυπηρετεί η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα; Ποιος έχει άμεσο όφελος από την οικονομική καταστροφή, από την μείωση της παραγωγής, από την εκτός λογικής εκτόξευση της ανεργίας; Μα φυσικά οι πολυεθνικές, που χωρίς αντίπαλο πουλάνε την πραμάτια τους και πλουτίζουν ασύστολα.

Ο θάνατος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες δεν ήταν ούτε ξαφνικός ούτε τυχαίος. Ήταν καλά σχεδιασμένος. Απλά απαιτούνταν τα ιδανικά πολιτικά πρόσωπα για να υπογράψουν το μοιραίο. Και βρέθηκαν. Όχι ένα, ούτε δύο. Εκατοντάδες. Πολιτικοί υπηρέτες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού που αδιαφορούν για την ανθρώπινη κατάρρευση και την κοινωνική αποσύνθεση. Που υπόσχονται ψευδώς κοινωνική δικαιοσύνη και οικονομική ανάπτυξη, αλλά παράγουν μόνο δυστυχία, ανισότητα, ανεργία, χάος. Ο νεοφιλελευθερισμός, αυτή η εκχυδαϊσμένη καρικατούρα του καπιταλισμού, ρίζωσε σε τούτο τον τόπο κι αφού ξεριζώνει την ελπίδα από τις καρδιές των ανθρώπων, τους ντύνει με απελπισία και τους σπρώχνει στην αυτοκτονία. Ποιος νοιάζεται; Οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι; Το χρήμα μετράει; Και όσο πιο λίγοι το έχουν τόσο ευκολότερα παίζεται το παιχνίδι.

Αποποίηση Κληρονομιάς

Όσοι περίμεναν (μέσα σ’ αυτούς κι εγώ) ότι η παραδοσιακή δεξιά, η Νέα Δημοκρατία (της οποίας η ιδρυτική διακήρυξη ασπάζεται τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό ως κατευθυντήρια ιδεολογική γραμμή) θα γινόταν ανάχωμα στην επέλαση του νεοφιλελεύθερου οικονομοφασιστικού μηχανισμού, απλά γελάστηκαν και στο τέλος απογοητεύτηκαν. Όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε το παρελθόν και την ιδεολογία της, αντίθετα έγινε κομμάτι του συστήματος και σιγά-σιγά… το ίδιο το σύστημα.

Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποποιήθηκαν την πολιτική κληρονομιά (ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός, δηλαδή δικαίωση της εργασίας και η οικονομία να υπηρετεί τον άνθρωπο) που συνοδεύει τον εκάστοτε αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Για πολλούς, αυτό συνιστά πολιτική προδοσία, άλλοι το ονομάζουν πολιτική απάτη. Εγώ θα πω ότι οι ίδιοι άνθρωποι που δήλωναν –και ήταν- πολέμιοι του κρατικού μονοπωλίου, εξελίχθηκαν σε υπερασπιστές και συνοδοιπόροι των οικονομικών νταβατζήδων και όλοι μαζί παλεύουν για την καθιέρωση του ιδιωτικού μονοπωλίου.

Απαραίτητη προυπόθεση είναι να αποσπάσουν την ψήφο του ελληνικού λαού και να κυβερνήσουν όπως τους συμφέρει. Νεοφιλελεύθερα. Δεν είμαι σίγουρος για την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος, αφού η ελληνική κοινωνία –έστω κι αν στο παρελθόν έδειξε αφέλεια– έχει κατηγοριοποιήσει κάθε πολιτικό επίδοξο σωτήρα. Και πιστέψτε με… Για τους νεοφιλελεύθερους έχει τη χειρότερη εικόνα.

Σε αυτούς χρεώνει ότι η Ελλάδα έγινε μια χώρα νεόπτωχων, μια κοινωνία με ακραίες αντιθέσεις. Σ’ αυτούς χρεώνει την εξαφάνιση της μικρομεσαίας τάξης. Σ’ αυτούς χρεώνει την απόφαση για διανομή του εθνικού πλούτου σε λίγους και εκλεκτούς. Δικοί τους φίλοι είναι όσοι ελέγχουν και επηρεάζουν τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Αυτοί ναι, έχουν κάθε λόγο να στηρίξουν και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Σταύρο Θεοδωράκη και την Φώφη Γεννηματά και τα ορφανά του Σημίτη και όλη τη νεοφιλελεύθερη παρέα τους. Η ελληνική κοινωνία όμως ΟΧΙ...

