200 άρθρα μια ολόκληρη εποχή.

Γράφει ο Νικόλαος Παναγιωτόπουλος

Καρδιολόγος
 

(-Πανδημία κορονοϊού:200 άρθρα-)

Το άρθρο αυτό έχει μια ιδιαιτερότητα. Είναι ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένο. για μένα που το γράφω, γιατί αποτελεί το διακοσιοστό άρθρο στη σειρά των άρθρων για τον κορονοϊό που δημοσίευσα στην προσωπική μου ιστοσελίδα. Υπάρχουν βέβαια και άλλα άρθρα που έχω δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα που διατηρώ για το ιατρείο μου στη Νέα Σμύρνη. Όμως τα άρθρα αυτά τα οποία δημοσιεύω στην ιστοσελίδα μου στο Μαρούσι, αποτελούν την κύρια προσπάθειά μου να επικοινωνήσω με αυτούς που βρίσκονται κοντά μου για να τους μεταφέρω τις σκέψεις μου σχετικά με το θέμα της πανδημίας. 

 

Κορονοϊός, όχι μόνο ιατρικό θέμα αλλά ένα θέμα για να αναλύσουμε συμπεριφορές και καταστάσεις πρωτόγνωρες. 

 

Πολλοί βέβαια ίσως να αναρωτιούνται τι νόημα έχει η συζήτηση για θέματα πανδημίας την περίοδο που περνάμε μια που από ότι φαίνεται εδώ και αρκετούς μήνες, η πανδημία έχει σταματήσει. Θα έλεγα ότι κορονοϊός αποτέλεσε για μας όχι μονάχα ένα ιατρικό θέμα, αλλά ένα θέμα για να αναλύσουμε συμπεριφορές και καταστάσεις πρωτόγνωρες. Εμείς που μεγαλώσαμε μέσα σε ένα κοινοβουλευτικό περιβάλλον δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε την τρομοκρατία, την πίεση και τη βία από μια δημοκρατικά εκλεγμένη εξουσία με τη σύμφωνη γνώμη ή τουλάχιστον με την ανοχή της «επιστήμης» Όταν πρωτοείδα να δημοσιεύονται τα μέτρα τα οποία αρχικά είχαν ληφθεί και που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στην πανδημία. πραγματικά δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν μέτρα ανελευθερίας, τα οποία υποτίθεται ότι ήταν απαραίτητα για την προστασία του πληθυσμού σε θέματα υγείας. Όταν στη συνέχεια είδα να διαστρεβλώνονται αλήθειες στον ιατρικό χώρο που ζούσα επί δεκαετίες παρακινήθηκα να επικοινωνήσω με τους ασθενείς μου για να τους διαφωτίσω. 

 

Η κύρια παρακίνηση για την αρθρογραφία έγινε από τους ασθενείς μου. 

 

Βέβαια, η κυρία παρακίνηση έγινε από αυτούς. Γιατί με ερωτήσεις τους τηλεφωνικές ή διά ζώσης μου έθεταν τα ερωτήματα τα οποία προσπαθούσα στη συνέχεια να απαντήσω γραπτά. Η αλήθεια είναι ότι στην περίοδο της πανδημίας οι γιατροί βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας για να διαφωτίσουμε, αλλά και να προασπίσουμε την υγεία των ανθρώπων. Με περηφάνια αναφέρω ότι δεν έκλεισα ούτε μια ημέρα το ιατρείο μου και ευτυχώς με τη βοήθεια του Θεού ήμουν υγιής ώστε να μπορώ να το κάνω. Δεν χρειάστηκε, παρότι ήρθα σε επαφή με χιλιάδες κυριολεκτικά ανθρώπους, να νοσηλευτώ ή να αντιμετωπίσω προβλήματα κορωνοϊού. 

 

Έτσι, με τη διπλή ιδιότητα του μάχιμου γιατρού αλλά και με τις ακαδημαϊκές πληροφορίες που είχα δουλεύοντας επί 21 χρόνια σε μια μονάδα εντατικής θεραπείας και έχοντας και προγενέστερα φυσικά την εκπαίδευση για να το κάνω, θέλησα να δω μερικές αλήθειες, οι οποίες φαίνονταν ότι για λόγους σκοπιμότητες αγνοούνται από τους επιστήμονες αλλά και πολύ περισσότερη πολιτική εξουσία.

