ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΣΥΖΥΓΟΙ, ΜΗΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΕΣ, ΜΙΜΗΘΕΙΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΓΟΝΕΣ ΣΑΣ ΗΡΩΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΕΣ ΚΥΠΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ, ΣΥΖΥΓΟΙ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΕΣ, ΜΙΜΗΘΕΙΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΓΟΝΕΣ ΣΑΣ ΗΡΩΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΕΣ ΚΥΠΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ …

 

Χιλιάδες εθελόντριες Ελληνίδες Κυπρίες συμμετέχουν σε στρατιωτικές ασκήσεις της Εθνικής Φρουράς και προκαλούν θαυμασμό …

 

*Εύτολμη εθελόντρια Ελληνίδα της Κύπρου εκπαιδεύετε σε Α/Τ ΠΑΟ. Όχι δεν αμείβεται … Το κάνει για την πατρίδα της, την οικογένεια της, τα παιδιά της, τις πατρογονικές της εστίες . … για τους ήρωες και ηρωίδες μας, που θυσιάστηκαν για Λευτεριά και σε ένα τυχόν πόλεμο θα μιμηθεί τις ένδοξες, Ελληνίδες καπετάνισσες, ηρωικές επαναστάτισσες … και θα εκδικηθεί τις 850 ομήρους εθνομάρτυρες ανυπεράσπιστες γυναίκες, που το 1974 κακοποιήθηκαν βάναυσα από τους βαρβάρους και πολλές από αυτές εκτελέσθηκαν εν ψυχρώ, μαζί με τους συζύγους τους και τα μικρά παιδιά τους … όπως και τους χιλιάδες δολοφονημένους αδελφούς και αδελφές … 

 

Με την Ελληνική σημαία στην καρδιά και όραμα την ΛΕΥΤΕΡΙΑ. 

 

*Ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής, στα απομνημονεύματά του, τονίζει την προσφορά της γυναίκας στον αγώνα της ΕΟΚΑ: «Αι νεάνιδες της Κύπρου όχι μόνον δεν υστέρησαν εις τόλμην και αυτοθυσίαν, αλλά και εφάνησαν πραγματικαί Σπαρτιάτισσες, Σουλιώτισσες και Μεσολογγίτισσες»  

 

Η Ελληνίς Κυπρία εφάνη αξία των ωραιοτέρων ελληνικών παραδόσεων», πρόσθεσε, και πράγματι αυτό επαληθεύεται, αν δούμε τους τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες βοήθησαν τον Αγώνα αλλά επίσης και αν σταθούμε στο γεγονός (πάλι σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του Διγενή) ότι όχι μόνο δεν υπήρξε γυναίκα καταδότης, αλλά όλες οι αγωνίστριες Ελληνίδες συμμετείχαν στον αγώνα μιμούμενες με αυτοθυσία τους άνδρες ήρωες αγωνιστές … 

 

Η συμμετοχή της Ελληνίδας Κυπρίας στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59 ήταν πολυεπίπεδη και σε αυτόν συνέβαλαν τόσο γυναίκες που είχαν καίρια θέση στην Οργάνωση όσο και οι ανώνυμες, απλές γυναίκες. Ας αναφερθούν –ενδεικτικά μόνον– η ρίψη φυλλαδίων, η αναγραφή συνθημάτων στους τοίχους, η δακτυλογράφηση, πολυγράφηση, μεταφορά φυλλαδίων και εντύπων, η μεταφορά οπλισμού. Οι μαθήτριες, οργανωμένες στο τμήμα νεανίδων της Α.Ν.Ε., πρωτοστάστησαν στις μαχητικές διαδηλώσεις κατά των Βρετανών. Οι χριστιανικές οργανώσεις ΟΧΕΝ όπως επίσης και τα σχολεία υπήρξαν οι πυρήνες για τη γυναικεία στελέχωση του Αγώνα. Επιπλέον, οι γυναίκες λειτουργούσαν ως σύνδεσμοι, δηλαδή μετέφεραν μηνύματα από τον Αρχηγό Διγενή στους αγωνιστές και αντίστροφα. Με άκρα μυστικότητα και πλήρη εχεμύθεια, δεν φανέρωναν ούτε μοιράζονταν ακόμα και στα μέλη της οικογένειάς τους τον ρόλο που είχαν αναλάβει για την ελευθερία της πατρίδας. Ακόμα, πολλές γυναίκες φιλοξενούσαν ή και απέκρυπταν σπίτι τους καταζητούμενους αγωνιστές. 

