Απαντήσεις στο αντίχριστο και ανθελληνικό παραλήρημα του Δ.Δημητριάδη σε συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα (Μέρος Α’)

Αποδομούμε όλες τις αισχρότητες, τις βλασφημίες, τις αθεολόγητες μπούρδες και τα ανιστόρητα ψεύδη που είπε ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης 

Ως συνέντευξη… περιωπής παρουσιάστηκε από το «Πρώτο Θέμα» το αντιχριστιανικό και ανθελληνικό παραλήρημα του 80χρονου συγγραφέα, Δημήτρη Δημητριάδη. Μια κατάθεση αλλοπρόσαλλων απόψεων και θλιβερών επιχειρημάτων που επιβεβαιώνει ότι εν πολλοίς οι σημερινοί (αποκαλούμενοι) άνθρωποι του «πνεύματος», μοιάζουν περισσότερο με μανιώδεις χρήστες… οινο-πνεύματος.

Ποιος είναι ο Δημήτρης Δημητριάδης; Είναι συγγραφέας (γνωστός για το πεζογράφημα «Πεθαίνω σαν χώρα»), δραματουργός και μεταφραστής έργων, γνωστός για το απύθμενο μίσος του για την Ορθοδοξία. Εκφράζοντας ανοιχτά τα φιλομητσοτακικά του αισθήματα, την περίοδο της πανδημίας χαρακτήρισε την Εκκλησία «καρκινοπαθή περιοχή» που την «εκμηδένισε» ο κορωνοϊός, επειδή «δεν μπόρεσε να σώσει ούτε έναν πληγέντα από τον ιό». «Ο ιός εκμηδένισε τον ΣΥΡΙΖΑ και την Εκκλησία», είχε πει σε συνέντευξή του από εκείνη την περίοδο. Καταλάβατε περί τίνος στρατευμένου «φρούτου» πρόκειται. Και πού να δείτε παρακάτω.

Κανονικά δεν θα είχε καν αξία να ασχοληθούμε με τόσες συμπυκνωμένες παπαρολογίες κατά του ελληνοχριστιανισμού, αλλά από τη στιγμή που η συνέντευξη παρουσιάστηκε στο ειδησεογραφικό site με την υψηλότερη επισκεψιμότητα στην Ελλάδα (και μάλιστα προκάλεσε πολλές συζητήσεις στα σχόλια), θα ήταν ωφέλιμο να διαλύσουμε αυτό το νέφος βλακείας και ψεμάτων που αμόλησε ο παραληρηματικός συγγραφέας.

Η συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα» δείχνει εξαρχής τις κομπλεξικές προθέσεις της. Το απόλυτο ζητούμενο του Δημητριάδη είναι να πετάξει στην Ορθοδοξία όσες περισσότερες ακαθαρσίες μπορεί, από το περίσσευμα παραγωγής του εγκεφάλου του. Με ψέματα και προπαγάνδα καφενείου. Με γελοία άλματα λογικής και ανικανότητα κριτικής σκέψης. Με φληναφήματα και αερολογίες του ποδαριού. Διακατέχεται από έναν αθεϊστικό φονταμενταλισμό, συγκεκαλυμμένο με λίγη ψευτο – διαννοουμενίστικη μπογιά που με τις πρώτες αράδες της συνέντευξης σβήνει, και αποκαλύπτει την παχιά σκουριά που υπάρχει από κάτω.

Τα επιχειρήματά του είναι ρηχά μέχρι αηδίας και πολλές φορές βασίζονται σε φρικτά ψέματα, είτε ηθελημένα – είτε από άγνοια. Ένας ψευδοφιλόσοφος σε πλήρη σύγχυση ιδεών, ο οποίος πουλάει «ελευθερία» και την ίδια στιγμή βαλτώνει στα βουρκόνερα του οπαδισμού και του τυφλού δογματισμού.

