«Ποιμένες» ὑπό τό κράτος παχυδερμικῆς ἀναισθησίας…

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας
 

Αὐτό θά μποροῦσε κανείς νά τό ἐκλάβει καί ὡς ἀπάντηση σέ ὅσα ἔγραφα πρόσφατα περί τῆς πλήρους σιγῆς τῶν Ἑλλαδικῶν ἐπισκόπων ἀπέναντι στόν διωγμό τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Οὐκρανίας. Νά λοιπόν ἡ ἀπάντηση: ἕνα ἀκόμη ἀρχιερατικό συλλείτουργο στήν Χαλκίδα, ὅπου μαζεύτηκαν οὔτε ἕνας, οὔτε δύο, ἀλλά 15 ἐπίσκοποι, ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, γιά νά συνεορτάσουν μέ τόν τοπικό μητροπολίτη γιά τήν ὀνομαστική του ἑορτή (1η καί 2η φωτογραφία).

 

Κάτι ἀνάλογο συνέβη τήν ἴδια μέρα καί στά Τρίκαλα (3η καί 4η φωτογραφία), γιά τήν ἑορτή τοῦ ἐκεῖ ἐπισκόπου (ναί, ἐκείνου πού ἀκόμη περιμένουμε - εἰς μάτην προφανῶς - νά ἀκούσουμε τήν φωνούλα του γιά τό τί ἔγινε καί πῶς ἐνεπλάκη τό ὄνομά του στό δυσῶδες πανθρησκειακό συνέδριο πού ἦταν νά γίνει ἐκεῖ, ἀλλά εὐτυχῶς, λόγῳ τῶν ἀντιδράσεων πού ὑπῆρξαν, τελικά ματαιώθηκε). Διαβάσαμε μάλιστα καί ὅτι τό κύριο μενοῦ τοῦ ἑορταστικοῦ γεύματος ἐκεῖ στά Τρίκαλα περιλάμβανε ψάρι, ἄν καί ἐπρόκειτο γιά ἡμέρα νηστείας. Ἀλλά προφανῶς αὐτά εἶναι ψιλά γράμματα γιά τούς ταγούς μας: ἐδῶ, θά πεῖ κάποιος, ἔχουν γράψει πλέον δικό τους Εὐαγγέλιο, κομμένο καί ραμμένο στά μέτρα τους, στούς περί νηστείας κανόνες θά κολλήσουν; 

 

Καί φυσικά δέν θά ἀναλύσουμε ἐδῶ τό ἐρώτημα γιά τό τί σχέση μπορεῖ νά ἔχουν ὅλοι αὐτοί (ἑορτάζοντες καί συνεορτάζοντες) μέ τόν μαρτυρικό μέγα ἱεράρχη καί λαμπρό ἐκκλησιαστικό Πατέρα, πού τέτοιον ἀσκητικό βίο ἔζησε καί τέτοιες διώξεις ὑπέστη ἀπό τήν ἄνομη κοσμική ἐξουσία τῆς ἐποχῆς του. Δέν τό ἀναλύουμε, γιατί πολύ ἁπλά θά μᾶς πιάσει κατάθλιψη. Ἐδῶ ὅμως δέν μιλᾶμε γιά μία ἁπλῶς μεγάλη ἀπόσταση καί θλιβερή σύγκριση: ἐδῶ μιλᾶμε γιά ἀνθρώπους σέ ἀπολύτως προκλητική ἀταραξία καί παχυδερμική ἀναισθησία, τήν ὥρα πού ὁ κόσμος κυριολεκτικά φλέγεται. Καί προφανῶς δέν ἐννοῶ μόνο τά αἱματηρά αἴσχη κατά τῶν Ὀρθοδόξων στήν Οὐκρανία, ἀλλά καί τά ὅσα αἴσχη ἐκτυλίσσονται ἐδῶ - γιατί καί στήν Ἑλλάδα διωγμό ἐπί τῆς οὐσίας ἔχουμε, ἀπό ἕνα ἀντίχριστο καθεστώς πού ἐδῶ καί χρόνια κλειδαμπαρώνει καί βεβηλώνει τούς ναούς, προστατεύει τήν βλασφημία τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων μας ἀπό χυδαίους δικαιωματάδες, θεσπίζει σοδομονόμους καί αἰσχρά δῆθεν δικαιώματα «φυλομετάβασης», φέρνει μέτρα ψηφιακῆς τυραννίας μέ ταυτότητες καί προσωπικούς ἀριθμούς καί γενικά κάνει ὅ,τι πιό σιχαμερό καί ἄρρωστο μπορεῖ γιά νά διαλύσει αὐτήν τήν κάποτε ἁγιοτόκο πατρίδα. 

 

Τραγικά ἄφωνοι ἀπέναντι σέ ὅλα αὐτά οἱ μητροπολῖτες μας, ὄχι ἁπλά μή ἐπικριτικοί, ἀλλά συχνά καί ἐπιδοκιμαστικοί τῆς καθεστωτικῆς ἀθλιότητας, σέ νεοσεργιανικό ἐναγκαλισμό μέ τά σκύβαλα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, τραγικοί καί σέ θέματα πίστεως, τήν ὁποία ἐπίσης μολύνουν μέ τίς οἰκουμενιστικές πλάνες, τίς διαστρεβλωτικές καινοτομίες ἤ ἔστω μέ τήν συνένοχη σιωπή τους. Κρατικοδίαιτοι χρυσοκάνθαροι, πού προκαλοῦν καί ἀπό πάνω μέ ὅλα αὐτά τά ὀμαδόν πηγαινέλα, τά συλλείτουργα καί τά συμπόσια, μέ τό πρόσχημα τοπικῶν καί ὀνομαστικῶν ἑορτῶν (πλέον μάλιστα κάποιοι ἔχουν φτάσει στίς ἐσχατιές τῆς κατάντιας νά ἑορτάζουν καί γενέθλια καί νά σβήνουν καί κεράκια σέ τοῦρτες), ὅπου περιφέρονται σάν φουσκωμένα παγόνια, ἀκκιζόμενοι, χαριεντιζόμενοι καί ἀλληλοκολακευόμενοι. Αὐτή εἶναι πιά ἡ δημόσια παρουσία τους, μαζί βεβαίως μέ τά κούφια κηρύγματα τῆς ἀγαπολογίας ἤ τόν μηχανικό καί ξύλινο ἀναμηρυκασμό τῶν ἀληθειῶν μιᾶς πίστης πού οὔτε οἱ ἴδιοι πιά δέν δείχνουν νά τίς ἐνστερνίζονται. 

 

Ἄν ὅμως ὅλα αὐτά δέν ἀποτελοῦν ντροπή καί κατάντια καί προδοσία, εἰδικά μάλιστα σέ μία ἐποχή πού, ἀντί νά συμπορεύονται μέ τό ἀντίχριστο σύστημα ἤ νά κρύβονται συστηματικά στά ὑπόγεια, θά ἔπρεπε νά εἶναι μπροστάρηδες ἀνένδοτων ἀγώνων καί ἴσως καί μάρτυρες γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, τότε προφανῶς οἱ λέξεις ἔχουν ἐντελῶς πιά χάσει τήν σημασία τους...