Ανωφελείς Τροπισμοί

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου*

 

Ο Άνθρωπος εμφανίζει έναν ιδιάζοντα /ανθρώπινο τροπισμό, διαφορετικό από εκείνον των φυτών και ορισμένων ατελών ζωικών οργανισμών. Εκείνα στρέφονται προς το φως (=φωτοτροπισμός), το νερό (=υδροτροπισμός) χημικά ερεθίσματα (=χημειοτροπισμός). Οι άνθρωποι στρέφονται προς ποικιλώνυμους, ποικιλόμορφους τροπισμούς /κατευθύνσεις, χωρίς όμως απαραίτητα να τους /τις έχουν απόλυτη ανάγκη. Επικρατεί μια –αλλόκοτη ενίοτε – τροπισμική ευμεταβλησία, δυσεξήγητη, και σε ορισμένες περιπτώσεις επιβλαβής (!). Ο φυτικός και ο ανθρώπινος τροπισμός δεν προσομοιάζουν ούτε ως προς την κατεύθυνση –στροφή, ούτε ως προς την σκοπιμότητα. Πάμε λοιπόν στον ποικιλώνυμο και πολυεπίπεδο τροπισμό του Ανθρώπου: Ιδεολογικός τροπισμός πχ Σοσιολοτροπισμός, Καπιταλοτροπισμός, Αριστεροτροπισμός, Δεξιοτροπισμός, Δημοκρατικοτροπισμός, Δικτατορικοτροπισμός, κ.ο.κ. Άλλοτε εξ ορισμού και άλλοτε εκ πραγματικότητας /ρεαλισμού, αμφισβητείται η χρησιμότητα πολλών (ή και όλων;) αυτών Το μειονέκτημα όμως, δεν αφορά τόσο ή μόνον στην χρησιμότητα ή μη, αλλά κυρίως στην ευήθεια και αμετροέπεια του Ανθρώπου να θεωρεί αναγκαία την αμάσητη κατάποση των όσων του προτείνονται και να αλλάζει ρηχά και αβασάνιστα θέσεις/απόψεις/στρατόπεδα(;). Εκείνο όμως που παραμένει βαθύ, ενσυνείδητο, σταθερό, εγγενές, αδιαπραγμάτευτο, είναι η μισαλλοδοξία για όποια διαφορετικά πρεσβεύουν οι συνάνθρωποι, διαφορογνωμούντες. Έχουμε λοιπόν:

 

