Η φαινομενική ελευθερία της Ελλάδας

Γράφει ο Άρης Ανδρεόπουλος 

 

Το ημερολόγιο γράφει 12 Σεπτεμβρίου 1829. Τότε δίνεται η τελευταία μάχη του ελληνικού στρατού έναντι των Οθωμανών στην Πέτρα Βοιωτίας. Ο τακτικός πλέον στρατός των Ελλήνων, υπό την ηγεσία του Δημήτριου Υψηλάντη, συντρίβει τον οθωμανικό και σφραγίζει το τέλος του ένδοξου πολέμου ανεξαρτησίας. Ακολούθησε και η παραδοχή του Σουλτάνου στην συνθήκη της Ανδριανούπολης. Είναι γεγονός! Το έθνος ή πιο σωστά ένα μέρος του είναι πλέον ελεύθερο!
 

Μετά από οκτώ χρόνια πολέμου η ελευθερία κατακτήθηκε. Ισχύει όμως το ίδιο για την ανεξαρτησία της ή ήταν πάντα ελεγχόμενη από κάποια άλλη δύναμη; Η διπλωματική αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» της χώρας μας ήρθε με το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830. Με την υπογραφή του όμως συνέβη και μία δολοφονία. Του Ιωάννη Καποδίστρια. Το νεοσυσταθέν κράτος θα είχε μοναρχικό πολίτευμα με βασιλιά τον Λεοπόλδο της Σαξονίας. Βλέπουμε λοιπόν πως δεν υπήρχε χώρος ούτε για τον Καποδίστρια (άρα καταλαβαίνουμε ποιος όπλισε το χέρι των Μαυρομιχαλαίων) ούτε για την ανεξαρτησία της Ελλάδας.

 

Έπειτα από την άρνηση του Λεοπόλδου και την φυσική δολοφονία του Καποδίστρια, ήρθαν οι Βαυαροί αντιβασιλείς και ο Όθωνας, πρακτικά με τον ρόλο του τοποτηρητή των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή με σκοπό να κρατάει την Ελλάδα μικρή. Η Αγγλία τότε δεν ήθελε την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για να μην αποκτήσει η Ρωσία έξοδο στην Μεσόγειο. 

 

Η διακυβέρνησή του ήταν αυταρχική και αγνοούσε πλήρως το σύνταγμα του 1844. Όταν ο Όθωνας έπειτα από τη πίεση του ελληνικού λάου προσπάθησε να βάλει την Ελλάδα στον Κριμαϊκό πόλεμο στο πλευρό της Ρωσίας, η Αγγλία και Γαλλία απάντησαν με ναυτικό αποκλεισμό, οπότε η εμπλοκή της Ελλάδας σταμάτησε. Το λάθος αυτό ο Όθωνας το πλήρωσε με την αντικατάστασή του το 1862 λόγω έλλειψης υποστήριξης της Αγγλίας και της Γαλλίας. 

 

Η διακυβέρνηση του βασιλιά Γεωργίου δεν χαρακτηρίστηκε από καμία αμφισβήτηση των εντολών των μεγάλων δυνάμεων ενώ συνέχισε να αγνοεί την λαϊκή βούληση διορίζοντας τις κυβερνήσεις που αυτός ήθελε μέχρι της εφαρμογή της αρχής της δεδηλωμένης. Ο πόλεμος του 1897 ξεκίνησε με την κήρυξή του από την Οθωμανική Αυτοκρατορία λόγω των δράσεων παραστρατιωτικών δυνάμεων των Ελλήνων, που αψηφούσαν τις εντολές της κυβέρνησης. 

 

Όταν όμως αποφασίστηκε πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ήταν πλέον χρήσιμη λόγω της συμμαχίας της με την Γερμανία, η Ελλάδα επεκτάθηκε με το έπος των βαλκανικών πολέμων υπό την ηγεσία του καθ’ υπόδειξιν της Αγγλίας διορισμένου από τον στρατό Ελευθέριου Βενιζέλου. Δεν μπορούμε φυσικά να αγνοήσουμε ότι ο Βενιζέλος κέρδισε αργότερα της εκλογές αλλά αυτό δεν είχε σημασία αφού ο βασιλιάς Κωνσταντίνος μπορούσε να τον εξωθήσει σε παραίτηση όποια στιγμή ήθελε. Όπερ και εγένετο. Η μεταστροφή του Κωνσταντίνου προς τη Γερμανία, δεν είναι δείγμα ανεξαρτησίας, αλλά επιλογής δυνάστη από έναν ηγέτη που αγνοεί το συμφέρον της χώρα του. 

