Πέρα από το Σινά...

Γράφει ο Χαράλαμπος Μηνάογλου

 

Η ουσία του προβλήματος σχετικά με την μονή Σινά βρίσκεται στο γεγονός ότι αρνηθήκαμε την κληρονομιά μας. Διαβάζω από προχθές δηλώσεις του ηγουμένου της μονής, του αρχιεπισκόπου Σιναίου, του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Μία κλάψα και μία αόριστη απειλή για προσφυγή σε διεθνείς οργανισμούς; Όχι στην δικαιοσύνη του Θεού, σε αυτήν των διεθνών κοσμικών οργανισμών. Και είναι φυσικό, αφού έχουμε πάψει να πιστεύουμε στην παντοδυναμία Του. Ο οικουμενισμός, που επικρατεί απόλυτα στην Κωνσταντινούπολη και σε σημαντικό βαθμό και στα Ιεροσόλυμα έχει αποξενώσει τους πατριάρχες, τους επισκόπους, τους ηγούμενους από το πνεύμα των αγίων προκατόχων τους, αυτών στους οποίους ο Θεός είναι εμπιστευτεί αυτήν την τεράστια περιουσία που λέγεται ελληνορθόδοξα πατριαρχεία της Ανατολής. Γιατί το Σινά είναι το δέντρο. Το δάσος είναι ότι χάνουμε με γοργό ρυθμό τα πατριαρχεία αυτά, τους φάρους της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Και τα χάνουμε, επειδή έπαψαν οι Σύνοδοί τους να ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας. Επειδή οι ίδιοι εμείς φύγαμε από την παράδοσή μας, δεν την θέλουμε. Και αφού δεν την θέλουμε, ο Θεός κάνει υπακοή σε μας, που πλέον μας γοητεύουν άλλα πράγματα, ξένα, και μας την αφαιρεί. 

 

Το ελληνικό κράτος μετά τον Καποδίστρια ποτέ δεν αντιλήφθηκε τον πλούτο και την ισχύ που κρύβουν τα ελληνορθόδοξα πατριαρχεία και προσκυνήματα στην Ανατολή και δεν επεδίωξε παρά μόνον σπασμωδικά να ασκήσει κάποια μέριμνα για αυτά. Αλλά ούτε και οι διαβρωμένοι πλέον από τον οικουμενισμό πατριάρχες, επίσκοποι και ηγούμενοι ενδιαφέρθηκαν για την επάνδρωσή τους, την πνευματική προκοπή και την διατήρησή τους, αφού έχουν πάψει να πιστεύουν έστω και ελάχιστα στην παντοδυναμία του Θεού. Η εκκοσμίκευσή τους τους κάνει να αναζητούν σωτηρία στους άρχοντες του αιώνος τούτου και στην ένωση με τους αιρετικούς. Το δε ελληνικό κράτος και τους περισσότερους από εμάς να μην θέλουμε να πολεμήσουμε για τίποτε. Αυτά έκαναν οι άγιοι που αγίασαν αυτά τα μέρη; Οι αυτοκράτορες που τα έκτισαν; Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, εάν δεν μετανοήσουμε και δεν επιστρέψουμε στο πνεύμα των πατέρων, καμία προσφυγή στους διεθνείς οργανισμούς και καμία λυκοδιπλωματία δεν μας σώζει. Σε μερικές δεκαετίες τα ελληνορθόδοξα πατριαρχεία θα βρίσκονται μόνον στα βιβλία της ιστορίας.

Ασχήμιες – Βαρβαρότητες – Παραμορφώσεις

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

 

Ι. ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΟΙΝΙΚΟ ΠΡΟΒΟΛΕΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΥ ΚΑΚΟΥ

 

Μέχρι σήμερα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός εστίαζε αποκλειστικά στο τι έκανε η «από δω πλευρά» μέσα στην Αντεθνική Τερατοθήκη.

 

Μας πλημμύρισε με απροκάλυπτα ψέματα περί «εισβολής» του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου στον τόπο του αντιχριστιανικού εγκλήματος και «βανδαλισμού» των βλάσφημων πινάκων, επιχειρώντας να θολώσει την ζοφερή αλήθεια, δηλ. ότι στους πίνακες αυτούς απεικονίζονταν παραμορφωμένα, ανάποδα ή χλευαστικά τα Θεία πρόσωπα της Παναγίας, του Χριστού, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Χριστοφόρου.

 

Ας στρέψουμε, λοιπόν, τον προβολέα μας στην πηγή του εωσφορικού κακού, που οι φρενοβλαβοποιητές της Αντεθνικής Τερατοθήκης και τα τσιράκια τους προσπάθησαν να εμφανίσουν ως προϊόν δήθεν συνταγματικά προστατευόμενης Τέχνης:

 

Στο έργο με τίτλο «Εικόνισμα 1ο», απεικονίζεται παραμορφωμένο το πρόσωπο του Αγίου Γεωργίου, προστάτη του ελληνικού Πεζικού και Στρατού, με κέρατα στο κεφάλι, ο οποίος καρφώνει το κοντάρι του σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο και όχι σε δράκο, ενώ μορφή δράκου έχει το άλογό του. Επομένως, η απεικόνιση του καλλιτέχνη είναι προδήλως ανάποδη προς την ορθόδοξη απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου.

 

Στο έργο με τίτλο «Εικόνισμα 16» απεικονίζεται παραμορφωμένο και τρομαγμένο το πρόσωπο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (το στόμα του απεικονίζεται ξεδοντιασμένο), ενώ στην πλάτη του εκφύεται ουρά δράκου.

 

Στο έργο με τίτλο «Εικόνισμα 17» απεικονίζονται παραμορφωμένη η Παναγία να κρατά το επίσης παραμορφωμένο Θείο Βρέφος. Ειδικότερα, η μεν Παναγία απεικονίζεται ασπρόμαυρη με παραμορφωμένα τα μάτια και τα χείλη της, ενώ στο αριστερό της χέρι απεικονίζεται ένας σκελετός. Το δε Θείο Βρέφος απεικονίζεται τερατόμορφο, με ένα μάτι και ένα κέρατο στο κεφάλι.

 

Στο τέταρτο έργο, το οποίο δεν φέρει τίτλο, απεικονίζεται ο Άγιος Χριστοφόρος. Και ναι μεν η απεικόνισή του ως κυνόμορφου συναντάται και εντός ορθόδοξων ιερών ναών1, πλην όμως στο συγκεκριμένο έργο ο Άγιος απεικονίζεται να κρατά ένα πινέλο το οποίο επιχειρεί να αλείψει με μπογιά. Επίσης μέσα στην τσέπη του έχει σπάτουλα, πιρούνι και δύο σωληνάρια, ένα εκ των οποίων γράφει cobalt, ήτοι κοβάλτιο.

 

ΙΙ. ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΡΙΤΟΥΣ

 

Το κοινό μήνυμα που εκπέμπεται προς τους τρίτους μέσω της έκθεσης των φρικαλέων αυτών ψευδοκαλλιτεχνημάτων εντός του χώρου της Εθνικής Πινακοθήκης δεν είναι απλώς η άρνηση της θεϊκής, πανσέπτου και αγίας υποστάσεως των εικονιζομένων προσώπων, αλλά, πολύ περισσότερο, η κατασπιλωτική μετάπτωσή τους σε μια υπόσταση με εκ διαμέτρου αντίθετη ιδιότητα, ήτοι την διαβολική. 

 

Σε ό,τι αφορά, ειδικότερα, τον κυνόμορφο Άγιο Χριστοφόρο, τούτος γελοιοποιείται, αφού απεικονίζεται ως ζωγράφος· ίσως, ο εμπνευστής αυτής της ασεβούς απεικόνισης, που φέρει το ίδιο όνομα με τον συγκεκριμένο Άγιο, θέλησε να αυτοαγιοποιηθεί!

 

Ως εκ τούτου, το επιχείρημα που σκαρφίστηκε η «από κει πλευρά», δηλ. ότι o διαβόητος «χαράκτης» δεν διαστρέβλωσε μια εικόνα της εκκλησίας, αλλά έφτιαξε εξ υπαρχής μια δική του εικόνα, στην οποία αποτύπωσε την εικασία του και μορφοποίησε μέσως αυτής το συναίσθημά του (έμπλεο μίσους για την Ορθοδοξία, τους Αγίους και την Εκκλησία2), είναι ένα a priori ραδιούργο σόφισμα. 

 

Εκείνο που ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι το μήνυμα που στέλνει ο δημιουργός μέσω των τερατουργημάτων του. Κι αυτό είναι ξεκάθαρα αντιχριστιανικό, πράγμα ανεπίτρεπτο για μια Εθνική Πινακοθήκη.

 

ΙΙΙ. ΔΥΟ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΒΑΣΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΔΔΑ

 

Τούτο προκύπτει και από την μελέτη της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ):

 

Εφόσον και τα τέσσερα εκτιθέμενα έργα αποτελούν προκλητικές απεικονίσεις του Χριστού, της Παναγίας, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Χριστοφόρου στοιχειοθετούν κακόβουλη παραβίαση του πνεύματος ανεκτικότητας που χαρακτηρίζει μια δημοκρατική κοινωνία. 

 

Δεδομένου ότι επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι εκείνη της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και τουλάχιστον το 80% των Ελλήνων είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι3, το Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης όφειλε να είχε διασφαλίσει την θρησκευτική ειρήνη αυτής της πλειοψηφίας, αρνούμενη να εκθέσει έργα που συνιστούν επίθεση στις θρησκευτικές πεποιθήσεις της (έτσι και το ΕΔΔΑ στην υπόθεση Otto Preminger κατά Αυστρίας4).

 

Στο μέτρο που οι προκλητικές αυτές απεικονίσεις μετατρέπουν το Θείο στοιχείο στο ακριβώς αντίθετό του, δηλ. σε κάτι διαβολικό ή τερατόμορφο, ή στο μέτρο που το γελοιοποιούν, συνιστούν ευθεία, μεγίστη και κατάφωρη προσβολή των Θείων και, κατά συνέπεια, των θρησκευτικών πεποιθήσεων των Ορθοδόξων Χριστιανών σε υψηλό βαθμό (έτσι και το ΕΔΔΑ στην υπόθεση Wingrove κατά Ηνωμένου Βασιλείου5)

 

IV. ARTIFEX LEGIBUS NON SOLUTUS EST

 

Μία άλλη χαρακτηριστική νομική στρέβλωση που αναπαρήγαγε ο δαιμονόπληκτος μηχανισμός της εν Ελλάδι Νέας Τάξης Πραγμάτων αποτυπώθηκε στο προπαγανδιστικό σλόγκαν «η Τέχνη δεν έχει όρια».

