Ψάχνει μεγαλείο με σημαία τον πόλεμο η Βρετανία

Γράφει ο ΧΡΙΣΤΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ  

 

Βρετανική πολεμοκαπηλία στην Ουκρανία: Η προσπάθεια μιας παρακμάζουσας χώρας να αποτρέψει το αναπόφευκτο.
 

Ο ρόλος της Βρετανίας ως επικεφαλής προβοκάτορας του νατοϊκού πολέμου κατά της Ρωσίας οφείλεται στην έντονη ανησυχία της για το συνεχώς μειούμενο ηγετικό ρόλο της στη διεθνή σκηνή, στη διπλωματική της κουλτούρα αντιπαράθεσης με τη Μόσχα και στο ότι η Βρετανία είναι πλέον περισσότερο μια διατλαντική παρά μια ευρωπαϊκή δύναμη. Συγκεκριμένα:

• Η Βρετανία παρουσίασε τη ρωσική εισβολή ως μια απρόκλητη ενέργεια, παρά τις εκθέσεις του ΟΗΕ που ανέφεραν ότι τη προ-εισβολής περίοδο διεξήγετο ένας εμφύλιος πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία, όπου Ουκρανοί Ναζί εκκαθάριζαν συστηματικά τη περιοχή από τους ρωσόφωνους, ενώ εκτελούσαν αξιωματικούς που αντιδρούσαν στη γενοκτονική πολιτική του Κιέβου.
• Στην αρχή του πολέμου, ο τότε πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον ήταν ο πρώτος δυτικοευρωπαίος πρωθυπουργός που επισκέφθηκε τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, κάνοντας εμπρηστικές δηλώσεις με σκοπό να εμποδίσει πιθανές διαπραγματεύσεις: «Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας που θεσπίζουμε αποσκοπούν στην πτώση του καθεστώτος Πούτιν». Την ίδια χρονιά, ο Τζόνσον ξαναπήγε στο Κίεβο για να εμποδίσει τον Ζελένσκι να υπογράψει τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Μινσκ.
• Ο επόμενος πρωθυπουργός Ρίτσι Σούνακ, πρόθυμα ένωσε τη φωνή του με τον Ζελένσκι σε αιτήματα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πυρηνική αντιπαράθεση: «Η Βρετανία πιέζει την κυβέρνηση Μπάϊντεν να προμηθεύσει την Ουκρανία με όπλα που φτάνουν πιο βαθιά στα ρωσικά εδάφη».
• Πρόσφατα, ο Βρετανός Υπ. Άμυνας Γκραντ Σαπς, μας προειδοποίησε: «Η εποχή της ειρήνης έχει τελειώσει. Η Βρετανία μπορεί να ηγηθεί του κόσμου στον αγώνα για την ελευθερία».

Τι θέλει η Βρετανία 

 

Η πρώτη φράση του Σαπς επιβεβαιώνει ότι η Βρετανία δεν επιθυμεί την ειρήνη, ενώ η δεύτερη φράση εκφράζει τη προσπάθεια της να αποτρέψει τη συνεχώς μειούμενη σημασία της στο διεθνές ηγεμονικό παιχνίδι που δημιουργεί ερωτηματικά ακόμα και για τη μόνιμη συμμετοχή της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η πάλαι ποτέ “Αυτοκρατορία των Πέντε Ηπείρων και των Επτά Θαλασσών”, σήμερα προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκτήσει ένα κορυφαίο ρόλο στη διεθνή σκακιέρα χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα: 

