Μακαριστός π. Αριστείδης Παπαδόπουλος ο άνθρωπος που έβλεπε τον Θεό

Συμπληρώθηκαν (στις 6 Μαρτίου) 4 έτη από την εκδημία του αείμνηστου πατρός ημών Αριστείδη, του Αγίου της Μακεδονίας!

 

Ο μακαριστός άγιος επίσκοπος Αντώνιος Σιατίστης συνέλεγε την πνευματική γύρη, ανακαλύπτοντας ιερείς που αγωνίζονταν τον καλό αγώνα προς την σωτηρία και την αγιότητα!
 

Επισκεπτόταν τέσσερις θεοφόρους πατέρες και είχε πνευματική επικοινωνία μαζί τους! Οι τρεις Άγιοι πατέρες ήταν ο π. Αμβρόσιος Λάζαρης στην Ιερά Μονή Δαδίου, ο π. Παναγιώτης στα Βραγγιανά των Αγράφων και ο π. Ιωάννης Καλαΐδης στις Σέρρες! Ο τέταρτος ήταν ο ταπεινός και πλήρης χαρισμάτων κληρικός, ένας Άγιος ανάμεσα μας, ο π. Αριστείδης Παπαδόπουλος από τη Μικρόπολη Δράμας. 

 

Ο π. Ιωάννης Καλαϊδης προσκυνάει τον μακαριστό Σιατίστης Αντώνιο

 

Ευσεβέστατη Γερόντισσα Ιεράς Μονής της Μακεδονίας μας είχε πει προ καιρού πως τον π. Αριστείδη η Παναγιά τον κράτησε στη ζωή αλλά 10 χρόνια για να στηρίξει τα πνευματικά του παιδιά. Μάλιστα ο π. Αριστείδης είχε τη φήμη, ως ο Άγιος της Μακεδονίας! 

 

Ο π. Αριστείδης είχε Πνευματικό Πατέρα τον αοίδιμο π. Κωνσταντίνο Σακαρίδη, με τον οποίο συνδέονταν με αληθινή πνευματική αγάπη και επικοινωνούσαν με πνευματικό τρόπο τα τελευταία χρόνια. 

 

Το καλοκαίρι του 2020, ο Θεός εκπλήρωσε την επιθυμία μου να τον επισκεφτώ μαζί με τον αγαπημένο μου γιατρό τον κ. Χαράλαμπο ο οποίος πολλές φορές μου μίλησε για τα ουράνια χαρίσματα του πατρός Αριστείδη. Είχαμε την μεγάλη ευλογία να λάβουμε την ευχή του αλλά και σημαντικές απαντήσεις σε θέματα που μας απασχολούσαν, αλλά και να του μεταφέρουμε τις ευχές του Πνευματικού μας Πατρός Κωνσταντίνου! 

 

Θυμάμαι πόσο χάρηκε και σκίρτησε η καρδιά του σαν μικρού παιδιού, ακούγοντας το όνομα και τις ευχές του Πνευματικού του Πατέρα. 

 

Συζητώντας μαζί του και απαντώντας στις ερωτήσεις μας, ο Άγιος αυτός άνθρωπος μας είπε, να μην έχουμε ποτέ αμφιβολίες για την αγάπη του Θεού, γιατί αυτή είναι μια παγίδα του πονηρού! Κοιτώντας μας στα μάτια είπε: "Ο Θεός παιδιά μου, μας βλέπει και τον βλέπουμε"!!! 

 

Μείναμε τότε εκστασιασμένοι να κοιτούμε τον άνθρωπο που αξιώθηκε να βλέπει τον Θεό και να αισθάνεται αισθητά την παρουσία Του στη ζωή του. 

 

Την ευχή σου Άγιε Πατέρα Αριστείδη! Καλή Ανάσταση και καλή αντάμωση! 

 

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!

 

Διαβάστε ένα βιογραφικό σημείωμα για τον π. Αριστείδη

 