 

Μετά την μικρασιατική καταστροφή ακολούθησε μία σειρά πραξικοπημάτων και συνεχών αλλαγών κυβερνήσεων. Ιδιαίτερη προσοχή αξίζει η περίοδος δικτατορίας του Πάγκαλου. Όταν η Τουρκία υπέγραψε την συνθήκη της Λοζάνης δεν αναγνώρισε τα σύνορα που είχε με το βρετανοκρατούμενο Ιράκ κα η Αγγλία συνεχώς πίεζε την Τουρκία να υπογράψει την αναγνώρισή του. Για αυτό το λόγο υποκίνησε σε εξέγερση τους Νεστοριανούς το 1924 και τους Κούρδους υπό τον Σεΐχ Σαΐντ το 1925. Η Τουρκία βέβαια επνιξε τις επαναστάσεις στο αίμα όπως ξέρει να κάνει καλύτερα από κάθε άλλη χώρα. Πως συνδέεται εδώ όμως ο Πάγκαλος; Όπως γνωρίζουμε ο Πάγκαλος είχε απειλήσει ότι θα εισέβαλλε στην ανατολική Θράκη. Αυτό όμως που έχουμε παραμερίσει είναι λίγο μετά την συμφωνία της Άγκυρας όπου η Τουρκία αναγνώρισης την κτίση του Ιράκ από την Βρετανία, η δικτατορία του Πάγκαλου έπεσε. 

 

Μέχρι την έλευση του Μεταξά η μόνη σταθερή κυβέρνηση που υπήρξε ήταν αυτή του αγγλοκίνητου Ελευθερίου Βενιζέλου, για τον οποίο δεν πρέπει να ξεχάσουμε την προδοσία των περιουσιών των προσφύγων και την πρόταση του Κεμάλ για Νόμπελ ειρήνης. Ήταν επίσης ο πρώτος πολιτικός που δεν άφησε να γίνουν μνημόσυνα και εκδηλώσεις για τους νεκρούς των προσφύγων κατά τη μικρασιατική καταστροφή. 

 

Παρ’ όλο που ο Μεταξάς ακολούθησε πολιτική σύμφωνη με το εθνικό συμφέρον και έθεσε τις βάσεις για το έπος του 40 στα βουνά της Βορείου Ηπείρου ( όχι της Αλβανίας, βλ. Πρωτόκολλο της Κέρκυρας ), ήταν διορισμένος δικτάτορας από τον βασιλιά με τη σύμφωνη γνώμη της Βρετανίας πάντα και καλό θα ήταν να μην περιμένουμε δικτάτορες για να έχουμε πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά μας. 

 

Επιπλέον στο νέο πολιτικό σκηνικό μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, είχαμε συνεχώς ξενοκίνητες κυβερνήσεις. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αφού σταμάτησε να δίνει συμβουλές στον Τσολάκογλου έφυγε για Κάιρο και ήρθε μετά το πέρας της διορισμένος πρωθυπουργός από τους Άγγλους. Έπειτα ανέλαβε ο Παπάγος ο οποίος ήταν ο μόνος που δεν ελεγχόταν και γι’ αυτό παράκουσε τους πάντες και έστειλε τον Γρίβα στην Κύπρο. 

 

Μετά διορίστηκε πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από τον βασιλιά. Ο λόγος που έγινε αυτό είναι οι βαθιά προδοτικές απόψεις που είχε για το κυπριακό όπως αποδεικνύει το μνημόνιο Πιπινέλη. Δεν φαντάζει λοιπόν παράλογο το γιατί οι Αμερικάνοι πίεσαν τον βασιλιά να διορίσει τον Καραμανλή πρωθυπουργό. Η οποιαδήποτε αμφιβολία για το αν ήταν πράκτορας ξένων δυνάμεων ο Καραμανλής απαλείφεται με την πιο προδοτική ρήση στην ιστορία του ελληνικού έθνους: Η Κύπρος κείται μακράν. 

