Ο Λοχαγός (ΠΖ) Μιλτιάδης Τοκατλίδης (φωτό 1) έμεινε στην ιστορία για την άρνησή του να μετατραπεί σε “ξενοδόχο” μεταναστών, επιμένοντας πως κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν ανήκει στα στρατιωτικά του καθήκοντα, αλλά αντιβαίνει και στον όρκο που έδωσε.
Για τη στάση του αυτή βρέθηκε αντιμέτωπος με διαδοχικές δίκες, εφέσεις πάνω σε αθωώσεις και μια αδιάκοπη πίεση από το ίδιο το κράτος και την ιεραρχία του. Ο λόγος ήταν απλός το παράδειγμά του θα μπορούσε να σταθεί επικίνδυνο, ανοίγοντας τον δρόμο και σε άλλους στρατιωτικούς να αμφισβητήσουν τον ρόλο του Στρατού στη “φιλοξενία” αλλοδαπών.
Στον ίδιο δρόμο βρέθηκε και ο Αρχιλοχίας (ΥΠ) Ευάγγελος Φώτης (φωτό 2), ο οποίος αρνήθηκε τον λεγόμενο “ανθρωπιστικό ρόλο του Στρατού σε καιρό ειρήνης”. Με απλά λόγια, αρνήθηκε να δεχθεί πως η αποστολή του είναι να εκτελεί χρέη βοηθού συντονιστή σε δομή φιλοξενίας στο Δερβένι. Για τον ίδιο, το καθήκον του ήταν σαφές άμυνα της Πατρίδας και όχι διαχείριση του μεταναστευτικού.
Αντίστοιχα, ο Σμήναρχος (Ι) Ιωάννης Κυρίου (φωτό 3), Διοικητής της 114 ΠΜ, προτίμησε την παραίτηση. Όταν είδε τη μονάδα του να μένει ακρωτηριασμένη λόγω αδιαφορίας για τη συντήρηση των αεροσκαφών και ταυτόχρονα να εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά στη διαχείριση του μεταναστευτικού, σήκωσε το βάρος της ευθύνης.
Διαπιστώνοντας πως κονδύλια της Εθνικής Άμυνας διοχετεύονταν στη φιλοξενία μεταναστών αντί στην ισχύ του Στρατεύματος, και αφού εξάντλησε όλα τα περιθώρια εντός της υπηρεσίας, προτίμησε να φύγει με το κεφάλι ψηλά δηλώνοντας παραίτηση.
Τρεις Έλληνες αξιωματικοί, τρεις διαφορετικές πορείες, ένας κοινός παρονομαστής αρνήθηκαν να προδώσουν τον όρκο τους και προτίμησαν την αξιοπρέπεια από την υποταγή. Το τίμημα; Η φθορά, οι διώξεις, η εξόντωση.
Κι εδώ αρχίζει το διαχρονικό δράμα αυτού του τόπου. Η Ελλάδα, αντί να στηρίζει εκείνους που τιμούν τη στολή, τους αφήνει έρμαια. Αντί να αναγνωρίζει το σθένος, το τιμωρεί. Αντί να χτίζει πάνω στους καλύτερους, τους θυσιάζει. Σαν τον Κρόνο που καταβρόχθιζε τα παιδιά του για να διατηρήσει την εξουσία του, έτσι κι αυτή η χώρα συχνά καταστρέφει όσους θα μπορούσαν να τη σηκώσουν ψηλότερα. Το μοτίβο είναι γνωστό επαναλαμβάνεται ασταμάτητα όσοι αξίζουν είτε καταλήγουν στο περιθώριο είτε αναγκάζονται να φύγουν από την ίδια την πατρίδα τους που με τόσο κόπο και περηφάνια τίμησαν.
Όμως, σε πείσμα της λήθης και της φθοράς, μένει κάτι αθάνατο η αξιοπρέπεια. Γιατί στο τέλος, εκείνοι που αντιστάθηκαν και αρνήθηκαν να συμβιβαστούν, είναι αυτοί που χαράζουν τον δρόμο της μνήμης. Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν τον όρκο και όχι την καρέκλα, τόσο υπάρχει ελπίδα!
Λοχαγός (ΠΖ) Μιλτιάδης Τοκατλίδης.
Αρχιλοχίας (ΥΠ) Ευάγγελος Φώτης.
Σμήναρχος (Ι) Ιωάννης Κυρίου.
Πηγή: Αντίβαρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.