Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι.

“Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι” έγραφε ο σπουδαίος Νίκος Καββαδίας. Και η “ιδιοτροπία” που λέει το τραγούδι έκανε το Ρουπακιά να το κάνει δικό του. 

του Στρατή Μαζίδη 

Τι κι αν ο γέρος παλαιοπώλης το συμβούλευσε κάτι άλλο να αγοράσει; Πόσο έχει; Μόνο φράγκα εφτά, αφού το θέλεις πάρτο! Και το πήρε.

Με τη μόνη διαφορά ότι ο Ρουπακιάς σε αντίθεση με το ναυτικό μισούσε πολλούς στον κόσμο στρέφοντας τελικά το μαχαίρι του απέναντι σε ένα συνάνθρωπό του. Ταυτόχρονα βέβαια εξεκέντησε και την οικογένειά του. Αλλά ο Γιώργος δε σήκωνει ούτε σχόλια ούτε αστεία. Ούτε μύγα στο σπαθί του στην κυριολεξία.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή το μαχαίρι είναι χειρότερο από το πιστόλι. Το μαχαίρι φανερώνει ωμότητα κι έλλειψη ορίων. Δείχνει άνθρωπο που δε διστάζει. Με μαχαίρια δρουν κι οι συμμορίες.

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια όταν συζητούσα με κάποιο μακαρίτη που ήταν ειδικός στην αυτοάμυνα, είχε ότι υπήρχε και δεν υπήρχε και διέθετε μια σημαντική συλλογή από σπάνια μαχαίρια.

Εκφράζοντας το θαυμασμό μου λοιπόν για ένα συγκεκριμένο από μια ινδιάνικη φυλή και λέγοντας εκείνη τη μακρινή εποχή ότι με ένα τέτοιο δεν μπορείς να πάθεις ποτέ τίποτε που προκάλεσα το γέλιο του.

Το μαχαίρι μου είπε, είναι δίκοπο. Κι όσο κι αν φαντάζει απλό πρέπει να ξέρεις να το δουλέψεις γιατί αν το βγάλεις, δύσκολα το κρύβεις και μπορεί να γυρίσει προς τα σένα. Με το μαχαίρι πρέπει να πλησιάσεις πολύ κοντά τον άλλο.

Με όλα αυτά τα γεγονότα θυμήθηκα αυτό το περιστατικό. Πράγματι. Μαχαίρι παίρνει ο αποφασισμένος. Ο οργισμένος. Το πιστόλι ξαναμαζεύεται ευκολότερα και το χρησιμοποιούν αυτοί που δεν αρέσκονται αν μπορούμε να το πούμε έτσι στη βία. Το μαχαίρι όμως υποδηλώνει βιαιότητα. Με μαχαίρι δεν πετσοκόβουν οι ισλαμοφασίστες στη Συρία; Με μαχαίρι δεν έχουν διαπραχθεί τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα; Μόνο τότε δεν κυλά το αίμα του θύματος στα χέρια του εγκληματία κυριολεκτικά;

Το μαχαίρι των επτά φράγκων λοιπόν πήρε κι ο Ρουπακιάς. Το πήρε για να σφάξει.

Χτύπησε το τηλέφωνο, το άρπαξε και πήγε. Γιατί αν απλά ήθελε ένα μέσο αυτοπροστασίας εκτός του ότι θα έμενε σπίτι, έστω θα είχε μαζί του κάποιο άλλο αξεσουάρ ευκολότερο στη χρήση από το μαχαίρι -που με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το χει ζώσει- και με προσωρινές συνέπειες.

Ο Γιώργος που δεν είχε τίποτε στην πραγματικότητα να χωρίσει με τον Παύλο αλλά αντίθετα πάρα πολλά για να αγωνιστούν μαζί…

«Με πήραν τηλέφωνο να πάω να σκοτώσω» αναφέρει το ρεπορτάζ της Real όσον αφορά τα όσα φέρεται να είπε ο 45χρονος μαχαιροβγάλτης στους αστυνομικούς.

Πρώτο και αβίαστο ερώτημα που θα το έθετα ακόμη κι αν ο φονιάς ήταν κολλητός μου φίλος. Κι εσύ σαν καλός μ@λάκας πήγες;

Εσάς αν σας έπαιρναν τηλέφωνο ότι γίνεται τσαμπουκάς στην καφετέρια, θα πηγαίνατε; Θα αφήνατε γυναίκα και παιδί, θα ζώνατε το μαχαίρι στη μέση, που σημαίνει ότι ο κύριος έφυγε οπλισμένος από το σπίτι ξέροντας πως μπορεί να μπλέξει άσχημα, έκλεισε την πόρτα πίσω του και θα κάνει αρκετά χρόνια να ξαναγυρίσει.

Άρα Τζακ, άσε τα κινδύνεψα, η ζωή μου κτλ. Διότι τα προγνώριζες, τα πρόβλεψες κι αντί να πας για ύπνο, πήγες να χτυπηθείς. Τώρα λοιπόν φορτώσου στην πλάτη το φόνο ενός ανθρώπου είτε αμυνόσουν είτε προκλήθηκες είτε όχι και στερήσου ότι πολυτιμότερο είχες σε αυτή τη ζωή, την οικογένειά σου και το παιδί σου, του οποίου την ψυχή τραυμάτισες πλέον για τα καλά. Τι θα πει αυτό το παιδί ανόητε άνδρα αύριο στο σχολείο του όταν θα το κοιτούν περίεργα μιας και τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ψυχρά και ωμά ρεαλιστικά κάποιες φορές; Ότι ο πατέρας μου σκότωσε στην καφετέρια δίχως να ξέρει το γιατί; Πώς δε με υπολόγισε; Ότι δε θα τον έχω δίπλα μου από σήμερα και μπρος;

Ξέρετε πάντως κάτι; Για αυτό ΔΕΝ πρόκειται να πάει μπροστά αυτή η χώρα αλλά θα συνεχίσει την πορεία της προς την καταστροφή. Γιατί πράσινοι, κόκκινοι, κίτρινοι, μπλε είναι έτοιμοι ακόμη και να σκοτώσουν για ιδεολογίες. Κι όχι μόνο στα 18 ή τα 20 τους αλλά και σε αυτά τα 45!

Τρία χρόνια τώρα ανεχόμαστε, ανεχόμαστε, ανεχόμαστε. Μας δόθηκε η ευκαιρία δημοκρατικά δύο φορές να κάνουμε μια ανατροπή, ένα σάρωμα. Πώς οι τούρκοι το 2000 άφησαν εκτός βουλής όλα τα παραδοσιακά κόμματα; Δεν το κάναμε. Προτιμάμε να σφαχτούμε μεταξύ μας. Ε τι να πω, αν κάποιοι το προτιμάτε, γεννηθήτω το θέλημά σας. Σφαχτείτε, ξεσκαρτάρετε αφού το θέλετε, να τελειώνουμε μήπως και πάμε παρακάτω. Δε σας χρειάζεται εσάς η Ελλάδα όσο κουβαλάτε τέτοια μυαλά. 

freepen