πηγή

ΣΧΟΛΙΟ
Το παρέθεσα αυτό το άρθρο εν γνώσιν μου ότι είναι μονόπλευρο... κατά των δεξιόστροφων και κεντρώων προδοτών....

Τελικώς όμως χειρότεροι όλων αποδείχθηκαν οι αριστεροί προδότες, των οποίων η ιδεολογία υποτίθεται ότι βρίσκεται αντίθετη με τον νεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό, αλλά παρόλα αυτά υπηρετούν τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα παγκόσμια καπιταλιστικά συμφέροντα....  
Και φυσικά το μέγιστο όλων που δείχνει ότι πρόκειται και για στυγνούς φασιστοειδείς προδότες, είναι οι μόνοι (εκ των μνημονιακών) που είχαν στα χέρια τους εντολή του λαού μέσω δημοψηφίσματος, κατά των μνημονίων και της λιτότητας και την αγνόησαν πλήρως...

Η έξυπνη ιστορία και Γεύση ιστορίας.

Του Νίκου Λυγερού

Η έξυπνη ιστορία

Η έξυπνη ιστορία είναι η εξειδίκευση της έξυπνης παιδείας μέσω της χρονοστρατηγικής. Διότι η ιστορία δεν έχει νόημα χωρίς στρατηγική. Έτσι μετά την εκμάθηση μερικών στρατηγικών παιγνίων από διάφορες περιοχές του πλανήτη για να έχουν μια σφαιρική προσέγγιση οι μικροί μαθητές, η ιστορία τους παρουσιάζεται όχι απλώς σαν μια σειρά ημερομηνιών με την απουσία λογικών διασυνδέσεων, αλλά ως το αποτέλεσμα της μελέτης των δεσμών μέσω μιας γεγονολογίας που αναδεικνύει τις διαφορές μεταξύ επαφών, σχέσεων και δεσμών. Εξετάζει με αυτόν τον τρόπο τις ακολουθίες γεγονότων που σχετίζονται αιτιοκρατικά αλλά ενσωματώνει ταυτόχρονα και την έννοια των διακλαδώσεων ως σχεδόν συμμετρική επέκταση των σεναρίων και εκδοχών που παρουσιάζονται στις βαριάντες των στρατηγικών παιγνίων.

Στην έξυπνη ιστορία, τα γεγονότα δεν παρουσιάζονται μ’ ένα στατικό τρόπο, διότι αποτελούν πράξεις δυναμικών. Με τη μελέτη κομβικών σημείων οι μικροί μαθητές μπορούν να δουν την έννοια της επιλογής ενός κλάδου σε μια διακλάδωση. Αντιλαμβάνονται έτσι ότι η ιστορία δεν είναι απλώς ένα ευθύγραμμο τμήμα αλλά ότι λειτουργεί ως ένα δίκτυο που χρειάζεται νοημοσύνη για να γίνει κατανοητό. Με αυτή τη σφαιρική προσέγγιση οι μικροί μαθητές βλέπουν πιο βαθιά την Ανθρωπότητα.

πηγή

Γεύση ιστορίας

Όλοι ήξεραν ότι το κρασί πρέπει να βρίσκεται σε θερμοκρασία δωματίου, αλλά οι περισσότεροι αγνοούσαν ότι ήταν δωμάτιο κάστρου και κατά συνέπεια δεν είχε καμία σχέση το αποτέλεσμα της συμβουλής. Ήταν η διαφορά μεταξύ οδηγίας και συμβουλής. Πόσοι από αυτούς είχαν ζήσει σε ένα κάστρο ή ακόμα κι έναν πύργο; Πόσοι ήξεραν για την αξία του τζακιού ενώ γνώριζαν την έκφραση; Κι όμως θα μπορούσαν να ζητήσουν μια καθοδήγηση για να φανταστούν μια πραγματικότητα που υπάρχει εδώ και αιώνες. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να ζήσεις σ’ ένα κάστρο με μια βιβλιοθήκη όπου μπορούσες να μυρίσεις το άρωμα του δέρματος των εξώφυλλων την ώρα που ένας άλλος διάβαζε πάνω σ’ ένα ψηλό και τεράστιο τραπέζι, ακολουθώντας έναν άλλο που έγραφε με σινική μελάνι δίπλα σ’ έναν άλλο που έπινε κονιάκ δίπλα στο τζάκι όπου ένας άλλος έψηνε κάστανα, πριν βρεθούν όλοι στην τραπεζαρία για να γευτούν το φαγητό που άλλοι είχαν ετοιμάσει στο μαγειρείο με υλικά του κήπου, του ψαρέματος, του κυνηγιού. 