 

Εύκολα μπορεί κάποιος να αναλογιστεί ότι για τις γυναίκες η ανάληψη τόσο σοβαρών καθηκόντων στην Οργάνωση δεν ήταν εύκολο έργο. Οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής καθιστούσαν ακόμα πιο δύσκολο το έργο των νεαρών αγωνιστριών, αφού το να απουσιάζουν ώρες πολλές από το σπίτι ή να φεύγουν ξαφνικά σε ασυνήθιστες ώρες ξένιζαν τον περίγυρο. Επομένως ορθώς έχει υποστηριχθεί ότι η Ελληνίδα Κυπρία, μέσα από τη συμμετοχή της στον αγώνα της ΕΟΚΑ, κέρδισε σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική της χειραφέτηση. Γενικότερα ας τονιστεί ότι όλες σχεδόν οι γυναίκες της Κύπρου, παραστάθηκαν δίπλα στους αγωνιστές και συνέβαλαν στον Αγώνα, μάνες, σύζυγοι, αδελφές, μαθήτριες. Οι αντιδράσεις των Βρετανών δεν τις πτοούσαν. 

 

Σημειώνουμε ανάμεσα στα πολλά παραδείγματα, τη Λουκία Παπαγεωργίου, μητέρα έξι παιδιών και εγκυμονούσα το έβδομο, η οποία δολοφονήθηκε από Βρετανούς στρατιώτες ενώ προσπαθούσε να σώσει ένα παιδί από τα άγρια κτυπήματά τους.

 

Η περίπτωσή της ξεχωρίζει ως παράδειγμα αυτοθυσίας και αυταπάρνησης. Πολλές γυναίκες κρατήθηκαν στις φυλακές και καταδικάστηκαν για τη δράση τους, ακόμα κρατήθηκαν ως πολιτικές κρατούμενες, χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις ή ενοχοποιητικά στοιχεία και κρατούνταν χωρίς να γίνει δίκη επειδή κρίνονταν επικίνδυνες για το αποικιακό καθεστώς. Οι καταδίκες ποικίλες, από λίγους μήνες μέχρι πολυετείς φυλακίσεις, οι συνθήκες δε στις φυλακές απάνθρωπες και βάναυσες. 

 

Τέλος, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον αποφασιστικό ρόλο της Ελληνίδας Κυπρίας μάνας. Πόσες μάνες ύψωσαν την ψυχή τους πάνω από τη λογική των συμβιβασμών και έδωσαν την ευχή τους στα παιδιά τους για να βγουν στα βουνά αντάρτες. Αλλά και στις περιπτώσεις των αγωνιστών που οι Βρετανοί είχαν καταδικάσει σε απαγχονισμό, η μάνα πρώτη ήταν εκεί, ψύχραιμη, να δώσει πρώτα κουράγιο στο παιδί της, έτοιμη πάντα να προσφέρει ό,τι πολυτιμότερο είχε, το ίδιο της το παιδί, στον αγώνα για ένωση με την Ελλάδα. «Είμαι περήφανη», είπε η Λυσιώτισα μάνα του Γρηγόρη Αυξεντίου, μετά το ολοκαύτωμα στον Μαχαιρά, «κάλλιο μια χούφτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου». Την ίδια δωρική στάση ζωής παρατηρούμε και στη μάνα του Πετράκη Κυπριανού: «Έτσι σε ήθελα, γιε μου, να έρτεις. Ήρωας», είπε μπροστά στο νεκρό σώμα του παιδιού της. Είναι πολλές οι απαντήσεις πολλών μανάδων που θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε εδώ, ακόμα και με την εύγλωττη σιωπή τους. Κ.ά.π. 

 

Ένδοξα παραδείγματα Ελληνίδων προς μίμηση ….(Ερανισμένα αποσπάσματα, από συνεργάτη μας κ. Α. Αντωνά με πρόσθετα σχόλια και πληροφορίες.)  

