Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Στήν ἄ­νικ­μη πνευ­μα­τι­κά ἐ­πο­χή μας ἡ Χά­ρις τοῦ Θε­οῦ δέν μᾶς ἐγ­κα­τέ­λει­ψε. Ἀ­νέ­δει­ξε θε­ο­φό­ρους Γέ­ρον­τες, γι­ά νά βο­η­θή­σουν τόν λα­ό μέ τά ἐ­ξαι­ρε­τι­κά χα­ρί­σμα­τά τους. Ἕ­νας ἀ­π᾽ αὐ­τούς εἶ­ναι καί ὁ μα­κα­ρι­στός Γέ­ρων Ἰ­ά­κω­βος, Ἡ­γού­με­νος τῆς Μο­νῆς τοῦ Ὁ­σί­ου Δαυ­ΐδ στήν Εὔ­βοι­α. Πα­σί­γνω­στος σή­με­ρα, ὄ­χι μό­νο στήν Ἑλ­λά­δα ἀλ­λά καί σ᾽ ὅ­λον τόν ὀρ­θό­δο­ξο κό­σμο. Ἤ­δη πρίν ἀ­πό τήν κοί­μη­σή του εἶ­χε λά­βει θέ­ση Ἁ­γί­ου στήν συ­νεί­δη­ση τοῦ λα­οῦ.  

 

Γεν­νή­θη­κε τό 1920 στό Λε­βί­σι τῆς Μ. Ἀ­σί­ας. Γνώ­ρι­σε ἀ­πό μι­κρός τήν προ­σφυ­γιά μέ ὅ­λα τά ἐ­πα­κό­λου­θα, φτώ­χεια, στε­ρή­σεις, κό­πους καί θλίψεις. Ἀλ­λά ἀ­να­τε­θραμ­μέ­νος σέ οἰ­κο­γέ­νεια εὐ­λα­βῆ καί δι­α­θέ­τον­τας ζῆ­λο καί ἀ­γά­πη γι­ά τόν Χρι­στό, ἀ­γω­νί­σθη­κε ἀ­πό μι­κρός μέ προ­σευ­χή, νη­στεί­α καί ἀσκη­τι­κό τρό­πο ζω­ῆς. Βο­η­θοῦ­σε τούς φτω­χούς γονεῖς του, πρός τούς ὁ­ποί­ους εἶ­χε πολ­λή ἀ­γά­πη, σε­βα­σμό, ὑ­πα­κο­ή. Ἀ­πό μι­κρός πρό­σε­χε πο­λύ στόν ἑ­αυ­τό του καί στίς συ­να­να­στρο­φές. Θυ­σί­α­σε τίς σπουδές του, γι­ά νά μήν ζη­μι­ω­θῆ πνευ­μα­τι­κά. Ἔ­ζη­σε στό χω­ριό Φα­ρά­κλα τῆς Εὐ­βοί­ας μέ­χρι τήν στρα­τι­ω­τι­κή του θη­τεί­α. Με­τά τήν ἀ­πό­λυ­σή του ἀ­πο­κα­τέ­στη­σε τήν ἀ­δελ­φή του καί ἀ­φι­ε­ρώ­θη­κε στόν Θε­ό, γε­νό­με­νος μο­να­χός στό Μο­να­στή­ρι τῆς πε­ρι­ο­χῆς του, στόν Ὅ­σιο Δαυ­ΐδ. Ἐ­κοι­μή­θη ὁ­σια­κά στίς 21 Νο­εμ­βρί­ου 1991. 

 

Τέ­τοι­α πα­ρα­δείγ­μα­τα σπα­νί­ζουν καί οἱ ἄνθρωποι συγ­κι­νοῦν­ται καί πα­ρα­κι­νοῦν­ται σέ μετάνοια καί ἀ­γῶ­νες ἀ­πό τό βί­ω­μα συγ­χρό­νων ἁ­γι­α­σμέ­νων Γε­ρόν­των καί ὄ­χι ἀ­πό ἀ­φη­ρη­μέ­νες θε­ο­λο­γί­ες. 

