Είναι μια ερώτηση που με ταλανίζει αρκετά τον τελευταίο καιρό και παρόλο που έχω συγκεχυμένες απαντήσεις δεν μπορώ να τις βάλω σε τάξη.
Ο καθένας έχει δει περίεργα πράγματα στην καθημερινότητα του, οπότε δεν πρόκειται να αρχίζω να απαριθμώ περιστατικά, αλλά θα αναφέρω εν συντομία σε τρία γεγονότα που συνέβησαν την εβδομάδα που μας πέρασε.
Μεσοβδόμαδα γυρνούσα στο σπίτι μου και ένα τύπος (γύρω στα 30) με το ηλεκτρικό του πατίνι του στη κυριολεξία έκανε επικίνδυνους ελιγμούς(για μα μην πω σλάλομ) χωρίς κράνος σε κεντρικό δρόμο των Βορείων προαστίων.
Το φανάρι με βρήκε πρώτο και στέκεται δίπλα μου, ανοίγω το παράθυρο και ακολουθεί ο σύντομος διάλογος:
- Φίλε, είμαι και εγώ ποδηλάτης και το κράνος είναι απαραίτητο. Να φοράς κράνος γιατί είσαι εκτεθειμένος.
Απάντησε μόνο με το βλέμμα του.. δολοφονικό κοίταγμα, μόνο που δεν με έβρισε…Φυσικά με το άνοιγμα του φαναριού εξαφανίστηκε.
Προχθές είχα πάει προσκύνημα στην Εύβοια, και έγινα αυτόπτης μάρτυρας ενός συμβάντος. Κατά την διάρκεια της Θείας λειτουργίας, που ομολογουμένως είχε πολύ κόσμο, έρχεται ένας κύριος γύρω στα 70, παίρνει ένα σκαμνάκι και κάθετε ακριβώς μπροστά σε μια εικόνα, όπου φυσικά τον κοιτάξαμε όλοι περίεργα, γιατί στην ουσία εμπόδιζε αυτούς που θέλανε να προσκυνήσουν. Όχι μόνο δεν τον πείραξε, αλλά στην Θεία Κοινωνία άδειασε ένα στασίδι και πήγε και έκατσε εκεί, αφήνοντας το σκαμνάκι ελεύθερο μπροστά στην εικόνα!!
Την προηγούμενη Δευτέρα, μια φίλη που είναι λίγο υπέρβαρη, γλίστρησε στο πεζοδρόμιο και έπεσε δίπλα από τον δρόμο.
Το βράδυ που με πήρε τηλέφωνο και μου είπε την περιπέτεια της, ήταν πεσμένη κάτω γύρω στα 10 λεπτά, περνούσαν αυτοκίνητα, μηχανάκια, πεζοί και όλοι κοιτούσαν μα κανένας δεν έδωσε χέρι βοηθείας… Στο τέλος εμφανίστηκε ένα νέο παλικάρι, καλή του ώρα, και την βοήθησε να καθίσει στο πεζούλι μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο.
Μέσα από τα τρία αυτά συμβάντα αναρωτήθηκα:
Που είναι η ανθρωπιά;
Που είναι το ενδιαφέρον για βοήθεια στον συνάνθρωπο; Γιατί μας φοβίζει να τείνουμε χείρα βοηθείας;
Γιατί αν θέλεις να δώσεις μια συμβουλή σε ένα συνάνθρωπό σου δεν έχει την υπομονή όχι να σε ακούσει, αλλά είναι έτοιμος να σε βρίσει;
Γιατί υπάρχει αυτός ο ωχ-αδελφισμός;
Και σε τελική ανάλυση έχουν διαβρωθεί τόσο πολύ οι αρχές στην σημερινή κοινωνία που το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ο εαυτούλης μας και άντε και η οικογένεια μας;
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ;
Ο Άγιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης, ένας σύγχρονος Άγιος είχε πει κάποια στιγμή: Ο σημερινός άνθρωπος θα σωθεί δίνοντας στον συνάνθρωπό του ένα ποτήρι νερό και ένα χαμόγελο.
Ας προσπαθήσουμε λίγο αυτά τα απλά περιστατικά που βλέπουμε κάθε μέρα να τα εμβαθύνουμε εσωτερικά μέσα μας, και να βγάλουμε τον αληθινό μας εαυτό, γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος να δίνει αγάπη.
Και σε τελική ανάλυση, όπως λέει και ένας ταπεινός Αγιορείτης μοναχός, «ας βγάλουμε αυτό το Ρ από την ζωή μας, ώστε από άγριοι να γίνουμε άγιοι.
Χρόνης ο Παρατηρητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.