Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΠΕΡΙ «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ» ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ, ΤΟΥ ΕΒΡΑÏΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΩΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γράφει ο Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος 

25-05-2024 

 

1. Εἰσαγωγή

 

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία κατευθύνει καί καθοδηγεῖ τό Πανάγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα καί ἡ ὁποία εἶναι «στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας»(1), ἐπί 21 αἰῶνες θεωρεῖ τόν Ἰούδα προδότη, δόλιο, ἀχάριστο, ἐπίβουλο, ἄδικο, ἄνομο, ἀνελεήμονα, ἐσκοτισμένο, κλέπτη, παράνομο, δυσσεβή, φονευτή, δυσώνυμο, ἀσυνείδητο, ἀσύνετο, ἄφρονα, ἀγνώμονα, πονηρό, ζηλότυπο, δεινό, ἄσπονδο καί διάβολο(2). Τόν μαστιγώνει ἡ Ἐκκλησία μέ 22 ἐπαίσχυντους χαρακτηρισμούς. 

 

«Κάθε Πάσχα, ὅμως, ἐπανέρχεται στή μνήμη ὅλων ἡ παγκοσμίου ἐμβελείας καί ἀδιανόητη ἐκστρατεία γιά τήν ἠθική ἀποκατάσταση τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτου, τήν ὁποία ἐνορχήστρωσαν, τά τελευταῖα χρόνια, διάφοροι φορεῖς, φαινομενικῶς ἄσχετοι μεταξύ τους. 

 

Στήν Ἑλλάδα, οἱ πρώτες σχετικές προσπάθειες ἐμφανίσθηκαν στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, κυρίως ὑπό τήν μορφή τηλεοπτικῶν συζητήσεων. Εἴτε ἀνεπίγνωστα, εἴτε ὄχι, οἱ συζητήσεις αὐτές ἐξυπηρετοῦσαν τήν ἐκστρατεία ὑπονομεύσεως τῶν ἠθικῶν ἐρεισμάτων τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, τήν ὁποία ἔχουν ἐξαπολύσει ἐναντίον τους οἱ φορεῖς τῆς ἀντιχρίστου «Νέας Ἐποχῆς». Καί, εἴτε ἀνεπίγνωστα, εἴτε ὄχι, οἱ συζητήσεις αὐτές ἐναπέθεσαν μέσα στή συνείδηση τοῦ ἀνυποψίαστου μέσου Ἔλληνα, τόν σπόρο τῆς σχετικοποιήσεως ἑνός συμβόλου, τό ὁποῖο ἀντιπροσωπεύει ἐπί δύο χιλιετίες, τόν Ὕπατο Προδότη.

 

Μέ τήν ἔναρξη τῆς δεύτερης χιλιετίας, ἐμφανίσθηκε τό περιβόητο «εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα», τό ὁποῖο ἀνέλαβε τήν ἀνεπίσημη καί ἐκλαϊκευμένη, ἀλλά πολύ ἀποτελεσματική, ἠθική ἀποκαταστάση τοῦ Ἰούδα. Ἐν συνεχείᾳ, εἴχαμε βαθμιαίως τήν ἀπαγόρευση τοῦ ἐθίμου τῆς καύσεως τοῦ ὁμοιώματος τοῦ Ἰούδα γιά λόγους δῆθεν ρατσισμοῦ καί ἀντισημιτισμοῦ.

 

2. Βιττόριο Μεσσόρι

 

Ἔπειτα, τήν ἀποκατάσταση ἀνέλαβαν πιό ἐπίσημα χείλη, καί δή, ἐκπρόσωποι αἱρέσεων. Ὁ Βιττόριο Μεσσόρι, ἐπί παραδείγματι, διακεκριμένος συγγραφέας τοῦ Βατικανού καί στενός συνεργάτης τῶν δύο αἱρεσιαρχῶν Παπῶν Ἰωάννου – Παύλου ΣΤ΄ καί Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, ὄχι μόνο ἀπενοχοποίησε τόν Ιούδα, ἀλλά ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νά τόν ἠρωοποιήσει. Ἔγραψε: «…ὁ Ἰούδας δέν ἦταν ἔνοχος. Ἦταν ἀπαραίτητος. Κάποιος ἔπρεπε νά προδώσει τόν Χριστό. Ὁ Ἰούδας ἦταν θύμα (!) ἑνός σχεδίου μεγαλύτερου ἀπό αὐτόν»(3).

 

Στή συνέχεια, τό Βατικανό ἐπεχείρησε νά ἀποκαταστήσει μετά ἀπό 20 αἰῶνες ἕνα «ἀδικημένο» καί σφόδρα «παρεξηγημένο» πρόσωπο, πού ἔπαιξε τόν πλέον σκοτεινό καί ἀπαίσιο ρόλο στήν ἱστορία τοῦ Θείου Δράματος, στήν Ὑπέρτατη Θυσία τοῦ Θεανθρώπου, τόν Ἰούδα τόν Ἰσκαριώτη.

 

«Πρέπει νά καθαρίσει τό ὄνομα τοῦ Ἰούδα», δήλωσε τό Βατικανό καί στήριξε τήν ἀπόφασή του αὐτή στόν συλλογισμό ὅτι «ὁ Ἰούδας δέν ἦταν ἐσκεμμένα κακός, ἀλλά ἁπλῶς ἐκπλήρωσε τήν ἀποστολή του στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ». «Ἔδρασε ἐντός θεϊκοῦ σχεδίου», λένε οἱ αἱρετικοί παπικοί, «καί πρέπει νά ἀποκαταστήσουμε τήν ἀδικία, πού ἔγινε εἰς βάρος του»!

