Θά βλέπουν τά χέρια τους βαμμένα στό αἷμα τῶν παιδιῶν τους, πού μέ τίς ἐκτρώσεις τά ἔσφαξαν μέσα στίς κλινικές…

Ἀντιγραφή μέ ἀπόδοση στήν Νεοελληνική – Ἐπιμέλεια:
Σάββας Ἠλιάδης 

 

(Τό ἄρθρο αὐτό γράφτηκε ἀπό τόν ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο Καντιώτη καί δημοσιεύτηκε στό φύλλο τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας» τόν Ἰούνιο τοῦ 1964. Ἀναφέρεται στήν τερατώδη διάταξη τοῦ Νόμου 2976/1954, ἄρθρο 3, παρ. 3, σύμφωνα πρός τόν ὁποῖο οἱ γυναῖκες ἀξιωματικοί ἀδελφές νοσοκόμες στεροῦνταν τό δικαίωμα τῆς μητρότητας)
 

Ἕνα ἄρθρο γραμμένο πρό ἑξῆντα ἐτῶν τόσο ἐπίκαιρο, ὡσάν νά τό ἔγραψε σήμερα ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος. Ἐμεῖς, λόγῳ τῆς ἐπικαιρότητας τοῦ θέματος περί τῶν ἐκτρώσεων, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπό τήν ἀπαγόρευσή τους ἀπό τό Ἀνώτατο δικαστήριο… τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, ἀλλά καί τίς ἀντιδράσεις πού ἀκολούθησαν ἀπό πλῆθος προσωπικοτήτων καί φορέων ἀκόμη καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα καί μάλιστα μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση καί ὀξύτητα, θά ἐρανιστοῦμε τά ἀναγκαῖα ἀποσπάσματα ἀπό τό ἄρθρο, ὡς θέση καί ἀπάντηση ἑνός ὀρθοδόξου ἐπισκόπου, αὐτοῦ τοῦ μακαριστοῦ Αὐγουστίνου Φλωρίνης καί ὡς φυσικῶς προϋποτιθέμενη ἐξ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας. 

 

Ἀφοῦ κάνει μακρά ἀναφορά στήν ἱστορία σχετικά μέ τόν γάμο, ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἀκόμη καί τονίζει τήν ἱερότητα πού προσέδιδαν σ΄αυτόν οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτρες πρόγονοί μας, ἔρχεται καί στήν ἐποχή τοῦ χριστιανισμοῦ, ὅπου ὁ γάμος καθιερώνεται ὡς Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἐνῶ τό ἑλληνικό κράτος εἶναι τυπικῶς Ὀρθόδοξο χριστιανικό, ἐκδίδει νόμους μέ φοβερές ἀντιφάσεις. 

 

Ἕνας ἐξ αὐτῶν ἦταν καί ὁ προαναφερθείς, ὁ ὁποῖος ἀφοροῦσε στίς Ἀξιωματικούς Ἀδελφές Νοσοκόμες, πού εἰσήχθησαν στήν νέα Σχολή. 

 

Γράφει: «Καί αὐτά μέν περί γάμου διακηρύττει τό Ἑλληνικό Ἔθνος διά τῆς φωνῆς τῶν ἱερέων καί ἀρχιερέων καί δί΄ αὐτῶν ἀκόμη τῶν τάφων τῶν προγόνων του, τῶν θεμελιωτῶν τῆς μαρτυρικῆς μας Πατρίδας. Ἀλλά, ἐνῶ αὐτά τά διακηρύττει ἐπισήμως τό Ἑλληνικό Κράτος, ἰδού τί ἀποφαίνεται ὁ σοφός νομοθέτης στό Νομοθετικό Διάταγμα: 

 

Ἑλληνίδες κόρες! Σᾶς καλῶ στήν Σχολή τῶν Ἀξιωματικῶν Ἀδελφῶν Νοσοκόμων, ἡ ὁποία τίθεται ὑπό τήν ἐποπτεία τῆς βασιλομήτορος Φρειδερίκης. Θά σπουδάσετε. Θά βγεῖτε ἀπό τήν Σχολή. Θά σᾶς δώσω τήν ἐπωμίδα τοῦ Ἕλληνα ἀξιωματικοῦ. Μπορεῖτε νά φτάσετε μέχρι τόν βαθμό τοῦ ἀντισυνταγματάρχη. Θά ἔχετε ὅλες τίς ἀπολαβές καί τά προνόμια τῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν. Θά εἶστε κατά πάντα ἰσότιμες πρός τούς ἀξιωματικούς, ἀλλά ὑπό ἕναν όρο΄ ἐπί μία πενταετία θά παραμείνετε ἄγαμες. Ἄν ἐντός τῆς πρώτης πενταετίας παντρευτεῖτε, θά σᾶς ἀποστρατεύσω. 