Ο απώτερος στόχος – όπως θα δούμε παρακάτω – είναι να σβήσει από τον χάρτη της κοινωνίας η Ορθοδοξία, γιατί δυσκολεύει άτομα σαν τον Δημητριάδη να αποκτηνωθούν και να απολαύσουν τους ζωώδεις καρπούς του πανσεξουαλισμού. Η αποκεκαλυμμένη αλήθεια της Ορθοδοξίας «ενοχλεί» την τάση των υλιστών να ζήσουν τη ζωή τους σαν τετράποδα που χρησιμοποιούν το αυτεξούσιο μόνο για την τέρψη της σάρκας, και αφού θεωρούν ότι η ζωή εκμηδενίζεται κάτω από το μάρμαρο του τάφου, διεκδικούν το δικαίωμα να δαιμονοποιηθούν ελεύθερα σε τούτη τη ζωή, τη μοναδική ζωή που πιστεύουν.

Με λίγα λόγια, το διακύβευμα ατόμων σαν τον Δημητριάδη είναι η ολοκληρωτική, απόλυτη, καθολική απελευθέρωση του σεξ (για να ευχαριστηθούν ως ασύδοτα κτήνη μερικές δεκαετίες ζωής), με κάθε πιθανή ανωμαλία και σπάζοντας κάθε κοινωνικό και ηθικό φραγμό. Όπως πολλοί μπουρδολόγοι της συνομοταξίας του Δημητριάδη (βλέπε Τατσόπουλο, Αλικάκο κ.α.), ο συγγραφέας έχει μαύρα μεσάνυχτα από Ορθοδοξία, δηλαδή δεν έχει ιδέα τι διδάσκει εκείνο που με τόση λύσσα πολεμά. Του φτάνει μόνο να το πολεμά. Κλασσική συμπεριφορά άθεου ταλιμπάν δηλαδή.

Πάμε να δούμε όμως κάμποσα επιχειρήματα από το εκτενές παραλήρημα του Δημήτρη Δημητριάδη. Θα παραθέτουμε σε τίτλους τις ασυναρτησίες του και θα απαντούμε κατάλληλα κάτω από κάθε την κάθε υστερική κουταμάρα:
«Ο εβραϊσμός δεν έχει καμία σχέση με τον ελληνισμό»

Λάθος. Στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία υπήρχε ήδη σπερματικός λόγος περί μονοθεϊσμού. Ήταν μια μερική αποκάλυψη του Θεού σε αγαθές ψυχές που εξερευνούσαν φιλοσοφικά την οντολογία του ανθρώπου και ψηλάφιζαν την πνευματική αλήθεια. Έσπασαν την κατεστημένη αντίληψη του πολυθεϊσμού (που κυρίως υιοθετούταν από τις μάζες), προχώρησαν πέρα από τα ανθρωποπαθή μοντέλα θεοτήτων, τις δεισιδαιμονίες, τις μαντείες και τον σκοταδισμό της ειδωλολατρίας, και άρχισαν ακροθιγώς να σκιαγραφούν έναν Θεό πάνω από τους «θεούς», έναν Θεό – δημιουργό, αιώνιο, παντοδύναμο και προστάτη των αδυνάτων.

Τέτοιοι φιλόσοφοι που έφτασαν στις όχθες του χριστιανισμού και δροσίστηκαν μερικώς από τα σωτήρια νάματα του (μέχρι που ήρθε στον κόσμο το ίδιο το Ύδωρ το Ζων, ο Χριστός), ήταν ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Ηράκλειτος, ο Σωκράτης, ο Αισχύλος, ο Θεόφραστος, ο Πρωταγόρας, ο Εμπεδοκλής, ο Σοφοκλής και αρκετοί άλλοι. Εάν κανείς αναζητήσει πληροφορίες από συγγράμματα Πατέρων της Εκκλησίας περί «σπερματικού λόγου» στην Αρχαία Ελλάδα, θα εκπλαγεί από το πόσο κοντά είχαν φτάσει οι πρόγονοί μας στην αποκάλυψη της Ευαγγελικής αλήθειας.

