Πολίτες, Κόμματα, Κράτος και… Πατρίδα!… Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος.

Με αφορμή το «μπάχαλο»  που διαπιστώνουμε στην πολιτική μας καθημερινότητα ομολογώ ότι με ταλανίζει λιγότερο η ύπαρξη  πολιτικών Κομμάτων, που είναι  απαραίτητο συστατικό κάθε ευνομούμενης Δημοκρατίας, και περισσότερο οι σχέσεις Κράτους Πολίτη.

Στην πατρίδα μας οι σχέσεις Κράτους και πολίτη ήταν ανέκαθεν, όχι μόνο δυσλειτουργικές,  αλλά ίσως θα έπρεπε να τις δούμε και ως  εντυπωσιακά ... ψυχοπαθολογικές.

Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης (που τα βαθύτερα αίτιά της μόνιμα και σφαλερά ανάγονται ή στην Τουρκοκρατία ή σε ξένους... δακτύλους, και τελευταία σε ψεκασμούς και ληγμένα που έχουν επηρεάσει, άκουσον, άκουσον, ακόμη και το DNA μας) συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο του Δικομματισμού.

Έτσι, ενώ οι Έλληνες θεωρούσαμε και συνεχίζουμε να θεωρούμε το Κράτος ως ‘καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ψυχρό αφεντικό’ ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμε τις νεότερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος ως "τον στοργικό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, ως μία παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της Κρατικής εξουσίας από το δικό μας Κόμμα για να αρμεχτεί από τα... δικά μας παιδιά!..."

Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νέο-Έλληνες αναπτύξαμε την διπολικού τύπου σχιζοτυπική συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμένουμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία αλλά και με εμφανή συμπτώματα παράνοιας άσχετα με το που ανήκουμε... κομματικά!

Οι εποχές ΑΠΑΙΤΟΥΝ να θυμηθούμε, ξανά και ξανά, αυτό που προφανώς βολεύει ‘κάποιους’ να ξεχνάμε, ότι δηλαδή στην πραγματικότητα είναι άλλο πράγμα το Κράτος και άλλο πράγμα η Πατρίδα!.. 

Και δεν είναι εξωπραγματική η εκτίμηση ότι ενώ ο αγώνας έγινε το 1821 ‘για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την ελευθερία’ το ελληνικό ΚΡΑΤΟΣ από συστάσεώς του ήταν και παραμένει προβληματικό και έρμαιο στα χέρια Κοτζαμπάσηδων που το ελέγχουν και ιδιοτελών πολιτών που ελπίζουν να ‘βολευτούν’.

Και η ΠΑΤΡΙΔΑ βρισκόταν και βρίσκεται ζωντανή  στην ψυχή όλων που έπεσαν στα πεδία των μαχών και  άλλων που ‘τιμωρήθηκαν’ για  την φιλοπατρία τους και όσων παραμένουν όχι απλά Έλληνες  αλλά φλογεροί ‘φιλέλληνες’ που η Πατρίδα τους ‘πληγώνει’ όπου και αν βρεθούν. 

Μία επιστημονική αξιολόγηση της κατάστασης, πέρα από τις  ανόητες αιτιολογίες ‘της Τουρκοκρατίας,  των ξένων δακτύλων και του  θεωρούμενου ως μεταλλαγμένου  πλέον εθνικού μας DNA’ μας προσφέρει η θεωρία της ‘νοηματικής αντινομίας’ ή κατά άλλη εκδοχή της ‘γνωστικής ασυμφωνίας’.

 Η συγκεκριμένη ψυχολογική θεωρία εξηγεί ότι ένα άτομο, ή μια ολάκερη ομάδα, μπορεί να διατηρεί τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά αντικρουόμενα στοιχεία και να συμπεριφέρεται επηρεαζόμενο από αυτά επειδή οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να αιτιολογούμε και να διατηρούμε, σε παράλληλη διάταξη και ταυτόχρονα, ασυμβίβαστα δεδομένα εφόσον αυτά ικανοποιούν κάποιες αντικρουόμενες μεν, αλλά θεμελιακές μας ανάγκες, τόσο πραγματικές όσο και συμβολικές. 