1. Η Βρετανία, ύπουλη και διπρόσωπη, ευνοεί μια πολεμική σύγκρουση στα ανατολικά σύνορα της ΕΕ, γιατί έτσι εδραιώνει τη θέση της ως πάροχο ασφάλειας και υπεράκτιο εξισορροπητή στην Ευρώπη. Υπολογίζει ότι στέλνοντας περισσότερα όπλα στην Ουκρανία θα αναγκάσει τη Ρωσία να αντιδράσει, αυξάνοντας έτσι την εξάρτηση των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης από τη βρετανική υποστήριξη.
2. Εκμεταλλεύεται το ότι Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη θεωρούν ότι Γαλλία και Γερμανία δεν είναι αρκετά αξιόπιστες σε μια ενδεχόμενη κλιμάκωση του πολέμου με τη Ρωσία. Δεδομένης της ταραχώδους σχέσης της με Βερολίνο και Βρυξέλλες, η Βρετανία υπολογίζει ότι καλύτερες σχέσεις με τις Βαλτικές χώρες και τη Πολωνία, με την ευκαιρία της ουκρανικής κρίσης,θα ευνοήσουν τη θέση της στην Ευρώπη.
3. Επειδή η Βρετανία είναι ουσιαστικά μια διατλαντική δύναμη, η ρωσοφοβική προπαγάνδα της είναι ένα καμουφλαρισμένο παιχνίδι εξουσίας που σκοπεύει στη συνεχιζόμενη πρόσδεση της Αμερικής στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αποχώρηση των ΗΠΑ από την Ευρώπη θα προωθούσε άμεσα την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας, μειώνοντας έτσι τη βρετανική επιρροή. Γι΄αυτό, η φράση “κρατώντας τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω” αποτελεί στρατηγικό στόχο του Λονδίνου, που θέλει να εμποδίσει την ΕΕ να μετατραπεί σε ανεξάρτητο υπερκράτος.
4. Υπολογίζει ότι η στενή σχέση με την Ουκρανία θα εξασφαλίσει μεγάλα οικονομικά οφέλη για τη Βρετανία από την ανοικοδόμηση της χώρας. Στη “Διάκεψη του Λονδίνου για την Ανάκαμψη της Ουκρανίας 2023”, εκατοντάδες επενδυτές συναντήθηκαν για να συζητήσουν τις επιχειρηματικές ευκαιρίες στη ρημαγμένη από τον πόλεμο χώρα.

Φαινομενικό σύμπλεγμα ανωτερότητας 

 

Οι διακομματικοί νεοφιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές που κυριαρχούν στη βρετανική εξωτερική πολιτική σκέψη είναι τόσο πολύ εγκλωβισμένοι στη ρητορική τους, ώστε χρησιμοποιούν ακόμη και την ανθρώπινη τραγωδία στην Ουκρανία για να προωθήσουν τη μεταμοντέρνα προπαγάνδα:

• Ο υπουργός Εξωτερικών Ντέιβιντ Λάμι, σε πρόσφατη ομιλία του στον ΟΗΕ, συνέδεσε τη Ρωσία με τα αποικιοκρατικά εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής Βρετανίας σε βάρος των Αφρικανών προγόνων του: «Στέκομαι εδώ ως ένας μαύρος άνδρας του οποίου οι πρόγονοι μεταφέρθηκαν αλυσοδεμένοι από την Αφρική, με την κάννη ενός όπλου για να γίνουν σκλάβοι. Η Ρωσία προσπαθεί να μας επιστρέψει στον ιμπεριαλισμό».
• Ο επικεφαλής της MI6 Ρίτσαρντ Μουρ πιστεύει ότι η ουκρανική αιματοχυσία γίνεται για τις ΛΟΑΤΚΙ+ αξίες: «Με την τραγωδία που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία, θα πρέπει να θυμόμαστε τις αξίες και τις σκληρά κερδισμένες ελευθερίες που μας ξεχωρίζουν από τον Πούτιν, όπως τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+». 

Παράλληλα, στο εσωτερικό της Βρετανίας, η κυβέρνηση βασίζεται σε μια φιλοπόλεμη εκλογική πελατεία, κυρίως στην εύπορη ανώτερη τάξη. Σε αγαστή σύμπνοια, βρετανικό κοινό και ελίτ ασπάζονται τη παραδοσιακή άποψη που έχει η Βρετανία για τον εαυτό της ως “ηθικού ηγέτη” του κόσμου. Πρόκειται για φαινομενικό σύμπλεγμα ανωτερότητας, στενά συνδεδεμένο με το αποικιοκρατικό παρελθόν της Βρετανίας. Αφηγήσεις περί “σωτηρίας του κόσμου” και “προβολής της βρετανικής ισχύος” είναι βαθιά ριζωμένες στο ψυχισμό κοινού και ελίτ: «Ελίτ και κοινή γνώμη στη Βρετανία υποστήριξαν σθεναρά τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις. Με εξαίρεση τη φράξια των Κορμπινιτών του Εργατικού Κόμματος, καμία πολιτική ομάδα δεν τάχθηκε κατά της βρετανικής στρατιωτικής, οικονομικής ή πολιτικής υποστήριξης προς την Ουκρανία». 

