Η αφασική εξωτερική πολιτική του "ό,τι πει το ΝΑΤΟ" βρίσκει τις τελευταίες μέρες κάποιους νέους απολογητές. Πρόκειται για ορισμένους μπατριώτες αναλυταράδες της πρεσβείας, οι οποίοι εσχάτως μας λένε ότι η Τουρκία τελειώνει, επειδή η εμπλοκή της στην Συρία θα την οδηγήσει αναπόφευκτα σε πόλεμο με το Ισραήλ. Μία τέτοια εξέλιξη, θα ήταν πιθανή και χωρίς την εμπλοκή στην Συρία, αν ο Ερντογάν την επιθυμούσε. Αν ο Ερντογάν είχε κάνει έστω οικονομικό πόλεμο στο Ισραήλ όλο αυτό το διάστημα που το τελευταίο μακελεύει την Γάζα. Τώρα, το πιθανότερο σενάριο κλιμάκωσης είναι αυτό που τόσο οι ακριβοπληρωμένοι αναλυταράδες του ΥΠΕΞ όσο και οι ντεμέκ μπατριώτες αναλυταράδες κάνουν πώς δεν βλέπουν: η Τουρκία να ζητήσει ανταλλάγματα για να επιτρέψει την αυτονομία των Κούρδων στην Συρία. Ανταλλάγματα που θα έχουν δύο εκδοχές: την υπόλοιπη Κύπρο, και αν κάτι τέτοιο κριθεί υπερβολικό καθώς θα ανατρέψει πολύ τα πράγματα με την εξαφάνιση ενός ολόκληρου κράτους από την περιοχή και την ΕΕ, τότε ο Ερντογάν θα φανεί διαλλακτικός και θα κατευναστεί με ένα δύο ελληνικά νησιά ή έστω μόνον το Καστελόριζο.
Υπερβολικό, ανεδαφικό, τελείως αδύνατον στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, θα πει κάθε νατοτραφείς. Όπως ακριβώς εθεωρείτο και μία εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974 θα απαντούσα. Και όπως ακριβώς τότε η Τουρκία κατευνάστηκε με την παραχώρηση του 37% του κυπριακού εδάφους, για να μην λάβει το μέρος των Αράβων κατά του Ισραήλ, έτσι θα γίνει και τώρα. Γιατί όχι, άλλωστε, αφού έχουμε αποδείξει ως κράτος την αταλάντευτη εμπιστοσύνη μας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, όσο και αν αυτοί μας ακρωτηριάζουν εδαφικά, μας πτωχεύουν συστηματικά και μας εξαφανίζουν πληθυσμιακά. Γιατί να βρει άλλον κατευνασμό για την Τουρκία το ΝΑΤΟ; Υπάρχουμε εμείς... σταθερή αξία... Η άνοδος δε του Τράμπ, σε συνδυασμό με την μπαϊντενίστικη κυβέρνηση Μητσοτάκη αυξάνει δραματικά της πιθανότητες για κάτι τέτοιο. Γύρω μας όλοι βρίσκονται σε πόλεμο, η ελληνική κοινωνία στον κόσμο της... καμία προετοιμασία και δεν αναφέρομαι εδώ σε επίπεδο εξοπλισμών, αλλά σε επίπεδο προετοιμασίας των Ελλήνων πολιτών, της ελληνικής κοινωνίας για μία πολεμική σύγκρουση. Προφανώς, η απώλεια μόνον του Καστελόριζου θα πανηγυριστεί ως επιτυχία και θα γίνει αποδεκτή από πολλούς που δεν θέλουν να βγουν από την "κανονικότητά" τους: νατοδουλεία, ανελευθερία, φτώχεια, "σωστή πλευρά της ιστορίας" κτλ.
Για Καστελόριζα θα μιλούμε τώρα....
Οχι μην μιλατε για Καστελλοριζο διοτι ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ ....οπως και η Κυπρος η Ελληνικη το 74.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ.Ρ.
Μπράβο σου κύριε Μηνάογλου !
ΑπάντησηΔιαγραφή