 

Αὐτός ἦταν ὁ πρῶτος περιορισμός. Ἄν ὑποκύψει ἡ ἀδελφή νοσοκόμος σ΄αυτήν τήν διάταξη, θά δεῖ τά ὡραιότερα νεανικά της χρόνια νά περνᾶνε, χωρίς νά μπορεῖ νά σκεφτεῖ γιά γάμο. Ἀλήθεια, πόσο πιό εὐτυχισμένη ἀπό αὐτήν εἶναι μιά βοσκοπούλα, ἡ ὁποία εἶναι ἀδέσμευτη ἀπό τέτοια διάταξη καί παντρεύεται καί συμβιώνει μέ ἀγάπη καί ἁρμονία μέ τόν ἐκλεκτό τῆς καρδιᾶς της! Ἡ ἀδελφή νοσοκόμα πρέπει νά περιμένει νά ἔλθει «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», τό ὁποῖο ἐδῶ δέν τό ὁρίζει ὁ Θεός ἀλλά ὁ Σατανᾶς! Ἀλλά, ὅταν ἔλθει «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», θά βρεῖ τήν Ἑλληνίδα νοσοκόμα ἁγνή καί παρθένο, ἐνῶ θά συναναστρέφεται καί θά συμβιώνει μέσα σέ τόσους πειρασμούς; Ἤ θά ἔχουν μαραθεῖ τά παρθενικά της ἄνθη; Ἤ, ἀφοῦ παλέψει σκληρά μέ τήν φύση της, ὡς μή προορισμένη γιά γάμο, θά διατηρήσει μέν τήν παρθενική της τιμή, ἀλλά θά εἰσέλθει ἐνδόξως στήν τάξη τῶν γεροντοκορῶν; Οἱ εὐκαιρίες θά ἔχουν χαθεῖ καί ἡ ἀποκατάστασή της θά εἶναι πολύ δύσκολη. Καί δέν θά θεωρεῖ ἡ κόρη αὐτή ὡς ὑπαίτιο τῆς ἀποτυχίας της τόν ἀπάνθρωπο νόμο; 

 

Ἀλλά ὁ νομοθέτης προχωράει ἀκόμη περισσότερο. Λέει πρός τήν ἀδελφή νοσοκόμα: 

Ἀφοῦ συμπληρώσεις πενταετία ὑπηρεσίας, ἔχεις τό δικαίωμα νά παντρευτεῖς. Ἀλλά πρόσεξε. Σέ προειδοποιῶ. Πρόσεξε μήν γεννήσεις παιδί. Διότι, ἄν γεννήσεις παιδί, ἀμέσως θά σέ ἀποστρατεύσω! 

 

Σᾶς φαίνονται ἀπίστευτα, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες τά παραπάνω; Ἀλλά ἰδού ἐπί λέξει ἡ τερατώδης διάταξη, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη ἀντινομία στήν σύγχρονη κοινωνία: 

«Ἐν περιπτώσει τελέσεως παρά τούτων γάμου ἐντός πενταετίας ἀπό τῆς ὀνομασίας των ὡς ἀξιωματικῶν ἤ ἀποκτήσεως ἐξωγάμου τέκνου ὁποτεδήποτε, ἀποστρατεύονται αὐτεπαγγέλτως. Ἀποστρατεύονται αὐτεπαγγέλτως ἐπίσης ὁποτεδήποτε ἤθελον ἐκ τοῦ γάμου των ἀποκτήσει τέκνον». (ἄρθρον 3, παράγραφος 3 τοῦ ὑπ. Ἀριθμ. 2976/1954 Ν.Δ.). 

 

ΔΙΛΗΜΜΑ 

 

Κατόπιν τῆς παραπάνω διατάξεως οἱ ἀξιωματικοί ἀδελφές νοσοκόμες τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τῆς Χώρας τίθενται πρό ἑνός διλήμματος, τό ὁποῖο δημιουργεῖ κρίση συνειδήσεως. 

 

Τό δίλημμα εἶναι τό ἑξῆς. Ὀφείλουν ἤ νά ὑπακούσουν στόν νόμο καί νά παντρευτοῦν (μετά ἀπό πενταετία, ἐννοεῖται) καί νά μήν δημιουργήσουν παιδιά καί νά παραμείνουν στό στράτευμα, νά προάγονται καί νά φθάσουν μέχρι τόν βαθμό τοῦ ἀντισυνταγματάρχη. Νά ἔχουν ἐπωμίδες καί ἀπολαβές καί συντάξεις, ἀλλά νά καίγονται ἐσωτερικῶς γιά τήν φυσική καί ἠθική ἀταξία. Ἤ νά μήν ὑπακούσουν στόν νόμο, νά παντρευτοῦν, νά ἀποκτήσουν παιδιά καί νά ἀποστρατευτούν, χάνοντας τήν ἐπίζηλη θέση, τούς μισθούς, τίς συντάξεις, ἀλλά νά εἶναι ἥσυχες μέ τήν συνείδησή τους. 

