Σας ευχαριστούμε πολύ κύριε Σημίτη.

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Τα γεγονότα είναι πολλά. Οι εξελίξεις τρέχουν. Οι ταχύτητες μέσα απ΄ τις οποίες ανατρέπονται τα ισχύοντα, είναι καταιγιστικές. Δεν ξέρω για ποιο απ΄ όλα τα σημαντικά που μας συμβαίνουν να γράψω που να μην έχει ξεπεραστεί αύριο. Ένα μόνο είναι το γεγονός το σίγουρο, το επιβεβαιωμένο, το μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης: Το πόσο «μικρά» έκαναν τα κόμματά «τους» ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς.

Αυτό δεν μπορεί να διαψευστεί. Είναι πλέον αυταπόδεικτο. Οδυνηρό για τους πολιτικά σκεπτόμενους. Αλλά πραγματικό.

Αυτό έχει συμβεί. Το ξέρετε. Δε χρειάζεται να γράψω τίποτε ώστε να σας πείσω. Το έχετε δει να εξελίσσεται μπροστά σας, το έχετε παρακολουθήσει, το έχετε «χωνέψει».

Δεν φταίνε βέβαια αποκλειστικά και ΜΟΝΟ οι δυο αρχηγοί. Φταίνε κι άλλα. Κι άλλοι. Αλλά στην Ελλάδα επιτρέψαμε – για να μην πω «επιβάλλαμε»- στα κόμματα εξουσίας να είναι καθαρά αρχηγικά. Συνεπώς, έτσι όπως πιστώνονται κάθε καλό, οι αρχηγοί χρεώνονται και κάθε κακό.

Στην αρχή, τις ενδείξεις για «κόντυμα» των δυο κομμάτων , το είχαν αποκαλέσει «πλήγμα στο δικομματισμό» οι αναλυτές των δημοσκοπήσεων. Κι αυτό, υπονοώντας ότι οι ψηφοφόροι είχαν αρχίσει να απαξιώνουν τα δυο «μεγάλα» κόμματα, αυτά που είχαν συμμετάσχει στη νομή της εξουσίας 35 χρόνια τώρα και που είχαν επιβάλει στη χώρα την αναγκαστική ψήφο στο ένα ή το άλλο , περιορίζοντας όλα τ΄ άλλα στην κατηγορία του «μικρού» με βάση αρχικά τον ένα ή τον άλλο εκλογικό νόμο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των «2».

Η εφαρμογή των κατά παραγγελία εκλογικών νόμων, διευκόλυνε την εναλλαγή των δυο κομμάτων στην εξουσία, δημιουργώντας στο λαό – με τη «βοήθεια» των κάθε λογής αναλυτών- την ψυχολογία της «χαμένης ψήφου». Την πεποίθηση δηλαδή ότι αν ΔΕΝ ψηφίσεις ένα από τα «2» που έτσι κι αλλιώς θα έπαιρναν την εξουσία, πετάς την ψήφο σου στο σκουπιδοτενεκέ. Αυτή, η δεύτερη κατηγορία πίεσης ήταν ψυχαναγκαστική.

Ήρθε όμως η ώρα και η στιγμή που και ο εκλογικός νόμος και ο ψυχαναγκασμός δεν επαρκούσαν. Τότε επιστρατεύτηκαν τα Μ.Μ.Ε. , οι αναλυτικές δημοσκοπήσεις πρόθεσης ψήφου και παράστασης νίκης, η κινδυνολογία, η «έξωθεν» βοήθεια. Και ο δικομματισμός επεβίωσε.

Μέχρι που δεν μπορούσε να επιβιώσει άλλο. Φρόντισαν γι αυτό οι αλαζόνες, εξυπνάκηδες και κληρονομικώ δικαιώματι άρχοντες με τη συμπεριφορά τους. Αρχικά ο κ. Κώστας Σημίτης και οι συν αυτώ που φρόντισαν να καταστρέψουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες με το Χρηματιστήριο και όλα τα υπόλοιπα των 2 τετραετιών του μετα-Παπανδρεισμού. Φρόντισε και ο Κώστας Καραμανλής που με τη «μεγαλοψυχία» του, απέφυγε να χώσει καμιά δεκαριά στη φυλακή και με το δικό του, προσωπικό ελιτισμό, επέλεξε να μείνει μακριά από το χειρισμό των κάθε λογής «καθημερινών» προβλημάτων του Έλληνα, εμπιστευόμενος του δικούς του «συν αυτώ». Οι οποίοι δεν …πήραν χαμπάρι την επερχόμενη καταστροφή. Και ακολούθησε ο Γιώργος, με τους δικούς του «συν αυτώ» που νομίζοντας ότι είχε προκαταβολικά εξασφαλίσει το δικαίωμα της επιβίωσης, μας διαβεβαίωσε ότι «λεφτά υπάρχουν». Για να καταλάβει την επομένη κι όλας ημέρα ότι του την είχαν… «στημμένη» οι προστάτες του.

Από το 2000 την «είχαμε πατήσει». Το 2011 μας «επέτρεψαν» να το συνειδητοποιήσουμε. Και ο δικομματισμός απέθανε και ετάφη.

Αλλά κι όταν ακόμη , το δεκαπενθήμερο που τέλειωσε, τους δόθηκε η ευκαιρία να του κάνουν μια τεχνητή αναπνοή, κάποιες μαλάξεις, καμιά ένεση αδρεναλίνης μπάς και…σωθεί, οι δυο αρχηγοί, ο Γιώργος κι ο Αντώνης φρόντισαν να κοιτάξουν αδιάφορα προς την κορυφή του Ολύμπου, αναζητώντας το καλύτερο σημείο να στήσουν το θρόνο τους.

Ο ασθενής απέθανε. Και ήταν …διφυής. Λεγόταν ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία. Παπανδρέου και Σαμαράς φρόντισαν να τον κηδέψουν μέσω διαγγελμάτων. Όχι γιατί δεν είχαν δει , δεν είχαν διαβάσει και δεν είχαν αναλύσει τις 10-15 σοβαρές δημοσκοπήσεις του 2010 και 2011 που μιλούσαν για «κατρακύλα» των δυο κομμάτων. Αλλά γιατί δεν είχαν καταφέρει και οι δυο και οι «συν αυτοίς» να διακρίνουν την «Τελευταία Έξοδο». Που δεν λεγόταν «Ρίτα Χέιγουορθ» όπως στη ταινία. Αλλά « Πολιτική Συνεργασία», μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες και προσωπικούς σχεδιασμούς.

Έκαναν τα κόμματά τους πολύ μικρά. «Έβαλαν» όλους τους άλλους μέσα στο παιχνίδι. Και μας έκαναν να γυρίσουμε πίσω, να θυμηθούμε το Σημίτη, τον άνθρωπο που έβαλε το πρώτο λιθαράκι προς την αποδόμηση των καθεστώτων τύπου «Δεσποτάτο της Ηπείρου» ή « του Μωριά» και να τον ευχαριστήσουμε γι αυτή του την προσφορά στο Έθνος.

Τελειώσαμε τώρα; Όχι δα. Υπάρχουν οι επίγονοι. Σ αυτούς ελπίζουμε, σ αυτούς στρεφόμαστε, μέσα στη Νέα Δημοκρατία, μέσα στο ΠΑΣΟΚ και –κυρίως- μέσα στα «λοιπά». Αυτά τα κόμματα δηλαδή που τους πέφτει στις πλάτες το βαρύ καθήκον να κουβαλήσουν όσο «παίρνει» το απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωσή μας: Την Εθνική Ενότητα.