Ασχήμιες – Βαρβαρότητες – Παραμορφώσεις

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

 

Ι. ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΟΙΝΙΚΟ ΠΡΟΒΟΛΕΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΥ ΚΑΚΟΥ

 

Μέχρι σήμερα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός εστίαζε αποκλειστικά στο τι έκανε η «από δω πλευρά» μέσα στην Αντεθνική Τερατοθήκη.

 

Μας πλημμύρισε με απροκάλυπτα ψέματα περί «εισβολής» του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου στον τόπο του αντιχριστιανικού εγκλήματος και «βανδαλισμού» των βλάσφημων πινάκων, επιχειρώντας να θολώσει την ζοφερή αλήθεια, δηλ. ότι στους πίνακες αυτούς απεικονίζονταν παραμορφωμένα, ανάποδα ή χλευαστικά τα Θεία πρόσωπα της Παναγίας, του Χριστού, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Χριστοφόρου.

 

Ας στρέψουμε, λοιπόν, τον προβολέα μας στην πηγή του εωσφορικού κακού, που οι φρενοβλαβοποιητές της Αντεθνικής Τερατοθήκης και τα τσιράκια τους προσπάθησαν να εμφανίσουν ως προϊόν δήθεν συνταγματικά προστατευόμενης Τέχνης:

 

Στο έργο με τίτλο «Εικόνισμα 1ο», απεικονίζεται παραμορφωμένο το πρόσωπο του Αγίου Γεωργίου, προστάτη του ελληνικού Πεζικού και Στρατού, με κέρατα στο κεφάλι, ο οποίος καρφώνει το κοντάρι του σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο και όχι σε δράκο, ενώ μορφή δράκου έχει το άλογό του. Επομένως, η απεικόνιση του καλλιτέχνη είναι προδήλως ανάποδη προς την ορθόδοξη απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου.

 

Στο έργο με τίτλο «Εικόνισμα 16» απεικονίζεται παραμορφωμένο και τρομαγμένο το πρόσωπο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (το στόμα του απεικονίζεται ξεδοντιασμένο), ενώ στην πλάτη του εκφύεται ουρά δράκου.

 

Στο έργο με τίτλο «Εικόνισμα 17» απεικονίζονται παραμορφωμένη η Παναγία να κρατά το επίσης παραμορφωμένο Θείο Βρέφος. Ειδικότερα, η μεν Παναγία απεικονίζεται ασπρόμαυρη με παραμορφωμένα τα μάτια και τα χείλη της, ενώ στο αριστερό της χέρι απεικονίζεται ένας σκελετός. Το δε Θείο Βρέφος απεικονίζεται τερατόμορφο, με ένα μάτι και ένα κέρατο στο κεφάλι.

 

Στο τέταρτο έργο, το οποίο δεν φέρει τίτλο, απεικονίζεται ο Άγιος Χριστοφόρος. Και ναι μεν η απεικόνισή του ως κυνόμορφου συναντάται και εντός ορθόδοξων ιερών ναών1, πλην όμως στο συγκεκριμένο έργο ο Άγιος απεικονίζεται να κρατά ένα πινέλο το οποίο επιχειρεί να αλείψει με μπογιά. Επίσης μέσα στην τσέπη του έχει σπάτουλα, πιρούνι και δύο σωληνάρια, ένα εκ των οποίων γράφει cobalt, ήτοι κοβάλτιο.

 

ΙΙ. ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΡΙΤΟΥΣ

 

Το κοινό μήνυμα που εκπέμπεται προς τους τρίτους μέσω της έκθεσης των φρικαλέων αυτών ψευδοκαλλιτεχνημάτων εντός του χώρου της Εθνικής Πινακοθήκης δεν είναι απλώς η άρνηση της θεϊκής, πανσέπτου και αγίας υποστάσεως των εικονιζομένων προσώπων, αλλά, πολύ περισσότερο, η κατασπιλωτική μετάπτωσή τους σε μια υπόσταση με εκ διαμέτρου αντίθετη ιδιότητα, ήτοι την διαβολική. 

 

Σε ό,τι αφορά, ειδικότερα, τον κυνόμορφο Άγιο Χριστοφόρο, τούτος γελοιοποιείται, αφού απεικονίζεται ως ζωγράφος· ίσως, ο εμπνευστής αυτής της ασεβούς απεικόνισης, που φέρει το ίδιο όνομα με τον συγκεκριμένο Άγιο, θέλησε να αυτοαγιοποιηθεί!

 

Ως εκ τούτου, το επιχείρημα που σκαρφίστηκε η «από κει πλευρά», δηλ. ότι o διαβόητος «χαράκτης» δεν διαστρέβλωσε μια εικόνα της εκκλησίας, αλλά έφτιαξε εξ υπαρχής μια δική του εικόνα, στην οποία αποτύπωσε την εικασία του και μορφοποίησε μέσως αυτής το συναίσθημά του (έμπλεο μίσους για την Ορθοδοξία, τους Αγίους και την Εκκλησία2), είναι ένα a priori ραδιούργο σόφισμα. 