Και μετά να πιουν το κρασί όλοι μαζί αφού έχουν πει την προσευχή τους όχι μόνο για να θυμούνται τους νεκρούς, αλλά και για να μην ξεχνούν τους αγέννητους που θα ερχόταν πιο μετά σε αυτόν τον χώρο όπου ζούσε ο Χρόνος. Με αυτήν την έννοια, μπορείς να έχεις μια γεύση ιστορίας για να ενώσεις το παρελθόν με το μέλλον για να μη νομίζεις ότι υπάρχει μόνο το παρόν χωρίς βάθος και προοπτικές.

πηγή

Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Γεωστρατηγικής

Το προφίλ του χάκερ

Είναι περισσότερο ένας επιδέξιος τεχνίτης παρά ένα υποχθόνιο κακοποιό στοιχείο, υποστηρίζει νέα μελέτη. Η αληθινή εικόνα των χάκερ είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που έχει επικρατήσει στην κοινωνία, υποστηρίζει αμερικανός ερευνητής. 

 

Την εικόνα των χάκερ βάλθηκε να αποκαταστήσει ένας αμερικανός κοινωνιολόγος κρίνοντας ότι η αντίληψη που έχει επικρατήσει στην κοινωνία για αυτούς είναι παραπλανητική. Μελετώντας την κουλτούρα τους κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο «πραγματικός εαυτός» τους απέχει πολύ από αυτό που φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος.

 

Συχνά βλέπουμε τους χάκερ ως καταχθόνιες ιδιοφυΐες, αποφαίνεται στο σχετικό άρθρο του, όμως μια πιο ακριβής περιγραφή τους είναι μάλλον ότι πρόκειται για ταλαντούχους, αν και ενίοτε κακόβουλους, τεχνίτες. 

 

«Ο χάκερ παρουσιάζεται κατά κάποιον τρόπο σαν ένα υπόγειο ψηφιακό ον που καραδοκεί κάπου εκεί έξω έτοιμο να σου αδειάσει τις τσέπες» εξηγεί σε δελτίο Τύπου ο Κέβιν Στάινμετς, επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας, Ανθρωπολογίας και Κοινωνικής Εργασίας στο Κολέγιο Τεχνών και Επιστημών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Κάνσας. «Το χάκινγκ όμως είναι κάτι πολύ πιο ευρύ από αυτό. Μπορεί επίσης να αφορά τον προγραμματισμό δωρεάν ή ανοιχτής πρόσβασης λογισμικών, το χάκινγκ υλισμικού και διάφορα είδη χάκινγκ ασφαλείας μεταξύ άλλων».  

 

Εθνογραφική μελέτη 

 

Ενα από τα αντικείμενα μελέτης του κ. Στάινμετς είναι η κουλτούρα του χάκινγκ και τα τεχνολογικά εγκλήματα. Στο πλαίσιο αυτό θέλησε, όπως λέει, να διερευνήσει τι ακριβώς είναι ένας χάκερ και τι σημαίνει το χάκινγκ. Για να το κάνει προχώρησε σε ανάλυση διαφόρων στοιχείων αλλά και σε εθνογραφική μελέτη συναντώντας χάκερ, περνώντας χρόνο μαζί τους και παίρνοντας συνεντεύξεις. Η απάντηση στην οποία κατέληξε είναι ότι το χάκινγκ αποτελεί μια παραβατική τέχνη της ύστερης σύγχρονης εποχής.«Το χάκινγκ εμφανίστηκε ως μια κομπιουτερίστικη, προσανατολισμένη στην τεχνολογία κουλτούρα η οποία ήταν λίγο κακόβουλη αλλά στην ουσία αφορούσε τον προγραμματισμό» αναφέρει. 

