.jpg)
Στην όμορφη πατρίδα μας τείνουμε να ερμηνεύσουμε την Ρωσσική υποστήριξη προς την Τουρκία όπως σχεδόν τα πάντα: Συναισθηματικά. Οι δυτικόστροφοι εξοργίζονται, οι πιό “οπαδοποιημένοι” την θεωρούν προδοσία, οι νοσταλγοί της Σοβιετικής Ένωσης και άλλων… χαριτωμένων προσανατολισμών σχολιαστές προσπαθούν να την δικαιολογήσουν. Παρότι είναι ξεκάθαρο πως η γεωπολιτική δεν λειτουργεί με συναισθηματικούς όρους, η σχέση Ρωσσίας–Τουρκίας (που προφανώς αντανακλά και σε εμάς) τροφοδοτεί αδιαλείπτως τις εγχώριες ανταλλαγές… επιχειρημάτων. Ακολουθεί μία πιό ιστορική οπτική, μπας και βγάλουμε κάποιο σοβαρό συμπέρασμα για την Ρωσσική συμπεριφορά:
Το ότι η Ρωσσία ήταν πάντα φιλότουρκη και ανθελληνική είναι μύθος: Ρωσσία και Οθωμανική Αυτοκρατορία πολέμησαν μεταξύ τους τουλάχιστον 12 φορές μεταξύ 17ου και 19ου αιώνα. Αυτές οι αναμετρήσεις είχαν ως βασικό αντικείμενο τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, των Βαλκανίων, του Καυκάσου και — κυρίως — των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων. Η Ρωσσία επεδίωκε να ελέγξει την θαλάσσια έξοδό της προς την Μεσόγειο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία εννοούσε να διατηρήσει τον δικό της αποκλειστικό έλεγχο αυτής της εξόδου.
Από τους πιο σημαντικούς Ρωσσο – Τουρκικούς πολέμους:
Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1768–1774
Ο πόλεμος του 1828–1829 (που βοήθησε στην ανεξαρτησία της Ελλάδος)
Ο πόλεμος του 1877–1878
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917), Σοβιετική Ένωση και Οθωμανική Αυτοκρατορία (και λίγο αργότερα η κεμαλική Τουρκία) βρήκαν “κοινό έδαφος” στην ανάγκη τους να ανασχέσουν τους Συμμάχους – στους οποίους είχαν μόλις προστεθεί οι ΗΠΑ. Ένα από τα αποτελέσματα αυτού του “κοινού εδάφους” ήταν η παροχή από πλευράς Σοβιετικής Ένωσης στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας στον Κεμάλ Ατατούρκ κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, μια επιλογή που είχε καταστροφικές συνέπειες για τον Ελληνισμό (ειρήσθω εν παρόδω, η Γερμανία διευκόλυνε τους Μπολσεβίκους με κάθε δυνατό μέσο το 1917 και υπήρξε “διακριτικά φιλότουρκη” κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής – αυτή είναι μία παράμετρος που αντανακλά εώς σήμερα και αξίζει ξεχωριστό άρθρο).
Η Τουρκία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ το 1952, καθώς η Σοβιετική Ένωση απειλούσε ουσιαστικά με εισβολή για τον έλεγχο των στενών Βοσπόρου/Δαρδανελίων και οι σχέσεις μεταξύ τους, νομοτελειακά, ψυχράνθηκαν περαιτέρω. Ωστόσο, παρέμεινε ένας κρίσιμος γεωπολιτικός κόμβος με τεράστια γεωγραφική επιρροή σε περιοχές άμεσου Σοβιετικού ενδιαφέροντος και με διακριτή εθνική στρατηγική. Αντίστοιχη υπήρξε η προσέγγισή της από πλευράς Σοβιετικής ηγεσίας. Αντίθετα, η Ελλάδα, ως πιστό και απολύτως προβλέψιμο μέλος του δυτικού μπλοκ, δεν απετέλεσε, φυσικά, ξεχωριστή προτεραιότητα για τη σοβιετική πολιτική, παρά την δική της στρατηγική γεωγραφική θέση: Οι βασικοί “συνομιλητές” της Σοβιετικής Ένωσης δεν θα μπορούσαν να είναι κράτη εθελόδουλα αλλά τα αφεντικά τους.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, η Ρωσσία αντιμετώπισε την σταδιακή ένταξη στο ΝΑΤΟ των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών στα δυτικά της. Παράλληλα, η Τουρκία ξεκίνησε -και συνεχίζει- να επιδιώκει ευρύτερη στρατηγική αυτονομία. Υπό αυτή την οπτική, η Ρωσσία είναι υποχρεωμένη να την προσεγγίσει όχι ως «ιστορική φίλη», αλλά ως στρατηγικό εταίρο με κοινό στόχο την εξισορρόπηση της “Δύσης” και των ηγεμονικών κρατών της Μέσης Ανατολής, σε μία ιστορική φάση που η Αμερικανική επιρροή στην περιοχή φθίνει, προς όφελος, κυρίως, της Κινεζικής.
