Κύπρος: Σε δρόμο… Βοσνίας αν πούμε ναι στη διζωνική «λύση».

Αν παρ’ ελπίδα η προπαγάνδα είναι τέτοιας έντασης ώστε οι Έλληνες Κύπριοι αποφασίσουν την αποδοχή του προτεινόμενου τερατουργήματος ως λύση του Κυπριακού, τότε θα βρεθούμε μεταξύ αναπόδραστων αδιεξόδων. Θα πρόκειται για ένα «σπιράλ» απομείωσης και καθίζησης της ίδιας της ύπαρξής τους, τόσο της φυσικής όσο και της εθνικής, μέχρι την τελική εξαφάνιση. 

Χρήστος Αλεξάνδρου

Πολιτικός Επιστήμονας-Ιστορικός

Ο Ελληνοκύπριος γρήγορα θα διαπιστώσει ότι η νέα κατάσταση πραγμάτων δεν είχε καμία σχέση με όσα του έταζαν, ούτε ως προς τα δικαιώματά του, ούτε ως προς την ειρήνευση, και ούτε ασφαλώς ως προς τη πολυθρύλητη οικονομική ανάπτυξη και το «άνοιγμα δουλειών».

Ως προς το τελευταίο η θέση που του προορίζεται είναι αυτή του γκαρσονιού, γενικότερα του υπαλλήλου κατώτερων καθηκόντων, σε μεγάλες τουρκικές εταιρείας τις οποίες με τίποτα δεν θα μπορούν να ανταγωνιστούν οι ελληνοκυπριακές λόγω κόστους. Για όλα όμως θα είναι μάλλον αργά αφού δεν θα υπάρχει προοπτική επιστροφής στην προτεραία κατάσταση και πιθανότατα ούτε δρόμος διαφυγής γενικότερα. 

Αν οι ηγέτες μας ήταν πραγματικά ρεαλιστές θα έθεταν ως απαραίτητη προϋπόθεση, ως μέρος της λύσης, τη διεξαγωγή σε 3 ή 5 χρόνια νέου δημοψηφίσματος για συνέχιση ή διάλυση της συμφωνίας. Έτσι ώστε, αν αυτή δεν είναι ικανοποιητική και λειτουργική, ο Ελληνισμός να έχει τουλάχιστον (δι)έξοδο διαφυγής, έστω και με κόστος τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών. 

Αν γίνει «αποδεκτή» η διζωνική ομοσπονδία, το πιο πιθανόν η Κύπρος να βαδίσει το δρόμο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Πρόκειται για ένα παράδειγμα το οποίο είναι το πλησιέστερο που υπάρχει ως προς το προτεινόμενο Κυπριακό. Και ασφαλώς δεν είναι τυχαίο που ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ αρνούνται να το δουν και να το συζητήσουν. 

Πρόκειται για μια «λύση» διζωνικής τρικοινοτικής ομοσπονδίας η οποία αποδείχτηκε στην πράξη άκρως προβληματική και τα δύο από τα τρία συμβαλλόμενα μέρη επιθυμούν την διάλυση της πλην δεν το επιτρέπουν οι ξένοι οι οποίοι επιτηρούν την κατάσταση και αποτελούν μέρος της λύσης. 

Πρόκειται για περίπτωση τυπικά ξένη προς την Τουρκία, μακριά από την επικράτεια της, σε αντίθεση με την Κύπρο, και όμως οι παρεμβάσεις της είναι συνεχείς υπέρ των Βόσνιων Μουσουλμάνων, οι οποίοι σημειωτέον δεν προσδιορίζονται καν ως Τούρκοι, αλλά απλώς Μουσουλμάνοι. 

Οι Έλληνες της Κύπρου, ως άλλοι Σερβοβόσνιοι, θα υποχρεωθούν να ζήσουν σε ένα αντιλειτουργικό, αντιπαραγωγικό έως εχθρικό κράτος με βέβαιη την πολιτική, εθνική και οικονομική τους καθίζηση. Πολλοί θα αναγκαστούν να αυτοπροσφυγοποιηθούν, όπως συμβαίνει τώρα με τους Σέρβους, όπου το εν τέταρτο του πληθυσμού εγκατέλειψε τη χώρα ενώ ο μέσος όρος του μηνιαίου εισοδήματος έχει κατέβει γύρω στα διακόσια πενήντα ευρώ. 

Η απογοήτευση και το έντονο αίσθημα αδικίας θα κρατούν μονίμως φορτισμένη την ατμόσφαιρα και αργά ή γρήγορα θα απαιτηθεί από μεγάλο μέρος του πληθυσμού η απόσχιση. Αυτό όμως θα απαγορεύεται από την ίδια την συμφωνία και έτσι θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στην τουρκική μέγγενη.

Αυτό με τη σειρά του πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε ξέσπασμα βίας τόσο μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων αλλά και ανάμεσα μας με άγνωστη κατάληξη. Οι ηθικολόγοι της «λύσης» θα είναι πάντα στην άκρη και θα κρώζουν τις ίδιες κενές νουθεσίες που ακούμε χρόνια και χρόνια. 

Για να επιβληθεί και να διατηρηθεί η συμφωνία θα απαιτηθεί μεγάλος αυταρχισμός από την εξουσία. Η καλύτερη προοπτική στο τέλος, δυστυχώς, θα είναι το διαζύγιο, και η χειρότερη, με πρόσχημα την τάξη και τη διατήρηση της συμφωνίας, η κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου από την Τουρκία. 

Έτσι, η Ιστορία θα επαναληφθεί ξανά ως φάρσα και η τραγωδία μας μεγιστοποιημένη. Μόνο που αυτή την φορά δεν θα φταίει κάποια Χούντα ή ΕΟΚΑ Β’, αλλά το Δυσακέλ και η ιδεολογία του. Τα δύο μεγάλα κόμματα παίζουν με την φωτιά αφού γνωρίζουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν επιθυμεί τέτοια λύση. Κι όμως, επιμένουν να την επιβάλλουν.

Πολλοί ακόμα που αρχικά θα συναινέσουν με ένα «ναι» στο δημοψήφισμα, στη συνέχεια θα αποσύρουν την «νομιμοποίηση» τους, ενώ πολύ λίγοι θα είναι πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε για να στηρίξουν την συμφωνία. Η διαφορά με την Βοσνία-Ερζεγοβίνη είναι πως εκεί η «λύση» τους επιβλήθηκε με πόλεμο από τη «διεθνή κοινότητα», δηλαδή από το ΝΑΤΟ, ενώ εμείς θα την επιλέξουμε από μόνοι μας. 

«Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». 

πηγή