 

Επειδή η συμπαγής πλειοψηφία των συνταγματολόγων έχει προσχωρήσει στο κυρίαρχο νεοταξίτικο ρεύμα και ευλογεί, ρητώς ή σιωπηρώς, το ύπουλο δικτατορικό καθεστώς Μητσοτάκη, κοντέψαμε να ξεχάσουμε τις βασικές μας γνώσεις, δηλ. ότι:

 

Δεν υπάρχει κανένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα που να είναι απεριόριστο. Τα αλληλοσυγκρουόμενα δικαιώματα διέπονται από την τέχνη της πρακτικής εναρμόνισης.

 

Ο χρυσός κανόνας που απέκρυψαν οι σατανάδες του προπαγανδιστικού μηχανισμού είναι ο εξής:

 

Σε αντίθεση με έναν βασιλιά που δεν υπόκειται στους νόμους (rex/princeps legibus solutus est), ο καλλιτέχνης ΔΕΝ είναι υπεράνω των νόμων, αλλιώς θα ήταν ισοδύναμος με έναν βασιλιά (artifex legibus non solutus est6).

 

Αλλά και ο Παναγιώτης Παπανικολάου, Ομότιμος Καθηγητής Αστικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών, στο βιβλίο του «Ελευθερία της Τέχνης και Δικαίωμα της Προσωπικότητας»7 καταγράφει αυτό που απέκρυψαν οι φρικαλέοι προπαγανδιστές από τον ελληνικό λαό: 

 

«παρά το γεγονός ότι η συνταγματική προστασία της ελευθερίας της Τέχνης φαίνεται να διαπλάσσεται στο άρθρο 16 § 1 Συντ. χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό, δεδομένου ότι καμμία δεν περιέχει η διάταξη αυτή επιφύλαξη, υπάρχουν ασφαλώς και για την άσκηση αυτής κάποια όρια, τιθέμενα κατά βάσιν εγγενώς από το ίδιο το Σύνταγμα, δικαιολογούμενα δε από την ανάγκη διαφυλάξεως και των άλλων συνταγματικά προστατευόμενων –ισόκυρων δε προς την ελευθερία της Τέχνης– αγαθών, εντεύθεν δε και της αρμονίας που υπάρχει στο Σύνταγμα ως σύστημα αξιολογικό [Wertsystem]».

 

Αυτά και άλλα πολλά είναι καταγεγραμμένα στην μήνυση 50 σελίδων που κατατέθηκε κατά την (πλέον δις) αποφράδα ημέρα, 29η Μαΐου 20258, στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα αίσχη που έκανε η «από κει πλευρά» εναντίον της «από δω πλευράς». 

 

Ως γνωστόν, μετά το βίαιο τερματισμό της καλλιτεχνικής ασχήμιας ακολούθησε μια νομική βαρβαρότητα, αφού ο βουλευτής Νίκος Παπαδόπουλος κρατήθηκε παρανόμως στον τόπο του αντιχριστιανικού εγκλήματος επί 5 περίπου ώρες. 

 

Δεδομένου ότι δεν υπήρχε σχετική άδεια της Βουλής, κανείς δεν επιτρεπόταν να τον συλλάβει ή να τον περιορίσει στον χώρο της Αντεθνικής Τερατοθήκης. Έτσι, το άρθρο 62 του Συντάγματος μετετράπη σε κουρελόχαρτο.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο…

 

V. ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

 

Στην είσοδο και την έξοδο από τα δικαστήρια Ευελπίδων οι κάμερες ήταν στημένες για να καταγράψουν λίγα λόγια από την «από δω πλευρά».

 

Είναι βέβαιον ότι η προπαγάνδα θα κάνει και πάλι το… θαύμα της: 

 

Οι πνεύμονες της μητσοτακικής δικτατορίας, τα τηλεοπτικά βοθροκάναλα, αν επιλέξουν να παίξουν κάποια αποσπάσματα, θα απομονώσουν τα τσουχτερά σημεία των δηλώσεων και θα προβάλουν μόνο ό,τι βολεύει την «από κει πλευρά».

 

Παραμορφωτικά δεν είναι μόνο τα διαβολοσκότεινα έργα του χαράκτη Κατσαδιώτη (η υπέροχη ελληνική γλώσσα προδίδει την αλήθεια: Χάρος-χαράκτης / κατσάδα-Κατσαδιώτης), αλλά πρωτίστως το προπαγανδιστικό έργο που προβάλλει καθημερινά στις οθόνες μας η άθλια οργάνωση των αμέτρητων τηλεμαφιόζων, παίζοντας φρενοβλαβοποιητικά με το μυαλό μας.

 

Παραπομπές 

 

1 Όπως, όμως, παρατηρεί ο βυζαντινολόγος-ακαδημαϊκός Ανδρέας Ξυγγόπουλος: «Όποιος εξετάζει τις παραστάσεις του Αγίου Χριστοφόρου με κεφάλι σκύλου σε τοιχογραφίες, σε φορητές εικόνες, ακόμη δε και σε μικρογραφίες χειρογράφων θα διαπιστώσει ότι πρόκειται περί λαϊκών έργων τής προχωρημένης Τουρκοκρατίας, ιδίως τού 17ου και του 18ου αιώνα. Καμία δηλαδή παράσταση του Αγίου κυνοκεφάλου δεν είναι (αν δεν απατώμαι), γνωστή από τους βυζαντινούς χρόνους. Υπήρχε όμως ασφαλώς κάποια παλιά λαϊκή παράδοση, την οποία σθεναρά απεκήρυσσε η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης». Βλ.: https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84o%CF%8D-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84/#goog_rewarded

2 Βλ. την πρόφατη συνέντευξή του εδώ: https://www.tovima.gr/2025/05/28/culture/xristoforos-katsadiotis-me-ton-vandalismo-ton-ergon-stin-pinakothiki-tarakounithikan-oi-thesmoi/Βλ. επίσης: 

https://www.youtube.com/watch?v=PCaqM2qFQY0

3 https://www.tovima.gr/2015/04/10/society/dimoskopisi-kapa-research-xristianoi-orthodoksoi-alla-mia-fora-ton-xrono/

4 https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22itemid%22:[%22001-57897%22]}

5 https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22itemid%22:[%22002-9066%22]}

6 Βλ. την θέση του αειμνήστου καθηγητού Δημοσίου και Ευρωπαϊκού Δικαίου Προδρόμου Δαγτόγλου, Ατομικά δικαιώματα, 4η έκδ., 2012, σελ. 521, αριθμ. 924.

7 2008, σελ. 20.

8 Δις αποφράδα, διότι την 29η Μαΐου 2025 οι αντίχριστες δυνάμεις φρόντισαν να βάλουν λουκέτο στην Μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά, το αρχαιότερο εν λειτουργία χριστιανικό μοναστήρι παγκοσμίως.

 

πηγή

Υπενθύμιση: Συγκέντρωση 1/6/2025 κατά του προσωπικού αριθμού

Ομιλητές:

1. Νικόλαος Παπαδόπουλος - ανεξάρτητος βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης – Διδάκτωρ Καρδιοχειρούργος.
2. Κωνσταντίνος Βαθιώτης - Δικηγόρος Αθηνών – Διδάκτωρ Επίκουρος καθηγητής Ποινικού Δικαίου Νομικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.
3. Διονύσης Μακρής - Θεολόγος-Δημοσιογράφος-Συγγραφέας - Πτυχιούχος Ανώτατης Εκκλησιαστικής Σχολής και της Θεολογικής Σχολής - Διευθυντής της μηνιαίας εφημερίδας Στύλος Ορθοδοξίας
4. Δημήτρης Μπακάλης – Πρόεδρος ΕΛΚΙΣ (Ελληνορθόδοξο Κίνημα Σωτηρίας) - απόστρατος Αξιωματικός.
5. Άγγελος Πιλάτης – Β’ Αντιπρόεδρος ΙΝΚΑ (Γενική Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδας) και πρόεδρος του ΙΝΚΑ ΔΙΚΑΠ (Δικαιώματα Καταναλωτών και Πολιτών) – Ναυπηγός Μηχανικός – Υπ. Διδάκτωρ – Πραγματογνώμων Πρωτοδικείου Πειραιά.

Δελτίο Τύπου ενάντια στην επιβολή του Προσωπικού Αριθμού από τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ

 

Αθήνα, 29 Μαΐου 2025 

 

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών δηλώνουν τον έντονο προβληματισμό τους απέναντι στην επιβολή του προσωπικού αριθμού στους Έλληνες πολίτες από το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης.

 

Παρατηρούμε, εδώ και χρόνια, μία συστηματική προσπάθεια - με πρόσχημα την ωφέλεια των πολιτών και της Πατρίδας - να χρησιμοποιηθεί η τεχνολογία για τη δημιουργία ενός δυστοπικού ψηφιακού περιβάλλοντος, όπου οι εκάστοτε κρατούντες θα έχουν στα χέρια τους όλη τη ζωή των πολιτών, καθιστώντας τους ανίσχυρους απέναντι σ’ ένα πανίσχυρο ψηφιοκεντρικό καθεστώς. 

 

Είναι αλήθεια ότι ο προσωπικός αριθμός θα αποτελεί μεν μεγάλη ευκολία για τους πολίτες, παράλληλα όμως θα συνιστά μέσο πρόσβασης στα προσωπικά στοιχεία τους (από υγεία, οικονομική κατάσταση μέχρι καταναλωτικές συνήθειες). Με την χρήση του Προσωπικού Αριθμού, η νέα ηλεκτρονική ταυτότητα μετατρέπεται σε κάρτα του Πολίτη, δημιουργώντας τις τέλειες συνθήκες συστήματος αξιολόγησης του πολίτη, κατά τα πρότυπα της Κίνας. Επιπλέον, τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών ενοποιημένα σε έναν Προσωπικό Αριθμό γίνονται περισσότερο ευάλωτα και συνεπώς τίθεται σε κίνδυνο τόσο η προσωπική όσο και η εθνική μας ασφάλεια. 

 

Συνεπώς η θέσπιση προσωπικού αριθμού, ο οποίος θα είναι το κλειδί της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και των διασυνδεδεμένων ψηφιακών αρχείων με τα προσωπικά στοιχεία των πολιτών, δημιουργεί εύλογες ανησυχίες για λόγους θρησκευτικής συνείδησης, αλλά και για λόγους δημοκρατικής ευαισθησίας. 