 

Μετά την τελευταία εκλογή Καραμανλή δεν υπήρξε σταθερή κυβέρνηση μέχρι την έλευση της αμερικανοκίνητης δικτατορίας. Μετά την χούντα όλοι όσοι ανέλαβαν την εξουσία, απεδείχθη πως εκπροσωπούσαν αλλότρια συμφέροντα, από τις προδοτικές υποχωρήσεις στα ελληνοτουρκικά και την απαξίωση του κυπριακού. Επιγραμματικά αναφέρουμε: 

• Υπογραφή της Συμφωνίας της Βέρνης το 1976 σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα δεν θα μπορεί να διεξάγει έρευνες για υδρογονάνθρακες πέρα από τα χωρικά ύδατα.
• Κρίση του 1987 και αναδίπλωση Παπανδρέου στο Νταβός όπου επικυρώθηκε η συμφωνία της Βέρνης και ετέθη το κυπριακό στο ράφι.
• Κρίση των Ιμίων, όπου με τη συμφωνία της Μαδρίτης αναγνώρισε η Ελλάδα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο.
• Παράδοση Οτζαλάν.
• Κρίση με τους S-300.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να αφιερωθεί στο για πολλούς άγνωστους θέμα οριοθέτησης ΑΟΖ Κύπρου και Αιγύπτου. Μέσω της οριοθέτησης αυτής δημιουργείτο αυτόματα ΑΟΖ στο Καστελόριζο (λόγω της γεωγραφικής του θέσης). Αυτό το γεγονός θα «αφόπλιζε» την τουρκική ρητορική περί μη ύπαρξης της ΑΟΖ του Καστελόριζου και θα απογείωνε τη δίκαιη ρητορική της Ελλάδας. Γι’ αυτό το λόγο ο τότε υπουργός εξωτερικώς Γιώργος Παπανδρέου τηλεφώνησε στον υπουργό εξωτερικών της Κύπρου και του ζήτησε να κατεβεί το ανώτερο σημείο επαφής των δύο ΑΟΖ.

 

Πηγή: http://www.elzoni.gr/html/ent/016/ent.6016.asp 

 

Από αυτό το άρθρο δεν θα μπορούσε να λείπει η άκρως προδοτική συμφωνία των Πρεσπών για την ονομασία του κρατιδίου βόρεια της μίας και μοναδικής Μακεδονίας επί ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Επί διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν γίνει οι περισσότερες προδοτικές πράξεις. Ποτέ δεν προσπάθησε το ελληνικό κράτος να μπουν κυρώσεις στην Τουρκία λόγω των παράνομων εισβολών της Τουρκίας στη Συρία και στην κυπριακή ΑΟΖ. Δήλωση Δένδια: Οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός. Με αποτέλεσμα πολλές χώρες να βάλουν κυρώσεις μόνες τους. Δεν κατηγόρησε ποτέ επίσης η Ελλάδα την Τουρκία ως κράτος διακινητή. 

 

Αρχικά η οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία. Δόθηκε μειωμένη επήρεια στην Κέρκυρα πράγμα το οποίο μπορεί να επικαλεστεί η Τουρκία ότι τα νησιά δικαιούνται μειωμένη ή καθόλου ΑΟΖ. Επίσης επεκτάθηκαν τα χωρικά ύδατα από έξι σε δώδεκα ναυτικά μίλια. Αυτό χρησιμοποιήθηκε επικοινωνιακά για να φανεί ότι η ΝΔ έκανε την Ελλάδα μεγαλύτερη. Αφού όμως αυτό έγινε στο Ιόνιο Πέλαγος μόνο, η Ελλάδα είναι σαν να προσχωρεί στη παράλογη και αντίθετη στο διεθνές δίκαιο λογική, ότι στο Αιγαίο ισχύουν ειδικές διατάξεις και η Ελλάδα δεν μπορεί εκεί να επεκτείνει στα 12 ναυτικά μίλια. Διακρίνουμε άμεση σύνδεση με τη συμφωνία της Μαδρίτης.

 

Η συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο ήρθε να προσθέσει άλλη μία προδοσία. Αρχικά η οριοθέτηση ήταν τμηματική, κάτι το οποίο δεν προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο. Επίσης, αφέθηκε εκτός οριοθέτησης η περιοχή ανατολικά της Ρόδου αφαιρώντας μας την δυνατότητα ενοποίησης της ΑΟΖ μας με την Κύπρο μέσω του Καστελόριζου. Εδώ εξηγείται και το τηλεφώνημα Παπανδρέου. Δόθηκε επίσης μειωμένη επήρεια ΑΟΖ στην Κρήτη! Το δεύτερο μεγαλύτερο νησί του Ελληνισμού και το μεγαλύτερο της Ελλάδας. Δεν θα ήταν υπερβολή να θεωρήσουμε ότι πλέον η περιοχή ανατολικά της Ρόδου μέχρι την Κύπρο έχουν δοθεί στην Τουρκία. 