Στην περίπτωση της τρέχουσας ελληνικής πραγματικότητας η θεωρία της ‘νοηματικής αντινομίας  ή γνωστικής ασυμφωνίας’ είναι  εκείνη που βοηθούσε τους ψηφοφόρους  των δύο Κομμάτων Εξουσίας, δηλαδή  ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που μας Κυβέρνησαν από το καλοκαίρι του 1974 εναλλάξ δήθεν με ‘αυτοδυναμία’ και από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι σήμερα με ‘περίτεχνη’ Συγκυβέρνηση να προσβλέπουν στα Κόμματα και να επιβεβαιώνουν την διαιώνισή τους, καθώς έτσι διασφάλιζαν για τα τέκνα και εαυτούς τους Κρατικά «προνόμια»!... 

Και τώρα, καθώς αποκαλύφθηκε πια ολοκάθαρα και εντυπωσιακά η γύμνια της Κομματικής αυτοδυναμίας  που στηρίχθηκε από το γαλάζιο και το πράσινο στρατόπεδο στην γνωστή Αγγλοσαξονική τακτική του ‘διαίρει και… βασίλευε’ τροφοδοτούμενη από τεχνητές αντιπαλότητες που χώριζαν και στο τελευταίο χωριό της Ελληνικής επικράτειας ‘μπλε και πράσινα’ καφενεία είναι επιτακτική η ανάγκη να χωρίσουμε τις δύο παντελώς διαφορετικές έννοιες του ΚΡΑΤΟΥΣ και της ΠΑΤΡΙΔΑΣ!... 

Καθώς η εντυπωσιακή, και ταυτόχρονα ιστορικά ανιστόρητη, αγαστή συνεργασία της ‘νέας’ Ν.Δ. του κ Σαμαρά και των στελεχών της Πολ. Αν. και του μικρού ‘υπολοίπου’ ΠΑΣΟΚ του κ Βενιζέλου συνεχίζει να διοικεί το Κράτος της Ελλάδος το θεμελιακό ερώτημα παραμένει αδυσώπητα σθεναρό και απαιτεί απαντήσεις από τους Έλληνες πολίτες: 

Θα συνεχίσουμε να συγχέουμε Κράτος και Πατρίδα  και να επιτρέπουμε στους εαυτούς  μας την ιδιοτελή εμμονή στην ταύτιση Κόμματος και Κράτους  ή θα συνειδητοποιήσουμε ότι  η Ελλάδα ΔΕΝ ανήκει στα  Κόμματα και στους ψηφοφόρους τους και το Κράτος ΔΕΝ μπορεί να συνεχίσει την πορεία της ‘αποκατάστασης’ των ψηφοφόρων του που μας έφεραν στην πτώχευση! 

Βλέποντας τις στατιστικές των δημοσκοπήσεων που δείχνουν τα πάλαι ποτέ  ισχυρό Κόμμα του ΠΑΣΟΚ να πέφτει κάτω από το 10% και τη ΝΔ να παλεύει με το πάλαι ποτέ Κόμμα του Συνασπισμού του 3% που σήμερα λέγεται ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδα του 27 και 28% ένας καλόπιστος παρατηρητής θα μπορούσε να διαπιστώσει ότι η διόγκωση του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ πράγμα που σηματοδοτεί το γεγονός ότι πολλοί, πάρα πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες συνεχίζουν να προσβλέπουν στο ΚΡΑΤΟΣ που ήταν, είναι και μάλλον θα παραμείνει ‘έρμαιο’ της νοοτροπίας του Κομματισμού. 

Τελικά, μάλλον είναι ανυπέρβλητης γοητείας και ευστοχίας ο στίχος που δηλώνει ότι στην Ελλάδα (του Κομματικού Κράτους που ΔΕΝ είναι η Πατρίδα) «όλα τριγύρω αλλάζουνε και ΟΛΑ τα ίδια μένουν!...» 

 Συνιστώ, χωρίς παρεξήγηση να… αυτοχειροκροτηθούμε!!!