 

3. Βάλτερ Μπραντμούλερ

 

Γιά τόν σκοπό αὐτόν ὁ ψευδεπίσκοπος Βάλτερ Μπραντμούλερ, ἐπικεφαλῆς τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ποντίφηκα γιά τήν Ἱστορική Ἐπιστήμη ἄρχισε ἐκστρατεία μέ στόχο νά κάνει τούς πιστούς νά δοῦν μέ συμπάθεια τόν ἄνθρωπο – προδότη. Ὁ Μπραντμούλερ ἀνακοίνωσε στούς συνεργάτες του ὅτι ἔχει ἔλθει ἡ ὤρα γιά μιά «ἄλλη ἀνάγνωση» τῆς ἱστορίας τοῦ Ἰούδα. Πρόσθεσε δέ ὅτι ἡ ἀποκατάστασή του «θά ἔλυνε τό πρόβλημα μιᾶς προφανοῦς ἔλλειψης οἴκτου τοῦ Ἰησοῦ ἀπέναντι σέ ἕναν ἀπό τούς πιό πιστούς του συνεργάτες». Ὅπως εἶπε ὑπάρχει μιά χριστιανική παράδοση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς συγχώρεσε τόν Ἰούδα καί τόν διέταξε νά ἐξαγνισθεῖ μέ «πνευματικές ἀσκήσεις» στήν ἔρημο! 

 

Ὁ Ἰούδας, ὅπως ὑποστηρίζουν «εἰδικοί τῆς Βίβλου» τοῦ Βατικανοῦ, «ἔπεσε θῦμα θεολογικῆς δυσφήμησης, πού συνέβαλε στήν δημιουργία ἀντισημιτισμοῦ, κατασκευάζοντας τήν εἰκόνα τοῦ «μοχθηροῦ κακοῦ», πού εἶναι ἔτοιμος νά προδώσει γιά τό χρῆμα. Ἡ κίνηση νά «καθαριστεῖ» τό ὄνομα τοῦ Ἰούδα συνέπεσε μέ τήν ἔκδοση τοῦ φερομένου ὡς εὐαγγελίου τοῦ Ἰούδα γιά πρώτη φορά στά ἀγγλικά, τά γερμανικά καί τά γαλλικά. Παρ’ ὅλο πού δέν ἔχει γραφεῖ ἀπό τόν Ἰούδα, λέγεται ὅτι ἐκφράζει τήν πεποίθηση τῶν πρώτων χριστιανῶν, ἡ ὁποία κέρδισε ἔδαφος στό Βατικανό, ὅτι μέ τήν προδοσία τοῦ Ἰησοῦ ὁ Ἰούδας ἔφερνε εἰς πέρας μία θεϊκή ἀποστολή, πού ὀδήγησε στήν σύλληψη καί Σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ, καί ἑπομένως στήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου! Πιστεύεται δέ ὅτι πιθανή ἀποκατάσταση τοῦ Ἰούδα θά μποροῦσε νά βοηθήσει τήν προσπάθεια τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα νά βελτιώσει τίς χριστιανοεβραϊκές σχέσεις» (4)!

 

4. Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄

 

Καί ἐνῶ τό Βατικανό ἔχει σχεδόν θέσει «φωτοστέφανο» γύρω ἀπό τήν κεφαλή τοῦ Ἰούδα, θεωρώντας τον συνεργό τοῦ Θεοῦ καί «σκεῦος ἐκλογῆς»(5) πολύτιμο γιά τήν σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος, ἕνα νέο «ἕτερον εὐαγγέλιον»(6) κηρύχτηκε ἀπό τόν πρώην ἀρχηγό του, πού ἄφησε ἄναυδο ὁλόκληρο τόν κόσμο. Πρόκειται γιά τό βιβλίο τοῦ ἀποθανόντος αἱρεσιάρχου Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ μέ τίτλο: «Ὁ Ἰησοῦς τῆς Ναζαρέτ», μέ τό ὁποῖο ἀπαλλάσσονται οἱ Ἑβραῖοι ἀπό τήν εὐθύνη γιά τήν θανάτωση τοῦ Χριστοῦ! Στό βιβλίο αὐτό ὁ αἱρετικός Πάπας «ἀναλύει τίς εὐαγγελικές ἀφηγήσεις γιά τήν προδοσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καταλήγοντας στό συμπέρασμα ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα συνολικά ἔχει τήν εὐθύνη γιά τήν θανάτωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»(7). Γιά ὅσους βέβαια γνωρίζουν τά δρώμενα στούς κόλπους τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ, ἡ ἀπενοχοποίηση τῶν Ἑβραίων γιά τήν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι κάτι, πού ἔγινε πρώτη φορά. Ἡ Β΄ Βατικανή ψευδοσύνοδος (1962-1965), θέλοντας νά ἐπεκτείνει τόν λατινικό οἰκουμενισμό της καί στίς σχέσεις της μέ τίς ἐξωχριστιανικές θρησκεῖες, ἀπήλλαξε τούς Ἑβραίους ὡς σύνολο ἀπό τήν εὐθύνη τοῦ ἐγκλήματος τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ, τονίζοντας: «Μολονότι οἱ Ἰουδαϊκές Ἀρχές μέ τούς ὀπαδούς τους ὤθησαν στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ὅσα διαπράχθηκαν ἐντούτοις κατά τό Πάθος Του δέν μποροῦν νά καταλογιστοῦν οὔτε ἀδιακρίτως σέ ὅλους τούς τότε ζώντες Ἰουδαίους, οὔτε στούς Ἰουδαίους τῶν ἡμερῶν μας»(8). 

 

Μέ τό βιβλίο του ἑπομένως ὁ ἀποθανών αἱρετικός Πάπας, συμπεραίνοντας ὅτι «ἡ Ἀριστοκρατία τοῦ Ναοῦ ἦταν ἡ πραγματική ὁμάδα κατηγόρων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι οἱ Ἑβραῖοι τῆς ἐποχῆς του», δέν κάνει τίποτε ἄλλο, παρά νά ἐπαναλαμβάνει τίς θέσεις τοῦ προκατόχου του Παύλου ΣΤ΄ καί τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου(9). 