 

Τέ­τοι­ος ὑ­πῆρ­ξε καί ὁ Γέ­ρων Ἰ­ά­κω­βος. Γι᾽ αὐ­τόν «τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον οὐκ ἐ­γεν­ή­θη ἐν λό­γῳ μό­νον, ἀλ­λὰ καὶ ἐν δυ­νά­μει καὶ ἐν Πνεύ­μα­τι Ἁ­γί­ῳ καὶ ἐν πλη­ρο­φο­ρί­ᾳ πολ­λῇ» (Α΄Θεσ. α΄, 5). Ἔ­κανε πράξη καί βίωμα τό Εὐαγγέ­λι­ο, γι­α­τί ἡ ζω­ή του ἦ­ταν ὑ­πα­κο­ή καί τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ. Ἀ­γω­νί­σθη­κε ὑ­πε­ράν­θρω­πα. Πά­λαι­ψε μέ τόν πα­λαι­ό ἄν­θρω­πο καί μέ τόν ἀρ­χέ­κα­κο δι­ά­βο­λο, ἀ­πό τόν ὁ­ποῖ­ον ὑ­πέ­στη μαρ­τύ­ρι­α κατά πα­ρα­χώ­ρη­ση Θε­οῦ. Ἡ ἁ­πλό­τη­τά του, ἡ εὐ­λά­βει­ά του, ἡ δί­ψα του γι­ά τόν Θε­ό, ἡ ἀ­δι­ά­λει­πτη μνήμη τοῦ Θε­οῦ τόν κα­τέ­στη­σαν δο­χεῖ­ον τῆς Χά­ρι­τος καί οἰ­κεῖ­ον τοῦ Θε­οῦ. 

 

Οἱ ἀ­γῶ­νες του, τά θε­ϊ­κά γε­γο­νό­τα πού ἔ­ζη­σε καί ἡ προ­σφο­ρά του πρός τόν κό­σμο τόν ἀ­νύ­ψωσαν σέ με­γά­λο Ἅ­γιο, ἁ­μιλ­λώ­με­νο τούς πα­λαι­ούς. 

 

Οἱ λει­τουρ­γι­κές του ἐμ­πει­ρί­ες καί ἁ­γι­ο­φά­νει­ες, ἡ συ­χνή πα­ρου­σί­α καί σχέ­ση του μέ τόν ὅ­σιο Δαυ­ΐδ, τόν ἅ­γιο Ἰ­ω­άν­νη τόν Ρῶσ­σο καί ἄλ­λους Ἁ­γί­ους, τόν κα­τέ­στη­σαν συμ­πο­λί­τη τῶν Ἁ­γί­ων, ὡς ἕ­ναν ἐξ αὐ­τῶν. Τούς ἔ­βλε­πε καί συ­χνο­μι­λοῦ­σε μα­ζί τους. Ὅ­λη του ἡ ζω­ή ἦ­ταν ἕ­να δια­ρκές θαῦ­μα καί στίς δι­η­γή­σεις του μέ πο­λύ φυ­σι­κό­τη­τα ἀ­νέ­φε­ρε πλῆ­θος θαυ­μά­των. Ἡ γνώ­ση τοῦ θεί­ου θε­λή­μα­τος καί ἡ πρό­γνω­ση μελ­λον­τι­κῶν γε­γο­νό­των, ἡ διά δι­ο­ρά­σε­ως γνώ­ση τῶν ὀ­νο­μά­των τῶν προ­σκυ­νη­τῶν, καί τῶν προ­βλη­μά­των των, ἀλ­λά καί ἡ θε­ρα­πεί­α τό­σων ἀ­σθε­νῶν δι­ά τῆς προ­σευ­χῆς του καί τῆς ἱ­ε­ρα­τι­κῆς εὐ­λο­γί­ας του, τόν ἀ­να­δει­κνύ­ουν προ­φή­τη στήν γε­νε­ά μας καί θαυ­μα­τουρ­γό. Ἡ γλυ­κειά καί με­λίρ­ρυ­τη δι­δα­χή του, μέ τίς λε­πτές καί πνευ­μα­τι­κές συμ­βου­λές, ἐ­πα­ξί­ως τοῦ προσ­δί­δουν τόν χα­ρα­κτη­ρι­σμό τοῦ δι­δα­σκά­λου καί πα­ρα­κλή­του. Πολ­λούς στήρι­ξε καί πα­ρη­γό­ρη­σε καί μέ τίς σύν­το­μες ἀλ­λά γε­μά­τες ἀ­γά­πη ἐ­πι­στο­λές του. Καί τέ­λος ὡς Πνευ­μα­τι­κός – ἐ-ξο­μο­λό­γος ἀ­να­γέν­νη­σε ἀ­να­ρίθ­μη­τους μέ τό μυ­στή­ριο τῆς με­τα­νοί­ας. 