Παράλληλα οι ελληνιστές ιουδαιοχριστιανοί ήταν εκείνοι που έσπασαν τα στεγανά του Μωσαϊκού Νόμου (με κορυφαίο τον Απόστολο Παύλο) και μπόλιασαν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία του λογικού, με την αποκάλυψη του υπέρλογου, υπερπληρώνοντας όλα τα υπαρξιακά κενά και όλα τα αδιέξοδα της φιλοσοφικής σκέψης. Ο Χριστιανισμός απελευθέρωσε τον ελληνισμό από τη σκλαβιά της ειδωλολατρίας και τον οδήγησε πέρα από τα πεπερασμένα όρια της ύλης και των νοητικών περιορισμών. Ο δε Ελληνισμός απελευθέρωσε τον Χριστιανισμό από τα πολιτισμικά όρια του και έγινε όχημα για να διαδοθεί το Ευαγγέλιο σε όλον τον κόσμο. Το κοσμοπολίτικο ελληνικό πνεύμα και οι εκλεκτοί καρποί της νόησης του (διότι υπήρχαν και σάπιοι) συγκεράστηκαν με το ευαγγελικό μήνυμα και το έκαναν παγκόσμιο, απελευθερώνοντας την αλήθεια του Χριστού από τον σεχταρισμό του ιουδαϊκού Ισραήλ.

«Ο Παύλος είναι ο ιδρυτής του χριστιανισμού»

Φρικτό λάθος. Ο Δημητριάδης πέφτει στην αίρεση του Παυλικιανισμού, η οποία έχει ρίζες στον γνωστικισμό. Ιδρυτής ή καλύτερα εδραιωτής του Χριστιανισμού στον κόσμο, είναι ο ίδιος ο Χριστός. Εκείνος ενσαρκώθηκε, εκείνος κήρυξε, εκείνος θαυματούργησε, εκείνος έπαθε για τους ανθρώπους, εκείνος σταυρώθηκε, εκείνος αναστήθηκε. Τίποτα δεν θα είχε κάνει ο Παύλος, αν δεν είχε προηγηθεί η κοσμοσωτήρια δράση του Θεού, που άλλωστε Εκείνος μετέστρεψε τον φανατικό διώκτη Σαύλο και τον έκανε παγκόσμιο φάρο του Αγίου Πνεύματος, Παύλο.

Ο Απόστολος Παύλος δηλώνει «δούλος του Ιησού Χριστού, απόστολος κατόπιν κλήσεως, ξεχωρισμένος και προορισμένος για το ευαγγέλιο του Θεού» (Προς Ρωμαίους 1:1). Ο Παύλος έγραψε επίσης: «Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α ́ Τιμ. 1:15).

Η Ορθοδοξία δεν είναι… εταιρεία για να… ιδρυθεί. Είναι η αποκεκαλυμμένη αλήθεια του Θεού, δια του Ιησού Χριστού, όπως αυτή βιώνεται μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. 

«Μεσολαβούν 2.000 χρόνια όπου ο Ελληνισμός διακόπτεται και συνεχίζεται»

Εδώ όλοι οι ιστορικοί απλά σκίζουν τα πτυχία τους και αναζητούν αντικαταθλιπτικά για να αντέξουν την ανιστόρητη μπαρούφα του Δημητριάδη. Ο συγγραφέας με μια πρόταση σβήνει μονοκονδυλιά το Βυζάντιο ως ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού και πετάει στα σκουπίδια μια χιλιετή κληρονομιά επειδή χαλάει τη «σούπα» του γραικυλισμού του.

Πρόκειται για τον γνωστό εθνοφοβικό μύθο που διαχρονικά διακινούσαν οι αποικιοκρατικές δυνάμεις για να διαγράψουν την εθνική συνείδηση των Ελλήνων και να τους κρατούν υποδουλωμένους ως λαϊκή μάζα χωρίς ταυτότητα, χωρίς ιστορία, χωρίς συνεκτικές αξίες και άρα χωρίς διεκδικήσεις για ιστορική δικαίωση.