 

Ο ακαδημαϊκός κόσμος και οι δεξαμενές σκέψης, καθώς και τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης, είναι έντονα φιλοουκρανικά και συχνά ανοιχτά αντιρωσικά. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η κάλυψη του πολέμου στη Βρετανία είναι θλιβερά μεροληπτική, ιστορικά και στρατηγικά ανίδεη. Τα ΜΜΕ αποδέχονται και ενισχύουν τις ουκρανικές φαντασιώσεις: «Οι Ουκρανοί έχουν μια θεωρία νίκης. Από την επιτυχία στο πεδίο της μάχης μέχρι την αλλαγή στη Μόσχα: απαλλαγή από τον εγκληματία πολέμου στο Κρεμλίνο». Πιστεύοντας τα ίδια του τα ψέματα, το βρετανικό κατεστημένο ξεχνάει τη συμβουλή του μεγάλου Κινέζου στρατηγιστή, Σουν Τζου: «Είναι λογικό να λέτε ψέματα στον εχθρό σας –είναι ανόητο να λετε ψέματα στον εαυτό σας».

 

Στην πρώτη γραμμή η Βρετανία 

 

Η Βρετανία παραμένει στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας των νατοϊκών γερακιών για τη γενίκευση της ουκρανικής σύγκρουσης: 

• Μετά τις ΗΠΑ, είναι η μεγαλύτερη προμηθευτής όπλων της Ουκρανίας. Το 2023 οι βρετανικές εξαγωγές όπλων έφτασαν τα 10 δισ. λίρες, υπερδιπλάσιες αυτών του 2022. Βρετανοί πρωθυπουργοί ενεργούν κυριολεκτικά ως μεσίτες του στρατιωτικο-βιομηχανικού συγκροτήματος πουλώντας στην Ουκρανία επιθετικά drones, άρματα μάχης, βλήματα, πυροβόλα, πυραύλους κρουζ Storm Shadow κλπ.). Υπάρχει πρόθεση να αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες σε επίπεδα που να θυμίζουν Ψυχρό Πόλεμο. Ως συνήθως, θα παρουσιαστούν ως πρόγραμμα “ευημερίας” με πολλές θέσεις εργασίας.
• Πρωτοστατεί στη προμήθεια της Ουκρανίας με ολοένα και πιο θανατηφόρο στρατιωτικό υλικό, αδιαφορώντας για τις μαζικές απώλειες ζωών (Ουκρανών και Ρώσων). Στέλνει στο Κίεβο χιλιάδες βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου, παρά τους θανάσιμους κινδύνους που εγκυμονεί για το πληθυσμό η έκθεση του στη ραδιενεργή μόλυνση. Με δεδομένο το δημογραφικό πρόβλημα, η παγκοσμιοποίηση μάλλον θα έχει έτοιμα σχέδια αντικατάστασης των εκαντοντάδων χιλιάδων νεκρών Ουκρανών.
• Εμπλέκεται στην Ουκρανία όχι μόνο με συμβουλευτική/εκπαιδευτική ιδιότητα, αλλά και με έντονη συμμετοχή σε ουκρανικές επιχειρήσεις προπαγάνδας/κατασκοπείας (Βρετανία και ΗΠΑ παρέχουν σχεδόν όλες τις επιχειρησιακές πληροφορίες στον ουκρανικό στρατό) και επιδρομές κομάντο/σαμποτάζ –2022 επίθεση στη γέφυρα Κερτς, 2024 εισβολή στο Κουρσκ.

Το Λονδίνο συνεχίζει να παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι και να ανεβάζει τους τόνους στην ουκρανική κρίση. Για λόγους ύπαρξης της ως ηγετικού διεθνούς παράγοντα που να δικαιολογεί τη μόνιμη συμμετοχή της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, καμία άλλη χώρα δεν έχει αποδειχθεί πιο πρόθυμη από τη Βρετανία να διακινδυνεύσει την κλιμάκωση της ουκρανικής σύγκρουσης ακόμη και σε πυρηνική αντιπαράθεση. Παρόλα αυτά, η συνεχιζόμενη παρακμή της είναι αναπόφευκτη.

 

πηγή