Η Σιωπηλή πλειοψηφία

Ο φίλος μου ο Αντώνης Μ., μόλις διάβασε το σημείωμα με τίτλο «Άπονη ζωή» μου έστειλε το εξής μέϊλ: «Θα μου επιτρέψεις να υποβάλλω μία ερώτηση, για την οποία θέλω να μου απαντήσεις αφού το ψάξεις: Γιατί όλοι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ) οι καλλιτέχνες, δηλώνουν αριστεροί;».

 

Tου Χρήστου Μπολώση
 

Ο φίλος μου, χωρίς να το καταλάβει είχε δώσει ο ίδιος απάντηση στο ερώτημά του. Ακριβώς λοιπόν «δηλώνουν» αριστεροί, χωρίς οι περισσότεροι να είναι.

 

Κάποτε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε χαρακτηρίσει την μεγάλη δεξιά (και τότε και τώρα είναι μεγάλη η «δεξιά», ασχέτως αν μερικοί προσπαθούν να την μικρύνουν) παράταξη ως «Σιωπηλή πλειοψηφία», σε αντιδιαστολή με την φασαριόζικη μειοψηφία. Μία μειοψηφία, που όποτε την συμφέρει κάνει την τρίχα τριχιά και όποτε όχι, το βουλώνει αιδημόνως. Κύριο όπλο της η συκοφαντία.

 

Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, που έλεγε και ο αγαθός Ζήσης (Ευ. Πρωτοπαππάς) στη επική ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», όποιος δηλώνει αριστερός (προσοχή «δηλώνει» και όχι ότι κατ’ ανάγκη είναι) εξασφαλίζει μία επιτυχημένη καριέρα, αξίζει δεν αξίζει. Η συνταγή είναι απλή. Βγαίνει σε μία τηλεοπτική εκπομπή ή δίνει κάποια συνέντευξη και μας πληροφορεί ότι ο παππούς του ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ και άμε συ να το αποδείξεις, ο πατέρας του ήταν ιδιαίτερος του Στάλιν και μαζί φτιάχνανε τις λίστες για τον κοινωνικό τουρισμό στην Σιβηρία (αυτό το τελευταίο δεν το λέει…), ο ίδιος δε είχε εκτελεσθεί από την χούντα αλλά αναστήθηκε. Το πώς μη το ρωτάτε ρε αντιδραστικά φασιστικά γουρούνια. Δεν ξέρει αυτός και ξέρετε εσείς; 

 

Αυτοί λοιπόν μπορούν να μιλάνε ελεύθερα, να διακηρύσσουν το κουσούρι τους και να… γελάνε και να δέρνουνε. Όλοι οι άλλοι, που σε ποσοστό μπορεί και να ξεπερνούν το 90% είναι δεξιοί ή μη ασχολούμενοι, αλλά άντε τώρα να τα βάλεις με το 10%. Ο τρελός, λέει, είδε τον κομμουνιστή και τον φοβήθηκε. Και καλώς τον φοβήθηκε αν αναλογισθούμε τον πρότερον, όχι και τόσο έντιμον, βίον των κομμουνιστών.

 

Υπάρχουν βέβαια δεξιοί, οι οποίοι ως εκ του βάρους του ονόματός τους δεν φοβήθηκαν, όχι βέβαια να πουν ότι είναι δεξιοί, αυτό κανένα βάρος δεν το αντέχει, αλλά να μην υμνούν την αριστερίλα.

 

Μερικοί από αυτούς, που όμως ουδέποτε το δήλωσαν ξεκάθαρα, ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Ρένα Κουμιώτη και πολλοί άλλοι.

 

Υπήρχαν και άλλοι που ναι μεν δεν δήλωσαν ότι είναι δεξιοί, αλλά είχαν την ατυχία να συνεχίσουν να είναι καλλιτέχνες και επί καθεστώτος 21ης Απριλίου. Με την μεταπολίτευση μερικοί από αυτούς πέθαναν από την στενοχώρια τους λόγω των δημοκρατικών διώξεων (Γιώργος Οικονομίδης, Χρηστάκης).

