ΙΜΙΑ. Δεκαπέντε χρόνια μετά.

Του καθηγητή Χρίστου Γούδη

Θα καταθέσω σήμερα μερικές αράδες που έγραψα τότε, την σκοτεινή εκείνη νύχτα των Ιμίων, του Ιανουαρίου του 1996, τότε που κάποιοι από τον χώρο του Αθηναϊκού Τύπου τις έκριναν πολύ αιχμηρές για να τις δημοσιεύσουν. Φοβούμαι πως σήμερα ηχούν πολύ ευγενικές...

«Σε κάποια από τις πολυτάραχες στιγμές της ισπανικής ιστορίας ένας Ισπανός ναύαρχος, αν και βρέθηκε σε εμφανώς μειονεκτική θέση μπροστά στη μεγαλύτερη ναυτική ισχύ του αντιπάλου του, προτίμησε να μην αποφύγει την ναυμαχία λέγοντας: “Η Ισπανία μπορεί να ζήσει χωρίς πλοία, δεν μπορεί όμως να ζήσει χωρίς τιμή”. Σε αντίθεση με τον Ισπανό ομόλογό τους οι Έλληνες “ναύαρχοι” φαίνεται να πιστεύουν ότι η Ελλάς μπορεί να ζήσει χωρίς τιμή.

Αυτό απέδειξε η πρόσφατη κρίση με την Τουρκία στα Ίμια, που είχε σαν αποτέλεσμα την αποκάλυψη του μεγέθους της κατάπτωσης και της παρακμής της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα. Μετά από το σοκ της πολύπλευρης ήττας φάνηκε καθαρά, τόσο η ανικανότητα μια μικροπολιτικής ηγεσίας να αποκρύψει ακόμη και την ανικανότητά της, όσο και η ανικανότητα μιας δονκιχωτικής στρατιωτικής ηγεσίας να νιώσει την ταπείνωση στην οποία οδήγησε τις ένοπλες δυνάμεις και τον ελληνικό λαό στο σύνολό του. Και πάνω απ’ όλα μετέτρεψε μιαν ασήμαντη μέχρι χθες βραχονησίδα σε παγόβουνο έτοιμο να βυθίσει το ακυβέρνητο πλοίο που πλανάται στην ταραχώδη θάλασσα του Αιγαίου. Γιατί τα Ίμια είναι παγόβουνο ή ακριβέστερα η κορυφή του παγόβουνου. Η εμφανής άκρη μιας κατάπτωσης βαθύτερης, ευρύτερης και συγκλονιστικότερης. Και του Αιγαίου τα νερά, ένας καθρέφτης για να δει επιτέλους η σύγχρονη Ελλάδα το πρόσωπό της χωρίς αυταπάτες, χωρίς ψιμύθια. Να δει πού την οδήγησε ο μακρόχρονος λαϊκισμός μιας αμοραλιστικής πολιτικής ηγεσίας που τους τελευταίους έκανε πρώτους και τους πρώτους έσχατους. Όχι μέσα από μια χριστιανική ηθική ανθρώπινης μικρότητας μπροστά στο ιερό, αλλά μέσα από μία συμπλεγματική συμπεριφορά ισοπέδωσης θεσμών, αξιών, και ιεραρχιών. Και όταν ήρθε η ώρα της κρίσεως, οι έσχατοι που είχαν βρεθεί πρώτοι έδειξαν το πραγματικό τους μέγεθος και ξαναέγιναν έσχατοι. Και μαζί τους στο δικό τους βυθό συμπαρέσυραν την ψευδαίσθηση της ελληνικής υπερηφάνειας.

