Γράφει ο Γρηγόρης Κεντητός
Το 1897, ένας ζωγράφος με καταγωγή από τη Δαλματία, ο Ρομπέρτο Φερρούτσι, μετακομίζει στο χωριό Λουβιλιάνo της Ιταλίας. Εκεί γνωρίζει ένα 11χρονο κορίτσι, την Αντζελίνα Τσιαν, δεύτερη από δεκαπέντε αδέρφια. Την παρατηρεί καθώς κρατά στα χέρια της τον μωρό αδερφό της, τον μικρό Τζοβάνι, και καθηλώνεται από το πρόσωπό της. Αποφασίζει να τη ζωγραφίσει, όχι ως μοντέλο, αλλά ως σύμβολο.
Ο πίνακας που δημιουργεί, χωρίς κανένα θρησκευτικό πρόσημο, είναι μια απλή σκηνή μητρότητας: ένα μικρό κορίτσι που αγκαλιάζει προστατευτικά ένα βρέφος. Κι όμως, όταν ο Φερρούτσι τον παρουσιάζει στην 2η Μπιενάλε της Βενετίας, το έργο αποσπά τα βλέμματα, αποσπά βραβείο, και αποκτά νέο όνομα: “Η Μαντονίνα”. Ο κόσμος βλέπει στο πρόσωπο της Αντζελίνα την Παναγία.
Ο πίνακας πωλείται σε έναν πλούσιο πάτρωνα, τον Τζον Λείσμαν, για 30.000 λιρέτες – τεράστιο ποσό για την εποχή. Έπειτα καταλήγει στα αδέρφια Αλινάρι, που εξασφαλίζουν το δικαίωμα αναπαραγωγής του. Από εκεί ξεκινά ο πολλαπλασιασμός: κάρτες, εικονίσματα, εκτυπώσεις, εικόνες σε σπίτια και εκκλησίες. Μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, σχεδόν κάθε σπίτι στην Ιταλία και στην Αμερική είχε ένα αντίγραφο του πίνακα. Το πρωτότυπο εξαφανίζεται – άλλοι λένε πως είναι σε ιδιωτική συλλογή, άλλοι πως χάθηκε κατά τη μεταφορά του στον Ατλαντικό.
Η Αντζελίνα μεγαλώνει και μετακομίζει στη Βενετία, όπου παντρεύεται τον Αντόνιο Μπόβο. Το 1906 μεταναστεύουν στην Αμερική και εγκαθίστανται στην Καλιφόρνια. Αποκτούν 10 παιδιά. Όμως το 1929 ο Αντόνιο πεθαίνει ξαφνικά στα 42 του, και η οικογένεια βυθίζεται στη φτώχεια. Η Αντζελίνα δεν αντέχει την απώλεια και τον αγώνα για επιβίωση. Εισάγεται σε ψυχιατρική κλινική, όπου θα παραμείνει για όλη την υπόλοιπη ζωή της. Ποτέ δεν αποκάλυψε ποια ήταν. Ούτε στα παιδιά της. Ούτε σε κανέναν.
Η κόρη της, η Μαίρη, μόλις οκτώ χρονών τότε, μπαίνει σε ορφανοτροφείο. Μεγαλώνοντας, αφιερώνεται στη θρησκεία και γίνεται μοναχή. Παίρνει το όνομα Αδελφή Άντζελα Μαρία. Όλη της τη ζωή φορά στο λαιμό της ένα εικονίδιο της “Μαντονίνας”. Το πρόσωπο της Παναγίας την καθοδηγεί σε κάθε της βήμα, χωρίς να ξέρει ποιον κοιτάζει.
Το 1984 ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Ιταλία, για να βρει συγγενείς που δεν έχει γνωρίσει ποτέ. Στη Βενετία, συναντά δύο υπέργηρες θείες της – αδερφές της Αντζελίνας. Και τότε συμβαίνει το απίστευτο: κοιτάζουν το μενταγιόν στο λαιμό της και της λένε: «Ξέρεις ποια είναι αυτή; Αυτή είναι η μητέρα σου».
Η εικόνα που είχε προσκυνήσει μια ζωή, ήταν το παιδικό πορτρέτο της ίδιας της μάνας της. Της γυναίκας που όλος ο κόσμος πίστευε ότι είναι η Παναγία. Και που η ίδια πέθανε χωρίς ποτέ να πει σε κανέναν την αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.