 

Καλούμε τους Έλληνες πολίτες να μη βιαστούν να εκδώσουν προσωπικό αριθμό, και να χρησιμοποιούν τα υφιστάμενα μέσα για την εξυπηρέτησή τους. 

 

Καλούμε την κυβέρνηση να μην επιβάλει την εφαρμογή του προσωπικού αριθμού, ανοίγοντας μία ακόμα πληγή στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Απαιτούμε αυτό που ισχύει σε πολλές χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης, δηλαδή να μην είναι υποχρεωτικός ο προσωπικός αριθμός για κανέναν πολίτη, αίτημα που διατύπωσε και η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους. 

 

Τέλος, επισημαίνουμε ότι η οποιαδήποτε προτεινόμενη εναλλακτική λύση θα πρέπει να διασφαλίσει την ισονομία όλων των πολιτών χωρίς διακρίσεις. 

 

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών: 

 

Αδελφότης Ορθοδόξου Ιεραποστολής «Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ» 

Εστία Πατερικών Μελετών 

Μητέρες Επιστήμονες Πολύτεκνες 

Πανελλήνια Ένωση Γυναικών 

Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.) 

Πανελλήνιος Ένωσις Γονέων «Η Χριστιανική Αγωγή» (ΓΕΧΑ) 

Πανελλήνιος Ορθόδοξος Ένωση (Π.Ο.Ε.) 

Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.) 

Σύλλογος Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ» 

Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Σ.Φ.Ε.Β.Α.)

 

πηγή

Οι Αλώσεις του Ελληνισμού!

Γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης

 

Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως την 29η Μαΐου του έτους 1453 μ.Χ. αποτελεί αναμφισβήτητα ιδιαίτερο σταθμό στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής, καθώς και γεγονός που σημάδεψε σημαντικά την παγκόσμια ιστορία επί τέσσερις τουλάχιστον αιώνες. 

 

Ερευνώντας τα βασικά αίτια της πτώσης, αν ταξιδέψουμε στο άλλοτε κραταιό Βυζάντιο στις παραμονές της αλώσεως, διαπιστώνουμε ότι οι τελευταίοι αυτοκράτορες Παλαιολόγοι, εκτός του αγώνα εναντίον των εξωτερικών εχθρών Τούρκων, έδιναν συγχρόνως και έναν άλλο ιδιότυπο εσωτερικό αγώνα, πολύ πιο σημαντικό ίσως για την άμυνα της Πόλης. Ένα αγώνα εναντίον του «εσωτερικού εχθρού», των «πρόθυμων ηλιθίων», που δούλευαν συνειδητά υπέρ του εαυτού τους και των εχθρών της αυτοκρατορίας και εναντίον της ενότητας και της ανάκτησης της ισχύος της. 

 

Ακόμη και εκείνη την εποχή που προηγήθηκε της αλώσεως, η λατρεία της εξουσίας και του χρήματος, η ατολμία στις αποφάσεις, η λεγόμενη πολιτική του «κατευνασμού», καθώς και η λανθασμένη επιλογή συμμαχιών από ανίκανους και δουλοπρεπείς «ηγέτες», έκριναν κατά πολύ τα μετέπειτα θλιβερά γεγονότα.

 

Υπενθυμίζουμε βέβαια ως σημαντικό γεγονός, ότι είχε προηγηθεί η Άλωση της Πόλης το 1204 από τους Φράγκους, τους δυτικούς «σταυροφόρους», η οποία σήμανε ουσιαστικά το τέλος της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υπεροχής του ζωτικού αυτού κέντρου επικοινωνίας του τότε πολιτισμένου κόσμου. 

 

Η σοβαρά «τραυματισμένη» αυτοκρατορία όμως είχε ακόμη δυνάμεις. Έτσι πέτυχε την ανακατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως το 1261, αλλά το κακό είχε ήδη συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό. Κι αυτό ήταν η καταστροφικά αμφιταλαντευόμενη πολιτική των κέντρων εξουσίας μεταξύ Δύσης και Ανατολής, γεγονός που διαδραμάτισε κρισιμότατο ρόλο στη μετέπειτα πορεία της. Από την μια πλευρά η πιεστική επιλογή της «ένωσης των εκκλησιών» και της παράδοσης των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών προνομίων της Αυτοκρατορίας σε «δυτικούς συμμάχους» και από την άλλη οι πιέσεις από τους ανατολίτες κατακτητές, οδήγησαν στην σταδιακή κατάρρευση, κυρίως από λανθασμένες στρατηγικές επιλογές. 

 

Μοιραίως λοιπόν φτάσαμε στο βράδυ της αποφράδας εκείνης ημέρας, όταν ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θυσιαζόμενος, διατράνωνε την διαχρονικά μνημειώδη και ιστορική απάντηση των υπερηφάνων Ελλήνων όταν καλούνται να παραδώσουν «γην και ύδωρ»: «Τό δέ τήν Πόλιν σοί δοῦναι οὔτ' ἐμόν ἐστί οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»! 

 

Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς Τούρκους, και η θυσία του τελευταίου Αυτοκράτορα αποτέλεσαν την τελική φάση μιας, επί δύο και πλέον αιώνες, καθοδικής πορείας του σπουδαιότερου ανθρώπινου πολιτισμού προς την παρακμή. 

 

Ερχόμενοι τώρα στην σημερινή εποχή και στην σύγχρονη Ελλάδα, διαβλέπουμε καθαρά να επικρατεί ακριβώς η ίδια καταστροφική νοοτροπία. Οι ίδιες και χειρότερες πολιτικές, καθώς και ο εσωτερικός κίνδυνος. Δουλοπρεπείς, ραγιάδες πολιτικοί καταστρέφουν, κατά το πλείστον συνειδητά, τις εθνικές, πνευματικές, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές της πατρίδας μας και επιτρέπουν τον καταστροφικό εποικισμό της χώρας από αμέτρητους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους. Ουσιαστικά, γυαλίζουν από τη μια πλευρά τα σκαρπίνια των γραβατωμένων δανειστών της Δύσης και από την άλλη τις μπότες των πασάδων της Ανατολής. 

 

Η ιστορική πραγματικότητα είναι αμείλικτη και μας διδάσκει πως, ως Ελληνισμός, εάν και αυτή τη φορά, δεν καταφέρουμε να εντοπίσουμε και να απομονώσουμε μια για πάντα τους εσωτερικούς αυτούς εχθρούς, τους δήθεν ανοιχτόμυαλους, τους πολιτικά «ορθούς» και τους δήθεν ρεαλιστές, μοιραίως θα θυσιάζουμε «Παλαιολόγους» και θα υφιστάμεθα «Αλώσεις»!

 

Νικόλαος Ταμουρίδης Αντγος (ε.α)

Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ

«Ξυπνάτε Έλληνες»: Κραυγή αγωνίας για το μέλλον του Ελληνισμού

από το κανάλι Sigmalive

Παρουσίαση του βιβλίου "Ξυπνάτε Ελληνες" του Κώστα Χατζηκωστή. 

Τι φέρνουν στον πόλεμο οι παθητικοί υπεραισθητήρες – Μπορεί η Ελλάδα να επωφεληθεί;

Γράφει ο ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ  

 

Σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress είχαμε αναφερθεί σε παθητικούς αισθητήρες πυραύλων αέρος-αέρος, οι οποίοι καθοδηγούνται από τις ηλεκτρομαγνητικές εκπομπές των αεροσκαφών-στόχων, μετατρέποντάς τα σε ανυποψίαστους “συνεργατικούς στόχους” (cooperative targets). Τα αεροσκάφη, ακριβώς επειδή δεν αντιλαμβάνονται ότι δέχονται επίθεση, είναι πολύ εύκολο να προσβληθούν. Ο συνδυασμός παρόμοιων αισθητήρων με πυραύλους αέρος-αέρος πολύ μεγάλου βεληνεκούς διαμορφώνει μια νέα πραγματικότητα στην εναέρια μάχη. 

 

Ωστόσο, οι παθητικοί αισθητήρες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπουν διάφορα μέσα και τη χρησιμοποιούν ως ραδιοφάρο, ώστε να καθοδηγηθούν προς αυτά χωρίς να προδίδονται, πιθανώς να έχουν πολύ μεγαλύτερες εφαρμογές στο σύγχρονο πεδίο μάχης από ότι γενικώς πιστεύεται.

 

Καταρχάς να πούμε ότι οι πληροφορίες που κυκλοφορούν σε ανοιχτές πηγές αναφέρονται κυρίως σε παλιά συστήματα. Άρα, μπορούμε να συμπεράνουμε με σχετική ασφάλεια ότι τα σημερινά συστήματα είναι πολύ πιο εξελιγμένα. Σε κάθε περίπτωση, όπλα με παθητικούς αισθητήρες ενδέχεται εδώ και δεκαετίες να είναι σε θέση να αντιληφθούν από πολύ μεγάλες αποστάσεις εξαιρετικά αδύναμες ηλεκτρομαγνητικές εκπομπές και να κατευθυνθούν προς αυτές. 

 

Ένα ακραίο παράδειγμα αναφέρουν ο Thomas C. Reed και ο Danny B. Stillman στη διάσημη μελέτη τους για τον ψυχροπολεμικό πυρηνικό ανταγωνισμό “THE NUCLEAR EXPRESS”, που εκδόθηκε το 2009. Ο Thomas Reed είναι μια εμβληματική μορφή του αμερικανικού στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος, έχοντας υπάρξει, μεταξύ των άλλων, στενός συνεργάτης του Προέδρου Ρήγκαν και Υφυπουργός Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών, υπεύθυνος για την Πολεμική Αεροπορία.

 

Οι Reed και Stillman λοιπόν, υποστηρίζουν στη σελίδα 197 του βιβλίου τους πως στη δεκαετία του 70 η Αμερικανική Αεροπορία εκτιμούσε ότι οι σοβιετικοί διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι (ICBM) πιθανώς χρησιμοποιούσαν ως ραδιοφάρους καθοδήγησης τις εκπομπές των ραντάρ TPS – 39, τα οποία χρησιμοποιούνταν για να ελέγχουν την περίμετρο των αμερικανικών ICBM Titan. Τα “Tipsie Thirty Nines” ήταν μικροσκοπικά ραντάρ που εξέπεμπαν ένα αδύναμο σήμα ισχύος 1.7 gigahertz. 

