Ο άνθρωπος είναι διφυής. Αποτελείται από σώμα και από ψυχή. Στο σημείο αυτό έχει προνομιακή θέση στο ζωικό βασίλειο.
Πως γίνεται να έχουν συνδεθεί δύο τόσο ανόμοια και αταίριαστα στοιχεία προορισμένα το ένα να βασανίζει το άλλο σε μια συζυγία εφήμερη που λήγει με τον οριστικό θάνατο του σώματος και την αβέβαιη επιβίωση της ψυχής; Ένα πελώριο ερώτημα που ουδείς έχει δώσει εξήγηση παρά μόνο η φύση γνωρίζει.
Πρόκειται για δύο ακούσιους συνεταίρους που υποχρεούνται να συμβιώνουν και να συνοδοιπορούν μέσα σε παγίδες που ο ένας στήνει στον άλλο. Τις περισσότερες φορές νικητής βγαίνει το σώμα, αλλά μερικές φορές αυτό θυσιάζεται για την ψυχή (αυτοθυσία).
Όταν δεν κατορθώνουμε να δαμάσουμε τα βάναυσα πάθη μας (οκνηρία, λαιμαργία, φιληδονία, βιαιότητα, κακεντρέχεια, διαβολή, αρπαγή, αδικία, φιλαργυρία κ.α) επειδή δεν έχουμε όχι την δύναμη αλλά την ειλικρίνεια να τα υποτάξουμε και βρίσκουμε βολική την υπόθεση ότι η ψυχή μας νικήθηκε από τον πειρασμό, τον οχυρωμένο μέσα στο από τη φύση πονηρό μας σώμα. Με αυτό τον τρόπο μεταθέτουμε την ευθύνη από το πονηρό σώμα στην ψυχή η οποία φορτώνεται με τις τύψεις της συνείδησης, τις μεταμέλειες και όλες τις αμαρτίες.
Με αυτόν τον τρόπο μεταθέτουμε την ευθύνη από την απερισκεψία, την αβουλία, την ακολασία μας σε ένα υπαίτιο κάθε ηθικού εκτροχιασμού και νομίζουμε ότι γλιτώσαμε από τα συναισθήματα ενοχής που μας βασανίζουν εσαεί και αρρωσταίνουν με το χρόνο και το σώμα, αλλά πιο πολύ λαβώνουν την ψυχή. Έτσι φτάνουμε σε αδιέξοδα είτε προς βλάβη της σωματικής μας υγείας, είτε αρρωσταίνουμε την ψυχή μας και αυτό μας βασανίζει, μας δημιουργεί άγχος, πόνο, μελαγχολία και απαισιοδοξία. Ο ένοχος πρέπει πάντα να είναι ένας «άλλος», έτσι γίνεται και στο σώμα, ο άλλος είναι χωριστός από την ψυχή μου και του φορτώνουμε όλα τα ανομήματα. Και νομίζουμε ότι ξεμπερδέψαμε . Αμ δε… Χωρίσαμε την ψυχή από το σώμα τεχνητά αλλά δεν τελειώσαμε. Το πρόβλημα μας είναι εντός, τα συναισθήματα, οι ενοχές, οι μεταμέλειες και γιατί όχι και οι ασθένειες που εμείς τις προξενήσαμε. Θύμα συνάμα και θύτης ο ίδιος ο εαυτός μας. Αυτή η παραφροσύνη μόνο με την ποίηση εκφράζεται. Είναι η τραγική φύση του ανθρώπου.
(29/4/25)
* Αμφικτύων ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.