 

Υπήρξαν και οι άλλοι οι οποίοι τα κονόμησαν μεν επί «χούντας» αλλά μετά πρόλαβαν να αναβαθμιστούν στα νάματα της δημοκρατίας. Να μη ξαναλέμε ποιοι είναι, διότι τους έχουμε αναφέρει αρκετές φορές. Μερικοί εξ αυτών, είπαν ότι γύριζαν ταινίες που εξέπεμπαν αντιχουντικά συνθήματα. Άλλοι για να τρώνε τα λεφτά του καθεστώτος, να αδειάζουν τα ταμεία και συνεπώς να καταρρεύσει οικονομικά το καθεστώς, πράγμα που πράγματι επετεύχθη, αλλά 36 έτη αργότερα, από την δημοκρατία… Άλλοι διότι αν δεν έπαιζες σε έστελναν στην Γυάρο. Άλλοι ότι ναι μεν έπαιζαν και τραγουδούσαν, αλλά το μυαλό τους ήταν στον Μίκη Θεοδωράκη. Τέτοια αντίσταση. Κάποιος σκηνοθέτης τετάρτης κατηγορίας, είχε πει ότι ο κόσμος έβλεπε τότε τις ταινίες του μακαρίτη του Γκουζγκούνη και με τη πρόγκα που έπεφτε ήταν σαν να αποδοκίμαζαν την χούντα για τα βάσανα που υφίσταντο γενικώς από την χούντα. Ό,τι πείτε κύριε συνάδελφε του Σπίλμπεργκ.

 

Όλα αυτά βέβαια, θα είχαν αποφευχθεί εάν υπήρχε ένα νόμος ώστε κάθε ένας που λέει μία βλακεία θα πλήρωνε, όχι πολλά, αλλά μία δραχμή. Εννοείται από το 2002 και μετά, που έχουμε το ευρώ και προκόψαμε, μόνον 20 λεπτά. Αλλά και τέτοιος νόμος να υπήρχε, οι νομικοί κολοσσοί μας θα είχαν εφεύρει τα παραθυράκια του…

 

Προ καιρού συνεργάστηκα με ένα πολύ γνωστό τραγουδιστή, τον οποίον όλοι θεωρούμε τουλάχιστον… «προοδευτικό». Ε λοιπόν όχι. Ο καλλιτέχνης είναι εξαιρετικός πατριώτης χωρίς αστερίσκους, αλλά γιατί να μιλήσει ο άνθρωπος; Δόξα τω Λένιν μια χαρά δουλεύει.

 

Θυμηθείτε κι’ έναν άλλον που είπε: «Πρόλαβα και βγήκα από το βαρέλι»!… Ή τον άλλον που εξελέγη ευρωβουλευτής με την ΝΔ και τραγουδούσε στα φεστιβάλ του ΚΚΕ…

 

Σας παραθέτω ένα, λίγο μακροσκελές, είναι η αλήθεια, αλλά χαρακτηριστικό κείμενο από την ιστοσελίδα Rena fan, η οποία έχει ως αντικείμενο την δημοφιλή καλλιτέχνιδα Ρένα Βλαχοπούλου, της οποίας είναι φανατικοί φίλοι. Απολαύστε το: 

 

«Στις 21 Απριλίου 1968 συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και το δικτατορικό καθεστώς αποφάσισε να το γιορτάσει. Επειδή όμως η επέτειος συνέπιπτε με τον εορτασμό του Πάσχα εκείνης της χρονιάς, οι επετειακές εκδηλώσεις μετατέθηκαν μια εβδομάδα αργότερα, την Κυριακή 28 Απριλίου. Όλες τις προηγούμενες μέρες οι αθηναϊκές εφημερίδες, εκτός από εγκώμια για τη Χούντα, δημοσίευαν τον κατάλογο των καλλιτεχνών/καλλιτέχνιδων που θα έπαιρναν μέρος σε μια μεγάλη εκδήλωση στο Καλλιμάρμαρο.

