Το Πανοπτικό του Μπόστρομ και ο ψηφιακός μετασχηματισμός

Γράφει η Αντωνία Στ. Σφακιανάκη, Καθηγήτρια Πληροφορικής

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
 

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΙΙ. ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ
ΙΙΙ. ΕΥΑΛΩΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
IV. ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΝΟΠΤΙΚΟ
V. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ
VI. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
VII. ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ
 

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης με σκοπό την επιτήρηση των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν ο κρυφός πόθος της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και ένας εφιάλτης για τον υπόλοιπο κόσμο. Σήμερα, όμως, γίνεται ολοένα και πιο εμφανές ότι ένα τέτοιο εφιαλτικό σενάριο δεν βρίσκεται καθόλου μακριά, αφού ήδη αναζητείται η εύρεση του επόμενου ικανού αφηγήματος που θα τρομοκρατήσει την ανθρωπότητα για την συνέχιση της άνευ όρων εκχώρησης των ατομικών ελευθεριών και προσβολής της αξιοπρέπειας των πολιτών.

 

O Νικ Μπόστρομ (Nick Bostrom), ένας από τους βασικούς φιλοσόφους και φανατικούς υποστηρικτές του μετανθρωπισμού και του υπερανθρωπισμού, επιβεβαιώνει τα παραπάνω στην εργασία του «Η υπόθεση του ευάλωτου κόσμου» (The vulnerable world hypothesis)1, δημοσιευμένη στο Global Policy τον Νοέμβριο του 2019, ένα μήνα πριν από το ξέσπασμα του κορωνοϊού. 

 

Το έργο αυτό έλαβε χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας (αριθ. επιχορήγησης. 669751) στο πλαίσιο του προγράμματος έρευνας και καινοτομίας «Ορίζοντας 2020» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Ο Μπόστρομ εξετάζει το ενδεχόμενο η ανθρωπότητα να ζει σε έναν ευάλωτο κόσμο, όπου μια πολιτισμική καταστροφή εξαιτίας της συνεχούς ανάπτυξης της τεχνολογίας είναι πιθανή, εκτός αν ληφθούν μέτρα. 

 

Ειδικότερα, υποστηρίζει ότι τόσο η ακραία επιτήρηση όσο και μια ισχυρή παγκόσμια κυβέρνηση αποτελούν τα αναγκαία ή και τα μοναδικά μέτρα για την έξοδο από τον ευάλωτο κόσμο, καθώς αυτά θα ήταν ικανά να αποτρέψουν μια τεχνολογία δικής μας δημιουργίας να καταστρέψει την ανθρωπότητα.

 

Στο κείμενο που ακολουθεί επιχειρείται η προβολή ορισμένων βασικών θέσεων του Μπόστρομ, σε σύγκριση με όσα άκρως ανησυχητικά διαδραματίζονται και προετοιμάζονται σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, η οποία ακολουθεί ξέφρενη πορεία προς την κόλαση του πλήρους ψηφιακού μετασχηματισμού της. Να τονιστεί ότι όσα παρουσιάζονται δεν αποτελούν αποκύημα ή μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, αλλά θέσεις και συμπεράσματα που ενστερνίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, εφόσον ενέκρινε τη χρηματοδότηση του εν λόγω έργου, με χρήματα των ευρωπαίων πολιτών.

 

ΙΙ. ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

 

Μια αναφορά στον μετανθρωπισμό και τον υπερανθρωπισμό είναι χρήσιμη, προκειμένου να γίνει κατανοητό το ηθικό και αξιακό υπόβαθρο του συγγραφέως που υπαγορεύει τεχνοφασιστικού τύπου λύσεις σε πιθανές υπαρξιακές απειλές και όχι μόνο. 

 

Οι παρακάτω πρωτοφανείς απόψεις που διατυπώνονται στην εργασία γίνονται αποδεκτές μόνο μεταξύ ανθρώπων που ασπάζονται τις ιδέες του μετανθρωπισμού. Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η υπερανθρωπιστική και μετανθρωπιστική ιδεολογία δεν περιορίζεται πλέον στα όρια μιας οικονομικά ισχυρής ελίτ, αλλά διαποτίζει και διαβρώνει καθημερινά κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής του ανθρώπου, ο οποίος αρνείται πεισματικά να το δει. 

 

Πρόκειται για μια απροκάλυπτα σατανικής εμπνεύσεως κοσμοθεωρία που ακυρώνει τον άνθρωπο, αφού προπαγανδίζει την αντικατάστασή του από μια τεχνική ετερότητα είτε με τη μορφή της συγχώνευσης ανθρώπου-μηχανής, είτε με τη μορφή μιας υπερευφυούς τεχνητής νοημοσύνης (καλείται «μοναδικότητα» [Singularity]). Καταλυτικός παράγοντας σε αυτό αποτελεί η σύγκλιση των τεχνολογιών της NBIC (δηλ. της Νανοτεχνολογίας – Βιοτεχνολογίας – Πληροφορικής – Γνωστικών επιστημών) σε συνδυασμό πάντα με την Τεχνητή Νοημοσύνη, οι οποίες τρέφουν και τρέφονται από τον υπερανθρωπισμό και μετανθρωπισμό, εφόσον η σύγκλιση αυτή επαναπροσδιορίζει την έννοια του τι σημαίνει άνθρωπος στον 21ο αιώνα2.