 

Εκείνο που ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι το μήνυμα που στέλνει ο δημιουργός μέσω των τερατουργημάτων του. Κι αυτό είναι ξεκάθαρα αντιχριστιανικό, πράγμα ανεπίτρεπτο για μια Εθνική Πινακοθήκη.

 

ΙΙΙ. ΔΥΟ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΒΑΣΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΔΔΑ

 

Τούτο προκύπτει και από την μελέτη της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ):

 

Εφόσον και τα τέσσερα εκτιθέμενα έργα αποτελούν προκλητικές απεικονίσεις του Χριστού, της Παναγίας, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Χριστοφόρου στοιχειοθετούν κακόβουλη παραβίαση του πνεύματος ανεκτικότητας που χαρακτηρίζει μια δημοκρατική κοινωνία. 

 

Δεδομένου ότι επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι εκείνη της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και τουλάχιστον το 80% των Ελλήνων είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι3, το Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης όφειλε να είχε διασφαλίσει την θρησκευτική ειρήνη αυτής της πλειοψηφίας, αρνούμενη να εκθέσει έργα που συνιστούν επίθεση στις θρησκευτικές πεποιθήσεις της (έτσι και το ΕΔΔΑ στην υπόθεση Otto Preminger κατά Αυστρίας4).

 

Στο μέτρο που οι προκλητικές αυτές απεικονίσεις μετατρέπουν το Θείο στοιχείο στο ακριβώς αντίθετό του, δηλ. σε κάτι διαβολικό ή τερατόμορφο, ή στο μέτρο που το γελοιοποιούν, συνιστούν ευθεία, μεγίστη και κατάφωρη προσβολή των Θείων και, κατά συνέπεια, των θρησκευτικών πεποιθήσεων των Ορθοδόξων Χριστιανών σε υψηλό βαθμό (έτσι και το ΕΔΔΑ στην υπόθεση Wingrove κατά Ηνωμένου Βασιλείου5)

 

IV. ARTIFEX LEGIBUS NON SOLUTUS EST

 

Μία άλλη χαρακτηριστική νομική στρέβλωση που αναπαρήγαγε ο δαιμονόπληκτος μηχανισμός της εν Ελλάδι Νέας Τάξης Πραγμάτων αποτυπώθηκε στο προπαγανδιστικό σλόγκαν «η Τέχνη δεν έχει όρια».

 

Επειδή η συμπαγής πλειοψηφία των συνταγματολόγων έχει προσχωρήσει στο κυρίαρχο νεοταξίτικο ρεύμα και ευλογεί, ρητώς ή σιωπηρώς, το ύπουλο δικτατορικό καθεστώς Μητσοτάκη, κοντέψαμε να ξεχάσουμε τις βασικές μας γνώσεις, δηλ. ότι:

 

Δεν υπάρχει κανένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα που να είναι απεριόριστο. Τα αλληλοσυγκρουόμενα δικαιώματα διέπονται από την τέχνη της πρακτικής εναρμόνισης.

 

Ο χρυσός κανόνας που απέκρυψαν οι σατανάδες του προπαγανδιστικού μηχανισμού είναι ο εξής:

 

Σε αντίθεση με έναν βασιλιά που δεν υπόκειται στους νόμους (rex/princeps legibus solutus est), ο καλλιτέχνης ΔΕΝ είναι υπεράνω των νόμων, αλλιώς θα ήταν ισοδύναμος με έναν βασιλιά (artifex legibus non solutus est6).

 

Αλλά και ο Παναγιώτης Παπανικολάου, Ομότιμος Καθηγητής Αστικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών, στο βιβλίο του «Ελευθερία της Τέχνης και Δικαίωμα της Προσωπικότητας»7 καταγράφει αυτό που απέκρυψαν οι φρικαλέοι προπαγανδιστές από τον ελληνικό λαό: 

 

«παρά το γεγονός ότι η συνταγματική προστασία της ελευθερίας της Τέχνης φαίνεται να διαπλάσσεται στο άρθρο 16 § 1 Συντ. χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό, δεδομένου ότι καμμία δεν περιέχει η διάταξη αυτή επιφύλαξη, υπάρχουν ασφαλώς και για την άσκηση αυτής κάποια όρια, τιθέμενα κατά βάσιν εγγενώς από το ίδιο το Σύνταγμα, δικαιολογούμενα δε από την ανάγκη διαφυλάξεως και των άλλων συνταγματικά προστατευόμενων –ισόκυρων δε προς την ελευθερία της Τέχνης– αγαθών, εντεύθεν δε και της αρμονίας που υπάρχει στο Σύνταγμα ως σύστημα αξιολογικό [Wertsystem]».