 

Έτσι, ανακοινώθηκε ότι στην “παλλαϊκή εορτή” θα συμμετάσχουν οι ηθοποιοί Ρένα Βλαχοπούλου, Τζένη Καρέζη, Κώστας Βουτσάς, Ντίνος Ηλιόπουλος, Νίκος Σταυρίδης, Μπέτυ Μοσχονά, Ρένα Ντορ, Σταύρος Παράβας και Νινή Τζάνετ, οι τραγουδίστριες/-στές του ελαφρού τραγουδιού Τώνης Μαρούδας, Γιάννης Βογιατζής, Τζένη Βάνου, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Σώτος Παναγόπουλος, Φώτης Δήμας, Γιάννης Πουλόπουλος και Τρίο Γκρέκο καθώς και οι τραγουδίστριες/-στές του λαϊκού τραγουδιού Γιώργος Ζαμπέτας, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Σταμάτης Κόκοτας, Βίκυ Μοσχολιού και Μαρινέλλα. Θα εμφανίζονταν ακόμα η χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, το συγκρότημα παραδοσιακών χορών της Ντόρας Στράτου, ο Πειραματικός Όμιλος Χορού του Μανώλη Καστρινού και χορευτικά συγκροτήματα από όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Τη μεγάλη ορχήστρα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) θα διηύθυναν οι Τάκης Αθηναίος, Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Κλάββας, Τάκης Μωράκης και Ανδρέας Χατζηαποστόλου. Το πρόγραμμα θα παρουσίαζε ο Γιώργος Οικονομίδης.

 

Ευτυχώς η Τζένη Καρέζη και ο Σταύρος Παράβας δεν εμφανίστηκαν στην εκδήλωση. Δυστυχώς όλες/όλοι οι υπόλοιπες/-οι πήραν μέρος στον εορτασμό της μαύρης επετείου που έπειτα από τις ομιλίες των δικτατόρων, ξεκίνησε με τους παραδοσιακούς χορούς, συνεχίστηκε, στο δεύτερο μέρος, με τις εμφανίσεις των παραπάνω καλλιτέχνιδων/-χνών και ολοκληρώθηκε με ένα θέαμα “Ήχος και Φως” και τον εθνικό ύμνο από τη χορωδία της ΕΛΣ.

 

Έχει γραφτεί ότι οι παραπάνω καλλιτέχνιδες/-νες παρουσίασαν φιλοχουντικά νούμερα και τραγούδια. Δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά για τις υπόλοιπες/τους υπόλοιπους (πέρα από μια φράση που υπήρχε στο επιθεωρησιακό ντουέτο του Ν. Σταυρίδη και της Ν. Τζάνετ και αφορούσε τα χρέη που “χάρισε” η δικτατορία στους αγρότες), ξέρω όμως, καθώς έχω τη σχετική ηχογράφηση, ότι η Ρένα Βλαχοπούλου, που άνοιξε το δεύτερο μέρος, τραγούδησε ένα κωμικό τραγούδι, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο, το “Λάι, λάι, λάι” του Γιώργου Μουζάκη, που είχε τραγουδήσει λίγα χρόνια πριν σε μια επιθεώρηση και περιγράφει τις τρεις φάσεις στη ζωή ενός ζευγαριού (νιότη, μέση ηλικία, γηρατειά). Η Ρένα εμφανίστηκε βιαστική, γιατί, όπως είπε, έπρεπε να προλάβει και την παράσταση στο θέατρο Ακροπόλ, δεν αντέδρασε (τουλάχιστον όχι λεκτικά) σε ένα φιλοχουντικό λογοπαίγνιο του Οικονομίδη, ερμήνευσε με κέφι το τραγούδι (την ορχήστρα του ΕΙΡ διηύθυνε ο Γιώργος Κατσαρός), αποθεώθηκε από το “κατάμεστο” στάδιο και έφυγε, όπως είπε ξανά, για τη βραδινή της παράσταση. Βέβαια, το τι τραγούδησε δεν έχει τόση σημασία, όσο το γεγονός ότι ήταν εκεί, σε μια εκδήλωση που επιχειρούσε να νομιμοποιήσει το δικτατορικό καθεστώς.