 

Προσπάθησα να αναδείξω πτυχές, οι οποίες στην εποχή εκείνη ήταν φανερά σκόπιμα διαστρεβλωμένες ή και αποκρύπτονταν από τους ανθρώπους. Δεν αμφισβήτησα ποτέ την ύπαρξη της πανδημίας, όμως θεώρησα ότι η προσέγγισή της θα έπρεπε να γίνει με τελείως διαφορετικό τρόπο. Θα έλεγα ότι σημεία αιχμής για την ανάπτυξη των σκέψεών μου ήταν 3 έως 4 βασικά στοιχεία της ιατρικής επιστήμης που φαινόταν ότι μάλλον αγνοούσαν οι πολλοί και διαστρεβλώνουν λίγοι και κάποια θέματα οργάνωσης του ΕΣΥ, που η μεταπτυχιακή εκπαίδευσή μου με βοηθούσε να δω. 

 

Το θέμα των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων και οι θάνατοι στις ΜΕΘ.

 

Το πρώτο θέμα το οποίο είχα ζήσει πάρα πολύ έντονα κατά την περίοδο της παρουσίας μου στη μονάδα Εντατικής Θεραπείας, ήταν το θέμα των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, δηλαδή των ισχυρών εκείνων λοιμώξεων, οι οποίες μη έχοντας τα κατάλληλα αντιβιοτικά για να αντιμετωπιστούν, οδηγούσαν εξασθενημένους οργανισμούς στο θάνατο. Προσπάθησα να πείσω ότι το νοσοκομείο δεν ήταν ο καταλληλότερος χώρος για να νοσηλευτούν ασθενείς με κορονοϊό. Αντίθετα, στη γενική αντίληψη που έλεγε ότι η μονάδα εντατικής θεραπείας ήταν η ενδεδειγμένη θεραπεία αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων με τις χιλιάδες των νεκρών που προσεγγίζουν τις 40 ότι τελικά δεν είχαν δίκιο οι κρατούντες. Βέβαια, η Ελλάδα παρουσίασε αυτή την θλιβερή πρωτιά σε νεκρούς, διότι είχε ένα βασικό μειονέκτημα. Δεν διέθετε πρωτοβάθμιο σύστημα φροντίδας υγείας. 

 

Άλλες χώρες με οργανωμένο πρωτοβάθμιο σύστημα μπορούσαν να νοσηλεύουν ασθενείς κατ’ οίκον και ήταν πολλές οι ζωές που σώθηκαν επειδή ακριβώς οι άνθρωποι δεν εγκατέλειπαν το οικιακό τους περιβάλλον για να μπουν σε ένα μολυσμένο από ανθεκτικά μικρόβια χώρο, όπου κυριολεκτικά ο ένας βρισκόταν πάνω στον άλλον έλλειψη προσωπικού και μέσων, αλλά έμεναν στο σπίτι τους στο χώρο που είχε τα οικιακά μικρόβια, τα μάλλον αβλαβή και έτσι ξεπερνώντας τη νόσο του κορονοϊού δεν βρίσκονταν αντιμέτωποι με το θάνατο λόγω ενδονοσοκομειακής λοίμωξης. 

 

Η ανίκανη εξουσία προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες πολλών δεκαετιών για την έλλειψη οργάνωσης του εθνικού συστήματος υγείας χρησιμοποίησε διάφορες δικαιολογίες. Μίλησε για έναν παντοδύναμο ιό μίλησε για την ανάγκη του εθελοντισμού που δήθεν θα έλυνε προβλήματα, εξευτελίζοντας σε επικοινωνιακό επίπεδο έναν θεσμό ο οποίος θα μπορούσε να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο. Και γενικότερα έπειθε ότι έφτιαχνε μονάδες εντατικής θεραπείας μέσα σε ελάχιστες μέρες για να δούμε αργότερα ότι στις υποτιθέμενες αυτές μονάδες είχαμε 100% θνητότητα των ασθενών. 