Αντιπαλότητα, κάποτε μίσος και αλληλοεξόντωση, πχ Αριστερόστροφων και Δεξιόστροφων.(Σ.Σ Εμφύλιους αλληλοσπαραγμούς βίωσε η Ελλάδα μας εδώ και χιλιετίες. Αλληλοεξοντώσεις ακόμη και ανάμεσα σε οπαδούς του ιδίου θρησκεύματος: Καθολικοί με Ορθοδόξους, Καθολικοί με Προτεστάντες, Σιίτες με Σουνίτες Μουσουλμάνους κ.ο.κ). Το ιλαροτραγικό, είναι αυτό που συμβαίνει εν μέσω Δημοκρατίας. Το Κ.Δ. Πολίτευμα θεωρείται (υποκριτικά και αναντίστοιχα βέβαια), ως το Πολίτευμα του μέτρου, της ανεκτικότητας στην διαφορετική άποψη, της ισονομίας, της ισοτιμίας, της ισηγορίας κ. α εύηχα ανάλογα. Είναι όμως; Για κάποιους ναι. Όμως γιατί τέτοιες αντιπαραθέσεις –κάποτε και αιματηρές δυστυχώς – αναμεταξύ μας; Θα μας το εξηγήσουν οι αγκυλωμένοι σε ιδεοληψίες, και οι αγκιστρωμένοι στα κόμματα; (Σ.Σ Ρητορικό ερώτημα). Κάθε λίγο η μάζα /το πόπολο των λαών, καταλαμβάνεται από ανησυχία ή και αγωνία, για το προς τα πού πάνε τα πράγματα. Ανησυχία –παλαιότερα –για την διεθνή εξαπάτηση του κομμουνιστικού κινδύνου. Τρόμος για την –τυχόν – επικράτηση του Ναζισμού. Αγωνία για το προς τα πού οδεύει η Ε.Ε σήμερα. Φόβος επειδή πηγαίνει –δεξιόστροφα. (Σ.Σ Για αδαείς, άγνωρους, και ανιστόρητους, έρχεται η …. Δευτέρα Ακροδεξιά παρουσία ή ο 3Ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Λίγοι σκέπτονται /συνυπολογίζουν τα αυτονόητα. Γιατί μεγάλες –δημοκρατικές παραδοσιακά –χώρες, στρέφονται όλο και δεξιότερα;. Μήπως επειδή είναι τόσο πολύ ικανοποιημένες από το υπέροχο, ανθρωποκεντρικό, κοινωνικοφελές, στοργικό, έντιμο, ειλικρινές, αξιοσέβαστο Κ.Δ.Πολίτευμά τους; Μήπως είναι άραγε αχάριστοι, αφού βλέπουν να ταπεινώνεται, να ευτελίζεται, να εμπαίζεται, να απαξιώνεται ή να υποδουλώνεται και να φτωχοποιείται η χώρα τους ή να εποικίζεται από λαθρομετανάστες;. Συνάπτονται κατάπτυστες συμφωνίες τύπου Σκοπιανού, και περιφέρονται οι γείτονες ως «Μακεδόνες». Κωφεύουν οι «φίλοι και σύμμαχοι» και οι …αρμόδιοι διεθνείς Οργανισμοί, εδώ και 50 χρόνια κατοχής της Κύπρου μας, μέλους της Ε.Ε. Οι Ευρωπαϊκοί λαοί βλέπουν σε τι κατήφορο τους οδηγούν τα ψοφοειδή θαμνώδη /νανώδη/πυγμαία ηγετικά τους αναστήματα. Η ίδια η πάλαι ποτέ πολλά υποσχόμενη Ε.Ε κατάντησε Γ.Ε (=Γερμανική Ένωση) και το χάσμα ευημερίας ανάμεσα στα Ευρωπαϊκά Κράτη, διαρκώς βαθαίνει, αντί να γεφυρώνεται.

 

Η Δημοκρατία που βιώνουν, δεν έχει ουδεμία σχέση –πλην του ονόματος –με την Αρχαιοελληνική. Ισχύει το Δίκαιο του Ισχυροτέρου και η διαφθοροδιαπλοκή. Ποιος λοιπόν ευθύνεται; Προς τι, ποιόν κοροϊδεύουν οι δήθεν δημοκράτες, που όχι μόνον «αγανακτούν» αλλά και λοιδορούν όσους εκφράζουν πατριωτικό λόγο; Από ποιους άραγε κινδυνεύει η Ευρώπη; Από τους Ιταλούς, Γάλλους, Γερμανούς, Αυστριακούς, Έλληνες κ. α (Ακρο) Δεξιούς που –αν έρθουν στην εξουσία –θα ….. νεκραναστήσουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι; Οι κακομοιριασμένοι αφελείς και πονηρόβλακες κομματάνθρωποι, δεν αναλογίζονται ότι είναι συνομιλητές και ομοτράπεζοι σημερινών – Ανατολικών και Δυτικών Δικτατορίσκων και Σουλτανίσκων, χωρίς να αισχύνονται. Τους ενοχλούν η κα Μελόνι και η κα Λεπέν, αλλά τιμούν, συσκέπτονται και σκέπτονται να βάλουν τον κο Ερντογάν και τον κο Ράμα στην Ε.Ε. Φαντάζομαι αύριο και τον κο Πούτιν, καθώς και τον ΒορειοΚορεάτη κο Κίμ, στην Ε.Ε, λόγω δημοκρατικής ακράτειας. Μήπως είναι καιρός να εγκαταλείψει ο Άνθρωπος τον άθλιο Ύποκρισιοτροπισμό του; Αναφέρομαι σχετικά (βλ. βιβλίο μου «Αυτόφωτες Δοκιμές Αξιοπρεπούς ζην» εκδόσεις Πελασγός) επιχειρώντας να τονίσω /αναδείξω ότι όλοι οι «ισμοί»: Καπιταλισμός, Νεοφιλελευθερισμός, Κομμμουνισμός, Σοσιαλισμός, Ολοκληρωτισμός, Αυταρχισμός κ.ο.κ απέτυχαν να λύσουν ουσιαστικά τα προβλήματα. Όχι επειδή δεν ήταν πάντοτε σωστές οι θεωρίες τους, αλλά –βασικά – γιατί αγνόησαν τον παράγοντα «Άνθρωπο». Θέλησαν να προσαρμόσουν στις απόψεις /ιδέες τους τον Άνθρωπο (Σ.Σ Προσκρούστεια τακτική), ενώ θα έπρεπε να προσαρμοστούν /εναρμονιστούν εκείνες με την ανθρώπινη φύση, ώστε να προτείνουν θεωρίες / λύσεις/ συστήματα συμβατά με αυτήν. 