 

Ἐ­πί πλέ­ον, ἀ­νε­καί­νι­σε τήν Μο­νή τῆς με­τα­νοί­ας του, συ­νέ­λε­ξε πνευ­μα­τι­κή ἀ­δελ­φό­τη­τα, τήν ὁ­ποί­α κα­τάρ­τι­σε πνευ­μα­τι­κά ὥ­στε νά συ­νε­χί­ζουν τό ἔρ­γο του καί, τό κυ­ρι­ώ­τε­ρο, αὐ­τή ἡ ἀ­νε­ξάν­τλη­τη Χά­ρις του συ­νε­χί­ζει καί με­τά τήν κοί­μη­σή του νά ἐ­νερ­γῆ καί νά ἐ­πι­τε­λῆ θαυ­μά­σι­α σέ ὅ­σους μέ πί­στη τόν ἐ­πι­κα­λοῦν­ται καί προ­σκυ­νοῦν μέ εὐ­λά­βει­α τόν τά­φο του. 

 

Τά βι­βλί­α πού ἐ­ξέ­δω­σε τό Μο­να­στή­ρι γι­ά τόν μα­κα­ρι­στό Γέ­ρον­τα Ἰ­ά­κω­βο ἀ­πο­δί­δουν πλή­ρως τό ὕ­ψος τῶν πνευ­μα­τι­κῶν του ἀ­να­βά­σε­ων καί δείχνουν τούς ἀ­γῶ­νες του καί τήν προ­σφο­ρά του πρός τόν σύγ­χρο­νο ἄν­θρω­πο, τόν καμ­πτό­με­νο ἀ­πό τό βά­ρος τῶν πολ­λῶν προ­βλη­μά­των του. Ἐ­πει­δή, ὅ­μως, ὑ­πάρ­χουν καί πά­ρα πολ­λά ἄ­γνω­στα στοι­χεῖ­α, δη­μο­σι­εύ­ον­ται εἰς δό­ξαν Θε­οῦ, εἰς τι­μήν καί μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου Γέ­ρον­τος καί γι­ά ὠ­φέ­λεια πνευ­μα­τι­κή. 

 

Τά στοι­χεῖ­α πε­ρί τοῦ Γέ­ρον­τος Ἰ­α­κώ­βου προέρ-­χον­ται ἀ­πό ἀ­πο­μα­γνη­το­φω­νη­μέ­νες συ­νο­μι­λί­ες του, ἀ­πό ἐ­πι­στο­λές του καί κυ­ρί­ως ἀ­πό μαρ­τυ­ρί­ες πνευ- ­μα­τι­κῶν του τέ­κνων καί προ­σκυ­νη­τῶν. 

 

Κα­τε­τά­γη­σαν σέ τέσσαρες ἑ­νό­τη­τες: 

 

Α΄. Δι­η­γή­σεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἀ­φο­ροῦν τήν εὐλάβει­α τῶν προ­γό­νων τοῦ Γέ­ρον­τα, τήν παι­δι­κή του ἡ­λι­κί­α, τούς μο­να­χι­κούς του ἀ­γῶ­νες καί τίς θε­ϊ­κές ἐμ­πει­ρί­ες του. Δι­η­γεῖ­ται ὁ ἴ­διος ὁ Γέ­ρον­τας μέ τόν χα­ρι­τω­μέ­νο τρό­πο του ὑ­περ­φυ­σι­κά προ­σω­πι­κά του βι­ώματα καί κα­τορ­θώ­μα­τα, μέ φυ­σι­κό­τη­τα, μέ ἁ­πλό­τη­τα καί τα­πεί­νω­ση. 

 

Β΄. Νου­θε­σί­ες, στίς ὁ­ποῖ­ες πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται σύν- το­μες δι­δα­σκα­λί­ες του γι­ά Ἱ­ε­ρω­μέ­νους, μονα­χούς καί λα­ϊ­κούς καί ἀ­να­φέ­ρον­ται κά­ποι­ες ἀ­πό­ψεις του γι­ά δι­ά­φο­ρα φλέ­γον­τα θέ­μα­τα. Ὁ πρα­κτι­κός του λόγος, πού βγαί­νει ἀ­πό τόν ἁ­γι­α­σμέ­νο νοῦ του, ἐγ­γί­ζει τήν καρ­διά, ρυθ­μί­ζει σάν κα­νό­νας τήν ζω­ή καί ἀ­πο­τε­λεῖ φῶς ὁ­δη­γη­τι­κό. 