 

Το μεγάλα ψέματα για το θέμα του εμβολιασμού. 

 

Σε επίπεδο εμβολιασμού τα μεγάλα ψέματα που ειπώθηκαν και τα οποία ήταν καταστροφικά για τον πληθυσμό ήταν ότι κερδίζουμε πίσω την ελευθερία μας και χτίζουμε τείχος ανοσίας. Εκμεταλλευόμενοι κάποιοι την εμπειρία από άλλα εμβόλια κλασσικού τύπου και για άλλες νόσους, όπου όποιος τα έκανε δεν νοσούσε και δεν μετέδιδε στους άλλους τη νόσο φτάσαμε στο σημείο, ψευδώς, να πείθουμε τον κόσμο ότι μπορούσαν, αφού εμβολιαστούν να κινούνται ελεύθερα. Και ταυτόχρονα ότι δεν κινδύνευε να νοσήσει κάποιος άλλος από αυτούς. Με το σκεπτικό μάλιστα της προστασίας των άλλων μετά τον εμβολιασμό εμβολιάσαμε και μικρά παιδιά και νέους ανθρώπους που οι ίδιοι δεν χρειαζόντουσαν τα εμβόλια, αλλά που υποτίθεται το έκαναν για την προστασία των γηραιότερων. 

 

Και τα 2 αυτά στοιχεία, όπως φαίνεται από επίσημες δηλώσεις πλέον των ίδιων των εταιρειών των εμβολίων, ήταν γνωστό εξαρχής ότι δεν υπήρχαν και ότι οι καμπάνιες που έγιναν ήταν παραπλανητικές και άκρως επικίνδυνες για τον πληθυσμό. Θυμάμαι σε προσωπικούς διαλόγους, με ανθρώπους που δούλευαν σε εταιρείες που μετά τον εμβολιασμό πανηγύριζαν και έκαναν πάρτι πετώντας τις μάσκες τους να λέω ότι θα έπρεπε να συνεχίσουμε να τηρούμε τις αποστάσεις και τα μέτρα ασφαλείας, διότι και να νοσήσουμε και να μεταδώσουμε κινδυνεύαμε. Αποδείχθηκε ότι με τα στοιχεία που είχα και τα οποία δεν ήσαν πάντοτε πλήρη, είχα δίκιο. Ένα άλλο θέμα στο οποίο επέμεινα ήταν ότι δεν θα έπρεπε να εμβολιαστούν παιδιά και νέοι γιατί τα εμβόλια ήταν δοκιμαστικά και γιατί δεν είχαν τίποτα να ωφεληθούν από τον εμβολιασμό αυτό. 

 

Την περίοδο αυτή ζούμε πραγματικούς προβληματισμούς σχετικά με τις παρενέργειες των εμβολίων και πιστεύω ότι στο μέλλον θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο. Ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είχε κανένα νόημα ο εμβολιασμός των πληθυσμών αυτών, μια που το 97 σχεδόν τοις 100 των ανθρώπων που πέθαναν ήταν άνω των 70 και με συνυπάρχουσα νόσο. Επίσης, πολλοί εξ αυτών που πέθαιναν στις μονάδες εντατικής θεραπείας ήταν εμβολιασμένοι άρα το όφελος από τον εμβολιασμό μένει να κριθεί και μάλιστα αυστηρά στο επόμενο χρονικό διάστημα. 

 

Το θέμα της καραντίνας. 

 

Μια άλλη αντίρρηση μου είχε να κάνει με θέματα καραντίνας και μάλιστα της αυστηρής που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με σκληρά μέτρα και πιέσεις. Γενικά όλα τα μέτρα της καταστολής, τα πρόστιμα στους ηλικιωμένους ή ύπαρξη περιορισμών αυστηρών μόνο για τους ανεμβολίαστους η διαθεσιμότητα των υγειονομικών που δεν είχαν εμβολιαστεί που σήμερα εξεταζόμενα με ηρεμία και σε απόσταση από τα γεγονότα φαίνεται ότι ήταν κυριολεκτικά παράλογα, είχαν εκείνη την εποχή την τιμητική τους στην αρθρογραφία μου. 