Εννοείται ότι η Ελληνική εθνοτική ταυτότητα όχι απλά υφίσταται στο Βυζάντιο, αλλά «πλημμυρίζει» τους αρμούς της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, σε ζητήματα γλώσσας, πολιτισμού, τέχνης, εθίμων, παραδόσεων, γραμματείας, διοίκησης, δικαίου (σταδιακά), δημοσιονομικής οργάνωσης, γεωπολιτικής επιρροής και γενεαλογικών δέντρων πολλών αυτοκρατόρων.

Δυστυχώς για τους τύπους σαν τον Δημητριάδη, δεν υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα για να διαχωρίσουν τον Ελληνισμό από το Βυζάντιο ούτε στην πιο τρελή ανθελληνική φαντασίωση. Μόνο ένας εντελώς ανιστόρητος σφουγγοκωλάριος της Εσπερίας θα μπορούσε να στηρίξει ότι ο Ελληνισμός ήταν κάτι σαν… διακόπτης, που… άναβε και… έσβηνε μέσα σε 2.000 χρόνια. 

«Από τη στιγμή που έχουν μεσολαβήσει είκοσι αιώνες χριστιανισμού, μόνο η γλώσσα μας έχει μείνει ελληνική. Το ελληνικό μας κύτταρο, η ελληνική μας ταυτότητα είναι μόνο η γλώσσα μας»

Απαντήσαμε παραπάνω σε αυτήν την ηλιθιότητα. Η γλώσσα είναι φορέας πολιτισμού και ο πολιτισμός είναι σύνολο από επί μέρους στοιχεία μιας συλλογικής ιστορικής ταυτότητας που πάντα διαιωνίζεται και εξελίσσεται προκειμένου να επιβιώνει. Είναι κοινωνιολογικά αδύνατον να επιβιώσει μόνο η γλώσσα και να μην επιβιώσουν (μέσω της διατήρησης ή της μεταστοιχείωσης τους) και τα υπόλοιπα στοιχεία μιας εθνικής ταυτότητας, εφόσον δεν μιλάμε για καθολική γενοκτονία ενός λαού.

Εδώ να καταθέσουμε και μια παρατήρηση που μαρτυρά τη διεστραμμένη προκατάληψη που έχουν οι τύποι σαν τον Δημητριάδη για τον ελληνισμό και την ορθοδοξία: Γιατί όλοι οι άλλοι λαοί που κάποια στιγμή στην πορεία του χρόνου στράφηκαν σε άλλη θρησκεία, παραμένουν εθνοτικά αμετάβλητοι στην αντίληψη του κάθε «Δημητριάδη»; Γιατί ο Ιταλός που από πολυθεϊστής έγινε ρωμαιοκαθολικός, παραμένει Ιταλός; Γιατί ο Βρετανός που από την Κέλτικη θρησκεία, στράφηκε στον προτεσταντισμό παραμένει σήμερα Βρετανός; Γιατί ο Γερμανός που πίστευε στον Παγανισμό και στράφηκε στον καθολικισμό και τον λουθηρανισμό, παραμένει σήμερα Γερμανός;

Εκείνους τους πολιτισμούς γιατί δεν τους «κατάπιε» ο «κακός» χριστιανισμός; Γιατί δεν κόπηκε η ιστορική τους συνέχεια; Γιατί μόνο ο Έλληνας «χάθηκε» από τα ίχνη της ιστορίας, όταν απαρνήθηκε την αρχαία ελληνική θρησκεία και στράφηκε στην Ορθοδοξία; Βλέπετε λοιπόν πόσο χαζό επιχείρημα είναι αυτό. Πόσο ανύπαρκτη υπόσταση έχει. Μόνο οι Έλληνες πρέπει να σβηστούν από τον χάρτη, ακριβώς διότι το μίσος στρέφεται ΜΟΝΟ εναντίον της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας. 

