Η τελευταία κουβέντα στο Καφενείο με τον Παππού. Απλά συγκλονιστικό!

Περνώ το κατώφλι του παλιού καφενείου, εκείνου που μου κρατούσε συντροφιά στα παιδικά μου χρόνια. Μια ζεστασιά με τυλίγει αμέσως, σαν το φως να μαλακώνει τον χώρο, σαν να ανασαίνει ακόμα από τις αναμνήσεις που έχουν αποτυπωθεί στους τοίχους του. Σκόνη του χρόνου και άρωμα από καφέ που σιγοβράζει στην χόβολη. Αναμνήσεις ριζωμένες σε κάθε ρωγμή, σε κάθε ξύλινο τραπέζι και φθαρμένο κάθισμα.
 

Κοιτάζω γύρω και βλέπω τους γνώριμους θαμώνες – φιγούρες από έναν άλλο καιρό. Μιλούν χαμηλόφωνα, γελούν, λες και ο χρόνος δεν τους άγγιξε. Ο καθένας με τη δική του θέση, τη δική του σιωπηλή ιστορία, μια παρουσία που μοιάζει τόσο αληθινή. Τα πρόσωπά τους φωτίζονται απαλά, σαν σκιές φωτεινές, ανακατεμένες με καπνούς από τσιγάρα και μυρωδιές παλιών χρόνων.
 

Και τότε τον βλέπω. Ο παππούς μου, καθισμένος εκεί, στη θέση που καθόταν πάντα. Με το βλέμμα του ζεστό, γεμάτο αγάπη, σαν να μην πέρασε στιγμή από τότε που τον αποχαιρέτησα. Τον κοιτώ, και δεν τολμώ να κουνηθώ, φοβάμαι πως αν κάνω έστω και μια κίνηση, θα τον χάσω πάλι.

 

Με κοιτάζει, σηκώνει το φλιτζάνι του και μου χαμογελά. “Να ζήσεις, να γεράσεις, να αγιάσεις,” μου λέει με τη φωνή του ίδια, με εκείνο το βλέμμα που μου χάριζε ασφάλεια. “Και θα βρεθούμε εκεί ψηλά…” 

 

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, κι ο κόμπος στον λαιμό με πνίγει. Προσπαθώ να του μιλήσω, να του πω κάτι, αλλά η φωνή μου δεν βγαίνει. Και τότε, σαν μια αχνή σκιά, σαν ανάσα, όλα σβήνουν. Ανοίγω τα μάτια μου στο κρεβάτι μου, ξύπνιος πια, μα με την καρδιά μου ακόμα εκεί, στο καφενείο, με τον παππού μου. Ένα όνειρο, σκέφτομαι, μα ο αχνός από καφέ κι η παρουσία του μοιάζουν ακόμα να πλανώνται γύρω μου, σαν κάτι πιο αληθινό από τη μνήμη.

 

πηγή