Ἡ αὐτάρκεια τήν ὁποία ἡ Εὐρώπη ἔχει ἀπεμπολήσει…

Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ στήν ὁποία ἔχουμε συνηθίσει, πολλές δεκαετίες τώρα, μᾶς ἔχει ὁδηγήσει σέ ἀποστασιοποίηση ἀπό στοιχεῖα τῆς πραγματικότητος, τά ὁποῖα γιά τίς προηγούμενες γενιές ἀποτελοῦσαν «κοινό τόπο». 

 

Οἱ κινητοποιήσεις τῶν ἀγροτῶν, πού εἶναι πανευρωπαϊκές, ἀναδεικνύουν, πέρα ἀπό τά προβλήματα τῆς ἀγροτικῆς πολιτικῆς τῆς ΕΕ αὐτά καθ’ ἑαυτά, μίαν ἀδυναμία ἀντιλήψεως τόσο τῶν ἰδίων τῶν ἀγροτῶν ὅσο καί τῶν κυβερνήσεων. Καί οἱ μέν καί οἱ δέ συμπεριφέρονται σάν νά ἔχουν μπροστά τους ἕνα γραφειοκρατικό πρόβλημα, τό ὁποῖο θά μποροῦσε νά λυθεῖ μέ διατάγματα καί ἀποφάσεις.
 

Οὐδείς ἔχει συναίσθηση τῆς πραγματικότητος, ὅτι ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγροτικοῦ προβλήματος μπορεῖ νά εἶναι ὅτι θά μείνουν οἱ εὐρωπαϊκές χῶρες χωρίς τρόφιμα, κάποια στιγμή, ἐντός τῶν ἀμέσως προσεχῶν ἐτῶν. Οὔτε βεβαίως τολμᾶ κανείς νά ὁμολογήσει ὅτι τό σημεῖο στό ὁποῖο ἔχουμε φθάσει ἀποτελεῖ συνέπεια τῶν ἀρχῶν κοινῶν ἀγροτικῶν πολιτικῶν πού ἀκολουθοῦσε ἡ ΕΟΚ ἀρχικῶς, καί ἡ ΕΕ ἐν συνεχείᾳ. Οἱ πολιτικές αὐτές ἦσαν προσανατολισμένες στήν «παγκοσμιοποίηση». Θεωροῦσαν δηλαδή δεδομένο ὅτι θά ὑπάρχει πάντα δυνατότης εἰσαγωγῆς φθηνῶν ἀγροτικῶν προϊόντων ἀπό τρίτες χῶρες, ὁπότε τό μόνο πού δέν ἀπασχολοῦσε τίς Βρυξέλλες ἦταν ἡ διατροφική αὐτάρκεια τῆς Εὐρώπης. Ἦλθε ὅμως ἡ στιγμή πού αὐτό θά πρέπει νά ἀντιμετωπίσουμε. Καί δέν εἴμαστε ἕτοιμοι… 

 

Πρίν ἀπό λίγους μῆνες, οὐδείς μποροῦσε νά διανοηθεῖ ὅτι θά ἔκλεινε ἡ Διώρυγα τοῦ Σουέζ. Καί ὅμως αὐτό συμβαίνει τώρα. Πρός ὥρας, μειωμένη εἶναι ἡ ἔλευσις πρώτων ὑλῶν καί βιομηχανικῶν προϊόντων ἀπό τήν Ἄπω Ἀνατολή, ὅσο ὅμως ἡ κατάστασις διαιωνίζεται, μπορεῖ νά ἀρχίσουν νά ἐλλείπουν καί εἴδη πρώτης ἀνάγκης. 