 

Αυτά και άλλα πολλά είναι καταγεγραμμένα στην μήνυση 50 σελίδων που κατατέθηκε κατά την (πλέον δις) αποφράδα ημέρα, 29η Μαΐου 20258, στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα αίσχη που έκανε η «από κει πλευρά» εναντίον της «από δω πλευράς». 

 

Ως γνωστόν, μετά το βίαιο τερματισμό της καλλιτεχνικής ασχήμιας ακολούθησε μια νομική βαρβαρότητα, αφού ο βουλευτής Νίκος Παπαδόπουλος κρατήθηκε παρανόμως στον τόπο του αντιχριστιανικού εγκλήματος επί 5 περίπου ώρες. 

 

Δεδομένου ότι δεν υπήρχε σχετική άδεια της Βουλής, κανείς δεν επιτρεπόταν να τον συλλάβει ή να τον περιορίσει στον χώρο της Αντεθνικής Τερατοθήκης. Έτσι, το άρθρο 62 του Συντάγματος μετετράπη σε κουρελόχαρτο.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο…

 

V. ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

 

Στην είσοδο και την έξοδο από τα δικαστήρια Ευελπίδων οι κάμερες ήταν στημένες για να καταγράψουν λίγα λόγια από την «από δω πλευρά».

 

Είναι βέβαιον ότι η προπαγάνδα θα κάνει και πάλι το… θαύμα της: 

 

Οι πνεύμονες της μητσοτακικής δικτατορίας, τα τηλεοπτικά βοθροκάναλα, αν επιλέξουν να παίξουν κάποια αποσπάσματα, θα απομονώσουν τα τσουχτερά σημεία των δηλώσεων και θα προβάλουν μόνο ό,τι βολεύει την «από κει πλευρά».

 

Παραμορφωτικά δεν είναι μόνο τα διαβολοσκότεινα έργα του χαράκτη Κατσαδιώτη (η υπέροχη ελληνική γλώσσα προδίδει την αλήθεια: Χάρος-χαράκτης / κατσάδα-Κατσαδιώτης), αλλά πρωτίστως το προπαγανδιστικό έργο που προβάλλει καθημερινά στις οθόνες μας η άθλια οργάνωση των αμέτρητων τηλεμαφιόζων, παίζοντας φρενοβλαβοποιητικά με το μυαλό μας.

 

Παραπομπές 

 

1 Όπως, όμως, παρατηρεί ο βυζαντινολόγος-ακαδημαϊκός Ανδρέας Ξυγγόπουλος: «Όποιος εξετάζει τις παραστάσεις του Αγίου Χριστοφόρου με κεφάλι σκύλου σε τοιχογραφίες, σε φορητές εικόνες, ακόμη δε και σε μικρογραφίες χειρογράφων θα διαπιστώσει ότι πρόκειται περί λαϊκών έργων τής προχωρημένης Τουρκοκρατίας, ιδίως τού 17ου και του 18ου αιώνα. Καμία δηλαδή παράσταση του Αγίου κυνοκεφάλου δεν είναι (αν δεν απατώμαι), γνωστή από τους βυζαντινούς χρόνους. Υπήρχε όμως ασφαλώς κάποια παλιά λαϊκή παράδοση, την οποία σθεναρά απεκήρυσσε η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης». Βλ.: https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84o%CF%8D-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84/#goog_rewarded

2 Βλ. την πρόφατη συνέντευξή του εδώ: https://www.tovima.gr/2025/05/28/culture/xristoforos-katsadiotis-me-ton-vandalismo-ton-ergon-stin-pinakothiki-tarakounithikan-oi-thesmoi/Βλ. επίσης: 

https://www.youtube.com/watch?v=PCaqM2qFQY0

3 https://www.tovima.gr/2015/04/10/society/dimoskopisi-kapa-research-xristianoi-orthodoksoi-alla-mia-fora-ton-xrono/

4 https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22itemid%22:[%22001-57897%22]}

5 https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22itemid%22:[%22002-9066%22]}

6 Βλ. την θέση του αειμνήστου καθηγητού Δημοσίου και Ευρωπαϊκού Δικαίου Προδρόμου Δαγτόγλου, Ατομικά δικαιώματα, 4η έκδ., 2012, σελ. 521, αριθμ. 924.

7 2008, σελ. 20.

8 Δις αποφράδα, διότι την 29η Μαΐου 2025 οι αντίχριστες δυνάμεις φρόντισαν να βάλουν λουκέτο στην Μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά, το αρχαιότερο εν λειτουργία χριστιανικό μοναστήρι παγκοσμίως.

 

πηγή