 

Ελληνίδες Αρματωλές Καπετάνισσες, Ηρωικές Επαναστάτισσες.» 

 

Χιλιάδες Ελληνίδες «Αρματωλές», στην επανάσταση ΄λάβαν μέρος, δίπλα πολεμώντας, στους πατέρες, στους άνδρες, τα παιδιά τους, τους αδελφούς, αλλά και τις μανάδες, που κι αυτές σαν ύαινες, τους Τούρκους, σε φυγή ετρέπαν και στο κατόπιν κυνηγούσαν. Ανδρίκια το γιαταγάνι ψηλά κρατούσαν, κεραυνούς με τα καρυοφύλια* τους, και τις κουμπούρες* τους βαρούσαν. Οι γυναίκες καπετάνισσες, ηρωικές επαναστάτισσες! 

 

*Καρυοφίλι ή καριοφύλι, το πολεμικό όπλο της τότε εποχής. 

*Η ονομασία του προέρχεται από τον Ιταλό κατασκευαστή Κάρλο. Η επωνυμία της εταιρείας του ήταν Carlo e figli (Κάρλος και Υιοί) Κατά παράφραση οι Έλληνες το ονόμασαν Καριο-φίλι. *Κουμπούρα ή πιστόλα, προέρχεται σύμφωνα με τον κ. Μπαμπινίώτη, λόγω του ότι το φύλαγαν σε κουμπωτό περιστήθιο. Κουμπί – Κουμπωτό – Κουμπούρα. 

 

«Νικάν άδοξο. Ηττάσθαι όνειδος.» 

 

Το ανέφερε ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης κατά την διάρκεια της πολιορκίας του Άργους περί το 494 π.Χ., όταν είδε ξαφνικά ότι εκατοντάδες γυναίκες αρματωμένες ήταν έτοιμες να τον αντιμετωπίσουν, με αρχηγό μια μικροκαμωμένη γυναίκα την Αργεία ποιήτρια, συγγραφέα και τώρα Στρατηγό Τελέσιλλα (Γεν. το 520 ή 515 π.Χ.) Μετά την καταστροφή και την ήττα του στρατού του Άργους στο ιερό άλσος της Σητείας μεταξύ Ναυπλίου και Τίρυνθας, όπου ο Κλεομένης προκάλεσε τον θάνατο 8000 Αργείων, την άμυνα της πόλης ανέλαβε η μαχητική Τελέσιλλα, η οποία έπεισε όλες τις γυναίκες του Άργους να υπερασπισθούν την πόλη τους και να θυσιαστούν υπέρ βωμών και εστιών. 

 

Όπλισε με κάθε είδους όπλο γυναίκες, παιδιά, γέρους και τους τοποθέτησε στις επάλξεις. Όλες οι γυναίκες φόρεσαν πανοπλίες και έζωσαν την πόλη. Οι άνδρες του Κλεομένη βλέποντας τις ανδρείες γυναίκες, αρνήθηκαν να εμπλακούν σε μάχη, λόγω των στρατιωτικών νόμων των Λακεδαιμονίων, που απαγόρευαν ρητά όποια πολεμική εμπλοκή με γυναίκες. 

 

Ο Πλούταρχος υποστηρίζει ότι έγιναν μάχες, ίσως κάποιες αψιμαχίες, αλλά το βέβαιον είναι ότι ο ηρωισμός των γυναικών του Άργους, ανάγκασε τους Σπαρτιάτες να αποχωρήσουν και οι γυναίκες να γιορτάζουν για την νίκη τους. Ήταν μια ανεπανάληπτη ηρωική πράξη αυτοθυσίας, που έσωσε την πόλη του Άργους. (Αποσπασματικές πληροφορίες: Σόλωνας Μιχαηλίδης, Εγκυκλοπαίδεια έκδ. Μ.Ι.Ε.Τ. και Ιστορικό Αρχείο) 

 

«Η Μπουμπουλινα αρματωμένη, ηρωικά και μ΄ αυτοθυσία, Μονεμβασιά, Τρίπολη Ναύπλιο τους Τούρκους τους εντρόπιασε. 

