ΤΟΥΡΚΙΑ, ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΝΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΣ

αναδημοσίευση από τον Κάσσανδρο 

«…Σε κάθε πόλεμο όλοι οι δυνατοί κινούνται σε μια σκακιέρα που οι ίδιοι έχουν ορίσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κάποιοι από αυτούς έχουν απόλυτη επίγνωση πως είναι πιόνια. Μόνο που ο ναρκισσισμός τους και η ψύχωση που έχουν με το παιχνίδι της δύναμης και του κέρδους τούς κάνει να θεωρούν ότι έχουν διαφορετική αξία από τα απλά πιόνια που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. Τα θεωρούν απολύτως αναλώσιμα· ενώ είναι αναλώσιμοι και οι ίδιοι…» 

Γιώργος Ρωμανός 

(Απόσπασμα από υπό έκδοση μυθιστόρημα.)

Η αρχαία τραγωδία είχε τρεις φάσεις: Πρόταση – Επίταση – Καταστροφή και το ηθικό της υπόβαθρο ήταν το τετράπτυχο, Ύβρις – Άτη – Νέμεσις – Τίσις όπου αυτός που ξεπερνούσε τα ανθρώπινα ηθικά όρια νομίζοντας ότι η δύναμη του, κυρίως εξουσίας, είναι υπεράνω των ανθρώπινων και θεϊκών νόμων, υφίστατο την Άτην, δηλαδή την τύφλωση του Νου του, έκανε ακόμη χειρότερες και πιο αλαζονικές πράξεις μέχρις ότου η Νέμεσις, δηλαδή η οργή των Θεών επέφερε την Τίσιν, δηλαδή την καταστροφή του.

Το σύγχρονο Δράμα έχει πέντε πράξεις και αυτό δείχνει καλλίτερα τις εξελίξεις στην Τουρκία.

Οι πέντε πράξεις είναι: Παρουσίαση των χαρακτήρων και του θέματος –Σύγκρουση – Ένταση της Δράσης – Φθίνουσα Δράση – Λύση.

Στην Τουρκία σήμερα βρισκόμαστε στην Τρίτη πράξη.

Η πρώτη πράξη ήταν η εμφάνιση και η ανάληψη της εξουσίας του Ερντογάν και του Ισλαμικής έμπνευσης κόμματος του.

Η δεύτερη πράξη ήταν η απόφαση του Ερντογάν για νέο-οθωμανική κυριαρχία στην περιοχή που έγινε με την συνεργασία του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και την κατόπιν ρήξη του με την Αίγυπτο, την ρήξη του με το Ισραήλ, την ρήξη του με την Συρία και την στήριξη του Ισλαμικού Κράτους, όπως και η αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης με τους Κούρδους της Τουρκίας.

Η Τρίτη πράξη άρχισε με την κατάρριψη του Ρωσικού Αεροσκάφους, την απόπειρα πραξικοπήματος, την ρήξη με το μεγάλο του στήριγμα στην εξουσία, τον Γκιουλέν, και την εισβολή του στην Συρία.

Εκεί είμαστε τώρα.

Ο Ερντογάν έχει αποφασίσει να ανεβάσει το γεωπολιτικό ρίσκο, υπολογίζοντας ότι αυτό θα είναι το όχημα του για την απόλυτη εξουσία, την οποία έχει μερικώς de facto και θέλει να αποκτήσει ολικώς de jure.

Η εισβολή του στην Συρία άλλαξε το διακύβευμα. Το εμπόδιο δεν ήταν η ούτως ή άλλως επαμφοτερίζουσα και διστακτική Αμερικανική Πολιτική αλλά η Ρωσία. Για αυτόν τον λόγο έκανε το «συμβόλαιο του διαβόλου» με τον Πούτιν.

Ο Πούτιν βρήκε την μεγάλη ευκαιρία χρησιμοποιώντας τον Ερντογάν να χαλάσει το Αμερικανικό παιχνίδι. Επέτρεψε στον Ερντογάν να εισβάλει λίγο στην Συρία για να ανασχέσει τους Κούρδους, συμμάχους των Αμερικανών, ώστε να μην ενωθούν και να μην φτάσουν έως την Μεσόγειο, διότι αυτό δεν το επιθυμούν ούτε οι Ρώσοι ούτε ο Άσσαντ οι οποίοι θέλουν να κρατήσουν τις Ρωσικές Βάσεις και την Ρωσική εγγύηση ύπαρξης και στήριξης του Ασσαντικού καθεστώτος.

Η συμφωνία Ερντογάν-Πούτιν προϋποθέτει παύση της απαίτησης του Ερντογάν για πτώση του καθεστώτος Άσσαντ αλλά κυρίως ανοχή της Ρωσοσυριακής κατάληψης του Χαλεπίου. Η κατάληψη του Χαλεπίου εδραιώνει το καθεστώς Άσσαντ και τις Ρωσικές Βάσεις στην Συρία. Οι Αμερικανοί βρίσκονται στην δύσκολη θέση να πρέπει να εξηγήσουν στους Κούρδους συμμάχους τους (τους οποίους αρκετές φορές έχουν «πουλήσει» και στο παρελθόν), γιατί επέτρεψαν στον Ερντογάν να τους χτυπήσει και να εμποδίσει την ένωση των εδαφών τους. Έπρεπε όμως να το κάνουν για να τον προσεγγίσουν, διότι ο Ερντογάν τους χρέωσε την γνώση ή και τον σχεδιασμό του εναντίον του κινήματος και απειλεί με την προσχώρηση του στην Ρωσική σφαίρα επιρροής, όσο και αυτό να είναι βλαπτικό μεσοπρόθεσμα για την Τουρκία.