 

Όπως επισημαίνει ο Θ. Τάσης στο βιβλίο του «Φιλοσοφία της ανθρώπινης αναβάθμισης» (2022, σελ. 45): 

«Τόσο ο μετανθρωπισμός λόγω της θρησκευτικής διάστασης της μοναδικότητας όσο και ο υπερανθρωπισμός μπορούν να χαρακτηριστούν ως θρησκείες νέου τύπου στη βάση μιας τεχνολογικής πνευματικότητας», που έχουν όμως ολοκληρωτικό χαρακτήρα λόγω του ελέγχου που τις χαρακτηρίζει. 

 

Τα τελευταία χρόνια ο μετανθρωπισμός έχει αποκτήσει και όλα τα χαρακτηριστικά μιας γνήσιας πολιτικής ιδεολογίας3, καθώς πολιτικά ενεργοί υπερανθρωπιστές ιδρύουν κόμματα με αποστολή να επηρεάσουν με τις ιδέες τους τις πολιτικές ατζέντες. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στις ΗΠΑ το υπερανθρωπιστικό κόμμα Transhumamist Party κατέβηκε στις προεδρικές εκλογές του 2016 με υποψήφιο τον Zoltan Istvan, ενώ ίδιο κόμμα υπάρχει και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στην Γερμανία το αντίστοιχο κόμμα λέγεται Transhumane Partei Deutschland (TPD).

 

Και πάλι με τα λόγια του Τάση (ό.π., σελ. 152, 153): 

 

Πρόκειται για πολιτικά μορφώματα που «θεωρούν την ελευθερία του ατόμου ασύμβατη με τη δημοκρατία, προασπιζόμενα μια ολιγαρχική κοινωνία, όπου η κυρίαρχη ελίτ υπερανθρώπων υπερέχει λόγω γενετικών τροποποιήσεων και ενσωματωμένης νανοτεχνολογίας… Στα τεχνοφαστιστικά αυτά κινήματα αποκαλύπτεται ο σκοτεινός πυρήνας του υπερανθρωπισμού. Πρόκειται για ένα μίγμα αντιανθρωπισμού, λατρείας της τεχνολογίας, ηθικού εγωισμού, θρησκευτικού μυστικισμού, κοινωνικού δαρβινισμού, αλλά και απέχθειας προς το κράτος πρόνοιας και τη δημοκρατία».

 

ΙΙΙ. ΕΥΑΛΩΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ 

 

Ο Μπόστρομ στο έργο του εισάγει την έννοια του ευάλωτου κόσμου, που αφορά το σημείο στο οποίο θα έχει φτάσει η ανθρωπότητα όταν υπάρξει κάποιο επίπεδο τεχνολογίας ικανό να προκαλέσει «πολιτισμική καταστροφή». Με τον όρο «πολιτισμική καταστροφή» αναφέρεται σε οποιοδήποτε καταστροφικό συμβάν που προκαλεί τόσο κακό όσο ο θάνατος του 15% του παγκόσμιου πληθυσμού ή η μείωση του παγκόσμιου ΑΕΠ πάνω από 50% για περισσότερο από μια δεκαετία.

 

Δηλαδή, η συνεχής ανάπτυξη της τεχνολογίας θα καταστήσει τον κίνδυνο για την καταστροφή της ανθρωπότητας αναπόφευκτο, και μόνο αν εφαρμοστούν «εξαιρετικά ασυνήθιστοι και ιστορικά πρωτοφανείς τρόποι προληπτικής αστυνόμευσης ή/και παγκόσμιας διακυβέρνησης» μπορεί να αποτραπεί ένα τέτοιου είδους συμβάν. Εδώ ανήκουν η χρήση πυρηνικών ή βιολογικών όπλων, τα τρομοκρατικά χτυπήματα, αλλά και συμβάντα οφειλόμενα στην κλιματική αλλαγή ή, ειδικότερα, στην υπερθέρμανση του πλανήτη, ή άλλοι υπαρξιακοί κίνδυνοι λόγω π.χ. του κλιμακούμενου παγκόσμιου εξοπλιστικού αγώνα για τη δημιουργία συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης κ.ά.