«Ο χριστιανισμός βασίζεται ολόκληρος σε ένα ψεύδος: την Ανάσταση του Χριστού. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει -το λέει ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος σε μια επιστολή του-, από τη στιγμή που δεν υπάρχει Ανάσταση του Κυρίου μας, η πίστη μας δεν υφίσταται».

Εδώ περνάμε σε παγκόσμιο ρεκόρ βλακείας. Οι θεολόγοι (αλλά και οι απλοί χριστιανοί) δεν ξέρουν αν θα πρέπει να γελάσουν ή να κλάψουν. Ο Δημητριάδης εκτελεί εν ψυχρώ ένα αριστουργηματικό εδάφιο του Παύλου και του προσδίδει το ακριβώς αντίθετο νόημα από αυτό που υποστηρίζει ο Απόστολος!

Ο Παύλος στου οποίου τις επιστολές η αλήθεια της Ανάστασης του Χριστού λάμπει παντού σαν τον ήλιο, έχει κεφαλαιώδη θέση στον λόγο του και διατρανώνεται συνεχώς, εμφανίζεται από τον Δημητριάδη σαν αρνητής της Ανάστασης! Μιλάμε για εωσφορική διαστροφή.

Συγκεκριμένα στην επιστολή του προς Κορινθίους γράφει ο Απόστολος: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών» (Α΄ Κορ. 15:14).

Δηλαδή: «Αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε μάταιο είναι το κήρυγμά μας, μάταια δε και η πίστη σας». Ο Παύλος μεταχειρίζεται αυτό τον αφυπνιστικό λόγο, ΑΚΡΙΒΩΣ για να δείξει τη ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ σημασία του αδιαμφισβήτητου ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ της Ανάστασης. Για να πει δηλαδή ότι αν φύγει από τη μέση η σωτηριολογική ουσία της Ανάστασης, τότε καταρρέει όλο το οικοδόμημα της πίστης. Δηλαδή με λίγα λόγια ο Παύλος δεν λέει ότι… δεν υπάρχει Ανάσταση, αλλά λέει ότι οι χριστιανοί θα ήταν οι πιο αξιολύπητοι των ανθρώπων («ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων», γράφει συγκεκριμένα) ΕΑΝ ο Χριστός ΔΕΝ ΕΙΧΕ αναστηθεί.

Την απολυτότητα ότι ο Χριστός ΕΧΕΙ ΟΝΤΩΣ αναστηθεί, την καταθέτει αμέσως παρακάτω ο Απόστολος στην Επιστολή του: «Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο», γράφει. Δηλαδή: «ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών, έκανε αρχή για να ακολουθήσει η ανάσταση όλων των κεκοιμημένων». Τέλος συζήτησης.

Αν είναι δυνατόν να υποστήριζε ο Παύλος ότι δεν υπάρχει Ανάσταση και να αναιρούσε τον ίδιο του τον εαυτό (!), μαζί με όλες τις Επιστολές του, τους διωγμούς και τα βασανιστήρια που υπέστη, τους αγώνες που έδωσε, τους κόπους, τους μόχθους, τα ναυάγια, τις φυλακίσεις, τις άοκνες Περιοδείες που έκανε, μόνο και μόνο για να πει κάποια στιγμή (που φαντάστηκε ο Δημητριάδης) ότι δεν… υπάρχει Ανάσταση!

Πόσο ΑΣΧΕΤΟΣ πρέπει να είσαι από τα βασικά του χριστιανισμού για να υποστηρίξεις μια τέτοια ουρανομήκη βλακεία; Αλλά σου λέει ο Δημητριάδης, ας πετάξω κι αυτό το «τούβλο» και όλο και σε κάποιο κεφάλι μπορεί να προσγειωθεί. 

