Ομιλία του Σάββα Καλεντερίδη στο οδόφραγμα της Λήδρας, την 20ή Ιουλίου 2013 στη Λευκωσία.

Αδέλφια συνέλληνες

 

Βρισκόμαστε εδώ στη γραμμή που διαχωρίζει την τελευταία διηρημένη πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Βρισκόμαστε εδώ, στη γραμμή που διαχωρίζεται ο πολιτισμός από τη βαρβαρότητα.

Βρισκόμαστε εδώ που πριν από 39 χρόνια οι ορδές του Ατίλλα σταμάτησαν την προέλασή τους και το καταστροφικό τους έργο, σε ένα νησί που αποτέλεσε διαχρονικά στη διάρκεια της ιστορίας ένα κυριολεκτικά άπαρτο κάστρο του Ελληνισμού.

 

Σε ένα νησί που κάθε βουνό, κάθε κορφή, κάθε ρεματιά  κάθε ακτή, κάθε χωριό και κάθε πόλη μυρίζει και αποπνέει Ελλάδα. 

 

Τρόοδος, Κυρήνεια, Λάπηθος, Σαλαμίνα, Αμαθούς, Σόλλοι, Κούριον, Πάφος, Λιβερά. 

 

Σε ένα νησί που αποτέλεσε πάντα στόχο ποικίλων εχθρών, οι οποίοι κατά καιρούς το κατέλαβαν και το κατέστρεψαν, χωρίς ποτέ να καταφέρουν να καταστρέψουν και να υποδουλώσουν την ελληνική ψηχή, την ελληνική φλόγα που έμενε πάντα άσβεστη και ζωντανή, σε κάθε περίοδο και σε κάθε δυσκολία.

 

Σε ένα νησί που δεν κόπηκε ποτέ το νήμα που ενώνει τον Ελληνισμό από το Ταίναρο μέχρι την Οδησσό, από τη Σικελία μέχρι το Ριζοκάρπασο, από τη Σαλαμίνα της Κύπρου μέχρι τη Σαλαμίνα του Σαρωνικού και από τη Λιβερά της Κυρήνειας μέχρι τη Λιβερά της Τραπεζούντας.

 

Αυτό το νήμα που ενίσχυσε ο Αλέξιος Α’ ο Μεγάλος Κομνηνός, το 1092, που με εντολή του χτίστηκε η Ιερά Μονή Κύκκου, για να φιλοξενήσει την Παναγία την Ελεούσα, του Ευαγγελιστή Λουκά.

 

Την Κύπρο την κατέλαβαν διαδοχικά πολλοί κατακτητές, οι οποίοι επειδή δεν μπόρεσαν ποτέ να την κάνουν πραγματικά δικιά τους, πάντα την πουλούσαν σε διάφορους μνηστήρες.

 

Έτσι την πούλησαν το 1191 οι Σταυροφόροι στους Ναΐτες Ιππότες, για να επανασυσταθεί για άλλη μια φορά μετά από ένα διάστημα το ελληνικότατο Βασίλειο της Κύπρου, στα πρότυπα του Κοινού των Κυπρίων της Αρχαιότητας.

 

Σήμερα είναι η 39η Μαύρη Επέτειος της βάρβαρης εισβολής και κατοχής της Κύπρου.

Πρέπει όμως να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή, για να κατανοήσουμε  πώς και γιατί φθάσαμε στην εισβολή.

 

Το Βασίλειο της Κύπρου έμεινε ζωντανό για 36 ολόκληρα χρόνια μετά την άλωση της Βασιλεύουσας, μέχρι το 1489, όταν η τελευταία βασίλισσα της Κύπρου, η Αικατερίνη Κορνάρου, από την ένδοξη γενιά των Παλαιολόγων, παρέδωσε το νησί στους παντοδύναμους τότε Ενετούς, που τα κράτησαν σχεδόν επί έναν αιώνα, μέχρι που το κατέλαβαν οι Οθωμανοί, το 1571.

 

Ακολούθησαν τρεις αιώνες σκλαβιάς, με ένα μέρος του πληθυσμού να αποδέχεται επιφανειακά το Ισλάμ, με την καρδιά τους όμως να παραμένει κατά βάθος συνειδητά ή ασυνείδητα Ελληνική. Η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού, κράτησε με πείσμα γλώσσα, πίστη και εθνική συνείδηση.