 

Η Μαυρογένους η Μαντώ με έξη πλοία της και 16 λόχους (300) εθελοντών πιστών της, στη Κάρυστο, το Πήλιο, την Φθιώτιδα, τρόμος, και φόβος των Τούρκων έγινε. 

 

Η Σταυριάνα Ζάβαινα, στο Βαλτέτσι μαζί με τον Κολοκοτρώνη, τους Μαυρομιχαλαίους, επολέμησε ανδρειωμένη πρώτη. Οι Τούρκοι την σημαία της όταν έβλεπαν, στα πόδια το εβάζαν. 

 

Η Χάιδω η Γιαννάκη Σέχου η Σουλιώτισσα, σημαιοφόρος στις μάχες έτρεχε με το καρυοφύλι της και δύο σπάθες και τους Τούρκους κυνηγούσε. Των Σεχαίων η Δέσπω, στον πύργο της πολιορκημένη, από εκατοντάδες Μωαμεθανούς, με όλη της την οικογένεια της παιδιά νύφες αδελφές, ηρωικά αντιστάθηκαν και όταν πλέον η ύστατη στιγμή ήρθε… τον πύργο ανατίναξε, τα σκαλοπάτια της αθανασίας ανέβηκαν και δεκάδες Τούρκοι στο δρόμο της ντροπής και του άδοξου θανάτου πορεύθηκαν… 

 

Η Αλιφαντώ η Μεσολογγίτισα, στα τείχη του πολιορκημένου Μεσολογγίου, την σημαία ανέμιζε και πολεμούσε. Στη ηρωική την έξοδο, πρώτη τον κλοιό των χιλιάδων Τούρκων έσπασε. Βαριά πληγώθηκε αγκαλιά με την μικρή της κόρη στο αριστερό της χέρι και με το σπαθί της στο δεξί, όταν περικυκλώθηκε από δεκάδες Τούρκους την σπάθα της ανέσυρε στο γυμνό της χέρι, την ανασήκωσε και επί ώρες πολεμούσε… Και όταν πλέον πληγωμένη, τα λοίσθια έπνεε, το παιδί της το θυσίασε και η ίδια αυτοκτόνησε. 

 

Αντωνούσα, η οπλαρχηγός Καστανάκη, το βιό του πατέρα της οι Τούρκοι ήθελαν να πάρουν. Τ΄ άρματα ζώστηκε, τον αρχηγό τους πλήγωσε και το κεφάλι του έκοψε. Στα βουνά ανέβηκε στο αντάρτικο σώμα του Κωνσταντουλάκη και με το λάβαρο της και το σπαθί τους τούρκους ανελέητα σκότωνε… 

 

Οι Τούρκοι μετά μανίας την κυνηγούσαν και αν τύχη και την έβλεπαν την πανώρια Αντωνούσα, λιποψυχούσαν. Ποτέ δεν πιάστηκε……. Όρκο είχε δώσει στους δικούς της ότι, Τούρκικο χέρι ζωντανή ποτέ δεν θα την αγγίξει…. Ανδρίκια πολεμούσε και πάντα την παραδοσιακή ανδρική κρητική πολεμική στολή του πατέρα της φορούσε. Δεν χωράει το πάνθεο τα ονόματα όλων των Ηρωίδων, που πολέμησαν για την Λευτεριά και τους Τούρκους Μωαμεθανούς τους έβαζαν στο κατόπιν..» 

 

Η Ροδάνθη Κριτσοπούλου, που τον αρχηγό των γενίτσαρων σκότωσε γιατί σκλάβα την ήθελε… Και αφού και αυτή αρματώθηκε στ΄ αντάρτικο ανέβη, με τους αρματωλούς ενώθη, τους Τούρκους κυνηγούσε…… 

 

Δέσπω Φώτου Τζαβέλλα, Δόμνα Βισβίζη, Χαρίκλεια Δασκαλάκη, Μαριγώ Ζαραφοπούλου, η καπετάνισσα μάνα του Κολοκοτρώνη Ζαμπία (Ελισάβετ), η Κωνσταντινιά, η Βλαχοθανάσω…. 