 

Μέχρι τώρα εἴδαμε τί ἔκανε τό Βατικανό, γιά νά ξελασπώσει τόν Ἰούδα καί τόν Ἑβραϊκό λαό. Καί θά ἔλεγε κανείς: «Ἐ, καλά! Αἱρετικοί εἶναι, ἀφώτιστοι εἶναι, δέν ἔχουν πνεῦμα Θεοῦ, προδότες εἶναι, θελησαν τόν ἀρχηγό τους νά τόν κάνουν ἅγιο. Πρόβλημά τους! Ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους τί μᾶς ἐνδιαφέρει»; Μᾶς ἐνδιαφέρει καί πάρα πολύ μάλιστα. Διότι, ἀκριβῶς τά ἴδια κάνουν ἐδῶ καί καιρό οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι στά πλαίσια τοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ ἔχουν κηρύξει τούς Ἑβραίους ἀνεύθυνους γιά τήν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν ὑπογράψει κοινά κείμενα, τά ὁποῖα δεσμεύουν τίς ἡγεσίες τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, γι’ αὐτό καί ἄνετα πλέον συμπροσεύχονται μέ ραββίνους, ἀνάβουν τήν ἑπτάφωτη λυχνία, προβάλλουν τό ἑβραϊκό ὀλοκαύτωμα, μιλοῦν γιά ἀντισημιτισμό κλπ.

 

Τόν Νοέμβριο τοῦ 2021, ὁ μητροπολίτης Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἳερώνυμος ἔδωσε εὐλογία νά δημοσιευθεῖ γιά πρώτη φορά στό ἐπίσημο περιοδικό τῆς μητροπόλεως «Ἀχιλλίου Πόλις» (τεύχος 6) προπαγανδιστικό κείμενο τοῦ ραββίνου τῆς Ἑβραϊκῆς Συναγωγῆς Λαρίσης Ἠλία Σαμπετάι μέ τίτλο «Ἀντισημιτισμός. Διακρίσεις καί διώξεις κατά Ἰουδαίων», μέ τό ὁποῖο καταφερόταν ὑβριστικά ἐναντίον τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τῶν κληρικῶν καί τῶν Χριστιανῶν(10).

 

5. Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κυρός Χρυσόστομος

 

Στή συνέχεια, θά παρουσιάσουμε ἕνα ντοκουμέντο. Εἶναι ἡ Κοινή Δήλωση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου καί τοῦ Ἀρχιραββίνου τοῦ Ἰσραήλ Yona Metzger (06-12-2011)(11). Λέει τό κείμενο: 

 

«Οἱ χιλιάδες χρόνων τῶν ἱστορικῶν σχέσεων μεταξύ τοῦ λαοῦ τῆς Κύπρου καί τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ ἔχουν θέσει τίς βάσεις γιά μία νέα συναδέλφωση ἀπό τήν ἴδρυση τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραήλ. Συγχρόνως, ἔχουν ἀναπτυχθεί νέες ἀμοιβαἰες σχέσεις μεταξύ τῆς Χριστιανικῆς καί τῆς Ἰουδαϊκῆς κοινότητας.

 

Ἐμεῖς, ὁ Ἀρχιραββῖνος τοῦ Ἰσραήλ Yona Metzger καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, εὐχαριστοῦμε τόν Θεό (;) γιά τήν εὐλογημένη ἀνάπτυξη τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί ἀναλαμβάνουμε τή δέσμευση νά ἐργασθοῦμε ἀπό κοινοῦ γιά τήν προώθηση τῶν ἄριστων σχέσεων μεταξύ Κύπρου καί Ισραήλ.

 

Ἐξ ἄλλου, μέ θλίψη ἀναγνωρίζουμε ὅτι παρόμοιου εἴδους σχέσεις δέν ὑπῆρχαν παντοῦ στό παρελθόν. Ἔνεκα τούτου καταδικάζουμε ὅλες τίς πράξεις, πού φανερώνουν ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός ὁποιαδήποτε ἄλλη θρησκευτική κοινότητα, τήν ἀκεραιότητά της καί τούς ἱερούς χώρους της.

 

Ἐν τούτοις, θά πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καί ὁ Κυπριακός λαός δέν συμμετεῖχε ποτέ στή συστηματική ἀπόρριψη τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, οὔτε στίς κατηγορίες γιά συλλογική ἐνοχή γιά θεοκτονία καί προβαίνουμε στήν ἀποκήρυξη παρόμοιων ἐνεργειών, πού εἶναι ἀσύμβατες μέ τή διδασκαλία τῶν Γραφῶν. Ἐξ ἄλλου, θά πρέπει νά σημειώσουμε περαιτέρω ὅτι ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ ποτέ δέν προέβη σέ ἐχθρικές ἐνέργειες ἐναντίον τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ, ἀλλά ἐπεδείκνυε συνεχῶς τή στήριξή του πρός αὐτόν.

 

Ἐπιπρόσθετα, ὁποιαδήποτε προσπάθεια νά ὑποβιβασθεῖ ἡ θρησκευτική ταυτότητα καί σχέση τοῦ ἄλλου εἶναι ἀσυμβίβαστη μέ τό πνεῦμα τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί ἑπομένως καταδικάζουμε κάθε προσηλυτιστική προσπάθεια ἀπό ὁπουδήποτε καί ἄν προέρχεται.

 

Πάνω ἀπό ὅλα, βεβαιώνουμε τή διδασκαλία τῶν ἀντίστοιχων θρησκειῶν μας σέ σχέση μέ τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς καί τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, δεδομένου ὅτι ὁ καθένας ἔχει δημιουργηθεῖ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ. Κατά συνέπεια καταδικάζουμε ὅλες τίς πράξεις, πού βεβηλώνουν τήν ἱερότητα αὐτή, ἰδιαιτέρως δέ τή βία καί τήν τρομοκρατία ἐναντίον ἀθώων, κατ’ ἐξοχήν ὅταν αὐτή περιλαμβάνει τήν κατάχρηση στό ὄνομα τοῦ Θεού καί τῆς θρησκείας.