 

Υπερ-αισθητήρες και αλγόριθμοι 

 

Ωστόσο, οι Αμερικανοί εκτιμούσαν ότι οι σοβιετικοί πύραυλοι ήταν ικανοί να εντοπίζουν το σήμα αυτό από πολύ μεγάλες αποστάσεις και να το χρησιμοποιήσουν ως ραδιοφάρο, μετατρέποντας τους Titan σε “συνεργατικούς στόχους”. Και όλα αυτά στη δεκαετία του 70. Αρκετά χρόνια μετά, το 1998, σε συνέντευξη τύπου στην τότε έκθεση αμυντικού υλικού Defendory, η τσεχική εταιρεία Tesla μας παρουσίασε το παθητικό σύστημα εντοπισμού μαχητικών αεροσκαφών Tamara, το οποίο ήταν διάδοχο του Ramona και πρόγονος του πολύ πιο εξελιγμένου Vera, το οποίο εμφανίστηκε μερικά χρόνια μετά. Ο γράφων παρευρισκόταν τότε στη συγκεκριμένη συνέντευξη τύπου ως διαπιστευμένος δημοσιογράφος στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και αρχισυντάκτης του αμυντικού περιοδικού “Στρατηγική”.

 

Οι Τσέχοι λοιπόν υποστήριζαν ότι με τρία μόλις συστήματα μπορούσαν να ελέγξουν το μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου προσδιορίζοντας με τριγωνισμό τη θέση επερχόμενων μαχητικών αεροσκαφών, ακόμη και αν αυτά είχαν κλείσει τα ραντάρ και τα συστήματα επικοινωνιών τους, εντοπίζοντας την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία των ίδιων τους των ηλεκτρονικών συστημάτων πτήσης (avionics) ή από το ατρακτίδιο βομβαρδισμού LANTIRN. Το μετέπειτα Vera ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό και η πιθανή πώλησή του στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσείν είχε προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στους Αμερικανούς, όπως και η πιθανή πώληση του αντίστοιχου ουκρανικού συστήματος Kolchuga. Και όλα αυτά εδώ και δεκαετίες. 

 

Σήμερα λοιπόν, με την τεράστια πρόοδο που έχει γίνει στην ανάπτυξη των αισθητήρων αυτών καθαυτών αλλά και στη δημιουργία ισχυρών αλγορίθμων που θα μπορούν να εντοπίζουν ακόμη και τα πιο αδύναμα σήματα, κατανοεί κανείς πως είναι εξαιρετικά πιθανόν να βρισκόμαστε σε μια νέα πραγματικότητα όσον αφορά τον βληματοκεντρικό πόλεμο. Παρόμοιοι παθητικοί υπεραισθητήρες ενσωματωμένοι σε πυραυλικά συστήματα διαφόρων τύπων, όπως αντιπλοϊκών βαλλιστικών πυραύλων (ASBM) ή ακόμη και ρουκετών μεγάλου βεληνεκούς, διαμορφώνουν μια νέα πολεμική πραγματικότητα, η οποία μπορεί να βρει πολύ μεγάλες και κρίσιμες εφαρμογές στο ελληνοτουρκικό σύστημα αντιπαράθεσης. Αν δεν έχει ήδη βρει…

 

πηγή

Θέμα χρόνου;

Ὁ θάνατος τοῦ πάπα Φραγκίσκου καὶ ἡ ἐκλογὴ καὶ ἐνθρόνιση τοῦ διαδόχου του πάπα Λέοντος ΙΔ΄ ἀνέβασε στὴν ἐπιφάνεια καὶ πάλι τὸ θέμα τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς ἑτερόδοξους Χριστιανούς.

 

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ὁ θάνατος τοῦ πάπα Φραγκίσκου ματαίωσε τὴ σχεδιαζόμε­νη συνάντησή του τὸν Μάιο μὲ τὸν Οἰκου­μενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο στὴ Νίκαια, μὲ ἀφορμὴ τὸν ἑορτασμὸ τῆς ἐπετείου τῶν 1.700 ἐτῶν ἀπὸ τὴ σύγ­κληση ἐκεῖ (στὶς 20 Μαΐου 325) τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

 

Μάλιστα, μὲ ἀφορμὴ τὴν κατὰ τὸ ἔτος 2025 σύμπτωση ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς ἑτερόδοξους Χριστιανοὺς τῆς Δύσεως, σχεδιαζόταν νὰ καθιερωθεῖ στὸ ἑξῆς κοινὴ ἡμερομηνία τῆς ἑορτῆς. Τὸ δὲ σημαντικότερο, φαίνεται ὅτι εἶχε συμφωνηθεῖ αὐτὴ ἡ ἡμερομηνία νὰ ὁρίζεται ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ Ὀρθόδοξου ἑορτολογίου. Κάτι ποὺ θὰ ἀποτελοῦσε παγίδα γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, ὥστε νὰ μὴν ἀντιδράσουν... στὸν ὕπουλο σχεδιασμό.

 

Ὅμως ἄλλα τὰ μυστικὰ σχέδια τῶν ἀνθρώπων, ἄλλες οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ. Τὴν τελευταία κυριολεκτικὰ στιγμὴ ἀποχώρησε ἀπὸ τὸν παρόντα βίο ὁ Πάπας καὶ τὸ θέατρο στὴ Νίκαια ματαιώθηκε. Τυχαῖος ἄραγε ἦταν αὐτὸς ὁ θάνατος; Καὶ δὲν πρέπει αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη νὰ προβληματίσει ὅσους ἐπισπεύδουν σὲ ἐνέργειες προσεγγίσεως πρὸς τοὺς Παπικούς;

 

Στὴ συνάντησή του μὲ τὸν πάπα Λέον­τα, ἀμέσως μετὰ τὴν ἐνθρόνισή του, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐπανέφερε τὸ θέμα, ὡστόσο ὁ νέος Πάπας δὲν φάνηκε πρόθυμος νὰ συνεχίσει τὴν τακτικὴ τοῦ προκατόχου του· τουλάχιστον στὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ, μὲ συμμόρφωση τοῦ παπικοῦ ὑπολογισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας μὲ αὐτὸν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑποσχέθηκε πάντως ὅτι ἐντὸς τοῦ ἔτους θὰ συν­αντηθεῖ στὴ Νίκαια μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, προκειμένου νὰ τιμήσουν ἀπὸ κοινοῦ τὴν ἐπέτειο τῶν 1.700 ἐτῶν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

 

Ὁ σχεδιασμὸς κοινοῦ ἑορτασμοῦ ἦταν ἕνα ἀκόμη βῆμα γιὰ ἕνωση στὴν πράξη μὲ τοὺς Παπικούς, ὅπως γίνεται χρόνια τώρα καὶ μὲ ἄλλες παρόμοιες ἐκδηλώσεις, δεδομένου ὅτι ὁ θεολογικὸς διάλογος ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο. Πρὸς τὸ παρόν, μὲ τὴν ἀνακατάταξη στὸν χῶρο τοῦ Παπισμοῦ, φαίνεται ὅτι τὸ χειρότερο ἀποφεύχθηκε.

 

Ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ σχεδιασμοὶ κατευθύνονται πάντα πρὸς αὐτὸ τὸν σκοπό, τὴν ἕνωση στὴν πράξη. Καί, ἐκ πρώτης ὄψεως, φαίνεται ὅτι εἶναι θέμα χρόνου ἡ ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ στόχου, ἂν λάβει καν­εὶς ὑπ᾿ ὄψιν τὶς συχνὲς κινήσεις πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση. Μάλιστα ἂν παρατηρήσει τὴ γενικότερη διάβρωση τοῦ Ὀρθόδοξου φρονήματος, κυρίως μεταξὺ κληρικῶν, ἀφοῦ καὶ πρόσφατα δὲν ἔλειψαν φαινόμενα θλιβερῶν φιλοπαπικῶν δηλώσεων μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐκδημία τοῦ Πάπα.

 

Σὲ κάθε περίπτωση δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει ὅτι πάνω ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὁποιοδήποτε ἀξίωμα κι ἂν ἔχουν, καὶ πέρα ἀπὸ τοὺς σχεδιασμούς τους βρίσκεται ὁ Θεός. Καὶ ὅπως τώρα ἐξουδετέρωσε τὴν παγίδα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ, ἐλπίζουμε ὅτι καὶ στὸ μέλλον θὰ προστατεύσει τὴν Ὀρθοδοξία μας.

 

Ταυτόχρονα ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε σὲ αὐξημένη ἐπαγρύπνηση, ὥστε τουλάχι­στον νὰ κρατηθεῖ ἀκέραιο τὸ φρόνημά μας καί, ἂν ἀπαιτηθεῖ, νὰ δώσουμε κι ἐμεῖς τὴ μαρτυρία μας σ’ ἕναν ἀποστατημένο κόσμο, ποὺ σταδιακὰ ὅλο καὶ περισσότερο συμβιβάζεται μὲ τὴ δαιμονικὴ πλάνη. 

 

osotir

Πιπερόπουλος: τα είπα «έξω από τα δόντια»!...

Συνέντευξη στον Λάμπρο Πάσχο

 

Βρεθήκαμε εντελώς αναπάντεχα στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι, με τον παλίο μου φίλο Λάμπρο Πάσχο που πολλά χρόνια πριν με φιλοξενούσε στο ραδιοτηλεοπτικό κανάλι όπου τότε εργαζόταν. Μού ζήτησε να τα πούμε «στον φακό» και συμφώνησα.

 

Σίγουρα όταν δείτε την ολιγόλεπτη συνέντευξη μου θα διαπιστώσετε ότι εξαπέλυσα, εσκεμμένα ομολογώ με ειλικρίνεια, βροντές και αστραπές για την ψυχοκοινωνικό-πολιτική μας υποβάθμιση, για να μην πω κατάντια, με στόχο να ξυπνήσω την «ωραία κοιμωμένη ελληνική κοινωνία» που αφέθηκε στα χέρια εκείνων που μεθοδικά μας χαϊδεύουν τα αυτιά και μας κοιμίζουν ως εμίρηδες μολονότι, ουσιαστικά και σκοπίμως όχι τυπικά, οικονομικά με την επιβολή των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ είμαστε... Κακομοίρηδες.

 

Ο θεμελιακός θεσμός της οικογένειας έχει τρωθεί σημαντικά και οι μονογονεϊκές οικογένειες αυξήθηκαν δραματικά ενώ ο άλλος θεμελιακός κοινωνικός θεσμός η Παιδεία μοιάζει να έχει χάσει τις βασικές της Αρχές και η Χριστιανοσύνη που στην Ευρώπη αποδυναμώνεται ενώ πήρε ανοδική πορεία το Ισλάμ με ωθεί να καλέσω τους Ιεράρχες μας να ενεργοποιηθούν άμεσα...