Ο Ερντογάν συνεχίζει επίσης να επωφελείται από τον χρυσοφόρο αγωγό Κουρδικό Ιράκ-Τουρκία-Μεσόγειος που θα κατηργείτο αν οι Σύροι και Ιρακινοί Κούρδοι μπορούσαν να περάσουν από τα εδάφη τους αγωγό που θα έβγαινε στην Μεσόγειο.

Εδώ είναι η ουσία του ζητήματος, μπλοκάρεται η δυνατότητα του πετρελαϊκού αγωγού Κουρδικού Ιράκ-Κουρδικής Συρίας να φτάσει στην Μεσόγειο. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο ο Πούτιν και οι Ιρανοί επέτρεψαν την μικρή σχετικά εισβολή των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στην Συρία. Οι Ιρανοί μπορούν να περάσουν τους αγωγούς τους από το σιϊτικό Ιράκ και την Ασσαντική Συρία.

Τα Δυτικά σχέδια θέλουν διαφορετικούς αγωγούς. Η επιθυμητή διαδρομή είναι Κατάρ – Σαουδική Αραβία – Ιράκ – Δυτικά ελεγχόμενη Συρία – Μεσόγειος. Αυτό το σχέδιο προσωρινά τουλάχιστον το ακύρωσε ο Πούτιν με τους Ιρανούς, στηρίζοντας τον Άσσαντ και επιτρέποντας την μικρή Τουρκική εισβολή.

Ο Ερντογάν όμως παγιδεύτηκε από τον μαξιμαλισμό του. Θεώρησε ότι είχε την μεγάλη ευκαιρία της ανάκτησης εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η θέση του επί της αμφισβήτησης/αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης δεν στόχευε πρωτευόντως το Αιγαίο και την Θράκη, ασχέτως εάν το ελληνικά ΜΜΕ, και μάλιστα αρχίζοντας από τα κρατικά, με “Ιμιακή” ανευθυνότητα, κατέστησαν το δεδικασμένο επίδικο.

Η πρωτευούσα στόχευση του Ερντογάν είναι η Μοσούλη από όπου εξεδιώχθηκε ο Κεμάλ με Βρετανική διπλωματία στηριζόμενη στις Βρετανικές ξιφολόγχες, το 1926, για τους ίδιους πετρελαϊκούς λόγους για τους οποίους γίνεται η μάχη της Μοσούλης και σήμερα.

Εκεί οι Αμερικανοί, όπως επιβεβαιώθηκε με την επίσκεψη του Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ κ. Κάρτερ, του απαγόρευσαν ουσιαστικά την συμμετοχή του στην απελευθέρωση της Μοσούλης την οποία διευθύνουν οι ίδιοι και κάνουν κυρίως οι Κούρδοι Πεσμεργκά και ο Ιρακινός Στρατός. Οι Σιϊτικές εθνοφυλακές του Ιράκ κρατήθηκαν αρχικά πίσω, σαν μικρή χειρονομία καλής θέλησης προς τον Ερντογάν από τους Αμερικανούς, αλλά τώρα μπαίνουν και αυτές στην μάχη. Η Κυβέρνηση του Ιράκ ζήτησε επισήμως από την Τουρκία να πάρει πίσω το στρατιωτικό προσωπικό που έχει σε τουρκική βάση κοντά στην Μοσούλη με το πρόσχημα ότι εκπαιδεύει ιρακινούς στρατιώτες. Ο Ερντογάν φωνάζει και αρνείται αλλά με το πέρας των επιχειρήσεων στην Μοσούλη ή θα φύγει ντροπιασμένος ή θα συγκρουσθεί.

Ο Ερντογάν για να αποκτήσει την απόλυτη εξουσία εφαρμόζει την σύσταση του Μακιαβέλι, ότι τίποτε δεν ισχυροποιεί και δοξάζει τον Ηγεμόνα περισσότερο από ένα μικρό νικηφόρο πόλεμο. Αυτό επίσης δίνει και αποστολή εκτός Τουρκίας στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις.

Όμως για να πετύχει η συνταγή ο πόλεμος πρέπει να είναι και μικρός και νικηφόρος και κυρίως σύντομος γιατί καμία Οικονομία, ιδιαίτερα η Τουρκική, δεν αντέχει μακρύ πόλεμο.

Εδώ μπαίνουμε στην τέταρτη πράξη του δράματος, την φθορά και την φθίνουσα ισχύ μίας συνεχώς φθίνουσας οικονομικά και αστήρικτης στρατηγικά Τουρκίας. Ο πόλεμος θα είναι μακρύς. Οι Κούρδοι θα γίνουν κράτος εις βάρος της Τουρκίας με Αμερικανική βοήθεια. Οι Ιρανοί και οι Ρώσοι δεν θα επιτρέψουν την ισχυροποίηση του Ερντογάν στην περιοχή.

Υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις οι οποίες θα καθορίσουν το μέλλον της περιοχής από την Τουρκία, η οποία από γεωπολιτικός παράγων θα γίνει γεωπολιτικό παράρτημα στην Περιοχή.

Η πέμπτη πράξη θα είναι αυτή της λύσης διά της καταστροφής. Και η ισχυρότερη δικτατορία τελειώνει με δάκρυα. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι μόνο του Ερντογάν γιατί είναι πιθανό να συνοδευτούν με τα δάκρυα των γειτόνων του.

πηγή

(οι εικόνες είναι από το βιβλίο του Ι. Μάζη, Γεωπολιτική και Γεωστρατηγικές της Συριακής Κρίσεως)