Τό «κοινό Πάσχα» καί ἡ ὥρα τῆς ἀντίστασης...

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας

 

Ὄχι φυσικά ὅτι ἐξέπληξε κανέναν ἡ πρόσφατη ἀνακοίνωση τῶν (ἀν)ιεραρχῶν τοῦ ἀντίχριστου ἄντρου πλάνης καί κακοδοξίας, στό ὁποῖο ἔχει πρό πολλοῦ ἐκφυλιστεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Καθ’ ὅτι ὅλοι οἱ παρακολουθοῦντες τά πράγματα (μετά θεολογικῶν γνώσεων καί ἄνευ οἰκουμενιστικῶν παρωπίδων, ἐννοεῖται) γνωρίζουν ἀσφαλῶς τόν ἀποκλειστικό οὐσιαστικά στόχο τῆς ἐν λόγῳ σφηκοφωλιᾶς, πού εἶναι ἡ ὅσο τό δυνατόν γρηγορότερη διάλυση τῆς Ὀρθοδοξίας διά τῆς ἑνώσεως μέ τήν ζοφερή παπική ὀργάνωση καί μέ ὅποιο ἀκόμη αἱρετικό διαβολομάγαζο κυκλοφοράει στήν πιάτσα (καί παίρνει στόν λαιμό του ἑκατομμύρια ψυχές, σέ Δύση καί Ἀνατολή). Γνωρίζουν ἀκόμη ὅτι πέραν τῆς συνεχοῦς πλέον ἄμβλυνσης τῆς ὀρθόδοξης συνείδησης τῶν πιστῶν (διά τῆς καθημερινῆς ἐξοικείωσης μέ τίς συμπροσευχές καί τίς κάθε λογῆς ἀκόμη ἀγαπολογικές ἀθλιότητες) εἶναι πολύς καιρός τώρα πού διατυμπανίζεται ἐν χορδαῖς καί ὀργάνοις τόσο ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα τό 2025, ὅσο καί ὁ ἑορτασμός τῶν 1700 χρόνων ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Δύο ἁπλά χρονολογικά δεδομένα δηλαδή, στά ὁποῖα ὅμως οἱ ξεδιάντροποι πλασιέδες της Πανθρησκείας βρῆκαν δύο πολύ βολικές εὐκαιρίες γιά νά προωθήσουν τούς στόχους τους.
 

Καί ἄν τό νά ἑορταστεῖ ἡ Σύνοδος πού καταδίκασε τίς πρῶτες μεγάλες αἱρέσεις, μέ τήν παρουσία τοῦ ἐμβληματικότερου αἰρεσιάρχη τῆς Ἱστορίας καί πλείστων ἀκόμη αἱρετικῶν, πέρα ἀπό μνημεῖο θράσους, ἀποτελεῖ καί ἠχηρό συμβολισμό γιά τά σχέδια τῶν ἀλαστόρων, ἡ περίπτωση μέ τό δῆθεν κοινό Πάσχα εἶναι προφανῶς ἀκόμη πιό οὐσιαστική. Καί λέμε «δῆθεν», γιατί βεβαίως ἡ χρονική σύμπτωση τοῦ Ὀρθοδόξου Πάσχα μέ τό Ρωμαιοπαπικό κατά τό 2025 εἶναι ἀκριβῶς αὐτό: χρονική σύμπτωση, πού ἔχει συμβεῖ βεβαίως καί ἄλλες φορές καί πού στήν πραγματικότητα σημαίνει ἁπλῶς σύγχρονο ἑορτασμό καί ἐπ’ οὐδενί κοινό. Ἐκμεταλλευόμενοι ὅμως αὐτή τή σύμπτωση καί ἔχοντας προφανῶς ἐκτιμήσει ὅτι ἔχει προλειανθεῖ ἀρκετά τό ἔδαφος καί ἔχει ἐπαρκῶς προχωρήσει στόν τόπο μας ἡ πνευματική μαλάκυνση καί ἡ ἀγαπουλίστικη ἐξηλιθίωση τοῦ ἀκατήχητου ὄχλου, μιλᾶνε πλέον ἀνοιχτά γιά κοινό ἑορτασμό, ἐννοῶντας τόν βεβαίως σέ ἄλλη βάση, ὡς οὐσιαστικά καί λειτουργικά κοινό (ξέρουν ἄλλωστε καλά αὐτοί ἀπό κουτοπόνηρα σοφίσματα καί ἀπό διαστρεβλώσεις τῆς πραγματικότητας) καί μάλιστα γιά τήν ἀνάγκη νά καθιερωθεῖ αὐτός ὁ κοινός ἑορτασμός μόνιμα ἐφ' ἑξῆς.