 

Η εγκληματικότητα, ιδιαίτερα η παιδική βία, οι δολοφονίες, πατροκτονίες, μητροκτονίες, παιδοκτονίες και γυναικοκτονίες όπως η ανεργία και η μετανάστευση μεγάλου μέρους του παραγωγικού μας πληθυσμού κατατάσσουν πλέον την Ελλάδα σε χώρα σοβαρά προβλήματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς και με κατοίκους κυρίαρχα πρώτης και τρίτης ηλικίας...

 

Χτύπησα στη συνέντευξη καμπάνα αφύνισης όσο έχουμε ακόμη τον χρόνο πριν να ξεκινήσουμε ταξίδι στο άγνωστο, χωρίς βάρκα και χωρίς ελπίδα...

Κλειστή η Μονή του Σινά λόγω πένθους – Τι ειπώθηκε στην επικοινωνία Μητσοτάκη-Σίσι

Σε μια συμβολική κίνηση προχώρησε σήμερα η Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, καθώς έκλεισε το απόγευμα την πρόσβασή της για τους πιστούς λόγω πένθους για τα όσα συμβαίνουν από χθες. Η Μονή θα παραμείνει κλειστή μέχρι την Κυριακή στις 5 μ.μ.  

 

Αυτή την απόφαση την έλαβαν οι μοναχοί της Μονής λόγω των εξελίξεων και οι ίδιοι επιθυμούν, μετά το σοκ που υπέστησαν, να αποσυρθούν και να προσευχηθούν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Η εσωτερική τους ηρεμία που έχει κλονιστεί τις τελευταίες ημέρες είναι προτεραιότητα, όπως τονίζουν οι ίδιοι. Η δικαστική απόφαση για τη δέσμευση της ακίνητης περιουσίας της Μονής από αιγυπτιακό δικαστήριο έχει προκαλέσει ήδη πλήθος αντιδράσεων.

 

Η ξαφνική αυτή κίνηση έρχεται να διαψεύσει έμπρακτα τις διαβεβαιώσεις των αιγυπτιακών αρχών ότι «τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει» στον τρόπο ζωής και λειτουργίας του μοναστηριού. Κάθε άλλο παρά καθησυχαστικές είναι πλέον οι δηλώσεις των αξιωματούχων, καθώς οι ίδιοι οι μοναχοί επιλέγουν την απομόνωση και την προσευχή ως απάντηση στην αβεβαιότητα. Αξίζει να σημειωθεί πως ο αρχιμανδρίτης Πορφύριος, εκπρόσωπος της Ιεράς Μονής στην Αθήνα, ανέφερε ότι θα ανοίξει αύριο κανονικά, σε αντίθεση με τους μοναχούς. 

 

Τηλεφωνική επικοινωνία Μητσοτάκη με τον Σίσι 

 

Πιο αναλυτικά, κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας συζητήθηκαν οι εξελίξεις που αφορούν στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης του Σινά, μετά την πρόσφατη απόφαση της αιγυπτιακής Δικαιοσύνης.

 

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός υπογράμμισε τη σημασία της διατήρησης του προσκυνηματικού και ελληνορθόδοξου χαρακτήρα της Μονής και την επίλυση του ζητήματος με τρόπο θεσμικό. 

 

Ταυτοχρόνως δύο ηγέτες συμφώνησαν ότι η λύση βρίσκεται στην ήδη καταγεγραμμένη κοινή κατανόηση των δύο πλευρών, καθώς και σε όσα είχαν συμφωνηθεί κατ΄ιδίαν και ανακοινωθεί δημοσίως κατά την επίσκεψη του Προέδρου της Αιγύπτου στην Αθήνα στις 7 Μαΐου.

 

Η σημαντικότερη είδηση της επικοινωνίας τους είναι πως τη Δευτέρα, 2 Ιουνίου, ελληνική αντιπροσωπεία θα μεταβεί στην Αίγυπτο για την περαιτέρω επεξεργασία της συμφωνίας με σκοπό την ταχεία ολοκλήρωση της.

 

Το χρονικό της έντασης 

 

Από χθες το μεσημέρι, η ιστορική Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά έχει βρεθεί στο επίκεντρο έντονων αντιδράσεων, μετά από μια αιφνίδια δικαστική απόφαση στην Αίγυπτο. Η απόφαση αυτή αφορούσε τη χρήση και την ιδιοκτησία της περιοχής γύρω από τη Μονή, προκαλώντας ανησυχία στις ελληνικές και ορθόδοξες εκκλησιαστικές αρχές, καθώς και στον ευρύτερο ορθόδοξο κόσμο.

 

Η αιγυπτιακή κυβέρνηση, πάντως, έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι η ελεύθερη θρησκευτική δραστηριότητα της Μονής και το καθεστώς της δεν απειλούνται. Ωστόσο, οι ελληνικές αρχές, καθώς και οι εκπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παραμένουν επιφυλακτικοί, καθώς η απόφαση ήρθε λίγο μετά την επίσκεψη του προέδρου Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι στην Αθήνα και ενώ αναμενόταν η υπογραφή συμφωνίας για την επίλυση των ζητημάτων που αφορούν τη Μονή.

 

Η φρασεολογία της αιγυπτιακής ανακοίνωσης, που αναφέρει την “συνέχιση της χρήσης των περιοχών από τους μοναχούς”, ενισχύει τους φόβους ότι η κυβέρνηση του Καίρου ίσως προχωρά σε ενέργειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην παραχώρηση της ιδιοκτησίας της Μονής στο κράτος, με τους μοναχούς να περιορίζονται σε ρόλο φιλοξενούμενων ή επικαρπωτών. Η κατάσταση αυτή προκαλεί έντονη ανησυχία, καθώς ενδέχεται να επηρεάσει την ισχυρή πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά του τόπου. 

 

Πέρα από τις ενδεχόμενες διπλωματικές επιπτώσεις, η απόφαση αυτή εντάσσεται σε ευρύτερο πλαίσιο τουριστικής ανάπτυξης στην περιοχή και σε ενδυνάμωση της ισλαμικής επιρροής, η οποία, σύμφωνα με αναλυτές, είναι σε ανταγωνισμό με τις παραδοσιακές ορθόδοξες αξίες και τη διαχείριση των ιερών τόπων από την ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αξιοσημείωτο είναι ότι υπάρχει και σφοδρή αντιπαράθεση με τους Κόπτες χριστιανούς, οι οποίοι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, δεν αποκλείεται να διεκδικήσουν τη Μονή για λογαριασμό τους. 

 

πηγή

Μια ιστορία γυναικείας ομοφυλοφυλίας…

«Ξαφνικά, ενώ προσευχόμουν, συνειδητοποίησα την απελπιστική μου ανάγκη για ζωή και αγάπη. Αυτή ήταν η αρχή της μεταμόρφωσης και της επιστροφής μου στον Χριστό. Ενώ έκανα ένα παιδικό βήμα προς το μέρος Του, Εκείνος έκανε ένα τεράστιο βήμα προς το δικό μου μέρος …» 

 

Από τεσσάρων ετών καταλάβαινα ότι ήθελα να είμαι αγόρι. Πίστευα ότι οι γυναίκες ήταν αδύναμες και παρόλο που τα αγόρια ήταν ανυπότακτα, ωστόσο ήταν δυνατά. Όταν ήμουν περίπου 14 ετών, συνειδητοποίησα ότι λάτρευα τη καλύτερή μου φίλη. Αν και καταπίεζα αυτά τα συναισθήματα, εκείνα επαναλαμβανόταν με κάθε επόμενη καλύτερή μου φίλη, μέχρι το πρώτο έτος στο κολέγιο, όταν τα πράγματα έφτασαν στα άκρα: δεν μπορούσα να συνδεθώ συναισθηματικά με το αγόρι μου, ωστόσο είχα εμμονή με τη καλύτερή μου φίλη.

 

Μέσα στην άρνηση των συναισθημάτων μου, μπήκα σε μια άγρια διαδρομή για περίπου τέσσερα χρόνια προσπαθώντας να αποβάλλω τις «τρομακτικές» μου έλξεις. Μεγαλωμένη από θεολόγους- ιεροκήρυκες γονείς ήξερα τί έλεγε η Βίβλος για την ομοφυλοφιλία. Είχα μάλιστα πρόσκληση να βοηθήσω στην ιεραποστολή όταν ήμουν 18 ετών. Όμως για εμένα, επειδή δεν κατάφερνα ταιριάξω τα συναισθήματά μου με αυτά που διάβαζα στη Βίβλο, αυτή η διακονία μου φαινόταν «εκτός θέματος». Κουρασμένη από την καταπολέμηση των συναισθημάτων μου, στα 21 μου, αγκάλιασα τη ταυτότητά μου ως λεσβία και για τα επόμενα 9 χρόνια, έζησα ανοιχτά ως gay γυναίκα. 

 

Σε αυτό το διάστημα, πίστεψα ότι βρήκα το άτομο με το οποίο επιτέλους θα έφτιαχνα τη ζωή μου. Σε αντίθεση με προηγούμενες σχέσεις, είχαμε και οι δύο σταθερές δουλειές και ζωές. Ένα βράδυ όμως, ήπια πάρα πολύ για να επιστρέψω με ασφάλεια στο διαμέρισμα που μοιραζόμασταν. Αναγκάστηκα να κοιμηθώ στο υπόγειο ενός σπιτιού όπου έμενε μία πρώην εραστής μου. Η παρεξήγηση που ακολούθησε την επόμενη μέρα οδήγησε σε έναν δύσκολο χωρισμό. 