 

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι οἱ ἐπιπτώσεις τῶν δύο πολέμων, τῆς Οὐκρανίας καί τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, στήν ἀγορά τῆς ἐνεργείας, δίνονται ἐντόνως αἰσθητές. Καί οἱ ηὐξημένες τιμές τῆς ἐνεργείας πλήττουν καί τούς Εὐρωπαίους ἀγρότες. Δέν ἀποτελεῖ ὅμως ἀπάντηση, νά ξύσουν οἱ κυβερνήσεις «τόν πάτο τοῦ βαρελιοῦ» ὅπως ἐλέχθη στήν Ἀθήνα γιά νά δοῦν τί μποροῦν νά δώσουν στούς ἀγρότες. Αὐτό πού πρέπει νά γίνει εἶναι νά διαμορφωθεῖ σέ πανευρωπαϊκό ἐπίπεδο μία νέα ἀγροτική πολιτική, μακρυά ἀπό τίς ἀγκυλώσεις καί τίς ἰδεοληψίες τοῦ παρελθόντος. Μιά πολιτική πού θά θέσει ὡς στόχο αὐτό πού οὐδέποτε ἐπεδιώχθη ἀπό τήν ΕΕ: τήν διατροφική αὐτάρκεια τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν! Ἄν τό λέγαμε αὐτό πρίν ἀπό λίγα χρόνια, θά μᾶς ἐχλεύαζαν σάν «ὀπισθοδρομικούς» ἴσως καί «ψεκασμένους». Τόσο σίγουροι ἦσαν οἱ γραφειοκράτες τῶν Βρυξελλῶν καί οἱ ἀνά τίς πρωτεύουσες «ὑποτακτικοί» τους, ὅτι τό «εὐαγγέλιο» τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἀποτελεῖ νομοτέλεια. Ὅτι μᾶς τροφοδοτεῖ κάποια «βιομηχανία τροφίμων» πού λειτουργεῖ ἀνεξαρτήτως τῆς παραγωγῆς καί ἀνεξαρτήτως τῶν μεταφορῶν! 

 

Ὅσο παράλογη καί ἄν ἀκούγεται σήμερα ἡ ἀντίληψις αὐτή ὅμως, ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελεῖ τόν ὁδηγό τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐνεργειῶν. Οἱ ἀδράνειες πού δημιουργήθηκαν τίς ἐποχές τῆς εὐμαρείας δέν ἀποτινάσσονται εὔκολα. Τό χειρότερο εἶναι ὅτι ἡ ἀνάγκη συνολικῆς ἀναθεωρήσεως τῶν ἀντιλήψεων καί τῶν στόχων τῆς Εὐρώπης δέν ἔχει τεθεῖ στά σοβαρά ἀπό κανέναν. Ἐκτός ἀπό κάποιους ρεαλιστές πού ἐξακολουθοῦν νά θεωροῦνται περιθωριακοί. Καί ὅταν ἀκόμη τό πρόβλημα τίθεται, πίσω ἀπό κλειστές πόρτες, ἡ ἀντιμετώπισις εἶναι συγκαταβατική. Οἱ περισσότεροι, κυβερνητικοί καί ὑπηρεσιακοί παράγοντες, πιστεύουν ὅτι τά σημερινά προβλήματα εἶναι προσωρινά. Ὅτι θά ξεπερασθοῦν καί θά ἐπανέλθουμε στήν κατάσταση τῆς εὐημερίας πού εἴχαμε συνηθίσει. Καί γιά τήν ὁποία εἶχαν διαμορφωθεῖ ὀργανισμοί ὅπως ἡ ΕΕ καί ὁ ΟΗΕ, πού ἀποδεικνύονται ἀνίκανοι νά ἀντιμετωπίσουν καταστάσεις κρίσεως. Τό γεγονός ὅτι ὁ πόλεμος στήν Οὐκρανία ἀγγίζει τό τρίτο τοῦ ἔτος, ἐνῷ στήν Γάζα δέν ἔχει διαμορφωθεῖ οὔτε ἕνα βασικό περίγραμμα λύσεως καί δέν ἔχει διδάξει κανέναν. Ὅπως οὐδείς ἔχει λάβει τό μήνυμα, ὅτι οἱ ΗΠΑ, ἡ Μέκκα τοῦ καπιταλισμοῦ καί τῆς παγκοσμιοποιήσεως, θεωροῦν πρωταρχικῆς σημασίας τήν διατήρηση ἐνεργειακῆς καί διατροφικῆς αὐταρκείας… 

 

Ἄρθρο στήν «ΕΣΤΙΑ», Τρ. 20 Φεβρουαρίου 2024, φ. 42.783 σελ. 1,3 (αναδημ. στην ηλεκτρονική έκδοση 21/02/2024).