«Αυτό το πίστευε και μη ερεύνα» σημαίνει ότι «ή πιστεύεις και μας ακολουθείς ή είσαι άπιστος»

Άλλη ανοησία εδώ. Πουθενά στο Ευαγγέλιο ή την Πατερική γραμματεία, δεν υπάρχει το «πίστευε και μη ερεύνα». Αυτή είναι μια ρήση των Ιησουιτών. Η Ορθοδοξία λέει «ερευνάτε τας Γραφάς» και ο Απόστολος Θωμάς ήθελε να βάλει το χέρι του «εις τον τύπον των ήλων» για να πιστέψει την Ανάσταση του Χριστού. Και ο Θεός συγκατανέβη στο αίτημα του πραγματιστή Θωμά και το ίδιο πράττει για κάθε καλοπροαίρετο «Θωμά» που ζητά αποδείξεις της ύπαρξης του Θεού. Αυτός είναι και ένας ρόλος των άπειρων θαυμάτων της Ορθοδοξίας, το να πιστεύει εκείνος που ερευνά, αλλά δεν φορά παρωπίδες. 

«Ο χριστιανισμός δεν δέχεται τη σεξουαλικότητα. Τη δέχεται ως αναπαραγωγή μόνο»

Λάθος. Ο χριστιανισμός όχι μόνο δέχεται τη σεξουαλικότητα αλλά τη διαφυλάττει ως απαύγασμα φυσικών νόμων (προστατεύοντας την από εκείνους που καταπατούν τους βιολογικούς νόμους των φύλων), και το ακόμα πιο μεγαλειώδες είναι ότι τη μεταστοιχειώνει σε εργαστήρι και οδό σωτηρίας, μέσω του Μυστηρίου του Γάμου. Φέρνει την ενότητα των δύο προσώπων (άντρα και γυναίκας) στην προοπτική της αιωνιότητας. Τι πιο ανώτερο και αρμόζων για τον Έρωτα, παρά να γίνει αιώνιος;

Άρα ο χριστιανισμός ασφαλώς δέχεται τη σεξουαλικότητα, όταν άντρας και γυναίκα υπερβαίνουν τον εγωκεντρισμό τους και «έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν» με τα αιώνια δεσμά του Γάμου, πλάθουν μια σχέση αλληλοπεριχώρησης που εναρμονίζεται με τον Πλαστουργό τους. Ουσιαστικά ο πρωταρχικός σκοπός του Γάμου δεν είναι καν να έρθουν στον κόσμο παιδιά (αυτή είναι μια τεράστια ευλογία, αλλά δευτερεύουσα), αλλά το ένα πρόσωπο να προάγει το άλλο προς τη σωτηρία του. Δηλαδή ο εαυτός μου να κάνει την υπέρβαση προς τον σύντροφο και το ζευγάρι μαζί να κάνει υπέρβαση προς τον Θεό.

Εκείνοι που σκοτώνουν τη σεξουαλικότητα, είναι εκείνοι που απεκδύουν την ένωση των σωμάτων από κάθε ιερότητα, εκείνοι που αφαιρούν από τον έρωτα κάθε ευγενές στοιχείο και το μετατρέπουν σε ένα ζωώδες ένστικτο που κάνει τους ανθρώπους άψυχα «δοχεία» του σεξ. Είναι εκείνοι που χαρακτηρίζουν ως σεξουαλικότητα τη φιληδονία και την ηδονοθηρία. Είναι εκείνοι που κάνουν μοναδική αξία της ζωής το σεξ, αλλά ταυτόχρονα ακυρώνουν την ίδια τη λέξη «σεξ», που σημαίνει (βιολογικό) φύλο. Είναι εκείνοι που διαστρέφουν τους βιολογικούς νόμους για να πολλαπλασιάσουν την ηδονή της οδύνης τους και την οδύνη της ηδονής τους. Απεγνωσμένες προσπάθειες να γεμίσουν ένα ψυχικό βάραθρο χωρίς Χριστό. 

