Τα οδοφράγματα

Είναι στην ουσία λεωφόροι ευθείας αμφισβητήσεως της κυρίαρχης μορφής της Κυπριακής Δημοκρατίας διότι ελέγχονταν ισότιμα αφενός από τις νόμιμες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας και αφετέρου των εγκάθετων του προτεκτοράτου της κατοχικής Τουρκίας. 

 

Διαβάζοντας τους «Αθλίους» του Βίκτωρος Ουγκώ στα νεανικά μου χρόνια, ήλθα πρώτη φορά σε επαφή με την εικόνα του οδοφράγματος.  

 

Ένα συνοθύλευμα από χώματα, πέτρες, έπιπλα που έφραζαν τον δρόμο δίκην οχυρού και γινόντουσαν ένα με τα νεκρά σώματα των υπερασπιστών. Σ’ ένα τέτοιο ο Γιάννης Αγιάννης περιμάζεψε κι έσωσε τον Μάριο αγαπημένο της Τιτίκας του. 

 

Από το 2003 άρχισαν να δημιουργούνται δίαυλοι φρούδων ελπίδων και ανίερης επικοινωνίας του, εισέτι, ελεύθερου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας με το κατεχόμενο. 

 

Κατ’ ευφημισμόν, ονομάσθηκαν οδοφράγματα, στην ουσία λεωφόροι ευθείας αμφισβητήσεως της κυρίαρχης μορφής της Κυπριακής Δημοκρατίας διότι ελέγχονταν ισότιμα αφενός από τις νόμιμες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας και αφετέρου των εγκάθετων του προτεκτοράτου της κατοχικής Τουρκίας. 

 

Όλα αυτά τα χρόνια, δεν σταμάτησαν να εκφράζονται απόψεις για τον επιζήμιο ρόλο τους και πλείστοι όσοι Κύπριοι, πρόσφυγες και μη επιλέξαμε αντί να νομιμοποιήσουμε το έγκλημα να στερηθούμε την έστω και προσκυνηματική επίσκεψη στα ματωμένα χώματά μας. 

 

Προ ολίγων ημερών η γνωστή αγωνίστρια Φανούλα Αργυρού απηύθηνε ανοικτή επιστολή στον νέο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον παρότρυνε να κλείσει συμβολικά, η νόμιμη κυβέρνηση, τα 9 οδοφράγματα τις αποφράδες ημέρες 20η Ιουλίου και 14η Αυγούστου. 

 

Μέχρι στιγμής δεν υπήρξε ανταπόκριση εξ όσων γνωρίζω αλλά είναι μία εισήγηση που είμαι σίγουρος πως τυγχάνει ευρείας αποδοχής και υποστηρίξεως. 

 

Είναι μία ευκαιρία να δείξει η μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία του Κυπριακού Λαού την αταλάντευτη επιθυμία για Λύση που να είναι όμως τουλάχιστον λειτουργική. 

 

Προσωπικά δεν έχω περάσει ποτέ στα κατεχόμενα, αλλά δεν μέμφομαι αδιακρίτως όσους το έκαναν. Υπάρχει ο νόστος, η επιθυμία της αναβαπτίσεως στα πάτρια εδάφη, το προσκύνημα στους τάφους των προγόνων αλλά και το Μέγα Χρέος σ’ αυτούς που έχουν αφήσει τα κόκκαλά τους στις αμμουδιές και τις χαράδρες του Πενταδάκτυλου. 

 

Και πολλοί από αυτούς, καταγόμενοι από την υπόλοιπη Κύπρο και κάθε γωνιά της Ελλαδικής μας Πατρίδος χωρίς να έχουν το δεσμό και την ταύτιση που έχουμε όσοι γεννηθήκαμε εκεί. 

 

Έσεται μνημόσυνο και τιμή στη θυσία τους η σιωπηλή προσευχή μας εντεύθεν του συρματοπλέγματος της ντροπής. 

 

Νίκος Ερρ. Ιωάννου 

Καρδιολόγος 

 

πηγή