 

Συνεπώς ή θα πρέπει να αναζητηθεί μια νέα φόρμουλα /πρόταση/ιδέα/ Πολίτευμα, η οποία να συνάδει με την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία, ή (μέσω γενετικής επέμβασης στο γονιδίωμα) να αλλάξουμε τον Άνθρωπο. 

 

Ψυχανεμίζομαι πως το δεύτερο είναι αρκετά μακροπρόθεσμο επίτευγμα (άμποτε επιτευχθεί βέβαια). Οι … «ισμοί» και οι τροπισμοί είναι περισσότερο κατάλληλοι /χρήσιμοι για να συζητάμε, να βυζαντινολογούμε, να αρπαζόμαστε και (εκ μέρους των πολιτικών μας κομματανθρώπων) να επισείεται ως σύγχρονος μπαμπούλας /μορμολύκειο , ο κίνδυνος της …. «Ακροδεξιάς». Κάποτε ήταν ο Κομμουνιστικός κίνδυνος της –κομματικής –μόδας. Τώρα, περιέργως, θεωρείται ακόμη και τίτλος τιμής / προσόν η Αριστεροφροσύνη /Αριστεροτροπισμός. Ίσως επειδή σταδιακά, λωτοφαγικά, προπαγανδιστικά, λησμονήσαμε τον μακαρίτη τον Στάλιν ο οποίος θα έπρεπε να κατέχει περίοπτη θέση στην Ιστορία –όχι μόνον για όσα θεσπέσια έπραξε-, αλλά και επειδή είναι ο μόνος «Δημοκράτης» για τον οποίο δεν ακούγεται πλέον ψόγος. Ισχύει επιλεκτικά το: «ο αποθανών δεδικαίωται». Έτσι ο μεν Στάλιν (Κουμουνιστής Ακροαριστερός) … δικαιώθηκε, ο δε Χίτλερ (αδιαφιλονίκητα ειδεχθείς εγκληματίας-Ακροδεξιός ή Εθνικοσοσιαλιστής-δεν θα … λιώσει ποτέ, όσο τουλάχιστον η «Δημοκρατία» μας θα εφαρμόζει ισότιμα, δύο μέτρα και δύο σταθμά και θα επιλέγει μονομερώς (για λόγους ψηφοσυλλεκτικούς) ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί. 

 

ΥΓ Η ανθρώπινη (καθ)υστέρηση, ο φανατισμός και ο κομματισμός, πότε άραγε θα θεραπευτούν από τον … ανίατο κομματοτροπισμό τους; 

 

*Ιατρού