Ἦταν 6 Μαρτίου, ἡμέρα Σάβ­βα­το, τό μεγάλο Ψυχοσάββατο, ὅπου ἡ Ἐκ­κλη­σία δέεται γιά τήν ἀνάπαυση τῶν κεκοιμημένων παιδιῶν της. Ἐκεί­νη τήν ἡμέρα διάλεξε ὁ Κύριος γιά νά καλέσει στήν ἀνέσπερη βασι­λεία του τόν σεμνό λευΐτη του π. Ἀριστείδη Παπαδόπουλο, πλήρη ἡμε­ρῶν καί ἔρ­γων ἀγαθῶν. Ἦταν ὁ ἐφημέριος τῆς γενέτειράς του Μικρόπολης Δρά­μας καί ἐπί δεκαετίες ὑπηρέτησε ὄχι μόνο τήν ἐνορία του, ἀλλά καί γενι­κότερα τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ ὑποδειγματική ἀφοσίωση. Ἀγαπήθη­κε καί συνδέθηκε μέ πνευματι­κούς δεσμούς, ὄχι μόνον μέ τούς κατοί­κους τῆς ἐπαρχίας Δράμας, ἀλλά καί μέ χιλιάδες ἀνθρώπους τῆς εὐρύτε­ρης περιοχῆς τῆς Μακεδονίας, κα­θώς καί ἄλλων περιοχῶν τῆς πατρί­δας μας. 

 

Τίς γραμμές αὐτές χαράσσει ἡ εὐγνωμοσύνη μας γιά ὅσα μᾶς προσ­έ­φε­ρε ὁ π. Ἀριστείδης ὡς πνευματικός πολλῶν ἀδελφῶν τῆς Ἀδελ­­φότη­τός μας. Προσωπικά τοῦ χρω­στῶ καί τή συμμαρτυρία γιά τήν ἱερω­σύνη μου. 

 

Γόνος ποντιακῆς οἰκογένειας, γνώ­­ρι­σε ἀπό μικρός τόν πόνο καί ἔ­μαθε νά σηκώνει τόν σταυρό του μέ τή γεν­ναιότητα τοῦ πιστοῦ, στη­ρι­γμένος στόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ἦ­ταν τό δεύτερο παιδί τῆς οἰκογένειας καί ἐπειδή ὅταν τόν συνέλαβε ἡ μητέρα του περνοῦσε μία σοβαρή ἀσθένεια, οἱ για­τροί τήν συμβούλευαν νά διακόψει τή ζωή τοῦ ἐμβρύου. Μέ πίστη καί αὐτοθυσία τόν κράτησε στά σπλάχνα της ἐκείνη ἡ εὐσεβής γυναίκα, γιά νά τόν καταστήσει στή συνέχεια ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐκλεκτό της διάκονο, σοφό καί δραστήριο ἐρ­γάτη στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου. Πέ­ρασε ἀπό τό καμίνι τῆς ὀρ­φά­νιας· ἡ μητέρα του ἔφυγε νωρίς ἀπό τόν κόσμο καί μεγάλωσε κοντά στή δεύ­τερη σύζυγο τοῦ πατέρα του. Δο­κι­μά­σθηκε στή σκληρή ἀγροτική ζωή, στόν ἀγώνα τῆς βιοπάλης. Ἀλλά οἱ δυ­σκολίες καί οἱ ἀντιξοότητες τόν στε­ρέ­ω­ναν πε­ρισσό­τερο στήν πίστη καί θησαύ­ριζαν στήν ψυχή του περίσσεια κατανόησης καί συμπάθειας γιά κάθε πο­νε­μέ­νο. Εἶ­χε τήν εὐλογία ἀπό τή νεό­τητά του νά καλ­λιερ­γεῖται πνευματικά κοντά σέ τί­μιους ἐρ­γάτες τοῦ εὐαγγε­λίου πού δροῦ­­σαν στήν περιοχή τῆς Δράμας. Ἀ­πό τότε διακρινόταν γιά τήν εὐλάβεια καί τή μεγάλη του ἀγάπη πρός τήν Ἐκ­κλησία. Ὅταν ἦλθε τό πλή­ρωμα τοῦ χρόνου, ἀφοῦ εἶχε κλεί­σει καί τήν τέ­ταρ­τη δε­καετία τῆς ζωῆς του, τόν κά­λε­σε ὁ Θεός νά διακονήσει τό ἱερό θυσια­­στή­ριο.

 