«Τι είναι το βάπτισμα; Το βρέφος που πηγαίνουν για να το βαφτίσουν θεωρείται ήδη φορέας του Σατανά. Τι θα πει «απεταξάμην»; «Απεταξάμην τον Σατανά»! Ο οποίος ήδη είναι μέσα στο βρέφος»

Άλλη ηλιθιότητα αυτή που λέγεται μόνο και μόνο για να προκαλέσει εντυπώσεις. Ασφαλώς και η Εκκλησία δεν πιστεύει ότι το βρέφος είναι «φορέας του Σατανά»! Η εξήγηση για το «απεταξάμην τον Σατανά» είναι απλούστατη:

Το Μυστήριο της Βαπτίσεως στα πρωτοχριστιανικά χρόνια γινόταν (κυρίως) σε χριστιανούς μεγαλύτερης ηλικίας, διότι πρώτα έπρεπε να κατηχηθούν στην ορθόδοξη διδασκαλία. Συνειδητοποιημένα ο υποψήφιος Χριστιανός έπρεπε να δηλώσει σε πιο πνευματικό «στρατόπεδο» θα ταχτεί δίνοντας μαρτυρία ζωής ενώπιον του Ιερέα και φυσικά ενώπιον του Αγίου Πνεύματος.

Οι αιώνες πέρασαν, ο χριστιανισμός καθιερώθηκε ως κυρίαρχη θρησκεία στα ορθόδοξα κράτη και οι χριστιανικές οικογένειες προτίμησαν να ασφαλίζουν πνευματικά τα βρέφη τους με τον νηπιοβαπτισμό, καθώς η κατήχηση ήταν δεδομένη ότι θα γίνει αργότερα, αλλά η μακροημέρευση ενός βρέφους δεν ήταν δεδομένη.

Το Μυστήριο παρέμεινε ίδιο, όπως και το λειτουργικό κείμενό του. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι ο ανάδοχος (ο νονός) δίνει τη μαρτυρία για λογαριασμό του βρέφους, αφού αναλαμβάνει την ευθύνη να κατευθύνει πνευματικά το παιδί προς το σωτήριο μονοπάτι της ορθοδοξίας. Επομένως ο ανάδοχος δίνει τη μαρτυρία που θα έδινε το παιδί εάν βαπτιζόταν σε μεγαλύτερη ηλικία. Το βρέφος «δανείζεται» την ωριμότητα του αναδόχου για να εισέλθει στην στρατευομένη εκκλησία.

Και για να προλάβουμε την κλασσική ένσταση κατά του νηπιοβαπτισμού (στην οποία τα… βρίσκουν υπέροχα οι αιρετικοί με τους άθεους), τίποτα δεν εμποδίζει το παιδί όταν μεγαλώσει να απαρνηθεί το βάπτισμά του και να ασπαστεί οποιαδήποτε άλλη στάση ζωής θέλει. 

«Η Γραφή λέει ότι οι ομοφυλόφιλοι και όλες οι σχετικές περιπτώσεις δεν θα γίνουν δεκτοί στον Παράδεισο»

Λάθος φρικτό κι εδώ. Η Γραφή λέει ότι ο κάθε αμαρτωλός θα γίνει δεκτός στη Βασιλεία του Θεού, εφόσον ζει ΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Και ο ομοφυλόφιλος μεταξύ αυτών. Άρα αποκλεισμοί δεν υπάρχουν για κανέναν αμαρτωλό. Το μόνο που μπορεί να χωρίσει τον άνθρωπο από τον Παράδεισο, είναι η αμετανοησία του. Και φυσικά αυτό μας αφορά όλους, όχι μόνο τους ομοφυλόφιλους. Δεν θα μείνουν εκτός Βασιλείας μόνο οι αμετανόητοι ομοφυλόφιλοι. Θα μείνουν εκτός και οι αμετανόητοι μοιχοί, οι αμετανόητοι πόρνοι, οι κλέφτες, οι μέθυσοι, οι άρπαγες, οι ειδωλολάτρες (έχουμε και σύγχρονα «είδωλα»), οι άδικοι, οι βλάσφημοι, οι πλεονέκτες, οι ανελεήμονες κ.ο.κ.