 

Έτσι, το 1812, οι Έλληνες της Κύπρου έχτισαν με τα χέρια και το περίσσευμά τους την Ελληνική Σχολή της Λευκωσίας, για να ακολουθήσει εννιά χρόνια μετά ο απαγχονισμός του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και ο αποκεφαλισμός τριών μητροπολιτών της Κύπρου.

Γιατί;

Γιατί αποδείχτηκε ότι συμμετείχαν ενεργά στις κινήσεις για την Ελληνική Επανάσταση.

 

Όμως ούτε οι απαγχονισμοί, ούτε οι αποκεφαλισμοί, ούτε οι απειλές μπόρεσαν να σβήσουν τη φλόγα και την αγάπη για την Ελευθερία. 

 

Δέκα χρόνια μετά αρχίζουν οι επαναστάσεις και τα κινήματα των Ελλήνων της Κύπρου, που το ένα μετά το άλλο πνίγονται στο αίμα.

Αυτά τα επαναστατικά κινήματα ρίχνουν το σπόρο για να γεννηθεί το ενωτικό κίνημα, το Κίνημα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, ένα κίνημα που παραμένει ζωντανό στην κυπριακή κοινωνία, παρά τις τραγωδίες, την εισβολή και την κατοχή. 

 

Είπαμε ότι οι κατακτητές δεν αγάπησαν ποτέ πραγματικά αυτό το νησί, αφ’ ενός μεν γιατί δεν ήταν η πατρίδα τους, αφ’ ετέρου δε γιατί αυτός ο «ξεροκέφαλος» λαός, οι Κύπριοι, δεν έλεγαν να υποταχτούν και να αφομοιωθούν, κρατώντας πάντα την ελληνική σημαία ψηλά.

 

Και επειδή παρά τις προσπάθειες, τη βία και τους εξαναγκασμούς δεν μπόρεσαν να κάνουν ποτέ την Κύπρο τουρκική, επειδή δεν την ένιωσαν για πατρίδα τους, επειδή δεν την αγάπησαν ποτέ την Κύπρο, οι Οθωμανοί την πούλησαν σαν λάφυρο, σαν πράγμα στους Βρεττανούς αποικιοκράτες, το 1878, μετά το Συνέδριο του Βερολίνου.

Γιατί την αγόρασαν όμως οι Βρεττανοί;

 

Την αγόρασαν γιατί ήθελαν να εξασφαλίσουν τις θαλάσσιες οδούς από τις απολήξεις του Δρόμου του Μεταξιού και από τις Ινδίες προς την Αγγλία, καθώς και για να καλύπτουν τη Διώρυγα του Σουέζ. 

 

Γιατί η Κύπρος ήταν πάντα ο στρατηγικής σημασίας κόμβος που ήλεγχε τρεις ηπείρους, την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. 

 

Όμως και πάλι, παρ’ ότι ο νέος «εκπολιτισμένος» κατακτητής αυτή τη φορά, προσέφερε πολλά δέλεαρ τους Κυπρίους, και πάλι αυτός ο «ξεροκέφαλος» λαός επέμενε να μην εκμαυλίζεται από τις «σειρήνες» της καλοπέρασης. Οι Κύπριοι προτιμούσαν να παραμείνουν φτωχοί και Έλληνες. Την Ελλάδαν θέλωμεν τζιας τρόγωμεν τσε πέτρες!!! 

Δεν πρόδωσαν την ιερή έννοια της πατρίδας, δεν έπαψαν ποτέ να είναι λάτρεις της ελληνικής ιδέας και του Ελληνισμού!

 

Έτσι, όταν κατάλαβαν οι Βρετανοί ότι δεν θα ξεμπλέξουν εύκολα με τους ξεροκέφαλους Έλληνες της Κύπρου, για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, το 1914 αποφάσισαν την προσάρτηση της Κύπρου στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ μετά μια δεκαετία, το 1925, την ανακήρυξαν αποικία του Στέμματος. 

 

Όμως καμία δύναμη, καμία ρύθμιση και κανένας τίτλος της υπερδύναμης δεν μπορούσε να κρατήσει την Κύπρο και τους Κυπρίους μακριά από τη Μητέρα Ελλάδα.

