Πρόσφατα επισκέφθηκα το μουσείο αλατιού στο Μεσολόγγι, που είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός αλατιού στην Ελλάδα μια και στην περιοχή φιλοξενείται η μεγαλύτερη αλυκή της Ελλάδας, ένα συγκρότημα που αποτελείται από δύο μονάδες: την κρατική, με έκταση 12.000 στρέμματα, και τη δημοτική, που καλύπτει επιπλέον 2.000 στρέμματα. Είναι αξιοσημείωτο ότι η δημοτική αλυκή είναι η μοναδική στη χώρα που δεν ανήκει στο κράτος, αποτελώντας σημαντικό πόρο για την τοπική αυτοδιοίκηση. Μαζί, αυτές οι δύο μονάδες παράγουν το 60% της εθνικής παραγωγής αλατιού, με την ετήσια δυναμικότητα να ξεπερνά τους 120.000 τόνους, το οποίο όμως όπως μας είπε το άτομο που μας ξενάγησε, δεν καλύπτει την ζήτηση στην χώρα μας και το υπόλοιπο 40% εισάγεται από Τουρκία και αλλού.
Οι αλυκές του Μεσολογγίου, είναι κάτι περισσότερο από ένας απλός χώρος παραγωγής αλατιού. Πρόκειται για έναν ζωντανό μνημείο που μαρτυρά πώς η ανθρώπινη επινοητικότητα μπορεί να συνυπάρχει αρμονικά με τη φύση, δημιουργώντας όχι μόνο έναν πολύτιμο οικονομικό πόρο, αλλά και ένα μοναδικό οικοσύστημα απαράμιλλης ομορφιάς. Οι αλυκές μας υπενθυμίζουν πως ορισμένες παραδόσεις αξίζει να διατηρηθούν ζωντανές, όχι μόνο για την πρακτική τους αξία, αλλά και για την ομορφιά που προσφέρουν στον κόσμο μας.
Δυστυχώς όμως μια χώρα που τα τρία τέταρτα της είναι μέσα στην θάλασσα δεν μπορεί να καλύψει την ζήτηση της με εγχώριο αλάτι, αλήθεια γιατί; Ο λόγος απλούστατος γιατί όσοι κυβέρνησαν μέχρι τώρα φρόντισαν είτε να κλείσουν, είτε να απαξιώσουν τις αλυκές μένοντας ανοιχτές σήμερα οι εξής:
• Αιτωλοακαρνανία, δυο στο Μεσολόγγι, μια κρατική και μια δημοτική.
• Λέσβος δύο, στην Καλλονή και στην Σκάλα Πολιχνίτου.
• Κίτρος Πιερίας
• Αγγελοχώρι Θεσσαλονίκης στο Μεγάλο Έμβολο.
• Μέση Κομοτηνής
• Νέα Κεσσάνη Ξάνθης
Η δυναμικότητά τους ανέρχεται στους 260.000 τόνους, με την μισή δυναμικότητα (130.000 τόνους) να προέρχεται από τις αλυκές Μεσολογγίου. Η συνολική ετήσια παραγωγή κυμαίνεται από 120.000 έως 200.000 τόνους.
Οι κυριότερες από τις κλειστές αλυκές ήταν στην Ανάβυσσο Αττικής με παραγωγή κατά μέσο όρο 10.000 τόνους αλάτι ετησίως συμμετέχοντας στην συνολική παραγωγή της χώρας και τις οποίες έκλεισαν το 1969, στη Λευκάδα (κλειστές από το 1948 οι παλιές και το 1990 οι νέες), στη Μήλο, στη Ζάκυνθο και σε πολλές ακόμα περιοχές της Ελλάδας. Συνολικά 25 αλυκές έχουν κλείσει στερώντας το λευκό θησαυρό τους.
Μια παροιμία λέει: «ο νοικοκύρης είναι το αλάτι του σπιτιού», πως στην ευχή να πάει μπροστά αυτός ο τόπος όταν χάνεται αδίκως συνάλλαγμα για να αγοράζεται ένα προϊόν που ναι μεν το διαθέτουμε σε αφθονία, και οι νοικοκύρηδες του δεν φροντίζουν να το παράγουν, και πως μπορεί ο Έλληνας πολίτης να εμπιστευθεί όσους του τάζουν «λαγούς με πετραχήλια» όταν δεν κάνουν το αυτονόητο, να ζωντανέψουν τις αλυκές για να μην εισάγουμε αλάτι και μάλιστα από μια χώρα όπως η Τουρκία που ανοιχτά μας απειλεί με πόλεμο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.