 

Η εμφάνισή της αυτή στη γιορτή του Σταδίου και η θητεία της ως προέδρου, για ένα χρόνο, στο ελεγχόμενο από τη Χούντα Εθνικό Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΕΣΕΗ) ήταν οι βασικοί λόγοι για τους οποίους το όνομα της Ρένας Βλαχοπούλου έχει κατά καιρούς συνδεθεί με τη δικτατορία (υπάρχουν επίσης κάποιες μαρτυρίες για φιλοχουντικά αστεία σε επιθεωρησιακά της νούμερα, για τα οποία σαφώς, αν δεν ήταν δικές της προσθήκες, συνυπεύθυνοι ήταν και οι συγγραφείς των έργων). Φαίνεται πως η Ρένα αποστασιοποιήθηκε από το καθεστώς μετά το 1971, αφού η Χούντα έκλεισε τρεις φορές τα θέατρα στα οποία εμφανιζόταν. Και μπορεί τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1970 να βρέθηκαν λύσεις που επέτρεψαν τελικά στο θέατρο Ακροπόλ να λειτουργήσει, το καλοκαίρι όμως του 1971, παρά τη συνάντηση της Ρένας Βλαχοπούλου, του Γιώργου Μουζάκη και του Κώστα Νικολαΐδη (ως εκπροσώπων του προσωπικού των επιχειρήσεων του Βασίλη Μπουρνέλλη) με τον Στυλιανό Παττακό, το θέατρο του Εθνικού Κήπου παρέμεινε κλειστό με την επίσημη δικαιολογία ότι δεν ήταν ασφαλές για το κοινό (ενώ στην πραγματικότητα όλες/-οι ήξεραν ότι η επιτυχία του Έρχονται, δεν έρχονται που είχε παρουσιαστεί εκεί το προηγούμενο καλοκαίρι από τον θίασο Ρένας Βλαχοπούλου-Σταύρου Παράβα-Νινής Τζάνετ είχε ενοχλήσει πολύ τους δικτάτορες).

 

Αυτή η αποστασιοποίηση φυσικά είναι μια υπόθεση του Rena Fan, που παρά τον απεριόριστο θαυμασμό και την αγάπη του για τη μεγάλη αρτίστα, δεν μπορεί να ξεχάσει και κάποια σφάλματά της…».

 

Βέβαια το ότι η «εθνική» σταρ Μελίνα Μερκούρη (με γνωστή… ’’αντιστασιακή’’ δράση κατά την Κατοχή) δεν ήθελε να βλέπει την Ρένα Βλαχοπούλου, που την μισούσε αποκαλώντας την «παλιοχουντικιά» (η αείμνηστη Ρένα την αποκαλούσε αντιστοίχως ‘’παλιοπου….α’’), λίγη σημασία έχει… 

 

Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι και αυτή του νομπελίστα ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη. Διαβάζουμε στην Βικιπαίδεια: «Ο Σεφέρης, τον Οκτώβριο του 1936 διορίζεται πρόξενος στην Κορυτσά, όπου θα παραμείνει μέχρι τον Οκτώβριο του 1937 οπότε και μετατίθεται στην Αθήνα, ως προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών. Ο ίδιος αρνείται, τουλάχιστον έτσι γράφει η ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια που δεν είναι δα και ο «Ήλιος», πως ενεπλάκη σε ζητήματα λογοκρισίας του εσωτερικού τύπου, αλλά είχε ως αρμοδιότητά του τις επαφές με τις ξένες διπλωματικές αποστολές και τους ξένους ανταποκριτές». ‘Ο,τι δουλειά και να έκανε στο Υφυπουργείο Τύπου, δεν θα την έκανε, αν δεν ήτανε φουλ οπαδός του Ι. Μεταξά. Κι’ όμως ο Σεφέρης μετά παρουσιάστηκε ως ένθερμος θαυμαστής του… Ζαχαριάδη. και μκ΄λατι ακόμα εντελώς άγνωστο. Ο Γ. Σεφέρης είχε γράψει το διάγγελμα του Βασιλέως Γεωργίου Β΄, που εκφωνήθηκε το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Συμβαίνουν κι’ αυτά…

 

Και κάτι τελευταίο ψιλοάσχετο, αλλά πολύ… σχετικό, που δείχνει τον τρόπο που ενεργούν οι κομμουνιστές γι’ αυτό καλύτερα να μη έχεις μπλεξίματα μαζί τους!

 

Θα έχετε διαβάσει βέβαια ότι στην Κατοχή, διάφοροι «κουκουλοφόροι» ήταν συνεργάτες των Γερμανών, στους οποίους και υπεδείκνυαν, όπως ισχυρίζονται οι προοδευτικοί, ποιοι ήταν κομμουνιστές για να τους εκτελέσουν.

 

Το ΚΚΕ έχει επιβάλει την άποψη ότι οι κουκουλοφόροι ήταν δεξιοί.