 

Και άλλες χιλιάδες, Ελληνίδες αρματωλές που «Τους Έλληνες Καπεταναίους ακολουθούσαν και ηρωικά μαζί τους, πολεμούσαν!» 0ι Ελληνίδες Γυναίκες καπετάνισσες, ηρωικές επαναστάτισσες! Κ.ά. 

 

Οι «τριακόσιες» της *Μόσχως του Λάμπρου Τζαβέλλα. 

 

Του Αντώνη Αντωνά

 

Η Μόσχω, γυναίκα του Καπετάν Τζαβέλλα, αρχηγός, τριακόσιων γυναικών αρματωμένων, του Λεωνίδα τους Λακεδαιμόνιους ξεπεράσαν. Ξεμαλιασμένες αγριεμένες, ουρλιάζοντας σαν λύκαινες, με το σπαθί στο γυμνωμένο χέρι, ξεχύθηκαν, κατατρόπωσαν τ΄ Αλή Πασά τ ασκέρι. Χιλιάδες πανικόβλητοι δειλιασμένοι Τούρκοι, απ΄ τις γυναικείες ιαχές, τις κλαγγές των χαντζάρων, τους κεραυνούς απ΄ τα καρυοφίλια*, τις κουμπούρες*, οι άγριες Ελληνίδες αμαζόνες του εικοσιένα, διώξανε τους βάρβαρους, π΄ αλαφιασμένοι φεύγουν. Ξοπίσω τρέχουν τους εχθρούς και τους κατατροπώνουν. 

 

Ντροπιασμένοι και τρέμοντας από φόβο οι οχτροί, έτρεχαν, λύγιζαν λιποψυχούσαν, ψυχομαχούσαν. Οι ανδρείες γυναίκες δεκαπλάσιους, Τούρκους πολεμούσαν, αλλά δεν λιποψυχούσαν.

 

Ο Αλής που τελευταία στιγμή γλύτωσε, απ΄ των ηρωικών γυναικών την οργή, τ ΄ασκέρι του προς σφαγή, από φόβο, εγκατέλειψε, στα Γιάννενα ντροπιασμένος, τρέχει.. Ξοπίσω οι Ελληνίδες αρματωμένες καπετάνισσες, γυναίκες ηρωικές επαναστάτισσες! 

 

*Μόσχω Λάμπρου Τζαβέλλα (1760 – 1803). Γυναίκα του ηρωικού καπετάνιου Λάμπρου Τζαβέλλα Σουλιώτη πολέμαρχου, που ήταν ο φόβος και τρόμος των Τούρκων, και μητέρα των Φώτου, Τζιγούρη, Γιωργάκη και της Σόφως. Και τα τρία αγόρια της ήταν καπεταναίοι και σκοτώθηκαν ηρωικα σε μάχες εκτός την Σόφως που πολεμώντας δίπλα στην μάνα της έχασε το δεξί της μάτι Μια από τις ένδοξες οικογένειες του Σουλίου, που πολεμούσε τους Τούρκους πολύ πιο πριν το 1821. 

 

Η ηρωική μάχη που αναφέρεται στο πιο πάνω ποίημα, έγινε στις 20 Ιουλίου 1792 κατά του Αλή Πασά, ο οποίος ήθελε να υποτάξει το ανυπότακτο Σούλι, αλλά ηττήθηκε ολοκληρωτικά… από γυναίκες ανδρειωμένες… 

 

Σε άλλο μέτωπο κατά των χιλιάδων ανδρών του Αλή Πασά πολεμούσαν ο Λάμπρος Τζαβέλλας και ο Γιώργος Μπότσαρης. Κουρασμένοι και αποκαμωμένοι οι Έλληνες καπεταναίοι, για λίγο, ταμπουρώθηκαν για να ξεκουραστούν. Ένας Σουλιώτης με 20 Τουρκους πολεμούσε… Οι γυναίκες τους νομίζοντας ότι οι άντρες τους σκοτώθηκαν πήραν την ηρωική απόφαση και επιτέθηκαν στο ασκέρι του Πασά που το κατατρόπωσαν. Οι αντρειωμένες γυναίκες αρχικά ήταν 400, αλλά η Μόσχω επέλεξε τις 300 και άφησε οπισθοφυλακή τις μεγαλύτερες. Η μεγάλη νίκη των ηρωίδων Σουλιώτισσων γυναικών φώτιζε πλέον όλες τις ελληνίδες στη μετέπειτα γενική επανάσταση που με την ηρωική τους δράση κατά των Τούρκων απέδειξαν ‘ότι οι Ελληνίδες ανδρίκια πολεμούσαν και έτρεπαν τους Τούρκους σε φυγή… 