 

Συγκεκριμένα, ο Μπόστρομ πρότεινε την δημιουργία:

 

α) μιας εξαιρετικά αποτελεσματικής προληπτικής αστυνόμευσης. Να αναπτυχθεί δηλαδή μια ικανή ενδοκρατική διακυβέρνηση που θα μπορεί να αποτρέψει, με εξαιρετικά υψηλή αξιοπιστία, οποιοδήποτε άτομο ή μικρή ομάδα από τη διεξαγωγή οποιασδήποτε ενέργειας που ξεκινά την προετοιμασία κάποιας πράξης μαζικής καταστροφής.

 

β) μιας ισχυρής παγκόσμιας διακυβέρνησης. Να αναπτυχθεί δηλαδή μια διακρατική κυβέρνηση που θα είναι ικανή για την αξιόπιστη επίλυση των πιο σοβαρών παγκόσμιων προβλημάτων και τη διασφάλιση ισχυρής συνεργασίας μεταξύ των κρατών και ισχυρών οργανισμών, όπου διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα ασφαλείας – ακόμη και στην περίπτωση που υπάρχουν πολύ ισχυρά κίνητρα από κάποια κράτη να απέχουν από συμφωνίες ή να αρνηθούν να υπογράψουν.

 

IV. ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΝΟΠΤΙΚΟ

 

Ας δούμε όμως πώς αντιλαμβάνεται ο Μπόστρομ το είδος της εξαιρετικά αποτελεσματικής προληπτικής αστυνόμευσης που προτείνει. 

 

Πρόκειται για ένα εργαλείο που το ονομάζει Πανοπτικό Υψηλής Τεχνολογίας (High-tech Panopticon), η λειτουργία του οποίου φαίνεται στο ακόλουθο παράδειγμα:

 

Όλοι οι πολίτες είναι εφοδιασμένοι με μια «ετικέτα ελευθερίας», μια συσκευή ελαφρώς πιο προηγμένη από τις ήδη γνωστές σήμερα, όπως: 

• η ετικέτα αστραγάλου ως εναλλακτική λύση φυλακής, 
• οι κάμερες σώματος που φορούν πολλές αστυνομικές δυνάμεις, 
• οι ιχνηλάτες τσέπης και τα βραχιολάκια που χρησιμοποιούν κάποιοι γονείς για να παρακολουθούν τα παιδιά τους και, φυσικά, 
• το πανταχού παρόν κινητό (το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως «μια προσωπική συσκευή παρακολούθησης που μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την πραγματοποίηση κλήσεων»).

Η συσκευή αυτή φοριέται γύρω από τον λαιμό των πολιτών, διαθέτει δε κάμερες πολλαπλών κατευθύνσεων και μικρόφωνα. 

 

Κρυπτογραφημένο βίντεο με ήχο μεταφορτώνεται συνεχώς από τη συσκευή στο cloud και υπόκειται σε επεξεργασία από μηχανή σε πραγματικό χρόνο. Αλγόριθμοι τεχνητής νοημοσύνης ταξινομούν όλες τις δραστηριότητες του χρήστη. Εάν εντοπιστεί ύποπτη δράση, η ροή μεταδίδεται σε έναν από τους πολλούς σταθμούς παρακολούθησης. 

 

Υπάρχουν τεράστια συγκροτήματα γραφείων, στελεχωμένα 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα. Εκεί, ένας «υπεύθυνος ελευθερίας» επιλέγει μια κατάλληλη ενέργεια, π.χ. την επικοινωνία με τον χρήστη της ετικέτας μέσω ενός ακουστικού συνδέσμου για να ζητήσει εξηγήσεις. Επιπλέον, μπορεί να στείλει έναν επιθεωρητή, μια μονάδα ταχείας αντίδρασης της αστυνομίας ή ένα drone για περαιτέρω διερεύνηση. 

 

Στην περίπτωση που ο χρήστης αρνείται να παραιτηθεί από την απαγορευμένη δραστηριότητα, μπορεί να γίνει σύλληψη ή να επιβληθούν άλλες κυρώσεις. Δεν επιτρέπεται στους πολίτες να αφαιρούν την «ετικέτα ελευθερίας», εκτός εάν βρίσκονται σε περιβάλλοντα που είναι εξοπλισμένα με επαρκείς εξωτερικούς αισθητήρες.

 

Πώς, όμως, θα πεισθούν οι πολίτες των κρατών να ενσωματώσουν στην ζωή τους ένα τέτοιο εργαλείο επιτήρησης; 

 

Μια πιθανότητα είναι ότι κάποια υπαρξιακή κρίση λαμβάνεται σοβαρά υπόψη για να τρομάξει τα κράτη, ώστε να πάρουν ακραία μέτρα για την εφαρμογή της καθολικής επιτήρησης. 