 

Λίγο καιρό αργότερα, άρχισα να συχνάζω στα παλιά στέκια αναζητώντας φίλους και ίσως ακόμη και μια νέα αγάπη. Μέσα σε αυτά τα πάρτι και τις συγκεντρώσεις, είδα και έναν γνωστό μου που πάλευε με το AIDS. Ταλαντούχος καλλιτέχνης, ξόδευε όλα του τα χρήματα στα φάρμακα και όλο του το χρόνο του κυνηγώντας την αγάπη. Ήταν δύσκολο να βοηθήσω στη κατάστασή του. Ήξερα ότι χρειαζόταν προσευχή και την αγάπη του Θεού, αλλά ένιωθα ανάξια να μεσολαβήσω στο Θεό για αυτόν. Κάποια στιγμή όμως, ένα πρωί, τις πρώτες ώρες μετά από ένα πάρτι, ρίσκαρα να κάνω μια προσευχή για τον φίλο μου: «Θεέ μου, προσευχήθηκα, δεν μπορώ να αλλάξω τις επιθυμίες μου.» «Έρχομαι σε Σένα μόνο για χάρη του φίλου μου». Καθώς συνέχισα τη προσευχή, οδηγήθηκα στη μετάνοια. «Ξέρω ότι δεν μπορείς να με δεχθείς έτσι όπως είμαι», είπα, «αλλά ξέρω επίσης ότι είσαι άγιος και αυτός είναι ο μόνος λόγος που μετανοώ… ώστε να έρθω κοντά Σου και να ζητήσω βοήθεια για τον φίλο μου». 

 

Ξαφνικά, ενώ προσευχόμουν, συνειδητοποίησα τη δική μου απελπιστική ανάγκη για ζωή και αγάπη. Αυτή ήταν η αρχή της μεταμόρφωσής μου και της επιστροφής μου στον Χριστό. Καθώς έκανα ένα παιδικό βήμα προς το μέρος Του, Εκείνος έκανε ένα γιγάντιο βήμα προς το μέρος μου, και στα 30 μου, κυριευμένη από την αγάπη του Θεού, παρέδωσα όλο τον εαυτό μου σε Εκείνον. Στην πραγματικότητα, ερωτεύτηκα τον Ιησού και παρέμεινα ερωτευμένη. Μετά από αυτή την απόφαση, όλα έμοιαζαν και πάλι καινούργια. Αν και αντιμετώπισα δύσκολες μέρες μοναξιάς, πειρασμού και αποτυχίας, δεν έπεσα κάτω στα ίδια, αλλά έπεσα στα πόδια του Ιησού και ζήτησα συγχώρεση και νέα δύναμη. 

 

Μετά την επιστροφή μου στον Χριστό, έζησα ειρηνικά για πολλά χρόνια ως άγαμη, εργαζόμενη ιεραποστολικά, μέχρι που ο Θεός μου ζήτησε να τον εμπιστευτώ και να αρχίσω να βγαίνω με έναν άντρα φίλο που τελικά έγινε ο σύζυγός μου. Αυτό έγινε πριν από είκοσι χρόνια. Η πρόοδος που είχα μέσα από τη σχέση εμπιστοσύνης και βαθύτερης οικειότητας που ανέπτυξα με τον σύζυγό μου και με τον Θεό ήταν απίστευτη! Συνειδητοποιώντας το καταπληκτικό σχέδιο του Θεού να ενώσει τον άνδρα και τη γυναίκα σε μια μονάδα, ενώ συγχρόνως ο καθένας τους αναδεικνύεται μέσα από τις διαφορές και ιδιαίτερά του δυνατά σημεία, μεταμορφώθηκα σε άλλο άνθρωπο. Όταν ζούσα στο σκοτάδι, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ όλα όσα είχε σχεδιάσει ο Θεός για μένα. Τα χρόνια του αγώνα άξιζαν για όλα αυτά!

 

mumdadandkids.gr

Η δήμευση της Μονής του Σινά και η "σωστή" πλευρά της ιστορίας

Γράφει ο Χαράλαμπος Μηνάογλου

 

Η δήμευση της Ιεράς Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά από το αιγυπτιακό κράτος είναι ένα από τα πρώτα απτά αποτελέσματα της εξωτερικής πολιτικής της "σωστής πλευράς" της ιστορίας. Αν νόμιζαν πολλοί ότι εμείς θα είμαστε εμμονικά με τους λάθος συμμάχους και αυτό δεν θα έχει καμία συνέπεια, σήμερα έρχεται η πραγματικότητα να τους ξυπνήσει. 

 

Από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία έχουμε γράψει για τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει η αντιρωσική και στην συνέχεια και η φιλοϊσραηλινή πολιτική μας. Οι συμφορές, λοιπόν, αρχίζουν από το Σινά. 

 

Τι έγινε ακριβώς στο Σινά; Ο Σίσι, φίλος πιστός του Ισραήλ, το οποίο μαζί με τις ΗΠΑ τον βοήθησε στην ανατροπή Μόρσυ, προφανώς δεν "εκδικείται" τον Μητσοτάκη για την ακραία υποστήριξή του στην γενοκτονία στην Γάζα. Και ο Σίσι άλλωστε δεν κάνει κάτι για να την σταματήσει, καθώς γνωρίζει από ποιους εξαρτάται η διακυβέρνησή του. Ο Σίσι και όλοι οι ηγέτες του αραβικού κόσμου είναι περισσότερο υπεύθυνοι για την γενοκτονία των Παλαιστινίων από ό,τι είναι οποιοσδήποτε Ευρωπαίος ηγέτης. Ο ίδιος, όμως, Σίσι πρέπει να κυβερνήσει και τους οπαδούς τους Μόρσυ και της μουσουλμανικής αδελφότητας στην Αίγυπτο, οι οποίοι προδότη τον ανεβάζουν και προδότη τον κατεβάζουν για την υποστήριξη στο Ισραήλ. Αφού, λοιπόν, να επιτεθεί στο Ισραήλ δεν κάνει, βρήκε ένα παλαιό αίτημα της μουσουλμανικής αδελφότητας και ενέδωσε σε αυτό: επέτρεψε, δηλαδή, παρά τις αντίθετες αρχικά διαβεβαιώσεις να εκδοθεί η δικαστική απόφαση με την οποία δημεύονται όλα τα κτήρια της μονής. Έτσι, στο εσωτερικό φαίνεται ότι τιμωρεί τους Έλληνες που υποστηρίζουν την γενοκτονία των Παλαιστινίων. Από την άλλη, προς την Ελλάδα λέει ότι δεν θα διώξει τους μοναχούς, η μονή θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ελληνορθόδοξο μοναστήρι, αλλά πλέον σε κτήρια και εδάφη που ανήκουν στο αιγυπτιακό κράτος. Στην ουσία, δηλαδή, πλέον η μονή υπάρχει για όσο θέλει το αιγυπτιακό κράτος. 

 

Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι, αν η Ελλάδα είχε διατηρήσει την παλαιά φιλοαραβική στάση της, ή έστω και μία απόλυτη ουδετερότητα, ο Σίσι δεν θα είχε κάτι να κερδίσει πολιτικά από την δήμευση και προφανώς αυτή δεν θα γινόταν. Αυτά για το εξωτερικό. 

 

Η υπόθεση του Σινά, όμως, δείχνει και ποια είναι η πνευματική κατάστασή μας κι εδώ στην Ελλάδα. Προφανώς, κανείς δεν ασχολείτο με την μονή της Αγίας Αικατερίνης πριν αποφασίσουν τα αιγυπτιακά δικαστήρια την δήμευσή της. Σήμερα όλοι γίναμε υποστηρικτές της. Τι κι αν ζούμε τελείως αντίθετα από την Αγία Αικατερίνη και τον άγιο Ιουστινιανό (ναι, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός είναι άγιος της Εκκλησίας μας) θέλουμε την μονή τους. Μα όταν δεν ζούμε με το ίδιο πνεύμα τι να την κάνουμε; Ούτως ή άλλως δεν την έχουμε αφήσει να παρακμάσει; Ποιος από όσους κόπτονται σήμερα για την μονή θα γινόταν μοναχός της ή θα ήθελε να γίνει το παιδί του μοναχός της; 

 

Το πιο εξοργιστικό, πάντως, είναι να ακούει κανείς τα "αριστερά" κόμματα να εξαπολύουν μύδρους κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη με αφορμή την δήμευση. Προσέξτε: όχι για την εν γένει εξωτερική πολιτική της, την οποία, δηλαδή την πλήρη υποταγή στην αμερικανική και ισραηλινή πολιτική, και εκείνα πρεσβεύουν, αλλά για την απώλεια της μονής σαν να πρόκειται για ένα απλό διμερές ζήτημα. Και είναι εξοργιστικό, καθώς αυτά τα κόμματα από την μία δεν αναγνωρίζουν την αγιότητα της αγίας Αικατερίνης πολλώ δε μάλλον του Ιουστινιανού και από την άλλη έχουν κατά καιρούς καταφερθεί με άθλιες επιθέσεις κατά του Βυζαντίου και ιδίως των αυτοκρατόρων. Και αυτοί οι ίδιοι έρχονται σήμερα και θέλουν την μονή του Σινά, αυτό το τεράστιο περιουσιακό στοιχείο που μας άφησαν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες. Γιατί το θέλουν, όμως, αφού αρνούνται το Βυζάντιο; Μάλλον για να το κάνουν και αυτό προμαχώνα της woke κουλτούρας. 

 

Ο παντοδύναμος Θεός άφησε το μοναστήρι αυτό σε ελληνικά χέρια επί δεκαπέντε αιώνες και με τόσους διαφορετικούς κυρίαρχους της περιοχής. Επειδή, όμως, εμείς θέλουμε να πολιτευόμαστε αντίθετα από τον λόγο του τόσο πολιτικά όσο και εκκλησιαστικά ο Θεός μας το παίρνει και αυτό. Και όσο συνεχίζουμε στην "σωστή πλευρά" της ιστορίας και στον οικουμενισμό-γουοκισμό, τα χειρότερα έρχονται.

ΝΕΟ ΚΑΛΕΣΜΑ στην Κύπρο: Κυριακή 1 Ιουνίου! Οι νεότερες εξελίξεις στο θέμα του μητροπολίτη Τυχικού.

ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
Κυριακή 1 Ιουνίου 2025

ώρα 6:30 μμ

Πλατεία Δημαρχείου Πάφου

περισσότερα ΕΔΩ

Έχτισαν σχολεία, νοσοκομεία και εργοστάσια στην Αίγυπτο. Και γύρισαν στην Ελλάδα άφραγκοι, κυνηγημένοι και ξεχασμένοι.

Εκεί, στην Αίγυπτο, δημιούργησαν σχολεία, τράπεζες και βιομηχανίες. Όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, δεν βρήκαν τίποτα να τους περιμένει.
 

Γράφει ο Γρηγόρης Κεντητός

 

Ήταν Έλληνες της Αιγύπτου. Μια λέξη που σήμερα σημαίνει λίγα, αλλά κάποτε σήμαινε δίκτυα εμπορίου, τεράστιες περιουσίες, ευεργετισμό, πολιτισμό και κοινωνική επιρροή. Από τον 19ο αιώνα ως τη δεκαετία του ’50, η ελληνική παροικία της Αλεξάνδρειας και του Καΐρου υπήρξε μία από τις ισχυρότερες διασπορές στον κόσμο. Όχι μόνο δεν ήταν περιθώριο — ήταν πρωτοπορία. 