 

Δίδουμε τήν ὑπόσχεση νά ἐργασθοῦμε μαζί γιά τήν προώθηση τῆς εἰρήνης καί τῆς συμφιλίωσης μεταξύ ὅλων τῶν λαῶν καί καλοῦμε ὅλους τούς θρησκευτικούς ἀρχηγούς, καθώς καί ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἄνδρες καί γυναῖκες, καλῆς θελήσεως, νά ἑνωθοῦν μαζί μας στήν ἀνάληψη αὐτῆς τῆς εὐθύνης.

 

Βεβαιώνουμε, τέλος, ὅτι θά συνεχίσουμε τή διμερή συνεργασία μας γιά τήν προώθηση καί ἐμβάθυνση τῶν καλῶν μας σχέσεων, γιά τό συμφέρον τοῦ Κυπριακοῦ καί τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ».

 

6. Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος - Μητροπολίτης Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων

 

Ἄς περάσουμε στή συνέχεια στίς σχισματοαιρετικές καί οἰκουμενιστικές κρατικοδίαιτες διοικοῦσες ψευδοεκκλησίες Ἑλλάδος καί Κύπρου, οἱ ὁποίες ἀκολουθοῦν κατά πόδας τόν διαθρησκειακό οἰκουμενισμό. 

 

«Σέ εἰδική τελετή, πού πραγματοποιήθηκε στό Ὑπουργεῖο Παιδείας, Ἀθλητισμοῦ καί Νεολαίας, στή Λευκωσία, τήν Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2024, ὑπεγράφη Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Ἀθλητισμοῦ καί Νεολαίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων καί Ἀθλητισμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου Ἑλλάδος καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ Μουσείου Ἑλλάδος, γιά τή διατήρηση τῆς μνήμης τοῦ Ὀλοκαυτώματος καί τήν καταπολέμηση τοῦ ἀντισημιτισμοῦ.

 

Ἐκ μέρους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Ἀθλητισμοῦ καί Νεολαίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας τό Μνημόνιο ὑπέγραψε ἡ Ὑπουργός Δρ Ἀθηνά Μιχαηλίδου, ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος, ἐκ μέρους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων καί Ἀθλητισμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ὁ Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων Γεώργιος Καλαντζής, ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Μητροπολίτης Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων, συνοδευόμενος ἀπό τόν Διευθυντή τοῦ Ἰδρύματος Ποιμαντικῆς Ἐπιμορφώσεως Ἀρχιμανδρίτη Θεολόγο Ἀλεξανδράκη, ἐκ μέρους τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου Ἑλλάδος ὁ Γενικός Γραμματέας του Βίκτωρ Ἐλιέζερ καί ἐκ μέρους τοῦ Ἑβραϊκοῦ Μουσείου Ἑλλάδος ὁ Πρόεδρός του Μίκης Μοδιάνο.

 

Σκοπός τοῦ ἐν λόγῳ Μνημονίου εἶναι ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἀντισημιτισμοῦ μέσα ἀπό δράσεις, πού θά διατηροῦν τή μνήμη τοῦ Ὀλοκαυτώματος καί θά βοηθοῦν στήν καταπολέμηση κάθε σύγχρονης μορφῆς ρατσισμοῦ καί ρητορικῆς μίσους.

 

Οἱ παρευρισκόμενοι μίλησαν ἐκ τῆς θέσεώς τους περί τοῦ θέματος αὐτοῦ.

 

Ὁ Μητροπολίτης Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων, λαμβάνοντας τόν λόγο, ἀναφέρθηκε στή σημαντική συνεισφορά τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Κλήρου κατά τήν περίοδο τοῦ Διωγμοῦ, καθώς ἐπίσης καί στήν πραγματική βοήθεια, πού προσέφεραν σέ ἀρκετό κόσμο, ὥστε νά διαφύγει καί νά σωθεῖ.

 

Στή συνέχεια ἐπεσήμανε ἐνέργειες, πού ἔχουν γίνει ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέ προληπτικό καί παιδαγωγικό χαρακτήρα, ὅπως τό πρόγραμμα τοῦ Ἰδρύματος Ποιμαντικῆς Ἐπιμορφώσεως τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν μέ τίτλο: «Ὀλοκαυτώματα καί ἀντισημιτισμός», πού ὑλοποιεῖται τά τελευταῖα χρόνια μέ σύγχρονη καί ἀσύγχρονη μορφή, καθώς καί προγράμματα ἀπευθυνόμενα πρός ἐκπαιδευτικούς, πού ὑλοποιεῖ τό Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

 

Ὁ Μητροπολίτης ὑπογράμμισε ὅτι ὅλα τά παραπάνω βασίζονται στή διδασκαλία περί προσώπου καί τήν ἀξία, πού δίδεται σέ αὐτό μέσα ἀπό τή θεολογία τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ὁλοκληρώνοντας μετέφερε τίς εὐχές τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου καί τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τήν εὐόδωση αὐτῆς τῆς προσπάθειας.

 

Ἡ τελετή ὁλοκληρώθηκε κατόπιν ἀμοιβαίας συμφωνίας ὅλων τῶν μερῶν γιά τήν ὑλοποίηση δράσεων, πού θά ὁδηγήσουν στή μεταλαμπάδευση τῆς γνώσης καί θά ἐξασφαλίσουν τήν ἱστορική μνήμη τῶν νεωτέρων γενεῶν μέ σύγχρονους τρόπους διδασκαλίας, ἀξιοποιώντας τίς νέες τεχνολογίες, ἀλλά καί μέ διάφορες ἐκδηλώσεις, πού θά ὀδηγήσουν στή διάχυση τῆς πληροφορίας καί στήν εὐαισθητοποίηση τῆς κοινωνίας καί κυρίως τῶν νέων»(12).

 

7. Διαρκής Ἱερά Σύνοδος Ἐκκλησίας Ἑλλάδος

 

Συνῆλθε τήν Τρίτη 05 Μαρτίου 2024, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 167ης Συνοδικῆς Περιόδου, ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου.

