Ο εύκολος δρόμος δεν σημαίνει και εύκολη χαρά

Γράφει ο Γκιουζέλης Δημήτριος 

 

Εάν συγκρίνουμε δίχως παρωπίδες τη γενιά μας, την επονομαζόμενη και γενιά των εσχάτων χρόνων με τις παλαιότερες γενεές, αδιαμφισβήτητα θα διαπιστώσουμε πως αυτή υστερεί σχεδόν σε κάθε τομέα.
 

Οι παλαιότερες γενιές κράτησαν αγόγγυστα τα μέτρα της φιλοπονίας, ενώ στη σύγχρονη εποχή μας, θα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια που οδήγησαν στην κατάπτωση των φυσικών δυνάμεων του σημερινού ανθρώπου. Είναι πασιφανές πως αδυνατούμε να ανταποκριθούμε στον δύσκολο αγώνα, ακόμα και να υπάρχει η υγιής προαίρεση και ο ζήλος, από φυσική αδυναμία. Δυστυχώς δεν είναι αρκετές οι φυσικές μας δυνάμεις για να ολοκληρώσουν την προαίρεση ως έργο και αποτέλεσμα.

 

Όμως δεν πρέπει να απογοητευόμαστε αλλά να ελπίζουμε στη Χάρη του Θεού, η οποία αδιαμφισβήτητα είναι Εκείνη η οποία μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε οποιαδήποτε δυσκολία, εάν βεβαίως έχουμε την αγαθή προαίρεση.

 

Η εποχή της ανθρώπινης καύχησης για την κατάκτηση της ευτυχίας οδεύει ολοταχώς στην άδοξη λήξη της, σαν τον καρνάβαλο που ήρθε το τέλος του και μοιραία θα ζήσει το ολοκαύτωμα του, ανοίγοντας την αυλαία σε ένα δράμα.

 

Η Εσπερία, υπερήφανη για το θρίαμβο των επιστημών και για τις «σπουδαίες» εφευρέσεις της, για τους διανοούμενους με παχυλούς τίτλους πτυχίων που διαλαλούν την πρόοδο, την ευκολία και την ευμάρεια, βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με την αυτοσυντριβή της.

 

Ο εύκολος δρόμος για μια ακόμα φορά βγάζει στον γκρεμό, διότι πρέπει να εγκολπωθούμε πριν να είναι τελείως αργά, πως «πλατιά είναι η πύλη και ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στην απώλεια»…

 

Φαντάζει δύσκολο έως και ακατόρθωτο περικυκλωμένοι από ανέσεις και από τον ανελέητο πόλεμο του αντίδικου που εξυμνεί τη σάρκα, την περιβόητη «ντόλτσε βίτα», την εξυπνάδα του κόσμου που «δεν τρώει το κουτόχορτο», να το καταφέρουμε. Η τακτική της ήσσονος προσπάθειας κυριαρχεί στην κοσμική νοοτροπία, η οποία στην εποχή μας στηριζόμενη στη ραγδαία τεχνολογική πρόοδο, προβλήθηκε καθολικά με κάθε πρόσφορο μέσο.

 

Το φιλότιμο και η μπέσα αντικαταστάθηκαν με μια νέα νοοτροπία, της οποίας οι θιασώτες επιδιώκουν με τη μικρότερη δυνατή, έως καθόλου προσπάθεια την επίτευξη του μέγιστου κέρδους! Από το σχολείο μέχρι τον επαγγελματικό στίβο και από τις σπουδές έως τη συζυγία, οι άνθρωποι ενδιαφέρονται κυρίως για το πώς θα ωφεληθούν αποφεύγοντας να σηκώσουν και τα ανάλογα βάρη. Πόσοι αλήθεια δεν επιδιώκουν να λέγονται «καλοί γονείς», ταυτοχρόνως όμως να «ζουν και τη ζωή τους» προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα οικογενειακά βάρη;

 

Όταν σπέρνουμε με τσιγκουνιά και κινούμαστε μόνο με ιδιοτελείς σκοπούς , είναι σίγουρο πως λίγους καρπούς θα θερίσουμε, όπως και το αντίθετο.

 

Καλούμαστε λοιπόν εμείς να αλλάξουμε τη ζωή μας, να εγκαταλείψουμε τον προηγούμενο τρόπο βιωτής μας ως βλαβερό και ολέθριο και να βαδίσουμε στον καλό δρόμο μιας νέας ζωής, αναζητώντας τον αληθινό προορισμό μας, τον οποίο μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο μέσα από την αναγνώριση του συνανθρώπου μας ως εικόνα Θεού και ως συνοδοιπόρο που καλούμαστε να αγαπήσουμε και να υπηρετήσουμε όπως τον εαυτό μας. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο εάν καλλιεργήσουμε τον αγρό των αρετών. Τότε θα σπείρουμε απλόχερα την ανθρωπιά, το φιλότιμο, την ελεημοσύνη, την πραότητα, την καλοσύνη και την αγάπη, δρέποντας εκατονταπλάσιους γλυκύτατους καρπούς.

 

Δύσκολο μας φαίνεται… αναρωτιόμαστε πως αυτό μπορούμε να το κατορθώσουμε ανθρωπίνως; Σιγά – σιγά με τη βοήθεια του Θεού και με όπλο την αρετή της υπομονής όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο, ακόμα και σε τούτη τη μαύρη εποχή της επίπλαστης ευδαιμονίας. Θάρρος χρειάζεται και πίστη, γιατί ας μην ξεχνάμε πως όπου η πλεόνασε η αμαρτία, εκεί υπερπερίσσευσε η χάρις του Θεού, την οποία και όλοι μας μπορούμε να αιτηθούμε διότι παρέχεται δωρεάν.