 

Μάλιστα, ο Μπόστρομ κάνει την εξής πρόταση: 

Eνόψει σοβαρών απειλών, μέχρι να γίνει δυνατή η εφαρμογή ενός ψηφιακού Πανοπτικού, θα χρειαστεί μια πολιτική προληπτικού εγκλεισμού, σε περίπτωση που ένα σύνολο δεικτών υποδηλώνει πιθανότητα μεγαλύτερη από 1% για κάποιο άτομο να επιχειρήσει πράξη καταστροφής μιας πόλης ή να προβεί σε κάτι ακόμη χειρότερο. Η πολιτική στάση απέναντι σε τέτοιες μεθόδους, συνεχίζει ο Μπόστρομ, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, αλλά και από το πόσο ξεκάθαρα θα γίνει αντιληπτή η πολιτισμική ευπάθεια. 

 

Για παράδειγμα, σε ένα σενάριο βιοτρομοκρατίας, η πληθυσμιακή απώλεια μερικών μεγάλων πόλεων θα ευνοούσε πιθανότατα την δημόσια υποστήριξη μιας πολιτικής, η οποία, χάριν της αποτροπής μιας άλλης επιθέσεως, θα συνεπαγόταν την φυλάκιση ακόμη και εκατό αθώων ανθρώπων για κάθε πραγματικό δράστη. Σε ένα τέτοιο σενάριο, η δημιουργία του Πανοπτικού υψηλής τεχνολογίας θα μπορούσε πιθανώς να προβληθεί ευρέως ως μια συντριπτικά επείγουσα προτεραιότητα.

 

Πέρα, όμως, από τη χρήση του Πανοπτικού ως μέσου επιτήρησης για υπαρξιακούς κινδύνους, ο Μπόστρομ το θεωρεί ιδανικό εργαλείο για την παρακολούθηση του παγκόσμιου πληθυσμού. 

 

Εξηγεί ότι, αν το κόστος εφαρμογής για κάθε άτομο, ανά έτος, πέσει περίπου στα 140 δολάρια ΗΠΑ, τότε θα ήταν δυνατή η συνεχής παρακολούθηση του πληθυσμού με κόστος μικρότερο από το 1% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Στην τιμή αυτή, το Πανοπτικό θα αποτελούσε ξεκάθαρα μια οικονομική λύση λόγω της χρησιμότητάς του στην τακτική επιβολή του νόμου. Ένα τέτοιο σύστημα, συμπληρώνει ο Μπόστρομ, θα ήταν πολλαπλώς ωφέλιμο, αφού πολλές μορφές εγκληματικότητας θα μπορούσαν σχεδόν να εξαλειφθούν, συμπεριλαμβανομένων της μείωσης του κόστους αστυνόμευσης και λειτουργίας των δικαστηρίων, των φυλακών και άλλων συστημάτων ασφαλείας.

 

Δεν σταματά όμως εδώ η ευρηματικότητα του Μπόστρομ, αλλά επεκτείνεται στην πολιτική σκοπιμότητα που μπορεί να έχει ένα τέτοιο σύστημα παρακολούθησης και ελέγχου. Διαπιστώνει ότι η κοινωνία σταδιακά παρασύρεται προς την πλήρη επιτήρησή της, ακόμη και χωρίς την απειλή κάποιου υπαρξιακού κινδύνου. Η συλλογή και επεξεργασία πληροφοριών για άτομα και αντικείμενα μπορεί να επεκταθεί προοδευτικά ή ακόμη και να επιτραπεί πλήρως. Ως παραδείγματα τέτοιων «ευκολιών» που θα οδηγούσαν σε μια πιο παρεμβατική επιτήρηση των πολιτών, αποτελούν τα διάφορα είδη καταναλωτικών εφαρμογών: τα κοινωνικά δίκτυα, η οικονομικά χρήσιμη-κερδοφόρα παρακολούθηση (π.χ. με στοχευμένες διαφημίσεις κ.λπ.), η ικανότητα πρόληψης διαφόρων θεμάτων που προκαλούν δημόσια κατακραυγή, π.χ. η τρομοκρατία μικρής κλίμακας ή η εγκληματικότητα, με αποτέλεσμα να επιτευχθεί ένας τέτοιος βαθμός επιτήρησης – κι έτσι, με μία περιστροφή της βίδας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, να μετατραπεί σε Πανοπτικό υψηλής τεχνολογίας. 

 

V. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ

 

Η τελευταία περιγραφή ταιριάζει απόλυτα με το είδος επιτήρησης στο οποίο εξωθείται η ελληνική κοινωνία με ιδιαίτερα εντατικούς ρυθμούς από την έναρξη του κορωνοϊού και μετά. Ο υπουργός ψηφιακής διακυβέρνησης στην εκπομπή «Στο κέντρο» (3/7/2024), άνοιξε διάπλατα τη βεντάλια ανάλογου Πανοπτικού με πρόσχημα την αποτελεσματικότητα των δημόσιων υπηρεσιών, την παρακολούθηση του περιβάλλοντος, των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, την διευκόλυνση των πολιτών στις δημόσιες υπηρεσίες, αναφερόμενος στις τρεις πρωτοβουλίες, που, με ένα απλό γύρισμα της βίδας, μπορούν να λειτουργήσουν και ως εργαλεία επιτήρησης υψηλής αξιοπιστίας.