 

Το παράδειγμα των ηρωίδων Ελληνίδων καπετάνισσων του 1821, συνεχίσθηκε και στους μετέπειτα απελευθερωτικούς αγώνες, από εκατοντάδες Ελληνίδες… Ενδεικτικό υπόδειγμα ηρωισμού και αυτοθυσίας αποτελεί η καπετάνισσα της Μακεδονίας Περιστέρα Κράκα το (1878), από την Σιάτιστα Κοζάνης που γεννήθηκε το 1860. Ήταν μόλις 17-18 χρονών όταν ο καπετάνιος αδελφός της συνελήφθη και γδάρθηκε ζωντανός από του βαρβάρους Μωαμεθανούς. Μετά τον ηρωικό θάνατο του αδελφού της, αναλαμβάνει η μικρή εύτολμη Περιστέρα την αρχηγία των ανδρών του. Κλεφτοπόλεμο και αντάρτικο στήνει κατά των Τούρκων και τους σπέρνει τρόμο και θάνατο στα άγρια βουνά της Κοζάνης και Καστοριάς. Είχε γίνει η χειρότερη απειλή για τους Οθωμανούς. Κατάφερε να συλλάβει τους δολοφόνους του αδελφού της και τους τιμώρησε υποδειγματικά όπως αυτοί δολοφόνησαν τον αδελφό της… 

 

Η εφημερίδα Λε Παπιγιόν την χαρακτήρισε ως η Ζαν Νταρκ της Ελλάδας. Παντρεύτηκε τον επίσης οπλαρχηγό Καπετάν Περδίκη, ο οποίος συνελήφθη από το «Ελεύθερο Κράτος» ως …ληστής… Η ίδια η καπετάνισσα πήγε και είδε τον Βασιλιά Γεώργιο Α΄ μαζί με Έλληνες προύχοντες της Μακεδονίας και απαίτησαν να απελευθερωθεί ο άνδρας της, διότι όλη η Μακεδονία τον τιμούσε, αφού τα χρήματα, που λήστευε από πλούσιους Οθωμανούς, αλλά και τσιγκούνηδες πλούσιους Έλληνες, τα διέθετε για τις άπορες οικογένειες της Μακεδονίας και για αγορά οπλισμού… 

 

Ο Βασιλιάς την πίστεψε, αλλά με μιά προυπόθεση…, να ανταγωνισθει σε αγώνα σκοποβολής με τους επίλεκτους άνδρες της φρουράς του… 

 

Η Περιστέρα τους κατατρόπωσε και έφυγε πλέον με τον ελεύθερο άνδρα της… 

 

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών και μέχρι τελευταία στιγμή αγωνιζόταν για την ελευθερία της Μακεδονίας. 

 

Τα δημοτικά τραγούδια υμνούν το Σούλι… 

(Αποσπάσματα) 

 

Τρια μπαϊράκια φαίνονται ΄πο κάτω απ΄ το Σούλι Το ΄να’ ναι του Μουχτάρ πασά, τ΄άλλο του Σελιχτάρι, Το τρίτο και καλύτερο είναι του Μιστομπόνου….. Που΄στε του Λάμπρου τα παιδιά, που΄στε Μποτσαραίοι, Τουρκαλβανοί μας πλάκωσαν θέ να μας σκλαβώσου…. Ας έρτουν οι παλιότουρκοι, τίποτα δεν μας κάνουν. Ας έρτουν πόλεμο να ιδούν και Σουλιωτών τουφέκια. Να μάθουν Λάμπρου το σπαθί, Μπότσαρη το τουφέκι… Εδώ είναι το Σούλι το κακό, εδώ είναι το Κακοσούλι. Που πολεμούν μικρά παιδιά, γυναίκες σαν τους άντρες Που πολεμάει η Τζαβελαινα σαν άξιο παλληκάρι… Και κατατροπώνοντας τους Τούρκους… …ο Μπότσαρη εφώναξε με το σπαθί στο χέρι. Έλα Πασά τι σκιάχτηκες και φεύγεις με μενζίλι…. (Παρομοίωση φυγής άτακτης) 