 

Πῶς ἀντιμετώπισαν τό δίλημμα; Πῶς ἔλυσαν τό ἠθικό αὐτό πρόβλημα οἱ Ἑλληνίδες νοσοκόμες τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων; 

 

Ἄλλες μέ ἀπό αὐτές ἔθεσαν πάνω ἀπό τό ἀξίωμα καί τούς μισθούς τόν ἠθικό νόμο, ἄκουσαν τήν φωνή τῆς συνειδήσεώς τους, ἦλθαν σέ νόμιμο γάμο, γέννησαν παιδιά καί, ἐπειδή ἡ τεκνογονία θεωρεῖται ἔγκλημα γί΄ αὐτές, τό ὁποῖο συνεπάγεται καθαίρεση ἀπό τό ἀξίωμα, βρέθηκαν ἔξω ἀπό τό στράτευμα, ἐκτός ἐργασίας, περιφρονημένες καί ἄδοξες, ἀλλά στεφανωμένες μέ τό στεφάνι τῆς μητρότητας, τό ὁποῖο ἀξίζει περισσότερο ἀπό ὅλες τίς χρυσές ἐπωμίδες καί ἀπό ὅλα τά πλούτη καί τούς θησαυρούς. Τό γέλιο τοῦ παιδιοῦ τους γέλιο ἀγγέλου. Πλούσια ἡ ἀμοιβή τῆς θυσίας τους. 

 

Σ΄ αὐτές τίς νοσοκόμες ἀξίζει ἕνα μυριόστομο «εὖγε» ἀπό μέρους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Στόν αἰῶνα αὐτόν τῆς ὕλης φανερώθηκαν Ἑλληνίδες ἀντάξιες τοῦ ὀνόματός τους καί ἔδωσαν ὑπέροχο παράδειγμα, ἀνανεώνοντας τό παράδειγμα τῆς Ἀντιγόνης, ἡ ὁποία πάνω ἀπό τίς διαταγές ἑνός ἀπαίσιου τυράννου ἔθεσε τούς αἰώνιους ἄγραφους νόμους, τούς ὁποίους δέν τούς γέννησε ἡ γῆ ἀλλά ὁ οὐρανός. Ὡς χριστιανές δέ, ἐφάρμοσαν τόν θεόπνευστο λόγο τοῦ ἀποστόλου Πέτρου: «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5,29). 

 

Ἀλλά ὅλες οἱ ἀξιωματικοί δέν εἶχαν τόν ψυχικό ἡρωισμό αὐτῶν τῶν συναδέλφων τους. Δέν ἔμειναν βεβαίως σέ ἀναγκαστική ἀγαμία, μέ ὅλα τά ὀλέθρια ἀποτελέσματά της. Παντρεύτηκαν. Ἀλλά, ἀντιμετωπίζοντας στήν οἰκογενειακή τους ζωή οἰκονομικές δυσχέρειες καί φοβούμενες μήπως ἀπολυθοῦν ἐξαιτίας τῆς τεκνογονίας καί βρεθοῦν ἐκτός ἐργασίας, καταδίκασαν τούς ἑαυτούς τους στήν ἀτεκνία, τήν ὁποία, καθώς εἶναι εὐνόητο, τήν πέτυχαν συντρίβοντας μέσα στά σπλάχνα τους κάθε σκίρτημα νέας ζωῆς, ρίχνοντας τά ἔμβρυα, τρέχοντας σέ γυναικολογικές κλινικές γιά ἐκτρώσεις καί ἀμβλώσεις ἤ καί προλαμβάνοντας τήν σύλληψη τῆς νέας ζωῆς μέ σατανικές μεθόδους, τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει μέ τίς αὐστηρότερες τιμωρίες, διότι ὅλα αὐτά τά θεωρεῖ ὡς εἶδος φόνου, τοῦ χειρότερου φόνου, πού γίνεται μέ κοινή σατανική συμφωνία τῶν συζύγων! 

 

Τό ἔγκλημα εἶναι ἔγκλημα γενοκτονίας! 

 

Ἰδού λοιπόν ποῦ ἐξωθεῖ ἡ τερατώδης διάταξη τοῦ Νόμου. Εὐτυχῶς δέ πού ἡ διάταξη αὐτή δέν ἐπεκτάθηκε καί στούς ὑπαλλήλους τῶν ἄλλων ὑπηρεσιῶν! 