 

Κατά τίς Συνεδρίες της ἡ Δ.Ι.Σ., μεταξύ ἄλλων, ἐνημερώθηκε ἀπό τόν Μητροπολίτη Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμονα γιά τήν ὑπογραφή στή Λευκωσία, τήν 27η Φεβρουαρίου 2024, τοῦ Μνημονίου Συνεργασίας γιά τή διατήρηση τῆς μνήμης τοῦ Ὀλοκαυτώματος καί τήν καταπολέμηση τοῦ ἀντισημιτισμοῦ, μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν ὁποία καί ἐκπροσώπησε, τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων καί Ἀθλητισμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Ἀθλητισμοῦ καί Νεολαίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου Ἑλλάδος καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ Μουσείου Ἑλλάδος(13).

 

Συνῆλθε τήν Τρίτη 15 Μαΐου 2024, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 167ης Συνοδικῆς Περιόδου, ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου.

 

Κατά τίς Συνεδρίες της ἡ Δ.Ι.Σ., μεταξύ ἄλλων, ὄρισε τόν Ἀρχιμανδρίτη π. Θεολόγο Ἀλεξανδράκη, Διευθυντή τοῦ Ἰδρύματος Ποιμαντικῆς Ἐπιμορφώσεως τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ὡς ἐκπρόσωπό της στήν Κοινή Ἐπιτροπή Ἐργασίας γιά τήν ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν τοῦ ὑπογραφέντος Μνημονίου Συνεργασίας γιά τήν διατήρηση τῆς μνήμης τοῦ Ὀλοκαυτώματος καί τήν καταπολέμηση τοῦ ἀντισημιτισμοῦ, μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων καί Ἀθλητισμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Ἀθλητισμοῦ καί Νεολαίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου Ἑλλάδος καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ Μουσείου Ἑλλάδος(4).

 

8. Δικαίωση ἀποτείχισης

 

Μετά τἀ ἀνωτέρω ἀποκαλυπτικά, δικαιωνόμαστε γι’ ἄλλη μιά φορά ἐμεῖς, πού ἔχουμε προβεῖ στήν διακοπή μνημονεύσεως τῶν ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων καί ἐφαρμόζουμε ὀρθῶς τήν ἁγιοπνευματική, ἱεροκανονική καί ἁγιοπατερική ἀποτείχιση(15). Καί μόνο αὐτά ἄν ἀκούσει κανείς, θά πρέπει νά ἀπομακρυνθεῖ καί νά διακόψει την ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τίς ψευδοεκκλησίες αὐτές. Χρειάζεται κάτι ἄλλο ν’ ἀκούσει; Ἄς ἀφήσουμε τά πολύ λεπτά θεολογικά καί οἰκουμενιστικά θἐματα πρός τό παρόν στήν ἄκρη, τά ὁποία δέν κατανοεῖ ὁ μέσος πιστός καί τά ὁποία γνωρίζουμεουμε ἐμεῖς οἱ εἰδικοί, οἱ θεολόγοι. Ἐδῶ πλέον ἔχουμε οὐσιαστικά ταύτιση μέ τούς Ἑβραίους. Οἱ οἰκουμενιστές γίναν Ἑβραίοι! Τοποθετήθηκαν ἑβραΐζοντες δῆθεν «ὀρθόδοξοι» οὐνίτες, σέ καίριες θέσεις στήν διοικούσα ψευδοεκκλησία, γιά νά ὑπηρετήσουν αὐτό το σχέδιο, καί αὐτοί τώρα οἱ ἑβραΐζοντες οὐνίτες τελοῦν Θείες Λειτουργίες, βαπτίσεις, γάμους καί κηδεῖες!

 

9. Πρός τί ἡ ἀποκατάσταση τῶν προδοτῶν καί σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ;

 

Ἄς ἀπαντήσουμε, ὅμως, στή συνέχεια σ’ ἕνα ἐρώτημα : Τί ὀδήγησε τούς αἱρετικούς παπικούς καί τούς παναιρετικούς ἐκ τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστές νά καταπατήσουν, ἐν ἔτει 2024, τό θεμελιώδες χριστιανικό δόγμα τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως - ὡς δώρου ἀγάπης καί ἐλευθερίας τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο - καί νά ἐμφανίσουν τόν Ἰούδα καί τόν Ἑβαρϊκό λαό ὡς τά ἄβουλα θύματα ἑνός στυγνοῦ καί ἀπανθρώπου Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος τούς χρησιμοποίησε ὡς ἐργαλεῖο γιά τήν πραγματοποίηση τοῦ σχεδίου Του; Ἀπό τή μιά διατυμπανίζουν ὅτι σέβονται δῆθεν τήν ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί ἀπό τήν ἄλλη καταστρατηγοῦν τό μεγιστο δώρο του, τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία του; Ὁ Ἰούδας καί ὁ Ἑβραϊκός λαός δέν εἶχαν τό δῶρο αὐτό; Βεβαίως, τό εἶχαν, γι’ αὐτό καί εἶναι ἀπόλυτα ὑπεύθυνοι γιά τήν ἐπιλογή τῆς προδοσίας. Καί γενικώτερα, πῶς ἐξηγεῖται αὐτή ἡ γενικευμένη ἐμμονή τόσων φορέων γιά τήν ἀπενοχοποίηση, ἠθική ἀποκατάσταση καί ἠρωοποίηση - ἀκόμη καί «ἁγιοποίηση» - τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ, μέ τήν ψευδεπίπλαστη «Νέα Ἐποχή» τοῦ ἀντιχρίστου;

 

Τό καίριο αὐτό ἐρώτημα πρέπει ν’ ἀπαντηθεῖ γιά δύο λόγους.