 

Αυτά τα ελάχιστα για τους Μωαμεθανούς κατακτητές, που με τον υπέρτερο στρατό τους και την υπεροπλία τους, ντροπιαστικές νίκες πλασματικές, κατά αδύναμων στρατών και Χριστιανικών κρατών είχαν και έχουν, αλλά ας θυμούνται επίσης, ότι όταν οι ιαχές των ηρωικών προγόνων των Ελλήνων τους αφυπνίζουν, δεκάδες ήττες ντροπιαστικές, έχουν από τους λίγους Έλληνες, κατά των μυρίων Τούρκων… 

 

Η Ελληνική ψυχή και έμφυτη πατρογονική ανδρεία αναδύθηκαν, αφυπνίσθηκαν από τις ιερές ιαχές των προγόνων περί ελευθερίας και γενναιότητας πλέον. Όπως ο Θουκυδίδης έγραψε .. «Το ευδαίμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχο – Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι.» 

 

Η «ανδρεία» των Μωαμεθανών, που βασιζόταν στον πολλαπλάσιο πλήρως εξοπλισμένο στρατό τους είχε κλονισθεί… όπως και σήμερα το ίδιο θα επαναληφθεί .. Ας δείξουμε ότι η ένδοξη καταγωγή μας δεν έπαψε να υπάρχει. Οι απειλές των επίδοξων ολετήρων του Ελληνισμού Τουρκομογγόλων, αφορούν και εμάς τις Ελληνίδες γυναίκες, συζύγους και μητέρες …. ΙΤΕ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ … 

 

Είναι επομένως πολύμορφη η προσφορά της Ελληνίδας σε όλους τους εθνικούς μας αγώνες. Πολύμορφη,, ανεκτίμητη, θαυμαστή, πολυδύναμη, ζωογόνος ελπίδα για τις νεότερες γενιές στους δύσκολους καιρούς, που βιώνουμε σήμερα….
 

Ψυχή μεγάλη και γλυκειά, μετά χαράς στο λέω:
Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομά τους μνέω.”
~Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι~
 

ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ,  

Ανάψτε τους φάρους της μνήμης /και φωτίστε τις ηρωικές σελίδες,/ πουλιά πετούμενα να γενούν/ στο ένδοξο παρελθόν/ και στα σκοτεινά οράματα,/ πτυχές ολόφωτες της ιστορίας/ να λάμψουν…/ Σβήστε τους ήλιους της καρδιάς/ κι ανάψτε της ιστορίας τ’ αστέρια/ -γυναίκες μάνες κι αδελφές-,/ να φωτιστεί της εποχής/ η δόξα η τιμημένη/ -γυναίκες σύζυγοι και κόρες-,/ Ελληνίδες αγωνίστριες/ αθάνατες όλες στον νου/ και την ψυχή μας·/ σκάψτε τις ρίζες τις Λακωνικές,/ της Σπάρτης, της Μάνης, της Κύπρου τα ιερά χώματα,/ εκεί που φυτρώνουν οι αθάνατοι,/ οι ασπάλαθοι κι οι κουμαριές/ κι ανθούνε τα κυκλάμινα/ στων βράχων τις σχισμάδες…
 

Της ΠΑΝΩΡΑΙΑΣ ΒΟΖΙΚΗ 

 

Επιμέλεια από Μαρία Ρ. Ερευνήτρια. Πρόσφυγα από κατεχόμενη Κερύνεια, που θρήνησε στενούς συγγενείς, φίλους και τις πατρογονικές της εστίες. Σήμερα εθελοντικά έχει λάβει πλήρη στρατιωτική εκπαίδευση στην Ε.Φ.  

 

Υ.Γ. Ας καλέσει και ο Ελληνικός Στρατός τις Ελληνίδες μας για να λάβουν στρατιωτική εκπαίδευση και όλοι θα εκπλαγούν για τις χιλιάδες εθελόντριες, που θα ανταποκριθούν….