 

Ἐ­πει­δή δι­α­φέ­ρει ὁ προ­φο­ρι­κός ἀ­πό τόν γραπτό λό­γο, στά ἀ­πο­μα­γνη­το­φω­νη­μέ­να κεί­με­να ἐ­ξο­μαλύν-­θη­κε ἡ δι­ή­γη­ση τοῦ Γέ­ρον­τα, πα­ρα­λεί­πον­τας ἐ­πα­να­λή­ψεις κυ­ρί­ως καί ἄλ­λες δι­η­γή­σεις πού πα­ρεμ­βάλ­λον­ται ἐν­δι­ά­με­σα, χω­ρίς νά ἀλ­λοι­ω­θῆ τό νό­η­μα. Ὅ­που πα­ρί­στα­ται ἀ­νάγ­κη, γιά νά δι­ευ­κο­λυν­θῆ ὁ ἀ­να­γνώ­στης στήν κα­τα­νό­η­ση τοῦ νο­ή­μα­τος, ἐν­τός πα­ρεν­θέ­σε­ων προ­στί­θε­ται κά­ποι­α λέ­ξη ἤ φρά­ση πού δέν τήν ἀ­να­φέ­ρει ὁ Γέ­ρον­τας, ἐ­πει­δή θε­ω­ρεῖ ὅ­τι τήν ὑ­πο­νο­εῖ ὁ συγ­κε­κρι­μέ­νος συ­νο­μι­λη­τής του. Οἱ ἐν­τός πα­ρεν­θέ­σε­ων ἐ­πε­ξη­γή­σεις γιά νά δι­α­κρί­νων­ται γρά­φον­ται μέ πλά­για γράμ­μα­τα. 

 

Γ΄. Μαρ­τυ­ρί­ες. Εἶ­ναι κα­τα­θέ­σεις ὑ­πεύ­θυ­νες ἀ­πό πνευ­μα­τι­κά του τέ­κνα, γι­ά γε­γο­νό­τα πού ἔ­ζησαν, ἄ­κου­σαν καί εἶ­δαν κον­τά του, κον­τά σ᾽ ἕ­ναν Ἅ­γιο, πού ἡ ζω­ή του ὅ­λη ἦ­ταν δι­δα­χή καί προ­σφο­ρά, θυ­σί­α καί λα­τρεί­α. 

 

Δ΄. Θαύ­μα­τα με­τά τήν κοί­μη­ση. Μαρ­τυ­ρη­μέ­να λί­γα ἀ­πό τά πολ­λά πού γί­νον­ται συ­νε­χῶς στόν τά-φο του καί σέ ὅ­σους μέ πί­στη ἐ­πι­κα­λοῦν­ται τό ὄ­νο­μά του. 

 

Τήν εὐ­χή του νά ἔ­χω­με καί νά δί­δη τήν εὐ­λο­γί­α του στούς ἀ­να­γνῶ­στες καί κυ­ρί­ως στούς «μάρ­τυ­ρες» τῶν λό­γων του καί τῶν ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ών του, τούς ὁ­ποί­ους εὐ­χα­ρι­στοῦ­με πού τά κα­τέ­θε­σαν καί δημο­σι­εύ­ον­ται εἰς δό­ξαν Θε­οῦ. Οἱ μαρ­τυ­ρί­ες τους ἀ­πο­τε­λοῦν τό κα­λύ­τε­ρο μνη­μό­συ­νο γι­ά τόν ἅ­γιο Γέρον-­τα καί εὐ­χα­ρι­στί­α ἀ­δι­ά­λει­πτη. Μέ­σα ἀ­πό τίς ὑ­πεύ­θυ­νες μαρ­τυ­ρί­ες τους ἀ­να­πλά­θε­ται καί ἀ­να­δύ­ε­ται ζῶ­σα ἡ μορ­φή τοῦ Γέ­ρον­τα, φθεγ­γο­μέ­νη καί δι­δά­σκου­σα πρα­κτι­κά δι­ά τῆς ἁ­γί­ας βι­ο­τῆς του. Ἡ γνώ-­ση τῆς ἀ­σκη­τι­κῆς, μαρ­τυ­ρι­κῆς καί ἀ­πο­στο­λικῆς ζω­ῆς του γί­νε­ται πρό­ξε­νος ὠ­φε­λεί­ας καί πα­ρα­κί­νη­ση γι­ά νά ἀ­κο­λου­θή­σω­με τά ἴ­χνη του, μέ τήν βε­βαι­ό­τη­τα ὅ­τι ὄν­τως ὁ Χρι­στός, ἡ ἐλ­πί­δα μας, σέ κά­θε ἐ­πο­χή ἀ­να­δει­κνύ­ει ἁ­γί­ους καί δί­δει τήν Χά­ρι Του στούς ἀ­ξί­ους καί προ­σκα­λεῖ ὅ­λους μας νά ἀ­γω­νι­σθοῦ­με γι­ά νά ζή­σω­με μα­ζί Του στήν οὐ­ρά­νια Βα­σι­λεί­α Του. Αὐ­τῷ ἡ δό­ξα εἰς τούς αἰ­ῶ­νας. Ἀ­μήν. 

 

Προλεγόμενα από το Βιβλίο “Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ–ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ–ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ” της σειράς ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΙΩΜΑ 4 

ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ – ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ»

 

πηγή