 

«Εξελίχθηκε με τον χρόνο για να γίνει τελικά μια υποκουλτούρα με μεγάλη πολυμορφία, ωστόσο εμείς, ως κοινωνία, εστιάζουμε μόνο σε αυτόν τον έναν θύλακο που αναδύθηκε μέσα από τον τομέα της ασφάλειας. Αυτοί οι χάκερ είναι μια μικρή αλλά ηχηρή μειονότητα, όπως μου είπε κάποτε ένας χάκερ». 

 

Ο χάκερ είναι μάστορας 

 

Ο κ. Στάινμετς μελέτησε διάφορα χαρακτηριστικά των χάκερ: τις απόψεις τους σχετικά με την ιδιωτική σφαίρα και τα προσωπικά δεδομένα, το οικογενειακό και το κοινωνικό τους υπόβαθρο και τις αντιλήψεις τους σχετικά με την κυβέρνηση και τις Αρχές. Η κυριότερη παρατήρηση που έκανε μέσα από αυτή τη μελέτη ήταν ότι υπάρχει μια ομοιότητα ανάμεσα στους χάκερ και στους τεχνίτες. Συγκεκριμένα, όπως λέει, ένας χάκερ και ένας τεχνίτης μοιράζονται τα εξής κοινά χαρακτηριστικά: 

 

- Εχουν μια συγκεκριμένη νοοτροπία. 

- Δίνουν έμφαση στη δεξιότητα. 

- Επιδεικνύουν ένα αίσθημα ιδιοκτησίας για τα εργαλεία και τα αντικείμενα της δουλειάς τους. 

- Οι κοινωνικές και μαθησιακές δομές τους είναι συντεχνιακές. 

- Επιδεικνύουν βαθύ αίσθημα αφοσίωσης. 

- Δίνουν περισσότερη έμφαση στη διαδικασία παρά στο αποτέλεσμα. 

- Εχουν κοινή φαινομενολογική εμπειρία. 

- Εχουν ροπή προς την παραβατικότητα.

«Το χάκινγκ θέλει μαστοριά και επίσης μοιάζει πολύ με τη δουλειά του μάστορα» λέει ο καθηγητής. «Ισως ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να το κατανοήσουμε είναι ως μια παραβατική, τεχνολογική τέχνη». 

 

Αναδρομή στην ιστορία 

 

Σύμφωνα με την έρευνα του κ. Στάινμετς, ο όρος «χάκινγκ» κάποια στιγμή διαχωρίστηκε από την αρχική υποκουλτούρα μέσα στην οποία είχε γεννηθεί. Το χάκινγκ, όπως αναφέρει, ξεκίνησε στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μέσα από μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι ενδιαφέρονταν για την τεχνολογία και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Σήμερα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το «χακάρισμα» τηλεφώνων και άλλων συσκευών ή την παραβίαση των συστημάτων ασφαλείας.

 

Στις πολιτικές συζητήσεις ή στα μέσα ενημέρωσης συχνά ο όρος χάκινγκ αναφέρεται με βάση αποκλειστικά και μόνο το αποτέλεσμα, όπως π.χ. η εισχώρηση σε ένα δίκτυο, η απάτη με πιστωτικές κάρτες ή άλλα αντίστοιχα στερεότυπα, επισημαίνει ο καθηγητής. Οι αναφορές αυτού του είδους όμως παραβλέπουν, όπως προσθέτει, το γεγονός ότι το χάκινγκ αφορά περισσότερο τη διαδικασία παρά το αποτέλεσμα. Χωρίς αυτό το βασικό χαρακτηριστικό του «μάστορα», υποστηρίζει, ένα άτομο το οποίο διαπράττει ορισμένα τεχνολογικά εγκλήματα δεν είναι απαραίτητα χάκερ. 

 

«Αν κάποιοι επιδίδονται σε αυτού του είδους τη συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή επιδιώκουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, η έρευνά μου δείχνει ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν απολύτως χάκερ» υπογραμμίζει. «Για να είναι κάποιος χάκερ πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά του τεχνίτη - πρέπει να του αρέσει η δουλειά του και να είναι αφοσιωμένος σε αυτήν».

 

Η μελέτη δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «British Journal of Criminology» με τον τίτλο: «Craft(y)ness: an Ethnographic Study on Hacking».

 

TO BHMA

το είδαμε ΕΔΩ