 

Από τα καπνά του Κυριαζή μέχρι τα μακαρόνια του Μελαχρινού, και από τα νοσοκομεία του Αγίου Σάββα μέχρι τις εφημερίδες, τα εργοστάσια, τα θέατρα και τις τράπεζες, οι Αιγυπτιώτες Έλληνες έκτισαν ένα παράλληλο κράτος πολιτισμού και βιομηχανίας μέσα στην Αίγυπτο. Επέβαλαν ευρωπαϊκά πρότυπα και προκάλεσαν θαυμασμό — και ζήλια. Για δεκαετίες, ήταν οι πιο μοντέρνοι, οι πιο πλούσιοι και οι πιο εξωστρεφείς της ελληνικής φυλής. 

 

Στις δεκαετίες του ’30 και του ’40 άρχισαν τα πρώτα σύννεφα. Η Αίγυπτος πέρασε σε πιο εθνικιστικές πολιτικές, η ελληνική κοινότητα πιέστηκε να γίνει «λιγότερο ελληνική» και πιο συμμορφωμένη. Όμως η πραγματική καταστροφή ήρθε με τον Νάσερ. Με τις εθνικοποιήσεις, την απέλαση των Δυτικών και τον Παναραβισμό, χιλιάδες Έλληνες βρέθηκαν ξαφνικά ξένοι στον τόπο που είχαν γεννηθεί. 

 

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που εγκατέλειψαν ολόκληρες βιομηχανίες, εργοστάσια και σπίτια για να γυρίσουν στην Ελλάδα. Μόνο που η Ελλάδα τούς είδε σαν κάτι παράξενο. Δεν τους καταλάβαινε. Δεν τους αγκάλιασε. Πολλοί ήρθαν άφραγκοι, χωρίς κρατική στήριξη, χωρίς επαναπατριστικά προγράμματα. Από ευεργέτες έγιναν πρόσφυγες. 

 

Το όνομά τους διασώθηκε σε κάποιες ταμπέλες μουσείων, όπως του Μπενάκη και του Αβέρωφ. Κάποιοι έγιναν ξανά μεγάλοι στην Ελλάδα, πολλοί όμως όχι. Ήταν οι ξεχασμένοι κοσμοπολίτες. Έφεραν μαζί τους μνήμες από την Αλεξάνδρεια, γεύσεις από την Καϊρινή αγορά, αρώματα από τον Νείλο και τσιγάρα Κυριαζή στις τσέπες. Αλλά εδώ, τους περίμενε σιωπή.

 

πηγή

Ο Νίκος Αναδιώτης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στην Κομισιόν- Δημογραφική Βιωσιμότητα και Προκλήσεις Μεταναστευτικών Ροών

Αθήνα, 29/5/2025
 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Ο Νίκος Αναδιώτης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στην Κομισιόν 

Δημογραφική Βιωσιμότητα και Προκλήσεις Μεταναστευτικών Ροών

 

Ο Ευρωβουλευτής της «ΝΙΚΗΣ», Νικόλαος Αναδιώτης, κατέθεσε γραπτή ερώτηση στην Ευρ. Επιτροπή ως προς τον κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή και τη δημοκρατική σταθερότητα της Ε.Έ. εξαιτίας της δημογραφικής, αφενός, κάμψης στην Ευρώπη και των μεταναστευτικών, αφετέρου, ροών από χώρες διαφορετικών πολιτισμικών, θρησκευτικών και κοινωνικών προτύπων, αποκλινόντων των θεμελιωδών αξιών της Ε.Έ..

 

Ο Ευρωβουλευτής ζητά από την Ευρ. Επιτροπή τη διεξαγωγή, καταρχάς, μελετών για τις κοινωνικές και πολιτισμικές επιπτώσεις της μετανάστευσης, αλλά και την υιοθέτηση μέτρων για την ενίσχυση των γεννήσεων στην Ευρώπη.

 

Διαβάστε την ερώτηση εδώ: Κοινοβουλευτική ερώτηση | Δημογραφική κάμψη στην Ευρώπη και προκλήσεις από μεταναστευτικές ροές πολιτισμικά διαφορετικής προέλευσης | E-001644/2025 | Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Ἅγιος Παΐσιος: Ὁ ἀχάριστος εἶναι πάντα λυπημένος

– Γέροντα, γιατί πολλοὶ ἄνθρωποι, ἐνῶ τὰ ἔχουν ὅλα, νιώθουν ἄγχος καὶ στενοχώρια; 

– Ὅταν βλέπετε ἕναν ἄνθρωπο νὰ ἔχη μεγάλο ἄγχος, στενοχώρια καὶ λύπη, ἐνῶ τίποτε δὲν τοῦ λείπει, νὰ ξέρετε ὅτι τοῦ λείπει ὁ Θεός.

 

Ὅποιος τὰ ἔχει ὅλα, καὶ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ ὑγεία, καί, ἀντὶ νὰ εὐγνωμονῆ τὸν Θεό, ἔχει παράλογες ἀπαιτήσεις καὶ γκρινιάζει, εἶναι γιὰ τὴν κόλαση μὲ τὰ παπούτσια. Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχη εὐγνωμοσύνη, μὲ ὅλα εἶναι εὐχαριστημένος. Σκέφτεται τί τοῦ δίνει ὁ Θεὸς κάθε μέρα καὶ χαίρεται τὰ πάντα. Ὅταν ὅμως εἶναι ἀχάριστος, μὲ τίποτε δὲν εἶναι εὐχαριστημένος· γκρινιάζει καὶ βασανίζεται μὲ ὅλα. Ἄν, ἂς ποῦμε, δὲν ἐκτιμάη τὴν λιακάδα καὶ γκρινιάζη, ἔρχεται ὁ Βαρδάρης[1] καὶ τὸν παγώνει... Δὲν θέλει τὴν λιακάδα· θέλει τὸ τουρτούρισμα ποὺ προκαλεῖ ὁ Βαρδάρης. 

 

– Γέροντα, τί θέλετε νὰ πῆτε μ᾿ αὐτό; 

– Θέλω νὰ πῶ ὅτι, ἂν δὲν ἀναγνωρίζουμε τὶς εὐλογίες ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεὸς καὶ γκρινιάζουμε, ἔρχονται οἱ δοκιμασίες καὶ μαζευόμαστε κουβάρι. Ὄχι, ἀλήθεια σᾶς λέω, ὅποιος ἔχει αὐτὸ τὸ τυπικό, τὴν συνήθεια τῆς γκρίνιας, νὰ ξέρη ὅτι θὰ τοῦ ἔρθη σκαμπιλάκι ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ξοφλήση τοὐλάχιστον λίγο σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωή. Καὶ ἂν δὲν τοῦ ἔρθη σκαμπιλάκι, αὐτὸ θὰ εἶναι χειρότερο, γιατὶ τότε θὰ τὰ πληρώση ὅλα μιὰ καὶ καλὴ στὴν ἄλλη ζωή. 

 

– Δηλαδή, Γέροντα, ἡ γκρίνια μπορεῖ νὰ εἶναι συνήθεια; 

– Γίνεται συνήθεια, γιατὶ ἡ γκρίνια φέρνει γκρίνια καὶ ἡ κακομοιριὰ φέρνει κακομοιριά. Ὅποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριὰ καὶ ἀποθηκεύει ἄγχος. Ἐνῶ, ὅποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται τὴν θεϊκὴ χαρὰ καὶ τὴν αἰώνια εὐλογία. Ὁ γκρινιάρης, ὅσες εὐλογίες κι ἂν τοῦ δώση ὁ Θεός, δὲν τὶς ἀναγνωρίζει. Γι᾿ αὐτὸ ἀπομακρύνεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πλησιάζει ὁ πειρασμός· τὸν κυνηγάει συνέχεια ὁ πειρασμὸς καὶ τοῦ φέρνει ὅλο ἀναποδιές, ἐνῶ τὸν εὐγνώμονα τὸν κυνηγάει ὁ Θεὸς μὲ τὶς εὐλογίες Του. 

 

Ἡ ἀχαριστία εἶναι μεγάλη ἁμαρτία, τὴν ὁποία ἤλεγξε ὁ Χριστός. «Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;»[2], εἶπε στὸν λεπρὸ ποὺ ἐπέστρεψε νὰ Τὸν εὐχαριστήση. Ὁ Χριστὸς ζήτησε τὴν εὐγνωμοσύνη ἀπὸ τοὺς δέκα λεπροὺς ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό Του ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἴδιους, γιατὶ ἡ εὐγνωμοσύνη ἐκείνους θὰ ὠφελοῦσε. 

 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Ε' «Πάθη καὶ άρετές» 

 

Παραπομπές

 

[1] Βαρδάρης: Ὁ πολὺ δυνατὸς καὶ ψυχρὸς ἄνεμος, ὁ ὁποῖος πνέει βορειοδυτικὰ τῆς Θεσσαλονίκης κατὰ μῆκος τοῦ ποταμοῦ Ἀξιοῦ. 

[2] Λουκ. 17, 17.

 

ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

Φάγανε, φάγανε, φάγανε…

Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης 

 

Τόχουμε πει πολλές φορές. Ο παλιός Ελληνικός κινηματογράφος ζει και βασιλεύει (άντε, ‘’προεδρεύει’’ μη μας πουν και βασιλοχουντικούς), επειδή ακριβώς παρουσίαζε και σχολίαζε, με τον τρόπο του, την καθημερινότητα και την ελληνική ψυχοσύνθεση.

 

Κορυφαίοι συγγραφείς, περιγράψανε καθημερινούς τύπους που τριγυρνούσαν ανάμεσά μας, τους βλέπαμε και ή τους σιχτιρίζαμε ή τους λατρεύαμε.