 

Με πολλή αναζήτηση και βαθιά ανασκόπηση όσων έγραφα την περίοδο εκείνη, μπορώ να πω ότι είμαι υπερήφανος γιατί κράτησα πραγματικές αρχές τις οποίες μπορεί κανείς να διαπιστώσει διαβάζοντας τα άρθρα της εποχής, τα οποία όλα βρίσκονται σε δημόσια θέα, αντίθετα με κάποιους άλλους οι οποίοι προσπαθούν να αναιρέσουν τις τότε δηλώσεις τους. Είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε κριτική για τα άρθρα μου και μάλιστα σήμερα που οι γνώσεις μας είναι πολύ περισσότερες. 

 

Στην προσπάθεια αυτή θεωρώ δυστυχώς ότι αισθάνθηκα αρκετά μόνος βέβαια δεν το έκανα για να έχω την αναγνώριση των ανθρώπων, παρότι εκατοντάδες χιλιάδες διάβασαν τα άρθρα, το έκανα περισσότερο για να αισθάνομαι εγώ καλά και ίσως αποτελούσε και μια μορφή εκτόνωσης και ψυχικής ισορροπίας υπό την πίεση όλων αυτών των ψεμάτων που βλέπαμε και ακούγαμε την εποχή εκείνη και του εξευτελισμού που υφίσταντο ως ψεκασμένοι, οι άνθρωποι που είχαν διαφορετική γνώμη. 

 

Άνθρωποι με στήριξαν, άλλοι όχι. 

 

Στον αγώνα αυτό υπάρχει ένα πρόσωπο το οποίο με στήριξε πάρα πολύ και με βοήθησε, ίσως διαφωνώντας και με κάποια από τα στοιχεία που έγραφα και είναι ο φίλος μου και συνεργάτης από το σχολείο, του οποίου το όνομα δεν αναφέρω για λόγους σεμνότητος, ο οποίος είχε την τεχνική επιμέλεια και τη δημοσίευση των άρθρων στη μορφή που τα είδατε. Είναι ένας άνθρωπος πολύτιμος γιατί θεωρώ ότι έχει καθαρότητα και πάρα πολύ φιλότιμο. Από την άλλη, κάποιοι άνθρωποι στους οποίους είχα εμπιστοσύνη και τους οποίους θεωρούσα πραγματικούς αδελφούς, είχανε αντιρρήσεις για τα άρθρα αυτά, είτε για λόγους σκοπιμότητας είτε για λόγους ύφους, είτε για λόγους περιεχομένου. Δεν έχουν βέβαια αυτή τη στιγμή, οι περισσότεροι, την ίδια γνώμη, αλλά τότε τον καιρό που χρειαζόταν η συμπαράσταση τους θεωρώ ότι είχαν αποστασιοποιηθεί, με αποτέλεσμα να κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθειά μου. Βέβαια ήσασταν όλοι εσείς που με τον ενθουσιασμό και την εμπιστοσύνη σας μου δίνατε δύναμη να συνεχίσω. 

 

Ο κορονοϊός δεν έφυγε και δεν έφυγε γιατί ο κορονοϊός δεν ήταν μια λοίμωξη αλλά ένας τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων. Ανέδειξε προβλήματα σχετικά με την οργάνωση της επιστήμης, με τη σχέση των φαρμακευτικών εταιρειών με τους επιστήμονες, με τη σχέση των μέσων μαζικής ενημέρωσης με την εξουσία, με τη σχέση της εξουσίας με τους πολίτες. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να μας απασχολεί όχι ως γεγονός, αλλά ως φαινόμενο και αυτό θα προσπαθήσουμε, εφόσον υπάρχει η αντίστοιχη επικαιρότητα να το συνεχίσουμε και μετά τα 200 άρθρα μας. 

 

Υ.Γ. Σας ευχαριστώ γιατί όλα αυτά τα χρόνια είσαστε κοντά μου. Χωρίς εσάς τα άρθρα αυτά θα ήταν νεκρός λόγος.

 

πηγή