 

Η Ελλάδα επίσης δεν έχει κάνει ακόμα διάβημα για την γαλάζια πατρίδα και αφήνει την Τουρκία να την διεκδικεί κάθε μέρα επί του πεδίου όπως έγινε στην Κάσο. Εδώ όμως έρχεται το εξής παράδοξο. Η ρητορική περί γαλάζιας πατρίδας είναι η ίδια με της Κίνας στη νότια σινική θάλασσα, κάτι για το οποίο εργάζεται η Αμερική να αποτρέψει. Όσο όμως η Τουρκία προχωρά με τη γαλάζια πατρίδα ενισχύεται η Κίνα επειδή δημιουργούνται εν δυνάμει νομικά προηγούμενα. Και σαν κερασάκι στην τούρτα έρχεται και η πλήρης απαξίωση του Κουρδικού παράγοντα στη Συρία, παρ’ όλο που Αμερική, Γερμανία, και Γαλλίας υποστηρίζουν τους Κούρδους. 

 

Επιπλέον με την συμφωνία φιλίας των Αθηνών η Ελλάδα βοήθησε την Τουρκία να ξεπλύνει το βρώμικο πρόσωπό της στις ευρωπαϊκές αυλές και έτσι αίρονται οι επιλυθείσες κυρώσεις και ξαναπαίρνει όπλα και πολύτιμα εξαρτήματα για την πολεμική της βιομηχανία. 

 

Καμία κυβέρνηση επίσης δεν αναδεικνύει τον χάρτη με την πλήρη ΑΟΖ της Ελλάδας που έχει συντάξει η Ευρωπαϊκή Ένωση. 

 

Πηγή: https://maritime-spatial-planning.ec.europa.eu/countries/greece 

 

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λοιπόν ακολουθεί πολιτική ενδυνάμωσης της Τουρκίας. 

 

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα. Μήπως οι πολιτικοί της χώρας μας από μαριονέτες της Αμερικής έχουν γίνει μαριονέτες της Τουρκίας; 

 

Όλες αυτές οι υποχωρήσεις ήταν ολέθριες για τα συμφέροντα και την επιβίωση του Ελληνισμού (Ελλάδα και Κύπρος). Κανένας σώφρων πολιτικός δεν θα έκανε αυτές τις κινήσεις αν δεν ελεγχόταν από ξένα κράτη. 

 

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα όπου τα κόμματα που κυβερνούν ή κυβέρνησαν είναι μαριονέτες του εκάστοτε «διαχειριστή» της Ελλάδας. Διαχρονικά η Ελλάδα κυβερνείτο από πολιτικούς μαριονέτες της Αμερικής ή της Αγγλίας και από τα πολιτικά ή βιολογικά τους τέκνα. 

 

Βλέπουμε λοιπόν πως ελληνικός λαός δεν είχε πραγματικά να επιλέξει τους πολιτικούς που ήθελε, αλλά να επιλέξει ανάμεσα σε αυτούς που οι ξένες δυνάμεις του επέβαλαν. 

 

Ο μόνος τρόπος για να φύγουμε από αυτή τη δίνη είναι ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα. Σε ένα τέτοιο πολίτευμα οι πολίτες έχουν τον τελευταίο λόγο στις επιλογές των πολιτικών και μπορούν να αναιρέσουν την όποια προδοτική απόφαση παρθεί και να ξηλώσουν από τις θέσεις τους ή παραπέμψουν σε δίκη πολιτικούς που κινούνται κατά του έθνους. Αυτό είναι δημοκρατία. Όχι το να παίρνουν οι πολιτικοί λευκή επιταγή κάθε 4 χρόνια. Σε μία δημοκρατία οι πολίτες έχουν άμεσο λόγο στις αποφάσεις του κράτους. 

 

Και όπως είπε ο Αριστοτέλης στο τέταρτο βιβλίο των πολιτικών, στοιχεία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος είναι ο θεσμός της κλήρωσης και της Εκκλησίας του Δήμου. Ενώ, στοιχείο ενός ολιγαρχικού πολιτεύματος είναι οι εκλογές αντιπροσώπων.

 

πηγή