Και τώρα ποιός θα διαχειρισθεί την κρίση; Τί πρέπει να γίνει; Γιατί αυτό το σύστημα που μέσα στα τελευταία χρόνια δομήθηκε, αναδομήθηκε, ετεροχρονίσθηκε, δωροδοκήθηκε, διασωληνώθηκε και γαλουχήθηκε με αερολογίες, ταχυδακτυλουργίες και βυθιότητες, καλείται να αντιμετωπίσει μιαν ανελέητη εξωτερική πίεση. Οι βάρβαροι κτυπούν ή μάλλον κλωτσούν την πόρτα μας. Και όταν ανυποψίαστοι οι “ταγοί” βγαίνουν στο “παράθυρο” δέχονται ηχηρά ραπίσματα που επί του παρόντος τουλάχιστον, μας τα εμφανίζουν σαν μέρος του αθώου – αν και αγροίκου – αγελαίου παιχνιδιού του “μπιζ”. Και μας προτείνουν και λύσεις. Ήδη διπλωματικοί κονδυλοφόροι, αντάξιοι απόγονοι της φαναριώτικης ψυχοσύνθεσης, άρχισαν να αρθρογραφούν. Και ψύχραιμοι “καθώς πρέπει” πολιτικοί μάς νουθετούν. Και τί μας λένε πίσω από τα φραστικά κορδελάκια τους; Να αναχθεί ο ραγιαδισμός σε επίσημη πολιτική γραμμή της χώρας και να παραχωρηθούν ανταλλάγματα για να εξευμενιστούν οι Τούρκοι. Μην τρομάζετε συνέλληνες. Συγκυριαρχία στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στη Θράκη θα φέρει την ειρήνη, τον τουρισμό, την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων του πετρελαίου, την ευημερία σε μας και στους γείτονες. Μην ακούτε τις σειρήνες των πολεμοκάπηλων, των πατριδοκάπηλων και των θερμοκέφαλων. Πόλεμος σημαίνει αίμα, χρήμα, θυσίες, αξίες, ηθικό, ψυχή. Σημαίνει ανάταξη δυνάμεων, ανάληψη της εξουσίας από τους ικανούς, τους πρώτους, κράτος δικαίου, ιεραρχίες, αξιοκρατική παιδεία, ανθηρή οικονομία, προσπάθεια, κόπους, ιδρώτα. Για τέτοια είμαστε τώρα; Για μερικούς βράχους θέλετε να δείτε τα παιδιά σας τυλιγμένα σε πανιά, αυτά τα μπλε και άσπρα, σημαίες ή δεν ξέρω τι άλλο; Τί είναι οι βραχονησίδες; Έρμα είναι, πετάξτε τα για ν’ ανέβει ψηλά το αερόστατο που λέγεται Ελλάς.

Έχουν δίκαιο; Εκφράζουν άραγε την πλειοψηφία των σημερινών Ελλήνων; Θα πορευτούμε λοιπόν στο μέλλον “χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ” και “χωρίς τιμή”. Ίσως, για να μην πω “φοβούμαι πως ναι”. Θα πρέπει όμως να μετρηθούμε. Έτσι μας λένε πως είναι οι Δημοκρατίες. Θα πρέπει να ψηφίσουμε και η μειοψηφία να υπακούσει στις επιταγές της πλειοψηφίας. Αν είμαστε μειοψηφία θα το κάνουμε. Ας μας δώσουν λοιπόν την πολυτέλεια ενός Δημοψηφίσματος μέσα στις τόσες και τόσες εκλογές που τόσο άφθονα έχουν σφραγίσει τη ζωή μας σε καθημερινή σχεδόν βάση. Ψηφίζουμε συνέχεια και για όλα. Ας ψηφίσουμε και γι’ αυτό το έστω “ασήμαντο” θέμα. Γιατί υπάρχει και η άλλη λύση: Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, στα τρωκτικά, στις μαϊμούδες, στους σαλίγκαρους και σε όλους τους τραβεστί-τιτουλάριους που έχουν μετατρέψει τους νόμους σε διαπλεκόμενους υπονόμους, και αυτό που κάποτε λέγαμε Ελλάδα σε κήπο αναρριχητικών φυτών. Φωτιά και τσεκούρι στον Τούρκο και σε κάθε Τούρκο που μιλά ελληνικά και δηλώνει Έλληνας. Και ό,τι γίνει, και όπως έρθει, και ό,τι μείνει. Ό,τι κι αν γίνει, κι ό,τι κι αν μείνει θα’ χει τουλάχιστον τιμή και θα πορεύεται με το κεφάλι ψηλά. Κι όταν το κεφάλι μείνει ψηλά, θα μείνουν πολλά και θα γίνουν πολλά. Και δεν θα ντρέπεται κανείς που γεννιέται Έλληνας».

Αυτά έγραφα τότε τις μέρες της κρίσης των Ιμίων, κάτω από την φόρτιση των γεγονότων. Δεκαπέντε χρόνια μετά η Ελλάδα παραμένει ένα φρούριο πολιορκημένο που μέσα του αλωνίζει ελεύθερος ο εχθρός. Τα ερωτήματα, οι απορίες, η απογοήτευση για τον ρόλο που συνεχίζουν να διαδραματίζουν (ή μήπως να διακωμωδούν;) οι ταγοί μας συνεχίζουν να πλανώνται. Ποιός ή ποιοί σχεδιάζουν, τί και γιατί και πότε; Ποιός ή ποιοί στοχεύουν στον επηρεασμό του τρόπου με τον οποίο προσλαμβάνουμε την πατρίδα μας, και πώς και με ποιούς μεθοδεύουν τον εθνομηδενισμό μας; Σε αυτή την σκοτεινή υπόθεση ενός υφέρποντος αφελληνισμού ποιοί είναι οι πράκτορες και ποιοί οι κρετίνοι; Ποιοί είναι αυτοί που διαμορφώνουν καταστάσεις τέτοιες, ώστε την ώρα της κρίσεως να μας αναγκάζουν να ψελλίζουμε ότι «η Κύπρος είναι μακριά» αντί να βλέπουμε ότι «η Κωνσταντινούπολη είναι κοντά»;