 

Το 1931 έχουμε την πρώτη εξέγερση εναντίον των Βρετανών  ενώ ένα κύμα δημιουργίας Ελληνικών σχολείων απλώνεται απ’ άκρου εις άκρον σε ολόκληρη την Κύπρο, η οποία βιώνει το δικό της διαφωτισμό. 

 

Τελικά, παρά τα περιοριστικά μέτρα που παίρνουν η Άγγλοι, αυτός ο λαός παραμένει απτόητος και ανυπότακτος, βαθιά Ελληνικός. 

Το 1940 οι Κύπριοι κατά χιλιάδες τρέχουν στα βουνά της Ηπείρου, για να προστατέψουν την Πατρίδα, όπως έκαναν στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν πολέμησαν και πάλι εθελοντές στην ένδοξη και επίσης ελληνικότατης μακεδονικής γης, για να μην γίνει η Μακεδονία βουλγαρική.

 

Τότε, εκείνη τη δεκαετία, το ενωτικό κίνημα που ξεκίνησε το 1830, γίνεται κύμα, που έρχεται να πνίξει την Αποικιοκρατία.

 

Το 1950 έχουμε το δημοψήφισμα, στο οποίο μιλά η Ελληνική ψυχή. Σχεδόν εκατό τοις εκατό, όλοι οι Κύπριοι, δεξιοί κι αριστεροί, διατρανώνουν τη βούλησή τους και ζητούν την Ένωση με την Ελλάδα.

 

Επειδή υπάρχουν πολλές φωνές ανάμεσα στους Έλληνες της Κύπρου, που -σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένα- επιρρίπτουν ευθύνες στην Ελλάδα για την κατάσταση στο Κυπριακό, θα πρέπει να αναφέρω ότι η μητέρα πατρίδα πλήρωσε τεράστιο τίμημα για την Κύπρο, αφού το 1944, οι Άγγλοι, φοβούμενοι ότι δεν υπήρχε δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί στο αίτημα της Ελλάδας για Ένωση με την Κύπρο, προκάλεσαν τον αδελφοκτόνο πόλεμο, που στοίχισε στην πατρίδα περισσότερο από την Κατοχή. Και λέω ότι δεν υπήρχε δύναμη που θα μπορούσε να αρνηθεί την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα ήταν με το πλευρό των νικητών, με τεράστια συμβολή στη νίκη των συμμάχων. Ήταν η Ελλάδα για την οποία είχε πει ο Τσώρτσιλ «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από τούδε και στο εξής θα λέμε ‘Οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες’». Και σ’ αυτήν την Ελλάδα κανείς δεν μπορύσε να αρνηθεί την Ένωση, γι’ αυτό μας έβαλαν να αιματοκυλιστούμε, καταστρέφοντας επί πέντε χρόνια ό,τι έμεινε όρθιο από την Τριπλή Κατοχή!

 

Μετά το Δημοψήφισμα, που θορύβησε το Λονδίνο, ακολουθούν αλλεπάλληλες προσφυγές της Ελλάδας στον ΟΗΕ, για την αυτοδιάθεση της Κύπρου, και ο αντιαποικιακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, από το 1955 μέχρι το 1959.

 

Ένας ηρωικός και επικός αγώνας που δεν διδάσκεται στα σχολεία και τη νεολαία μας, για να μην βγουν νέοι ήρωες που θα αγωνιστούν και θα πουν τα νέα ΌΧΙ. Για να μην βγει άλλος Ευαγόρας Παληκαρίδης, άλλος Γρηγόρης Αυξεντίου, άλλος Μιχαήλ Καραολής, άλλος Κυριάκος Μάτσης και πόσοι άλλοι, που θα γίνουν εμπόδια και θα χαλάσουν τα σχέδια εις βάρος του Ελληνισμού!

 

Άλλη μια απόδειξη ότι οι κατακτητές και οι παρείσακτοι δεν αγάπησαν ποτέ την Κύπρο, είναι το γεγονός ότι οι τουρκοκύπριοι, αντί να συνεργαστούν με τους ελληνοκύπριους, για να αποτινάξουν τον ζυγό και να απολαύσουν όλοι μαζί τους καρπούς της Ελευθερίας, εκείνοι, ως νέοι κουκουλοφόροι και δωσίλογοι, συνεργάστηκαν με τους αποικιοκράτες. Οι βάρβαροι με τους κατακτητές.