 

Πρῶτον μέν, διότι ἡ ὅλη ἐκστρατεία ἡρωοποιήσεως – ἁγιοποιήσεως αὐτῶν πού, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει, πρόδωσαν τόν Ἴδιο τόν Θεό, προκαλεῖ μέσα στή συνείδηση τῶν ἀποδεκτῶν της τήν ἐξῆς δραματική ἀλλοίωση: Ἀντιστρέφει τήν οὐσία αὐτῆς καθ’ ἑαυτῆς τῆς προδοσίας καί μεταλλάσσει κάθε μορφή καί ἔκφανσή της σέ ἐνέργεια θετική, δικαιολογημένη, χρήσιμη καί ἀπαραίτητη, ἐφ’ ὅσον, δι’ αὐτῆς, ὁ προδότης ὑπηρετεῖ «σχέδιο μεγαλύτερο ἀπό αὐτόν», σύμφωνα μέ τόν Βιττόριο Μεσσόρι.

 

Καί ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι ἡ ἀπάντηση, πού ἀναζητοῦμε περικλείεται στά ἐξῆς ἁπλά λόγια: «…οὐδείς προστατεύει ἀφιλοκερδῶς τόν Ἰούδα. Κάθε ὑπέρ αὐτοῦ ἀπολογία ἀποβλέπει πρός ἴδιον ὄφελος»(16). Μέ ἄλλα λόγια, οἱ συντελεστές τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τοῦ Ἀντιχρίστου δέν ἡρωοποιοῦν τόν Ἰούδα καί τούς σύν αὐτῷ ἀφιλοκερδῶς. Τό ὄφελος, πού ἀποκομίζουν - ἐκτός τῆς ἐμπράκτου εὐνοίας τῶν ἐξουσιαστῶν – εἶναι ὅτι, ἐμφανίζοντας τόν Ἰούδα καί τόν Ἑβραϊκό λαό ὡς τά «θύματα ἑνός σχεδίου μεγαλύτερου ἀπό αὐτούς», ὄχι μόνο ἀπεκδύονται τῆς «προσωπικῆς τους ἐνοχῆς», ἀλλά ἡρωοποιοῦν ἤ «ἁγιοποιοῦν» ἑαυτοῦς καί ἀλλήλους, ὡς τά ἄβουλα ἐργαλεία, τά θυσιασθέντα ἀφιλοκερδῶς γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ σχεδίου ἑνός «καλύτερου κόσμου». Ἠρωοποιοῦν, ἐπίσης, καί τίς μεθοδεῖες τους, μεταλλάσσοντάς τες, ἀπό προδοτικές, σέ «ἀπαραίτητες» γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ σχεδίου αὐτοῦ. Ἀντιστρέφοντας, δηλαδή, τήν οὐσία τῆς προδοσίας, οἱ συντελεστές τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἐπιτυγχάνουν τήν ἀπενοχοποίηση τοῦ συνόλου τῶν ὑπονομευτικῶν καί καταστροφικῶν ἐνεργειῶν τους, παρά τό γεγονός ὅτι τίς διέπραξαν μέ ἐνδιάθετη βούληση, δηλαδή, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει. Τό ὄφελος, πού ἀποκομίζουν ἀπό τήν συγκεκριμένη ἀντιστροφή, εἶναι ὅτι δι’ αὐτῆς δικαιώνονται θριαμβευτικά οἱ μεθοδείες τους, ὅπως π.χ.: χρήση προσωπείου, συγκάλυψη προθέσεων, διείσδυση σέ ὀργανισμούς, δομές καί θεσμούς (ἀκόμα καί στήν κρατική διοικοῦσα ψευδοεκκλησία) καί ἐκ τῶν ἔνδον ὑπονόμευση, διάβρωση, ἐξασθένηση καί ἀποσάθρωσή τους, ἡ ἄλωση, ἀλλοίωση καί σφετερισμός τους˙ ὑποκρισία, κρυψίνοια, ψεύδη καί προσποιήσεις, συνωμοτική δράση καί ἐπιλεκτική ἀλληλεγγύη, ἐκμετάλλευση ἀδυναμιῶν, πρόκληση ἤ μεγέθυνση προβλημάτων˙ παραπληροφόρηση, εἴτε διά τῆς προβολῆς ψευδῶν στοιχείων καί γεγονότων, εἴτε διά τῆς ἀποκρύψεως ἤ διαστρεβλώσεως τῶν πραγματικῶν˙ συστηματική ἀποδόμηση καί ἀντιστροφή ἀξιῶν, χειραγώγηση καί ἐκμαυλισμός συνειδήσεων κ.ο.κ..

 

Βάσει τῶν ἀνωτέρω συνάγεται ὅτι, ἀπεργαζόμενη τήν θριαμβική ἀποκατάσταση τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ, τοῦ ἐπί 2000 χρόνια συμβόλου τῆς προδοσίας, ἡ ἴδια ἡ «Νέα Ἐποχή» προσδιορίζει ἑαυτήν ὡς ἐποχή τοῦ Ἰούδα. Ἀλλά, ὡς ἐποχή τοῦ Ἰούδα, ἡ «Νέα Ἐποχή» δέν ἀρκεῖται στήν ἀποκατάσταση τῶν συνεργῶν της, διά τοῦ καθαγιασμοῦ τους καί τῆς ἡθικῆς δικαιώσεως τῆς δράσεώς τους. Ἐπιλέγοντας τόν Ἰούδα και τον Ἑβραϊκό λαό ὡς τούς ἤρωες/ἁγίους της – δηλ. καθιστώντας τους τό νέο πρότυπο ἀνθρώπου - ἡ «Νέα Ἐποχή» ἐναποθέτει στά βαθύτερα ἐπίπεδα τῆς ψυχῆς ὅλων μας, κατά τρόπο ἀδιόρατο καί δόλιο, τόν σπόρο τῆς σχετικοποιήσεως τῶν θεμελιωδῶν ἀξιῶν μας(17). Γνωρίζει ὅτι, ριζώνοντας ἐκεῖ, ἡ σχετικοποίηση θά ἐκβλαστήσει ὡς ἀντιστροφή, ἡ ὁποία, σταδιακά καί ἐν ἀγνοίᾳ μας, θά κατακυριεύσει τήν καρδιά μας καί θά συσκοτίσει τό νοῦ μας, καί τελικῶς θά διακόψει τήν διαδικασία ἀναζητήσεως τῆς προσωπικῆς ἐνοχῆς μας, πού εἶναι τό θεμέλιο τῆς χριστιανικῆς ὀρθοδόξου αὐτογνωσίας. Ἐπιλέγοντας δηλαδή τόν Ἰούδα και τούς σύν αὐτῷ ὡς σύμβολα καί «ἁγίους» της, ἡ «Νέα Ἐποχή» ἀποκαλύπτει ὅτι δέν ἀπεργάζεται τήν ἄλωση καί καταστροφή μόνο τῶν κοινωνιῶν μας, ἀλλά καί τοῦ ἰδίου τοῦ προσώπου μας.