Από τη στιγμή που η δικαιοσύνη του Θεού μας αφορά όλους (ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού), για ποιο λόγο θα πρέπει να έχουν το ακαταλόγιστο οι ομοφυλόφιλοι; Κι εκείνοι είναι δούλοι ενός σοβαρού πάθους, άρα έχουν ευθύνη να σταθούν με μετάνοια απέναντι στην άπειρη αγάπη του Θεού, όπως έχουμε όλοι μας. 

«Επί 2.000 χρόνια ταλανιζόμαστε από αυτά τα πρότυπα, τους κανόνες, οι οποίοι, αν δεν τηρούνται, είμαστε καταδικασμένοι, όπως λένε, για την Κόλαση»

Ως κανόνα βλέπει κάποιος μόνο ότι του φαίνεται αγγαρεία. Ο Θεός θέλει να τον αγαπήσουμε και όποιος αγαπά δεν αντιλαμβάνεται ως «κανόνα» το να ανταποδώσει την αγάπη. Το να δώσει ο γονιός τη μπουκιά του στο παιδί του, δεν του φαίνεται «κανόνας». Το να κάτσει ξάγρυπνη η μάνα δίπλα στο άρρωστο παιδί της, δεν της φαίνεται «κανόνας». Το να ταξιδέψει ένας ερωτευμένος από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, για να δει λίγες ώρες την κοπέλα του, δεν του φαίνεται «κανόνας».

Οι άνθρωποι κάνουν τέτοιες υπερβάσεις επειδή ΑΓΑΠΑΝΕ. Επειδή το ΝΟΙΩΘΟΥΝ. Επειδή τους φαίνεται ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Επομένως εκείνο που μας χωρίζει από τον Θεό δεν είναι η παράβαση κάποιων «κανόνων», αλλά το έλλειμα αγάπης προς Εκείνον. Ο Χριστός ταπεινώθηκε, βασανίστηκε και σταυρώθηκε για εμάς. Εσύ άνθρωπε τι στάση παίρνεις απέναντι σε αυτήν την άπειρη εκδήλωση αγάπης; Από αυτό το ερώτημα κρέμεται η οντολογική μας εκπλήρωση σε τούτη τη ζωή.

Αν σου φαίνεται «κανόνας» το να ανταποδώσεις αυτή την αγάπη στην οποία οφείλεις την ύπαρξή σου, τότε είσαι ένα αχάριστο σάρκινο σακί. Παραδέξου ότι βάζεις για Θεό το θέλημά σου. Μη μας λες για «κανόνες». Και οτιδήποτε εσένα σου φαίνεται «κανόνας», είναι η προδιαγραφή μας από τον Κτίστη μας. Μας έφτιαξε έτσι, ώστε να θεωνόμαστε εντός του νόμου του Θεού. Αν δεν θέλεις, είναι επιλογή σου να αρνηθείς. Ο Θεός σου έδωσε το αυτεξούσιο. Αλλά η Κόλαση είναι και αυτή επέκταση αυτής της επιλογής. Λογική της συνέπεια. Είναι εωσφορική ηλιθιότητα να αξιώνεις σε τούτη τη ζωή να σε έχει ελεύθερο ο Θεός να τον χλευάζεις και στην άλλη να σε πάρει στον Παράδεισο με το ζόρι. Ασυδοσία στην επίγεια καλοπέραση και αυτοδικαίωση στην επουράνια! Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη Θεού. Είναι οντολογική εξαχρείωση εγωμανούς ανθρώπου!

Οι αθλιότητες του Δημήτρη Δημητριάδη όμως δεν εξαντλούνται εδώ. Σε επόμενο άρθρο θα αποδομήσουμε και την υπόλοιπη συνέντευξή του.

πηγή

Διαβάστε το Β μέρος ΕΔΩ