 

Ναι, οι βάρβαροι με τους κατακτητές ήταν εκείνοι που δεν ανέχονταν ούτε αυτήν την πετσοκομμένη Κυπριακή Δημοκρατία των Συμφωνιών Ζυρίχης/Λονδίνου, γιατί έβλεπαν ότι σε λίγες δεκαετίες οι πλειονότητα των Τουρκοκυπρίων θα ενσωματώνονταν κοινωνικά, πολιτισμικά, πολιτικά και γλωσσικά στην ελληνικότατη πραγματικότητα της Κύπρου. Γιατί κανένα προδοτικό σχέδιο δεν ήταν σε θέση να σβήσει τη φλόγα του Ελληνισμού από το νησί.

 

Έτσι, οι κατακτητές, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι κυβερνώντες στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, έστησαν την παγίδα στην Ελλάδα και την Κύπρο, για να ανοίξουν την πόρτα στους βαρβάρους, στις 20 Ιουλίου του 1974.

 

Επειδή πολλοί, εκτός από το νεύμα του διχασμού, το οποίο το έχουν καταφέρει, θέλουν να ενσπείρουν και το πνεύμα της ηττοπάθειας ανάμεσα στους Έλληνες, λέγοντας ότι στην Κύπρο έγινε πόλεμος και οι Τούρκοι νίκησαν τους Έλληνες. 

 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. 

Μην τους πιστεύετε. 

 

Στις ακτές της Κερύνειας και στις πεδιάδες της Κύπρου δεν αποβιβάστηκαν πολεμιστές, που πολέμησαν ως ίσο προς ίσο και μας νίκησαν.

Αποβιβάστηκαν οι βάρβαροι, ως όργανα του διεθνούς παράγοντα και επικράτησαν σε ένα παιχνίδι που ήταν εκ των προτέρω στημένο. 

 

Σήμερα, ο Κύπριος αγωνιστής δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου, δημοσιεύει έναν άκρως απόρρητο χάρτη του τότε υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρυ Κίσιγκερ, με ημερομηνία 13 Αυγούστου 1974, μια μέρα πριν τον Αττίλα 2, που αποκαλύπτει ότι όλα ήταν προσχεδιασμένα. Όλα ήταν κανονισμένα, δηλαδή μέχρι ακριβώς τη γραμμή που θα προχωρούσαν τα τουρκικά στρατεύματα. 

 

Δεν πολέμησαν γενναία λοιπόν οι Τούρκοι, όπως διατείνονται στις παρελάσεις ντροπής που κάνουν κάθε 20 Ιουλίου, όπως έκαναν και σήμερα. 

Απλά αποβιβάστηκαν στην Κύπρο και προήλασαν μέχρι τη γραμμή που όρισε ο Κίσιγκερ και η Ουάσιγκτον, αφού προηγουμένως κανόνισαν να μην υπάρξει αντίσταση και αντίδραση από την Ελλάδα και την Κύπρο. Και αυτό το κανόνισαν με προδότες πολιτικούς και στρατιωτικούς, οι οποίοι όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν αλλά απόλαυσαν και ορισμένοι απολαμβάνουν ακόμα συντάξεως από το Ελληνικό κράτος, λες και εισπράττουν τα αργύρια της προδοσίας της Κύπρου. 

 

Η Κύπρος δεν έπεσε, προδόθηκε.

 

Οι Τούρκοι δεν μας νίκησαν, απλά πολέμησαν άνανδρα εναντίον ενός προδομένου απ’ όλους λαού χωρίς ηγεσία.

 

Πολέμησαν άνανδρα, όπως άνανδρα σκότωσαν τους αιχμαλώτους, όπως άνανδρα και βάρβαρα βίασαν τις Ελληνίδες των κατεχομένων. 

 

Δεν φέρθηκαν με γενναιότητα στους εγκλωβισμένους, στους οποίους εφάρμοσαν το ίδιο σχέδιο που εφάρμοσαν για τη Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής. 