 

Ο φίλος μου ο Μάρκος Κ., έχει ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα αυτό και ιδού μερικά από τα αποτελέσματα της έρευνάς του:

 

Οι κουκουλοφόροι της Κατοχής

Ιδού τα ερωτήματα:

 

α. Πώς κάποιοι ακόμα και σήμερα υποστηρίζουν ότι οι κουκουλοφόροι ήταν δεξιοί; Αφού φορούσαν κουκούλες, πώς τους γνώριζαν; Ποιος ήξερε κάτω από ποια ψευδώνυμα κρύβονταν οι καπεταναίοι ή τα στελέχη του ΚΚΕ και τα υπεδείκνυε στους γερμανούς; Οι δεξιοί μήπως;

 

Οι γερμανοί, πολλές φορές σκότωσαν τους κουκουλοφόρους. Αυτοί που τους πήραν να τους θάψουν (ειδικά στην Νίκαια) δεν είχαν την περιέργεια να τραβήξουν τις κουκούλες, να δουν ποιοι κρύβονται από κάτω;

 

Αν μπορεί κάποιος ας μου λύσει τις απορίες αυτές.

 

Οι κουκουλοφόροι ήταν κυρίως παλιοί ΕΑΜίτες.

 

Ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό στοιχείο, το οποίο δεν έχει αξιολογηθεί επαρκώς μέχρι σήμερα, είναι η καθοριστική συμμετοχή πρώην μελών της ΟΠΛΑ, και γενικότερα των εαμικών οργανώσεων, σε ρόλο κουκουλοφόρου καταδότη στα μπλόκα που διενεργούσαν Γερμανοί και ελληνικές κατοχικές αρχές.

 

Ας δούμε λίγο τα στοιχεία που παραθέτει ο κομμουνιστής συγγραφέας και ιστορικός Ιάσονας Χανδρινός στο βιβλίο του: «Το τιμωρό χέρι του λαού: Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944». (Αθήνα: Θεμέλιο. 2012)

 

Για τα μπλόκα σε Δουργούτι (σημερινός Νέος Κόσμος) και Κοκκινιά: «Οι αποτελεσματικότεροι μασκοφόροι στα μπλόκα του 1944, ήταν πάντοτε πρώην μέλη της ΟΠΛΑ, όπως οι Θεόδωρος Μπαξεβανίδης και Θεόδωρος Μπαντράνης, που πρωταγωνίστησαν με τη νέα τους ιδιότητα, ως μέλη των Ταγμάτων και της Ειδικής Ασφάλειας, στα δύο πιο αιματηρά μπλόκα της πρωτεύουσας – σε Δουργούτι και Κοκκινιά αντίστοιχα» (σελ.108)

 

Για του Ζωγράφου: «Τα ξημερώματα της 27ης Ιουνίου, η συνοικία του Ζωγράφου κυκλώθηκε από τα Τάγματα που, έχοντας μαζί τους έναν πρώην εξωμότη ΕΛΑΣίτη, πέτυχαν να αιχμαλωτίσουν όλη σχεδόν τη δύναμη του 3ου Λόχου Ζωγράφου». (σελ. 225)

 

Για το Περιστέρι: «Από τους καταδότες του μπλόκου που επικηρύχθηκαν από την ΟΠΛΑ και αναζητούνταν σε όλες τις συνοικίες, μια νεαρή κοπέλα – η Αθανασία Κανελλοπούλου, πρώην ΕΠΟΝίτισσα – πλήρωσε με τη ζωή της την προδοσία της, μετά την Απελευθέρωση, από την Πολιτοφυλακή Περιστερίου». (σελ.231)

 

Πάλι για την Κοκκινιά: «Οι καταδότες –ένας εκ των οποίων ήταν πρώην μέλος της ΟΠΛΑ– υπέδειξαν αρχικά όλα τα στελέχη των ενόπλων οργανώσεων». (σελ.248)

 

Και ένα ακόμα παρεμφερές περιστατικό: «Στις 14 Ιουλίου, δύο χωροφύλακες της Ειδικής Ασφάλειας έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες αγνώστων στην οδό Αριστείδου. Ήταν οι Γεώργιος Φόης και Κωνσταντίνος Ρεμούνδος –πρώην μέλος της ΕΠΟΝ Νέας Ιωνίας, και επικηρυγμένος από μήνες για την κατάδοση στελεχών στους Γερμανούς». (σελ. 232)

 

Αλλά οι πηγές οι δικές μου δεν είναι του αμφιλεγόμενου Χανδρινού, αλλά από αστυνομικά αρχεία.