 

Ἐπίλογος

 

Ἄν θέλουν, λοιπόν, ὅλοι οἱ ἀνωτέρω αἱρετικοί, οἰκουμενιστές καί νεοεποχῖτες, πού φορᾶνε κατά παραπλάνησιν τό ἱερό ράσο, νά εἶναι συνεπεῖς, ἄς σταματήσουν τήν μεγίστη καί τεραστία ὑποκρισία. Ἐφ’ ὅσον πιστεύουν τά ἀνωτέρω γιά τόν Ἰούδα, τόν Ἑβραϊκό λαό, τούς σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ, κανονικά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τετάρτη καί τήν Ἁγία καί Μεγάλη Πέμπτη τό βράδυ δέν θά πρέπει νά λιτανεύουν τήν εἰκόνα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί τόν Ἑσταυρωμένο, ἀλλά πρέπει νά φτιάξουν εἰκόνα τοῦ δικοῦ τους ἀρχηγοῦ, τοῦ «νέου προτύπου τοῦ ἀνθρώπου», καί νά κάνουν λιτάνευση τῆς εἰκόνος τοῦ Ἰούδα, τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ, τῶν σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ αὐτοί τούς ἐκπροσωποῦν. Μόνο ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἀποτειχισμένοι ἔχουμε ἀποκελιστικό δικαίωμα νά λιτανεύουμε τήν εἰκόνα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί τόν Ἑσταυρωμένο Ἰησοῦ Χριστό, ἀφοῦ Αὐτόν ἔχουμε ἀρχηγό. Ὅμως, οἱ οἰκουμενιστές νά λιτανεύουν τόν Ἰούδα. Γιατί νά ξεγελοῦν μ’ αὐτόν τόν τρόπο τόν κόσμο ὅτι εἶναι δῆθεν τοῦ Χριστοῦ καί ἐκμεταλλεύονται τίς ἱερές εἰκόνες, τόν Ἑσταυρωμένο, πού ἤδη ἄρχισαν νά Τόν ἀφαιροῦν ἀπό τήν θέση Του στό Ἅγιο Βῆμα καί θά Τόν ἐξαφανίσουν τελείως ἀπό τούς Ναούς; Γιά νά παραπλανοῦν τόν κόσμο, πού δέν ξέρει; Ἑπομένως, ἄν θέλουν νά εἶναι συνεπεῖς, ἰδού πεδίον δόξης λαμπρόν! Ἄς φτιάξουν εἰκόνες τοῦ Ἰούδα μέ φωτοστέφανο καί ἄς τόν προσκυνοῦν κι ἄς τόν ἔχουν προστάτη τους. 

 

Ἐμεῖς, ὅμως, θά μείνουμε διαχρονικῶς, μέχρι ὁ Κύριος νά ἐπιτρέψει τόν θάνατό μας, καί πεισμωδῶς ἀκόλουθοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς ὑμνολογίας μας. Ξεκάθαρα γιά μᾶς ὁ Ἰούδας εἶναι ὁ Ὕπατος προδότης καί ὅλοι οἱ ἐπιθετικοί προσδιορισμοί τῆς ὀρθοδόξου ὑμνολογίας μας, τούς ὁποίους παραθέσαμε στήν ἀρχή τοῦ κειμένου.

 

Κατακλείοντας, δηλώνουμε ὅτι ἐμμένουμε στήν τοποθέτηση τοῦ ἀποτειχισθέντος ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Ἰουστίνου Πόποβιτς, πού ἔχει υἱοθετηθεῖ βέβαια ἀπό τήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅτι στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν οἱ τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ πάπα. Αὐτά πιστεύουμε, αὐτά ὁμολογοῦμε καί, μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, νά μήν ἀλλάξουμε ποτέ αὐτές τίς θεόπνευστες γνῶμες γι’ αὐτά τά προδοτικά πρόσωπα, γιατί ἀλλιῶς θά βαλθοῦμε κι ἐμεῖς στόν χῶρο τῆς κολάσεως, ὅπου πῆγαν ὁ ἴδιος ὁ Ἰούδας, ὁ Ἑβραϊκός λαός, οἱ σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς, ὅμως δέν θέλουμε νά εἶμαστε μαζί μέ τούς τελευταῖους, ἀλλά μαζί μέ τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς μας, μέ τήν Ἀλήθεια, μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεάνθρωπο. 

 