 

Πρός τί λοιπόν κατηγοροῦμε τούς ἐχθρούς τῆς Ἑλλάδας, οἱ ὁποῖοι μέ ἐγκλήματα γενοκτονίας ἐπιδιώκουν τήν ἐξόντωση τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς, ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ Ἕλληνες μέ τέτοιους νόμους κάνουμε τό ἴδιο ἔγκλημα σέ βάρος τῆς ἴδιας τῆς φυλῆς μας; Πόσα θαυμάσια Ἑλληνόπουλα δέν θά γεννιοῦνταν ἀπό τίς μορφωμένες καί ὑγιέστατες Ἑλληνίδες ἀδελφές νοσοκόμες, οἱ ὁποῖες θά ἦταν ἄξιες κατά πάντα νά ἀναλάβουν τά βάρη τῆς μητρότητας; Γιατί τίς στεροῦμε ἀπό τό θεῖο δῶρο τῆς δημιουργίας; 

 

Μπορεῖτε τώρα νά φανταστεῖτε τήν ψυχολογική κατάσταση τῶν Ἑλληνίδων αὐτῶν, οἱ ὁποῖες, παρόλη τήν ἐπιθυμία τους, δέν ἔφεραν παιδιά στόν κόσμο; Ὅταν αὔριο βλέπουν ἄλλες συνομήλικές τους νά κρατοῦν στήν ἀγκαλιά τους χαριτωμένα βρέφη, αὐτές ἐσωτερικά θά ἀναστενάζουν καί θά λένε: «Ἀνάθεμα στό σημερινό κράτος, πού μέ τούς νόμους του μᾶς στέρησε αὐτήν τήν θεία εὐλογία». Ὄνειρα τρομακτικά θά ταράζουν τόν ὕπνο τους γιά τά ἐγκλήματα στά ὁποῖα προέβησαν… Θά βλέπουν τά χέρια τους βαμμένα στό αἷμα τῶν παιδιῶν τους, πού μέ τίς ἐκτρώσεις τά ἔσφαξαν μέσα στίς κλινικές καί οἱ τύψεις τῆς συνείδησής τους θά εἶναι ἀφόρητες. Θά ἀκοῦνε μυστικές φωνές: 

 

Κακοῦργοι, τί κάνατε; Γιά μιά ἐπωμίδα, γιά ἕναν μισθό, μᾶς θυσιάσατε στόν νεότερο Μολώχ, τό ἀντιχριστιανικό κράτος. Δέν ἀξίζαμε, ἐμεῖς τά ἀθῶα παιδιά, περισσότερο ἀπό ὅλε στίς ἐπωμίδες καί τούς θησαυρούς τοῦ κόσμου; Φόνισσες! Γιατί μᾶς θυσιάσατε; Ποιός τόπος τῆς γῆς, ποιά ἔπαυλη, ποιό ἀνάκτορο μπορεῖ νά σᾶς ἀναπαύσει, ὅταν μέσα σ΄ αὐτά δέν ἀκούγεται τό ἀηδονολάλημα τῶν παιδιῶν; Σέ ποιόν Θεό πιστεύετε; Στόν Χριστό ἤ στόν Μαμωνά;… 

 

Αὐτές οἱ φωνές, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία πώς θά δημιουργήσουν σαιξπήρεια δράματα. Ἡ ἀπώθηση τῆς μητρότητας, ἡ ἀναγκαστική κατάργηση θεμελιώδους λειτουργίας τῆς γυναικείας φύσης, πού διψάει νά δεῖ παιδιά, σύμφωνα μέ τούς ἀπαράβατους ψυχολογικούς νόμους θά δημιουργήσει στήν ψυχή τῆς γυναίκας ἕνα τεράστιο κενό, τό ὁποῖο μέ κανέναν ἄλλο ἐπίγειο θησαυρό δέν μπορεῖ νά συμπληρωθεῖ. Θά μείνει κενό ἀβυσσαλέο. Καί μέσα σ΄ αὐτήν τήν ἄβυσσο τῆς γυναικείας ψυχῆς θά παρουσιαστοῦν ὅλα τά φοβερά νευροψυχικά φαινόμενα, τά ὁποῖα θά ὁδηγήσουν τήν δυστυχισμένη γυναῖκα σέ νευρολογική κλινική ἤ θά τήν κάνουν μιά ὑστερική, μελαγχολική καί ἀπελπισμένη ὕπαρξη, ἡ ὁποία θά εἶναι τελείως ἀκατάλληλη γιά νά ἐμπνεύσει αἰσιοδοξία καί νά μεταδώσει παρηγοριά στούς ἀσθενεῖς στρατιῶτες». 

 

Ἀντιγραφή μέ ἀπόδοση στήν Νεοελληνική – Ἐπιμέλεια: 

Σάββας Ἠλιάδης – ΑΜΑΣΕΥΣ 

πηγή