 

Δέν ὑπάρχει ἀσφαλῶς λόγος νά μιλήσουμε ἐδῶ γιά τό πόσο ἀβάσιμα καί στρεβλωτικά ἀπό θεολογικῆς ἄποψης εἶναι ὅλα αὐτά καί πόσο αἰσχρά καί ξετσίπωτα παραβιάζουν τούς ἐκκλησιαστικούς Κανόνες καί τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων (κατά τά ἄλλα πάντως, τούς φαρισαίους της Φαναριώτικης λυκοφωλιᾶς οἱ ἐπετειακοί ἑορτασμοί τούς μάραναν). Εἶναι καί προφανές καί ἤδη χιλιοειπωμένο. Ἄν κάτι κυρίως ἀξίζει ἐδῶ νά ἀναφερθεῖ καί νά τονιστεῖ, θεωρῶ ὅτι εἶναι ἡ ἀνάγκη γιά ἐγρήγορση καί θάρρος. Τό μήνυμα τῶν ταγῶν τῆς κακοδοξίας καί ὅλων τῶν φερεφώνων τους εἶναι σαφές - καί τό τί ἔχουν νά ἀκούσουν τά δύσμοιρα αὐτιά μας ἀπό ἐδῶ καί πέρα ἀκόμη σαφέστερο: ποιά ἀγαπουλίστικα κηρύγματα, ποιά συστηματική πλύση ἐγκεφάλου γιά...χριστιανική ἑνότητα, ποιές κατηγορίες καί χλευασμούς ἐναντίον τῶν ἀντιδρούντων στό ἐπικείμενο καί προωθούμενο συγκρητιστικό ἄγος. Θάρρος λοιπόν καί ἀποφασιστικότητα, πάντα μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀντισταθοῦμε στόν καταιγισμό πού ἔρχεται, γιά νά ὑψώσουμε μέ παρρησία λόγο ἀντίθετο στίς φρικώδεις πλάνες τους, γιά νά μείνουμε ὄρθιοι ἀπέναντι στό νέο σχίσμα πού, ὅσοι παρακολουθοῦμε τίς πνευματικές ἐξελίξεις τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, πάντα τό γνωρίζαμε ὅτι κάποια στιγμή θά ἔρθει καί ἀκόμη ὅτι λόγῳ τῆς βιασύνης τους καί τῆς ἐπιτάχυνσης τῶν γεγονότων ἡ μέρα αὐτή δέν ἀπέχει πλέον πολύ.

 

Αὐτοί λοιπόν τήν δουλειά τους καί ἐμεῖς τήν δική μας. Ἀκόμη καί στίς κατακόμβες, ἄν χρειαστεῖ. Καί πάντως σίγουρα ἐκεῖ πού θά παραμείνουν ὄρθιοι Ὀρθόδοξοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι δέν θά προσκυνήσουν τούς ψευδοπροφῆτες τῆς Παναίρεσης καί θά μείνουν ἐντός Ἐκκλησίας. Γιατί βεβαίως ἐκεῖ θά εἶναι ἡ Ἐκκλησία πιά, ἀκόμη κι ἄν ἀπομείνουν ἑκατό ψυχές.

 

Στῶμεν καλῶς!

 

Νεκτάριος Δαπέργολας

Διδάκτωρ Βυζαντινῆς Ἱστορίας