 

Πρόκειται για τους υψηλής ευκρίνειας πολυφασματικούς δορυφόρους παρατήρησης γης (ήδη δε, έχει ενεργοποιηθεί πληθώρα drones, ενώ προσφάτως, μέσω πιλοτικού προγράμματος, δοκιμάστηκαν τα ρομποτικά σκυλιά4 στο δάσος της Λιμιάς στην Καβάλα για την επιτήρηση των πυρκαγιών), τον υπερυπολογιστή Δαίδαλο και φυσικά, το σημαντικότερο από όλα, τον μοναδικό Προσωπικό Αριθμό, που εφεξής θα αποτελέσει το κλειδί για την πρόσβαση σε οποιαδήποτε από τις διασυνδεδεμένες βάσεις δεδομένων, όπου βρίσκονται τα στοιχεία των πολιτών.

 

Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να παραβλέψουμε και δύο άλλους σημαντικούς «εκσυγχρονισμούς» που βρίσκονται σε εξέλιξη στο πεδίο της καμουφλαρισμένης επιτήρησης με πρόσχημα την πρόληψη της παραβατικότητας, της εγκληματικότητας και της φοροδιαφυγής. 

 

Πρόκειται, πρώτον, για την πρόσφατη τοποθέτηση του πρωθυπουργού, στο πλαίσιο της συνέντευξης τύπου στην ΔΕΘ, που αφορά στην εγκατάσταση 1.000 καμερών στην Αθήνα, οι οποίες θα ελέγχουν την παραβατική συμπεριφορά στο δρόμο και, δεύτερον, την αναβάθμιση του ΤΑΧΙS που σχεδιάζει η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), όπου σύγχρονες ψηφιακές υπηρεσίες (σε συνδυασμό με την χρήση τεχνητής νοημοσύνης) θα μπορούν να παρέχουν στην εφορία το προφίλ μαζί με μια ανάλυση κινδύνου για κάθε φορολογούμενο. 

 

Η φορολογική μνήμη της εφορίας θα πηγαίνει έναν αιώνα πίσω, καθώς θα διατηρούνται οι κινήσεις των τραπεζικών λογαριασμών, η ακίνητη περιουσία, εισοδήματα, οφειλές, μετοχές και οτιδήποτε σχετίζεται με το προφίλ του φορολογουμένου πολίτη. 

 

Για την αντιμετώπιση των περιπτώσεων μη συμμόρφωσης θα αξιοποιηθούν εργαλεία δημιουργίας προφίλ φορολογουμένων και υποθέσεων, μέθοδοι αποτίμησης κινδύνου και ανάλυσης συμπεριφορών, εκτεταμένες διασταυρώσεις, διαδικασίες ανταλλαγής δεδομένων με τρίτους φορείς καθώς και με άλλες χώρες5. 

 

Ευλόγως θα αναρωτηθεί κάποιος: Γιατί έναν αιώνα πίσω; Και για ποιο λόγο, αν όχι για λόγους επιτήρησης, χρησιμοποιούνται τόσα εργαλεία ανάλυσης συμπεριφορών των προφίλ των φορολογουμένων;

 

Τον μοναδικό αριθμό, όμως, ενδιαφέρονται διακαώς να «φορέσουν» υποχρεωτικά σε κάθε πολίτη δήθεν για την ευκολία του, γιατί αυτός θα αποτελέσει το κουμπί για την ενεργοποίηση όλων των παραπάνω, και μολονότι το μέγιστο θέμα της ασφάλειας θα είναι και θα παραμένει πάντοτε ρευστό. Γιατί όπως ορθά απάντησε ο υπουργός στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το ενδεχόμενο παραβίασης ή διαρροής των προσωπικών δεδομένων που θα διαχειρίζεται το κράτος: 

«Αν και κάνουμε σήμερα ό,τι πιο κορυφαίο και ακριβές στην τεχνολογία…όμως αλλοίμονο σε όποιον πιστεύει ότι είναι απολύτως ασφαλής…Ακόμα και μεγάλα και σοβαρά συστήματα από μία αμέλεια από κάτι που είχε ξεχαστεί, την έχουν πατήσει…». 