 

Στους εγκλωβισμένους εφάρμοσαν το ίδιο βάρβαρο σχέδιο της εθνοκάθαρσης των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, οι οποίοι, να μην ξεχνάμε, υπήρξαν κι αυτοί θύματα του Κυπριακού. 

 

Όλα αυτά τα χρόνια, από το 1974 μέχρι σήμερα, εδώ στην Κύπρο αναμετριέται η βαρβαρότητα με τον πολιτισμό, το σκοτάδι με το φως, ο Τούρκος και οι σύμμαχοί του νεοκατακτητές, με τον Έλληνα. 

 

Και είναι τεράστια υποκρισία να αποκαλούν οι Τούρκοι την Κύπρο, την κατεχόμενη Κύπρο, «μικρή πατρίδα», γιαβρού βατάν. 

 

Γιατί δε την είδαν ποτέ για πατρίδα τους.

Γιατί ήταν πάντα βάρβαροι κατακτητές.

Γιατί δε την αγάπησαν ποτέ αυτήν την πατρίδα.

Γιατί όταν οι Έλληνες της Κύπρου έδιναν το αίμα τους για την ελευθερία από τους αποικιοκράτες, εκείνοι συνεργάζονταν μαζί τους, δείχνοντας τον πραγματικό τους εαυτό και κυλιόντουσαν στο βούρκο, με τον κατακτητή.

Κουκουλοφόροι και δωσίλογοι. 

 

Γι’ αυτό δεν αγάπησαν ποτέ την Κύπρο, γι’ αυτό την κατήντησαν όλα αυτά τα χρόνια πλυντήριο βρώμικου χρήματος και ένα απέραντο πορνείο για τη γραφειοκρατία και τη μαφία του βαθέος κράτους της Τουρκίας.

 

Γι’ αυτό δε σεβάστηκαν τα μνημεία μας, τα σπίτια και τις εκκλησιές μας. 

 

Όμως αδέλφια, όπως δεν το βάλαμε κάτω σε πολύ πιο δύσκολες στιγμές της Ιστορίας, έτσι και τώρα πρέπει να παραμείνουμε όρθιοι και να κρατήσουμε όρθια και άσβεστη στις ψυχές μας την ΕΛΠΙΔΑ και τη φλόγα του Ελληνισμού. 

 

Κάθε 20ή Ιουλίου πρέπει να είναι για όλους τους Έλληνες μια νέα αφετηρία, μια πηγή δύναμης για να συνεχίσουμε τον αγώνα.

 

Οι καιροί είναι δύσκολοι.

Ελλάδα και Κύπρος βιώνουμε μια πρωτοφανή κρίση. 

 

Μια κρίση που ίσως να προκλήθηκε για να περάσουν τα σχέδια των δυνάμεων εκείνων που έχουν βλέψεις στα ενεργειακά αποθέματα του Κουρδιστάν, της Μέσης Ανατολής, της Μεσογείου και του Αιγαίου. 

 

Παρότι είμαστε σε δύσκολη θέση και οικονομικά αδύναμοι, εμείς οι Έλληνες παραμένουμε μια ισχυρή πολιτιστική δύναμη στην περιοχή.

 

Μια δύναμη ιστορίας και πολιτισμού. 

 

Και αυτή τη νέα περίοδο, αν ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας ως έθνος σε Κύπρο και Ελλάδα, αν κάνουμε καλές συμμαχίες και αν επωφεληθούμε από τη γεωπολιτική συγκυρία, μπορεί να δούμε σε λίγα χρόνια να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα η περιπόθητη εθνική δικαίωση. 

 

Για να γίνει όμως αυτό, απαιτείται εθνική ενότητα και αγωνιστικό πατριωτικό αίσθημα, σαν αυτό που διακατέχει και το επιδεικνύουν χρόνια τώρα οι νέοι μας των ανεξάρτητων φοιτητικών παρατάξεων και της φοιτητικής παράταξης ΔΡΑΣΙΣ –ΚΕΣ, που με τα υπερήφανα συνθήματά τους, μας κρατούν εμάς του μεγαλύτερους στο δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης. 

 

Κύπρος Ελεύθερη κι Ελληνική.

Καλό αγώνα αδέλφια!

Καλή λευτεριά! 

 

πηγή ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