 

Αν προσέξεις και αριστεροί συγγραφείς λένε τα ονόματα αυτά λίγο παραχαραγμένα, χωρίς να αναφέρουν ότι ήταν, όχι πρώην, αλλά μέχρι εκείνη την ώρα μέλη του ΚΚΕ.

 

Π.χ. ο Μπαντρώνης στην Κοκκινιά και ο Λυκουρέτζος, ήταν κομμουνιστικά στελέχη και, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν φήμες (όχι ντοκουμέντα) ότι με εντολή του ΚΚΕ, έκαναν ό,τι έκαναν για να γίνει εσωτερικό ξεκαθάρισμα στο ΚΚΕ της Κοκκινιάς. Τότε, μαζί με πολλούς εθνικόφρονες, συνελήφθησαν και κάποιοι του ΚΚΕ πάντως.

 

Μόνο γερμανικές υπηρεσίες πιθανόν να το ξεκαθαρίζουν αυτό.

 

Στους οργανωμένους του ΚΚΕ, υπάρχει η λεγομένη κομματική επαγρύπνηση, δηλαδή ο ένας να καρφώνει τον άλλον στον καθοδηγητή τους. Έχουν δηλαδή συνηθίσει στα αλληλοκαρφώματα. Αν βρεθεί κάποιος και τους απειλήσει ή τους τάξει κ.τ.λ. δεν έχουν πρόβλημα να καρφώσουν συντρόφους τους, αφού έτσι έχουν ε συνεργασία ΚΚΕ και γερμανών για τέτοια θέματα. 

 

Ένας γερμανός που είχε τέτοια αποστολή και ήξερε ελληνικά, έκανε 10 χρόνια μετά την Κατοχή, διάλεξη με τέτοιο θέμα στην Χαϊδελβέργη (σε ελληνικό πανεπιστήμιο, θα τον δολοφονούσαν…) και είπε λεπτομέρειες. Η διάλεξη δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στα «Νέα» το 1954 με τίτλο «Η διάσωση της Αθήνας».

 

Όσο για τις εσωτερικές εκκαθαρίσεις; Ο θάνατος του Καραγεώργη τι ήταν; Ο θάνατος του Σιάντου, τι ήταν;

 

Δεν τους λυπάμαι βέβαια, απλώς απαντώ, ότι οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις είναι κυρίως έργα κομμουνιστών, σε όλες τις χώρες. Π.χ. σταλινικές εκκαθαρίσεις, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία κ.τ.λ. και μην ξαναμιλήσετε για φασιστική συμμορία κτλ. διότι οι κομμουνιστικές συμμορίες, είναι που μαζεύουν τα κοινωνικά κατακάθια! Το λέει και ο Λένιν εξάλλου, ο πατριάρχης του κομμουνισμού, που ήξερε τι άτομα είχε στο κόμμα που έφτιαξε.

 

Στους 100 κομμουνιστές οι 59 είναι αφελείς (εγώ το διαβάζω ως βλάκες) οι 40 αγύρτες και ένας είναι πραγματικός μπολσεβίκος, οπότε άσε τα περί φασιστικών συμμοριών και άλλες τέτοιες βλακείες σε μένα τουλάχιστον. Πες τα σε αφελείς αυτά. Η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοιους, για αυτό ο ελληνικός λαός, είναι ο μόνος στον κόσμο που ψηφίζει κομμουνιστικά κόμματα πάσης φύσεως και έφτασε εδώ που έφτασε δηλαδή επίπεδο χώρας υπαρκτού σοσιαλισμού σε όλους τους τομείς, παρακμή παντού δηλαδή».

 

Φαντάζομαι ότι επέλυσα την απορία του φίλου μου Αντώνη Μ. Αν όχι, τουλάχιστον προσπάθησα.

 

Παρακάτω προσφέρω στους χιλιάδες (λέμε τώρα) φίλους μου μερικά χρήσιμα στοιχεία, δια πάσαν χρήσιν.

 

πηγή