 

Άρα, λοιπόν, ποιος ο σκοπός της υποχρεωτικότητας του Προσωπικού Αριθμού, όταν στην πράξη γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει 100% ασφάλεια, δηλαδή να αποκλειστεί το ενδεχόμενο διαρροής προσωπικών δεδομένων με άγνωστες συνέπειες; Εφόσον, μάλιστα, η υποχρεωτικότητα θα συνεπάγεται τον οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό των «αρνητών» του Προσωπικού Αριθμού, δεν πρόκειται για ένα φρικτό εργαλείο ολοκληρωτισμού;

 

Ποιος εγγυάται, επίσης, ότι ο Προσωπικός Αριθμός δεν θα έχει την ίδια μοίρα με το σύστημα Aadhaar της Ινδίας, έναν 12ψήφιο αριθμό ανάλογο με τον δικό μας; H Ινδία είναι μπλεγμένη στο σκάνδαλο «Aadhaargate»6, καθώς το εν λόγω σύστημα, ενώ σκόπευε να εξαλείψει τη διαφθορά και να επιφέρει τη βελτίωση στη σχέση μεταξύ του κράτους και πολιτών, «κατάφερε» όχι μόνο να παραβιάζει το απόρρητο της ιδιωτικής ζωής των Ινδών, αλλά και το ίδιο το δικαίωμά τους στη ζωή, όταν η μη επαλήθευση της ταυτότητας, λόγω σφαλμάτων του συστήματος, ή η μη λήψη ταυτότητας με τον ενσωματωμένο αριθμό κατά το σύστημα Aadhaar οδηγούσε σε άρνηση βασικών πόρων, όπως σίτισης ή περίθαλψης, με αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιων πολιτών.

 

Αντιστοίχως, ποια εμπιστοσύνη στην ασφάλεια των ενσωματωμένων σε έναν και μόνο αριθμό προσωπικών δεδομένων του μπορεί να τρέφει ο Έλληνας πολίτης, όταν η χώρα μας, εξαιτίας του σκανδάλου των υποκλοπών Predatorgate7, κατατάσσεται στην κατηγορία των χωρών που αντιμετωπίζουν κρίση του κράτους δικαίου, κατακτώντας την 24η θέση ανάμεσα στα 27 κράτη μέλη της ΕΕ και με τον Δείκτη Διαφθοράς για το 2023 να κατρακυλά στο 49/100 από το 52/100 το 2022, δηλαδή κάτω από τη βάση; Η ανησυχία των Ελλήνων δεν τροφοδοτείται έτι περαιτέρω και από την πρόσφατη αρχειοθέτηση της υπόθεσης;

 

VI. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

 

Επιστρέφοντας στις θέσεις του Μπόστρομ, μερικά από τα σενάρια υπαρξιακών απειλών που μπορεί να αντιμετωπίσει η (και από αυτόν τον συγγραφέα) προπαγανδιζόμενη παγκόσμια κυβέρνηση, αφορούν την κλιματική κρίση, ή μία βιοτεχνολογική απειλή που θα είναι τόσο ισχυρή, ώστε μια μεμονωμένη κακόβουλη χρήση θα μπορούσε να οδηγήσει στο ξέσπασμα πανδημίας που θα σκότωνε δισεκατομμύρια ανθρώπους.

 

Ένα κράτος, αναφέρει, που αρνείται να εφαρμόσει τις απαιτούμενες εγγυήσεις –ίσως με το σκεπτικό ότι εκτιμά υπερβολικά την προσωπική ελευθερία ή αναγνωρίζει στους πολίτες ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή– θα ήταν ένα παραβατικό μέλος της διεθνούς κοινότητας! 

 

Ένα τέτοιο κράτος, ακόμη και αν οι θεσμοί διακυβέρνησής του λειτουργούσαν αξιοθαύμαστα από άλλες απόψεις, θα ήταν ανάλογο με ένα «αποτυχημένο κράτος», του οποίου η εσωτερική έλλειψη ελέγχου το καθιστά ασφαλές καταφύγιο για πειρατές και διεθνείς τρομοκράτες (αν και φυσικά στην παρούσα περίπτωση ο κίνδυνος που θα επέβαλλε στον υπόλοιπο κόσμο θα ήταν πολύ μεγαλύτερος). Τα άλλα κράτη σίγουρα θα είχαν λόγους να διαμαρτυρηθούν.

 

Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα ότι η πανδημία του κορωνοϊού που ξέσπασε το Δεκέμβριο του 2019 αντιμετωπίστηκε ως μία υπαρξιακή βιοτεχνολογική απειλή. Ως βιολογικό πόλεμο είχε χαρακτηρίσει και τα αποτελέσματα της παρουσίας του κορωνοϊού η κ. Αθηνά Λινού σε συνέντευξής της (Το Βήμα/16-3-20). Όπως είχε πει: 

«Η αλήθεια είναι ότι τα αποτελέσματα της παρουσίας του ιού, … είναι αυτό που θα πετύχαινε κάποιος που ήθελε να κάνει βιολογικό πόλεμο... Τα αποτελέσματα, αυτό που ζούμε τώρα, είναι σαν να έχουμε βιολογικό πόλεμο. Αλλά νομίζω δεν έχουμε…Ο ιός δημιουργήθηκε τυχαία, δεν παρήχθη». 

 

Είναι, όμως, ζήτημα προς εξέταση, αν είπε και τότε την αλήθεια, γιατί όπως είχε ξεστομίσει η ίδια στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» αναφορικά με την ανοσία των εμβολίων: 

«…πότε δεν λέμε την πλήρη αλήθεια στους ανθρώπους».