Ὁ ἱερός ναός τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Μικρόπολης ἔγινε τό δεύτερο σπίτι του. Ἐκεῖ περνοῦσε τό μεγαλύτερο μέ­ρος τοῦ 24ώρου. Μέ ζῆλο φρόντιζε γιά τήν εὐπρέπεια καί τόν ἐξωραϊσμό του, κα­θώς καί γιά τά ξωκκλήσια τοῦ χω­ριοῦ. Ἀνύσταχτη ἡ μέριμνά του γιά τήν ἀνα­στή­λωση καί τόν ἐξαγιασμό τῶν ζων­τα­νῶν ναῶν, τῶν ἀνθρώπων τῆς περιο­χῆς. Τούς χειραγωγοῦσε στή με­λέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς, τήν ὁποία ὁ ἴδιος -ἄν καί ὀλιγογράμματος- ὑπερα­γαποῦ­σε, καί γιά τόν σκοπό αὐτό ἵ­δρυ­σε τήν «Ἑστία», αἴθουσα ὅπου γι­νόταν κατήχη­ση ἀλλά καί ψυχαγωγία τῶν ἐ­νοριτῶν, ἀλλά καί τῶν πνευ­μα­τικῶν του παιδιῶν ἀπό τή γύρω περι­οχή. Δέν ἀπέκτησε παιδιά ἀπό τόν γάμο του μέ τήν ἀεί­μνη­στη πρεσβυτέρα Μαριάνθη. Ὁ Θεός ὅ­μως τοῦ χάρισε χιλιάδες πνευματικά παιδιά πού τόν ὑπερα­γα­ποῦσαν, ὅπως ἔδειξε καί ἡ πα­ρουσία μεγάλου πλήθους στήν κηδεία του, πα­ρά τίς ἀπαγορεύσεις καί τίς ἀν­τίξοες καιρικές συνθῆκες.

 

Ἡ ἱερατική του διακονία διακρι­νό­ταν ἐξόχως γιά τήν ἁπλότητά της. Ἦ­ταν ἕνας ἁγνός καί τίμιος λευΐτης, ἄν­θρω­πος ἀδιάλειπτης προσευχῆς καί ἔμπρα­κτης ἀγάπης, πού πρόσφερε τόν ἑαυτό του ὅλο «θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρε­στον τῷ Θεῷ» (Ρω 12,1) καί ἤθε­λε νά ζεῖ κρυμμένος μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ἀπέθετε καί τίς χιλιάδες ψυχές πού καθημερινά μνημόνευε παρακαλώντας νά τούς χορηγεῖ ὁ Θεός μαζί μέ τήν ὑγεία τοῦ σώματος, πόθο σωτηρίας καί πνεῦμα ἀντιστάσεως κα­τά τοῦ πειρα­σμοῦ.

 

Ἀπό ὄρθρου βαθέος πήγαινε στόν ναό τοῦ Τιμίου Σταυροῦ γιά τήν τέλεση τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ἐκπλη­ρώνον­τας τό ψαλμικό «ἐξεγερ­θή­σο­μαι ὄρθρου» (Ψα 107,3). Ξεκινοῦσε τή μνημό­νευση λίγο μετά τά μεσά­νυχτα, γιά νά συνεχίσει μέ τόν Ὄρθρο καί τή θεία Λειτουργία. Μέ τό ξημέρω­μα σκόρπιζαν γιά τίς ἐργασίες τους ὅσοι συμμετεῖχαν στή θεία Λειτουργία. Ὁ ἴδιος ἀποσυρό­ταν γιά λίγη ἀνάπαυση καί κατόπιν ἄρ­χιζε τήν ἱερά Ἐξομολό­γηση. Μία παύ­ση τό μεσημέρι καί κατόπιν πάλι Ἐξο­μο­λό­γηση μέχρι τόν Ἑσπερινό καί πέραν αὐ­τοῦ. 

 

Τό πετραχήλι του κατέστη ἀσφαλές καταφύγιο καί θεραπευτήριο, ὅπου χι­λιά­δες ψυχές ἔβρισκαν παρηγοριά καί ἀνακούφιση ἀπό τό φορτίο τῶν ἁμαρ­τιῶν τους. Βαθύς γνώστης τῆς πνευμα­τικῆς ζωῆς μέ ἰδιάζουσα ἐπιμέλεια καί ἀγάπη ὄχι μόνο παρηγοροῦσε καί ἀπά­λυνε τόν πόνο τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί τούς καλλιεργοῦσε κατά Θεόν. Ὡς διο­ρατικός πνευματικός δέν περιορι­ζόταν μόνον νά ἀφουγκρασθεῖ τίς ἀ­στο­χίες καί τίς ἀνησυχίες τους, ἀλλά καί τούς προέ­τρεπε, κυρίως μέ τό πα­ρά­δειγμά του, νά ἐπικαλοῦνται διαρκῶς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου καί νά μελε­τοῦν τόν λόγο Του. 