Ο αγωγός φυσικού αερίου TurkStream, η μονάδα παραγωγής πυρηνικής ενέργειας στο Akkuyu, η πώληση των αντιαεροπορικών/αντιβαλιστικών συστημάτων S-400, ο στρατηγικός συντονισμός στο χάος της Συρίας υπό την τουρκική ηγεσία, η “ανοχή” εκ μέρους Ρωσσίας της τουρκικής επεμβατικότητας σε Αρμενία, Λιβύη, Σουδάν, Ιράκ κλπ. είναι ενδεικτικές γεωπολιτικές παραχωρήσεις προς την Τουρκία, οι περισσότερες εις βάρος τρίτων χωρών. Είναι επίσης άκρως ενδεικτικές της πραγματικής Ρωσσικής γεωπολιτικής ισχύος: Σε περισσότερο “διπολικές” καταστάσεις, η Τουρκία δεν θα τολμούσε να αποπειραθεί τόσο ευρεία επέκταση σε κρίσιμες γεωστρατηγικά περιοχές, ούτε καν υπό την στρατηγική “ομπρέλα” των ΗΠΑ. Η εξόντωση του καθεστώτος Άσαντ χωρίς ούτε μία φραστική διαμαρτυρία από πλευράς Ρωσσίας αποκαλύπτει πολλά.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι αναπόφευκτο να έχει αποκρυσταλλωθεί η στάση της Ρωσσίας στο Κυπριακό: Ενώ, εώς πρόσφατα, η Ρωσσία πότε στήριζε διακριτικά την Κυπριακή Δημοκρατία και πότε “σφύριζε αδιάφορα”, τα τελευταία χρόνια ουσιαστικά υποστηρίζει ανοιχτά την τουρκική εισβολή, κατοχή και εθνοκάθαρση εις βάρος των Ελλήνων της Κύπρου. Δηλώσεις όπως οι πρόσφατες της Μαρίας Ζαχάροβα, που αναφέρονται στο πραξικόπημα του 1974 αλλά όχι στα τουρκικά μαζικά εγκλήματα που ακολούθησαν, είναι γεωπολιτικά λογικές και, επιπλέον, είναι συντονισμένες με τα Ρωσσικά επιχειρήματα στο ζήτημα της εισβολής της στην Ουκρανία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ρωσσία «συμφωνεί» με την Τουρκία. Σημαίνει ότι δεν θέλει να διαταράξει μια στρατηγική σχέση που αυτή την εποχή της είναι πολύτιμη. Χρειάζεται την Τουρκία για να έχει απρόσκοπτη πρόσβαση στη Μεσόγειο, να κρατήσει χαμηλό το κόστος διατήρησης της βάσης της στην Λαττάκεια της Συρίας, να διατηρήσει τους διαύλους επικοινωνίας της με την Ευρώπη (όπου η Ελλάδα είναι απλώς ασήμαντη και, φραστικά, πιό αντιρωσσική από τις ίδιες τις ΗΠΑ) και να εξισορροπήσει την Αμερικανική επιρροή όπου αυτό συμφέρει και την Τουρκία.
Η Ρωσσία δεν είναι «φίλη» ή «εχθρός» της Ελλάδας, δεν είναι “ομόδοξη” σωτήρας ή προδότης. Είναι μια ισχυρή πυρηνική δύναμη, πολύ “στριμωγμένη” πρόσφατα, που λειτουργεί αποκλειστικά με βάση τα γεωπολιτικά της συμφέροντά. Γι αυτήν, η Τουρκία σε σχέση με την Ελλάδα είναι, απλά, πολύ πιο σημαντική: ούτε την «προτιμάει », ούτε την “αγαπάει”. Αν, από την πλευρά του, το ελληνικό κράτος σκόπευε σοβαρά να προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα, θα όφειλε κατ’ αρχήν να κατανοήσει τα αυτονόητα και να κινηθεί με στρατηγική ψυχραιμία και όχι με συναισθηματικές ανοησίες – ούτε ασφαλώς με φραστικές κηρύξεις πολέμου στην Ρωσσία. Σε μία πιό σοβαρή Ελλάδα, οι γεραπετρίτιδες και οι λαφαζάνηδες (για να μην ξεχνιόμαστε), εντεταλμένοι ασήμαντων πρωθυπουργίσκων και πρωταθλητές στις υποκλίσεις, δεν θα είχαν καμία θέση και οι οπαδοποιημένοι “σχολιαστές” θα ήταν απλώς γραφικοί, αντί για κυρίαρχοι στην καθεστωτική αρθρογραφία.
Ενδεικτικές Πηγές:
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
H φωτογραφία του Πούτιν και της Ζαχάροβα είναι από το Wikimedia Commons
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.