Το πόσο κοντά είναι η Κωνσταντινούπολη, μας το υπενθυμίζει κατά ένα περίεργο τρόπο, η κατάληξη της κρίσεως των Ιμίων. Τρεις Έλληνες αξιωματικοί, πιστοί στο καθήκον τους, έσωσαν την τιμή των όπλων χάνοντας τη ζωή τους από την πτώση του ελικοπτέρου τους, κατά την διάρκεια της αναγνωριστικής πτήσεως αυτοκτονίας πάνω από την νησίδα στην οποία είχαν αποβιβασθεί δεκατρείς Τούρκοι κομάντος (η λεγόμενη «Ομάδα Καρντάκ»). Τι συνέβη όμως στη συνέχεια με αυτούς, που τόλμησαν να πατήσουν, έστω και πρόσκαιρα, το ελληνικό έδαφος; Δέκα από αυτούς σκοτώθηκαν, όταν μετά από λίγες μέρες ανατινάχθηκε εν πτήσει το ελικόπτερό τους κατά την διάρκεια άσκησης στον κόλπο της Μαρμαρίδας, ενώ λίγο αργότερα δύο εκ των επιζώντων έχασαν τη ζωή τους σε ισάριθμα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Τέλος, ο τελευταίος επιζών, ο αρχηγός τους, ένας ικανός Τούρκος αξιωματικός των Καταδρομών, που αποσπάσθηκε στην Γεωργία ως προσωπικό του ΟΗΕ, αμέσως μετά την επιστροφή του στην Τουρκία το 2003, δολοφονήθηκε από τρείς άγνωστους νεαρούς που του επετέθησαν με μαχαίρια στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης…

Ο Θεός της Ελλάδος με την θεοδικία του ή η εφαρμογή της παρότρυνσης των αρχαίων προγονικών θεών μας, «συν Αθηνά και χείρα κίνει»; Εσείς να δώσετε την απάντηση. Και να μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι Τούρκοι γνωρίζουν πολύ καλά πως σε ένα πόλεμο μαζί μας, ριψοκινδυνεύουν να χάσουν την Κωνσταντινούπολη. Το γνωρίζουν και το φοβούνται. Και ορθώς φοβούνται. Η διάβαση του Έβρου (και η ανάκτηση της Ανατολικής Θράκης) θα πρέπει να είναι ο κύριος στρατηγικός στόχος της εθνικής μας προσπάθειας, αν και όταν η ρήξη με την Τουρκία καταστεί αναπόφευκτη. Και σ΄ όποιον πει: «ου διαβατός» η απάντηση είναι μία και μοναδική, την έδωσε ο Αλέξανδρος στον Γρανικό: «διαβατέος». Από την Κωνσταντινούπολη περνά η ελευθερία της Κύπρου και η ελληνικότητα του Αιγαίου.

Ας μην αυταπατώμεθα. Η ρευστότητα ένθεν κακείθεν των συνόρων μας είναι τέτοιας έκτασης και το θράσος των βαρβάρων τόσο μεγάλο, που μια πολεμική εμπλοκή της χώρας μας στο ορατό μέλλον δεν θα πρέπει να αποκλείεται. Οι επαιτείες και οι παρακλήσεις στην Εσπερία και την αμερικανική (άγρια) Δύση δεν διασφαλίζουν την εθνική μας ακεραιότητα.

Οι Έλληνες έχουν σήμερα ανάγκη να νιώσουν περήφανοι. Στοιχειώδες χρέος των ηγετών τους είναι να αισθανθούν τον παλμό του έθνους και αντί να προσπαθούν να τον κατασβέσουν, να σκεφτούν πως υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία που τα έθνη οφείλουν να είναι προετοιμασμένα – ηθικά, ψυχολογικά και υλικά – για να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα.

Χρίστος Γούδης

Ινστιτούτο Εθνικών και Κοινωνικών Μελετών

«Ίων Δραγούμης»