 

Κάθε κράτος, λοιπόν, έπρεπε να συμμορφωθεί με τις οδηγίες που δόθηκαν από τον Π.Ο.Υ., ώστε να μην χαρακτηριστεί ως αποτυχημένο ή παραβατικό μέλος. Αν ερμηνεύσουμε τον ρόλο αυτού του οργανισμού υπό το πρίσμα των πληροφοριών που μας παρέχει ο Μπόστρομ στην εργασία του, τότε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι είχε ρόλο παγκόσμιας διακυβέρνησης, ενώ οι κυβερνήσεις των κρατών έπαιξαν τον δικό τους ρόλο, υλοποιώντας τις δυστοπικές θέσεις του Μπόστρομ: 

 

Επέβαλαν τα πρωτόγνωρα-δρακόντεια μέτρα προληπτικής αστυνόμευσης-επιτήρησης των πολιτών, καταπατώντας τα θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματά τους, δηλ. την προσωπική ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους.

 

Όσον αφορά την πατρίδα μας, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τον περιορισμό των μετακινήσεων με ταυτόχρονη αποστολή sms ή με τη συμπλήρωση αυτοβεβαίωσης, την προληπτική θερμομέτρηση κατά την είσοδο σε πολλούς δημόσιους χώρους και στα πλοία, την επίδειξη παντού και πάντα αρνητικού διαγνωστικού τεστ και, φυσικά, ελλείψει του Πανοπτικού του Μπόστρομ, τον εγκλεισμό-lockdown, στο βωμό μιας «πολύ σύνθετης, πολύπλοκης απαιτητικής άσκησης»8, όπως χαρακτήρισε ο τότε Κυβερνητικός Εκπρόσωπος την «επιχείρηση Ελευθερία», η οποία θα μας έδειχνε την έξοδο από τον πόλεμο κατά της πανδημίας, που εκ του αποτελέσματος είχε πολύ περισσότερες αρνητικές επιπτώσεις απ’ ό,τι οφέλη, τις οποίες ακόμη βιώνουμε.

 

Ανατρέχοντας τελευταίως στην ομιλία του πρωθυπουργού στην Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το Μέλλον, η οποία έλαβε χώρα στην Νέα Υόρκη9 καταλαβαίνει πλέον και ο πιο αφελής ότι πρόκειται για μία «αντιγραφή» της εργασίας του Μπόστρομ, μια επαλήθευση των απόψεών του. Σε αυτήν την ομιλία έγινε ξεκάθαρα λόγος για την «ανάγκη αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στην παγκόσμια διακυβέρνηση, προκειμένου να αντιμετωπιστούν παγκόσμια προβλήματα, όπως η βιώσιμη ανάπτυξη, η ειρήνη, η ασφάλεια, η κλιματική αλλαγή». Όλα τα παραπάνω «αποτελούν παγκόσμιες προκλήσεις που απαιτούν παγκόσμιες λύσεις», ανέφερε. Τόνισε ότι οι «παγκόσμιες απειλές που αντιμετωπίζουμε από κοινού ως διεθνής κοινότητα υπερβαίνουν κατά πολύ τα επιμέρους συμφέροντα περιοχών, χωρών ή κυβερνήσεων». «Υπάρχει το παγκόσμιο συμφέρον που διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών», εξήγησε σε άλλο σημείο της ομιλίας του. «Έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι πριν να είναι πολύ αργά, πριν να φτάσουμε στην επόμενη πραγματική παγκόσμια κρίση», σημείωσε σε άλλο σημείο ο πρωθυπουργός. Όλες οι παραπάνω δηλώσεις επιβεβαιώνουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη συνάφεια και την ταύτιση των τεχνο-ολοκληρωτικών απόψεων του Μπόστρομ με εκείνες του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του πρωθυπουργού.

 

VII. ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ

 

Συνοψίζοντας, ο Μπόστρομ πιστεύει ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ευάλωτος, καθώς ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξαφανιστεί εξαιτίας της αχαλίνωτης τεχνολογικής προόδου και η μόνη λύση που αντιλαμβάνεται ως ιδανική είναι ένας δαιμονικός τρόπος διοίκησης της ανθρωπότητας, εκείνος της απόλυτης επιτήρησης σε συνδυασμό με μια ισχυρή παγκόσμια κυβέρνηση. 

 

Ωστόσο, είναι ριζικά αντίθετος με μια παύση της τεχνολογίας, καθώς πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε από μόνο του μία υπαρξιακή απειλή, αλλά ούτε πιστεύει ότι μια επιβράδυνσή της μπορεί να επιφέρει κάποιο δυναμικό αποτρεπτικό αποτέλεσμα, ώστε να ξεφύγουμε από μια ευάλωτη κατάσταση που προκαλεί η ίδια η τεχνολογική εξέλιξη.