 

Συνδύαζε ἄριστα τήν ἐπιείκεια μέ τήν αὐστηρότητα, τό ἀμέριστο ἐνδιαφέρον μέ τόν θεοπρεπῆ σεβασμό τῆς ἐλευθε­ρίας τοῦ ἐξομολο­γουμένου. Δέν καλλι­εργοῦσε ἐν ὀνόματι τῆς ὑπακοῆς τήν ἀρρωστημένη ἐ­ξάρτηση τῶν ἀν­θρώπων ἀπό τό πρόσ­ωπό του. Χωρίς νά καταρ­γεῖ τήν προσ­ωπική εὐθύνη τῶν πνευ­μα­τικῶν του τέκνων γιά τήν πνευ­μα­τική τους πορεία καί τόν ἁγιασμό τους, τούς στήριζε ποι­κιλοτρόπως, κυ­ρίως προσευχόμενος στόν Κύριο ὡς ἀ­κοίμητος ἄγγε­λος, γιά τή σωτηρία τους. 

 

Ξεχωριστή θέση στήν καρδιά τοῦ π. Ἀριστείδη κατεῖχε ἡ νέα γενιά. Τό ἁγνό καί ἄδολο χαμόγελό του, πού ἀντιφέγ­γιζε τήν παιδική του ἀθωότητα, τοῦ ἔδι­νε τήν ἱκανότητα νά προσεγγίζει τούς νέους μέ ἕναν ἀπαράμιλλο τρόπο. Δια­κο­νία του ἀγαπημενη νά περιοδεύει στά σχολεῖα τῆς περιοχῆς, γιά νά ἐπικοινω­νήσει μέ τά παιδιά. Ὥριμοι σήμερα πολ­­­­λοί ἀπό ἐκείνους τούς μικρούς μα­θη­τές θυμοῦνται μέ τί λαχτάρα περί­μεναν οἱ ἴδιοι ἀλλά καί οἱ δάσκαλοί τους τόν πα­πούλη στό σχολεῖο τους. Ἐρ­χό­ταν πάν­τα χαμο­γελαστός μέ τίς τσέπες γεμάτες καρα­μέλες. Τούς κερνοῦσε, τούς ρω­τοῦ­σε πῶς περνοῦν, τούς μι­λοῦσε γιά τόν Χριστό. Κι ἔπειτα ἔλεγε: «Τώρα, ὅποιος θέλει ἄς ἔρθει νά τά ποῦ­με». Ἐ­κεῖνες οἱ παιδικές ἐξομο­λο­γήσεις ἄνοι­­ξαν σέ πολλούς τό μονοπάτι τῆς πνευ­ματικῆς ζωῆς, πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐχή τοῦ παπούλη συνεχίζουν νά βαδίζουν μέχρι σήμερα. Δυστυχῶς, τά τελευταῖα χρόνια, μέ τήν ἀπαγόρευση τῆς παρουσίας ἐξωσχο­λι­κῶν παραγόν­των στά σχο­λεῖα, δέν τοῦ ἐπιτρεπόταν νά μεταβεῖ καί νά συνα­να­στραφεῖ μέ τούς μικρούς του φίλους καί ἦταν βαθύτατα λυπημένος γι᾽ αὐτό, κάτι τό ὁποῖο συχνά τό ἐξέφραζε.

 

Δέν εἶναι, βέβαια, δυνατόν νά περι­γράψει κανείς μέσα σέ λίγες γραμμές ὅλο τό ἔργο καί τήν προσφορά τοῦ π. Ἀρι­στείδη. Ὡστόσο, νομίζω πώς εἶναι ἀρ­κε­τά ὅσα προανέφερα, γιά νά ἀν­τι­λη­φθοῦμε πῶς διαχειριζόταν μέ σύνε­ση καί διάκριση τήν ἐξουσία τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, ὥστε αὐτή ἡ διακονία του νά ἀποτελέσει γιά μᾶς τούς νεώ­τε­ρους ἱερεῖς πνευματική κληρονο­μιά, ὅ­πως καί ὁ ἴδιος παράδειγμα πρός μί­μη­ση.

 

Πολυσέβαστε καί πεφιλημένε μας π. Ἀριστείδη, ἡ πνευματική καί ἠθική πα­­ρακαταθήκη σου θά μείνει ἀνεξίτηλα χαραγμένη στόν νοῦ καί στήν καρδιά μας! Νά εὔχεσαι ὑπέρ ἡμῶν νά εἶναι χρι­στι­ανά τά τέλη τῆς ζωῆς μας, ὥστε νά ἀξι­ω­θοῦμε νά σέ ἀνταμώσουμε στή χώρα τῶν ζώντων. Ἀμήν! 

 

π. Μιχαήλ Κόνιας

 

πηγή