 

Λατρεύαμε τη φτωχούλα Μανταλένα, αλλά μισούσαμε τον μοχθηρό σπιούνο (Δήμος Σταρένιος – Αρτέμης Μάτσας). Συμμετέχουμε στην αγωνιώδη προσπάθεια του Ορέστη Μακρή να παντρέψει τις τέσσερις κόρες του δια της μεθόδου του κανατιού, αλλά αντιπαθούμε σφόδρα τον Στέφανο Στρατηγό, που συμβουλεύει τον Ντίνο Ηλιόπουλο να εφαρμόσει τη μέθοδο του «στρίβειν δια του αρραβώνος». Συμπαθούμε τον υπουργό Μαυρογιαλούρο, ο οποίος υπήρξε θύμα του σάπιου περιβάλλοντός του, που τον είχε φυλακίσει στο χρυσό κλουβί του και δεν τον άφηνε να δει την πραγματικότητα και μόλις, επί τέλους, έμαθε την αλήθεια τα βρόντηξε. Από την άλλη λατρεύουμε και τους αγαθούς χωριάτες (Τον Πανάγο και την παρέα του), που τον ενημερώνουν ότι όσοι ανακατεύθηκαν με την κατασκευή του μαιευτηρίου της περιοχής, που ο ίδιος φρόντισε να γίνει, «Φάγανε, φάγανε, φάγανε».

 

Αυτά σκεπτόταν ο Ζήσης ο Σκεμπές, κούναγε το κεφάλι του και παράγγειλε διπλό ούζο με έξτρα μεζέ. Τον Ζήση τόνε λέγανε «Σκεμπέ», καθ’ όσον η κοιλιά του έστριβε στη γωνία και μετά μισή ώρα εμφανιζόταν κι αυτός. Μεγαλεία πράματα. Λέει το λοιπόν ο Ζήσης:

– Αμ δεν είναι έτσι ρε παλικάρια!

– Τι δεν είναι έτσι ρε Ζήση; αρωτάει ο Μεμάς ο Κεφαλλονίτης, άνευ επίθετο, καθόσον όλη η πιάτσα έτσι τον ξέρει.

 

Ο Ζήσης μόλις κατάλαβε ότι κίνησε το ενδιαφέρον του φιλομαθούς κοινού, ξερόβηξε, χωρίς να ξέρει γιατί, πήρε το σοβαρό του και είπε φανερά πειραγμένος:

– Καθόσον κύριοι περί μία υπόλειψη ζούμε. Νομίζω;

 

Τώρα βέβαια ο Ζήσης δεν ζούσε ακριβώς «περί μία υπόληψη», αφού τη δική του την υπόληψη την είχε ξοδέψει μπαινοβγαίνοντας στη φυλακή, λόγω που ήταν ζωηρό αγόρι. Αυτά όμως ήταν μικρολεπτομέρειες και ο Ζήσης αφόσον και είχε πάρει φόρα, άντε συ να τονε σταματήσεις.

– Αυτό το μπες – βγες, που γίνεται με τους ρεζίληδες τους πολιτικούς, είναι να τους σιχαίνεται η ψυχή σου αδερφέ μου.

– Για καθάρισε τα τζάμια ρε Ζήση, φωνάζει ο Αντώνης της μαμής, που δεν είχε και μυαλό Τσάμπιονς Λιγκ.

 

Ο Ζήσης βλέποντας ότι έχει αιχμαλωτίσει το ακροατήριο, πίνει μια γερή γουλιά ούζο, κατεβάζει και ένα κομμάτι παστουρμά, ξαναξεροβήχει, πάλι χωρίς να ξέρει γιατί και συνεχίζει:

 

– Ακούστε μάγκες μερικές ιστορίες παλιές αλλά που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Ψηφίζαμε κάποτε να πούμε στη Β΄ Αθηνών την κυρία Παπακώστα, που μέχρι τότε την ξέραμε για κάργα δεξιά και ξαφνικά την είδαμε υπουργίνα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφίζαμε τον Τέρενς, τον Κουίκ ντε, που τον θυμόμαστε να πανηγυρίζει κάποτε στον ΑΝΤ1, που είχε κερδίσει η ΝΔ και μετά τον είδαμε να την κάνει από τους «δεξιούς», ο Θεός να τους κάνει, ΑΝΕΛ, να παίρνει μεταγραφή για ΣΥΡΙΖΑ και να προσκυνάει τον τάφο του Μπελογιάννη (ξέρετε τον υπαρχηγό του Μιζέρια και πρώτο λεπίδι στον Μελιγαλά) στην Ουγγαρία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να κατεβάζει και την κεφάλα του, για να δείχνει θλίψη. Αμ η άλλη, η Κουντουρά με τον πατέρα τον βασιλόφρονα, διότι μη μου πει ότι από μικρή ήταν αριστερή, διότι θα το πω στον Πολάκη και ας καθαρίσει μόνη της.

 

Ακόμη και ο κ. Καμμένος αρχηγός των πάλαι ποτά ΑΝΕΛ είχε πει για να δικαιολογήσει την κωλοτούμπα και τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον ΣΥΡΙΖΑ. «Έχετε σκεφθεί ότι αν δεν είχαμε συνεργαστεί τώρα ΥΕΘΑ θα ήταν ένας κομμουνιστής» και δεν βρέθηκε κάποιος να του πει ότι αν δεν είχατε συνεργαστεί δεν θα υπήρχε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο απλά.

 

Ο Ζήσης, σταμάτησε για να μυρίσει λίγο την ατμόσφαιρα, σαν σκυλί της φέρμας. Άκρα του τάφου σιωπή. Έβγαλε τα γυαλιά του, τα χουχούλισε, τα σκούπισε και ικανοποιημένος συνέχισε:

 

– Και δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν και κάποιοι που ήταν αριστεροκομμουνιστές ή ΠΑΣΟΚοι και τώρα άραξαν στη ΝΔ και να δεις που τα χαϊβάνια τους ψηφίζουν και τους στέλνουν και στην Ευρώπη. Βέβαια δεν είναι μόνον αυτοί. Είναι και οι άλλοι που δεν απαρνήθηκαν την ιδεολογία τους, αλλά νόμισαν ότι έγιναν Χαρίλαοι Τρικούπηδες ή Καποδίστριες ή έστω Φώφηδες και προσπάθησαν να πετάξουν με τα δικά τους ανύπαρκτα φτερά, αλλά μηδέν εις το πηλίκιον, που έλεγε και ένα ένδοξος βλαξ.

 

– «Και είναι πολλοί αυτοί οι κωλοτούμπες κυρ Ζήση;» ρώτησε το παιδί που έφερνε τους καφέδες και πριν του λυθεί η απορία εισέπραξε μία καλοζυγισμένη φάπα από το αφεντικό τους, δια παράλειψιν καθήκοντος, καθόσον χάζευε.

 

- Τι πολλοί ρε; Μελεούνια, απεφάνθη ο Ζήσης. Αλλά το ωραίο είναι οι λόγοι που προβάλουνε, νομίζοντας ότι όλοι εμείς είμαστε κοροϊδάρες νούμερο 47 (και μήπως δεν είμαστε;). Άλλος προβάλει την ιδεολογία του (αυτό βέβαια, είναι είδος εν ανεπαρκεία στις μέρες μας), ότι δηλαδή το κόμμα απομακρύνθηκε από τις αρχές του ενώ αυτός παραμένει εκεί, ντούρος. Άλλος προφασίζεται λόγους υγείας και μετά από λίγο γίνεται καλά και παγαίνει σε άλλο κόμμα. Ουδείς όμως αποκαλύπτει τους πραγματικούς λόγους, οι οποίοι είναι πάντα οικονομικοί. Ναι, έτσι στην ψύχρα. Οικονομικοί και μόνον. Ίνα πληρωθεί το υπό του Σωτήρη (Χρ. Δοξαράς) ρηθέν της ταινίας: «Φάγανε, φάγανε, φάγανε», που μάλλον το ορθόν είναι «Τρώνε, τρώνε, τρώνε» και θα τρώνε εις τον αιώνα τον άπαντα εφόσον εμείς τους το επιτρέπουμε.

 

– Ζήση, τι θα πει «ρηθέν», ρώτησε ξανά το παιδί για τους καφέδες, για να εισπράξει τη φάπα του από τον Ζήση αυτή τη φορά…

 

Τώρα φαντάζεστε η σκηνή που περιγράψαμε πιο πάνω (η φάπα ντε) να γινόταν σήμερα; Ο Θεός να σε φυλάει…

************************************

 

29 Μαΐου σήμερα και σκέφτηκα πολύ αν θα έπρεπε ν΄ αναφερθώ σ’ αυτήν. Και το σκέφθηκα διότι όλοι λίγο πολύ τα ξέρουμε τα γεγονότα. Μετά ξανασκέφτηκα. Τα ξέρουμε όλοι ή θα αρχίσουν πάλι οι αοριστολογίες και πάλι θα αναρωτιόμαστε; Ποιοι πήραν την Πόλη άραγε; Οι ανώνυμοι αλκοολικοί; Μήπως τίποτις φυλές της Ωκεανίας; Μήπως ο Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων (ΟΠΕΚΕΠΕ), έβαλε το χεράκι του; Διότι πολύ φοβάμαι ότι αν περιμένουμε να ακούσουμε από επίσημα χείλη ότι οι Μωαμεθανοί (πρόγονοι των σημερινών τούρκων), μπήκαν σαν αυτή τη μέρα, το 1453 στην Πόλη και έσφαζαν, σκότωναν, κατέστρεφαν επί τρεις ημέρες, κατόπιν αδείας του πολυχρονεμένου Μωάμεθ του επιλεγομένου και πορθητή, μάλλον θα περιμένουμε άδικα. Μερικοί θα πουν ότι αυτήν τη μέρα άρχισε ο εκπολιτισμός και η ανάπτυξη της Πόλης και του Βυζαντίου γενικότερα. Κάτι σαν να μπήκαμε στην Ενωμένη Ευρώπη δηλαδή. Από την άλλη μεριά του Αιγαίου οι γείτονες (βλέπετε ούτε εγώ λέω «οι Τούρκοι») γιορτάζουν το ξεπάστρεμα του Ελληνισμού, υποσχόμενοι ακόμα καλύτερες σφαγές. Εμείς όμως, ως ανώτεροι άνθρωποι, ούτε ονόματα λέμε (σαν τον Θωμά στο «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες»), ούτε υπολήψεις θίγουμε. Απλώς στις 29 Μαΐου του 1453, η Πόλη ειρηνικά μετάπεσε από ένα καθεστώς σε άλλο. Κάτι σαν μεταπολίτευση δηλαδή. Για χωνέψτε το σιγά – σιγά.

 

Το Antinews και η στήλη, τιμώντας τη σημερινή επέτειο σας κάνουν δώρο τη σχεδόν απαγορευμένη σύνθεση του μεγάλου μας Σταμάτη Σπανουδάκη «Θάρθεις σαν αστραπή»: 

 

πηγή