Παραπομπές

 
1. Α΄ Τιμ. 3, 15.
2. Σχ. βλ. τήν ὑμνολογία τοῦ Ὄρθρου καί τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Πέμπτης ἐν βιβλίῳ Τριώδιον Κατανυκτικόν, ἐκδ. Φῶς, Ἀθήνα 2010, σσ. 481-488
3. ΑΘΗΝΑ ΚΟΥΦΟΠΑΝΟΥ, «Ὁ Ἰούδας ξανά στό ἐπίκεντρο… συνωμοσιῶν», ἐν ἑβδ. ἐφημ. Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτῆ, 14 -15.4.2006, σ. 41. ΔΑΦΝΗ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ, Ἰούδας˙ Σύμβολο τῆς «Νέας Ἐποχῆς»; https://toromaiiko.com/ioydas-symvolo-tis-neas-epochis-dafni-varvitsioti/
4.Σχ. βλ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ, Ἡ ἀποκατάστασις τοῦ Ἰούδα βλασφημία κατά τοῦ Θεοῦ.
5. Πράξ. 9, 15.
6. Γαλ. 1, 6.
7. Ἐφημ. Καθημερινή 03-03-2011.
8. «Δήλωσις περί τῶν σχέσων τῆς Ἐκκλησίας μετά τῶν μή Χριστιανικῶν Θρησκειῶν» τῆς Β΄ ἐν Βατικανῷ Συνόδου, ἑλλην. μετ. σ. 7, Typis Polyglotis Vaticanis, 1966
9. Σχ. βλ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ, Δέν σταύρωσαν οἱ Ἑβραῖοι τόν Χριστόν (συμφώνως πρός τό «κατά Πάπαν εὐαγγέλιον»)
10. https://imlarisis.gr/ραββίνος-ηλία-σαμπετάι-αντισημιτισμ/, https://imlarisis.gr/wp-content/uploads/2022/05/ap6_sampetai.pdf, https://tasthyras.wordpress.com/2022/05/31το-εκκλησιαστικό-περιοδικό-αχιλλίο/
11. https://www.imconstantias.org.cy/3518-2/
12. Ὑπογραφή Μνημονίου συνεργασίας γιά διατήρηση μνήμης τοῦ Ὀλοκαυτώματος, 27-02-2024, https://www.romfea.gr/ekklisia-ellados/61911-ypografi-mnimoniou-synergasias-gia-diatirisi-mnimis-tou-olokaftomatos
13. ΔΙΣ : Στή Μονή Πετράκη καί ὄχι στή Μητρόπολη ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, 05-03, 2024, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/61986-sti-moni-petraki-kai-oxi-sti-mitropoli-i-kyriaki-tis-orthodoksias
14. Ἔντονη δυσαρέσκεια τῆς ΔΙΣ γιά τήν Μονή τῆς Χώρας, 15-05-2024, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/63374-entoni-dysareskeia-tis-dis-gia-tin-moni-tis-xoras
15. Σχ. βλ. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, 31ος Ἀποστολικός Κανών καί 15ος Ἱερός Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας (ΑΒ΄) Συνόδου, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη, σσ. 39-40, 358.
16. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗΣ, ὁμότιμος καθηγητής Ποιμαντικής Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ὁ Ἰούδας ὡς ὁμαδικός ἐνοχικός ἀρχέτυπος, ἐκδ. οἶκος ἀφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 140.
17. ΔΑΦΝΗ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ, «Νέα Ἐποχή» : Ἐξέλιξη ἤ Χειραγώγηση, ἐκδ. Ἀθ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2004.  

 

ΣΧΟΛΙΟ

 

Προσωπικά συμφωνώ με όλες τις επισημάνσεις του π. Αγγελου εκτός μίας... Της Αποτείχισης. Αποτείχιση σημαίνει να αποκοπώ από το Σώμα της Εκκλησίας μας....

 

Και όλοι γνωρίζουμε ότι μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας μας υπάρχουν και Ιερείς και Γέροντες που δεν ασπάζονται τα όσα επιδιώκουν οι οικουμενιστές...

 

Υπάρχουν πνευματικές μορφές που ίσως αργότερα ανακηρυχθούν από τον Κύριο Αγιοι, όπως υπήρξαν οι σύγχρονοι μεγάλοι Γέροντες μας Παϊσιος, Πορφύριος, Ιάκωβος κλπ... Υπάρχουν πνευματικές μορφές μακαριστών ιερέων μας όπως ο π. Σαράντης Σαράντος,, ο π. Ανανίας Κουστένης, ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος κ.α. Υπάρχουν μεγάλες μορφές μακαριστών αρχιερέων όπως ο Σιατίστης Αντώνιος, ο Δράμας Παύλος, ο εν ζωή ακόμα Κυθήρων Σεραφείμ και πολλοί άλλοι, οι οποίοι ενώ έζησαν σε χρόνια που ήδη οι οικουμενιστές δρούσαν εντός της Εκκλησίας μας, ποτέ δεν μίλησαν για αποτείχιση...

 

Πάντα με τον ορθό λόγο τους κατακεράυνωναν τους οικουμενιστές και τις άλλες αιρέσεις, αλλά ποτέ δεν προέτρεψαν τα πνευματικά τους παιδιά να αποκοπούν από το σώμα της Εκκλησίας.

 

Η Εκκλησία μας έχει στην δισχιλιετή ιστορία της αντιμετωπίσει πολύ σοβαρούς κινδύνους από διάφορες αιρέσεις που ξέσπασαν. Ομως με την καθοδήγηση του Κυρίου που είναι η κεφαλή της, αλλά και με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος που πάντα αναδεικνύει άξιους πνευματικούς και Αρχιερείς κατάφερε να τις αντιμετωπίσει.

 

Ισως στα χρόνια που ζούμε να θεωρούμε ότι ο Οικουμενισμός αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες αιρέσεις, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι θα έρθει η ώρα που σε μια Πανορθόδοξη ή Οικουμενική μελλοντική Σύνοδο (όχι σαν και αυτήν που έγινε στο Κολυμπάρι που στην εκκλησιαστική ιστορία ήδη έχει πάρει την θέση της ως ψευτοσύνοδος) θα ανακηρυχθεί ως αίρεση επισήμως και από εκεί και πέρα ο καθένας θα πρέπει να λάβει ξεκάθαρη πλέον θέση απέναντί του. Οσοι επιλέξουν να ακολουθήσουν τον Οικουμενσιμό τότε, θα βγουν εκείνοι από το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και εκείνοι θα αποτειχιστούν, όπως άλλωστε συνέβει π.χ. με Αρειανούς και Νεστοριανούς....

 

Μέχρι τότε ας πορευόμαστε κοντά σε αυτούς τους πνευματικούς που εντός της Εκκλησίας μας λαμβάνουν Ορθόδοξες θέσεις και καταγγέλουν τον Οικουμενισμό, αλλά και όλες τις υπόλοιπες αντιχριστιανικές επιδιώξεις...