 

Και είναι ακριβώς αντίθετος με μία τέτοια επιβραδυντική τεχνολογική προοπτική, γιατί αντιβαίνει στις αντιλήψεις του περί μετανθρωπισμού, όπου η τεχνολογία έχει λυτρωτικό χαρακτήρα. Αυτός ο τρόπος διοίκησης ήταν πάντα το κρυφό όνειρο της ελίτ που μέσα από την εργασία του Μπόστρομ –την οποία χρηματοδότησε η ΕΕ– παίρνει σάρκα και οστά μέσα από μια σειρά ιστορικών αντιπαραδείγματων, εικασιών και υποθετικών μελλοντικών κρίσεων πλαισιωμένων από επιστημονικοφανή επιχειρήματα που αναλύονται και ταξινομούνται σε μια τυπολογία. 

 

Ωστόσο, το φανταστικό σενάριο της πανδημίας που αναφέρει έτυχε (;) να συμβεί ένα μήνα μετά τη δημοσίευση της εργασίας του, ενώ το πιο συγκλονιστικό και συνάμα ανησυχητικό είναι ότι οι λύσεις και τα μέτρα που ελήφθησαν από την πλειονότητα των χωρών, συμπεριλαμβανομένης της δικής μας, δεν είναι άλλα από τα ολοκληρωτικού χαρακτήρα μέτρα που είχε προτείνει ο Μπόστρομ.

 

Γίνεται πλέον ηλίου φαεινότερη η άρρηκτη σχέση μεταξύ υπαρξιακών και μη υπαρξιακών απειλών που χρησιμοποιούνται ως Δούρειοι Ίπποι για την προώθηση τεχνολογιών, οι οποίες λειτουργούν εναλλακτικά και ως εργαλεία επιτήρησης, έχοντας ως βάση τους την ιδεολογία του υπερανθρωπισμού ή του μετανθρωπισμού για την εγκαθίδρυση μιας αντίχριστης, αντιανθρώπινης παγκόσμιας κυβέρνησης, που θα ποδοπατήσει τον άνθρωπο ως πρόσωπο-εικόνα Θεού.

 

Σε όλα τα παραπάνω που δρομολογούνται με ταχύτατους ρυθμούς και φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι μόνο για το καλό μας δεν είναι, συμμετέχουμε ενεργά, συνειδητά ή μη, χτίζοντας ο καθένας μας τη δική του φυλακή. Αντιγράφοντας την ορολογία του Μπόστρομ, μια ελπίδα εξόδου από την ευάλωτη αυτή θέση μας θα μπορούσε να προέλθει από την απόφασή μας να επιλέξουμε τον δικό μας τρόπο διαφυγής. Ένας τέτοιος, μοναδικός τρόπος θα ήταν να βάλουμε ένα φρένο, ώστε να μην πατήσουμε την κόκκινη γραμμή που οδηγεί στην μοιραία πτώση.

 

Αυτή η κόκκινη γραμμή είναι ο Προσωπικός Αριθμός ή, αλλιώς,το ψηφιακό κλειδί της ψηφιακής φυλακής που, ασυναίσθητα, χτίζαμε εδώ και χρόνια. Τώρα απέχουμε μία ανάσα από το να παραδώσουμε το κλειδί αυτό στο κράτος, για να ελέγχει και να επιτηρεί κάθε πτυχή της ζωής μας. Αποδοχή του Προσωπικού Αριθμού σημαίνει την εθελούσια είσοδό μας στην ψηφιακή προσωπική φυλακή, άρα και την προκαταβολική αποδοχή της ενοχής μας για οτιδήποτε μας καταλογίσει το σύστημα. Αυτά, όμως, είναι τα κλειδιά που παραδίδουμε στο κράτος, δηλ. την ελευθερία μας για χάρη περισσότερο της ευκολίας και λιγότερο της ασφάλειας, αφού αυτή δεν θα μπορεί να επιτευχθεί ποτέ στο ακέραιο. Μιλώντας με όρους τεχνολογικούς και οικονομικούς, τα δεδομένα μας, ο λεγόμενος «μαύρος χρυσός» του 21 αιώνα –αλήθεια σκέφτηκε κανείς ποιοι πραγματικά ωφελούνται και γιατί τα χαρακτηρίζουν έτσι;– τα χαρίζουμε με αντάλλαγμα την υποδούλωσή μας. 

 

Μιλώντας τέλος με όρους πνευματικούς, αποδοχή του Π.Α. σημαίνει ότι ακυρώνουμε την ελεύθερη βούλησή μας, το αυτοκρατορικό και δεσποτικό, σύμφωνα με τον Άγιο Νεκτάριο, αυτεξούσιό μας.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί εμπλουτισμένη εκδοχή του άρθρου που δημοσίευσε η συγγραφέας στην εφημ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 25/08/2024, σελ. 58-59.

 

πηγή